ਵਿਆਖਿਆ
ਕਰਮ ਸਿਰਫ਼ ਸਾਡੀ ਮਜਬੂਰੀ ਬਾਰੇ ਹੈ। ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਜਾਂ ਮਾਨਸਿਕ ਪ੍ਰੇਰਣਾਵਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਭਾਵਨਾ ਜਾਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਰਵੱਈਏ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਸਾਨੂੰ ਚੁੰਬਕ ਵਾਂਗ, ਕੁਝ ਕਰਨ, ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਜਾਂ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਲਾਜ਼ਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸਰੀਰਕ, ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਜਾਂ ਮਾਨਸਿਕ ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਦੁਹਰਾਉਣ ਦਾ ਰੁਝਾਨ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਹਾਲਾਤ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ – ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਾਂਗ ਜਾਂ ਬਾਹਰੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਜਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ – ਇਹ ਰੁਝਾਨ ਉਸ ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਣ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਫਿਰ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਾਰਵਾਈ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ‘ਤੇ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤੇ ਬਗੈਰ, ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰੀ ਨਾਲ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਨਾਖੁਸ਼ੀ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਉਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਦੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਕਰਮ ਅਜਿਹੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਤਾਕੀਦ ਅਤੇ ਮਜਬੂਰੀ ਹੈ।
ਇਹ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੈਟਰਨਾਂ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ:
- ਮਜਬੂਰ ਵਿਵਹਾਰਕ ਪੈਟਰਨ – ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਗੁਆਉਣ ਨਾਲ ਲਗਾਵ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਮਜਬੂਰਨ ਸਾਡੇ ਫੋਨ 'ਤੇ ਸਾਡੇ ਸੁਨੇਹੇ ਅਤੇ ਫੇਸਬੁੱਕ ਵਾਲ ਚੈੱਕ ਕਰਨਾ; ਜਾਂ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਤੋਂ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਅਣਜਾਣ ਅਤੇ ਬੇਧਿਆਨੇ ਹੋਣਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਦੀ ਮੇਜ਼ ’ਤੇ ਟੈਕਸਟ ਮੈਸੇਜ ਭੇਜਣੇ; ਜਾਂ ਗੁੱਸਾ ਜਦ ਆਵਾਜਾਈ ਵਿੱਚ ਫਸੇ ਹੋਵੋ ਅਤੇ ਮਜਬੂਰਨ ਆਪਣਾ ਹਾਰਨ ਵਜਾਈ ਜਾਣਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੱਟ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨਾ।
- ਮਜਬੂਰਨ ਭਾਸ਼ਣ ਦੇ ਪੈਟਰਨ – ਜਿਵੇਂ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮਜਬੂਰਨ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ; ਸਵੈ-ਮਹੱਤਵ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਬੋਲਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਧੱਕੇਸ਼ਾਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ; ਸ਼ਰਮੀਲਾਪਣ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਮੁੱਲ ਦੀ ਘੱਟ ਭਾਵਨਾ ਬਹੁਤ ਨਰਮ ਢੰਗ ਨਾਲ ਬੋਲਣ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦੀ ਹੈ
- ਮਜਬੂਰ ਸੋਚ ਦੇ ਪੈਟਰਨ – ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੁਰੱਖਿਆ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮਜਬੂਰਨ ਚਿੰਤਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ; ਹਕੀਕਤ ਬਾਰੇ ਭੋਲਾਪਣ ਜਾਂ ਹਕੀਕਤ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਇਹ ਉਪਰੋਕਤ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਸਾਰੇ ਸਵੈ-ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਵਹਾਰਕ ਪੈਟਰਨ ਹਨ ਜੋ ਨਾਖੁਸ਼ੀ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਉਸਾਰੂ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਤੰਤੂਵਾਦੀ ਹਨ – ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੰਪੂਰਨਤਾਵਾਦ, ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਤਰਕ ਨੂੰ ਲਾਜ਼ਮੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸੁਧਾਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਚੰਗੇ ਲੋਕ ਜੋ ਕਦੇ ਵੀ "ਨਾਹ” ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਪਾਉਂਦੇ, ਵਰਕਾਹੋਲਿਕਸ, ਆਦਿ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਇਕ ਹਿੱਸਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ, ਜਾਂ ਵਧੀਆ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ, ਪਰ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ “ਮੈਂ” ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਅਤੇ ਬਹੁਤਾਤਾ ਹੰਦੀ ਹੈ – “ਮੈਂਨੂੰ” ਚੰਗਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, “ਮੇਰੀ” ਲੋੜ ਹੈ, “ਮੈਂਨੂੰ” ਸੰਪੂਰਨ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ,” ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਅਸਥਾਈ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖੁਸ਼ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਸਥਾਈ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਸਮੱਸਿਆ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਣ ਦੇ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕਦੇ ਵੀ ਸੰਪੂਰਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂ ਸਾਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਬਾਹਰ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਕੀਮਤ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਲਈ ਚੰਗਾ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਧੀਮਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਤਦ ਹੀ ਅਸੀਂ ਸੰਭਵ ਤੌਰ ਤੇ ਇਸ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਕਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮਜਬੂਰਨ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਹਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇਕ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਕੀ ਇਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕੁਝ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਭਾਵਨਾ ਹੈ, ਕੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰਨ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੋਣ ਲਈ ਧੱਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਜੋ ਅਸੰਭਵ ਹੈ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸੰਪੂਰਨ ਬਣੇ ਰਹਿਣਾ), ਕੀ ਇਸ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਭੋਤਿਕ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖਾਰਸ਼ ਕਰਨੀ), ਕੀ ਇਹ ਲਾਭਕਾਰੀ ਜਾਂ ਨੁਕਸਾਨਦੇਹ ਹੋਵੇਗਾ? ਸੋ, ਪੱਖਪਾਤੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਨਾਲ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰੋ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਸ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਸੁੱਟ ਦੇਣ ਲਈ ਸਵੈ-ਨਿਯੰਤਰਣ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੋ ਜੇ ਅਸੀਂ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਚੰਗਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਕਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਬਲਕਿ ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਤੰਤੂਵਾਦੀ ਕਾਰਨ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਚੇਤਨਾ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਬੋਲਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿਨ ਭਰ ਅੰਤਰਮੁਖੀ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਨਿਯੰਤਰਣ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਟੀਚਾ ਪੱਖਪਾਤੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਗੈਰ-ਮਜਬੂਰਨ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਇਹ ਦੇਖਦੇ ਰਹਿਣਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹੋਣ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਜਿੰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਉਲਝਣ ਅਤੇ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਹੋਣਾ ਹੈ।
ਧਿਆਨ
- ਸਾਹ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਕਰਕੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਵੋ।
- ਕਿਰਿਆ, ਭਾਸ਼ਣ ਅਤੇ ਸੋਚ ਦੇ ਆਪਣੇ ਮਜਬੂਰ ਪੈਟਰਨਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ।
- ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਚੁਣੋ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰੋ ਕਿ ਕੀ ਇਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਭਾਵਨਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਅਸੰਭਵ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਫੜਨਾ – ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਦੇ ਗਲਤੀ ਨਾ ਕਰਨਾ।
- ਇਹ ਪਛਾਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਮਜਬੂਰਨ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਹ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ, ਜਾਂ ਤੁਸੀਂ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੇ ਹੋ। ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਇਹ ਜਾਂ ਤਾਂ ਨਾਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਜਾਂ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਿਸਮ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ।
- ਮਿੱਥੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਤਕਰੇ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋਗੇ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਕਹਿਣ ਅਤੇ ਕਰਨ ਵਰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸ਼ਾਂਤੀਦੇਵਾ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਕੀ ਇਹ ਸਵੈ-ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹੋਵੇਗਾ ਜਾਂ ਸਿਰਫ ਤੁਹਾਡੀ ਹਉਮੈ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰੇਗਾ, ਤੱਦ ਸਵੈ-ਨਿਯੰਤਰਣ ਕਰੋ ਅਤੇ ਲੱਕੜ ਦੇ ਲੱਠੇ ਵਾਂਗ ਪਏ ਰਹੋ।
- ਧਿਆਨ ਦਿਓ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠਦੇ ਹੋ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਖਾਰਸ਼ ਕਰਨ ਜਾਂ ਆਪਣੀ ਲੱਤ ਨੂੰ ਹਿਲਾਉਣ ਵਰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਖਾਰਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਉਸ ਨੂੰ ਕਰਨਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਦੇਖੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਵੈ-ਨਿਯੰਤਰਣ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਲੱਕੜ ਦੇ ਲੱਠੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਇਸ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦੇ ਫਾਇਦੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ।
- ਹੱਲ ਕਰੋ ਕਿ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ, ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਬਾਰੇ ਵਧੇਰੇ ਚੇਤੰਨ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਇਸ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦੇ ਫਾਇਦੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਲੱਕੜ ਦੇ ਲੱਠੇ ਵਾਂਗ ਰਹਿਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ।
ਸੰਖੇਪ
ਅਸੀਂ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡਾ ਮਜਬੂਰਨ ਸਵੈ-ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਵਿਵਹਾਰ, ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਨਾਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਉਸਾਰੂ, ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਢੰਗਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਇਹ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਅਸੁਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਵਾਜਬ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਜਾਂ ਮਦਦਗਾਰ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪਰ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਲਾਜ਼ਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਸਹੀ ਸਾਬਤ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ।
ਸਾਨੂੰ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਅਤੇ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਰਨ, ਬੋਲਣ ਜਾਂ ਸੋਚਣ ਬਾਰੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਜੋ ਅਸੀਂ ਮਜਬੂਰਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ. ਸਾਨੂੰ ਅੰਦਰੂਨੀ, ਚੇਤੰਨ ਅਤੇ ਪੱਖਪਾਤ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਤੀਸ਼ਾ ਨੇ ਬੋਧੀਸੱਤਵ ਗਾਰਲੈਂਡ ਆਫ਼ ਜੈਮਸ (28) ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ:
ਜਦੋਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਵਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੋਲੀ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਣ ਦੀ ਤਾਕਤ ਦਿਓ; ਜਦੋਂ ਇਕੱਲੇ ਹੋਵਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ' ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖਣ ਦੀ ਤਾਕਤ ਦਿਓ।
ਪਰ ਜ਼ਿੱਦੀ ਅਤੇ ਮਸ਼ੀਨੀ ਹੋਣ ਦੇ ਅਤਿ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਇਸ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਜਾਂਚ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਇਤਰਾਜ਼ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀ ਨਹੀਂ ਬਣੋਗੇ, ਪਰ ਜੇ ਖ਼ੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਮਨ ਵਿਚ ਜੋ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਕਰ ਲੈਣਾ, ਇਸ ਦੇ ਲਾਭ ਜਾਂ ਉਚਿਤਤਾ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕੀਤੇ ਬਗੈਰ, ਤਾਂ ਜੇ ਬੱਚਾ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜੇ ਅਸੀਂ ਉੱਠਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਉਠਦੇ। ਜਾਂ ਜੇ ਅਸੀਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਖੁਆਉਣ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ, ਸਾਡੇ ਮਜਬੂਰ ਵਿਵਹਾਰ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ – ਕਰਮ ਨਾਲ ਸਾਡੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ – ਸਾਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਧਿਆਨ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਠੋਰ ਅਤੇ ਸਖਤ ਨਾ ਬਣ ਸਕੀਏ, ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਹੀ ਪੁਲਿਸਕਰਮਚਾਰੀ ਲੱਗੇ ਹੋਈਏ, ਪਰ ਜੋ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਚੇਤੰਨ ਹੋਣਾ ਸਵੈ-ਚੱਲਿਤ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।