Хутагтын хоёр дахь үнэн: Зовлонгийн үнэн шалтгаан

Хутагтын эхний үнэнээр бүгдэд адил байдаг үнэн зовлонг гаргадаг. Эдгээр зовлонг эцэслэн төгсгөе хэмээн санаж байвал тэдгээрийн үнэн шалтгааныг зөв таних хэрэгтэй. Бид бүхний үнэн бэрхшээл бол зовлон, дутуу хагас, түрхэн зуурын жаргал цэнгэл нь тааварлахын аргагүйгээр цаг үргэлжид ээлжлэн, тэрчлэн тийнхүү өөрчлөгдөхийн шалтгааныг бид бүтээгээд байдаг төдий бус юм. Үүнээс ч бэрх нь, өөрийн эрх үгүйгээр энэхүү хязгаарлагдмал бие, сэтгэлийг тасралтгүй авснаар эцэс төгсгөлгүй өгсөж, уруудахыг үүдээд байдаг юм. “Толгойгүй байсан бол толгой өвдөнө гэж байхгүйсэн!” гэдэгтэй л адил. Энэ хэдий хоржоонтой сонсогдовч үүнд үнэний хувь бий юм. Бурхан багш толгойн өвчний үнэн шалтгааныг олоод зогсохгүй, байнга өвдөж байдаг толгойн тасралтгүй оршихуйн шалтгааныг олсон нь гайхамшигтай. Тэрбээр шалтгаан ба үр дагаврын жам ёс, тэрчлэн бодит байдлыг үл таньсан мунхаг бол үнэн шалтгаан хэмээн айлджээ.

Хэрхэн оршдогоо үл мэдэх нь

21 дүгээр зууны эхэн энэ үед хуурамч мэдээлэл өргөн тархаж, “үнэний хувилбар” гэгдэх зүйлсэд итгэх хүн олон. Хэдэн мянган жилийн тэртээ Бурхан зовлон бүхний шалтгаан нь “мунхаг” хэмээн нэрлэдэг үл танихуй хэмээн олж мэдсэн нь үнэндээ тэсрэлт байсан юм. Энэ бол интернэт гэж юу болохыг таньж мэдэхгүй байхыг хэлсэнгүй. Харин энэ бол бидний үйлийн урт удаан хугацааны үр дагаварт төөрөлдөн, үл таньж мэдэхүй, түүний уг нь бодит байдлыг, ялангуяа бид хэрхэн оршдогийг үл таних эндүүрэл юм. Энэхүү эндүүрэлт үзлээ дээдийн үнэн хэмээн итгэж үнэмших нь байдлыг улам дордуулна.

Илүү нарийвчлан харъя. Хэн бүхний толгойд “би, би, би” гэдэг дуу хоолой байнга дуулдана. Үүнээс үүдээд бие, сэтгэлээс ангид тусдаа, тэр дуу хоолойг гаргаад байгаа “би” хэмээхийг олж болно гэж шууд л итгэдэг. Ийнхүү толгой дотроо “надад” ийм юм тохиолдлоо хэмээн гомдоллох бүрт, “би” одоо ингэнэ тэгнэ хэмээн санах бүрт түүний төлөө сэтгэл зовниод байдаг “би” хэмээх нь бие даан оршиж байна хэмээх эндүү итгэл үнэмшил улам батжиж байдаг. Бид оршин байгаа нь зайлшгүй, Бурхан үүнийг үгүйсгээгүй юм. Харин бид оршин байгаа мэт санагдаж байгаа шигээр бид оршдоггүй нь асуудал юм. Үүнийг үл таньж мэдснээс бодит байдлын энэ нэгэн хувилбарт баттай итгэж, тэр чигээрээ төрөөлдчихөөд байгаа юм. 

Мунхаг, нисванис, үйл бол сэтгэл санаа дээшилж, доошлохыг үүддэг үнэн шалтгаан мөн 

Үйлийн шалтгаан, үр дагавар нь бидний үйлдлийн богино хугацааны үр дагаврыг бус харин урт удаан хугацааны үр дагаварт анхаардаг юм. Жишээ нь, нийгмийн сүлжээнд тавьсан зүйлд маань бусад “эрхий хуруугаа гозойлгох” болов уу хэмээн хүсэн шунаж, мөн санаа зовних тул бусдаар хүлээн зөвшөөрүүлснээр өөрийн оршихуйг баталж, өөрийгөө үнэ цэнтэй мэт санана гэж найдна. Хэрэв та нийгмийн сүлжээнд идэвхитэй бөгөөд өөрийнхөө зургийг байнга тавьдаг бол өөрийгөө сайн ажаарай. Утсаа шүүрэн авч, хэдэн хүн “хуруугаа гозойлгосныг” харах дийлдэшгүй хүсэл өдөрт хэр олон удаа төрдөг вэ? Хэн нэгэнд таны нийгмийн сүлжээнд тавьсан зүйл таалагдсаныг хараад төрөх баяр хөөр хэр удаан үргэлжилдэг вэ? Үүнээс хэр хугацааны дараа ахин утсаа хардаг вэ? Бусдын “эрхийгээ гозойлгосныг” хараад сэтгэл ханаж байв уу?” Өөрийн эрхгүй өдөржингөө утсаа үзэх нь жаргалтай байна гэсэн үг мөн үү? Энэ бол бусдаас сайшаал хүсэхийн урт удаан хугацааны үр дагавар бол зовлон гэдгийн тодорхой жишээ байна. Тэр зовлон нь хангалттай олон хүн “эрхийгээ гозойлговол” жаргалтай болдог өөрөө бүтээд, бусдаас хамааралгүй оршдог “би” гэж бий гэсэн хуурмаг таамгаас үүдэж байгаа юм. 

