ਲਾਮ-ਰੀਮ ਗਰੇਡਡ ਮਾਰਗ ਦੀ ਸੰਖੇਪ ਜਾਣਕਾਰੀ

ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੇ ਮੌਕੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਹੈ, ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਛੱਡ ਹੀ ਦਿਓ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਸਿਰਫ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਲਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਲੱਭਣ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਹਨ। ਫਿਰ ਵੀ, ਹਰ ਕੋਈ ਇਕੋ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣਾ ਜਾਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ।

ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਜੋ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਦੋ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਹਨ: ਸਰੀਰਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਸਰੀਰਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿਚ ਵੀ, ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇਸ ਦੇ ਕੁਝ ਪੱਧਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਉਹ ਲੋਕ ਹਨ ਜੋ ਬਿਹਤਰ ਭੋਜਨ, ਕੱਪੜੇ, ਪਨਾਹ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਪ੍ਰਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦੇ ਹਨ, ਜਾਂ ਕਤਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਲੱਭਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿਚ, ਚੋਰੀ, ਜਾਂ ਧੋਖਾ, ਜਾਂ ਠੱਗੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਰ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਭਲਾਈ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਇੱਕ ਸਹੀ ਢੰਗ ਕੀ ਹੈ। ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਉਹ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਲਈ ਹੋਰ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਕਾਰੋਬਾਰ, ਵਪਾਰ, ਖੇਤੀਬਾੜੀ, ਸਿੱਖਿਆ, ਕਲਾ ਆਦਿ ਵਿੱਚ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ ਕਮਾਉਣ ਵਿੱਚ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੋ ਸਮੂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਸਫਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਜਿਹੜੇ ਸਫਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਜਾਂ ਜੋ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਪੁੱਛਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਕੀ ਕਾਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ – ਕੁਝ ਸਫਲ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਅਸਫਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ – ਇਹ ਬੀਤੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬੀਜੇ ਬੀਜਾਂ ਅਤੇ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਪਿਛਲੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਰਹੇ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਣਾਈ ਹੈ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਉਹ ਇਸ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਿਛਲੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਉਸਾਰੂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਣਾਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਫਲਤਾ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ।

ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਵਿਆਖਿਆ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿ ਕੁਝ ਲੋਕ ਸਫਲ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੂਸਰੇ ਅਸਫਲ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੀ ਅਸੰਗਤਤਾ ਕਿਉਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਲੋਕ ਇਕੋ ਜਿਹੀ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਯੋਗਤਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਕੋ ਜਿਹੀ ਸਫਲਤਾ ਮਿਲਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਲੋਕ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਫਲਤਾ ਉਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਕੰਮ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਰੋਜ਼ੀ–ਰੋਟੀ ਲਈ ਕਰਦੇ ਹਨ – ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਾਰੋਬਾਰ ਜਾਂ ਵਪਾਰ-ਪਰ ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸਲ ਸਫਲਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਹ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹਨ ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਉਸਾਰੂ ਕਿਰਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਬਣੀਆਂ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਕੰਮ ਅਤੇ ਗਤੀਵਿਧੀ ਜੋ ਅਸੀਂ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਦੌਰਾਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਾਰਨਾਂ ਨੂੰ ਪੱਕਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦੇਣ ਲਈ ਹਾਲਾਤ ਜਾਂ ਸ਼ਰਤਾਂ ਹਨ।

ਇਸ ਅਨੁਸਾਰ, ਸਫਲਤਾ ਕਾਰਨਾਂ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਇਕੱਠੇ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕਾਰਨ ਪਿਛਲੇ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ - ਉਨ੍ਹਾਂ ਜੀਵਨ ਕਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਬਣੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ। ਹਾਲਾਤ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਦੌਰਾਨ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਕਿ ਲੋਕ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿਚ ਉਹ ਭਾਵੇ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਅਮੀਰ ਹੋ ਸਕਣ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਸ਼ਾਨੋ-ਸ਼ੋਕਤ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈ ਸਕਣ; ਫਿਰ ਵੀ, ਕੋਈ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ, " ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ; ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।” ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਹੈ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੋਰ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਬਿਤਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕਦੇ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।

ਇਹ ਇਕ ਨਿਰੰਤਰ ਦੁਹਰਾਉਣ ਵਾਲਾ ਚੱਕਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸਾਨ ਦਾ, ਸਾਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੌਸਮਾਂ ਵਿਚ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨਾ, ਬੀਜਣਾ, ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਦੀ ਨਿਗਰਾਨੀ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਕਟਾਈ ਕਰਨਾ। ਬਸੰਤ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਪੌਦੇ ਲਗਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਉਸੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।

ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੇ ਕਿ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਦਾ ਕੰਮ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਵੀ ਵਾਕਿਈ ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਹ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ – ਸਾਡੀ ਮੌਤ ਦੇ ਸਮੇਂ। ਉਸ ਸਮੇਂ, ਇਸਦਾ ਅੰਤ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਬਜਾਏ ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਸੰਤਾਪ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਜੋ ਬੱਸ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਭੋਜਨ, ਕੱਪੜੇ, ਅਤੇ ਮਾਨਤਾ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਸੱਚਮੁੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਸਰੀਰਕ ਆਰਾਮ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮਾਨਸਿਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਮਾਨਸਿਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਧੂਰੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਇੱਕ ਨਾਖੁਸ਼ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਲਈ, ਲੰਬੀ ਸਥਾਈ, ਮਾਨਸਿਕ ਅਧਾਰਤ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਸਰੀਰਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਜੋ ਅਸੀਂ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦਾ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਥਾਈ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।

ਜੇ ਅਸੀਂ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵੱਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਉਸ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹੋਣ ਦਾ ਕੀ ਅਰਥ ਹੈ, ਧਰਮ ਦੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਭਿਆਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਦੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਹਾਂ – ਉਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਜੋ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ – ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਦੁਨਿਆਵੀ, ਪਦਾਰਥਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹਾਂ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਵਿਅਕਤੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ।

ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਨੂੰ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਵਿੱਚ ਧਰਮ ਦੇ ਕੁਝ "ਰੋਕਥਾਮ ਉਪਾਅ" ਕਰਨਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ, ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣਾ। ਦਸ ਖਾਸ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਕਿਰਿਆਵਾਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਸਰੀਰ, ਚਾਰ ਭਾਸ਼ਣ ਅਤੇ ਤਿੰਨ ਮਨ ਦੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰੋਕ ਕੇ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕਰਕੇ, ਅਸੀਂ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਾਂ।

ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਇਹ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਅਸੀਂ ਉਸਾਰੂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਇਸ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਿਆਏਗੀ। ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਉਸਾਰੂ ਵਿਵਹਾਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਕਿਸੇ ਜਾਨਵਰ ਜਾਂ ਕੀੜੇ ਦੀ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਹੱਤਿਆ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ, ਜਾਂ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਚੋਰੀ ਕਰਨਾ, ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਮੀਆਂ ਅਤੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਨਤੀਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਛਾਣਨਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਪੱਕਾ ਫੈਸਲਾ ਲੈਣਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਕਿ ਜਾਨ ਨਹੀਂ ਲੈਣੀ ਹੈ ਜਾਂ ਜਾਂ ਚੋਰੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਅਜਿਹਾ ਫੈਸਲਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਿ ਸਹੀ ਅਤੇ ਉਸਾਰੂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਫੌਜ ਜਾਂ ਪੁਲਿਸ ਬਲ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਕੰਮਾਂ ਤੋਂ ਰੋਕਦੀ ਹੈ।

ਦ੍ਰਿੜ ਨੈਤਿਕਤਾ ਰੱਖਣਾ, ਫਿਰ, ਉਸ ਰੋਕਥਾਮ ਦਾ ਉਪਾਅ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਮਨ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਮਰਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ, ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਮਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਨੈਤਿਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹੋਣ ਦੇ ਇਹ ਰੋਕਥਾਮ ਉਪਾਅ ਕੀਤੇ ਹੋਣਗੇ, ਤਾਂ ਮੌਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਸਾਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ। ਸਾਨੂੰ ਭਰੋਸਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲਵਾਂਗੇ, ਜਾਂ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਦੇਵਲੋਕ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੇਵਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ – ਇੰਦਰਾ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ।

ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਰਾਜਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲੈ ਲਈਏ - ਅਸੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹੀ ਰਹਾਂਗੇ। ਬੇਕਾਬੂ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਆਵਰਤੀ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਵਾਪਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਚਾਹੇ ਅਸੀਂ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲਈਏ। ਇਸ ਲਈ, ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਤੋਂ ਪਰਹੇਜ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਤੁੱਕ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ ਜੇ, ਅਜਿਹਾ ਕਰਕੇ, ਅਸੀਂ ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੀ ਬਦਤਰ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲੈਣ ਤੋਂ ਰੋਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਕਿਉਂਕਿ, ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲਿਆ ਹੈ, ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ।

ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਪਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਮਨ ਦੀ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਸਥਿਰ ਸਥਿਤੀ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ – ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਵਿੱਚ "ਸ਼ਮਥਾ" ਅਤੇ ਤਿੱਬਤੀ ਵਿੱਚ "ਸ਼ਾਈਨ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ – ਇਸਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਅਸੀਂ ਹੋਂਦ ਦੇ ਉੱਚੇ ਪਧਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੇਵਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹਾਂ: ਅਲੌਕਿਕ ਰੂਪਾਂ ਦਾ ਪੱਧਰ ਜਾਂ ਰੂਪਹੀਣ ਜੀਵਾਂ ਦਾ ਪੱਧਰ। ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਉਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀ ਸ਼ਾਨੋ-ਸ਼ੋਕਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਵਾਂਗੇ। ਪਰ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਹੋਂਦ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਉੱਚ ਪੱਧਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਜੀਵ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲੈਣਾ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਖਾਸ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਸਕਾਈਸਕੈਪਰ ਦੀ ਸਿਖਰਲੀ ਮੰਜ਼ਲ 'ਤੇ ਹੋਣ ਵਰਗਾ ਹੈ – ਇਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ।

ਇਸ ਲਈ, ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੀਏ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਅਸੀਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਅੱਗੇ ਵਧੀਏ।  ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਵਿਤਕਰਾਤਮਕ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਅਸਲੀਅਤ ਅਤੇ ਕਲਪਨਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਪਸ਼ਟ ਤੌਰ ਤੇ ਵਿਤਕਰਾ ਕਰ ਸਕੀਏ। ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਆਖਰਕਾਰ ਖਾਲੀਪਣ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਕਿ ਮੌਜੂਦ ਹੋਣ ਦੇ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ। ਅਸਲੀਅਤ ਦੀ ਇਹ ਸਪਸ਼ਟ ਸਮਝ ਸਾਡੇ ਝੂਠੇ ਅਨੁਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਾਲ, ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਅਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਦਾ ਲਈ ਕਾਇਮ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।

ਅਸੀਂ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਰਿਵਾਇਤੀ ਲਿਖਤਾਂ ਤੋਂ ਖਾਲੀਪਣ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਦੀ ਵੈਧਤਾ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਿਵੇਂ ਹਾਸਲ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਨਾ ਸਿਰਫ ਖਾਲੀਪਣ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿਚ, ਬਲਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿਚ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਬੁੱਧ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ? ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕਤਾ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤਰਕ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਖਾਲੀਪਣ ਨੂੰ ਲੈ ਲਓ। ਅਸੀਂ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਤਰਕ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਕੇ ਖਾਲੀਪਣ ਦੀ ਵੈਧਤਾ ਸਥਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਅਸੀਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਲੀਨ ਹੋਈ ਇਕਾਗਰਤਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਸਥਿਰ ਮਾਨਸਿਕ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਨਿਰਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣ ਅਤੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਲਈ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਭਿਆਸਾਂ ਰਾਹੀਂ, ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਉੱਚੀਆਂ, ਬਾਹਰੀ ਸੰਵੇਦਨਾਤਮਕ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਇਕਾਗਰਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਉਪ-ਉਤਪਾਦਾਂ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਦੁਆਰਾ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਬਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਬੁੱਧ ਦੁਆਰਾ ਸਿਖਾਏ ਗਏ ਸਨ।

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਬੁੱਧ ਨੇ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸਿਖਾਇਆ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਅਸਲ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸਾਡੀ ਆਪਣੀ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਜੋ ਅਸੀਂ ਤਰਕ ਅਤੇ ਨਿੱਜੀ ਤਜ਼ਰਬੇ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਬੁੱਧ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵੈਧਤਾ ਵਿੱਚ ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਉਸ ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਵੀ ਅਸਪਸ਼ਟ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਵੈਧਤਾ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘਾ ਭਰੋਸਾ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਬੁੱਧ ਨੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ।

ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਬੁੱਧ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਅਸੀਂ ਉਸਾਰੂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਅਸੀਂ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦੇ ਬਿਹਤਰ ਪੱਧਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲਵਾਂਗੇ – ਇੱਕ ਮਨੁੱਖ ਜਾਂ ਇੱਕ ਦੇਵਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਅਤੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਤੌਰ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਰਕ ਦੇ ਜੀਵ ਦਾ ਆਉਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਅਖੌਤੀ "ਭੁੱਖੇ" ਭੂਤ, ਜਾਂ ਇੱਕ ਜਾਨਵਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਵਿਵਹਾਰਕ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਾਰੇ ਬਿਆਨ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਆਪਣੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਜਾਂ ਸ਼ੁੱਧ ਤਰਕ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਤਸਦੀਕ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ। ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਸਤਰ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਵਿਚ ਅੰਨ੍ਹੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਜੇ ਤਰਕ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵ ਬੁੱਧ ਨੇ ਜੋ ਸਿਖਾਇਆ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਵੈਧਤਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਲੀਨ ਇਕਾਗਰਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਖਾਲੀਪਣ ਦੀ ਸਹੀ ਸਮਝ ਬਾਰੇ ਹੈ, ਤਾਂ ਬੁੱਧ ਨੇ ਵਿਵਹਾਰ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਜੋ ਕਿਹਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਾਜਬ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ, ਸਾਨੂੰ ਬੁੱਧ ਦੇ ਬਿਆਨ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੋਚਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜੋ ਖਾਲੀਪਣ ਬਾਰੇ, ਹਕੀਕਤ ਬਾਰੇ, ਮੌਜੂਦ ਹੋਣ ਦੇ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ ਬਾਰੇ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਇਹ ਸਮਝਣ 'ਤੇ ਕਿ ਇਹ ਸਹੀ ਹਨ, ਸਾਨੂੰ ਫਿਰ ਬੁੱਧ ਦੇ ਹੋਰ ਬਿਆਨਾਂ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ: ਕਿ ਉਸਾਰੂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਹੈ; ਕਿ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਅਤੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਦੁੱਖ ਹੈ। ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਭਰੋਸੇਮੰਦ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਬਿਆਨ ਵੀ ਸਹੀ ਹਨ ਅਤੇ, ਇਸਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ, ਸਾਡੇ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ਸੋਧਣ ਦਾ ਪੱਕਾ ਫੈਸਲਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜੋ ਇਹ ਲਿਆਏਗਾ। ਸਾਨੂੰ ਉਸਾਰੂ ਅਤੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।

ਸਾਡੇ ਲਈ ਇਹ ਵੀ ਵਿਚਾਰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮਨੁੱਖੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਦਾ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਅਧਾਰ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਜਨਮ ਲਿਆ ਹੈ – ਸਮੇਤ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਤਰੱਕੀ ਸਬੰਧੀ ਸਹਾਇਕ ਮੌਕੇ – ਐਵੇਂ ਹੀ ਕਿਤਿਓਂ ਉਜਾਗਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਏ। ਇਹ ਪਿਛਲੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕਰਨ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਉਸਾਰੂ ਅਤੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਅਤੇ ਮੌਕੇ ਮਿਲੇ ਹਨ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਮੌਕੇ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਕੱਪੜੇ, ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਅਤੇ ਵੱਕਾਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ, ਤਾਂ ਇਹ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਜੇ ਸਾਡੀ ਇਹੀ ਚਿੰਤਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਸ ਸੋਚ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਅਸੀਂ ਇਕੱਲੇ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਇਸ ਜਨੂੰਨ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਾਂਗੇ।

ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਦੇਵਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੰਦਰਾ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹਨ। ਦੇਖੋ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਰੱਬ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਪਰਮੇਸ਼ੁਰ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਅਸਥਾਈ ਸਤਹੀ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਪਰ ਮੌਤ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਅਜਿਹੇ ਦੇਵਤੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਛਤਾਵਾ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਨੰਦ ਦਾ ਪੂਰਾ ਜੀਵਨ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਸ਼ਟ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਲਿਆਏਗਾ। ਇਸ ਲਈ, ਅਜਿਹੇ ਪੁਨਰਜਨਮ ਦੇ ਸਾਡੇ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨਾ ਸਾਡੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਨਹੀ ਹੈ।

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਕੰਮ ਦੇ ਅਧਾਰ ਦੀ ਪੂਰੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨੀ ਪਵੇਗੀ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਕੀਮਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਸਰੀਰ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਖੋਹ ਲਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਜਨਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਚ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।  ਮੌਤ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਉੱਤੇ ਆਵੇਗੀ, ਯਕੀਨਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਸਿਰਫ ਸਮੇਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਕੋਈ ਵੀ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ਤੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਕਿ ਉਸਦਾ ਸਮਾਂ ਕਦੋਂ ਆਵੇਗਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਹਕੀਕਤਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੌਕਿਆਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਹਨ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਜੀਵਿਤ ਅਤੇ ਚੰਗੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹਾਂ।

ਇਸ ਲਈ, ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਸੱਭ ਕੁੱਝ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੇ ਸਾਡੇ ਜਨੂੰਨ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੋਚ ਕੇ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਦੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਖਰਾਬ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਥਾਈ ਤੱਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿਚਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਜਨੂੰਨ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਜਨੂੰਨ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦਾ ਦ੍ਰਿੜ ਇਰਾਦਾ ਵਿਕਸਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਅਜ਼ਾਦ ਹੋਣ ਦੀ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨੂੰ "ਤਿਆਗ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਭਵਿੱਖ ਵਿਚ ਇਕ ਮਨੁੱਖ ਜਾਂ ਇਕ ਦੇਵਤਾ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵਿਚ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਚੰਗੇ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਈਏ, ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਬੇਕਾਬੂ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮੁੜ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ, ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਹਿਣਾ ਅਤੇ ਜਨੂੰਨੀ ਹੋਣਾ, ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੈ ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਦੂਰ ਹੋਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੀ ਕਿਸਮ ਦੇ ਨਿਰਧਾਰਨ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਭਾਵ, ਇਹ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਜਨੂੰਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦਾ ਦ੍ਰਿੜ ਇਰਾਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ, ਸੁਤੰਤਰ ਹੋਣ ਲਈ ਦੋ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਦ੍ਰਿੜਤਾਵਾਂ ਹਨ। ਇਸ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦਾ ਦ੍ਰਿੜ ਇਰਾਦਾ, ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਸਾਰੇ ਜੀਵਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦਾ ਦ੍ਰਿੜ ਇਰਾਦਾ।

ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸ਼ਨਰ ਉਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਤੱਥ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਥਿਤੀ ਕਦੇ ਸਥਿਰ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ; ਉਹ ਜੋ ਅਸਥਿਰਤਾ ਅਤੇ ਮੌਤ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦਾ ਹੈ; ਉਹ ਜੋ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਵੀ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਾਣੂ ਹੈ ਜੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਇਹ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸ਼ਨਰ ਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰੋਕਥਾਮ ਉਪਾਅ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜੇ, ਸਿਰਫ ਅਸਥਿਰਤਾ ਅਤੇ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕੇ ਅਤੇ ਮੌਤ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕੇ, ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੁੰਦੇ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਹੁੰਦਾ - ਇਹ ਬੇਮਿਸਾਲ ਹੁੰਦਾ। ਪਰ ਤੱਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਸਿਰਫ ਇਸ ਤੱਥ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਨਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਮਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਤੱਥ ਭੁੱਲਣਾ ਕਿ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੱਥਾਂ ਨੂੰ ਅਲੋਪ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹੋਣਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਉਪਾਅ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਭਿਆਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।

ਬੁੱਧ ਨੇ ਖੁਦ, ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਉਪਾਵਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੌਰਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਅਸਥਿਰਤਾ ਬਾਰੇ ਸਿਖਾਉਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਬਾਰੇ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਕੁਝ ਵੀ ਸਥਿਰ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਾਰੀ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਖੋਜ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਸਥਿਰਤਾ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ। ਅਤੇ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਸਮਾਪਤ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ, ਤਾਂ ਇਹ ਘਟਨਾ ਵੀ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅਸਥਿਰਤਾ ਦੇ ਤੱਥ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀ ਗਈ।

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਐਵੇਂ ਹੀ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਸਾਡੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸੱਚੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਸੱਚੇ ਕਾਰਨਾਂ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ – ਅਰਥਾਤ, ਸਾਡਾ ਭਾਵੁਕ ਵਿਵਹਾਰ ਅਤੇ ਸਾਡੀਆਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਰਵੱਈਏ – ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਸਾਡੇ ਕਰਮ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਭੁਲੇਖੇ। ਇਹ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਰਵੱਈਏ ਨਾਲ ਭਾਵੁਕਤਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ।

ਹੁਣ, ਸਾਡੀ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਕਾਰਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਅਸੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਭਾਵੁਕ ਵਿਵਹਾਰ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਅਤੇ ਜੇ ਅਸੀਂ 84,000 ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਰਵੱਈਏ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਬੋਧੀ ਪਾਠਾਂ ਵਿੱਚ ਵਰਣਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਖੋਜਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸਾਰੇ ਇੱਕੋ ਸ੍ਰੋਤ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ: ਅਰਥਾਤ, ਅਗਿਆਨਤਾ ਜਾਂ ਅਣਜਾਣਪੁਣਾ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਥਾਪਤ ਹੋਂਦ ਅਤੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਥਾਪਤ ਪਛਾਣ ਲਈ ਸਮਝਣ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਥਾਪਤ ਪਛਾਣ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ – ਨਾ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਲਈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਲਈ-ਫਿਰ ਵੀ, ਅਸੀਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਥਾਪਤ ਪਛਾਣ ਜਾਂ ਹੋਂਦ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਹ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਭੇਦਭਾਵ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹਾਂ ਕਿ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਥਾਪਤ ਪਛਾਣ ਵਰਗੀ ਚੀਜ਼ ਅਸੰਭਵ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਪਛਾਣ ਫੜੀ ਰੱਖਣ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਰੋਧੀ ਦਵਾਈ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਸਮਝ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਥਾਪਤ ਹੋਂਦ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ – ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਸਥਾਪਤ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਹੈ – ਇਸ ਸਮਝ ਨੂੰ "ਮਨ ਦਾ ਸੱਚਾ ਰਸਤਾ", "ਇੱਕ ਸੱਚਾ ਰਸਤਾ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ – ਚਾਰ ਨੈਤਿਕ ਸੱਚ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ। ਇਹ ਮਨ ਦਾ ਇੱਕ ਰਸਤਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗਿਆਨਵਾਨ ਜੀਵ, "ਆਰੀਆ", ਸੱਚੇ ਜਾਂ ਸਹੀ ਹੋਣ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਦੇਖਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮੁਕਤੀ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਮਨ ਦਾ ਸੱਚਾ ਰਸਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ – ਅਰਥਾਤ ਵਿਤਕਰਾਤਮਕ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸਥਾਪਤ ਪਛਾਣ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ – ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਕੋਈ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਜਾਂ ਰਵੱਈਏ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੇ ਭੁਲੇਖੇ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਜੈਕਟ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਹੁਣ ਕੋਈ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਜਾਂ ਰਵੱਈਏ ਨਾ ਹੋਣ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਭਾਵੁਕਤਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ। ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਭਾਵੁਕਤਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨਹੀਂ ਪੈਦਾ ਕਰਾਂਗੇ। ਉਹ ਅਵਸਥਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਸਾਡੇ ਅਨੁਭਵ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੀਆਂ, ਨੂੰ "ਸੱਚੀ ਰੋਕ” ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਹ ਚਾਰ ਤੱਥਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਹੈ ਜੋ ਆਰੀਆ, ਬਹੁਤ ਗਿਆਨਵਾਨ ਜੀਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੱਚ ਸਮਝੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਚਾਰ ਨੈਤਿਕ ਸੱਚ ਹਨ। ਪਹਿਲੇ ਦੋ ਸੱਚ ਉਸ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹਨ ਜੋ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ ਸੱਚੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਸਲ ਕਾਰਨ: ਭਾਵੁਕ ਵਿਵਹਾਰ ਅਤੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਰਵੱਈਏ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਖਰੀ ਦੋ ਸੱਚ ਵੱਲ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਮੋੜਦੇ ਹਾਂ, ਜੋ ਕਿ ਮੁਕਤੀ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਸੱਚਾ ਰੋਕਣਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਮਨ ਦੇ ਸੱਚੇ ਮਾਰਗਾਂ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰ ਤੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦੇ ਅਤੇ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗਿਆਨਵਾਨ ਜੀਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੱਚੇ ਸਮਝੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਸਾਡੇ ਕੀਮਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵਿਚ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਨਿਰਮਾਣ, ਸਾਨੂੰ ਹੁਣ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰ ਉੱਤਮ ਸੱਚ ਨੂੰ ਸਾਕਾਰ ਕਰਨ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੌਕਿਆਂ ਦੀ ਸਹੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਾਂਗੇ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇਸ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮਨ ਦੀ ਲਾਭਕਾਰੀ ਆਦਤ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰ, ਸਥਿਰ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਯਕੀਨਨ ਸਥਾਪਤ ਹੋਂਦ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੇ।

ਹੁਣ, ਇਕੱਲੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਛੁਟਕਾਰਾ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚੰਗਾ ਹੈ – ਪਰ ਇਹ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਅਣਗਿਣਤ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਗਿਣ ਸਕਦੇ ਕਿ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਜੀਵ ਹਨ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹਨ ਉਹ, ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੂਜੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਸਾਰੇ ਦੁੱਖ ਝੱਲਦੇ ਹ। ਇਸ ਲਈ, ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਬੇਇਨਸਾਫੀ ਹੈ: ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਹੱਲ ਲੱਭਣਾ ਪਏਗਾ।

ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ 'ਤੇ, ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੀਮਤ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਾਲੇ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਜੀਵ ਸਾਡੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਦਿਆਲੂ ਰਹੇ ਹਨ ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਹੋਰ ਜੀਵਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਦਿਆਲੂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਬੁੱਧਾਂ ਦੀ ਦਿਆਲਤਾ ਅਤੇ ਸੀਮਤ ਜੀਵਾਂ ਦੀ ਦਿਆਲਤਾ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸੱਭ ਬਰਾਬਰ ਹਨ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਸ਼ਹਿਦ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਸੋਚਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸ਼ਹਿਦ ਕਿੱਥੋਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮਧੂ ਮੱਖੀਆਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਧੂ ਮੱਖੀਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ: ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਉੱਡਣਾ, ਪਰਾਗ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨਾ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਛੱਤੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਹਿਦ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣਾ ਅਤੇ ਜਮ੍ਹਾ ਕਰਨਾ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਸ਼ਹਿਦ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਛੋਟੇ ਕੀੜਿਆਂ ਦੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਦਿਆਲਤਾ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਸ ਮਾਸ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਖਾਂਦੇ ਹੋਣਗੇ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਕੁਝ ਭੋਜਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਤਾਕਤ ਦੇਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਬਿਮਾਰ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਕਿੱਥੋਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ? ਇਹ ਜਾਨਵਰਾਂ ਤੋਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਪੋਸ਼ਣ ਲਈ ਉਸ ਮਾਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ, ਇਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਲਈ ਇਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦਾ ਦ੍ਰਿੜ ਇਰਾਦਾ ਹੈ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਨੂੰ ਹੁਣ ਅਜਿਹੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਮੁਕਤ ਹੋਵੇ। ਅਜਿਹੇ ਰਵੱਈਏ ਨੂੰ "ਹਮਦਰਦੀ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਜੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਬਾਰੇ ਅਤੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੇ – ਅਤੇ ਜੇ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦਾ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਵਿਕਸਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ – ਤਾਂ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲੈਣਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੋਵੇਗਾ। ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹਮਦਰਦੀ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹੋਵਾਂਗੇ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਜੇ ਕੋਈ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੈਰੀਅਰ ਦੌਰਾਨ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਝੱਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉੱਚ ਅਹੁਦੇ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਏ, ਤਾਂ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਲਈ ਦਇਆ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਅਜਿਹਾ ਵਿਅਕਤੀ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਜੀਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਿਆ ਕਿ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ ਦਾ ਕੀ ਅਰਥ ਹੈ।

ਉਹ ਰਵੱਈਆ ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਨੂੰ "ਹਮਦਰਦੀ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਰਵੱਈਆ ਜਿਸ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਹੈ "ਪਿਆਰ" ਦੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਹੈ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਇੱਛਾ ਖੁਸ਼ ਅਤੇ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ, ਕਿਉਂਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਦਿਆਲੂ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਸਤਹੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ, ਬਲਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ – ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣ ਨੂੰ ਇੱਕ "ਅਸਾਧਾਰਣ ਹੱਲ" ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਜੇ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀਆਂ ਸਵਾਰਥੀ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਨਾਲ ਫਸੇ ਰਹੀਏ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕਿਸੇ ਵੀ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਜਾਂ ਬੁੱਧ ਦੇ ਚੰਗੇ ਗੁਣਾਂ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਤਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਜਦੋਂ ਕਿ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਸਵਾਰਥ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਦੁੱਖ-ਦਰਦ ਨਾਲ ਚਿੰਤਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਡੇ ਲਈ ਇਕ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਵਾਨ ਬੁੱਧ ਬਣਨ ਦਾ ਅਧਾਰ ਹੈ। ਇਹ ਸਵਾਰਥੀ ਚਿੰਤਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸ੍ਰੋਤ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਲਈ ਕਤਲ, ਚੋਰੀ ਆਦਿ ਵਰਗੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਵਾਂਗੇ। ਅਜਿਹੇ ਬੇਵਕੂਫ ਢੰਗ ਸਿਰਫ ਹੋਰ ਸਮੱਸਿਆ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਸ ਸਭ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਸਾਡਾ ਸਵਾਰਥ ਹੈ।

ਬੁੱਧ ਸ਼ਕਯਾਮੁਨੀ, ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਸੋਚ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਕਸਤ ਵਿਚਾਰਾਂ ਸਮੇਤ, ਸਿਰਫ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਨਾਲ ਖੁੱਦ ਨੂੰ ਜੋੜਣ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਆਤਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸਨ। ਦਰਅਸਲ, ਹਰੇਕ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੁੱਧਾਂ ਨੇ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਆਪਣੀ ਚਿੰਤਾ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੀ ਇਸ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇਹ ਬੇਮਿਸਾਲ ਇਰਾਦਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੋਵੇ ਕਿ "ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਿਆਈ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ," ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਇੱਛਾ ਕਰੀਏ। ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਬੁੱਧ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ, ਆਪਣੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਲਾਭ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਬੁੱਧ ਦੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਉੱਤਮ ਕਾਰਜ ਕਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ “ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਟੀਚਾ” ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਉਦੇਸ਼ ਵਾਲੇ ਅਜਿਹੇ ਸਮਰਪਿਤ ਦਿਲ ਦੇ ਨਾਲ, ਮੰਨ ਲਓ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਭੇਟ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਫੁੱਲ ਦੇਣਾ। ਜੇ ਅਜਿਹੀ ਭੇਟ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਵਧੀਆ ਕਰ ਸਕੀਏ, ਤਾਂ ਉਸ ਸਧਾਰਣ ਕੰਮ ਤੋਂ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ, ਜਦੋਂ ਸਾਡਾ ਉਦੇਸ਼ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਲਾਭ ਉਸ ਉਦੇਸ਼ ਦੇ ਅਨੁਪਾਤ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਜੀਵ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਜਿੰਨਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਹੈ। ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸ਼ੁੱਧ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਲਾਭ ਬੁੱਧ ਨੂੰ ਸੋਨੇ ਅਤੇ ਰਤਨ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਭੇਟ ਕਰਨ ਦੇ ਲਾਭਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਦੇ ਦੇਈਏ, ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਸਮਰਪਿਤ ਅਜਿਹੇ ਦਿਲ ਦਾ ਬਿਤਾਇਆ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਪਲ ਇਸ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੋਵੇਗਾ।

ਇਸ ਦਾ ਤਰਕ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੇ ਅਸੀਂ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਏ ਕਿ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਭੋਜਨ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੁੱਖ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਾਰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰੇਗਾ। ਉਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਦੁਬਾਰਾ ਭੁੱਖੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭੁੱਖ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਜਾਰੀ ਰਹੇਗੀ। ਪਰ ਜੇ ਅਸੀਂ ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕੇ, ਇਹ ਨਾ ਸਿਰਫ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਭੁੱਖ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰੇਗਾ, ਬਲਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਲਿਆਏਗਾ।

ਇਸ ਲਈ, ਇੱਕ ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਉਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਵੱਲ ਇੱਕ ਕਦਮ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਸਾਨੂੰ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਵਾਅਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜੀਵ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨੁਕਸਾਨਾਂ ਅਤੇ ਕਮੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਜੋ ਵੀ ਉਹ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹੋਣ, ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਲਾਭ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਵਹਾਰ ਦੀ ਕਿਸਮ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸ਼ਲਾਘਾਯੋਗ ਹੈ। ਮਜ਼ਬੂਤ ਵਾਅਦਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਜਾਂ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਾਵਾਂਗੇ ਅਜਿਹਾ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਉਪਾਅ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਨੂੰ ਹੁਣੇ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਭਿਆਸ ਬਾਰੇ ਅਜਿਹਾ ਸੋਚਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਉੱਚ ਅਤੇ ਦੂਰ ਕਿਸਮ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ।

ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸ਼ਨਰ ਬਣਨ ਲਈ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਘਰੇਲੂ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਿਰਤਾਂਤ ਹਨ ਜੋ ਮਹਾਨ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸ਼ਨਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਭਾਰਤ ਦੇ ਚੁਰਾਸੀ ਉੱਚ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਵਾਲੇ ਮਹਾਸਿਧਾਂ ਦੀਆਂ ਜੀਵਨੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਨ ਜੋ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ ਸਨ।

ਨਾ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜੇ ਅਸੀਂ ਬੁੱਢੇ ਹਾਂ, ਜਾਂ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੋਕ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸ਼ਨਰ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਦੇ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਪਿਛਲੇ ਬਿਰਤਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖੀਏ, ਤਾਂ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ ਸ਼੍ਰੀਜਾਤੀ ਉਦਾਹਰਣ ਹਨ, ਜੋ 80 ਸਾਲ ਦੇ ਸਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸ਼ਨਰ ਬਣੇ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਆਜ਼ਾਦ ਜੀਵ, ਜਾਂ ਅਰਹਤ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਬੁੱਢੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।

ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਜਵਾਨ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਐਨੇਂ ਬੇਵਕੂਫ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਪਰ ਜੋ ਵੀ ਊਰਜਾ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੈ ਉਸ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਭਿਆਸਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਰਣਾਇਕ ਬਣਾਏ। ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਰੋਕਥਾਮ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਉਪਾਵਾਂ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮੁਲਤਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਵੱਡੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਜਾਣਨ ਦਾ ਕੋਈ ਤਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਮੌਤ ਕਦੋਂ ਆਵੇਗੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਬੁਢਾਪਾ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ 'ਤੇ ਇਕੋ ਸਮੇਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ, ਅਚਾਨਕ, ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।

ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸਧਾਰਣ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ. ਮੈਂ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਯਤਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ ਖਰਚਦੇ ਹਨ ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਭੋਜਨ ਕਰਾਉਣ ਵਿੱਚ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਫੀਡਰ ਹਨ ਅਤੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਫੀਡ ਪਾਉਣ ਲਈ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਰੁਪਏ ਖਰਚ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਦਰਅਸਲ, ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭੋਜਨ ਤੋਂ ਵਾਂਝਾ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਇਹ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਭਿਆਸ ਹੈ; ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੋਧੀਸੱਤਵ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਕਿਸਮ ਹੈ। ਤਿੱਬਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਹਨ ਜੋ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਵਜੋਂ ਭਾਰਤ ਗਏ ਅਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਬੂਤਰਾਂ ਲਈ ਰੋਟੀ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਪੰਛੀਆਂ ਲਈ ਚਾਵਲ ਰੱਖਿਆ। ਇਹ ਲੰਬੀ ਉਮਰ ਲਈ ਇਕ ਵਧੀਆ ਅਭਿਆਸ ਹੈ।

ਜੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਚਰਚਾ ਦਾ ਸਾਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੁੱਖ ਨੁਕਤੇ ਇਹ ਹਨ:

• ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਭਲੇ ਲਈ ਨਿਰੰਤਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਦਿਆਲੂ ਅਤੇ ਨਿੱਘੇ ਦਿਲ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕਰੋ।
• ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਨਾ ਪਹੁੰਚਾਓ; ਕਦੇ ਵੀ ਨੁਕਸਾਨ ਜਾਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਨਾ ਬਣੋ।

ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਭਿਆਸ ਲਈ ਇਹ ਮੁੱਖ ਨੁਕਤੇ ਹਨ। ਸਾਨੂੰ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇਹ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮਨੁੱਖੀ ਪੁਨਰ ਜਨਮ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਬੋਧੀਚਿੱਤ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ, ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸ ਕੰਮ ਦੇ ਅਧਾਰ ਦਾ ਪੂਰਾ ਫਾਇਦਾ ਉਠਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਮਨ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਕਸਤ ਸਥਿਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਵਾਂਗੇ – ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਬੁੱਧ।