หนทางสู่การตรัสรู้

เส้นทางพระพุทธศาสนาทิเบตแห่งการเปลี่ยนแปลงตนเองตามขั้นตอนที่ชัดเจนและมีโครงสร้างที่เรียกว่า ลำ-ริม ซึ่งทำให้เรามีความรู้ถึงความก้าวหน้าจากสถานะปัจจุบันของเราไปสู่ภาวะเป็นพระพุทธเจ้า

สมาธิ

เมื่อมีสมาธิ จิตใจของเราจะจดจ่ออยู่ในสภาวะที่สร้างสรรค์ เช่น การเปิดกว้าง ความรัก และความเข้าใจ เมื่อ ตัวอย่างเช่น เราฟังใครสักคนและพยายามช่วยเหลือเขา การรักษาสมาธินั้นต้องทำให้จิตใจของเราสงบ ปราศจากใจลอยและความมัว ในทางเดียวกัน สิ่งนี้ต้องใช้สติ ความตื่นตัว และมีวินัยในตนเอง เมื่อเรามีสติ เราพึงระลึกถึงสภาวะที่เราสร้างขึ้นโดยไม่สูญเสียการยึดถือมันในจิตใจ ความตื่นตัวตรวจพบเมื่อเราสูญเสียการยึดเกาะทางจิตใจ และด้วยการมีวินัยในตนเอง เราจะฟื้นฟูความใส่ใจและความจดจ่อของเรากลับสู่สภาวะก่อนหน้า ด้วยความห่วงใยอย่างจริงใจเกี่ยวกับสภาพจิตใจของเราและผลกระทบต่อตัวเราและผู้อื่น เราจึงฝึกฝนตนเองเพื่อพัฒนาทักษะเหล่านี้ผ่านการปฏิบัติสมาธิซ้ำๆ

สูญญตา (ความว่าง)

ด้วยความสับสนเกี่ยวกับความเป็นจริง เราจึงฉายภาพถึงวิธีดำรงอยู่ที่เป็นไปไม่ได้ในตัวเองและกับทุกคนและทุกสิ่งที่เราเผชิญ ตัวอย่างเช่น เราจินตนาการว่าปัญหาในชีวิตเกิดขึ้นโดยไม่ขึ้นกับทัศนคติและพฤติกรรมของเรา เมื่อเราเข้าใจความว่างเปล่า (สุญญตา) คือ การไม่มีของจริงที่สอดคล้องกับการฉายภาพจินตนาการของเรา และตระหนักว่าปัญหาของเราเกิดขึ้นจากการทำงานร่วมกันของหลายสาเหตุและดังนั้นอาจมีการเปลี่ยนแปลงได้ เราสามารถพัฒนากลยุทธ์ที่มีความหมายเพื่อปลดปล่อยตัวเองจากการฉายภาพเหล่านั้น