ਸਮੀਖਿਆ
ਅਸੀਂ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਮਾਰਗ ਦੇ ਗ੍ਰੇਡਡ ਪੜਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਦਾਇਰੇ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਕੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਵਧਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਹਰ ਪੜਾਅ ਪਿਛਲੇ 'ਤੇ ਉਸਾਰਦਾ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਇਹ ਵੀ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਸ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣ ਦੇ ਦੋ ਤਰੀਕੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਧਰਮ-ਲਾਈਟ ਸੰਸਕਰਨ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਣ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਣ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹਾਂ। ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲਈ, ਇਹੀ ਉਹ ਥਾਂ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਰਵਾਇਤੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਇਸ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਵੀ ਵਿਚਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਅਤੇ ਅੰਤ ਦੇ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਮੰਨਦੀ ਹੈ। ਅਸਲ ਧਰਮ, ਅਸਲ ਕੋਕਾ-ਕੋਲਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਇਸ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੱਧਰ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪੱਧਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਵਿੱਚ ਉਦੇਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਉਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਭਾਵਨਾ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੜਾਅ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਸੁਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਕੀਮਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਹੋਵੇਗਾ ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਟੀਚਿਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖ ਸਕੀਏ। ਸਾਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ਕਿ ਸਿਰਫ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਅੰਤਮ ਟੀਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਲਗਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਿਹਤਰ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਅਤੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਰਸਤੇ 'ਤੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖ ਸਕੀਏ।
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕੀਮਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੇ ਇਸ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਅਗਲੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਸਵਰਗ ਜਾਣ ਅਤੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ। ਇਸ ਦਾਇਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਉਹ ਭਾਵਨਾ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਹੈ ਬਦਤਰ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਹੋਣ ਦਾ ਡਰ ਹੋਣਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਬਦਤਰ ਹਾਲਾਤਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਕੋਈ ਮੌਕੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ। ਲੇਕਿਨ ਸਾਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਦਿਸ਼ਾ, ਜਾਂ ਪਨਾਹ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰੇ ਕੀਤੇ। ਇਹ ਦਿਸ਼ਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਮਾਨਸਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਅਤੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਪਹਿਲੂਆਂ ਨੂੰ ਸਦਾ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੋਕਣ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਰੋਕਣਾ, ਖ਼ਾਸਕਰ ਸਾਡੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਅਸੀਂ ਉਸਾਰੂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਇਹ ਇਸ ਅਨਮੋਲ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਨ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਸਮਝ ਨਾਲ ਕਿ ਅਸੀਂ ਮੌਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਗੁਆ ਦੇਵਾਂਗੇ। ਮੌਤ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ਤੇ ਆਵੇਗੀ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਦੋਂ ਵਾਪਰੇਗੀ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਪੁਨਰ-ਜਨਮ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵੀ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹਨ
ਦਰਮਿਆਨੇ ਦਾਇਰੇ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਵੀ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਅਖੌਤੀ ਬਿਹਤਰ ਪੁਨਰ ਜਨਮ, ਜਾਂ ਕੀਮਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵੀ ਹਨ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣਾ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੈ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਸੁਭਾਅ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਉੱਪਰ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਚਤਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਗਲੇ ਪਲ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਂਗੇ। ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਅਗਲੇ ਮਿੰਟ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਅਚਾਨਕ ਘੱਟ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ, ਦੁਖ, ਜਾਂ ਇੱਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਉਦਾਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸਾਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਬੇਸ਼ਕ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਵਰਤੀ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਵੀ ਹਨ ਕਿ ਹਰ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਜਨਮ ਲੈਣ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬੱਚਾ ਬਣਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਰੀਰਕ ਕਾਰਜਾਂ ਦੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਦੇ। ਸਾਨੂੰ ਤੁਰਨਾ ਅਤੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਸਿੱਖਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਇਸ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਣਾ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਬਾਊ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਸਕੂਲ ਜਾਣਾ ਪਏਗਾ, ਅਤੇ ਕੌਣ ਦੁਬਾਰਾ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਨੌਕਰੀ ਲੱਭਣੀ ਪਵੇਗੀ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਬਿਮਾਰੀ, ਬੁਢਾਪੇ, ਅਤੇ ਮੌਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਨਾ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ, ਪਰ ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਵੀ।
ਇਸ ਅਨਮੋਲ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਨਾਲ ਵੀ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਚੀਜ਼ਾਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਸਾਡੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦੁਬਾਰਾ ਹੋਣਗੀਆਂ। ਅਸੀਂ ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਲਾਲਚੀ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਵਸਤੂਆਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਲਗਾਵ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਅਤੇ ਅਸਲੀਅਤ ਬਾਰੇ ਅਣਜਾਣ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਮੂਰਖਤਾਪੂਰਣ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਸੋਚਣਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਬੋਲਦੇ ਹਾਂ ਉਸ ਦਾ ਦੂਜਿਆਂ 'ਤੇ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਲੋਕ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਅੰਦਰ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਅਣਜਾਣਪੁਣੇ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਹੈ ਨਾ?
ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਜਾਰੀ ਰਹਿਣਗੀਆਂ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵਿੱਚ ਇਹ ਉਤਰਾਅ-ਚੜ੍ਹਾਅ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਹ ਸਮਾਂ ਵੀ ਆਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸਮਤ ਤੋਂ ਬਦਕਿਸਮਤ, ਬਿਹਤਰ ਤੋਂ ਬਦਤਰ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਬੱਸ ਚੱਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।। ਇਹੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ “ਬੇਕਾਬੂ ਆਵਰਤੀ ਹੋਂਦ ਜਾਂ ਪੁਨਰ ਜਨਮ,” ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸ਼ਬਦ ਜਿਸ ਲਈ “ਸੰਸਾਰ” ਹੈ।
ਤਿਆਗ: ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਣ ਦੇ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਟੀਚਾ
ਦਰਮਿਆਨੇ ਦਾਇਰੇ ਦੇ ਨਾਲ, ਜਿਸ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਹੈ ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ। ਸਾਡੀ ਮਾਨਸਿਕ ਨਿਰੰਤਰਤਾ ਦੀ ਕੋਈ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਅਤੇ ਕੋਈ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਬੇਕਾਬੂ ਆਵਰਤੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੇ ਇਸ ਕਦੇ ਨਾ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ “ਕਦੇ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ”, ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਦਾ ਲਈ ਚਲਦਾ ਹੈ ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ, ਅਤੇ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਸੱਚੀ ਰੋਕ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ। ਕਿਉਂ? ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਪੀੜਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਭਾਵੇਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਸੂਖਮ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਮੁਕਤੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਵਿੱਚ, ਮੁਕਤੀ ਨੂੰ “ਨਿਰਵਾਣ” ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੋ ਭਾਵਨਾ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ “ਤਿਆਗ” ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਅਨੁਵਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਜ਼ਾਦ ਹੋਣ ਲਈ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਤਿਆਗ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਹ ਕਸ਼ਟ ਕਾਫੀ ਸਹਿ ਲਿਆ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਤੋਂ ਥੱਕ ਚੁੱਕੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਡੂੰਘੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਬੋਰ ਹੋ ਗਏ ਹਾਂ। ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਫ਼ੀ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ: ਅਸੀਂ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।
ਕੀ ਬੇਕਾਬੂ ਪੁਨਰ-ਜਨਮ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਸੰਭਵ ਹੈ, ਅਤੇ ਕੀ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹਾਂ?
ਮੁਕਤੀ ਅਤੇ ਆਖਰਕਾਰ ਗਿਆਨ ਦੇ ਇਸ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਜਾਣਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਵਿਸ਼ੇ ਹਨ ਅਤੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਦਰਸਾਉਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪਹੁੰਚਣ ਯੋਗ ਟੀਚੇ ਹਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਵੱਡੀ ਗਲਤੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਸਾਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਟੀਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਵਿਚ ਕਿਉਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਵਾਂਗੇ? ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਖੇਡ ਖੇਡ ਰਹੇ ਹੋਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਆਖਰਕਾਰ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਬਿੰਦੂ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵਾਂਗੇ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਕਹਾਂਗੇ ਕਿ ਇਹ ਹਾਸੋਹੀਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲਵਾਂਗੇ।
ਸਾਨੂੰ ਬੁੱਧ-ਸੁਭਾਅ (ਉਹ ਕਾਰਕ ਜੋ ਮੁਕਤੀ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦੇ ਹਨ), ਮਨ ਦੀ ਕੁਦਰਤੀ ਸ਼ੁੱਧਤਾ, ਆਦਿ ਦੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਜਾਂਚ ਕਰਨੀ ਪਏਗੀ। ਕੀ ਸਾਡੀਆਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਲਝਣ ਸਾਡੇ ਮਨ ਦਾ ਬੁਨਿਆਦੀ ਹਿੱਸਾ ਹਨ? ਜੇ ਉਹ ਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਹ ਹਰ ਇੱਕ ਪਲ ਉਥੇ ਹਨ। ਜੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਤਾਂ ਕੀ ਉਹ ਅਸਥਾਈ ਹਨ ਅਤੇ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਕਦੇ ਵਾਪਸ ਨਾ ਆਉਣ?
ਇਸ 'ਤੇ ਸਵਾਲ ਉਠਾਉਣਾ ਅਤੇ ਇਸ 'ਤੇ ਬਹਿਸ ਕਰਨਾ ਬਿਲਕੁਲ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਜਿਹਾ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਿਆਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ, ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸੀਂ ਇਸ 'ਤੇ ਸਵਾਲ ਉਠਾਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਉੱਨਾ ਵਧੀਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਸ਼ੰਕਿਆਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਉਸ 'ਤੇ ਪੱਕਾ ਭਰੋਸਾ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤੀ ਹੈ। ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ 100% ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ? ਖੈਰ, ਇਹ ਕੋਈ ਸੌਖਾ ਸਵਾਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ? ਇਹ ਬਹੁਤ ਲੰਮਾ ਸਮਾਂ ਲੈ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਅਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਬੱਸ ਬੇਕਾਰ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਸਭ ਸੰਭਵ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਅੱਗੇ ਵਧ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਸੋਚਣਾ ਕਿ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ, ਪਰ, ਇਹ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੇ ਤਰਕ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਸਿਰਫ ਅੰਨ੍ਹੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ 'ਤੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਜਾਂ ਬੱਸ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕਿਉਂਕਿ 'ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਕਿਹਾ ਸੀ।' ਬੁੱਧ ਨੇ ਆਪ ਕਿਹਾ, "ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ 'ਤੇ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦਿਆਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾ ਕਰੋ ਜੋ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਨੂੰ ਪਰਖੋ ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਸੋਨਾ ਖਰੀਦ ਰਹੇ ਹੋ।" ਸਾਨੂੰ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।
ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦਾ ਯਕੀਨ ਹੋਣਾ: ਦੋ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਸਰਕੋਂਗ ਰਿਨਪੋਚੇ (Serkong Rinpoche) ਦਾ ਕੇਸ
ਅਸਲ ਤੱਥ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਲੰਬੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਤਜਰਬਾ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਨਾਲ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਮੈਂ 45 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ਤੇ ਤਰਕ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਬੌਧਿਕ ਸਮਝ ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਕਿ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਅਰਥਪੂਰਨ ਕਿਉਂ ਹੈ। ਪਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਿਲਕੁੱਲ ਕਿਨਾਰੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਦੇ ਸੂਖਮ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਇਆ ਉਹ ਹੈ ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਦੋ ਉਮਰਾਂ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਸਰਕੋਂਗ ਰਿਨਪੋਚੇ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਦਲਾਈ ਲਾਮਾ ਦੇ ਗੁਰੂਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸਨ; ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਚੇਲਾ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਨੌਂ ਸਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਿਹਾ, ਜਿਸ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਸਕੱਤਰ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਰੀਬੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਸੰਨ 1983 ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ, ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਫਿਰ ਟੁਲਕੁਸ (tulkus) ਤਿੱਬਤੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿਚ ਲੱਭ ਲਿਆ।
ਉਹ ਹੁਣ 25 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਅਜੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸੰਬੰਧ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਪਿਛਲੇ ਨਾਲ ਸੀ। ਬੇਸ਼ਕ ਹੁਣ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਉਲਟ ਅੰਤਰ ਹੈ!
ਮੈਂ ਸਰਕੋਂਗ ਰਿਨਪੋਚੇ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਿਲਿਆ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੇਵਾਦਾਰਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, “ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਇਹ ਕੌਣ ਹੈ?” “ਮੂਰਖ ਨਾ ਬਣੋ, ਬੇਸ਼ਕ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਕੌਣ ਹੈ,” ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਸੀ। ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ, ਚਾਰ ਸਾਲ ਦੇ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲੋਂ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸਨ ਅਤੇ ਸਨੇਹ ਵਾਲੇ ਸਨ, ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ। ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਿਹਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ।
ਕਈ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪਿਛਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵੀਡੀਓ ਦੇਖੀਆਂ, ਅਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ – ਅਤੇ ਉਹ ਬੱਸ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਕਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ – “ਓਹ, ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਹਿਣਾ।” ਸੱਭ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤਰਕ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਤਜਰਬਾ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਮੈਨੂੰ "ਖੈਰ, ਸ਼ਾਇਦ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ..." ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਤੋਂ ਪਰੇ ਜਾਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ ਇਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਿਸ਼ਚਤਤਾ ਦਿੱਤੀ।
ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਸੌਖੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਕੀ ਮੁਕਤੀ ਮਿਲਣੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ? ਕੀ ਮਨ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸ਼ੁੱਧ ਹੈ? ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ, ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਮਝਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਡੂੰਘਾਈ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਪਏਗਾ। ਪਰ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।
ਅਸਲੀਅਤ ਬਾਰੇ ਉਲਝਣ ਬੇਕਾਬੂ ਆਵਰਤੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ
ਲਾਮ-ਰਮ ਵਿਚ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇ ਦਰਮਿਆਨੇ ਪੱਧਰ ਦੇ ਨਾਲ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਿਰਭਰਤਾ ਦੇ ਉਜਾਗਰ ਹੋਣ ਦੇ 12 ਲਿੰਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੀ ਵਿਧੀ ਦੀ ਬਹੁਤ ਵਿਸਥਾਰਪੂਰਵਕ ਵਿਆਖਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਵਿਧੀ ਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਕਰਮ, ਕਰਮ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਪੂਰੇ ਮੁੱਦੇ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਸਮਝਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਗੁੱਸਾ ਅਤੇ ਲਾਲਚ, ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਉੱਠਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਧੀਨ ਕੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਧਾਰਨ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਮੈਂ ਇਸ ਕਾਰਕ ਨੂੰ "ਉਲਝਣ" ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਾਰੇ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਹਾਂ। ਵਧੇਰੇ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਮੌਜੂਦ ਹਾਂ, ਦੂਸਰੇ ਕਿਵੇਂ ਮੌਜੂਦ ਹਨ, ਅਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਕਿਵੇਂ ਮੌਜੂਦ ਹੈ।
ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੁਆਰਾ, ਅਤੇ ਹਰ ਚੀਜ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਪਲਾਸਟਿਕ ਨਾਲ ਲਪੇਟੇ ਹੋਏ ਹੋਣ। ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋਈਏ ਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਵੀ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਖੁਦ ਪਲਾਸਟਿਕ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ ਪਰ ਡੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਸੂਖਮਤਾ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੱਧਰ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਮੌਜੂਦਾ ਦੇ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸਮਝਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਸਮਝਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਅਸੰਭਵ ਕੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਸਾਡੀ ਉਲਝਣ ਹਰ ਕਿਸੇ ਅਤੇ ਹਰ ਚੀਜ ਤੇ ਕੀ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਸੁੰਨਾਪਣ (ਖਾਲੀਪਣ): ਮੌਜੂਦ ਹੋਣ ਦੇ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਦੀ ਕੁੱਲ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ
ਸਾਨੂੰ ਜੋ ਸਮਝਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਉਸਨੂੰ "ਸੁੰਨਾਪਣ" ਜਾਂ "ਖਾਲੀਪਣ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਖਾਲੀਪਣ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਸੰਪੂਰਨ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ; ਕੁਝ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਨੁਮਾਨਾਂ ਦਾ ਅਸਲ ਹਵਾਲਾ ਹੈ ਜੋ ਅਸੰਭਵ ਹਨ। ਉਹ ਕੁੱਝ ਵੀ ਅਸਲ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਨਹੀਂ ਹਨ।
ਅਸੀਂ ਸਾਂਤਾ ਕਲਾਜ਼ ਦੀ ਮਿਸਾਲ ਵਰਤ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਸੋਚੋ ਕਿ ਅਸੀਂ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੇ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਲੰਬੀ ਚਿੱਟੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ "ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼" ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼ ਹੈ, ਪਰ ਕਿਉਂ? ਖੈਰ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼ ਵਰਗਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼ ਦੀ ਦਿੱਖ ਕਿਸੇ ਵੀ ਅਸਲ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਕੋਈ ਅਸਲ ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹੀ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਸੁੰਨੇਪਣ ਹੈ, ਇੱਕ ਅਸਲ ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼ ਦੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ ਜੋ ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਦਿੱਖ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਕਿ ਉਥੇ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼ ਵਰਗਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਆਦਮੀ ਸਾਡੇ ਲਈ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਧੋਖਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼ ਵਰਗਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸੈਂਟਾ ਕਲਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸਾਡਾ ਮਨ ਹਰ ਸਮੇਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਹਰ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਬਕਵਾਸ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਵਿਅਕਤੀ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ, ਜਾਂ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਸਭ ਤੋਂ ਭੱਦਾ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ, ਜਾਂ ਇਹ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਭੇਜੇ ਗਏ ਰੱਬ ਤੇ ਤੋਹਫੇ ਹਾਂ ਜਾਂ, ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਕਿ ਅਸੀਂ ਬਿਲਕੁਲ ਬੇਕਾਰ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜਾਂ ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੌਜੂਦ ਸਨ, ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਹਰ ਚੀਜ ਤੋਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਸੱਚ ਅਤੇ ਅਟੱਲ ਹੋਵੇ।
ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਕੋਈ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ, ਇਹ ਅਸੰਭਵ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸੱਭ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਪਰਮ ਪਵਿੱਤਰ ਦਲਾਈ ਲਾਮਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਡੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਮਿਸਾਲ ਵਰਤਦੇ ਹਨ। ਕੀ ਸਾਡੀ ਚੌਥੀ ਉਂਗਲ ਵੱਡੀ ਹੈ ਜਾਂ ਛੋਟੀ? ਖੈਰ, ਇਹ ਪੰਜਵੀਂ ਉਂਗਲੀ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵੱਡੀ ਹੈ, ਪਰ ਮੱਧ ਉਂਗਲੀ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਛੋਟੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪੱਖ ਤੋਂ, ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ, ਕੀ ਇਹ ਵੱਡੀ ਹੈ ਜਾਂ ਛੋਟੀ? ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਜਾਂ ਛੋਟੀ ਹੈ। ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਧਾਰਨਾ 'ਤੇ ਵੀ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਵੱਡਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੀ ਛੋਟਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਸਮਝ ਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਸ ਦਰਮਿਆਨੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ, ਅਸੀਂ ਸੁੰਨੇਪਣ ਦੀ ਸਮਝ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ ਇਸ ਬੁਨਿਆਦੀ ਗਲਤਫਹਿਮੀ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਉਲਝਣ ਭਰਿਆ ਹੈ ਜੋ ਬੇਕਾਬੂ ਆਵਰਤੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਕਰਮ ਅਤੇ ਕਰਮ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਕਾਰਜਾਂ ਨੂੰ ਸਰਗਰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨਿਰਭਰਤਾ ਦੇ ਉਜਾਗਰ ਹੋਣ ਵਾਲੇ 12 ਲਿੰਕਾਂ ਦੀ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਵਿਧੀ ਵਿੱਚ ਸਮਝਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਕਾਗਰਤਾ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਸਵੈ-ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦੀ ਲੋੜ
ਸੁੰਨੇਪਣ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਇਕਾਗਰ ਰਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਇਕਾਗਰਤਾ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਨੈਤਿਕ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਨੂੰ ਕੱਟਣ ਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਸਮਝ ਇਕ ਤਿੱਖੀ ਕੁਹਾੜੀ ਵਰਗੀ ਹੈ, ਪਰ ਦਰੱਖਤ ਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਕੱਟਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਉਸੇ ਜਗ੍ਹਾ ਉੱਤੇ ਸੱਟ ਮਾਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਨਿਰੰਤਰ ਉਸੇ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਇਕਾਗਰਤਾ ਵਰਗਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੁਹਾੜੀ ਚੁੱਕਣ, ਇਸ ਨੂੰ ਉੱਚਾ ਚੁੱਕਣ ਅਤੇ ਉਸੇ ਜਗ੍ਹਾ ਉੱਤੇ ਮਾਰਨ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਤਾਕਤ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਇਹ ਤਾਕਤ ਨੈਤਿਕ ਸਵੈ-ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਗੁਰੇਜ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਦਰਮਿਆਨਾ ਦਾਇਰਾ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਸਮੂਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਲਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਭਿਕਸ਼ੂ ਜਾਂ ਨਨ ਦੇ ਪੂਰਨ ਜਾਂ ਸਿਖਾਂਦਰੂ ਵਾਅਦੇ, ਜਾਂ ਘਰੇਲੂ ਵਿਅਕਤੀਆਂ, ਮਰਦ ਜਾਂ ਔਰਤ ਦੇ ਵਾਅਦੇ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਘਰੇਲੂ ਵਿਅਕਤੀ ਕਿਸੇ ਅਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਮੱਠ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਜੀਉਂਦਾ, ਪਰ ਇਸਦਾ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੋਵੇ; ਇਹ ਇਕੱਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਭਾਰਤ ਵਿਚ, ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਘਰੇਲੂ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੇ ਲਗਭਗ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਪਰਿਵਾਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੱਠਵਾਸੀਆਂ ਅਤੇ ਘਰੇਲੂ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੇ ਵਾਅਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮੂਹਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ "ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਪ੍ਰਣ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਾਡੀ ਆਪਣੀ ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਉਦੇਸ਼ ਹਨ। ਇਹ ਵਾਅਦੇ ਸਾਨੂੰ ਵੱਖੋ - ਵੱਖਰੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਤੋਂ ਬਚਣ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਧਿਆਨ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਵਿਘਨ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਵਾਅਦਾ ਕਰਨਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਕਿਉਂ? ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦੁਬਾਰਾ ਕਦੇ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਗੈਰਇਰਾਦੇ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਿਸਾਲ ਲਈ, ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸ਼ਰਾਬ ਜਾਂ ਸਿਗਰਟ ਛੱਡਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਂਦੇ ਹੋਣ ਜਾਂ ਸਿਗਰਟ ਪੀਂਦੇ ਹੋਣ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਇਹ ਗੈਰਨਿਰਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਹੁਣ ਨਾ ਕਹਿਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਛੱਡਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਈਏ, ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਇਹ ਸਥਿਤੀ ਵਾਪਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਫੈਸਲਾ ਲੈਣਾ ਪਏਗਾ, ਅਤੇ ਇਹ ਚੁਣੌਤੀਪੂਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੇ ਤਣਾਅਪੂਰਨ ਨਾ ਵੀ ਹੋਵੇ।
ਜੇ ਅਸੀਂ ਵਾਅਦਾ ਕਰੀਏ, ਤਾਂ ਇਹ ਅੰਤਮ ਹੋਵੇ। ਅਸੀਂ ਫੈਸਲਾ ਲਿਆ ਹੈ, “ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਪੀਵਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਸਿਗਰਨਨੋਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ,” ਜਾਂ ਜੋ ਵੀ ਹੋਵੇ। ਫਿਰ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮਾਇਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਹਰ ਕੋਈ ਪੀ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਪਾਬੰਦੀ ਜਾਂ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਇਹ ਵਾਅਦੇ ਲੈਣਾ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤਾਕਤ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਗੈਰਨਿਰਣਾਇਕ ਹੋਣ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਖ਼ਾਸਕਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਜੋ ਸਾਡੀ ਅੰਤਮ ਮੁਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਨੁਕਸਾਨਦੇਹ ਹੋਣਗੀਆਂ।
ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਵਿਚ, ਕੋਈ ਵੀ ਵਾਅਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਬਿਲਕੁਲ ਕੋਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਜਾਂ ਉਹ ਵਾਅਦਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭਿਕਸ਼ੂ ਜਾਂ ਨਨ ਬਣ ਕੇ ਮੱਠ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਪਏਗਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਗੁੱਸੇ, ਲਗਾਵ, ਲਾਲਚ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੋਰ ਵਿਵਹਾਰਾਂ ਤੋਂ ਸਦਾ ਲਈ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣ ਬਾਰੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਗੰਭੀਰ ਹੋ, ਤਾਂ ਕੁਝ ਵਾਅਦੇ ਕਰਨ ਨਾਲ ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ਤੇ ਸੌਖਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਸ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੋਈਏ, ਅਤੇ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਖੁੱਦ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਦਾ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ।
ਇਹ ਦਰਮਿਆਨਾ ਦਾਇਰਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਕਾਗਰਤਾ ਅਤੇ ਸੁੰਨਾਪਣ ਇਸ ਦਾ ਇਕ ਹਿੱਸਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਅਜੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਉੱਨਤ ਦਾਇਰੇ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦਾ ਉੱਨਤ ਪੱਧਰ ਹੋਰ ਸਭਨਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ
ਉੱਨਤ ਦਾਇਰੇ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਇਕੋ ਇਕ ਨਾ ਹੋਣ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ। ਇੱਥੇ ਹਰ ਕੋਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਬਿਲਕੁਲ ਉਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਹਾਂ। ਹਰ ਕੋਈ ਵੀ ਦੁੱਖ ਝੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਬੇਕਾਬੂ ਆਵਰਤੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਥਿਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਬਿਲਕੁਲ ਬਰਾਬਰ ਹਾਂ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਮੈਂ ਅਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰਾਂ ਦੀ ਚੋਣ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਹਰ ਇੱਕ ਜੀਵ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਕ ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਖੁੱਦ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਦਰਅਸਲ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਬਚ ਸਕਦੇ।
ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਝ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਸੂਝਵਾਨ ਢੰਗ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਦੇਣ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਿਛਲੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਸਨ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਲਈ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਦਿਆਲੂ ਸਨ। ਇੱਥੇ ਧਰਮ-ਲਾਈਟ ਸੰਸਕਰਨ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਵੇਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਦੂਸਰੇ ਸਾਡੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਬਣਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਸ ਦੀਆਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਦੋਸਤ, ਮੱਛਰ ਉੱਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ।
ਪਿਆਰ
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਉਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ "ਪਿਆਰ" ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਨੁਪਾਤ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲ ਆਕਰਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਦੂਜਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਭੜਕਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ, ਅਤੇ ਬਾਕੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਉਦਾਸੀਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਅਸੀਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਖੁੱਲਾ ਦਿੱਲ ਰੱਖਣ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਅਸੀਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਆਪਸੀ ਸਾਂਝ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਤਰਕ ਦੁਆਰਾ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਸਾਡੀ ਮਾਂ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਿਛਲੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਦਿਆਲੂ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਸਿਰਫ ਇਹ ਪਛਾਣ ਕੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜੋ ਵੀ ਅਨੰਦ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਵਰਤਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਹੇਠਾਂ ਮੰਜ਼ਲ ਵੱਲ ਦੇਖੋ, ਜਿਸ ਇਮਾਰਤ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਹੋ, ਜਿਸ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਪੀਂਦੇ ਹੋ, ਕੀ ਅਸੀਂ ਇਹ ਵੀ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ਹੈ? ਸਾਡਾ ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਇੱਥੇ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਿਆ? ਇਹ ਸਭ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਕੰਮ, ਸਾਡੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਬਰਾਬਰ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਫਾਇਦੇ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਤਰਕਹੀਣ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣਾ ਪਏਗਾ।
ਇਸ ਅਧਾਰ 'ਤੇ, ਅਸੀਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਬਰਾਬਰ ਪਿਆਰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹਾਂ। ਇਹ ਪਿਆਰ ਹਰੇਕ ਜੀਵ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬਣਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਰੋਮਾਂਟਿਕ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕੋਈ ਲੈਣਾ ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜੋ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲਗਾਵ ਨਾਲ ਮਿਲਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ “ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ,” ਤਾਂ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, “ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਲੋੜ ਹੈ।” ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਛੱਡੋ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ।” ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦੂਜੇ ਵਿਅਕਤੀ ਤੋਂ ਲੋੜੀਂਦਾ ਧਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਜਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਗਲਤ ਗੱਲ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਇਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਬਦਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ "ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਣ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।"
ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਵਿਚ, ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਿਸਮ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਅਸੀਂ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਉਸ ਦਾ ਬਿਲਕੁਲ ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਲੈਣਾ ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਉਹ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਇੱਛਾ ਹੈ ਕਿ: ਤੁਸੀਂ ਖੁਸ਼ ਹੋਵੋ। ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਦੂਸਰੇ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਇਕ ਹਿੱਸਾ ਹੋਣ: ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ, ਨਾ ਕਿ ਸਿਰਫ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ। ਇਹ ਮਾਇਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਅੰਗੂਠੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਦਇਆ
ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਫਿਰ “ਦਇਆ” ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਸਤਹੀ ਪੱਧਰ, ਜੀਵਨ ਦੇ ਉਤਰਾਅ-ਚੜ੍ਹਾਅ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ, ਬਲਕਿ ਬੇਕਾਬੂ ਆਵਰਤੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵਰਗੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਡੂੰਘੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਦਾ ਵੀ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਮਦਰਦੀ ਹੋਣ ਦਾ ਇਹ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਤਰਸ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ, “ਹੇ ਵਿਚਾਰਾ।” ਬੋਧੀ ਹਮਦਰਦੀ ਸਤਿਕਾਰ ਅਤੇ ਸਮਝ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ ਕਿ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਦੁੱਖਾਂ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣਾ ਸੰਭਵ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਖੂਬਸੂਰਤ ਇੱਛਾ ਰੱਖਣੀ ਜਾਂ ਸੋਹਣੇ ਸ਼ਬਦ ਬੋਲਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹਮਦਰਦੀ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਸਥਿਤੀ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ ਬੜੀ ਹਿੰਮਤ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ "ਮਹਾਨ ਹਮਦਰਦੀ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਹਮਦਰਦੀ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਸਾਰੇ ਜੀਵਾਂ 'ਤੇ ਬਰਾਬਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਇਕਲੌਤੇ ਬੱਚੇ ਲਈ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸਾਡੀ ਮਹਾਨ ਹਮਦਰਦੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵਿਚ ਇਹ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਜੀਵ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣਾ ਹੈ।
ਬੇਮਿਸਾਲ ਫੈਸਲਾ
ਅਗਲਾ ਕਦਮ ਜੋ ਅਸੀਂ ਲੈਣਾ ਹੈ ਉਹ ਹੈ ਅਜਿਹੇ ਮਨ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨਾ ਜਿਸ ਨੂੰ "ਅਸਾਧਾਰਣ ਫੈਸਲਾ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਫੈਸਲਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਨਾ ਸਿਰਫ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਵਧੇਰੇ ਸਤਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਜਾਂ ਡੂੰਘੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਹੇ। ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਬੁੱਧ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਿਆਨਵਾਨ ਅਵਸਥਾ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿੱਚ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇਹ ਕਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ, ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ: ਅਸੀਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ਤੇ ਇਹ ਕਰਾਂਗੇ।
ਬੋਧੀਚਿੱਤ: ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਫ਼ਾਇਦੇ ਲਈ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਟੀਚਾ
ਇਸ ਲੜੀ ਦਾ ਆਖਰੀ ਪੜਾਅ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ "ਬੋਧੀਚਿੱਤ" ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਸਦਾ ਅਧਾਰ ਪਿਆਰ, ਦਇਆ ਅਤੇ ਅਸਧਾਰਨ ਫੈਸਲਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੈ ਕਿ ਇਕੋ ਇਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ਸਕੀਏ ਜੇ ਅਸੀਂ ਖੁਦ ਬੁੱਧ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਪਰ, ਇਸ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਹੋਣ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਬੁੱਧ ਕੀ ਹੈ, ਕਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਬੁੱਧ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਬੁੱਧ ਕੋਈ ਸਰਬ-ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਰੱਬ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਚੁਟਕੀ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬੁੱਧ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਆਪਣੇ ਆਪ ਕਰਨੇ ਪੈਣਗੇ। ਕੋਈ ਹੋਰ ਸਾਡੇ ਲਈ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ; ਸਾਨੂੰ ਖੁਦ ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਪਏਗਾ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਦਇਆ ਦੁਆਰਾ ਚੱਲਦਿਆਂ, ਬੋਧੀਚਿੱਚ ਸਾਡੇ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਗਿਆਨ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡਾ ਆਪਣਾ ਗਿਆਨ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਬੁੱਧ ਸ਼ਾਕਿਆਮੁਨੀ ਵਾਲਾ ਜਾਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਸਾਡੀ ਮਾਨਸਿਕ ਨਿਰੰਤਰਤਾ ਦੇ ਬੁੱਧ-ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਕਾਰਕਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਅਜਿਹਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਾਰਕਾਂ ਵਿੱਚ ਇਸਦੇ ਮੁਢਲੇ ਸਥਿਰ ਸੁਭਾਅ, ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ, ਇਸ ਹਾਲੇ-ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕੀਏ। ਗਿਆਨ ਦੇ ਰਸਤੇ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਵੀ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ।
ਇਹ ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਹੈ। ਇਹ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਵਿਸ਼ਾਲ ਅਵਸਥਾ ਅਤੇ ਮਨ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇਸਨੂੰ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਸਿਰਫ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਉੱਤੇ ਧਿਆਨ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਉਹ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਅਧਾਰ ਹਨ, ਪਰ ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ, ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ।
ਛੇ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਰਵੱਈਏ (ਛੇ ਸੰਪੂਰਨਤਾ)
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਉੱਨਤ ਦਾਇਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉਦੇਸ਼ ਬੁੱਧ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਸਕੀਏ। ਅਸੀਂ ਪਿਆਰ, ਦਇਆ ਅਤੇ ਬੇਮਿਸਾਲ ਸੰਕਲਪ ਦੁਆਰਾ ਸੰਚਾਲਿਤ ਹਾਂ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਵਾਕਿਈ ਇਹ ਗਿਆਨ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ? ਇਹ ਸਾਨੂੰ “ਛੇ ਸੰਪੂਰਨਤਾਵਾਂ”, ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਵਿਚ “ਛੇ ਪੈਰਾਮੀਟਾਸ” ਜਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, “ਛੇ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਦੇ ਰਵੱਈਏ” ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਸਾਨੂੰ ਬੁੱਧ ਦੀ ਗਿਆਨਵਾਨ ਅਵਸਥਾ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਲਈ, "ਸੰਪੂਰਨਤਾ" ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੰਪੂਰਨ ਹੋਣਾ ਪਏਗਾ ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਨਾਕਾਫੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਉਹ ਭਾਵਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦੁਆਰਾ ਉਕਸਾਈ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਉਦਾਰਤਾ
ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹਦਿਲੀ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਪਦਾਰਥਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ, ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਲਾਹ, ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਡਰ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਫਿਰ ਵੀ ਅਸੀਂ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਕ ਹੋਰ ਤੋਹਫ਼ਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਪੇਸ਼ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਸਥਿਰਤਾ ਵਿਕਸਿਤ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਡਰਨ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਹੋਣ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਚਿਪਕਣ, ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਰਕਿਨਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਅਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਅਤੇ ਸੁਹਿਰਦਤਾ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਤੋਹਫ਼ਾ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਤੋਹਫ਼ਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਵਿਕਸਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਨੈਤਿਕ ਸਵੈ-ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ
ਅਗਲਾ ਦੂਰ ਦਾ ਰਵੱਈਆ ਜੋ ਅਸੀਂ ਵਿਕਸਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਨੈਤਿਕ ਸਵੈ-ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਉਸਾਰੂ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਧਿਆਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤੇ ਥੱਕੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਮਦਦ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ।
ਧੀਰਜ
ਧੀਰਜ ਗੁੱਸੇ ਜਾਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ, ਦੁੱਖਾਂ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਣ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾ ਬਿਲਕੁਲ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਸਾਡੇ ਲਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਮਾਂ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸਬਰ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਗੁੱਸੇ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀਏ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਲਈ ਹਨ, ਧੀਰਜ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤਰੀਕੇ ਹਨ।
ਦ੍ਰਿੜਤਾ
ਅਗਲਾ ਰਵੱਈਆ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ, ਚਾਹੇ ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਅਰਥ ਵਿਚ, ਇਹ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਰਵੱਈਆ ਵਧੇਰੇ ਬਹਾਦਰ ਹਿੰਮਤ ਵਰਗਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਨਾ ਸਿਰਫ ਹਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ, ਬਲਕਿ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਵਿਚ ਵੀ ਖੁਸ਼ੀ ਪਾਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਣ ਉੱਤੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨਾ ਹੈ ਇਸ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਹਦਾਇਤਾਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਜਾਣਨਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਕਿ ਕਦੋਂ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਰੇਕ ਲੈਣਾ ਹੈ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਾਂਗੇ। ਇਸਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ, ਸਾਰੀਆਂ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਆਲਸ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤਰੀਕੇ ਹਨ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਦੇ ਹਨ।
ਮਾਨਸਿਕ ਸਥਿਰਤਾ
ਇਸਦੇ ਬਾਅਦ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਮਾਨਸਿਕ ਸਥਿਰਤਾ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਲਈ ਅਭਿਆਸ ਹਨ। ਇਸ ਵਿਚ ਇਕਾਗਰਤਾ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸਥਿਰਤਾ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਜੋ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਅਜਿਹੇ ਮਨ ਦੀ ਸਥਿਰ ਅਵਸਥਾ ਹੈ ਜੋ ਮਾਨਸਿਕ ਭਟਕਣਾ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਉੱਡੇਗੀ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਕ ਕਰਦੇ ਹੋਣ, ਅਤੇ ਇਹ ਸੁਸਤ ਨਹੀਂ ਲਿਆਉਂਦੀ। ਅਜਿਹਾ ਮਨ ਉਸ ਚੀਜ਼ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ 'ਤੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਮਨ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ ਲਈ ਭਟਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਇਸ ਅਰਥ ਵਿਚ ਵੀ ਸਥਿਰ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ ਜੋ ਸਥਿਰਤਾ ਨੂੰ ਭੰਗ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ; ਅਸੀਂ ਮੂਡੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਜਾਂ ਗੈਰਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਨਹੀਂ ਹਾਂ, ਪਰ ਸੰਤੁਲਿਤ ਅਤੇ ਸਥਿਰ ਹਾਂ।
ਵਿਤਕਰਾਤਮਕ ਜਾਗਰੂਕਤਾ
ਇਸ ਦਾ ਅਕਸਰ "ਬੁੱਧੀਮਤਾ" ਵਜੋਂ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪ੍ਰਾਜਨਾਪਾਰਾਮੀਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਅੰਤਮ ਰਵੱਈਆ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਮੌਜੂਦ ਹੋਣ ਅਤੇ ਅਸੰਭਵ ਹੋਣ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਭੇਦਭਾਵ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖਾਸ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਸ਼ਬਦ "ਬੁੱਧੀਮਤਾ" ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ ਅਸਪਸ਼ਟ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਹ ਜਾਣਨ ਦੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੰਭਵ ਕੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੁੰਨਾਪਣ (ਖਾਲੀਪਣ) ਦੀ ਸਮਝ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਭੇਦਭਾਵ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕੁਝ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਾਸੋਹੀਣੀਆਂ, ਅਸੰਭਵ ਹਨ, ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ।
ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਭਿਆਸਾਂ ਅਤੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਛੇ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਰਵੱਈਏ, ਸਾਡੇ ਉਦੇਸ਼, ਪ੍ਰੇਰਣਾ, ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਅਤੇ ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਸਭ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇ ਉੱਨਤ ਖੇਤਰ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਸੰਖੇਪ
ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਤਿਆਰ ਕਰਦਿਆਂ, ਦਰਮਿਆਨੇ ਦਾਇਰੇ ਦੇ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਬਿਹਤਰ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਵੀ ਦੁੱਖ ਝੱਲਾਂਗੇ। ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਵੀ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣਾ ਪਵੇਗਾ ਅਤੇ ਮਰਨਾ ਪਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਹ ਸਭ ਦੁਬਾਰਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਦੁਬਾਰਾ। ਇਸ ਤੋਂ ਬੋਰ ਹੋ ਕੇ, ਅਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਬੇਕਾਬੂ ਤੌਰ 'ਤੇ ਦੁਹਰਾਉਣ ਵਾਲੇ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਖਾਸ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਇਸ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਟੀਚਾ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ।
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉੱਨਤ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਕੋ ਇਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਵਿਅਕਤੀ – ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਸਮਝਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਿਰਫ ਇਹ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਅਸੀਂ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਰੇ ਜੀਵ, ਪਿਛਲੇ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਇਸ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ, ਸਾਡੇ ਲਈ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਦਿਆਲੂ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ, ਅਸੀਂ ਖਾਣਾ ਜਾਂ ਪੀਣਾ, ਪੜ੍ਹਨਾ ਜਾਂ ਲਿਖਣਾ, ਦੁਕਾਨਾਂ 'ਤੇ ਜਾਣਾ, ਫਿਲਮਾਂ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਣਾ, ਜਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਇਹ ਵੇਖਦਿਆਂ ਕਿ ਇਸ ਦਿਆਲਤਾ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਨਾ ਸਾਡੇ ਲਈ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਹੋਵੇਗਾ, ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਹਮਦਰਦੀ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਸਦੇ ਦੁਆਰਾ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪਰਮ ਲਾਭ ਦੇਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।