ຄວາມຈິງສອງປະການ

ຄວາມຈິງແບບສຳພັນ, ໂດຍສົມມຸດ

ໂດຍການຮູ້ຄວາມໝາຍຂອງຄວາມຈິງທັງສອງ, ເຊິ່ງເປັນພື້ນຖານ, ວິທີທີ່ທຸກສິ່ງຄົງຢູ່, 

ແຖວທຳອິດຂອງໂຄງກ່າວເຖິງຄວາມຈິງສອງປະການ: “ຄວາມຈິງສຳພັນ” ຫຼື “ຄວາມຈິງໂດຍສົມມຸດ” ແລະ “ຄວາມຈິງເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ” - ເວົ້າອີກແນວໜຶ່ງ, ຄວາມເປັນຈິງທີ່ແທ້ຈິງສອງປະການກ່ຽວກັບຄວາມຈິງຂອງທຸກສິ່ງ. ອັນໜຶ່ງແມ່ນລະດັບຜິວເຜີນ, ພື້ນຜິວ, ແລະ ອີກອັນໜຶ່ງແມ່ນລະດັບທີ່ເລິກທີ່ສຸດ. ທັງສອງນັ້ນຖືກຕ້ອງ, ແຕ່ຈາກມຸມມອງທີ່ຕ່າງ. ມີການນຳສະເໜີຫຼວງຫຼາຍກ່ຽວກັບທັງສອງ, ແຕ່ເຮົາມາເບິ່ງໃນທີ່ນີ້ ອັນທີ່ອົງພຣະດາໄລລາມະມັກໃຊ້ເມື່ອກ່າວກັບກຸ່ມຜູ້ຟັງທົ່ວໄປ. 

ເຫດ ແລະ ຜົນ

ລະດັບຜິວເຜີນຂອງຄວາມຈິງກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາປະສົບແມ່ນຫຍັງ? ອັນນີ້ແມ່ນວ່າທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາປະສົບແມ່ນກຳລັງເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມສຳພັນກັບສາເຫດກ່ອນໜ້າຂອງມັນ. ເວົ້າອີກແນວໜຶ່ງ, ທຸກສິ່ງເກີດຂຶ້ນອີງໃສ່ເຫດ ແລະ ຜົນ. ວັດຖຸສາດກໍສອນຫຼັກການຂອງຄວາມເປັນເຫດເປັນຜົນຄືກັນ, ແຕ່ກ່ຽວກັບປາກົດການທາງກາຍະພາບເທົ່ານັ້ນ, ເຊັ່ນ ຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງການເຕະໝາກບານ ກັບ ໝາກບານທີ່ເຄື່ອນເໜັງ. ຄວາມສຳພັນອັນນີ້ແມ່ນກົນລະສາດ, ເຫດ ແລະ ຜົນອັນງ່າຍໆ. 

ແນ່ນອນວ່າ ຄວາມເປັນເຫດເປັນຜົນສາມາດອະທິບາຍໄດ້ໃນລະດັບທີ່ຊັບຊ້ອນກວ່າຫຼາຍເມື່ອເຮົາພິຈາລະນາປັດໄຈທັງໝົດທີ່ນຳມາເຊິ່ງການເກີດຂຶ້ນຂອງບາງສິ່ງ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ຖ້າເຮົາເບິ່ງທີ່ບັນຫາເສຖະກິດ, ພາວະໂລກຮ້ອນ, ສົງຄາມພາກພື້ນ, ແລະ ອື່ນໆ, ມັນເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າມັນບໍ່ໄດ້ເກີດຈາກສາເຫດພຽງອັນດຽວ. ແຕ່ມັນກໍບໍ່ແມ່ນວ່າຈະບໍ່ມີເຫດເລີຍ, ແລະບໍ່ໄດ້ມາຈາກສາເຫດທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ແຕ່ສະຖານະການແບບນີ້ເກີດຂຶ້ນໂດຍອີງໃສ່ປັດໄຈຫຼາຍປະການ, ເຊິ່ງລວມມີທັງສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນໃນປະຈຸບັນ, ແລະ ສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນອາດີດ. ເຊັ່ນໃນປະເທດຢູເຄຣນນີ້, ເຮົາບໍ່ສາມາດແຍກສະຖານະການປະຈຸບັນອອກຈາກອາດີດໂຊວຽດ ຫຼື ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ ແລະ ທັງໝົດນັ້ນໄດ້. ສະພາບການເສຖະກິດ ແລະ ນິເວດທຸກມື້ນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຜົນກະທົບຂອງທຸກສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນອາດີດ. ສະນັ້ນ ເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນຢູ່ດຽວນີ້ເປັນຄວາມຜິດຂອງຄົນຜູ້ດຽວ ຫຼື ສິ່ງດຽວທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ສິ່ງຕ່າງໆ ເກີດຂຶ້ນໂດຍອີງໃສ່ເຄືອຂ່າຍອັນກວ້າງໃຫຍ່ຂອງສາເຫດ ແລະ ເງື່ອນໄຂຈຳນວນຫຼາຍ. ອັນນີ້ແມ່ນຄວາມເປັນຈິງ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? 

ຫຼືຖ້າເຮົາເບິ່ງໃນແງ່ຂອງຈິຕະວິທະຍາ: ຖ້າເຮົາມີບັນຫາໃນຄອບຄົວ, ແລ້ວກໍເຊັ່ນກັນ ເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າວ່າມັນມາຈາກສາເຫດພຽງອັນດຽວ ຫຼື ບໍ່ມີສາເຫດເລີຍ. ສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນຂອງຄອບຄົວຕ່າງກໍໄດ້ປະກອບສ່ວນໃສ່ກັບສາເຫດຂອງບັນຫາຄອບຄົວນີ້. 

ໃນລັກສະນະດຽວກັນ, ເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າວ່າວິທີທີ່ແຕ່ລະຄົນປະພຶດນັ້ນບໍ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບເຂົາເຈົ້າໃນບ່ອນເຮັດວຽກ, ໃນໂຮງຮຽນ ແລະ ກັບໝູ່ຂອງເຂົາເຂົາເຈົ້າເລີຍ. ທຸກສິ່ງມີອິທິພົນ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ສະພາບການຄອບຄົວບໍ່ໄດ້ເປັນຢູ່ຢ່າງໂດດດ່ຽວຈາກສັງຄົມ ແລະ ລະບົບການເມືອງ, ສັງຄົມ, ແລະ ເສຖະກິດ. ທັງໝົດນີ້, ໃນທາງໃດທາງໜຶ່ງ, ຕ່າງກໍມີອິທິພົນຕໍ່ບັນຫາທັງນັ້ນ. 

ດັ່ງນັ້ນ, ໃນທີ່ນີ້, ຄວາມສົມຈິງໝາຍເຖິງຄວາມຈິງທີ່ວ່າທຸກສິ່ງເຊື່ອມໂຍງເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ ແລະ ມີອິທິພົນຕໍ່ທຸກສິ່ງອື່ນໆ. ທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແມ່ນກຳລັງເກີດຂຶ້ນຍ້ອນເຄືອຂ່າຍທີ່ແສນຊັບຊ້ອນຂອງສາເຫດ ແລະ ເງື່ອນໄຂ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມເປັນຈິງ. 

ຖ້າເປັນແນວນີ້ກັບສິ່ງຂອງທາງວັດຖຸ, ລວມເຖິງບັນຫາສາກົນ ແລະ ບັນຫາຄອບຄົວ, ແລ້ວໃນລະດັບບຸກຄົນສໍາລັບພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນທາງສ່ວນບຸກຄົນເດ? ແລ້ວຄວາມເປັນສຸກ ແລະ ຄວາມບໍ່ເປັນສຸກເດ? ມັນມີສາເຫດບໍ່? ມັນບໍ່ມີສາເຫດບໍ? ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ, ບາງຄັ້ງຜູ້ຂ້າກໍຮູ້ສຶກເປັນສຸກ, ບາງຄັ້ງຜູ້ຂ້າບໍ່ຮູ້ສຶກເປັນສຸກ, ແລະ ກໍບໍ່ມີທາງຮູ້ໄດ້ວ່າຜູ້ຂ້າຈະຮູ້ສຶກແນວໃດໃນຊົ່ວຂະນະຕໍ່ໄປ. ສະນັ້ນ ມັນເກີດຍ້ອນບໍ່ມີສາເຫດບໍ? ຫຼືມັນເກີດຂຶ້ນບົນພື້ນຖານຂອງສິ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າກຳລັງເຮັດໃນຊົ່ວຂະນະນັ້ນເທົ່ານັ້ນ? ນັ້ນບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນ, ແມ່ນບໍ? ຜູ້ຂ້າອາດກິນສິ່ງດຽວກັນເປັນເວລາສອງວັນຕ່າງກັນ, ແລະ ມື້ໜຶ່ງຜູ້ຂ້າຮູ້ສຶກເປັນສຸກໃນເວລາກິນ ແລະ ອີກມື້ໜຶ່ງຜູ້ຂ້າຮູ້ສຶກຂີ້ຮ້າຍໃນເວລາ ກິນ, ສະນັ້ນແລ້ວ ມັນບໍ່ໄດ້ມາຈາກອາຫານ. ຜູ້ຂ້າອາດຢູ່ກັບຄົນທີ່ຜູ້ຂ້າຮັກທີ່ສຸດ ແລະ ບາງຄັ້ງກໍຮູ້ສຶກເປັນສຸກ, ບາງຄັ້ງເປັນທຸກ. ຜູ້ຂ້າອາດຮັ່ງມີ ແລະ ທຸກສິ່ງໄປໄດ້ດີກັບຜູ້ຂ້າ, ແລະ ຜູ້ຂ້າຍັງບໍ່ເປັນສຸກ. 

ສະນັ້ນ ຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມທຸກນີ້ມາແຕ່ໃສ? ມັນຖືກສົ່ງມາຈາກຜູ້ຢູ່ເທິງທີ່ກົດປຸ່ມທີ່ວ່າບາງຄັ້ງຜູ້ຂ້າຈະຮູ້ສຶກເປັນສຸກ ແລະ ບາງຄັ້ງບໍ່ເປັນສຸກບໍ? ຂໍໂທດ, ຜູ້ຂ້າບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈຈະເຮັດໃຫ້ຂຸ່ນເຄືອງ. ຜູ້ຂ້າກຳລັງເວົ້າໂງ່ໆ ເນາະ. ແຕ່, ຖ້າທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາປະສົບ - ເຊັ່ນວັດຖຸເຄື່ອນເໜັງ ຫຼື ມືຂອງເຮົາທີ່ກຳລັງຖືກໄໝ້ ແລະ ເຈັບເມື່ອເຮົາຊູນເຕົາໄຟໂດຍບັງເອີນ - ໄປຕາມກົດຂອງເຫດ ແລະ ຜົນ, ແລ້ວຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມບໍ່ເປັນສຸກບໍ່ຄວນໄປຕາມກົດຂອງເຫດຜົນທີ່ເຂົ້າໃຈໄດ້ນຳບໍ? ອັນນີ້ແມ່ນຄຳຖາມ ແລະ ປະເດັນຫຼັກກ່ຽວກັບຄວາມເປັນຈິງທີ່ອ້າງອີງເຖິງຄວາມຈິງສຳພັນໃນບໍລິບົດຂອງໂຄງນີ້. ມັນໝາຍເຖິງຄວາມເປັນຈິງຂອງຄວາມສຳພັນກ່ຽວກັບສາເຫດລະຫວ່າງພຶຕິກຳຂອງເຮົາ ແລະ ປະສົບການຂອງເຮົາກ່ຽວກັບຜົນທີ່ເປັນຄວາມສຸກ ຫຼື ບໍ່ເປັນສຸກ. 

ກັມ

ຈຸດນີ້ນຳເຮົາມາສູ່ຄຳສອນພຣະທັມພື້ນຖານກ່ຽວກັບກັມ. ກັມແມ່ນຫຍັງ? ອັນນີ້ເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ບໍ່ງ່າຍ. ມີຄຳອະທິບາຍຫຼາຍອັນ ແລະ ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຫຼາກຫຼາຍ, ແຕ່ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ: 

ກັມໝາຍເຖິງການບີບບັງຄັບທີ່ຂັບເຄື່ອນ ແລະ ກຳນົດລັກສະນະວິທີການກະທຳ, ການເວົ້າ, ແລະ ການຄິດຂອງເຮົາ. 

ພຶຕິກຳຂອງເຮົາ, ບໍ່ວ່າຈະທຳລາຍ, ສ້າງສັນ, ຫຼື ແມ່ນແຕ່ເປັນກາງ, ກໍຂ້ອນຂ້າງບີບບັງຄັບ, ຖ້າເຮົາຄິດເບິ່ງ. 

• ເຮົາລຳຄານ ແລະ ຮູ້ສຶກຢາກຮ້ອງໃສ່ບາງຄົນ ແລ້ວ, ໂດຍບີບບັງຄັບ, ເຮົາກໍຮ້ອງ. 
• ເຮົາປ້ອງກັນຫຼາຍເກີນໄປ ແລະ ຮູ້ສຶກຢາກເບິ່ງວ່າແອນ້ອຍຢູ່ດີບໍ່ ແລ້ວ, ໂດຍບີບບັງຄັບ, ເຮົາກວດເບິ່ງຢູ່ຕະຫຼອດ, ເກີນຄວາມຈຳເປັນ ຫຼື ເກີນພໍດີ. 
• ເຮົາຫິວ ແລະ ຮູ້ສຶກຢາກໄປເອົາຂອງກິນຫຼິ້ນຢູ່ຕູ້ເຢັນ ແລ້ວ, ໂດຍບີບບັງຄັບ, ເຮົາກໍໄປ. 

ອາການບີບບັງຄັບນີ້ມາແຕ່ໃສ? ແລະ, ມັນຈະນຳພາໄປໃສ? ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄຳຖາມທີ່ຄຳສອນເລື່ອງກັມຕັ້ງໄວ້. ຄຳອະທິບາຍທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາແມ່ນວ່າເມື່ອເຮົາກະທຳ, ເວົ້າ, ຫຼື ຄິດໃນລັກສະນະບີບບັງຄັບ, ມັນຈະສ້າງສັກກະຍະພາບ ແລະ ທ່າອ່ຽງໃນຄວາມຕໍ່ເນື່ອງທາງຈິດໃຈຂອງເຮົາເຊິ່ງຈະດຳເນີນຕໍ່ໄປໃນແຕ່ລະຊົ່ວຂະນະຂອງປະສົບການຂອງເຮົາຫຼັງຈາກນັ້ນ. ເມື່ອຖືກກະຕຸ້ນໂດຍສະຖານະການຕ່າງໆ, ມັນຈະນຳໄປສູ່ຄວາມຮູ້ສຶກຢາກເຮັດພຶຕິກຳນັ້ນຄືນ. ຈາກຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນ, ການບີບບັງຄັບຈະເກີດຂຶ້ນ ເຊິ່ງຈະດຶງເຮົາເຂົ້າສູ່ການເຮັດການກຳທຳນັ້ນຄືນຢ່າງຄວບຄຸມບໍ່ໄດ້. ການບີບບັງຄັບນີ້ອັນທີ່ຈິງແມ່ນມີກັມທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. 

ແນ່ນອນວ່າເຮົາຍັງສາມາດອະທິບາຍປາກົດການນີ້ໃນລະດັບຮ່າງກາຍໄດ້ອີກ: ການກະທຳແບບໃດໜຶ່ງຈະສ້າງ ແລະ ເສີມເສັ້ນປະສາດ, ເພື່ອທີ່ວ່າຕໍ່ໄປເຮົາຈະປະພຶດໃນຮູບແບບນັ້ນໄດ້ງ່າຍຂຶ້ນ. ພຣະພຸດທະສາສະໜາບໍ່ປະຕິເສດພື້ນຖານທາງຮ່າງກາຍອັນນີ້ແນ່ນອນ; ພຽງແຕ່ເບິ່ງປາກົດການນີ້ຈາກມຸມມອງຂອງປະສົບການ, ແຕ່ຍັງວິເຄາະວ່າເປັນຕົວຢ່າງຂອງເຫດ ແລະ ຜົນເພີ່ມເຕີມ. 

ແລ້ວຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມບໍ່ເປັນສຸກເດ? ພຣະພຸດທະສາສະໜາອະທິບາຍສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເຊັ່ນກັນໃນແງ່ຂອງເຫດ ແລະ ຜົນທາງກັມ. ຖ້າເຮົາປະສົບກັບຄວາມບໍ່ເປັນສຸກ, ມັນແມ່ນຜົນໄລຍະຍາວຂອງພຶຕິກຳທຳລາຍໂດຍບີບບັງຄັບທີ່ເຮົາໄດ້ສ້າງໄວ້ພາຍໃຕ້ອິທິພົນຂອງອາລົມລົບກວນ. ຖ້າເຮົາປະສົບກັບຄວາມສຸກທົ່ວໄປ - ຄວາມສຸກປະເພດທີ່ບໍ່ຍືນຍົງ ແລະ ບໍ່ເປັນທີ່ໜ້າພໍໃຈ, ແຕ່ຍັງຮູ້ສຶກດີ - ມັນແມ່ນຜົນໄລຍະຍາວຂອງພຶຕິກຳສ້າງສັນທີ່ໄດ້ເຮັດພາຍໃຕ້ອິທິພົນຂອງອາລົມດ້ານບວກ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນຄວາມອົດທົນ ແລະ ຄວາມເອື້ອອາລີ. ແຕ່, ມັນຍັງເປັນພຶຕິກຳໂດຍບີບບັງຄັບ, ເພາະມັນປະປົນກັບຄວາມສັບສົນກ່ຽວກັບການດຳລົງຢູ່ຂອງເຮົາ, ເຊັ່ນການເປັນຄົນເຮັດດີໂດຍບີບບັງຄັບ ຫຼື ເປັນຄົນສົມບູນແບບໂດຍບີບບັງຄັບ. 

ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈຄວາມສຳພັນແບບສາເຫດເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ແນວໃດ? ກ່ອນອື່ນໝົດ, ເຮົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງພຶຕິກຳສ້າງສັນ ແລະ ພຶຕິກຳທຳລາຍ. ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງທັງສອງບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນແງ່ຂອງຜົນກະທົບທີ່ພຶຕິກຳຂອງເຮົາມີຕໍ່ຄົນອື່ນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ຖ້າເຮົາໂມໂຫບາງຄົນ ແລະ ເຮົາແທງລາວດ້ວຍມີດ, ນັ້ນແມ່ນທຳລາຍ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ໃນຖານະແພດຜ່າຕັດ, ເຮົາຜ່າຄົນເຈັບດ້ວຍມີດເພື່ອທຳການຊ່ວຍຊີວິດ, ນັ້ນແມ່ນສ້າງສັນ. ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າການເອົາມີດໄປສຽບບາງຄົນໃນທີ່ນີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນປັດໄຈກຳນົດວ່າການກະທຳນັ້ນເປັນການສ້າງສັນ ຫຼື ເປັນການທຳລາຍ. ມັນລ້ວນແຕ່ຂຶ້ນຢູ່ກັບແຮງຈູງໃຈ: ພາວະຈິດໃຈທີ່ລົງມືກະທຳນັ້ນ ແລະ ເປົ້າໝາຍທີ່ເຮົາຕັ້ງໃຈບັນລຸໂດຍການກະທຳນັ້ນ. 

ຖ້າການກະທຳນັ້ນໄດ້ແຮງຈູງໃຈຈາກອາລົມລົບກວນ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນຄວາມໂມໂຫ, ຄວາມຍຶດຕິດ, ຄວາມໂລບ, ຄວາມໄຮ້ດຽງສາ, ຄວາມອິດສາ, ຄວາມທະນົງ, ຄວາມເຫັນແກ່ຕົວ, ແລະ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ແລ້ວມັນກໍເປັນສິ່ງທຳລາຍ, ເຖິງວ່າເຮົາຈະກຳລັງເຮັດສິ່ງທີ່ດີໃນຕົວມັນເອງກໍຕາມ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ຖ້າເຮົານວດໃຫ້ບາງຄົນຍ້ອນຄວາມຢາກໄດ້ ແລະ ປາຖະຫນາທີ່ຈະຫາກຳໄລທາງເພດຈາກລາວ, ການກະທຳກໍເປັນສິ່ງທຳລາຍ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຖ້າການກະທຳນັ້ນຂ້ອນຂ້າງປາສະຈາກອາລົມລົບກວນເຫຼົ່ານີ້, ແລ້ວມັນກໍເປັນສິ່ງສ້າງສັນ, ເຖິງວ່າການກະທຳນັ້ນຈະບໍ່ດີເລີຍກໍຕາມ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ໃນຖານະພໍ່ແມ່, ເຮົາບອກໃຫ້ລູກຂີ້ດື້ຂຶ້ນໄປທີ່ຫ້ອງຂອງລາວ, ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຄວາມໂມໂຫ, ແຕ່ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ເປັນຫ່ວງທີ່ຈະສອນໃຫ້ລາວບໍ່ດື້. ແຕ່, ໃນກໍລະນີສ່ວນຫຼາຍ, ການກະທຳທີ່ສ້າງສັນຈະຍັງໂດຍບີບບັງຄັບຢູ່ຍ້ອນການປະປົນກັບແຮງຂັບເຄື່ອນໃຕ້ຈິດສຳນຶກທີ່ຈະເກີດຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງອັດຕະລັກທີ່ແທ້ຈິງຈາກການກະທຳຂອງເຮົາ - ໃນກໍລະນີນີ້, ໃນຖານະພໍ່ແມ່ທີ່ດີ. 

ແລ້ວ, ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈຄວາມສຳພັນແບບສາເຫດລະຫວ່າງຄວາມບໍ່ເປັນສຸກ ແລະ ພຶຕິກຳທຳລາຍບົນພື້ນຖານອາລົມລົບກວນ, ແລະ ຄວາມສຳພັນແບບສາເຫດລະຫວ່າງຄວາມເປັນສຸກ ແລະ ພຶຕິກຳສ້າງສັນທີ່ອ່າວປາສະຈາກອາລົມລົບກວນໄດ້ແນວໃດ? ອັນນີ້ບໍ່ແມ່ນແຕ່ຄຳຖາມທີ່ໜ້າສົນໃຈເທົ່ານັ້ນ, ມັນຍັງເປັນອັນທີ່ສຳຄັນອີກ, ເພາະພຣະພຸດທະເຈົ້າໄດ້ລະບຸເຖິງກັມ, ອາລົມລົບກວນ, ແລະ ຄວາມສັບສົນກ່ຽວກັບວິທີການດຳລົງຢູ່ຂອງເຮົາວ່າເປັນສາເຫດຂອງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນສາເຫດຂອງຄວາມບໍ່ເປັນສຸກ ແລະ ຄວາມເປັນສຸກທຳມະດາໆ ເຊິ່ງບໍ່ເປັນທີ່ພໍໃຈ. ເຮົາຕ້ອງກ້າວຂ້າມທັງສອງຢ່າງເພື່ອທີ່ຈະຫຼຸດພົ້ນຈາກຄວາມທຸກທີ່ຄວາມຮູ້ສຶກທັງສອງປະເພດເກີດຂຶ້ນນຳ. 

ລອງຄິດເບິ່ງ. ເວລາເຮົາກະທຳ, ເວົ້າ, ຫຼື ຄິດກ່ຽວກັບບາງສິ່ງ ຫຼື ບາງຄົນດ້ວຍຄວາມໂມໂຫ, ຕົວຢ່າງ, ເຮົາສະບາຍໃຈບໍ່? ພະລັງຂອງເຮົາສະຫງົບບໍ່? ບໍ່, ມັນບໍ່ສະຫງົບເລີຍ; ມັນປັ່ນປ່ວນ. ເຮົາເປັນສຸກບໍ່ໃນຊ່ວງເວລາແບບນີ້? ຜູ້ຂ້າບໍ່ຄິດວ່າຈະມີໃຜເວົ້າວ່າລາວເປັນສຸກໃນຂະນະທີ່ຮູ້ສຶກໂມໂຫ ຫຼື ອາລົມລົບກວນອື່ນໆ. ໃນລັກສະນະດຽວກັນ, ຖ້າເຮົາສັງເກດພະລັງຂອງເຮົາເມື່ອເຮົາຮູ້ສຶກໂລບ, ເຮົາກໍບໍ່ສະບາຍ; ເຮົາຢ້ານວ່າເຮົາຈະໄດ້ບໍ່ພໍ. ເມື່ອເຮົາຍຶດຕິດກັບບາງຄົນຫຼາຍ ແລະ ຄິດຮອດລາວແຮງ, ເຮົາກໍບໍ່ສະບາຍເຊັ່ນກັນ; ພະລັງຂອງເຮົາຖືກລົບກວນຢ່າງຍິ່ງ. ໃນຂະນະທີ່ເຮົາບໍ່ຮູ້ສຶກໂມໂຫ, ໂລບ, ເຫັນແກ່ຕົວ, ຫຼື ອື່ນໆ, ແລະ ເຮົາພຽງແຕ່ກຳລັງພະຍາຍາມເອື້ອອາລີ, ຈິດໃຈຂອງເຮົາຈະອ່າວສະຫງົບ, ພະລັງຂອງເຮົາຈະຮາບພຽງກວ່າ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວເຮົາຮູ້ສຶກເປັນສຸກ, ເຖິງວ່ານີ້ອາດເປັນຄວາມສຸກໃນລະດັບທີ່ລະອຽດອ່ອນ, ບໍ່ມີຫຍັງຕື່ນເຕັ້ນ. ເຖິງວ່າເຮົາຈະເປັນ “ຄົນເຮັດດີ” ໂດຍບີບບັງຄັບ ແລະ ຢາກເຮັດທຸກສິ່ງສົມບູນແບບ, ພະລັງຂອງເຮົາກໍຍັງຜ່ອນຄາຍກວ່າ ແລະ ເຮົາເປັນສຸກໃນການສ້າງປະໂຫຍດຫຼາຍກວ່າເວລາທີ່ເຮົາກະທຳດ້ວຍຄວາມໂມໂຫ. ແນ່ນອນ, ຖ້າໃນຂະນະທີ່ເຮັດສິ່ງທີ່ເປັນບວກເຮົາຢ້ານທີ່ຈະເຮັດຜິດພາດ ຫຼື ຢ້ານດີບໍ່ພໍ, ແລ້ວເຮົາກໍຈະບໍ່ສະບາຍກັບຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມກັງວົນນັ້ນແນ່ນອນ. 

ສິ່ງທີ່ເປັນຕາສັງເກດ, ໃນທີ່ນີ້, ແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມບໍ່ເປັນສຸກ ຫຼື ຄວາມສຸກແບບສຳພັນນີ້ ຄົງຢູ່ໄລຍະເວລາສັ້ນເຖິງວ່າການກະທຳຂອງເຮົາຈະຈົບໄປແລ້ວ. ອັນນ້ນຊີໃຫ້ເຫັນວ່າສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກ ແມ່ນແຕ່ເວລາທີ່ເຮົາກຳລັງເຮັດອັນອື່ນ ສາມາດຖືກກະທົບຈາກສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດໄປກ່ອນໜ້ານີ້. ແຕ່, ເມື່ອພຣະພຸດທະເຈົ້າກ່າວກ່ຽວກັບຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງກັມ ແລະ ລະດັບຂອງຄວາມເປັນສຸກ ຫຼື ຄວາມບໍ່ເປັນສຸກທີ່ເຮົາປະສົບ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກທັນທີຫຼັງຈາກການກະທຳແຕ່ເທົ່ານັ້ນ. ພຣະອົງກ່າວກ່ຽວກັບຜົນໄດ້ຮັບໃນໄລຍະຍາວກວ່ານັ້ນ. ແຕ່, ເຮົາສາມາດເລີ່ມຊາບຊຶ້ງປະເດັນຂອງພຣະອົງໄດ້ເມື່ອເຮົາຄິດກ່ຽວກັບຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງພຶຕິກຳທາງອາລົມໂດຍບີບບັງຄັບຂອງເຮົາ ແລະ ວິທີທີ່ພະລັງຂອງເຮົາເຄື່ອນຍ້າຍໃນຮ່າງກາຍຂອງເຮົາ. 

ແລ້ວ, ຄວາມຈິງແບບສຳພັນກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາປະສົບ, ແມ່ນວ່າທຸກສິ່ງເກີດຂຶ້ນບົນເຫດ ແລະ ເງື່ອນໄຂ, ລວມເຖິງພາວະທົ່ວໄປຂອງຈິດໃຈຂອງເຮົາ ແລະ ບໍ່ພຽງແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກຢາກເຮັດ, ແຕ່ຍັງລວມເຖິງວ່າເຮົາເປັນສຸກ ຫຼື ບໍ່ເປັນສຸກ. ອັນນີ້ແມ່ນດ້ານໜຶ່ງຂອງຄວາມເປັນຈິງ - ແຖວໜຶ່ງໃນໂຄງນັ້ນເອີ້ນມັນວ່າເປັນຮາກຖານ, ວິຖີທີ່ທຸກສິ່ງຄົງຢູ່ - ກໍຄື, ວິຖີທີ່ທຸກສິ່ງດຳລົງຢູ່, ດຳເນີນໄປ, ແລະ ເຮັດວຽກ. 

ຄວາມຈິງທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ

ຄວາມຈິງປະການທີສອງກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງຈະສຸມໃສ່ລະດັບທີ່ເລິກກວ່າ. ເຖິງວ່າສິ່ງຕ່າງໆ ຈະເບິ່ງຄືດຳລົງຢູ່ ແລະ ດຳເນີນຢູ່ໃນວິຖີທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ຍ້ອນການສາຍພາບເພີ້ຝັນຂອງເຮົາ, ວິທີທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ມັນເບິ່ງຄືດຳລົງຢູ່ນັ້ນບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນຈິງ. 

ການຂາດໂດຍສິ້ນເຊີງຂອງສິ່ງທີ່ສາມາດຊອກຫາໄດ້ທີ່ສອດຄ້ອງກັບການສາຍພາບຂອງພວກເຮົາເອີ້ນວ່າ “ສູນຍະຕາ,” ມັກຈະແປເປັນ “ຄວາມຫວ່າງເປົ່າ.”

ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມລະອຽດອ່ອນຫຼາຍລະດັບໃນວິຖີທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ຂອງການດຳລົງຢູ່ທີ່ຈິດໃຈຂອງເຮົາສາຍພາບຈາກຄວາມສັບສົນເປັນນິໄສ, ເຮົາກໍສາມາດເລີ່ມປະຕິບັດກັບຄວາມຈິງທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດອັນນີ້ໂດຍການພະຍາຍາມກັບມັນໃນລະດັບທີ່ທົ່ວໄປທີ່ສຸດ: ສິ່ງຕ່າງໆ ບໍ່ດຳລົງຢູ່ໃນວິຖີທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້. ມັນຈະເປັນໄດ້ແນວໃດ? ຄວາມເປັນຈິງແມ່ນວ່າບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມໄຮ້ສາລະທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈິດໃຈທີ່ສັບສົນຂອງເຮົາສາຍພາບອອກ. ມັນຂາດໂດຍສິ້ນເຊີງ, ມັນບໍ່ມີຫຍັງແນວນັ້ນ. 

ລອງພິຈາລະນາຕົວຢ່າງທີ່ພົບຕະຫຼອດ: ເດັກນ້ອຍຄິດວ່າມີສັດປະຫຼາດຢູ່ກ້ອງຕຽງ. ອັນທີ່ຈິງແມ່ນມີແມວຢູ່ກ້ອງຕຽງ, ແຕ່ເດັກນັ້ນສາຍພາບໃສ່ແມວວ່າເປັນສັດປະຫຼາດ. ແລ້ວຍ້ອນວ່າເດັກຜູ້ນັ້ນເຊື່ອວ່າມີສັດປະຫຼາດຢູ່ນັ້ນແທ້, ເຖິງວ່າມັນຈະໄຮ້ສາລະ, ແຕ່ເດັກນັ້ນກໍຢ້ານຫຼາຍ. ສະນັ້ນ ການສາຍພາບສິ່ງໄຮ້ສາລະນີ້ມີຜົນກະທົບຕໍ່ເດັກຜູ້ນັ້ນ, ແຕ່ມັນກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ແມວໂຕນັ້ນເປັນສັດປະຫຼາດແທ້, ເພາະບໍ່ມີສັດປະຫຼາດຢູ່ຈິງ. ສະນັ້ນ, ສູນຍະຕາແມ່ນການຂາດສັດປະຫຼາດຕົວຈິງໂດຍສິ້ນເຊີງທີ່ສອດຄ່ອງກັບການເພີ້ຝັນຂອງເດັກຜູ້ນັ້ນ. ບໍ່ເຄີຍມີສັດປະຫຼາດ ແລະ ຈະບໍ່ມີອີກ. ແຕ່ຖ້າເອົາການສາຍພາບອອກ, ກໍຈະມີຍັງມີແມວຢູ່ກ້ອງຕຽງ; ມັນບໍ່ແມ່ນວ່າບໍ່ມີຫຍັງຢູ່ທີ່ນັ້ນ. 

ເຮົາຈິນຕະນາການ, ຍ້ອນນິໄສ, ວ່າສິ່ງຕ່າງໆ ດຳລົງຢູ່ໃນວິຖີຕາມທີ່ປະກົດຕົວຕໍ່ເຮົາ. ເຮົາຮັບຮູ້ພຽງແຕ່ສິ່ງທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າຕໍ່ຕາເຮົາ ຫຼື ສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກໃນຂະນະນີ້ເທົ່ານັ້ນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ຜູ້ຂ້າອາດຮູ້ສຶກບໍ່ເປັນສຸກຕອນນີ້, ແລະ ມັນເບິ່ງຄືວ່າມັນຫາກເກີດຂຶ້ນເອງໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນເລີຍ. ຜູ້ຂ້າມີແຕ່ບໍ່ເປັນສຸກ. ຜູ້ຂ້າບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງ. ຜູ້ຂ້າຮູ້ສຶກເບື່ອ; ຮູ້ສຶກໜ່າຍ; ຜູ້ຂ້າບໍ່ເປັນສຸກ ແລະ ມັນເບິ່ງຄືບໍ່ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າກຳລັງເຮັດ ຫຼື ຄົນທີ່ຜູ້ຂ້າກຳລັງຢູ່ນຳ. ພຽງແຕ່ຢູ່ຊື່ໆ ຜູ້ຂ້າກໍຮູ້ສຶກໜ່າຍ; ຜູ້ຂ້າຮູ້ສຶກບໍ່ເປັນສຸກ. ມັນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນເລື່ອງໃຫຍ່. ມັນສາມາດເປັນຄວາມຮູ້ສຶກບໍ່ເພິງພໍໃຈໃນລະດັບຕ່ຳ. ສະນັ້ນແລ້ວ ມັນມາໄດ້ແນວໃດ? ມັນເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີສາເຫດ. ແຕ່ນັ້ນເປັນໄປບໍ່ໄດ້. ມັນບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນຈິງ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ. 

ແລ້ວ, ຄວາມຈິງສຳພັນ, ໂດຍສົມມຸດ, ຈິ່ງແມ່ນວ່າທຸກສິ່ງ, ລວມເຖິງຄວາມບໍ່ເປັນສຸກ ຫຼື ຄວາມເປັນສຸກຂອງຜູ້ຂ້ານຳ, ລ້ວນເກີດຈາກຂະບວນການຂອງເຫດ ແລະ ຜົນ. ເຖິງວ່ານັ້ນຈະແມ່ນຄວາມເປັນຈິງ, ມັນພັດບໍ່ເບິ່ງຄືເປັນແນວນັ້ນສຳລັບຜູ້ຂ້າ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າສິ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າຮູ້ສຶກນັ້ນເກີດຂຶ້ນເອງໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນເລີຍ. ຄວາມຈິງທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດແມ່ນວ່າການທີ່ມັນເບິ່ງສຳລັບເຮົາແລ້ວບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນຈິງ - ມັນແມ່ນການສາຍພາບຂອງສິ່ງທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້. ນັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ເລິກເຊິ່ງຫຼາຍຖ້າເຮົາລອງຄິດເບິ່ງ. 

ຜູ້ຂ້າຂໍຍົກອີກຕົວຢ່າງໜຶ່ງ. ສົມມຸດຜູ້ຂ້າມີໝູ່ສະໜິດທີ່ບາງຄັ້ງຮ້ອງດ່າຜູ້ຂ້າ. ເຮົາມີຄວາມສຳພັນທີ່ດີ, ແຕ່ທັນໃດໝູ່ຂອງຜູ້ຂ້າກໍໂມໂກກັບບາງຢ່າງ ແລະ ຮ້ອງດ່າຜູ້ຂ້າ. ມັນເບິ່ງເປັນແນວໃດສຳລັບຜູ້ຂ້າ? ມັນເບິ່ງຄືວ່າ “ເຈົ້າບໍ່ຮັກເຮົາແລ້ວ.” ຜູ້ຂ້າເສຍໃຈຫຼາຍເພາະວ່າທັງໝົດທີ່ເບິ່ງຈາກຈິດໃຈຂອງຜູ້ຂ້າແລ້ວແມ່ນໝູ່ຂອງຜູ້ຂ້າຮ້ອງດ່າຜູ້ຂ້າ ແລະ ຜູ້ຂ້າກໍລະບຸລາວເປັນແຕ່ເທົ່ານັ້ນ ແລະ ບໍ່ມີອັນອື່ນອີກ. ແຕ່ການສາຍພາບນັ້ນບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນຈິງ. ການຮ້ອງດ່ານັ້ນບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຈາກບໍ່ມີຫຍັງ, ແຍກອອກໂດຍສິ້ນເຊີງຈາກການເປັນພຽງເຫດການໃນບໍລິບົດຂອງມິຕະພາບໄລຍະຍາວຂອງເຮົາ. ບາງເທື່ອສິ່ງນີ້ກໍເຄີຍເກີດຂຶ້ນກັບເຈົ້າຄືກັນ. 

ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແມ່ນເຮົາເບິ່ງບໍ່ເຫັນຄວາມສຳພັນທັງໝົດທີ່ເຮົາມີກັບໝູ່ຂອງເຮົາ - ເວລາອື່ນທີ່ເຮົາໄດ້ໃຊ້ໄປກັບຄົນຜູ້ນີ້, ຄວາມປະຕິສຳພັນສ່ວນອື່ນທັງໝົດຂອງເຮົາ. ແຕ່ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສິ່ງດຽວ; ເຮົາຍັງເບິ່ງບໍ່ເຫັນພາບກວ້າງ. ເຮົາບໍ່ແມ່ນຄົນດຽວໃນຊີວິດຂອງໝູ່ເຮົາ ແລະ ມິຕະພາບຂອງເຮົາກໍບໍ່ແມ່ນສິ່ງດຽວທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຂອງລາວ. ໝູ່ຂອງເຮົາມີຊີວິດທັງຊີວິດນອກເໜືອຈາກຜູ້ຂ້າ ແລະ ສິ່ງນີ້ກໍສົ່ງຜົນຕໍ່ຄວາມຮູ້ສຶກ ແລະ ການກະທຳຂອງລາວອີກ. ບາງເທື່ອມັນອາດເປັນວັນເຮັດວຽກທີ່ຫຍຸ້ງຍາກສຳລັບລາວ ຫຼື ລາວມີບັນຫາກັບພໍ່ແມ່ ແລະ ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ໝູ່ຂອງຜູ້ຂ້າອາລົມບໍ່ດີ ແລະ ລາວຈິ່ງຮ້ອງດ່າຜູ້ຂ້າ. ຄວາມຈິງທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດແມ່ນວ່າສິ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າສາຍພາບໄວ້ນັ້ນເປັນໄປບໍ່ໄດ້: ມັນພຽງແຕ່ບໍ່ແມ່ນຄວາມເປັນຈິງທີ່ການຮ້ອງດ່າຂອງລາວດຳລົງຢູ່ດ້ວຍຕົວມັນເອງໂດຍສິ້ນເຊີງ, ໂດຍບໍ່ຂຶ້ນກັບບໍລິບົດຂອງມິຕະພາບສ່ວນອື່ນຂອງເຮົາ ແລະ ສ່ວນອື່ນຂອງຊີວິດຂອງລາວ. ຄວາມເປັນຈິງທີ່ແທ້ຈິງທີ່ສອດຄ່ອງກັບລັກສະນະຂອງເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນໂດຍອດສະລະນັ້ນບໍ່ອາດມີຢູ່ແທ້, ມັນບໍ່ມີອັນໃດເປັນແນວນັ້ນ. ການປາສະຈາກຮູບແບບການດຳລົງຢູ່ໂດຍສິ້ນເຊີງນີ້ເອີ້ນວ່າ “ສູນຍະຕາ” ໃນພາສາສັນສະກິດ ເຊິ່ງເປັນຄຳດຽວກັບຄຳວ່າ ສູນ. 

ໃນແງ່ຂອງຄວາມຈິງສອງປະການ, ເມື່ອສິ່ງຕ່າງໆ ປາສະຈາກການດຳລົງຢູ່ໂດດດ່ຽວ ແລະ ເປັນອິດສະລະຈາກກັນ ແລະ ກັນ, ແລ້ວເຫດ ແລະ ຜົນກໍຈະໃຊ້ໄດ້. ອັນນີ້ແມ່ນຍ້ອນເຫດ ແລະ ຜົນນັ້ນມີຢູ່ພຽງສຳພັນ ແລະ ເພິ່ງພາເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ. ສິ່ງໜຶ່ງຈະບໍ່ສາມາດດຳລົງຢູ່ເປັນສາເຫດໄດ້ນອກຈາກການມີຜົນກະທົບທີ່ເປັນໄປໄດ້ຈາກມັນ. ຖ້າສິ່ງໜຶ່ງບໍ່ສາມາດສ້າງຜົນກະທົບໄດ້, ມັນຈະດຳລົງຢູ່ໃນຖານະສາເຫດຂອງສິ່ງອື່ນໄດ້ແນວໃດ? ສະນັ້ນ, ຄວາມຈິງສຳພັນຂອງສິ່ງຕ່າງໆ, ເຊັ່ນ ຄວາມສຳພັນແບບສາເຫດຂອງມັນ, ສາມາດດຳເນີນໄປໄດ້ຍ້ອນຄວາມຈິງທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງເທົ່ານັ້ນ: ບໍ່ມີສິ່ງໃດດຳລົງຢູ່ໃນວິຖີທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ຂອງການຖືກຕັດຂາດຈາກສິ່ງອື່ນ. 

ຄວາມຈິງທີ່ວ່າຄວາມຈິງທັງສອງສະໜັບສະໜູນເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນໃນລັກສະນະນີ້ແມ່ນ, ດັ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວໄວ້ໃນໂຄງ, ຮາກຖານ, ວິຖີທີ່ທຸກສິ່ງຄົງຢູ່. “ຮາກຖານ” ຍັງລະບຸອີກວ່າເປັນພື້ນຖານສຳລັບສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນໃນແຖວຕໍ່ໄປ. ມັນແມ່ນບົນພື້ນຖານຂອງການເຫັນຄວາມເປັນຈິງ, ກ່າວຄືຄວາມຈິງສອງປະການ, ທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງທັງສີ່. 

ການປະສົບກັບຄວາມຈິງແທ້

ມັນເປັນໄປໄດ້ບໍ່ທີ່ຈະໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຈິງແທ້ໂດຍກົງ, ໂດຍທີ່ເຮົາບໍ່ມີແນວຄວາມຄິດຜິດໆ? ຫຼື ມັນເປັນສິ່ງທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້? 

ບໍ່, ບໍ່, ມັນເປັນໄປໄດ້. ເຖິງວ່າກິດຈະກໍາທາງຈິດໃຈຂອງເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ທຸກຢ່າງເບິ່ງຄືວ່າດຳລົງຢູ່ໃນທາງທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້, ເຖິງແນວນັ້ນ, ເນື່ອງຈາກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນຈິງ, ມັນຈິ່ງເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະຕັດສິ່ງທີ່ເປັນສາເຫດຂອງຄວາມບິດເບືອນນັ້ນອອກໄປ. ອັນນີ້ແມ່ນຍ້ອນການມີຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ຍ້ອນການບິດເບືອນຄວາມເປັນຈິງບໍ່ແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງພື້ນຖານທຳມະຊາດຂອງກິດຈະກໍາທາງຈິດໃຈ. ມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ກິດຈະກໍາທາງຈິດໃຈຈະດຳເນີນໄປໂດຍບໍ່ມີການສາຍພາບ ຫຼື ບິດເບືອນໃດໆ. 

ບົນພື້ນຖານນັ້ນ, ເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າເມື່ອກິດຈະກໍາທາງຈິດໃຈຂອງເຮົາບິດເບືອນຄວາມເປັນຈິງ, ມັນຈະສ້າງບັນຫາ, ຄວາມທຸກ, ແລະ ຄວາມບໍ່ເປັນສຸກໃຫ້ເຮົາ. ແຕ່ເນື່ອງຈາກວ່າມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະຢຸດຈິດໃຈຂອງເຮົາຈາກການສາຍພາບຄວາມບິດເບືອນນັ້ນ, ເຮົາຈະບໍ່ສ້າງ ແລະ ປະສົບບັນຫາໃຫ້ຕົນເອງອີກ. ເມື່ອເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າຈິດໃຈຂອງເຮົາສາມາດບັນລຸເປົ້າໝາຍນີ້ໄດ້, ແລ້ວເຮົາກໍຈະມີການບັນລຸເປົ້າໝາຍນີ້ເປັນແນວທາງທີ່ປອດໄພທີ່ສຸດໃນການດຳເນີນຊີວິດເພື່ອຫຼີກລ່ຽງ ແລະ ປ້ອງກັນຄວາມທຸກ. ທິດທາງທີ່ປອດໄພນີ້ເອີ້ນວ່າ “ທີ່ເພິ່ງ” ຂອງເຮົາ. ແຕ່ເຮົາຈະຕັ້ງເປົ້າໝາຍໄດ້ກໍຕໍ່ເມື່ອເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າຈະບັນລຸເປົ້າໝາຍນັ້ນໄດ້ແທ້. ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງເຮົາມາຈາກການສຳນຶກໄດ້ວ່າສິ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າກຳລັງເວົ້ານັ້ນຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງເຮົາໃນການຮັບຮູ້ມັນ. 

ແຕ່ມັນຕ້ອງໃຊ້ການຝຶກທີ່ຍາວນານຫຼາຍໃນການສ້າງຄວາມລຶ້ງເຄີຍກັບຄວາມເປັນຈິງເພື່ອທີ່ຈະຕັດຜ່ານສິ່ງຂວາງກັ້ນທາງຈິດໃຈໄດ້. ອັນນີ້ແມ່ນບ່ອນທີ່ການທຳສະມາທິຈະເປັນປະໂຫຍດ. ການທຳສະມາທິໃນບໍລິບົດນີ້, ແມ່ນການຝຶກສ້າງຄວາມລຶ້ງເຄີຍກັບຄວາມເປັນຈິງໂດຍການສ້າງການເຫັນຄວາມເປັນຈິງເປັນນິໄສທີ່ມີປະໂຫຍດ. ຖ້າເຮົາສ້າງນິໄສນັ້ນຂຶ້ນມາ, ແລ້ວ, ເມື່ອໃດທີ່ເຮົາພົບກັບຜູ້ໃດ, ເຮົາຈະລຶ້ງເຄີຍກັບການເຫັນລາວບໍ່ພຽງແຕ່ໃນແບບທີ່ລາວປາກົດຕໍ່ໜ້າຕໍ່ຕາເຮົາເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່, ເຮົາຈະສຳນຶກຢ່າງເຕັມທີ່ວ່າລາວເຄີຍເປັນແອນ້ອຍ, ລາວເຄີຍມີຊີວິດໃນໄວເດັກ ແລະ ໄວຜູ້ໃຫຍ່, ແລະ ຫຼາຍສິ່ງຫຼາຍຢ່າງມີອິທິພົນຕໍ່ລາວຕະຫຼອດຊີວິດ. ແລະລາວອາດອາຍຸຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ຮັບອິທິພົນຈາກສິ່ງຕ່າງໆ ຫຼາຍຂຶ້ນ. ໃນວິທີນີ້, ເຮົາເຫັນຄວາມເປັນຈິງຂອງບໍລິບົດທັງໝົດໃນຊີວິດຂອງຄົນຜູ້ໜຶ່ງ, ແລະ ເຫັນວ່າທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນນັ້ນມີຄວາມສຳພັນເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ. ມຸມມອງຂອງຄວາມເປັນຈິງຂອງບຸກຄົນນີ້ຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາມີການປະຕິສຳພັນໄດ້ຢ່າງມີປະໂຫຍດ ແລະ ເປັນຈິງຫຼາຍກວ່າການເບິ່ງພຽງໃກ້ໆ ຄືພາບຖ່າຍນິ່ງຕໍ່ໜ້າຕໍ່ຕາເຮົາຊື່ໆ. 

ແຕ່ເຮົາຕ້ອງຝຶກຕົນເອງໃຫ້ເຮັດແນວນັ້ນ. ບໍ່ຕ້ອງສົງໄສເລີຍວ່າເຮົາບໍ່ຮູ້ລາຍລະອຽດທັງໝົດຂອງຊີວິດລາວ ແລະ ອິທິພົນຂອງມັນ, ແຕ່ນັ້ນບໍ່ສຳຄັນ. ພຽງແຕ່ຮັບຮູ້ວ່າຄົນຜູ້ນີ້ມີປະຫວັດໃນອາດີດທີ່ມີອິທິພົນຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ມີທ່າອ່ຽງທີ່ຈະມີອະນາຄົດເປີດໂອກາດໃຫ້ເຮົາໄດ້ຮັບຄວາມເປັນຈິງຂອງຄົນຜູ້ນັ້ນ. ສະນັ້ນ, ຖ້າເຮົາເບິ່ງແອນ້ອຍ, ຕົວຢ່າງ, ເຮົາຈະບໍ່ເຫັນແອນ້ອຍເປັນແຕ່ແອນ້ອຍ; ນີ້ແມ່ນສັກກະຍະພາບຜູ້ໃຫຍ່, ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າເຮັດຕອນນີ້ຈະສົ່ງຜົນຕໍ່ການທີ່ແອນ້ອຍຢູ້ນີ້ກາຍເປັນຜູ້ໃຫຍ່. ເຮົາເບິ່ງທີ່ພາບລວມ. ເຮົາຕິດຕໍ່ເຖິງຄວາມເປັນຈິງ.