ਦੋ ਸੱਚ

ਸਬੰਧਿਤ, ਰਵਾਇਤੀ ਸੱਚ

ਦੋ ਸੱਚਾਈਆਂ ਦਾ ਅਰਥ ਜਾਣ ਕੇ, ਜੋ ਕਿ ਬੁਨਿਆਦ ਹੈ, ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ,

ਪੰਗਤੀ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਲਾਈਨ ਦੋ ਸੱਚ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੀ ਹੈ: "ਸਬੰਧਿਤ ਸੱਚ "ਜਾਂ" ਰਵਾਇਤੀ ਸੱਚ "ਅਤੇ" ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘਾ ਸੱਚ" - ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਬਾਰੇ ਦੋ ਸੱਚੇ ਤੱਥ। ਇੱਕ ਵਧੇਰੇ ਉਪਰਲਾ, ਸਤਹ ਪੱਧਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘਾ ਪੱਧਰ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਸਹੀ ਹਨ, ਪਰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣਾਂ ਤੋਂ। ਦੋ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਹਨ, ਪਰ ਆਓ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰੀਏ ਜੋ ਕਿ ਪਰਮ ਪਵਿੱਤਰ ਦਲਾਈ ਲਾਮਾ ਅਕਸਰ ਆਮ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਵਰਤਦੇ ਹਨ।

ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ

ਅਸੀਂ ਜੋ ਵੀ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੱਚਾਈ ਦਾ ਸਤ੍ਹਾ ਪੱਧਰ ਕੀ ਹੈ? ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਕੁਝ ਅਸੀਂ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਇਸਦੇ ਪਿਛਲੇ ਕਾਰਨਾਂ ਨਾਲ ਇਸਦੇ ਸੰਬੰਧ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ, ਸਭ ਕੁਝ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜੋ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਭੌਤਿਕ ਵਿਗਿਆਨ ਵੀ ਕਾਰਨਤਾ ਦੇ ਇਸ ਸਿਧਾਂਤ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸਿਰਫ ਭੌਤਿਕ ਵਰਤਾਰੇ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਗੇਂਦ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਾਰਨ ਅਤੇ ਗੇਂਦ ਦੇ ਹਿੱਲਣ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਬੰਧ। ਇਹ ਸਬੰਧ ਸਧਾਰਨ ਮਕੈਨਿਕ ਹੈ, ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ।

ਕਾਰਨਤਾ, ਬੇਸ਼ੱਕ, ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਸਮਝਾਈ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਕਾਰਕਾਂ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋ ਜੋ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨੂੰ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਰਥਿਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ, ਗਲੋਬਲ ਵਾਰਮਿੰਗ, ਖੇਤਰੀ ਯੁੱਧਾਂ, ਆਦਿ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਬੇਲੋੜੇ ਕਾਰਨਾਂ ਤੋਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਅਜਿਹੇ ਸਾਰੇ ਹਾਲਾਤ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਾਰਕਾਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਿਆਂ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਨਾ ਸਿਰਫ ਕਿ ਇਸ ਵੇਲੇ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ ਹੈ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਸ ਦੇਸ਼, ਯੂਕਰੇਨ ਵਿੱਚ, ਤੁਸੀਂ ਮੌਜੂਦਾ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸੋਵੀਅਤ ਦੇ ਅਤੀਤ ਜਾਂ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਅਤੇ ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਅੱਜ ਦੇ ਆਰਥਿਕ ਅਤੇ ਵਾਤਾਵਰਨਿਕ ਹਾਲਾਤ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਵਾਪਰੀ ਹਰ ਚੀਜ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਕਿ ਹੁਣ ਜੋ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਜਾਂ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਗਲਤੀ ਹੈ ਜੋ ਵਾਪਰੀ ਹੈ। ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਾਰਨਾਂ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਨੈਟਵਰਕ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਅਸਲੀਅਤ ਹੈ, ਹੈ ਨਾ?

ਜਾਂ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦੇ ਹੋ: ਜੇ ਤੁਹਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਕਰਕੇ ਹੈ ਜਾਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਕਰਕੇ ਹੈ। ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਹਰੇਕ ਮੈਂਬਰ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਸਮੱਸਿਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰੇਕ ਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਲੈਣਾ ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਤੇ, ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਪਰਿਵਾਰਕ ਸਥਿਤੀ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਇਸ ਦੀਆਂ ਰਾਜਨੀਤਿਕ, ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰੇ, ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੂਸਰੇ ਢੰਗ ਨਾਲ, ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਇੱਥੇ, ਫਿਰ, ਯਥਾਰਥਵਾਦ ਇਸ ਤੱਥ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਕਾਰਨਾਂ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀਆਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਨੈਟਵਰਕ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਅਸਲੀਅਤ ਹੈ।

ਜੇ ਇਹ ਭੌਤਿਕ ਵਸਤੂਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਮੁੱਦਿਆਂ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰੇਕ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਪੈਮਾਨੇ ਤੇ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਬਾਰੇ ਕੀ? ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਹੈ? ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹਨ? ਆਖਿਰਕਾਰ, ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ, ਅਤੇ ਇਹ ਜਾਣਨ ਦਾ ਕੋਈ ਤਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਅਗਲੇ ਪਲ ਕੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਂਗਾ। ਕੀ ਇਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਦੇ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਜਾਂ ਕੀ ਇਹ ਬੱਸ ਇਸ ਗੱਲ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ? ਖੈਰ, ਇਹ ਅਰਥਪੂਰਨ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ, ਹੈ ਨਾ? ਮੈਂ ਇੱਕੋ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਦੋ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਖਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਦੁਖੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਜਾਂ ਦੁੱਖ ਭੋਜਨ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਕਈ ਵਾਰ ਨਾਖੁਸ਼। ਮੈਂ ਅਮੀਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚੰਗੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਵੀ ਨਾਖੁਸ਼ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।

ਤਾਂ ਫਿਰ ਇਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਕਿੱਥੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ? ਕੀ ਉਹ ਕਿਸੇ ਉੱਚੇ ਪ੍ਰਾਣੀ ਦੁਆਰਾ ਭੇਜੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਜੋ ਇੱਕ ਬਟਨ ਦਬਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੇ ਖੁਸ਼ ਅਤੇ ਕਦੇ ਨਾਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਾਂ? ਮਾਫ ਕਰਨਾ, ਮੇਰਾ ਇਰਾਦਾ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਹੋਣ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮੂਰਖਤਾਪੂਰਨ ਅਤਿਅੰਤ ਪੱਧਰ ਤੱਕ ਲੈ ਕੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਪਰ, ਜੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਜਿਸਦਾ ਤੁਸੀਂ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹੋ - ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਭੌਤਿਕ ਵਸਤੂਆਂ ਚਲਦੀਆਂ ਹਨ ਜਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਹੱਥ ਸੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਅਚਾਨਕ ਗਰਮ ਸਟੋਵ ਨੂੰ ਛੂੰਹਦੇ ਹੋ - ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਕੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਨੂੰ ਵੀ ਕਾਰਨਤਾ ਦੇ ਸਮਝਣ ਯੋਗ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ? ਇਹ ਇਸ ਪੰਗਤੀ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਅਨੁਸਾਰੀ ਸੱਚਾਈ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਅਸਲੀਅਤ ਬਾਰੇ ਸਵਾਲ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਬਿੰਦੂ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡੇ ਵਿਵਹਾਰ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਜਾਂ ਉਦਾਸੀ ਦੇ ਸਾਡੇ ਅਨੁਭਵ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕਾਰਨ ਸੰਬੰਧ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਕਰਮ

ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਕਰਮ 'ਤੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਬੋਧੀ ਸਿੱਖਿਆ ਉੱਤੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਰਮ ਕੀ ਹੈ? ਇਹ ਕੋਈ ਆਸਾਨ ਵਿਸ਼ਾ ਨਹੀ ਹੈ। ਕਈ ਵਿਆਖਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਗਲਤਫਹਿਮੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ:

ਕਰਮ ਲਾਜ਼ਮੀਪੁਣੇ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਡੇ ਕੰਮ ਕਰਨ, ਬੋਲਣ ਅਤੇ ਸੋਚਣ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਸਾਡਾ ਵਿਵਹਾਰ, ਭਾਵੇਂ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ, ਉਸਾਰੂ, ਜਾਂ ਨਿਰਪੱਖ ਵੀ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਜਬਰਦਸਤੀ ਹੈ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚੋ।

• ਮੈਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹਾਂ ਅਤੇ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ 'ਤੇ ਚੀਕਾਂ ਅਤੇ ਫਿਰ, ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ, ਮੈਂ ਚੀਕਦਾ ਹਾਂ।
• ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੁਰੱਖਿਆਤਮਕ ਚੱਲਣ ਵਾਲਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਵੇਖਣ ਦਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਬੱਚਾ ਠੀਕ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ, ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ, ਮੈਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ, ਜਿੰਨੀ ਲੋੜ ਜਾਂ ਸਿਹਤ ਹੈ ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਂਚ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ।
• ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਨੈਕ ਲਈ ਫਰਿੱਜ ਵੱਲ ਜਾਣ ਦਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ, ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ, ਮੈਂ ਬੱਸ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।

ਇਹ ਮਜਬੂਰੀ ਕਿੱਥੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ? ਅਤੇ ਇਹ ਕਿਸਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦੀ ਹੈ? ਇਹ ਉਹ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਹਨ ਜੋ ਕਰਮ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਪੁੱਛਦੀਆਂ ਹਨ। ਬੋਧੀ ਵਿਆਖਿਆ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਜਬਰਦਸਤੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਬੋਲਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਸੋਚਦੇ ਹੋ, ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਮਾਨਸਿਕ ਨਿਰੰਤਰਤਾ ‘ਤੇ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਰੁਝਾਨਾਂ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਦੇ ਹਰੇਕ ਪਲ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਰੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਪੈਟਰਨ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਣ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਭਾਵਨਾ ਦੇ ਅਧਾਰ ‘ਤੇ, ਮਜਬੂਰੀ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਬੇਕਾਬੂ ਤੌਰ ਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਾਰਵਾਈ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਣ ਵੱਲ ਖਿੱਚਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਮਜਬੂਰੀ ਹੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸਲ ਕਰਮ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।

ਬੇਸ਼ੱਕ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਵਰਤਾਰੇ ਨੂੰ ਸਰੀਰਕ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਵੀ ਸਮਝਾ ਸਕਦੇ ਹੋ: ਇੱਕ ਖਾਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਨਯੂਰਲ ਮਾਰਗ ਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਇੱਕ ਪੈਟਰਨ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰੋ। ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ ਤੇ ਇਸ ਭੌਤਿਕ ਅਧਾਰ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ; ਇਹ ਸਿਰਫ ਅਨੁਭਵੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੋਂ ਵਰਤਾਰੇ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇਸ ਨੂੰ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੀ ਇਕ ਹੋਰ ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਬਾਰੇ ਕੀ? ਬੁੱਧ ਧਰਮ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਰਮਿਕ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਹੈ।  ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਜਬਰਦਸਤੀ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਵਿਵਹਾਰ ਦਾ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਜੋ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਮ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹੋ – ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੀ ਉਹ ਕਿਸਮ ਜੋ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਕਦੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਚੰਗੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ - ਇਹ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੇਠ ਕੀਤੇ ਗਏ ਉਸਾਰੂ ਵਿਵਹਾਰ ਦਾ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਬਰ ਅਤੇ ਦਿਆਲਤਾ। ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਜਬਰਦਸਤੀ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਮਿਲੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਮੌਜੂਦ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਜਬਰਦਸਤੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਜਾਂ ਜਬਰਦਸਤੀ ਸੰਪੂਰਨਤਾਵਾਦੀ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਅਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਾਰਨ ਸੰਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ? ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਉਸਾਰੂ ਅਤੇ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਅੰਤਰ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਉੱਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਖਿੱਚਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚਾਕੂ ਮਾਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਇਹ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਜੇ, ਇੱਕ ਸਰਜਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਚਾਕੂ ਨਾਲ ਕੱਟਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਜੋ ਜੀਵਨ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੀ ਕਾਰਵਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕੇ, ਇਹ ਉਸਾਰੂ ਹੈ। ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਕਿਸੇ ਵਿੱਚ ਚਾਕੂ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਇੱਥੇ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਾਰਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਇਹ ਕੰਮ ਉਸਾਰੂ ਹੈ ਜਾਂ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਪ੍ਰੇਰਣਾ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ: ਮਨ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਕਾਰਵਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਟੀਚਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਕਾਰਵਾਈ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਰੱਖਦੇ ਹੋ।

