Wielką przyjemność daje mi przekazanie pozdrowień buddyjskim braciom i siostrom na całym świecie, obchodzącym dzisiaj Wesak (Budda Purnima).
Budda Siakjamuni urodził się w Lumbini, osiągnął oświecenie w Bodhgaja i odszedł w Kuśinagar 2600 lat temu, niemniej uważam, że jego nauki są uniwersalne i nie przestają mieć znaczenia także dzisiaj. Poruszony głębokim poczuciem troski w celu pomagania innym, Budda po swym oświeceniu spędził resztę życia jako mnich, dzieląc się swoim doświadczeniem z każdym, kto chciał go słuchać. Jego pogląd o współzależnym powstawaniu oraz jego rada, by nie krzywdzić nikogo, lecz pomagać każdemu, komu możemy, podkreśla czynne powstrzymywanie się od przemocy. Pozostaje to jedną z najpotężniejszych sił na rzecz dobra w dzisiejszym świecie, bowiem motywowane współczuciem powstrzymywanie się od przemocy jest służbą na rzecz bratnich istot.
W coraz bardziej współzależnym świecie nasz dobrobyt i szczęśliwość zależą od wielu ludzi. Dziś wyzwania, przed którymi stajemy, wymagają od nas uznania jedności ludzkości. Pomimo powierzchownych różnic, ludzie są równi w swym pragnieniu spokoju i szczęśliwości. Część praktyki buddyjskiej wiąże się z ćwiczeniem umysłu poprzez medytację. Aby skutecznie ćwiczyć się w uciszaniu umysłu, rozwijaniu takich jakości jak miłość, współczucie, szczodrość i cierpliwość, musimy stosować je w praktyce, w codziennym życiu.
Jeszcze stosunkowo niedawno zróżnicowane społeczności buddyjskie na świecie bardzo pobieżnie zdawały sobie sprawę z istnienia pozostałych i nie miały sposobności doceniać, jak wiele mamy wspólnego. Dziś każdemu, kto się nimi interesuje, dostępny jest niemal pełny wachlarz tradycji buddyjskich, które rozwinęły się w różnych krajach. Co więcej, ci z nas, którzy praktykują i nauczają owych rozmaitych tradycji buddyjskich, mogą obecnie spotykać się i uczyć od siebie nawzajem.
Jako tybetański buddyjski mnich uważam siebie za spadkobiercę tradycji Nalandy. Sposób, w jaki nauczano i studiowano buddyzm na Uniwersytecie Nalanda, zakorzeniony w rozumowaniu i logice, stanowi zenit rozwoju buddyzmu w Indiach. Jeśli mamy być buddystami XXI wieku, ważne jest, żebyśmy angażowali się w studiowanie i analizowanie nauk Buddy tak samo, jak tam czyniło tak wielu – zamiast po prostu polegać na samej wierze.
Świat zasadniczo zmienił się od czasów Buddy. Współczesna nauka rozwinęła wyrafinowane rozumienie świata fizycznego. Nauka buddyjska z drugiej strony osiągnęła szczegółowe zrozumienie z pierwszej ręki działania umysłu i emocji, które to obszary są stosunkowo nowe dla współczesnej nauki. Każdy z tych systemów posiada zatem kluczową wiedzę uzupełniającą drugi system. Uważam, że połączenie obu podejść ma w sobie wielki potencjał prowadzenia do odkryć, które wzbogacą nasz fizyczny, emocjonalny i społeczny dobrostan.
Chociaż jako buddyści, to my zachowujemy nauki Buddy, lecz jego przesłanie jest ważne w szerszych współdziałaniach z resztą ludzkości. Musimy promować międzyreligijne zrozumienie siebie, poprzez podkreślanie tego, że wszystkie religie promują szczęście wszystkich ludzi. Również w obecnym czasie poważnego kryzysu stającego przed światem, kiedy spotykamy zagrożenia dla własnego zdrowia i doznajemy smutku z powodu utraty krewnych czy przyjaciół, musimy skupiać się na tym, co nas jednoczy jako członków rodziny ludzkiej. Musimy w związku z tym wyciągać do siebie nawzajem pomocne dłonie ze współczuciem, gdyż tylko zjednoczeni w skoordynowanym, globalnym wysiłku sprostamy tym nie mającym odpowiednika wyzwaniom, przed jakimi stajemy.
Dalajlama, 7 maja 2020 r.