Wszyscy szukamy w naszym życiu sensu. Niektórzy szukają sensu życia w karierze, inni starają się nadążać za najnowszymi trendami mody, a jeszcze inni podróżują do odległych miejsc. Jednakże, wraz z przejściem na emeryturę, każda kariera dobiegnie ostatecznie swego kresu, moda bezustannie się zmienia, a wakacje kończą się w mgnieniu oka. Żadne z nich nie zapewnia nam trwałej satysfakcji, ani szczęścia. Przy milionach możliwości wyboru – zarówno w sferze materialnej, jak i duchowej – dostępnych nam we współczesnym świecie, nie wiedząc co począć z naszym życiem, grzęźniemy w wewnętrznym zamęcie.
W buddyzmie schronienie wiąże się z nadawaniem naszemu życiu znaczącego kierunku. Kierunek ów polega na pracy nad sobą wiążącej się z przezwyciężaniem wszystkich swoich niedociągnięć i urzeczywistnianiem potencjałów, by jak najlepiej pomagać samemu sobie i wszystkim innym. Buddyjskie Schronienie stanowi ochronę przed czymś więcej, niż tylko chwilową nudą, głodem lub stresem. Nie chodzi w nim o zmienianie czegokolwiek na zewnątrz: nie musimy nosić żadnych specjalnych ubrań, ani zmieniać naszych fryzur. W buddyjskim Schronieniu chodzi o zmianę naszego stanu umysłu. Oznacza to pogłębianie naszego zrozumienia tego, co nadaje naszemu życiu cel i co przynosi nam szczęście, teraz i w przyszłości. Krótko mówiąc, buddyjskie Schronienie chroni nas przed cierpieniem.
Buddyści zazwyczaj używają wyrażenia „iść czy też udawać się? po schronienie” lub „przyjmować schronienie”, ponieważ schronienie jest aktywnym procesem. Jest to fundamentalny krok, wraz z którym wstępujemy na ścieżkę buddyjską. Ale dlaczego mielibyśmy to robić? Kiedy zrozumiemy ludzką naturę – to, że wszyscy poszukujemy szczęścia i satysfakcji, a nikt z nas nie pragnie cierpienia – powinniśmy poszukać czegoś, co nam pomoże. I tak w buddyzmie zwracamy się o schronienie do Trzech Klejnotów.
Tymi trzema klejnotami są Budda, Dharma i Sangha.
Przyjmujemy schronienie u Buddy, ponieważ, jako oświecony nauczyciel, ukazuje nam drogę ku całkowitemu uwolnieniu się nie tylko od bezsensownej egzystencji, ale także całkowicie od cierpienia. Budda nauczał, że umysł jest zasadniczo czysty, że dzięki współczuciu i mądrości wszelkie pomieszanie i negatywne emocje, jakie w nas są można na zawsze usunąć, tak by już nigdy nie powróciły. Dharma jest nauką Buddy o tym, jak to osiągnąć, więc kiedy szukamyschronienia, stosujemy i korzystamy z różnych buddyjskich metod radzenia sobie ze wszystkimi problemami w naszym życiu. Sangha to mnisi, mniszki i nasi buddyjscy towarzysze. Ci spośród nich, którzy naprawdę praktykują nauki Buddy, stanowią wzór do naśladowania i inspirują nas do podążania buddyjską ścieżką.
Nasze zaangażowanie nie oznacza, że musimy odizolować się od przyjaciół czy społeczeństwa. W rzeczywistości, kiedy szukamy schronienia w Trzech Klejnotach, nie tylko tworzymy sensowne życie dla siebie, ale otwieramy się na innych i zaczynamy dostrzegać, w jaki sposób możemy przynosić pożytek otaczającym nas ludziom i całemu światu.
Kiedy przyjmujemy schronienie w Buddzie, Dharmie i Sandze, nie musimy już więcej czuć się zdezorientowani. Nie musimy już rozglądać się za nowymi rzeczami w sferze duchowe i chociaż, rzecz jasna, potrzebujemy żyć na pewnym poziome materialnego komfortu, a także potrzebny nam jakiś dobytek, to jednak nie będziemy na nich polegać, wyobrażając sobie, że dzięki nim zawsze będziemy szczęśliwi. Zaangażowanie się podążanie za buddyjskimi zasadami uwalnia nas w istocie od stresu, dając nam więcej czasu na pracę nad tym, co ważne: uczynienie siebie samych emocjonalnie szczęśliwszymi i zdrowszymi.
Dlatego schronienie jest ciągłym, aktywnym procesem. Jest to coś, nad czym musimy stale pracować. Nie chodzi o to, że po prostu wierzymy i modlimy się do Buddy, jakby był jakimś bogiem. I nie jest tak, że nasi buddyjscy przyjaciele mogą wykonać za nas naszą własną pracę. Z tego powodu mówi się, że najwyższym schronieniem jest Dharma, nauki Buddy. Bowiem nawet jeśli mamy mocną wiarę w Buddę i wielu mądrych, współczujących buddyjskich przyjaciół, nie będziemy w stanie czerpać korzyści ze schronienia, jeśli sami nie będziemy korzystać z nauk Dharmy, i nie będziemy za nimi podążać. Jeśli będziemy podążać za głównymi radami, czyli – nie szkodzić innym, podejmować pożyteczne działania i starać się okiełznać nasze umysły, nasze życie z pewnością nabierze sensu.
Chociaż istnieją specjalne ceremonie, w których możemy formalnie rozpocząć naszą podróż na ścieżce buddyjskiej, prawdziwe, zaangażowanie musi pochodzić z serca. Kiedy naprawdę zaczynamy pracować nad sobą, wówczas naprawdę przyjmujemy schronienie.