ਜੇ ਕਾਰਵਾਈ ਕਿਸੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਭਾਵਨਾ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੁੱਸਾ, ਲਗਾਵ, ਲਾਲਚ, ਈਰਖਾ, ਹੰਕਾਰ, ਸਵਾਰਥ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਖੁੱਦ ਵਧੀਆ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਲਾਲਸਾ ਦੀ ਇੱਛਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜਿਨਸੀ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕਰਕੇ ਵਧੀਆ ਮਸਾਜ ਦਿੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਕੰਮ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਜੇ ਕਾਰਵਾਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਮੁਕਤ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਉਸਾਰੂ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਾਰਵਾਈ ਖੁਦ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਵਧੀਆ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ, ਮਾਪੇ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਗਲਤ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਭੇਜਦੇ ਹੋ, ਗੁੱਸੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾ ਤੋਂ ਤਾਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗੰਦੇ ਬੱਚੇ ਨਾ ਬਣਨਾ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਉਸਾਰੂ ਕੰਮ ਤਾਂ ਵੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਸੱਚੀ ਪਛਾਣ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਭਰੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਮਿਲਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ – ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਮਾਪੇ ਵਜੋਂ।

ਤਾਂ ਫਿਰ, ਅਸੀਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕਾਰਨ ਸੰਬੰਧ, ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਅਤੇ ਉਸਾਰੂ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕਾਰਨ ਸੰਬੰਧ ਜੋ ਕਿ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਮੁਕਤ ਹੈ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ? ਇਹ ਸਿਰਫ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦਿਲਚਸਪ ਸਵਾਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਵੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਬੁੱਧ ਨੇ ਕਰਮ, ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਮੌਜੂਦ ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਉਲਝਣ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਅਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਹਨ। ਉਹ ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਆਮ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹਨ। ਸਾਨੂੰ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਲਈ ਦੋਵਾਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਜਾਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਜੋ ਦੋਵਾਂ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਆਓ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚੀਏ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਬੋਲ ਰਹੇ ਹੋ ਜਾਂ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਆਰਾਮ ਵਿੱਚ ਹੋ? ਕੀ ਤੁਹਾਡੀ ਊਰਜਾ ਸ਼ਾਂਤ ਹੈ? ਨਹੀਂ, ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਸ਼ਾਂਤ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਇਹ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਹੋ? ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਇਹ ਕਹੇਗਾ ਕਿ ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਜਾਂ ਹੋਰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਖੁਸ਼ ਹਨ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਊਰਜਾ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਲਾਲਚੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਰਾਮ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੋ; ਤੁਹਾਨੂੰ ਡਰ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਜੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਆਰਾਮ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਤੁਹਾਡੀ ਊਰਜਾ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਗੁੱਸਾ, ਲਾਲਚ, ਸਵਾਰਥ ਜਾਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ, ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ ਦਿਆਲੂ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਮਨ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤੁਹਾਡੀ ਊਰਜਾ ਨਿਰਵਿਘਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਹੈ ਨਾ? ਤੁਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦਾ ਸੂਖਮ ਪੱਧਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾਟਕੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਭਾਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਜਬਰਦਸਤੀ "ਚੰਗਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ" ਹੋ ਅਤੇ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਸੰਪੂਰਨ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਤੁਹਾਡੀ ਊਰਜਾ ਵਧੇਰੇ ਆਰਾਮਦਾਇਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਲਾਭਕਾਰੀ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਗੁੱਸੇ ਅਧੀਨ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਬੇਸ਼ੱਕ, ਜੇ ਕੁਝ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਤੁਸੀਂ ਗਲਤੀ ਕਰਨ ਜਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਚੰਗੇ ਨਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਜਿਹੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਕਾਰਨ ਆਰਾਮ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।

ਇੱਥੇ ਜੋ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਯੋਗ ਹੈ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਕਾਰਵਾਈ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਦੁੱਖ ਜਾਂ ਸਬੰਧਿਤ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੀ ਇਹ ਭਾਵਨਾ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਲਈ ਬਣੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਸੰਕੇਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਜੋ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਬੁੱਧ ਨੇ ਕਰਮ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਜਾਂ ਉਦਾਸੀ ਦੇ ਪੱਧਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਬੰਧ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਉਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬਿੰਦੂ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਜਬਰਦਸਤੀ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਵਿਵਹਾਰ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਊਰਜਾ ਦੇ ਵਹਿਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸਬੰਧ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ।

ਇਸ ਲਈ, ਅਸੀਂ ਜੋ ਵੀ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸਬੰਧਿਤ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਕਾਰਨਾਂ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਆਮ ਮਾਨਸਿਕ ਸਥਿਤੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਬਲਕਿ ਇਹ ਵੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਜਾਂ ਨਾਖੁਸ਼ ਹਾਂ। ਇਹ ਅਸਲੀਅਤ ਦਾ ਇੱਕ ਪਹਿਲੂ ਹੈ – ਪੰਗਤੀ ਦੀ ਲਾਈਨ ਇਸ ਨੂੰ ਬੁਨਿਆਦ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ – ਇਸ ਲਈ, ਇਹ ਉਹ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਮੌਜੂਦ ਹੈ, ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਚੱਲਦੀ ਹੈ।

ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘੀ ਸੱਚਾਈ

ਹਰ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਦੂਜਾ ਸੱਚ ਇਕ ਡੂੰਘੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਕਲਪਨਾ ਦੀਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਮੌਜੂਦ ਅਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਮੌਜੂਦ ਹੁੰਦੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ ਉਹ ਹਕੀਕਤ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀਆਂ।

ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਾਜੈਕਸ਼ਨਾਂ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੀ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਪੂਰੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ ਨੂੰ "ਖਾਲੀਪਣ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਅਕਸਰ ਅਨੁਵਾਦ "ਸੁੰਨ੍ਹੇਪਣ" ਵਜੋਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੌਜੂਦਾ ਦੇ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸੂਖਮਤਾ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪੱਧਰ ਹਨ ਜੋ ਸਾਡੇ ਮਨ ਉਲਝਣ ਦੀ ਆਦਤ ਦੇ ਕਾਰਨ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਸੱਭ ਤੋਂ ਆਮ ਪੱਧਰ ਉੱਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘੀ ਸੱਚਾਈ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ: ਚੀਜ਼ਾਂ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ? ਅਸਲੀਅਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਅਸੰਭਵ ਬਕਵਾਸ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਏ ਜੋ ਸਾਡੇ ਉਲਝਣ ਵਾਲੇ ਦਿਮਾਗ ਪ੍ਰਾਜੈਕਟ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਹੈ, ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਇਕ ਬੇਮਿਸਾਲ ਉਦਾਹਰਣ 'ਤੇ ਗੌਰ ਕਰੋ: ਇਕ ਬੱਚਾ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਿਸਤਰੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇਕ ਰਾਖਸ਼ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬਿਸਤਰੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਬਿੱਲੀ ਹੈ, ਪਰ ਬੱਚਾ ਬਿੱਲੀ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਾਜੈਕਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਰਾਖਸ਼ ਹੈ। ਹੁਣ ਕਿਉਂਕਿ ਬੱਚਾ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਰਾਖਸ਼ ਹੈ, ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਕਿ ਇਹ ਸੱਭ ਬਕਵਾਸ ਹੈ, ਬੱਚਾ ਬਹੁਤ ਡਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਬਕਵਾਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਕਰਨਾ ਬੱਚੇ 'ਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਿੱਲੀ ਨੂੰ ਅਸਲ ਰਾਖਸ਼ ਨਹੀਂ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਰਾਖਸ਼ਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਖਾਲੀਪਣ, ਫਿਰ, ਅਸਲ ਰਾਖਸ਼ ਦੀ ਪੂਰੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ ਹੈ ਜੋ ਬੱਚੇ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਦੇ ਵੀ ਇੱਕ ਰਾਖਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਕਦੇ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਪਰ ਪ੍ਰਾਜੈਕਸ਼ਨ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿਓ, ਅਤੇ ਤਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਬਿਸਤਰੇ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਬਿੱਲੀ ਹੈ; ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇੱਥੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਅਸੀਂ ਕਲਪਨਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਆਦਤ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਕਿ ਚੀਜ਼ਾਂ ਉਸੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਮੌਜੂਦ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ  ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੀ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੀ ਸਹੀ ਹੈ ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸਮੇਂ ਕੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਨਾਖੁਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਹੈ। ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਨਾਖੁਸ਼ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਕਿਉਂ। ਮੈਂ ਉਬਾਊ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ; ਮੈਂ ਇਹ ਕਦੇ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ; ਮੈਂ ਨਾਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਹ ਕਿਸੇ ਉਸ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦਾ ਜੋ ਮੈਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਹਾਂ। ਅਚਾਨਕ ਮੈਂ ਬੱਸ ਇਹ ਕਦੇ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਮੈਂ ਉਦਾਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਇਸਨੂੰ ਨਾਟਕੀ ਹੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦੀ ਨੀਵੇਂ ਪੱਧਰ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਤਾਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ? ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਅਸੰਭਵ ਹੈ। ਇਹ ਗੱਲ ਅਸਲੀਅਤ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀ। ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘੀ ਸੱਚਾਈ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ, ਰਵਾਇਤੀ, ਸਬੰਧਿਤ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਚੀਜ਼, ਮੇਰੀ ਉਦਾਸੀ ਜਾਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਸਮੇਤ, ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦਾ। ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਰਨ ਦੇ ਐਵੇਂ ਹੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘੀ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਿਵੇਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਇਹ ਅਸਲੀਅਤ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ – ਇਹ ਕਿਸੇ ਅਸੰਭਵ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਪ੍ਰਾਜੈਕਸ਼ਨ ਹੈ। ਇਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਡੂੰਘਾ ਹੈ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੇ ਹੋ।

