ຂໍ້ແນະນຳທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາສຳລັບການຈັດການກັບຄວາມໂມໂຫ

ຊາວພຸດອາດເວົ້າຫຼາຍກ່ຽວກັບຄວາມຮັກ, ຄວາມເຫັນໃຈ ແລະ ຄວາມອົດທົນ, ແຕ່ ເມື່ອແມ່ນແຕ່ພຣະອາຈານຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ຄືອົງພຣະດາໄລ ລາມະ ກໍຍັງຍອມຮັບວ່າມີຄວາມໂມໂຫເປັນບາງຄັ້ງ, ແລ້ວພວກເຮົາທີ່ເຫຼືອຈະມີຫວັງຫຍັງ? ວິທະຍາສາດອາດເວົ້າວ່າ ຄວາມຮູ້ສຶກໂມໂຫເປັນສິ່ງປົກກະຕິທີ່ສຸດ, ນັກຈິດຕະສາດແນະນຳເຮົາໃຫ້ສະແດງຄວາມໂມໂຫອອກມາ, ແລະ ສາສະໜາບາງອັນກໍຍັງອາດມີຄວາມໂມໂຫທີ່ຊອບທັມ. ພຣະພຸດທະສາສະໜາ, ອີກດ້ານໜຶ່ງ, ເວົ້າວ່າຄວາມໂມໂຫມີສິ່ງບໍ່ດີຢູ່ສະເໝີ.

ນັກປາດຊາວພຸດຈາກສັດຕະວັດທີ 8, ພຣະສັນຕິເທວາ ໄດ້ອະທິບາຍເຖິງຄວາມໂມໂຫວ່າ ເປັນພະລັງທີ່ເປັນລົບເປັນທີ່ສຸດ, ເປັນອັນທີ່ມີຄວາມສາມາດໃນການທຳລາຍສິ່ງດີໆ ທີ່ເຮົາໄດ້ສ້າງມາດ້ວຍຄວາມລຳບາກ. ລອງຄິດເບິ່ງ. ຊົ່ວເວລາໂມໂຫອັນໜຶ່ງ ປະກອບກັບການເຂົ້າເຖິງປືນ ກໍສາມາດປ່ຽນອະນາຄົດຄົນຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຢ່າງສິ້ນເຊີງ ຈາກຊີວິດທີ່ມີອິດສະຫຼະ ເປັນຊີວິດຫຼັງຄຸກ. ຕົວຢ່າງຈາກຊີວິດປະຈຳວັນອາດເປັນການທີ່ຄວາມໂມໂຫສາມາດທຳລາຍມິດຕະພາບ ແລະ ຄວາມໄວ້ວາງໃຈທີ່ອາດຕ້ອງໃຊ້ເວລາຫຼາຍທົດສະວັດສ້າງຂຶ້ນ. ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ, ຄວາມໂມໂຫເປັນອັນຕະລາຍກວ່າລະເບີດ, ປືນ ແລະ ມີດທັງໝົດໃນໂລກນີ້ຮວມເຂົ້າກັນ.

ເຮົາຮູ້ວ່າຄວາມໂມໂຫບໍ່ແມ່ນພາວະຈິດໃຈທີ່ເປັນສຸກ, ແຕ່ເຮົາຈະເຮັດຫຍັງກັບມັນໄດ້ແດ່? ພຣະພຸດທະສາສະໜາ ສະໜອງຫຼາກຫຼາຍວິທີງ່າຍໆ ເພື່ອຊ່ວຍເຮົາປ່ຽນຈິດໃຈຂອງຕົນ. ແຕ່ຂໍເຕືອນ, ມັນບໍ່ມີຢາວິເສດເດີ້! ຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນຂໍ້ແນະນຳອັນດັບຕົ້ນໆ ແປດຂໍ້ເພື່ອຈັດການກັບຄວາມໂມໂຫ:

1. ນັ້ນລະຊີວິດ: ວັດຕະສົງສານ

ຄຳສອນອັນທຳອິດຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້າເມື່ອ 2,500 ປີກ່ອນ ກົງເຂົ້າເປົ້າໝາຍເລີຍ: ຊີວິດເປັນສິ່ງບໍ່ໜ້າເພິງພໍໃຈ. ເຈົ້າຮູ້ບໍ່? ຊີວິດເຮົາຈະ ບໍ່ມີວັນ ເປັນທີ່ໜ້າພໍໃຈ.

ເຮົາເກີດ, ເຮົາຕາຍ. ໃນລະຫວ່າງນີ້ ຈະມີເວລາທີ່ດີ ແລະ ເວລາບໍ່ດີ, ແລະ ເວລາທີ່ເຮົາອາດບໍ່ຮູ້ສຶກຫຍັງປານໃດຊ້ຳ: ວົງຈອນທີ່ບໍ່ສິ້ນສຸດອັນນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າເອີ້ນວ່າ “ວັດຕະສົງສານ.” ເມື່ອເຮົາເກີດມາໃນໂລກນີ້, ບໍ່ມີໃຜວ່າຊີວິດຈະດີ, ງ່າຍ ແລະ ມ່ວນຢູ່ຕະຫຼອດ, ຫຼື ວ່າເຮົາຈະໄດ້ດັ່ງໃຈທຸກສິ່ງສະເໝີ. ເມື່ອເຮົາເຂົ້າໃຈສະຖານະການຂອງເຮົາເອງໃນວັດຕະສົງສານ, ມັນຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄົນອື່ນນຳ.

ເຮົາທຸກຄົນຢູ່ໃນສະຖານະການດຽວກັນ. ຄວາມໂມໂຫຕໍ່ສະຖານະການ, ຄົນອື່ນ, ແລະ ຕົນເອງ ຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ມີຫຍັງດີຂຶຶ້ນ. ຄົນອື່ນຈະເວົ້າ ແລະ ເຮັດສິ່ງທີ່ເຮົາອາດບໍ່ມັກ ຍ້ອນ - ແມ່ນແລ້ວ - ຊີວິດຂອງເຂົາກໍເຮັງຊວຍຄືກັນ.

ຄວາມຄິດປະເພດນີ້ສາມາດປ່ຽນມຸມມອງຂອງເຮົາໄດ້ຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາແຕ່ລະຄົນອາດເບິ່ງຄືເປັນສູນກາງຂອງຈັກກະວານຂອງຕົນເອງ, ນັ້ນຍັງບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າທຸກສິ່ງຕ້ອງ - ຫຼື ຈະ - ເປັນໄປຕາມທາງທີ່ເຮົາຕ້ອງການຢ່າງແນ່ນອນ.

ເປັນວີລະຊົນ: ຄວາມອົດທົນ

ອາລົມລົບກວນ ຈະເອົາຊະນະໄດ້ດີທີ່ສຸດດ້ວຍສິ່ງກົງກັນຂ້າມກັບມັນ; ການສູ້ກັບໄຟດ້ວຍໄຟ ຈະບໍ່ໄດ້ຜົນ. ຍ້ອນ? ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈິດໃຈຂອງເຮົາຈະມີອາລົມສອງອັນທີ່ກົງກັນຂ້າມກັນ ໃນເວລາດຽວກັນໄດ້. ເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮ້ອງດ່າຜູ້ໜຶ່ງ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນກໍເປັນຄົນອົດທົນໄດ້ - ມັນຕັ້ງບໍ່ໄດ້ຜົນ. ຫຼາຍຄົນເຫັນຄວາມອົດທົນເປັນສັນຍານຂອງຄວາມອ່ອນແອ, ຄືເຈົ້າປ່ອຍໃຫ້ຄົນອື່ນຂ້າມຫົວເຈົ້າໄປ ແລະ ໄດ້ທຸກຢ່າງທີ່ເຂົາຕ້ອງການ. ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງ ມັນຕ່າງຈາກນັ້ນຫຼາຍ. ເມື່ອເຮົາອຸກອັ່ງ, ມັນງ່າຍຊ່ຳໃດທີ່ຈະຮ້ອງກີດກາດ? ແລະມັນຍາກຊ່ຳໃດທີ່ຈະຄົງຄວາມສະຫງົບ ແລະ ຄວບຄຸມອາລົມຂອງເຮົາ? ການໄປຕາມອາລົມຂອງຕົນບໍ່ວ່າມັນຈະນຳເຮົາໄປທາງໃດ ຈະບໍ່ພາໃຫ້ເຮົາເປັນວີລະຊົນ - ມັນເຮັດໃຫ້ເຮົາອ່ອນແອ. ສະນັ້ນ ເທື່ອໜ້າທີ່ເຈົ້າໃກ້ຈະຮ້ອງອອກມາ, ໃຫ້ທ່ອງຄາຖາອົດທົນ ແລ້ວເປົ່າອາລົມໂມໂຫອອກໄປແທນ.

ເຮັດແນວໃດ? ເຮົາອາດລອງຫັນໃຈເຂົ້າເລິກໆ - ເຊິ່ງເປັນຢາແກ້ໃຫ້ກັບການຫັນໃຈສັ້ນໄວໆ ທີ່ເຮົາມັກເຮັດເມື່ອເຮົາໂມໂຫ - ຖ້າເຮົາສັງເກດເຫັນຕົນເອງເຄັ່ງຕຶງເຂົ້າ. ເຮົາສາມາດນັບໃຫ້ຮອດ 100, ເພື່ອປ້ອງກັນຕົນເອງຈາກການເວົ້າສິ່ງທີ່ເຮົາຈະກິນແໜງພາຍຫຼັງ. ຫຼື, ຖ້າເຮົາຢູ່ໃນການປະທະກັນເຊິ່ງໜ້າ, ເຮົາອາດຢາກເອົາຕົນເອງອອກຈາກສະຖານະການນັ້ນ ກ່ອນທີ່ທຸກຢ່າງຈະຮ້າຍແຮງລົງ. ແຕ່ລະສະຖານະການຈະຕ່າງກັນ, ສະນັ້ນ ເຈົ້າຈະຕ້ອງໃຊ້ສະໝອງຂອງຕົນເພື່ອເບິ່ງວ່າອັນໃດໃຊ້ໄດ້ຜົນທີ່ສຸດສຳລັບເຈົ້າ.

3. ເອົາຈິງ: ການວິເຄາະສະຖານະການ

ເມື່ອເຮົາໂມໂຫ, ຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງເຮົາເບິ່ງຄືຈະກ້າວມາເຖິງຜູ້ປົກປ້ອງບາງອັນ, ເຊັ່ນ ໝູ່ສະໜິດດູແລຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮົາ, ຊ່ວຍເຮົາໃນສະໜາມຮົບ. ພາບລວງຕາອັນນີ້ປ່ອຍໃຫ້ເຮົາຄິດວ່າການໂມໂຫເປັນສິ່ງສົມເຫດສົມຜົນ. ແຕ່ຖ້າເຮົາເບິ່ງຢ່າງໃກ້ຊິດ, ຄວາມໂມໂຫບໍ່ແມ່ນມິດ, ແຕ່ແມ່ນສັດຕູຂອງເຮົາ.

ຄວາມໂມໂຫພາໃຫ້ເຮົາກົດດັນ, ເຈັບປວດ, ນອນບໍ່ຫຼັບ ແລະ ກິນບໍ່ແຊບ. ຖ້າເຮົາສືບຕໍ່ໂມໂຫກັບຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ, ມັນຈະສ້າງຄວາມປະທັບໃຈອັນຍາວນານຕໍ່ຄົນອື່ນ. ລອງຄິດເບິ່ງ: ມີໃຜຢາກຢູ່ກັບຄົນໂມໂຫ?

ເມື່ອເຮົາຖືກກ່າວຫາບາງຢ່າງ ແລະ ຮູ້ສຶກຢາກປົກປ້ອງຕົນເອງ, ເຮົາຄວນຢຸດ ແລະ ຄິດຢ່າງມີເຫດຜົນກ່ອນ. ມັນມີແຕ່ສອງທາງເລືອກ ຄືການກ່າວຫານັ້ນຖື, ຫຼື ຜິດ. ຖ້າມັນຖືກ, ແລ້ວເປັນຫຍັງເຮົາຈິ່ງຈະໂມໂຫ? ຖ້າເຮົາຢາກເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ເຮົາຄວນຍອມຮັບມັນ, ຮຽນຮູ້ຈາກມັນ, ແລ້ວກ້າວຕໍ່ໄປກັບຊີວິດ. ຖ້າມັນຜິດກໍຜິດຄືກັນ ເປັນຫຍັງເຮົາຈິ່ງຈະໂມໂຫ? ຄົນທີ່ເວົ້ານັ້ນເຮັດຜິດ - ເຮົາເອງເດບໍ່ເຄີຍເຮັດຜິດໃນຊີວິດມາກ່ອນບໍ?

4. ເບິ່ງຈິດໃຈຕົນເອງ: ການທຳສະມາທິ

ການຝຶກສະມາທິ ແລະ ສະຕິສາມາເປັນປະໂຫຍດຢ່າງມະຫາສານໃນການຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມໂມໂຫ. ຫຼາຍຄົນອາດເຫັນວ່າການທຳສະມາທິເປັນການເສຍເວລາ - ເປັນຫຍັງຈິ່ງເສຍເວລາ 20 ນາທີນັ່ງຢູ່ເທິງເບາະ ເມື່ອເຮົາສາມາດໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກວັນເວລາຂອງເຮົາໄດ້, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຄົນອື່ນຄິດວ່າການທຳສະມາທິເປັນການຫຼົບໜີທີ່ດີຈາກຊີວິດຈິງ, ທີ່ເຮົາສາມາດໃຊ້ເວລາຢູ່ຫ່າງຈາກລູກ/ອີເມວ/ຜົວ/ເມຍ.

ແຕ່ການທຳສະມາທິເປັນຫຼາຍກວ່ານັ້ນຫຼາຍ - ມັນແມ່ນ ການກຽມຕົວ ສຳລັບຊີວິດຈິງ. ມັນຈະບໍ່ມີປະໂຫຍດຖ້າເຮົາທຳສະມາທິກ່ຽວກັບຄວາມເຫັນໃຈທຸກເຊົ້າ, ແຕ່ທັນທີທີ່ເຮົາຮອດບ່ອນເຮັດວຽກ, ເຮົາພັດຮ້ອງດ່າລູກນ້ອງ ແລະ ຈົ່ມກ່ຽວກັບເພື່ອນຮ່ວມງານ.

ການທຳສະມາທິຈະສ້າງຄວາມລຶ້ງເຄີຍຕໍ່ຈິດໃຈເຮົາກັບຄວາມຄິດແງ່ບວກ - ຄວາມອົດທົນ, ຄວາມຮັກ, ຄວາມເຫັນໃຈ - ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກບ່ອນ, ທຸກຍາມ. ຖ້າເຮົາໃຊ້ເວລາເຄິ່ງຊົ່ວໂມງຂອງການເດີນທາງໃນຕອນເຊົ້າຟັງເພງທີ່ເຮົາມັກ, ສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້ຢ່າງໜ້ອຍແມ່ນການໃຊ້ເວລາສິບນາທີຂອງເວລານັ້ນໃນການສ້າງຄວາມຄິດເມດຕາຕໍ່ຄົນອື່ນ - ເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ມີປະສິທິຜົນໃນການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມໂມໂຫ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຮົາເປັນຄົນທີ່ຜູ້ອື່ນຢາກຢູ່ໃກ້.

5. ກົ້ມຫົວ: ຮຽນຈາກສັດຕູຂອງເຮົາ

ພຣະພຸດທະສາສະໜາມັກຈະສອນເຮົາໃຫ້ເຮັດ ໃນສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມ ກັບສິ່ງທີ່ເຮົາມັກຈະເຮັດຕາມປົກກະຕິ. ເມື່ອເຮົາໂມໂຫກັບບາງຄົນ, ສິ່ງທີ່ເຮົາຢາກເຮັດແມ່ນແກ້ແຄ້ນ. ຜົນໄດ້ຮັບ? ເຮົາຍັງຄົງທຸກໃຈຄືເກົ່າ, ຫຼື ຫຼາຍກວ່າເກົ່າອີກຊ້ຳ. ມັນເບິ່ງຄືຂັດແຍ່ງ, ແຕ່ການເຮັດໃນສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມຈະໃຫ້ຜົນລັບໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ຄືເສັ້ນທາງສູ່ຄວາມສຸກ.

