پیام دالایی لاما درباره ویروس کرونا: دعا کردن کافی نیست

گاه دوستان از من می‌خواهند که بعضی مشکلات را با نوعی «قدرت جادویی» حل کنم. من همیشه به آنها می‌گویم که دالایی لاما هیچ قدرت جادویی ندارد. اگر چنین قدرتی داشتم در پاهایم احساس درد نمی‌کردم و گلویم درد نمی‌گرفت. همه ما به عنوان یک انسان مانند هم هستیم، و همه ما ترس‌ها، دردها و شک‌های یکسانی را تجربه می‌کنم.

از دیدگاه بودایی، هر موجود ذی‌شعوری با رنج و واقعیت بیماری، پیری و مرگ آشناست. اما ما به عنوان یک انسان قابلیت این را داریم که بر خشم، ترس و حرص غلبه کنیم. من در سال‌های اخیر بر «خلع سلاح عاطفی» تأکید داشته‌ام: تا بتوان مسائل را واقع‌بینانه و شفاف، بدون سرگردانی ناشی از ترس یا خشم دید. اگر مشکلی راه حلی داشته باشد، ما باید برای پیدا کردن آن تلاش کنیم؛ اگر راه حلی ندارد، نباید وقتمان را تلف کنیم.

ما بودایی‌ها عقیده داریم که همه دنیا به هم وابسته است. به این علت است که من اغلب اوقات درباره مسؤلیت جهانی صحبت می‌کنم. شیوع بیماری وحشتناک کرونا نشان داده است که آنچه برای یک فرد اتفاق می‌افتد به زودی سایر افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. همچنین به ما یادآوری می‌کند که در یک رفتار مشفقانه یا سازنده ـ مثل کار کردن در بیمارستان یا رعایت فاصله از دیگران ـ این پتانسیل وجود دارد که به افراد بسیاری کمک شود.

تا کنون، اخبار از شیوع ویروس کرونا در شهر ووهان خبر می‌دادند، من برای بسیاری از برادران و خواهرانی که در چین و سایر کشورها زندگی می‌کنند دعا کرده‌ام. حال می‌بینیم که هیچکس از این ویروس مصون نیست. همه ما نگران عزیزانمان، نگران آینده، نگران اقتصاد جهانی و خانه‌های خودمان هستیم. اما دعا کردن کافی نیست.

این بحران نشان می‌دهد که همه ما، آنجا که برایمان مقدور است، باید مسؤلیت بپذیریم. ما باید شجاعتی که دکترها و پرستاران نشان می‌دهند را با تجربه دانش درهم بیامیزیم تا بتوانیم این شرایط را تغییر دهیم و آینده‌مان را از چنین تهدید‌هایی حفظ کنیم.

در این زمان که با وحشت بسیار توأم است، مهم است که به چالش‌های درازمدت ـ و همچنین به مسئولیت‌های ـ کل دنیا بیاندیشیم. تصاویر فضایی که از این جهان گرفته شده به‌وضوح نشان می‌دهد که یک مرز واقعی در اطراف سیاره آبی رنگ ما وجود ندارد. بنابراین، همه ما باید از آن مراقبت کنیم و با کمک هم برای ممانعت از تغییرات اقلیمی و دیگر نیروهای مخرب تلاش کنیم. این بیماری واگیردار هشداری است که به ما نشان می‌دهد که با در کنار یکدیگر بودن و با پاسخ هماهنگ جهانی می‌توانیم به چالش‌های بی‌سابقه عظیمی که با آنها مواجه‌ایم پاسخ دهیم. 

باید به‌خاطر بیاوریم که هیچکس به دور از رنج نیست و دست یاری به سوی آنهایی دراز کنیم که بی‌خانه‌ و بدون غذا مانده‌اند یا خانواده‌ای ندارند که از آنها محافظت کند. این بحران به ما نشان داد که ما از یکدیگر جدا نیستیم ـ حتی زمانیکه از یکدیگر جدا زندگی می‌کنیم. بنابراین، مسئولیت شفقت داشتن و کمک به دیگران بر عهده همه ماست.

من، به عنوان یک بودایی، به اصل ناپایداری معتقدم. سرانجام، این ویروس خواهد رفت، من در طول زندگی‌ام جنگ‌ها و بسیاری چیزهای وحشتناک دیگر که انسان را تهدید می‌کنند، دیده‌ام. ما دوباره فرصت بازسازی اقتصاد جهانی را به‌دست خواهیم آورد، همچنانکه در گذشته به دفعات این کار را انجام داده‌ایم. من با صداقت تمام امیدوارم که همه بتوانند در خانه بمانند و آرامش خود را حفظ کنند. در این زمان عدم ثبات، مهم این است که امیدمان را از دست ندهیم و نسبت به تلاش‌های سازنده‌ای که بسیاری از افراد به کار می‌گیرند اعتماد داشته باشیم.