"ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ" ಎಂಬ ಮನೋಭಾವ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಬಹುದೇ?

ಪ್ರಶ್ನೆ: “ವಿಶೇಷವೇನು ಇಲ್ಲ” ಎಂಬ ಈ ಮನೋಭಾವದ ಕಲ್ಪನೆ ನನಗೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಆದರೆ, ಈ ಮನೋಭಾವದೊಂದಿಗೆ ನಾವು ಜಗತ್ತಿನ ಉಳಿದವರೊಂದಿಗೆ ಹೇಗೆ ವರ್ತಿಸಬಹುದು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ನನ್ನನ್ನು ಯೋಚನೆಗೆ ಒಳಪಡಿಸುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನೀವು ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ಯೋಜನೆ ಮೇಲೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀರಿ, ಅಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ತಪ್ಪಾದರೆ ನೀವು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ “ಸರಿ, ವಿಶೇಷವೇನು ಇಲ್ಲ! ಇಂತಹದ್ದೇ ಆಗುತ್ತದೆ.” ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ. ಆದರೆ, ಇತರರು ನೀವು ವಿಷಯವನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಹೊಂದಬಹುದು ಎಂಬ ಭಯ ನನ್ನದಲ್ಲಿದೆ.

ಡಾ. ಬರ್ಜಿನ್: “ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ” ಎಂಬ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ. ಇದು ಏನೂ ಮಾಡದಿರುವ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ ಅಲ್ಲ, ಅಥವಾ “ಏನಾದರೂ ಇರಲಿ” ಎಂಬ ಕಾಳಜಿಯಿಲ್ಲದ ಉದಾಸೀನತೆಯೂ ಅಲ್ಲ. “ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ” ಎಂದರೆ, ನಾವು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದರೂ ಅಥವಾ ಅತೃಪ್ತರಾಗಿದ್ದರೂ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅತಿಯಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸದೆ, ಯಾವುದನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡದೇ ಇರಲು ಕಲಿಯುವುದು. ನಾವು ಯಾವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿರಲಿ, ಅದನ್ನು ತರ್ಕಬದ್ಧವಾಗಿ, ಶಾಂತವಾಗಿ, ಸಮತೋಲನದಿಂದ ನಿಭಾಯಿಸಬೇಕು. ಅಸಮಾಧಾನಗೊಂಡು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವ ಬದಲು, ಅಗತ್ಯವಿರುವುದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾಡುವುದು ಈ ಮನೋಭಾವದ ಸಾರ.

ಇತರರು ಅಸಮಾಧಾನಗೊಂಡರೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕು?

ಅವರು ಅಸಮಾಧಾನಗೊಂಡರೆ, ನಿಮ್ಮ ಶಾಂತ ಮನೋಭಾವವೇ ಅವರಿಗೂ ಶಾಂತತೆಯನ್ನು ತರಬಲ್ಲದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟ್ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸೋಣ. ತಪ್ಪಾಗಿ ಒಂದು ಕೀಲಿಯನ್ನು ಒತ್ತಿದ ಪರಿಣಾಮ ಅದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಳಿಸಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇಂತಹದ್ದು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅಸಮಾಧಾನಗೊಂಡು ತೊಂದರೆಪಡುವುದರಿಂದ ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. “ಅಂಡು” ಎಂಬ ಆಯ್ಕೆಯೂ ಇಲ್ಲದೆ ಅದನ್ನು ಹಿಂತಿರುಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವಾದರೆ, ಅದು ಹೋಗಿದೆ ಅಷ್ಟೇ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅಳುವುದರಿಂದ ಅದು ಹಿಂತಿರುಗುವುದಿಲ್ಲ; ಅತೃಪ್ತಿ ತೋರಿಸುವುದರಿಂದ ಅಥವಾ ಕೋಪಗೊಂಡು ಕುಳಿತುದರಿಂದ ಸಹ ಯಾವ ಲಾಭವೂ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಕೇವಲ ಅಡಚಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ನಾವು ಶಾಂತವಾಗಿ “ಸರಿ” ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಮತ್ತೆ ಬರೆಯುತ್ತೇವೆ. ಬರೆದದ್ದನ್ನು ನೆನಪಿಡುವ ಅಭ್ಯಾಸವಿದ್ದರೆ, ಅದನ್ನು ಪುನಃ ಬರೆಯಬಹುದು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಎರಡನೇ ಬಾರಿ ಅದು ಇನ್ನೂ ಉತ್ತಮವಾಗಬಹುದು. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ಕೇವಲ ಕೆಲಸವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತೇವೆ, ಅತಿರೇಕದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ನೀಡದೆ “ನಾಟಕರಾಣಿ” ಆಗುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತೇವೆ. ಒಂದೇ ತಂಡದ ಭಾಗವಾಗಿದ್ದರೆ, ಮತ್ತು ಆ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟ್ ತಂಡದ ಕೆಲಸವಾಗಿದ್ದರೆ, ನಿಮ್ಮ ಶಾಂತ ಮನೋಭಾವ ಇತರರಿಗೂ ಶಾಂತತೆಯ ಮಾದರಿಯಾಗುತ್ತದೆ.

ನಾವು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂದರ್ಭದಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಸಂತೋಷ ಅಥವಾ ಅತೃಪ್ತಿ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೇ, ಅಥವಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ?

ನಾನು ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಾವು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದರೂ ಅಥವಾ ಅತೃಪ್ತರಾಗಿದ್ದರೂ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅತಿಯಾಗಿ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ, ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಹಾದಿಯೊಂದಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಖ್ಯ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭಾವನೆಗೂ ದೊಡ್ಡ ಅರ್ಥ ಕೊಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಇತರರು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದಾರ ಅಥವಾ ಅಸಮಾಧಾನಗೊಂಡಿದ್ದಾರ? ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಒಂದು ಮಗು ಅಳುತ್ತದೆ. ನಾವು ಏನನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆ? ಅದು ಮಗು, ಅಳುವುದೇ ಅದರ ಸಹಜ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ. “ಅಯ್ಯೋ! ಮಗು ಅಳುತ್ತಿದೆ!” ಎಂದು ಆತಂಕಗೊಳ್ಳುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡದೇ, ಕಾಳಜಿಯಿಂದ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಕು. ಮಗು ಏಕೆ ಅಳುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನೋಡಿ, ಅಗತ್ಯವಿರುವುದನ್ನು ಮಾಡಿ, ಅಷ್ಟೇ. ಜೀವನದ ಅನೇಕ ಸಂಗತಿಗಳು ಇದೇ ರೀತಿಯವು.

ಶಾಂತಿದೇವರು ಅದನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಸುಂದರವಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಹೇಳುವಂತೆ, “ಜನರು ಮಕ್ಕಳಂತಿದ್ದಾರೆ.” ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಅಸಮಾಧಾನಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ಅಳುವ ಮಗುವಿನಂತೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ನಾವು ಏನನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆ? ನಾವು ಅದನ್ನು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ; ಬದಲಿಗೆ, ಅವರನ್ನು ಶಾಂತಗೊಳಿಸಲು ಮತ್ತು ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಹತ್ತಿರ ತರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಅಸಮಾಧಾನಗೊಳ್ಳುವುದು ಎಂದರೆ, ಯಾವುದೋ ವಿಷಯದ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಅತಿಯಾಗಿ ವಿಸ್ತರಿಸುವುದು, ಅದನ್ನು “ದೊಡ್ಡ ವ್ಯವಹಾರ”ವನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುವುದು. ಶೂನ್ಯತೆ ಎಂಬ ತತ್ವದ ಅರ್ಥವೇ ಇದು, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ದೊಡ್ಡ ವ್ಯವಹಾರಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕಾಣುವ ಸಂಗತಿಗಳು ವಾಸ್ತವದ ಅನುಗುಣವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ವಿಷಯಗಳು ಕೇವಲ ಸಂಭವಿಸುತ್ತವೆ, ಅಷ್ಟೆ. ನಾವು ಅವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಮಗೆ ಭಾವನೆಗಳಿವೆಯೇ? ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಇವೆ. ಪ್ರೀತಿ, ಕರುಣೆ, ತಾಳ್ಮೆಯಂತಹ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆಗಳು ಅಮೂಲ್ಯ. ಆದರೆ ಕೋಪ, ಅಸಹನೆ, ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆ ಮುಂತಾದ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹೊರಹಾಕುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವು ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಸಹಾಯಕರಲ್ಲ.

ನಾವು ಈ ವಿಚಾರವನ್ನು ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ, ಅದು ಲೊಜಾಂಗ್ ಮನಸ್ಸಿನ ತರಬೇತಿ ಬೋಧನೆಗಳಂತೆಯೇ ಆಗುತ್ತದೆ. ಆಳವಾದ ಒಳನೋಟವನ್ನು ಪಡೆಯಲು, ನಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಒಂದು ಮೆಟ್ಟಿಲಿನಂತೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ, ನಾವು ಅವುಗಳಿಂದಲೇ ಕಲಿಯಬಹುದು.

ಅದು ಸರಿ.

ಈ ಮನಸ್ಸಿನ ತರಬೇತಿ (ಲೊಜಾಂಗ್) ವಿಧಾನವು ಅತಿಯಾದ ಆದರ್ಶವಾದಿ ಅಥವಾ ಅವಾಸ್ತವಿಕ ಎಂದು ನೀವು ಭಾವಿಸುತ್ತೀರಾ? ಅಥವಾ, “ವಿಶೇಷವೇನು ಇಲ್ಲ”, “ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವಲ್ಲ” ಎಂಬ ಮನೋಭಾವದತ್ತ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು ಜನರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ವಾಸ್ತವಿಕ ಮಾರ್ಗ ಎಂದು ನೀವು ಭಾವಿಸುತ್ತೀರಾ?

ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ಲೊಜಾಂಗ್ ಮನಸ್ಸಿನ ತರಬೇತಿಯ ವಿಧಾನಗಳಿವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಸಂದರ್ಭಗಳನ್ನೂ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಅವಕಾಶಗಳಾಗಿ ನೋಡುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಬೆಳೆಸಬಹುದು. ಇವು ಅತ್ಯುತ್ತಮ ವಿಧಾನಗಳು; ಆದರೆ, ಮೊದಲು ನಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅತಿಯಾಗಿ ಉಬ್ಬಿಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನಿಜವಾಗಿ ಅದು ಹೇಗಿದೆಯೋ ಹಾಗೆಯೇ ನೋಡಲು ಕಲಿಯಬೇಕು. ಯಾವಾಗ ನಾವು ಯಾವುದನ್ನಾದರೂ ಅತಿಯಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಿ “ಇದು ಒಂದು ವಿಪತ್ತು!” ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೋ, ಆಗ ಅದನ್ನು ಪರಿವರ್ತಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, “ಅಯ್ಯೋ! ಮಗು ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಡೈಪರ್ ಕೊಳಕುಮಾಡಿದೆ!” ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು, ಮೊದಲು ಅದನ್ನು ವಾಸ್ತವಿಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಕಾಣಬೇಕು. ನಂತರವೇ “ಎಲ್ಲರ ಕೊಳಕು ಡೈಪರ್ ನನ್ನ ಬಳಿಗೆ ಬರಲಿ, ನಾನು ಎಲ್ಲರ ಡೈಪರ್ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತೇನೆ” ಎಂಬ ಲೊಜಾಂಗ್ ಭಾವನೆಗೆ ತಿರುಗಿಸಬಹುದು. ಪರಿವರ್ತನೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲು ಮೊದಲು ವಾಸ್ತವದ ನೆಲೆಯನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣಬೇಕು.

ನಮಗೆ ಹಂತಗಳು ಬೇಕು: ಮೊದಲ ಹಂತ, ಮಗು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಮಲಿನಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಹಾಗಾದರೆ ಏನು? ಅದು ಮಗು. ನಾವು ಡೈಪರ್ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಡೈಪರ್ ಬದಲಾಯಿಸುವಾಗ, ಅದು ಯಾವ ಸುಗಂಧ ಅನುಭವವನ್ನೂ ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ; ಅಲ್ಲಿ ಆಹ್ಲಾದಕರವಾದ ಸಂಪರ್ಕ ಅರಿವು ಇರದೇ ಇರಬಹುದು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಾವು ಲೊಜಾಂಗ್ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಬಳಸಬಹುದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸಬಹುದೆಂದರೆ: “ಮಗುವನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ, ಎಲ್ಲ ಜೀವಿಗಳ ಕಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಕೊಳೆಯನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸಲು ನನ್ನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿ. ಈ ಕ್ರಿಯೆಯು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಶುದ್ಧೀಕರಿಸುವಂತಾಗಲಿ.” ಆದರೆ ಅದರ ಮೊದಲ ಹಂತವೇ ಮುಖ್ಯ: ಮೊದಲು ನಾವು ಅದನ್ನು “ವಿಪತ್ತು” ಎಂಬಂತೆ ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡಬೇಕು. ನಂತರ ಮಾತ್ರ ಪರಿವರ್ತನೆ ಸಾಧ್ಯ. ನಾವು ಹಂತ ಹಂತವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಯಬೇಕು.