Том болчихсон хойно нь ч үр хүүхдээ хайрласандаа өөрийн эрхгүй тусалдаг сайхан сэтгэл байвч хэрэв энэ нь өөрийгөө бусдад хэрэгтэй гэж мэдэрвэл сайхан байна гэсэн гэнэн эндүүрэл дээр суурилбал үүнээс амсах жаргалд сэтгэл ханана гэж үгүй. Товчдоо, сэтгэл дээш доош эцэс төгсгөлгүй үймцэхийн үнэн шалтгаан бол бид болон бусад, тэрчлэн хамаг юмс хэрхэн оршдгийг үл таньсан эндүүрэл, нисванис, үйл, түүний хөрөнгө авъяас юм. 

Өөрийн эрхээр бус ахин дахин, эцэс төгсгөлгүй төрөл авахын үнэн шалтгаан нь мунхаг, нисванис, үйл мөн

Үл танин мэдэх мунхаг, нисванис, үйл нь бид өөрийн эрхгүйгээр эцэс төгсгөлгүй ахин дахин төрлийг авч, энэхүү хязгаарлагдмал бие, сэтгэлээр зовлон бэрхшээл, ертөнцийн жаргал цэнгэлийг эдэлж байдгийн үнэн шалтгаан мөн хэмээн Бурхан сургажээ. Жаргал, зовлонг эндүүрдэг нь бидний “сансар” буюу өөрийн эрхгүйгээр тойрон эргэлдэх оршихуйн үнэн шалтгаан хэмээн Бурхан багш бээр айлдсан байна.

Түрхэн зуурын жаргалтай учрахдаа бид хий дэмий л түүнийг үүрд эдлэхийг хүснэ. Зовлонтой учрах үедээ түүнээс үүрд хагацахыг хүсэвч үйлээрээ ахин дахин зовлонтой учрахын шалтгааныг бүтээнэ. Юуг ч мэдрэхгүйн тулд хүчтэй өвчин намдаагч уух, бас л юуг ч үл мэдрэх гүн тогтоол бясалгалд живэхэд тэрхүү юуг ч үл мэдрэхүйг бүү арилаасай хэмээн хүсэвч арилж л таарна. 

Үүнээс гадна, “хөөрхий Iби энэ жаргалаас салмааргүй байна; Iби энэ зовлонгоос салахыг хүсэж байна; Iби салж хагацах юу ч үгүй байхыг хүснэ” гэж боддог өөрөө бүтсэн “би” -гэж байна хэмээн баттай санана. Ингээд үхэх үед энэхүү “би”-д барих эндүү сэтгэл, түүнээс үүдэх нисванис төрөхөд үргэлжлүүлэн амьдрахаар төрөл авах санаа сэдлээр үйлийн үр хөрөнгө боловсорч, сэтгэл болон тэдгээр нисванис дараа төрөлд авах бие рүү соронз адил татагдана. Үүнийг амьдрах зөн совингийн Бурханы шашны хувилбар гэж хэлж болох юм. 

Зовлонгийн үнэн шалтгааны дөрвөн зүйл 

Тэгэхээр бидний эндүү сэтгэл бол үнэн зовлонгийн үнэн шалтгаан мөн байна. Өөрийн эрхгүй, ахин дахин ирэх зовлонг бид өөрөө бүтээдэг юм байна. Үүнд ялангуяа ахин дахин төрөл авдаг талаар дөрвөн зүйл бий. Энэ дөрвөн зүйлээс чухам яагаад эдгээр нь зовлонгийн үнэн шалтгаан мөн бэ гэдгийг ухаарч болно. Үүнд:

  • Эхэнд нь, бид хэрхэн оршдогийг үл таних мунхаг, тэрчлэн нисванис, үйл бол зовлон бүхний үнэн шалтгаан мөн. Зовлон бэрхшээл нь шалтгаангүйгээр гарахгүй, тэрчлэн одон орны байрлал, муу ёр зэрэг үл тохирох шалтгаанаас гарахгүй. 
  • Хоёрт нь, эдгээрээс үүдэн ахин дахин зовлонтой учирна. Зовлон гарах бүрт зөвхөн нэг л шалтгаанаас гарахгүй, харин олон шалтгаан, нөхцөл бүрэлдэж гарна.
  • Гуравт нь, эдгээр нь сэтгэлийн дотоод дахь зовлонг бүтээгч хүч юм. Зовлон гаднаас ирэхгүй, тэрбайтугай хамгийг чадагч идам бурханаас ч ирэхгүй. 
  • Дөрөвт нь, эдгээр нь зовлон гарахын нөхцөлүүд юм. Зовлон ертөнцийн үйлээс урган гарахгүй, харин тэдгээрийг эндүүрч таньсан бидний сэтгэлээс гарах юм. 

Дүгнэлт

Хэн ч хүсэхгүй хэрнээ ахин дахин, тасралтгүй зовж бэрхшээхийн үнэн шалтгаан нь өөрийн хэрхэн оршиж буйг гүжирдсэн сэтгэл, тэр нь гүжирдлэг төдий гэдгийг үл таньж мэдсэн сэтгэл, нисванис, түүнээс гарах өөрийн эрхгүй үйл юм байна гэдгийг мэдчихвэл эдгээрээс үүрд ангижиръя хэмээхэд шамдахгүй гэж үү?

Top