ਮੈਂ ਇਕ ਹੋਰ ਮਿਸਾਲ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਮੰਨ ਲਓ ਕਿ ਮੇਰਾ ਇਕ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਦੋਸਤ ਹੈ ਜੋ ਕਈ ਵਾਰ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਚੀਕਦਾ ਹੈ। ਸਾਡਾ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਅਚਾਨਕ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਚੀਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ? ਅਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ “ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ।” ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਚੀਕ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਬੱਸ ਇਸੇ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਪਛਾਣਨ ਲੱਗਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ। ਪਰ ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਅਸਲੀਅਤ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦਾ। ਇਹ ਚੀਕ ਐਵੇਂ ਹੀ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਸਾਡੀ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੱਖਰੇ ਤੌਰ ਤੇ ਮੌਜੂਦ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਵੀ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਜੋ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਪੂਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ – ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਸਮੇਂ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਹਨ, ਸਾਡੀ ਬਾਕੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲਬਾਤ। ਪਰ ਸਿਰਫ ਇਹੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਅਸੀਂ ਵੱਡੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਵੀ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਇਕੋ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਦੋਸਤੀ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਇਕੋ ਇਕ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਦੋਸਤ ਦਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਇੱਕ ਪੂਰਾ ਜੀਵਨ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਵੇਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਕੰਮ 'ਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਦਿਨ ਸੀ ਜਾਂ ਉਸ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਇਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਦਾ ਮੂਡ ਖਰਾਬ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਚੀਕਿਆ। ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘੀ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਹ ਅਸੰਭਵ ਹੈ: ਇਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਅਸਲੀਅਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਚੀਕਣਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਇਹ ਸਾਡੀ ਬਾਕੀ ਦੋਸਤੀ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਤੋਂ ਸੁਤੰਤਰ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਸੁਤੰਤਰ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਸਲ ਹਕੀਕਤ ਜੋ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੌਜੂਦ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੀ ਦਿੱਖ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹੈ, ਸੰਭਵ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ, ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਹੋਂਦ ਦੇ ਢੰਗ ਦੀ ਪੂਰੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ ਨੂੰ "ਖਾਲੀਪਣ", ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਵਿੱਚ "ਸ਼ੂਨਯਤਾ" ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਜ਼ੀਰੋ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਸਮਾਨ ਸ਼ਬਦ ਹੈ।

ਦੋ ਸੱਚਾਈਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਫਿਰ, ਜਦੋਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਅਤੇ ਸੁਤੰਤਰ ਤੌਰ ਤੇ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਤਾਂ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਕਾਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਨਿਰਭਰ ਮੌਜੂਦ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜੇ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ, ਤਾਂ ਇਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦੇ ਕਾਰਨ ਵਜੋਂ ਕਿਵੇਂ ਮੌਜੂਦ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ? ਇਸ ਲਈ, ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਸਬੰਧਿਤ ਸੱਚਾਈ, ਅਰਥਾਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸੰਬੰਧ, ਹਰ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘੀ ਸੱਚਾਈ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ: ਹਰ ਚੀਜ਼ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋਣ ਦੇ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੁਝ ਵੀ ਮੌਜੂਦ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।

ਇਹ ਤੱਥ ਕਿ ਦੋਵੇਂ ਸੱਚਾਈਆਂ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪੰਗਤੀ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਬੁਨਿਆਦ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸਭ ਕੁਝ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। “ਬੁਨਿਆਦ” ਇਹ ਵੀ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਅਗਲੀ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਬੁਨਿਆਦ ਹੈ। ਇਹ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ ਦੋ ਸੱਚਾਈਆਂ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਬੁੱਧ ਨੇ ਫਿਰ ਚਾਰ ਸੱਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ।

ਸੱਚੀ ਹਕੀਕਤ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨਾ

ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸੱਚੀ ਹਕੀਕਤ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਜਿੱਥੇ ਤੁਹਾਡੀ ਕੋਈ ਗਲਤ ਧਾਰਨਾ ਨਾ ਹੋਵੇ? ਜਾਂ ਕੀ ਇਹ ਅਸੰਭਵ ਵਰਗਾ ਕੁੱਝ ਹੈ?

ਨਹੀਂ, ਇਹ ਸੰਭਵ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਾਡੀ ਮਾਨਸਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਅਸੰਭਵ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਮੌਜੂਦ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, ਫਿਰ ਵੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਅਸਲੀਅਤ ਨਾਲ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀਆਂ, ਉਸ ਵਿਗਾੜ ਦੇ ਕਾਰਨ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾਉਣਾ ਸੰਭਵ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸਲੀਅਤ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਮੌਜੂਦ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਨਾ ਮਾਨਸਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀ ਦੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮਾਨਸਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀ ਲਈ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਅਨੁਮਾਨ ਜਾਂ ਵਿਗਾੜ ਦੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੈ।

ਇਸ ਅਧਾਰ 'ਤੇ, ਅਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਾਡੀ ਮਾਨਸਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਡੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ, ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਉਸ ਵਿਗਾੜ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣਾ ਸੰਭਵ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਪੈਦਾ ਅਤੇ ਅਨੁਭਵ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਇਸ ਟੀਚੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਬਚਾਅ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਕ੍ਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇਸ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਦਿਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਦਿਸ਼ਾ ਸਾਡੀ ਅਖੌਤੀ "ਸ਼ਰਨ” ਹੈ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਉਦੋਂ ਹੀ ਟੀਚਾ ਰੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਸੰਭਵ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਇਸ ਸਮਝ ਤੋਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਜੋ ਵੀ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਹ ਅਸਲੀਅਤ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਸਾਡੀ ਯੋਗਤਾ 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ।

ਪਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸ ਅਸਲੀਅਤ ਨਾਲ ਜਾਣੂ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਲੰਬੀ ਸਿਖਲਾਈ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਮਾਨਸਿਕ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨੂੰ ਕੱਟਿਆ ਜਾ ਸਕੇ। ਇੱਥੋਂ ਧਿਆਨ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ, ਧਿਆਨ, ਇੱਕ ਸਿਖਲਾਈ ਹੈ ਜੋ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਲਾਭਕਾਰੀ ਆਦਤ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਅਸਲੀਅਤ ਨਾਲ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਉਹ ਆਦਤ ਪਾ ਲੈਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵੇਖਣ ਦੀ ਆਦਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੇ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਇ, ਤੁਸੀਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਬੱਚੇ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬਚਪਨ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਬਾਲਗ ਜੀਵਨ ਹੋਇਆ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੌਰਾਨ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕੀਤਾ। ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਹੋਵੇ ਕਿ ਉਹ ਵੱਡੇ ਹੋਣ ਅਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦੇ ਜਾਣ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪੂਰੇ ਸੰਦਰਭ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੋ, ਅਤੇ ਵੇਖਦੇ ਹੋ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੈ ਉਹ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਦਾ ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਬਜਾਏ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਫੋਟੋ ਵਾਂਗ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣ, ਬਲਕਿ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲਾਭਕਾਰੀ ਅਤੇ ਯਥਾਰਥਵਾਦੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਪਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇਣੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਤੁਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਹੋਏ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵੇਰਵਿਆਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ, ਪਰ ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ। ਬੱਸ ਇਸ ਪ੍ਰਤੀ ਜਾਗਰੂਕ ਹੋਣਾ ਕਿ ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਝੇਲੇ ਅਤੇ ਇਸਦਾ ਪਿਛਲੇ ਇਤਿਹਾਸ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪੂਰੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਵਿਲੱਖਣ ਭਵਿੱਖ ਹੋਵੇਗਾ, ਇਹ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਬਾਰੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੋ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਤੁਸੀਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦੇ; ਇਸ ਵਿੱਚ ਬਾਲਗ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੋ ਵੀ ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਰਾਂਗਾ ਉਹ ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰੇਗਾ ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਇਹ ਬੱਚਾ ਬਾਲਗ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਪੂਰੀ ਤਸਵੀਰ ਦੇਖਦੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਅਸਲੀਅਤ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਹੋ।