யாங்ட்சின் லிங் ரின்போச்சுடனான என்னுடைய நியாபங்கள்

யாங்ட்சின் லிங் ரின்போச்சை நான் முதன்முதலில் 1970 ஜனவரியில் புத்தகயாவில் சந்தித்தேன், வழக்கமாக பனிக்காலத்தை அவர் அங்கே தான் செலவிடுவார். மேலும் அங்கிருக்கும் திபெத்திய கோயில்களில் ஆண்டுவிழா போதனைகளை வழங்குவார். புத்தகயா அந்த காலகட்டத்தில் வளர்ச்சியடையவில்லை என்பதால் மிக மோசமாக இருந்தது. தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் ஸ்தூபிக்கு முன்னால் உள்ள மண் சாலையில் வரிசையாக நின்று, சத்தமிட்டு பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தனர். அங்கு வந்த ஒரு சில வெளிநாட்டவர்களில் ஒருவராக, நானும் இருந்தேன். நான் செல்லும் இடமெல்லாம் கந்தல் உடையுடன் குழந்தைகள் கூட்டம், கொசுக்களைப் போல என்னை மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன, என் ஆடைகளை இழுத்துக்கொண்டும், சிலர் காசுகளை கேட்டு பிச்சையெடுத்துக்கொண்டும், ஒரே குரலில் “ஐயா, தர்மம்” என்று பாடிக் கொண்டும் வந்தனர். ஆர்வமுள்ள யாத்ரீகர்கள் ஸ்தூபியைச் சுற்றி வந்து வணங்கினர், அதே நேரத்தில் காட்டு நாய்கள் மற்றும் வரலாற்றுக்கு முந்தைய தோற்றமுடைய பன்றிகள் பின்னால் இருந்த வயலில் சுதந்திரமாக உணவு தேடின, அது உள்ளூர் மக்களின் திறந்தவெளி கழிப்பறையாக செயல்பட்டது. என்னால் மறக்க முடியாத காட்சி அது.

அந்த நேரத்தில், நான் யாங்ட்சின் லிங் ரின்போச்சிடமிருந்து எனது முதல் சென்ரெசிக் தீட்சையைப் பெற்று, எனது முதல் போதிசத்வா சபதத்தை எடுத்துக் கொண்டேன். யாங்டு ரின்போச்சின் அசாதாரண இருப்பு கண்ணியம் மற்றும் வலிமையை வெளிப்படுத்துகிறது, துறவற வாயில்களுக்கு வெளியே சுற்றுப்புறங்களின் இழிநிலை மற்றும் குழப்பத்துடன் முற்றிலும் மாறுபட்டது. குறிப்பாக கற்பிக்கும் போது யாங்டுசின் ரின்போச்சின் குரல் சுவாரஸ்யமாக இருக்கும். அது ஒரு நிலையான நீரோடை போல தடைகளின்றி, சுவாசிப்பதற்காக கூட நிற்காமல் இனிமையாகப் பாய்ந்தது.

யாங்ட்சின் லிங் ரின்போச் உடனான எனது அடுத்த சந்திப்பு 1971 செப்டம்பரில் தர்மசாலாவில் நடந்தது. எனது ஆசிரியர் கெஷே கவாங் தர்க்யேய், ஷர்பா மற்றும் கம்லுங் ரின்போச்களுடன் ஒரு பெரிய நிகழ்வில் கலந்துகொள்வதற்காக டல்ஹவுசியில் இருந்து என்னை அங்கு அழைத்து வந்தார். புனிதரின் இரண்டு ஆசிரியர்களும் அவருக்கும் அங்கு கூடியிருந்த தாந்த்ரீகக் கல்லூரிகளுக்கும் கெலுக் பாரம்பரியத்தின் மூன்று முதன்மையான தந்திர அதிகாரங்களை வழங்கினர். யாங்ட்சின் லிங் ரின்போச் 13-தெய்வ வஜ்ரபைரவா மற்றும் குஹ்யசமாஜ தீட்சை மற்றும் கியாப்ஜே த்ரிஜாங் ரின்போச்சின் சக்ரசம்யரா லூய்பா தீட்சை உள்ளிட்டவற்றை வழங்கினார்.

எனக்குத் தெரிந்தவரை, இதுவே அவரது இரண்டு ஆசிரியர்களிடம் இருந்து அவர் பகிரங்கமாகத் தீட்சை பெற்ற கடைசி சந்தர்ப்பமாக இருக்கலாம். பிரதான சீடரான, புனிதர் தலாய் லாமா தனது ஆசிரியர்களுக்கு முன்பாக அமர்ந்து, சற்று தாழ்வான சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்து கொண்டு ஆசிரியர்களை கவனிப்பார். அந்த கூட்டங்களில் கலந்துகொள்ளும் ஒரே மேற்கத்தியர் என்ற முறையில், தற்போது குரு ரின்போச் மற்றும் 1000 ஆயுதம் ஏந்திய சென்ரெசிக் சிலைகள் நிற்கும் சிம்மாசனத்தின் ஓரத்தில் உள்ள அல்கோவில் நான் அமர்ந்திருந்தேன். எனக்கு சரியான இடமாக அது  இருந்தது. ஒரு ஆன்மீக ஆசிரியர் மற்றும் தாந்த்ரீக குரு என்கிற முறையில் தொடர்புகொள்வதற்கான சரியான வழியில் அவரது ஆசிரியர்களுக்கு முன்பாக செயல்பட்ட புனிதர் தலாய் லாமாவின், பணிவு, மனிதாபிமானம் மற்றும் மரியாதை போன்றவை முன்மாதிரியாகத் திகழ்ந்தன.

அடுத்த சில ஆண்டுகளில், யாங்ட்சின் ரின்போச்சிடம் இருந்து மேலும் பல போதனைகள் மற்றும் தீட்சைகளைப் பெற்றேன். அதில் மறக்க முடியாதது என்றால் மீண்டும் வஜ்ரபைரவா,மீண்டும் ஒரு முறை புத்தகயா கோவில். அப்போது,யாங்ட்சின் ரின்போச், தன்னைச் சுற்றியுள்ள இடத்தில் உள்ள பல்வேறு அம்சங்களை சுட்டிக்காட்டி மண்டலா அரண்மனையை விவரித்தார். காட்சிப்படுத்தல் அவருக்கு மிகவும் தெளிவாக இருந்தது, அது பார்வையாளர்களிடமும் உயிர்ப்பிக்கச் செய்தது.

தன்னைச் சுற்றியுள்ள மக்களின் திறமைகளை மேம்படுத்தும் இந்த திறன் யாங்ட்சின் லிங் ரின்போச்சின் சிறப்பான அம்சங்களில் ஒன்றாகும். "செயல்பாட்டை அதிகரிக்கும் ஞானம்" என்று அழைக்கப்படுவதற்கு நான் அதை ஒரு எடுத்துக்காட்டு அடிக்கடி மேற்கோள் காட்டுகிறேன். எனது  ஆசிரியர்களுக்கு திபெத்திய மொழியில் வாய்மொழியாக மொழிபெயர்க்க முடிவதற்கு முன்னர் வரை, எப்போதெல்லாம் நான் யாங்ட்சின் ரின்போச்சை சந்திக்கிறேனோ,அப்போதெல்லாம் எப்படியாவது அவர் வெளிப்படுத்திய தெளிவு மற்றும் உத்வேகத்தின் மூலம், திபெத்திய மொழியில் அவரது வார்த்தைகளை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்திருக்கிறது என்று நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். அது எப்படி இருந்தது என்றால் அவர் மனதின் தெளிவை நேரடியாக என் மூளைக்குள் செலுத்தியது போல் இருந்தது.

ஒருமுறை, அவர் வழங்கிய சிக்கலான அவலோகிதேஸ்வர பயிற்சியின் விளக்கத்தினை நான் மொழிபெயர்த்து கொண்டிருந்த போது, அந்த மாணவர் அறைக்குள் நுழைவதற்கு முன்பு, யாங்ட்சின் ரின்போச் என்னிடம், உண்மையில் இந்த போதனைகளை இவர் நடைமுறைப்படுத்துவாரா என்று அவர் ஆச்சரியப்படுவதாகக் கூறினார். ஆனாலும் அவருக்கு எதையாவது விளக்குவது பயனுள்ளது என்று அவர் உணர்ந்தார். யாங்டுசின் ரின்போச் பின்னர் மிகவும் திறமையான விளக்கத்தை அளித்தார், அது அதிக ஆழமாகவோ அல்லது விவரங்களுக்குச் செல்லவில்லை, ஆனால் பயிற்சியை ஆராய அந்த நபரைத் தூண்டுவதற்கும் ஊக்கப்படுத்துவதற்கும் போதுமானதாகும். போதனைகளை வழங்கும்போது, அவற்றை வழங்குவதற்கான நேர்மையான நற்பண்புள்ள உந்துதல் ஆசிரியருக்கு மிக முக்கியமான காரணியாகும் என்பதற்கு இது எனக்கு ஒரு முன்மாதிரியாக அமைந்தது. அந்த உந்துதலுடன், மாணவரின் நிலை மற்றும் தேவைக்கேற்ப விளக்கத்தை அளவிடுவீர்கள் என்பது இயல்பாகவே பின்பற்றப்படுகிறது. மாணவர் போதனைகளை நடைமுறைப்படுத்துகிறாரா இல்லையா என்பது மாணவர்களின் பொறுப்பாகும். ஒரு சரியான ஆசிரியராக எப்படி இருக்க வேண்டும் என்ற இந்த உயர் தரத்தை எதிர்கொள்ளச் சற்று கடினமாக இருக்கும்.

மஞ்சுஸ்ரீயின் வலிமையான வடிவமான வஜ்ரபைரவாவின் பரவலாக அங்கீகரிக்கப்பட்ட மனித உருவமாக, அனைத்து புத்தர்களின் தெளிவு, புத்திசாலித்தனம் மற்றும் ஞானம் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய புத்தர் உருவமாக, யாங்டுசின் லிங் ரின்போச், ஒரு திடமான பாறையைப் போல தன்னைச் சுற்றி இந்த வலிமையான தெளிவு ஆற்றலை நிலைத்தன்மையோடும், ஆதரவுடனும் வெளிப்படுத்தினார். அந்த ஆற்றல் மனரீதியாகவும், உடல்ரீதியாகவும் மிகவும் தெளிவான, நிலையானது, குழப்பமான மனநிலையை மாற்றும் அல்லது ஒப்பனை உலகை உடைக்கும்.

இந்த குணத்திற்கு உதாரணமாக, தர்மசாலாவில் வசித்த யாங்ட்சின் ரின்போச்சின் வீட்டிற்கு நான் ஒருமுறை சென்ற போது நடந்த நிகழ்வு எனக்கு நியாபகத்திற்கு வருகிறது. யாங்ட்சின் ரின்போச் அறையின் மூலையில் ஒரு பக்கத்தில் ஒரு தாழ்வான படுக்கையில் அமர்ந்திருந்தார், நான் அந்த மூலையின் மறுபுறம் மற்றொரு தாழ்வான படுக்கையில் இருந்தேன். எனது தியானப் பயிற்சியைப் பற்றி நான் கேட்ட சில கேள்விகளுக்கு அவர் பதிலளித்துக்கொண்டிருந்தபோது, எங்களுக்கு இடையே ஒரு பெரிய தேள் திடீரென்று தரையில் ஊர்ந்து வந்தது. எப்பொழுதும் மிகவும் கண்ணியமாக நடந்து கொள்ளும் யாங்ட்சின் ரின்போச், காற்றில் தனது கைகளை காட்டுமிராண்டித்தனமாக உயர்த்தி, உணர்ச்சிவசப்பட்ட குரலில், “ஐயோ, தேள்!” என்று கதறினார். பின்னர் அவர் தனது பரந்த கண்களால் என்னைப் பார்த்து, “உனக்கு பயமாக இல்லையா?” என்றார். நான் அவருடைய கண்களைத் திரும்பிப் பார்த்து, “வஜ்ரபைரவனுக்கு முன்னால் நான் எப்படி பயப்பட முடியும்?” என்றேன். அது உண்மைதான், நான் பயப்படவில்லை. யாங்ட்சின் ரின்போச் என்னுடைய பதிலைக் கேட்டு சிரித்தார். பின்னர் அவருடைய உதவியாளர் ஒரு கோப்பை மற்றும் காகிதத்துடன் உள்ளே வந்து, தேளின் கீழ் காகிதத்தை தள்ளி, கோப்பையை அதன் மேல் வைத்து, மெல்ல அதனை வெளியே எடுத்துச் சென்று முற்றத்தில் திறந்து விட்டார். எனது பாடத்தின் ஒரு பகுதியாக முழு சம்பவத்தையும் யாங்ட்சின் ரின்போச் அரங்கேற்றியது போல் இருந்தது அந்த நிகழ்வானது.

யாங்ட்சின் லிங் ரின்போச்சைக் கண்டு பெரும்பாலானோர் பயந்தாலும், இந்த நம்பமுடியாத வலிமையான மற்றும் செயல்படுத்தும் வஜ்ரபைரவ ஆற்றலின் காரணமாக, யாங்ட்சின் ரின்போச்சே கூட மக்களின் இந்த ஏற்புத்தன்மை பொருத்தமானது என்று ஒருபோதும் உணரவில்லை. ஒருமுறை நான் அவருடன் புத்தகயாவில் உள்ள கோவிலில் அவரது அறையில் இருந்தபோது, ஒரு இளம் துறவி, துறவிகள் கீழே செய்து கொண்டிருந்த "சோக்" பூஜை விழாவில் இருந்து சடங்கு பிரசாதத்தை ஒரு தட்டில் எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தார். ஒரு பெரிய குருவின் முன்னிலையில் வருவதால் அந்தச் சிறுவன் பதட்டமும் பயமும் அடைந்தான். அவர் சென்ற பிறகு, யாங்ட்சின் ரின்போச் சிரித்துக் கொண்டே என்னிடம் கூறினார், “அவர்கள் அனைவரும் என்னைப் பார்த்து மிகவும் பயப்படுகிறார்கள். பயப்பட வேண்டிய அவசியம் என்ன இல்லை, அப்படி எதாவது இருக்கிறதா."

அமைதியான மஞ்சுஸ்ரீயின் மனதில் கடுமையான வஜ்ரபைரவர் இருப்பதைப் போல, யாங்ட்சின் லிங் ரின்போச் வெளியில் ஒரு கடுமையான, தீவிரமான ஸ்திரத்தன்மையின் அடித்தளமாக இருந்தார், அதே சமயம் உள்ளே இலகிய மனம் படைத்தவராகவும், கனிவாகவும், எல்லையற்ற புத்திசாலியாகவும் இருந்தார். அவருடைய மாணவராகவும் அவ்வப்போது மொழிபெயர்ப்பவராகவும் இருந்ததை நம்பமுடியாத அதிர்ஷ்டசாலித்தனமாக நான் கருதுகிறேன்.