ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਦੀ ਸੰਪੂਰਨਤਾ: ਵੀਰਿਆਪਰਮਿਤਾ

ਇੱਥੇ ਤਿੰਨ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਹਿਲੀ ਸ਼ਸਤਰਧਾਰੀ ਹੈ। ਇਹ ਚੱਲਦੇ ਰਹਿਣ ਅਤੇ ਚੱਲਦੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੈ, ਚਾਹੇ ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਸਮਾਂ ਲਏ ਜਾਂ ਮੁਸ਼ਕਲ ਭਰੀ ਹੋਵੇ। ਚਾਹੇ ਜੋ ਵੀ ਵਾਪਰੇ, ਅਸੀਂ ਆਲਸੀ ਜਾਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੋਵਾਂਗੇ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋਈਏ ਕਿ ਧਰਮ ਮਾਰਗ ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਵਾਕਿਈ ਲੰਮਾ ਸਮਾਂ ਲਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਜੇ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਣ ਲਈ ਨਰਕ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਲਈ ਵੀ ਤਿਆਰ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦੁਆਰਾ ਆਲਸੀ ਜਾਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਣਾ ਅਸੰਭਵ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਸਕਦੀ ਹੋਵੇ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸ਼ਸਤਰਧਾਰੀ ਰਵੱਈਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ, "ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜੋ  ਮੈਨੂੰ ਹਿਲਾ ਦੇਵੇ!” ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਅਸੀਂ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਣ ਜਾਂ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਸਮਾਂ ਲੱਗੇ, ਅਸੀਂ ਇਹ ਕਰਦੇ ਰਹਾਂਗੇ।

ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ, ਜਿੰਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸੀਂ ਉਮੀਦ ਕਰੀਏ ਕਿ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਹੋਣ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਲੱਗੇਗਾ, ਉਹ ਓਨਾ ਹੀ ਛੇਤੀ ਵਾਪਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਜਦੋਂ ਕਿ ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਅਤੇ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਆਉਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਅਨੰਤ ਤੱਕ ਦਾ ਸਮਾਂ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਹਾਨ ਪਾਠਾਂ ਅਤੇ ਗੁਰੂਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਅਸੀਂ ਤੁਰੰਤ, ਆਸਾਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਹੋਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਆਪਣੀ ਸਵਾਰਥ ਅਤੇ ਆਲਸ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਨਤੀਜੇ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਬਿਤਾਉਂਦੇ। ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਬੱਸ ਹੁਣੇ ਹੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਹੋਣ ਦੀ ਸੁਆਦੀ ਮਿਠਆਈ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਜਾਏ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਆਲਸੀ ਹਾਂ! ਅਸੀਂ ਉਸ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਜੋ ਇਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਹੋਣ ਦੀ ਸੇਲ ਲੱਗੀ ਹੋਵੇ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਸਸਤੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮਿਲ ਜਾਵੇ। ਪਰ, ਇਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਸੌਦਾ ਕਦੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।

ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਹਮਦਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਕਿ, "ਮੈਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਤਾਕਤ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਤਿੰਨ ਲੱਖ ਸਾਲਾਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਹਾਂਗਾ," ਇਸ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਖੇਤਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਲਿਆਉਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਦੂਜੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਸਕਾਰਾਤਮਕ, ਉਸਾਰੂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵੱਲ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ।  ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਆਲਸੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ – ਸਿਜਦਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ – ਨਾ ਹੀ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ, ਸਿੱਖਣ ਅਤੇ ਧਿਆਨ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਆਲਸੀ ਹਾਂ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਨੰਦ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਤੀਜੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਅਤੇ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵੱਲ ਸ਼ਾਮਲ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਧੀਨ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਦੇ ਚਾਰ ਤਰੀਕਿਆਂ ਅਤੇ 11 ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦੀ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਨੈਤਿਕ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਵੀ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਇਕੋ ਜਿਹੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਇੱਥੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਰਗਰਮੀ ਨਾਲ ਇਸ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਉਚਿਤ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਜੋ ਕਿ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰੀਕੇ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਦੇ ਇਹ ਕਿਸਮ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਹ ਸਭ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਨੰਦ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਸੱਚਮੁੱਚ ਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹਾਂ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸਬਰ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਜੋ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਕਰਾਂਗੇ, ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਸਵੈ-ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਂਗੇ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਰਵੱਈਏ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਤਿੰਨ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਆਲਸ ਹਨ ਜੋ ਸਾਡੀ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨੂੰ ਰੋਕ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਅਭਿਆਸ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕਰਨ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਆਲਸ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।

