عشق چیست؟

 عشق عبارت است از آرزوی شادی و علل آن برای دیگران. اساس این است که همه می‌خواهند شاد باشند، بنابراین، این خواسته جهانشمول و بدون شرط است. عشق شامل ویژگی حساس بودن نسبت به نیازهای دیگران است و اشتیاق اینکه در ایجاد شادی برای آنها مشارکت کنیم. این می‌تواند شامل همه افراد باشد بدون در نظر گرفتن ارتباط آنها با ما و آنچه آنها انجام داده‌اند و اینکه انتظار جبران نداشته باشیم. در بودیسم، عشق عظیم‌ترین منشاء شادی است.

عشق در برابر وابستگی

عشق همواره با احساسات دیگر همراه است. ما با وابستگی‌های ناسالم، ویژگی‌های خوب یک فرد را بزرگ می‌کنیم ـ چه به‌طور واقعی چه در تصوراتمان ـ و نقاط ضعف او را ندیده می‌گیریم. ما به آن فرد می‌آویزیم، اگر به ما توجه نکند ناراحت می‌شویم، مثلاً اینطور فکر می‌کنیم: «من تو را دوست دارم، من را تنها نگذار، من نمی‌توانم بدون تو زندگی کنم.»

عشق واقعی آرزوی تداوم شادی برای همه موجودات است، صرفنظر از اینکه آنها را دوست داشته باشیم یا نه. – یونگدزین لینگ رینپوچه

عشق در بودیسم همراه با ‌ احساس نزدیکی به دیگران است، فارغ از اینکه آیا آنها ما را دوست دارند و به ما توجه می‌کنند یا نه، پس به کسی وابسته نخواهیم شد. عشقی که با وابستگی و نیازمندی همراه باشد ناپایدار است. اگر فردی که دوستش داریم رفتاری کند که ما را بیازارد دیگر او را دوست نخواهیم داشت. ببینید چه تعداد از ازدواج‌ها با عشق شروع می‌شوند اما به طلاق می‌انجامند! وقتیکه از انتظاراتمان به دور باشیم هیچ چیزی نمی‌تواند ما را از آن دور کند. درست مثل والدین که همیشه بهترین‌ها را برای فرزندان بدشان می‌خواهند، پرورش عشقی بلامنازع به ما این توانایی را می‌دهد که پرچالش‌ترین شرایط زندگی را تحمل کنیم. این نیاز به آموزش دارد که همه ما توانایی کسب آن را داریم.

[ببینید: چگونه عشق را پرورش دهیم]

دوست داشتن خودمان

عشق جهانی یک جنبه نادیده گرفته شده دارد که عبارت است از اینکه: ما نیاز داریم خودمان را دوست بداریم ـ اما نه به شکلی خودمحورانه و توأم با خودشیفتگی، بلکه با توجه صادقانه برای رفاه و آسایش کوتاه مدت و بلند مدت خودمان. ما شاید جنبه‌هایی که منجر به تخریب خودمان می‌شود را دوست نداشته باشیم، اما این به معنی آن نیست که ما می‌خواهیم اندوهگین باشیم ـ این برخلاف عشق است.
طبیعتاً، می‌خواهیم خوشحال باشیم.

وقتی عشقمان را به خودمان اختصاص می‌دهیم فقط آرزوی چیزی نیست که برای ما لذت و سرگرمی ایجاد کند. شادی اندکی که از اینها به‌دست می‌آوریم همیشگی نیست پس ما همیشه خواهان شادی بیشتر خواهیم بود. اگر صادقانه خودمان را دوست بداریم سعی می‌کنیم که شادی پایدار و واقعی به دست آوریم، نه لذت موقت. زمانیکه حقیقتاً خودمان را دوست داشته باشیم دیگران را نیز دوست خواهیم داشت.