Sevgi Nedir?

Sevgi başkalarının mutlu olması ve mutluluğun sebeplerine sahip olmaları dileğidir. Herkesin mutlu olmayı istediği anlayışını esas alarak evrensel ve koşulsuzdur. Başkalarının ihtiyaçlarına karşı duyarlı olma ve mutluluklarına katkıda bulunma niteliklerini içerir. Bizimle ilişkilerinden ve ne yapmış olduklarından bağımsız olarak herkese genişletilebilir ve karşılığında hiçbir şey beklemez. Budizm’de sevgi mutluluğun en büyük kaynağıdır.

Sevgi ve Bağlanma

Sevgiye sıklıkla başka duygular eşlik eder. Sağlıksız bağlanma durumunda birinin iyi özelliklerini – gerçek veya hayali – abartır ve kusurlarını inkar ederiz. Onlara yapışır kalır ve bize ilgi göstermediklerinde üzülür, “Seni seviyorum; beni asla terk etme; sensiz yaşayamam”, diye düşünürüz.

Gerçek sevgi, onlardan hoşlanıp hoşlanmadığımızdan bağımsız olarak tüm varlıkların mutluluğunu sürdürme arzusudur. – Yongdzin Ling Rinpoche

Budizm’de sevgi diğer kişilerle bir yakınlık duygusuna sahiptir ama onların da bizi sevip sevmediklerine veya bize ilgi gösterip göstermediklerine bağlı olmadığından kimseye bağımlılık yoktur. Sevgi bağlanma ve bağımlılıkla bir araya geldiğinde dengesizdir. Sevdiğimiz kişi canımızı acıtan bir şey yaparsa onu artık sevmeyebiliriz. Kaç tane evliliğin sevgiyle başlayıp boşanmayla bittiğine bakın! Beklentimiz olmadığında, kimse bizi sevgimizden vazgeçiremez. Ebevenynlerin yaramaz çocuklarını daima sevip onun için en iyisini istemeleri gibi, dengeli sevgi bize en zor kişilerle bile baş etme gücünü verir. Üzerinde çalışma gerekir ama hepimiz bunu yapabiliriz.

[Bkz.: Sevgiyi Nasıl Geliştiririz]

Kendimizi Sevme

Evrensel sevgide genellikle gözden kaçırılan bir yön vardır: kendimizi de sevmemiz gerekir – benmerkezci, narsisist bir şekilde değil ama kendi kısa ve uzun süreli iyiliğimize içten bir ilgi göstererek. Kişiliğimizin bazı kendine karşı yıkıcı yönlerini sevmeyebiliriz ama bu mutsuz olmayı istediğimiz anlamına gelmez – bu sevginin tersidir. Doğal olarak, kendimiz de mutlu olmak isteriz.

Sevgiyi kendimize yönelttiğimizde bu zevk ve eğlence için olan huzursuz arzumuzu tatmin edecek bir şey dilemekten ibaret değildir. Bu gibi şeylerden elde ettiğimiz az miktarda mutluluk kalıcı değildir ve daima daha fazlasını isteriz. Kendimizi gerçekten seviyorsak, gerçek kalıcı mutluluk elde etmeye çalışırız, sadece geçici zevkler değil. Ancak kendimizi gerçekten sevdiğimizde, başkalarını da gerçekten sevebiliriz.