"சிறப்பாக எதுவும் இல்லை" என்ற அணுகுமுறை வாழ்க்கைக்கு ஒத்து வருமா?

கேள்வி: இந்த "சிறப்பாக எதுவும் இல்லை" என்ற எண்ணம் உண்மையில் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். நான் ஆச்சரியப்படுவது என்னவென்றால், உலகின் பிற பகுதிகளை நீங்கள் இத்தகைய அணுகுமுறையுடன் சந்திக்கும் போது. உதாரணமாக, நீங்கள் மற்றவர்களுடன் ஒரு திட்டத்தில் பணிபுரிகிறீர்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம், ஏதாவது தவறு நடந்தால், "சரி, சிறப்பாக எதுவும் இல்லை! அது நடந்துவிட்டது"என்று நினைக்கிறீர்கள். அப்போது நீங்கள் விஷயங்களை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை என்று மற்றவர்கள் நினைப்பார்களே என்று நான் பயப்படுகிறேன்.

முனைவர். பெர்சின்: சிறப்பு எதுவும் இல்லை என்ற மனப்பான்மையை தவறாகப் புரிந்து கொள்ளாதீர்கள். இதன் பொருள் ஒன்றும் செய்யக் கூடாது என்பதல்ல. அதே போல இது அக்கறை இல்லாத அலட்சிய மனப்பான்மையும் அல்ல: "எதுவாக இருந்தாலும்." "சிறப்பாக எதுவும் இல்லை" என்றால், நாம் மகிழ்ச்சியாக உணர்கிறோமா அல்லது மகிழ்ச்சியின்றி இருக்கிறோமா என்பதைப் பற்றி நாம் வருத்தப்பட மாட்டோம், மேலும் அவை இரண்டையும் பெரிதுபடுத்த மாட்டோம். நாம் எதைச் செய்தாலும் மிகவும் பகுத்தறிவுடனும் நிதானமாகவும் கையாள்வோம். எதைச் செய்ய வேண்டுமோ அதை வருத்தப்படாமல் செய்கிறோம்.

கேள்வி: மற்றவர்கள் வருத்தப்பட்டால் என்ன செய்வது?

பதில்: அவர்கள் வருத்தப்பட்டால், உங்கள் அமைதி மற்றவர்களை அமைதிப்படுத்த உதவும். ஒரு உன்னதமான உதாரணம் கொடுக்கிறேன்: நாம் கணினியில் ஒரு ஆவணத்தை எழுதிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று வைத்துக்கொள்வோம், தவறான பொத்தானை அழுத்தினால் அது அழிந்து போய்விடும். அப்படி நடக்கலாம். அதற்காக வருத்தப்படுவதால் எந்தப் பயனும் இல்லை. மீண்டும் பெறக்கூடிய UNDO வாய்ப்பு இல்லாவிட்டால், நம்மால் அதைத் திரும்பப் பெற முடியாது, அழிந்தது அழிந்தது தான். அதற்காக அழுவதனால் அதைத் திரும்பப் பெறப் போவதில்லை, அது குறித்தே வருத்தப்படுவதும் மகிழ்ச்சியற்றதாக உணர்வதும் கூட எந்த விதத்திலும் உதவப் போவதில்லை. அது ஒரு தடையாகவே இருக்கும்.  "சரி" என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் எழுதுவோம். எழுதியதை நினைவில் வைத்திருக்கும் அளவுக்கு பயிற்சி பெற்றால், அதை மீண்டும் உருவாக்கலாம், ஒருவேளை இரண்டாவது முறை அது இன்னும் சிறப்பாக இருக்கும். நாங்கள் அதைச் சமாளிப்போம். எல்லாவற்றையும் நினைத்து கவலைப்படும் நாடக ராணியாக இருப்பதை தவிர்க்கிறோம். நாம் ஒரு குழுவின் அங்கமாக இருந்து, அந்த ஆவணம் அணிக்கானதாக இருந்தால், நமது அமைதி அவர்களை அமைதிப்படுத்த உதவும்.

கேள்வி: ஒரு சூழ்நிலையைப் பொறுத்து அல்லது மகிழ்ச்சி அல்லது மகிழ்ச்சியின்மையை உணர்வதைப் பற்றி நாம் பொதுவாக பேசுகிறோமா?

பதில்: நம்மை நாமே கையாள்வதைப் பற்றி நான் பேசுகிறேன். நாம் மகிழ்ச்சியற்றவர்களாகவோ அல்லது மகிழ்ச்சியாகவோ உணர்ந்தால், நாம் நம் வாழ்வோடு ஒத்து செல்வோம், அதிலிருந்து விஷயத்தை பெரிதாக்க மாட்டோம். வேறு யாராவது மகிழ்ச்சியாகவோ அல்லது மகிழ்ச்சியின்றியோ அல்லது வருத்தமாகவோ உணரும்போது என்ன செய்வது? உதாரணமாக, குழந்தை அழுகிறது. நாம் என்ன எதிர்பார்க்க முடியும்? அது ஒரு குழந்தை. “அடடா, குழந்தை அழுகிறதே!” என்று நாம் வருத்தப்படுவதில்லை. நாங்கள் அதை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாமல், குழந்தையைப் பார்த்துக் கொள்கிறோம். குழந்தை ஏன் அழுகிறது? அழுகையை நிறுத்த என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதைச் செய்கிறோம். அதைப் போலத் தான் இதுவும்.

சாந்திதேவா இதை மிக அருமையாகச் சொல்கிறார், "மனிதர்கள் பச்சிளம் குழந்தைகள்" என்கிறார். அதனால், அவர்கள் பதற்றமடைகின்றனர். அது குழந்தை அழுவதைப் போன்று இருக்கிறது. நாம் என்ன எதிர்பார்க்கிறோம்? அந்த விஷயத்தை நாம் பெரிதுபடுத்துவதில்லை, ஆனால் அவர்களை அமைதிப்படுத்த முயற்சிக்கிறோம், மேலும் யதார்த்தத்திற்கு ஏற்ப விஷயங்களைக் கொண்டு வர முயற்சிக்கவும்.

வருத்தப்படுவது என்பது ஏதோ ஒரு பொருளின் இருப்பை உயர்த்தி, அதை ஒரு பெரிய விஷயமாக மாற்றுவதாகும். அதுதான் வெற்றிடம். பெரிய ஒப்பந்தங்கள் எதுவும் இல்லை. பெரிய ஒப்பந்தங்கள் யதார்த்தத்துடன் ஒத்துப்போவதில்லை. விஷயங்கள் நடக்கும், அவ்வளவுதான். நாம் அவற்றை சமாளிக்கிறோம். நமக்கு உணர்ச்சிகள் இருக்கிறதா? நிச்சயமாக நாம் கொண்டிருக்கிறோம், அன்பு, இரக்கம் மற்றும் பொறுமை போன்ற நேர்மறை உணர்ச்சிகள் சிறந்தவை. ஆனால் கோபம், பொறுமையின்மை மற்றும் சகிப்புத்தன்மை போன்ற எதிர்மறையான செயல்களை நாம் செய்ய வேண்டியதில்லை, ஏனெனில் இவற்றால் எப்போதும் எந்தப்  பயனும் இல்லை.

இதை ஒரு படி மேலே கொண்டு செல்ல விரும்பினால், அது லோஜோங் மனப் பயிற்சி போதனைகளைப் போல இருக்கும் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. ஆழமான நுண்ணறிவுக்கான படிக்கற்களாகப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் நம்முடைய பிரச்சினைகளிலிருந்து நாம் உண்மையில் நாம் கற்றுக்கொள்ளலாம்.

அதுவே சரியானது.

கேள்வி: இந்த மனப் பயிற்சி முறை யதார்த்தமில்லாதது என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? எந்த ஒரு சிறப்பும், பெரிய விஷயமும் இல்லாமல் மக்கள் செயல்படுவது மிகவும் யதார்த்தமானது என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?

பதில்: நம்முடைய மனப்பான்மைகளை மாற்ற முயற்சிக்கும்  லோஜோங்கின் மனப்பயிற்சி முறைகள் நம்மிடம் உள்ளன. உதாரணமாக, எதிர்மறையான சூழ்நிலைகளை நேர்மறையான சூழ்நிலைகளாக நாம் பார்க்கலாம். இவை சிறந்த முறைகள், அதை மாற்றுவதற்கு முன் நாம் என்ன உணர்கிறோம் என்பதை உயர்த்துவதை நிறுத்திவிட்டு, நிலைமை உண்மையில் என்ன என்பதைப் பார்க்க வேண்டும், என நான் நினைக்கிறேன். அத்தகைய பேரழிவாக நாம் அதை உயர்த்தும்போது அதை மாற்றுவது மிகவும் கடினம். "ஓ, இது ஒரு பேரழிவு! குழந்தை அதன் டயப்பரில் மீண்டும் கழிவை வெளியேற்றிவிட்டது."  அதை மாற்றுவதற்கு முன், "எல்லா குழந்தைகளின் அழுக்கடைந்த டயப்பர் என்னிடம் வரட்டும். நான் எல்லோருடைய டயப்பரையும் மாற்றுவேன்." என்று, நாம் இன்னும் யதார்த்தமான பார்வையைக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

நமக்கு நிலைகள் தேவை: முதலில் குழந்தை தனக்குத் தானே  அழுக்காக்கிக் கொண்டது. அதனால் என்ன? அது ஒரு குழந்தை. நாம் டயப்பரை மாற்றுகிறோம். இப்போது, டயப்பரை மாற்றும் போது, இந்த இனிமையான தொடர்பு விழிப்புணர்வை நாம் காண முடியாது, ஏனெனில் அது நல்ல வாசனை இல்லை, மேலும் லோஜோங் பயிற்சியான, "குழந்தையை சுத்தம் செய்யும் போது, நான் அனைத்து கறைகளையும் மற்றும் ஒவ்வொருவரின் அழுக்கையும் சுத்தம் செய்ய முடியும். இதைச் செய்வதன் மூலம் அனைவரையும் தூய்மைப்படுத்துவதற்கு இது ஒரு காரணமாக அமையும்" என்று நாம் பயன்படுத்தலாம். ஆனால், முதலில் நாம் அதை ஒரு பேரழிவு என்று மறுகட்டமைக்க வேண்டும். இதை படிப்படியாக செய்கிறோம்.

அனைவருக்கும் இந்த டயப்பர்களை மாற்றுவதைப் பற்றி நான் சிந்திக்கிறேன். என்ன ஒரு அசுத்தம்.

சரி, உலகம் முழுவதிலும் உள்ள அனைத்து அபத்தங்களையும் நாம் எடுத்துக் கொண்டால் யாரும் பௌத்தராக இருக்க விரும்ப மாட்டார்கள், அதுவே உண்மை. ஒரு பொதுவான கொள்கையாக, விஷயங்களுக்கு நகைச்சுவையான உதாரணங்களைப் பயன்படுத்தினால், அது சலிப்பான உதாரணங்களைப் பயன்படுத்துவதை விட ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது. சரியா?

கேள்வி: ஒவ்வொரு நாளும், ஒரு அழிவுகரமான உறவில் அல்லது வேறு ஏதாவது விரும்பத்தகாத ஒன்றை நாம் அனுபவிக்கும் போது, இதை எவ்வாறு இணைத்து பார்ப்பது என்று நான் பிரமித்துப் போய் இருக்கிறேன்?

பதில்: நாம் ஒரு அழிவுகரமான உறவில் இருந்தால், விஷயங்கள் மோசமாக நடந்தால், "அதனால் என்ன, இது சம்சாரியம்" என்று சொல்ல மாட்டோம். நாம் பயன்படுத்த விரும்புவது நமது பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வை, புனிதர் தலாய் லாமா சொல்லும் நமது "அற்புதமான மனித அறிவு". ஒரு சூழ்நிலை உதவிகரமானதா அல்லது தீங்கு விளைவிப்பதா என்பதை நாம் பாகுபாடுத்திக் காட்ட வேண்டும். இந்த உறவில் நமக்கும் மற்றவருக்கும் நன்மை அல்லது நன்மை இல்லை என்றால் அது பயனளிக்கவில்லை என்றால், அது இரு தரப்பினருக்கும் தீங்கு விளைவிப்பதாக இருந்தால், அதற்கு நாம் முற்றுப்புள்ளி வைக்கிறோம். உண்மைக்கு ஒத்துவராத மிகைப்படுத்தல் மற்றும் என்ன நடக்கிறது என்பது பற்றிய கணிப்புகளின் அடிப்படையில் அல்ல, தெளிவாக சிந்திக்க முடியும் என்பதே விஷயம். நிச்சயமாக, சில நேரங்களில் பிரிந்து செல்வது நல்லது. ஆனால் தெளிவான சிந்தனை, தெளிவான பகுப்பாய்வு ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் அந்த முடிவை எடுங்கள்.

கேள்வி: நம் சுயநினைவற்ற உணர்வுகளை அறிந்து அவற்றை நேர்மையாக வெளிப்படுத்த முயற்சிப்பது நேர்மறையான விஷயமாக இருக்க முடியுமா?

பதில்: பெரும்பாலும், நாம் உணர்வுகளை அனுபவிக்கிறோம், மேற்கத்திய சொல்லைப் பயன்படுத்திச் சொன்னால், ஒரு மயக்க நிலையில் உணர்கிறோம். கேள்வி என்னவென்றால், சில சூழ்நிலைகளில் அவை இன்னும் வெளிப்படையாக இருப்பது நல்லதுதானா? நாம் ஆராய வேண்டிய இரண்டு வெவ்வேறு நிகழ்வுகளைப் பற்றி என்னால் சிந்திக்க முடிகிறது, ஒன்று அழிவுகரமான உணர்ச்சி மற்றும் மற்றொன்று ஆக்கபூர்வமானது. உதாரணமாக, கோபம் அல்லது அன்பை ஆராய்வோம். நாம் ஒருவரிடம் சுயநினைவின்றி இருக்கும் போதும் பகைமை கொண்டிருந்தால், நாம் நிச்சயமாக அதை அறிந்து கொள்ள விரும்புகிறோம். அதைப் பற்றி அறிந்துகொள்வது என்பது ஒருவருக்கு எதிரான நமது விரோதத்தை வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்று அர்த்தமல்ல. மீண்டும், என்ன நடக்கிறது என்பதன் வெவ்வேறு அம்சங்களை நாம் பகுப்பாய்வு செய்து வேறுபடுத்த வேண்டும்.

உதாரணமாக, எனக்கு நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள், அவர்களுடன் பழகும் போது, "நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள்? உங்களுக்கு என்ன நடக்கிறது?" என்று நான் எப்போதும் அவர்களிடம் கேட்பேன். இருப்பினும், நான் எப்படி இருக்கிறேன் என்று அவர்கள் என்னிடம் கேட்கவே மாட்டார்கள். அவர்கள் மிகவும் சுயநலமாக இருப்பது எரிச்சலூட்டும், நான் எப்படி இருக்கிறேன் என்று என்னிடம் கேட்க வேண்டும் என்று அவர்கள் நினைக்கவில்லை. இப்போது, இங்கே ஒரு வித்தியாசம் இருக்கிறது. அது பற்றி அறியாத விரோதம் உள்ளதா? அங்கே அப்படி இருக்கலாம்; ஆனால், அதை வெளிப்படுத்துவதும் அவர்களிடம் கோபப்படுவதும் சூழ்நிலைக்கு உதவப் போவதில்லை. "நீங்கள் உண்மையிலேயே ஒரு சுயநலவாதி! நீங்கள் பயங்கரமானவர்," என்று சொல்வதனால் அது கட்டாயமாக அழிவுகரமான வழியில் செயல்படுவதற்கும் அவர்களைக் கத்துவதற்கும் வழிவகுக்கும். அது நிலைமைக்கு உதவப் போவதில்லை. "நான் எப்படி இருக்கிறேன் என்று நீங்கள் ஏன் என்னிடம் கேட்கக்கூடாது? உங்களுக்கு என்ன ஆனது?" இந்த வகையான கேள்விகள் உதவாது. இது போன்ற விஷயங்களில் நமக்கு விரோதம் இருப்பதை நாம் கவனித்தால், அது வெளிப்படாமல் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும், ஏனென்றால் அது வெளிப்பட்டால், நாம் சுய கட்டுப்பாட்டை இழந்து அழிவுகரமான செயல்களைச் செய்கிறோம்.

இருப்பினும், அந்த விரோதத்தை நான் கவனிக்கும்போது, கோபப்படாமல், நிலைமையை சரிசெய்ய முயற்சி செய்யலாம். பொதுவாக நான் அதை நகைச்சுவையாகவே செய்வேன். சூழ்நிலையை இலகுவாக்க நகைச்சுவை மிகவும் பயனுள்ள ஊடகமாக இருப்பதை நான் காண்கிறேன். அவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றிய முழு கதையையும் அவர்கள் என்னிடம் சொன்ன பிறகு, அவர்கள் தலைப்பை மாற்றத் தொடங்கும் போது, என்னைப் பற்றி என்னிடம் கேட்கவே இல்லாத போது, "அலெக்ஸ் எப்படி இருக்கிறாய்? ஓ, என்னைக் கேட்டதற்கு நன்றி! என்று நானே சொல்லிக்கொள்வேன். இது ஒரு நகைச்சுவையாக மாறும், மேலும் அந்த நபர் அவர்கள் பதில் சொல்ல வேண்டும் என்பதை உணர்ந்து நான் எப்படி இருக்கிறேன் என்று என்னிடம் கேட்கிறார். அதுபோலத் தான், அங்கே விரோதம் எதுவும் இல்லை.

நம்மிடம் ஏதேனும் இருந்தால், இந்த அடிப்படை விரோதம் நம்மிடம் உள்ளது என்பதை அறிந்து கொள்வது உதவியாக இருக்கும். அது என்னைத் தொந்தரவு செய்யவில்லை என்றால், அப்புறம் என்ன? நான் எப்படி இருக்கிறேன் என்று அவர்கள் என்னிடம் கேட்டாலும் கேட்காவிட்டாலும் எனக்கு கவலையில்லை, அது பொருத்தமற்றது. நான் என்ன செய்கிறேன், எப்படி செய்கிறேன் என்று அவர்களிடம் சொல்ல வேண்டுமா? உண்மையில் இல்லை. நான் உண்மையில் அவர்களிடம் சொல்ல விரும்பினால், நான் அவர்களிடம் சொல்கிறேன். உங்கள் வளர்ந்த பிள்ளைகள் அல்லது பேரக்குழந்தைகள் உங்களுக்கு ஒருபோதும் போன் செய்யவில்லை என்றால், அவர்களின் குரலை நீங்கள் கேட்க விரும்பினால், நீங்களே அவர்களுக்கு போன் செய்யுங்கள். ஆனால் விரோதம் இல்லாமல், உங்களுக்கு போன் செய்யததால் அவர்களுக்கு குற்ற உணர்ச்சியை ஏற்படுத்த முயற்சிக்காமல் செய்யுங்கள்.

ஒரு ஆக்கபூர்வமான உணர்ச்சி என்பது என்ன? இப்போது நாம் அதை பகுப்பாய்வு செய்யத் தொடங்க வேண்டும். நான் தயார்படுத்தல் இன்றி செய்ய வேண்டும், ஏனென்றால் நான் இதற்கு முன்பு உண்மையில் பகுப்பாய்வு செய்யவில்லை. ஒருவேளை நம்மிடம் வெளிப்படாத அன்பு இருக்கிறதா? அதற்கு என்ன பொருள்? மறைக்கப்பட்ட அல்லது மறைக்கப்பட்ட காமம் மற்றும் யாரோ ஒருவர் மீதான பாலியல் ஈர்ப்பு ஆகியவற்றின் அழிவுகரமான உணர்ச்சிகளைப் பற்றி நாம் பேசவில்லை. இது "நான் உன்னை படுக்கைக்கு அழைக்க விரும்புகிறேன்" அல்லது அது போன்ற ஒன்று அல்ல. இப்போது நாம் ஒரு நேர்மறையான உணர்ச்சியைப் பற்றி பேச வேண்டும். உதாரணமாக, நாம் நம்முடைய குழந்தையை நேசிக்கிறோம், சரியா? நாம் நம்முடைய குழந்தையை நேசிக்கிறோம், ஆனால் அந்த அன்பை எத்தனை முறை வெளிப்படுத்துகிறோம்? நாம் அதை இன்னும் வெளிப்படையான நிலைக்கு கொண்டு வர வேண்டுமா? ஆம், அது உதவியாக இருக்கும்.

பின்னர், குழந்தையை அடக்க விரும்பாததால், நாம் பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வை பயன்படுத்த வேண்டும். உதாரணமாக, நமக்கு ஒரு டீனேஜ் குழந்தை இருந்தால், அவர்கள் நண்பர்களுடன் இருந்தால், நாங்கள் ஒரு தாயாக வந்து, "ஓ, நான் உன்னை மிகவும் நேசிக்கிறேன்" என்று சொல்லி, நம் குழந்தையை கட்டிப்பிடித்து முத்தமிடும்போது, அவர்களின் நண்பர்களுக்கு முன்னால் அவர்களை சங்கடப்படுத்துகிறோம். அது முற்றிலும் பொருத்தமற்றது. மற்றொரு உதாரணம் என்னவென்றால், நமது பதின்வயது பிள்ளைகள் வெளியில் இருக்கும்போது நாம் தொடர்ந்து அவரை அழைக்கிறோம் அல்லது குறுஞ்செய்தி அனுப்புகிறோம். "அடக் கடவுளே, மீண்டும் என் அம்மா தான் அழைக்கிறார், நான் நலமா என்று கேட்கிறார்?" என அந்த பிள்ளை நினைக்கிறது. 

நமது நேர்மறையான உணர்ச்சிகளை எப்போது, எப்படி வெளிப்படுத்துவது என்பதைத் தீர்மானிக்க, பாரபட்சமான விழிப்புணர்வைப் பயன்படுத்த வேண்டும். இரண்டு வயது குழந்தையிடம் நாம் வெளிப்படுத்தும் விதம் வேறு, பதினைந்து வயது குழந்தைக்கு வெளிப்படுத்தும் விதம் வேறு. நேர்மறை உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்துவது சரி; ஆனால் மீண்டும், ஒருவர் நாடக ராணியாக இருந்து அதை ஒரு உண்மையான நாடக நிகழ்ச்சியாக மாற்ற வேண்டியதில்லை. அதிக நுட்பமான நிலைகள் பரவாயில்லை.