ನಾನು ಈಗ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಡೈಪರ್‌ಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬದಲಾಯಿಸಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅಯ್ಯೋ, ಎಷ್ಟೊಂದು ಅವ್ಯವಸ್ಥೆ!

ಸರಿಯೇ, ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲಾ ಕಸವನ್ನು ನಾವು ನಮ್ಮ ಮೇಲ್ಕೂಡಿ ಹೊರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಯಾರೂ ಬೌದ್ಧರಾಗಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ; ಅದು ನಿಜ. ಸಾಮಾನ್ಯ ತತ್ವದಂತೆ, ವಸ್ತುಗಳ ಹಾಸ್ಯಮಯ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದರೆ, ನೀರಸವಾದ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಬಳಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಆಳವಾದ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುತ್ತದೆ. ಸರಿಯೇ?

ನಾನು ಯೋಚಿಸುವುದು ದಿನನಿತ್ಯದ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ, ನಾವು ವಿನಾಶಕಾರಿ ಸಂಬಂಧ ಅಥವಾ ಯಾವುದಾದರೂ ಹಾನಿಕಾರಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತೇವೆ?

ನಾವು ವಿನಾಶಕಾರಿ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ವಿಷಯಗಳು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, “ಹಾಗಾದರೆ, ಇದು ಸಂಸಾರ” ಎಂದು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಬಳಸಬೇಕಾದದ್ದು ನಮ್ಮ ತಾರತಮ್ಯದ ಅರಿವು,  ಪರಮಪೂಜ್ಯ ದಲೈ ಲಾಮಾ ಇದನ್ನು ನಮ್ಮ ಅದ್ಭುತ ಮಾನವ ಬುದ್ಧಿಮತ್ತೆ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಪರಿಶೀಲಿಸಬಹುದು: ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನಮಗೆ ಮತ್ತು ಇತರರಿಗೆ ಸಹಾಯಕವೇ, ಅಥವಾ ಹಾನಿಕಾರಕವೇ? ಒಂದು ಸಂಬಂಧವು ನಮ್ಮಿಗೂ ಇತರ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿಯಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಅದನ್ನು ಕೊನೆಗೊಳಿಸುವುದು ಸೂಕ್ತ. ಮುಖ್ಯ ವಿಷಯವೆಂದರೆ, ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗದ, ನಮ್ಮ ತರ್ಕದ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಕ್ಷೇಪಗಳ ಆಧಾರದಿಂದ ಅಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಬೇಕು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ, ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಬೇರೆಯಾಗುವುದು ಉತ್ತಮ. ಆದರೆ ಆ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಗತ್ಯ.

ನಮ್ಮ ಅರಿವಿಲ್ಲದ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡು, ಅವುಗಳನ್ನು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಸಕಾರಾತ್ಮಕವಾದದ್ದು ಎಂದು ನೋಡಬಹುದೇ?

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ನಾವು ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು, ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಪದವನ್ನು ಬಳಸಿದರೆ, ಸುಪ್ತಾವಸ್ಥೆಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಅವುಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತೋರಿಸುವುದು ಉತ್ತಮವಾಗಬಹುದೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಉದಯವಾಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಪರಿಶೀಲಿಸಬೇಕಾದ ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ಪ್ರಕರಣಗಳಿವೆ: ಒಂದು ವಿನಾಶಕಾರಿ ಭಾವನೆ, ಇನ್ನೊಂದು ರಚನಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಕೋಪ ಅಥವಾ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸೋಣ. ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮೇಲಿನ ಅಪ್ರಜ್ಞಾತ್ಮಕ ದ್ವೇಷವನ್ನು ನಾವು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ಅದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಬಯಸಬೇಕು. ಆದರೆ, ಅದರ ಅರಿವು ಎಂದರೆ ಅವನು/ಅವಳ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ದ್ವೇಷವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವುದು ಎಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ, ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ವಿವಿಧ ಅಂಶಗಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿ, ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಬೇಕು.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾನು ಕೆಲವು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೇನೆ. ಅವರೊಂದಿಗೆ ಮಾತುಕತೆ ಆಗಿದಾಗ, ನಾನು ಯಾವಾಗಲು ಅವರನ್ನು ಕೇಳುತ್ತೇನೆ, “ನೀವು ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ? ನಿಮಗೆ ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ?” ಆದರೆ ಅವರು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಎಂದಿಗೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತನಗೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವುದನ್ನು ಸತ್ಯವಾಗಿಯೂ ಮಾಡಲಾರರು; ಅವರು ಸಾಕಷ್ಟು ತಾನುಕೇಂದ್ರೀಕೃತರು. ಅದು ನನಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿ ಮತ್ತು ಬೇಸರವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ: ಇಲ್ಲಿದ್ದೇ ಅರಿವಿಲ್ಲದ ಹಗೆತನವೇ ಅಲ್ಲವೆ? ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ಆ ಹಗೆತನವನ್ನು ಹೊರಗಿಟ್ಟು, ಅವರ ಮೇಲೆ ಕೋಪ ಕಡಿದು ಹೇಳುವುದು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. “ನೀವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸ್ವಾರ್ಥಿಗಳು! ನೀವು ಬೇಸರನೀಯರು!” ಎಂಥಾ ಊಹಾತ್ಮಕ ಘೋಷಣೆಗಳು ಕೇವಲ ಪ್ರತ್ಯುತ್ತರದಲ್ಲಿ ಅಕಾಲಿಕ ಮತ್ತು ವಿನಾಶಕಾರಿ ವರ್ತನೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಬಹುದು, ಕೂಗಾಟ, ತುಂಟತನ, ಎಲ್ಲವೂ. ಅದು ವಿಷಯವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. “ನೀವು ನನಗೆ ಏಕೆ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ? ನಿಮಗೆ ಏನಾಗಿದೆ?” ಎಂಬ ತರದ ಆಕ್ಷೇಪಗಳು ಸಹ ಸಹಾಯಕವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಏನಾದರೂ ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಅವರಲ್ಲಿ ಆಳವಾದ ಕಿರಿಕಿರಿ ಇದ್ದರೆ, ನಮಗೆ ಅವುಗಳಿದ್ದೇನೆಂಬ ಅರಿವು ಪ್ರಮುಖ. ಆದರೆ ಆ ಅರಿವು ಹೊರಬಂದರೆ, ನಾವು ಸ್ವಯಂ ನಿಯಂತ್ರಣ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಪಾಯವಿದೆ, ತಕ್ಷಣವೇ ವಿನಾಶಕಾರಿ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವರ್ತಿಸಬಹುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಅದು ಇರುವುದನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದ್ರೆ, ನಮಗೆ ಆ ತಾಳ್ಮೆಯೇ ಬೇಕು: ಅದನ್ನು ಹೊರಕ್ಕೆ ತರುವುದಾಗಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಅದನ್ನು ಶಾಂತಿಯಿಂದ ನಿರ್ವಹಿಸುವುದೇ ಜವಾಬ್ದಾರಿ.

ಆದಾಗ್ಯೂ, ಆ ಹಗೆತನವನ್ನು ನಾನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ, ನಾನು ಕೋಪಗೊಳ್ಳದೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬಹುದು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ನಾನು ಅದನ್ನು ತಮಾಷೆಯ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಹಗುರಗೊಳಿಸಲು ಹಾಸ್ಯ ಬಹಳ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಾನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಅವರು ಹೇಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕಥೆಯನ್ನು ಅವರು ನನಗೆ ವಿವರಿಸಿದ ನಂತರ, ಮತ್ತು ಅವರು ವಿಷಯವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಾಗ, ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಎಂದಿಗೂ ವಿಚಾರಿಸದಿದ್ದರೂ, ನಾನು ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ: “ಮತ್ತು ನೀವು ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ, ಅಲೆಕ್ಸ್? ಓಹ್, ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಧನ್ಯವಾದಗಳು!” ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ತಮಾಷೆಯಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ, ಅವರು ಪರಸ್ಪರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬೇಕು, ನಾನು ಹೇಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಕೇಳಬೇಕು. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ಯಾವುದೇ ಹಗೆತನವಿಲ್ಲದೆ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಹಗುರವಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಬಹುದು.

ನಮಗೆ ಈ ರೀತಿಯ ಹಗೆತನ ಇದ್ದರೆ, ಅದನ್ನು ನಾವು ಗುರುತಿಸುವುದು ಸಹಾಯಕವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅದು ನನಗೆ ತೊಂದರೆ ಕೊಡದಿದ್ದರೆ ಏನು? ಅವರು ನಾನು ಹೇಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದರೂ ಅಥವಾ ಕೇಳದಿದ್ದರೂ, ನನಗೆ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ; ಅದು ಅಪ್ರಸ್ತುತ. ನಾನು ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿ ಅಥವಾ ನಾನು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿಸಬೇಕೆ? ನಿಜಕ್ಕೂ ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಅದನ್ನು ಹಂಚಲು ಬಯಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ, ನಾನು ಹಂಚುತ್ತೇನೆ. ನಿಮ್ಮ ಬೆಳೆದ ಮಕ್ಕಳು ಅಥವಾ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ಎಂದಿಗೂ ನಿಮಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ, ನೀವು ಅವರಿಂದ ಕೇಳಲು ಬಯಸಿದರೆ, ನೀವು ತಮ್ಮನ್ನು ಕರೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಆದರೆ, ಅದನ್ನು ಹಗೆತನವಿಲ್ಲದೆ, ಹಾಗೂ ಅವರನ್ನು ತಪ್ಪಿತಸ್ಥನೆಂದು ಭಾವಿಸದೆ ಮಾಡಬೇಕು.

ಆದರೆ, ರಚನಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಏನು? ಈಗ, ನಾವು ಅದನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸೋಣ. ನಾನು ಅದನ್ನು ಮೊದಲು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿಲ್ಲ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಬಹುಶಃ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗದ ಪ್ರೀತಿ ಇದೆಯೇ? ಅದರ ಅರ್ಥವೇನು? ನಾವು ಮುಸುಕು ಹಾಕಿದ ಅಥವಾ ಮರೆಮಾಡಿದ ಕಾಮ ಅಥವಾ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಲೈಂಗಿಕ ಆಕರ್ಷಣೆಯ ವಿನಾಶಕಾರಿ ಭಾವನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಇಲ್ಲವೆ. ಇದು “ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ” ಅಥವಾ ಅಂತಹದ್ದೇನಲ್ಲ. ಈಗ ನಾವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ನಮ್ಮ ಮಗುವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇವೆ, ಸರಿಯೇ? ನಾವು ನಮ್ಮ ಮಗುವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ಆ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಎಷ್ಟು ಬಾರಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ? ನಾವು ಅದನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಸ್ಪಷ್ಟ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ತರಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆಯೇ? ಹೌದು, ಅದು ಸಹಾಯಕವಾಗಬಹುದು.

ನಂತರ, ನಾವು ಮಗುವನ್ನು ಉಸಿರುಗಟ್ಟಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ; ಆದ್ದರಿಂದ, ತಾರತಮ್ಯದ ಅರಿವನ್ನು ಬಳಸುವುದು ಅಗತ್ಯ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಹದಿಹರೆಯದ ಮಗುವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸೋಣ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದಾಗ, ನಾವು ತಾಯಿಯಾಗಿ ಬಂದು: “ಓಹ್, ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ” ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವರನ್ನು ತಬ್ಬಿ ಮುದ್ದಾಡಿದರೆ, ನಾವು ಅವರನ್ನು ಸ್ನೇಹಿತರ ಮುಂದೆ ಮುಜುಗರಕ್ಕೀಡು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅನುಚಿತವಾಗಿದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಉದಾಹರಣೆ: ಹದಿಹರೆಯದವರು ಹೊರಗೆ ಹೋದಾಗ, ನಾವು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಅಥವಾ ಸಂದೇಶ ಕಳುಹಿಸುತ್ತೇವೆ. ಅವರು “ಓಹ್, ಇದು ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ತಾಯಿ, ನಾನು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೇನಾ?” ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ.

ನಮ್ಮ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಯಾವಾಗ ಮತ್ತು ಹೇಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಲು, ತಾರತಮ್ಯದ ಅರಿವನ್ನು ಬಳಸಬೇಕು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಅದನ್ನು ಎರಡು ವರ್ಷದ ಮಗುವಿಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ರೀತಿಯು, ಹದಿನೈದು ವರ್ಷದ ಮಗುವಿಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ರೀತಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವುದು ಸರಿ; ಆದರೆ, ಒಬ್ಬರು ನಾಟಕ ರಾಣಿಯಾಗಿರಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ನಿಜವಾದ ನಾಟಕ ಪ್ರದರ್ಶನವನ್ನಾಗಿಸಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಮಟ್ಟಗಳು ಕೂಡ ಸರಿಯಾಗಿವೆ.