1. ਸੁਸਤੀ ਅਤੇ ਦੇਰੀ ਦਾ ਆਲਸ

ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਆਲਸ ਦਾ ਆਪ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਕੱਲ੍ਹ ਤੱਕ ਮੁਲਤਵੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਮੌਤ ਅਤੇ ਅਸਥਾਈਤਾ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਧਿਆਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗੇ, ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਸੁਰਾਗ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਮੌਤ ਕਦੋਂ ਆਵੇਗੀ, ਅਤੇ ਇਹ ਕੀਮਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ।

ਮੇਰੀ ਮਨਪਸੰਦ ਜ਼ੈਨ ਕੋਆਨ ਹੈ, " ਮੌਤ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ ਆ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਂਤ ਰਹੋ।” ਇਸ ਬਿਆਨ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਮੌਤ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ ਮਾਰ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਤਣਾਅਪੂਰਨ ਅਤੇ ਘਬਰਾਹਟ ਵਿੱਚ ਰਹਾਂਗੇ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਕੁਝ ਵੀ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਵਾਂਗੇ। ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਂਗੇ, "ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ!” ਅਤੇ ਕੱਟੜ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਮਦਦਗਾਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਇਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਕਿੰਟ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਜੀਵਨ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਤੱਥਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੌਤ ਦੇ ਤੀਬਰ ਡਰ ਅਧੀਨ ਹੀ ਰਹੇ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਰਹੇਗਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ।

2. ਛੋਟੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਟੰਗੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਆਲਸ

ਦੂਜੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਆਲਸ ਮਾਮੂਲੀ ਮਾਮਲਿਆਂ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜੋ ਦੁਬਾਰਾ, ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਸਮਝ ਜਾਣਗੇ। ਅਸੀਂ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ, ਗੱਪਾਂ ਮਾਰਨ ਅਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਬਕਵਾਸ ਕਰਨ, ਖੇਡਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨ, ਆਦਿ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਬਰਬਾਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਬਰਬਾਦੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਆਲਸ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੈ। ਆਸਾਨ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ: ਧਿਆਨ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਟੈਲੀਵਿਜ਼ਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੌਖਾ ਹੈ। ਸਹੀ ਹੈ?! ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਆਲਸ ਦੁਆਰਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਆਮ, ਦੁਨਿਆਵੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਜੋ ਵਧੇਰੇ ਮੁਸ਼ਕਲ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਰਥਪੂਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਦਾ ਇਹ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਮਨੋਰੰਜਨ ਜਾਂ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਰੁਕ ਸਕਦੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਕਈ ਵਾਰ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਲਈ, ਇਸ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸਭ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਨਾ ਰਹੋ ਅਤੇ ਆਲਸ ਦੇ ਕਾਰਨ ਇਸ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਾ ਕਰਦੇ ਰਹੋ। ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਬ੍ਰੇਕ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਸੈਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਇੱਕ ਟੀਵੀ ਸ਼ੋਅ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ – ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਲੋੜੀਂਦੀ ਬ੍ਰੇਕ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਵਧੇਰੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।

ਮਾਮੂਲੀ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਤਰੀਕਾ ਇਹ ਸੋਚਣਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਦੁਨਿਆਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਅਤੇ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਜਿਹਨਾਂ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਜੋ ਸੁਖ ਅਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਸਾਨੂੰ ਸਥਾਈ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਨਹੀਂ ਲਿਆਉਂਦੀਆਂ। ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਦੇਖੀਏ, ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਸਤੀਆਂ ਬਾਰੇ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਚੁਗਲੀ ਕਰ ਲਈਏ, ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰ ਲਈਏ: ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਸਥਾਈ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ। ਇਸ ਸਥਾਈ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਇਕੋ ਇਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਧਰਮ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਵਿਚ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇਣਾ ਜੋ ਇਸ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਇੱਕ ਗੇਂਦ ਨੂੰ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਕਿੱਕ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਣ ਲਈ ਸਿਖਲਾਈ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਬਿਹਤਰ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗਾ।

ਇਸ ਲਈ, ਮੁੱਖ ਬਿੰਦੂ ਜੁੜਾਅ ਨਾ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਰਾਮ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ। ਪਰ ਗਤੀਵਿਧੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਹਿਣ ਅਤੇ ਇਸ 'ਤੇ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਯਤਨ ਲਗਾਉਣਾ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਉਸਾਰੂ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਆਲਸੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ – ਇਹ ਸਿਰਫ ਬਰਬਾਦੀ ਹੈ। ਆਲਸ ਦੀ ਇਹ ਕਿਸਮ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਉਸਾਰੂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੁਕਾਵਟ ਹੈ।

3. ਦਿਲ ਛੱਡਣ ਪ੍ਰਤੀ ਆਲਸੀ ਹੋਣਾ

ਤੀਜੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਆਲਸ ਉਹ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਅਯੋਗਤਾ ਦੇ ਭੁਲੇਖੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ – ਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹਨ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਾਂਗੇ – ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਦਿਲ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ, "ਓਹ, ਮੈਂ ਇਸ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ – ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਕੋਈ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।?” ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਹੋਣ ਵਰਗਾ ਵੱਡਾ ਟੀਚਾ ਡਰਾਉਣਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਨਾ ਕਰਨਾ ਆਲਸ ਦਾ ਇੱਕ ਰੂਪ ਹੈ।

ਇਸ ਤੋਂ ਪਾਰ ਹੋਣ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ – ਤੱਥ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰੇਕ ਦੇ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਹੈਰਾਨੀਜਨਕ ਗੁਣ ਅਤੇ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਪੂਰਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਜੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਰਾਤ ਤੱਕ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿ ਬੱਬਲ ਗੰਮ ਜਾਂ ਕੀ ਪਤਾ ਕੀ-ਕੀ ਵੇਚ ਕੇ ਕੁੱਝ ਮੁਨਾਫਾ ਕਮਾ ਸਕਣ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ ਦੇ ਵੀ ਯੋਗ ਹਾਂ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਘੰਟਿਆਂ ਤੱਕ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਸਮਾਰੋਹ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਲਈ ਟਿਕਟ ਲੈ ਸਕੀਏ ਜੋ ਸਿਰਫ 90 ਮਿੰਟ ਤੱਕ ਚੱਲਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਉਸਾਰੂ ਕਾਰਜ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਜੋ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਹੋਣ ਦੇ ਸਦੀਵੀ ਟੀਚੇ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਏ।

ਸ਼ਾਂਤੀਦੇਵ ਨੇ ਚਾਰ ਸਹਿਯੋਗਾਂ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ।

1. ਦ੍ਰਿੜ ਯਕੀਨ

ਅਸੀਂ ਧਰਮ ਦੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਗੁਣਾਂ, ਅਤੇ ਲਾਭਾਂ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਮਿਲਦੇ ਹਨ, ਵਿੱਚ ਦ੍ਰਿੜ ਯਕੀਨ ਨਾਲ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਇਰਾਦਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।

2. ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਮਾਣ

ਸਾਨੂੰ ਸਵੈ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਸਮਝ ਦੇ ਅਧਾਰ ‘ਤੇ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਅਤੇ ਸਥਿਰਤਾ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸੁਭਾਅ – ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ – ਬਾਰੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਯਕੀਨ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਸਵੈ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋਵੇਗਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀਦੇਵ "ਗੌਰਵ" ਜਾਂ "ਸਵੈ-ਮਾਣ" ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਸਵੈ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਯਤਨਾਂ ਵਿਚ ਸਥਿਰ ਅਤੇ ਕਾਇਮ ਰਹਾਂਗੇ। ਚਾਹੇ ਜੋ ਵੀ ਉਤਰਾਅ-ਚੜ੍ਹਾਅ ਹੋਣ, ਅਸੀਂ ਬਹਾਦਰੀ ਨਾਲ ਦ੍ਰਿੜ ਰਹਾਂਗੇ।

3. ਅਨੰਦ

ਤੀਜਾ ਸਹਿਯੋਗ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਅਤੇ ਸੰਤੋਖ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਵੈ-ਸੰਤੁਸ਼ਟੀਜਨਕ ਅਤੇ ਸੰਪੂਰਨ ਚੀਜ਼ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।

4. ਜਾਣ ਦੇਣਾ

ਆਖਰੀ ਸਹਿਯੋਗ ਇਹ ਜਾਣਨਾ ਹੈ ਕਿ ਕਦੋਂ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸ ਬਿੰਦੂ ਤੱਕ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਬੱਸ ਡਿੱਗ ਜਾਈਏ ਅਤੇ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲਈਏ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀਏ ਅਸੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰਸਤਾ ਲੱਭਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਇਹ ਬਿੰਦੂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਅਸੀਂ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਥੱਕਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੀਏ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਸੌਣ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ!

ਫਿਰ ਵੀ, ਤ੍ਰਿਜੰਗ ਰਿਨਪੋਚੇ, ਪਰਮ ਪਵਿੱਤਰ ਦਲਾਈ ਲਾਮਾ ਦੇ ਮਰਹੂਮ ਜੂਨੀਅਰ ਗੁਰੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਮਾੜੇ, ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਮੂਡ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਧਰਮ ਵਿਧੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਸਾਡੀ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੀ ਹੁੰਦੀ, ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੈ ਸੌਂ ਜਾਣਾ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਜਾਗਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਡਾ ਮੂਡ ਬਦਲ ਜਾਵੇਗਾ, ਜੋ ਕਿ ਝਪਕੀ ਲੈਣ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਿਹਾਰਕ ਸਲਾਹ ਹੈ।

ਸ਼ਾਂਤੀਦੇਵ ਦੋ ਹੋਰ ਕਾਰਕਾਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। 

1. ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿਣਾ

ਪਹਿਲਾ ਹੈ ਕਿ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹੀਏ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਸਾਨੂੰ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰੀਏ ਜਿਸਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ, ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਹਰੇਕ ਬਿੰਦੂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਯੋਗਤਾ ਦੀ ਅਸਲ ਵਿਚ ਜਾਂਚ ਕਰਨ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਇਹ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਵਾਕਿਈ ਇਸ ਉਸਾਰੂ ਕੰਮ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਉਸਾਰੂ ਕੰਮ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕੁਝ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੋਏਗੀ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਗੀਆਂ।

ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ‘ਤੇ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਆਪਣੀ ਯੋਗਤਾ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਜੋ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਗੈਰ-ਵਿਵਹਾਰਿਕ ਰਵੱਈਆ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਅਸੀਂ 100,000 ਸਿਜਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਜਾਣਨਾ ਪਏਗਾ ਕਿ ਇਹ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਸਾਡੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਹੋਵੇਗਾ, ਸਾਡੀਆਂ ਹਥੇਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਹੋਵੇਗਾ, ਅਸੀਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਥੱਕ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲਾਭਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਕਰਾਉਂਦੇ ਹਾਂ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਕੀ ਵਿਚਾਰ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ? ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮਾਂ ਕੱਢਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ – ਸਿਰਫ ਸਮਾਂ ਕੱਢਣਾ ਤਾਂ ਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਜਾਏ। ਅਸੀਂ ਖੁੱਦ ਦੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਜਾਂਚ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜੋ ਵੇਖਿਆ ਜਾਏ, "ਕੀ ਮੈਂ ਇਹ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ?” ਅਸੀਂ ਜੋ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀਪੂਰਨ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਯਤਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।

2. ਕੰਟਰੋਲ ਲੈਣਾ

ਸ਼ਾਂਤੀਦੇਵ ਦਾ ਨਾਇਕਪੂਰਨ ਧੀਰਜ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਦੂਜਾ ਨੁਕਤਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਉਪਰੋਕਤ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਰਵੱਈਆ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਲਈ ਨਿਯੰਤਰਣ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੁਰਾਣੇ ਕਿਸਮ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ – ਖ਼ਾਸਕਰ ਆਲਸ। ਅਸੀਂ ਕੰਟਰੋਲ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਸ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਕੰਮ ਕਰਨ ਉੱਤੇ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਕਹਾਂਗੇ, ਅਸੀਂ "ਆਪਣਾ ਆਪ ਵਾਰ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।”

ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਧਰਮ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨ ਦੇ ਫਾਇਦਿਆਂ ਉੱਤੇ ਯਕੀਨ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਜੋ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਇਹ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਉਹ ਬੇਮਿਸਾਲ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਵਿਕਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਕਿ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨਾਲ ਜੋੜੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਇਕ ਨਾਇਕ ਵਾਂਗ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਵਾਂਗੇ।

ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਟੀਚਿਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ: ਆਲਸ। ਇੱਥੇ ਵਰਣਿਤ ਵਿਧੀਆਂ ਨਾ ਸਿਰਫ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦੇ ਰਾਹ 'ਤੇ ਤਰੱਕੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਬਲਕਿ ਇਹ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਦੇ ਸਾਡੇ ਵਧੇਰੇ ਦੁਨਿਆਵੀ ਉਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਵੀ ਲਾਹੇਵੰਦ ਹਨ।