ມັນຟັງຄືບ້າ, ແຕ່ໃຫ້ຄິດເອົາເປົ້າໝາຍຂອງຄວາມໂມໂຫຂອງເຈົ້າເປັນຄູ. ຖ້າເຮົາຢາກເປັນຄົນທີ່ດີກວ່າເກົ່າ - ຄື, ເປັນຄົນອົດທົນກວ່າເກົ່າ, ຮັກແພງກວ່າເກົ່າ, ມີເມດຕາກວ່າເກົ່າ, ເປັນສຸກກວ່າເກົ່າ - ສະນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງຝຶກ. ເຮົາຕ່າງຮູ້ວ່າມັນໃຊ້ເວລາ ແລະ ກຳລັງແຮງໃນການເປັນນັກເຕະບານ ຫຼື ນັກຕົນຕຣີລະດັບໂລກ, ສະນັ້ນ ມັນຈະຕ່າງຫຍັງສຳລັບການຝຶກຈິດຂອງເຮົາ? ຖ້າເຮົາຢູ່ກັບຄົນທີ່ເຮັດ ແລະ ເຫັນດີກັບສິ່ງທີ່ເຮົາປະສົງຕະຫຼອດ, ເຮົາຈະບໍ່ມີວັນມີຄວາມທ້າທາຍ.

ໃນທາງນີ້, ຄົນທີ່ເຮົາໂມໂຫນຳ ຈະກາຍເປັນຄົນທີ່ມີຄ່າທີ່ສຸດ, ທີ່ໃຫ້ໂອກາດເຮົາໄດ້ຝຶກຄວາມອົດທົນຢ່າງແທ້ຈິງ. ສິ່ງນີ້ຈະຖອນຮາກຂອງຄື້ນອາລົມໂມໂຫທັນທີ, ຍ້ອນວ່າມັນຈະປ່ຽນທັດສະນະຂອງເຮົາ ຈາກສິ່ງທີ່ເຂົາເຮັດໃສ່ເຮົາ, ເປັນສິ່ງທີ່ເຂົາເຮັດໃຫ້ເຮົາ.

6. ຢ່າລືມຄວາມຕາຍ: ອະນິດຈັງ (ຄວາມບໍ່ແນ່ນອນ)

ເຈົ້າຈະຕາຍ. ຂ້ອຍຈະຕາຍ. ເຮົາທຸກຄົນຈະຕາຍ. ສະນັ້ນ ເມື່ອຄົນທີ່ເຮົາບໍ່ມັກເຮັດສິ່ງໜ້າລຳຄານຢ່າງຍິ່ງໃສ່ເຮົາ, ຢຸດ ແລະ ຄິດເບິ່ງວ່າ: “ຖ້າເຮົາກຳລັງຊິຕາຍ, ເຮົາຊິສົນມັນບໍ່?” ຄຳຕອບ, ນອກຈາກເຮົາຈະຮູ້ວ່າຄົນຜູ້ນັ້ນຕັ້ງໃຈທີ່ຈະທຳລາຍ ແລະ ຄອບຄອງໂລກແທ້ໆ, ອາດຈະແມ່ນ “ບໍ່” ດັງໆ. ຂໍ້ແນະນຳອັນນີ້ງ່າຍ, ແຕ່ຊ່ວຍຜ່ອນຄາຍຄວາມລຳຄານເລັກນ້ອຍໃນຊີວິດໄດ້ຫຼາຍອັນ.

ເຮົາທຸກຄົນຮູ້ວ່າເຮົາຈະຕາຍ, ແຕ່ແນ່ນອນວ່າມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮົາ ຮູ້ແທ້ໆ. ຄວາມຕາຍເປັນນາມະທຳ (ສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ), ເປັນແນວຄວາມຄິດທາງຫ່າງໄກທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຄົນອື່ນ - ຜູ້ເຖົ້າ, ຜູ້ປ່ວຍ, ຄົນທີ່ມີອຸບັດຕິເຫດແປກໆ. ແຕ່ນັ້ນບໍ່ແມ່ນຄວາມເປັນຈິງ. ຄົນໜຸ່ມຕາຍກ່ອນຜູ້ເຖົ້າ, ຄົນສຸຂະພາບດີຕາຍກ່ອນຄົນປ່ວຍ ທຸກມື້.

ເມື່ອເຮົາສຸມໃສ່ອະນາຄົດຄວາມຕາຍທີ່ແນ່ນອນຂອງເຮົາ (ມື້ອື່ນ? ອີກໜຶ່ງປີ? ອີກ 50 ປີ?), ຫຼາຍຢ່າງທີ່ອາດເຮັດໃຫ້ເຮົາເສຍສູນ ຢ່າງແທ້ຈິງ, ຈະກາຍເປັນສິ່ງບໍ່ສຳຄັນເລີຍ. ມັນບໍ່ແມ່ນວ່າມັນຈະບໍ່ສ້າງຄວາມລຳຄານໃຫ້ເຮົາອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ເຮົາຈະເຫັນວ່າມັນບໍ່ມີຄວາມໝາຍທີ່ຈະເສຍເວລາ, ລົມຫາຍໃຈ ຫຼື ແຮງອັນມີຄ່າຂອງເຮົາໄປກັບມັນ.

7. ສິ່ງທີ່ໝຸນວຽນ: ກັມ

ເພິ່ນວ່າ “ເຮັດອັນໃດ ໄດ້ອັນນັ້ນ” ຫຼື “ມັນແມ່ນກັມຂອງລາວ - ລາວສົມຄວນໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບລາວແລ້ວ” ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າຄົນເຮົາຈະໄດ້ຜົນຕອບແທນຕໍ່ສິ່ງທີ່ເຂົາເຮັດໄປ. ອັນນີ້ບໍ່ຄ່ອຍແມ່ນຄວາມເຂົ້າໃຈທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາຕໍ່ກັບ ກັມ, ເຊິ່ງຊັບຊ້ອນ ແລະ ລະອຽດອ່ອນກວ່ານັ້ນຫຼາຍ. ເຖິງແນວນັ້ນ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນເຮົາເບິ່ງຄືຈະດີໃຈທີ່ຈະຊີ້ວ່າ ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຜູ້ອື່ນເປັນກັມຂອງເຂົາເອງ, ຄົນສ່ວນຫຼາຍ ເມື່ອຕົນເອງຕົກຢູ່ໃນສະຖານະການເໜິໜະ, ຈະຫງິມໆ ທີ່ຈະເຫັນວ່າມັນກໍເກີດຈາກກັມ ຂອງຕົນເອງຄືກັນ.

ທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາປະສົບ - ນັບແຕ່ຊ່ວງເວລາທີ່ເປັນສຸກຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ ຈົນເຖິງຄວາມສິ້ນຫວັງຢ່າງສຸດຂົ້ວ - ເກີດຈາກຕົ້ນເຫດ. ຕົ້ນເຫດເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ຕົກລົງມາໃສ່ຫົວຂອງເຮົາຊື່ໆ, ແຕ່ມັນເກີດມາຈາກຕົວເຮົາເອງ. ສະນັ້ນ, ເມື່ອເຮົາປະສົບກັບສະຖານະການທີ່ໂພດເຫຼືອ, ແທນທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ຄວາມໂມໂຫເຂົ້າຄອບງຳ, ເຮົາສາມາດຢຸດ ແລະ ຄິດວ່າ: ອັນນີ້ມາແຕ່ໃສ, ແລະ ເຮົາຢາກເຮັດໃຫ້ມັນຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າບໍ? ກັມ ແມ່ນກ່ຽວກັບວິທີທີ່ເຮົາປະພຶດຕາມໃຈ, ມີປະຕິກິລິຍາຕອບໂຕ້ກັບສິ່ງຕ່າງໆ ໃນແບບເກົ່າທີ່ເຮົາເຮັດຜ່ານມາ. ຖ້າເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າ ກັມ ເປັນໄປແນວໃດ, ເຮົາຈະເຫັນວ່າເຮົາມີຄວາມສາມາດທີ່ຈະປ່ຽນປະສົບການໃນອະນາຄົດຂອງເຮົາກັບສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດໃນປະຈຸບັນ - ແລະ ໃນທີ່ນີ້ໝາຍເຖິງການຝຶກຄວາມອົດທົນເມື່ອຄວາມໂມໂຫກັດກິນເຮົາ.

8. ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ: ຄວາມຫວ່າງເປົ່າ

ໃນຂະນະທີ່ຄວາມອົດທົນອາດເປັນຢາແກ້ໂດຍກົງ, ຄວາມຫວ່າງເປົ່າ ເປັນຢາທີ່ແຮງທີ່ສຸດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ຕໍ່ຄວາມໂມໂຫ, ແຕ່ຕໍ່ບັນຫາ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທຸກອັນຂອງເຮົາ. ອັນທີ່ຈິງ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະອົດທົນປານໃດ, ຖ້າເຮົາບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຫວ່າງເປົ່າ, ຫຼື ໂມຄະ, ບັນຫາກໍຈະສືບຕໍ່ຕົກລົງມາໃສ່ເຮົາດັ່ງລົມມໍລະສຸມ.

ຖ້າເຮົາໃຊ້ເວລາວິເຄາະຈິດໃຈເມື່ອເຮົາໂມໂຫ, ເຮົາຈະສັງເກດເຫັນບາງຢ່າງ: ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງ “ເຮົາ” ຫຼື “ຂ້ອຍ” ອັນຮຸນແຮງ. “ຂ້ອຍຢາກຮ້າຍກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຈົ້າເວົ້າໃຫ້ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ຢາກເຊື່ອສິ່ງທີ່ລາວເຮັດໃຫ້ໝູ່ຂ້ອຍ! ຂ້ອຍຖືກແທ້ກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້, ແລະ ລາວ ຜິດແທ້!” ເຮົາ, ເຮົາ, ເຮົາ.

ເມື່ອເຮົາໂມໂຫ, ເຮົາໄດ້ໂອກາດອັນສົມບູນແບບທີ່ຈະວິເຄາະໂຕ “ຂ້ອຍ” ນີ້ ທີ່ປາກົດຂຶ້ນຢ່າງເປັນຮູບທຳ. ມັນບໍ່ໄດ້ມີຕົວຕົນເດີ້! ບໍ່ແມ່ນວ່າເຮົາບໍ່ມີຕົວຕົນ ຫຼື ວ່າບໍ່ມີຫຍັງສຳຄັນ, ແຕ່ວ່າເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມຊອກຫາໂຕ “ຂ້ອຍ” ນີ້ - ມັນຢູ່ໃນຈິດໃຈຂອງເຮົາບໍ? ຕົນຕົວຂອງເຮົາ? ທັງສອງ? - ມັນບໍ່ມີທາງທີ່ເຮົາຈະສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ “ແມ່ນ, ຢູ່ນີ້ລະ!”

ນີ້ເປັນອັນຍາກທີ່ຄົນຈະເຂົ້າໃຈ, ແຕ່ຄວາມຈິງແມ່ນວ່າເມື່ອເຮົາເລີ່ມວິເຄາະຄວາມເປັນຈິງ, ມັນຈະປ່ຽນທັດສະນະຂອງເຮົາໂດຍສິ້ນເຊີງ. ເຮົາຈະເຫັນວ່າບໍ່ເຄີຍມີອັນໃດທີ່ເຮົາສາມາດບົ່ງຊີ້ໄດ້ວ່າເຮົາຄວນໂມໂຫກັບມັນແຕ່ຕົ້ນ.

ສະຫຼຸບ

ມັນບໍ່ສຳຄັນວ່າເຮົາຈະເວົ້າວ່າ “ຂ້ອຍຈະບໍ່ໂມໂຫ” ຄືນຈັກຄັ້ງ; ຖ້າປາສະຈາກຄວາມພະຍາຍາມຕົວຈິງ, ເຮົາຈະບໍ່ມີວັນບັນລຸຄວາມສະຫງົບໃນຈິດໃຈທີ່ເຮົາທຸກຄົນປາຖະໜາໄດ້.

ຂໍ້ຕ່າງໆ ຂ້າງເທິງບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ລາຍການທີ່ດູດີ - ແຕ່ມັນເປັນເຄື່ອງມືຕົວຈິງທີ່ເຮົາສາມາດໃຊ້ເພື່ອປົດປ່ອຍຕົນເອງຈາກຄວາມອຸກອັ່ງ, ຄວາມໂມໂຫ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງເຮົາ. ດ້ວຍການຝຶກ, ບໍ່ວ່າໃຜກໍເຮັດໄດ້.