ជីវិតនិងចរិតលក្ខណៈរបស់សឺកុងរីនប៉ូជេ

រហូតដល់ថ្ងៃសុគត់របស់ព្រះអង្គនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៨៣ មហាថេរៈរីនប៉ូជេបានបំរើព្រះអង្គដោយស្មោះស្ម័គ្រ លើកទីមួយនៅទីក្រុងឡាសា និងក្រោយមកទៀតនៅដារ៉ាមសាលាប្រទេសឥណ្ឌា។ ធុរៈសំខាន់របស់លោកគឺត្រូវចូលរួមគ្រប់មេរៀនសិក្សាទាំងអស់ដែលដាឡៃឡាម៉ាសិក្សា ហើយបន្ទាប់មកធ្វើការជជែកដេញដោលជាមួយព្រះអង្គ ដើម្បីធានាថាព្រះអង្គមានការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវហើយ។ តាមពិតទៅសម្តេចសង្ឃដាឡៃឡាម៉ាទាមទារឲ្យថេរៈរីនប៉ូជេចូលរួមជាមួយព្រះអង្គនៅគ្រប់មេរៀនទាំងអស់ ដើម្បីថាយ៉ាងហោចណាស់ក៍មានសង្ឃឡាម៉ាមួយអង្គផ្សេងទៀតដែរ ដែលរួមចំណែកទទួលបន្ទុកនៅក្នុងការហ្វឹកហាត់និងសិក្សានេះ។ ដូច្នេះ ដូចសម្តេចសង្ឃដាឡៃឡាម៉ាដែរ រីនប៉ូជេគឺជាមហាថេរៈនៃនិកាយទីបេទាំងបួន។ ជំនាញព្រះអង្គគឺមានពីរផ្នែកធំៗស្តីអំពីការសិក្សាហ្វឹកហាត់ព្រះធម៌ ទីមួយគឺជំនាញខាងព្រះសូត្រ និងទីពីរគឺជំនាញខាងគម្ពីរទន្រ្ទៈ។ Sutra ឬសូត្រពាំនាំនូវធម៌ជាគ្រឹះ ស្របពេលដែលទន្រ្ទៈវិញគឺមានវិធីសាស្រ្តយ៉ាងជ្រៅជាច្រើនដើម្បីបដិបត្តិផ្លាស់ប្តូរនិងកែប្រែអភិវឌ្ឍខ្លួន។ 

រីនប៉ូជេក៍មានចំណេះដឹងខាងផ្នែកសិល្បៈពុទ្ធសាសនា និងវិទ្យាសាស្រ្តផងដែរ។ ឧទាហរណ៍៖ ព្រះអង្គមានជំនាញវាស់ស្ទង់និងជំនាញរចនាបង្កើតម៉ានដាឡា(mandala) (ជាប្រព័ន្ធដំណាងពិភពលោកបែប3D) ដែលត្រូវបានគេប្រើប្រាស់នៅក្នុងពិធីទន្រ្ទៈ និងនៅក្នុងប្រភេទតួចេតិយ ឬប្រសាទផ្សេងៗ ដើម្បីដម្កល់អដ្ឋិធាតុជាដើម។ លើសពីនេះទៅទៀតព្រះអង្គក៍មានជំនាញខាងសរសេរកំណាព្យ តែងសេចក្តី និងវេយ្យករណ៍ភាសាទីបេផងដែរ។ ដូច្នេះស្តាយនៃការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គគឺមានលក្ខណៈខ្ពស់ និងល្អិតល្អន់គ្រប់ជ្រុងជ្រោយទាំងអស់។ 

សឺកុងរីនប៉ូជេក៍មានជំនាញហោរាសាស្រ្តទីបេផងដែរ។ នៅក្នុងប្រព័ន្ធហោរាសាស្រ្តនេះ គ្រូហោរាសាស្រ្តត្រូវតែធ្វើឡើងដោយខ្លួនឋិតនៅក្នុងសមាធិ និងបោះគ្រាប់អាប៉ោងឡើងលើជាច្រើនលើក បន្ទាប់មកត្រូវបកស្រាយនូវគ្រាប់អាប៉ោងទាំងនោះដល់គេដើម្បីជួយគេធ្វើការសម្រេចចិត្តចំពោះកិច្ចការងារពិបាកៗរបស់គេ។ លើសពីនេះទៅទៀតព្រះអង្គក៍មានចំណេះដឹងខាងដារាសាស្រ្តទីបេផងដែរ ជាប្រព័ន្ធដែលមានភាពពាក់ព័ន្ធនឹងគណិតវិទ្យាស្មុគស្មាញដើម្បីធ្វើការគណនាអំពីទីតាំងនៃភពផ្សេងៗ។ ទោះបីយ៉ាងណាក៍ដោយ វិធីបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ ចំពោះមុខវិជ្ជាបុរាណទាំងអស់នេះ គឺមានលក្ខណៈប្រាកដនិយមជានិច្ច និងសាមញ្ញបំផុត។ ការគិតដល់រឿងទាំងអស់នេះគឺជាចំណេះដឹងបន្ថែម មិនមែនដើម្បីយកមកជំនួសសតិសម្បជ្ជញៈទេ។ 

បើទោះបីជាឋានៈផ្លូវការនិងទំហំនៃការសិក្សារបស់ព្រះអង្គមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណាក៍ដោយ ក៍ព្រះអង្គរីនប៉ូជេនៅតែដាក់ខ្លួនជានិច្ច។ បើទោះបីជាព្រះអង្គជាធម្មាចារ្យដ៍សំខាន់មួយព្រះអង្គរបស់ដាឡៃឡាម៉ាក៍ដោយ - ជាពិសេសគឺលើមុខវិជ្ជាកាលៈចក្រ()(វដ្តនៃពេលវេលា) ជាប្រព័ន្ធដ៍ស្មុគស្មាញនៅក្នុងគម្គីទន្រ្ទៈ - បើទោះបីជាព្រះអង្គបានបង្រៀនធម៌ទន្រ្ទៈនេះដល់កូនសិស្សជាច្រើនរូបរបស់ព្រះអង្គយ៉ាងណាក្តី តែព្រះអង្គមិនចូលចិត្តឲ្យគេហៅព្រះអង្គថាជា «ធម្មាចារ្យជំនួយ» ជាភាសាអង់គ្លេសទេ។ ព្រះអង្គចង់ឲ្យងារជា ត្សិនសាបនេះបកប្រែថាជា«អ្នកបម្រើនខាងផ្នែកវែកញែកពិភាក្សា»វិញ ប៉ុន្តែទីបំផុតព្រះអង្គយល់ព្រមលើការបកប្រែថាជា «មហាដៃគូពិភាក្សា»។ 

សឺកុងរីនប៉ូជេបានបម្រើសម្តេចសង្ឃដាឡៃឡាម៉ា ទាំងផ្លូវការនិងក្រៅផ្លូវការ ឧទាហរណ៍ថា៖ សម្តេចសង្ឃដាឡៃឡាម៉ាព្រះអង្គឧស្សាហ៍បដិបត្តិសមាធិជាពិសេស និងប្រារព្ធពិធីបុណ្យ(បូជា)ផ្សេងៗដើម្បីសុំសេចក្តីសុខដល់ពិភពលោកនិងជូនប្រជាជនរបស់ព្រះអង្គជាពិសេស។ ពិធីបុណ្យខ្លះព្រះអង្គប្រារព្ធធ្វើឡើងតាមលក្ខណៈឯកជន ឬធ្វើឡើងជាមួយព្រះសង្ឃ រីឯខ្លះទៀតធ្វើឡើងជាមួយបរិស័ទជាច្រើនជាដើម។ តាមទម្លាប់ធម្មតា ព្រះអង្គតែងស្នើសុំឲ្យរីនប៉ូជេចូលរួមនៅក្នុងពិធីបុណ្យទាំងអស់នេះ ឬក៍សូមឲ្យព្រះអង្គដឹកនាំជំនួសព្រះអង្គ ប្រសិនបើព្រះអង្គជាប់រវល់នឹងកិច្ចការងារផ្សេង។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅពេលដែលសម្តេចសង្ឃរាជដាឡៃឡាម៉ា បង្រៀនធម៌ រីនប៉ូនជេ តែងគង់នៅខាងស្តាំដៃរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីជួយគិតរកពាក្យណាដែលសម្តេចត្រូវការ ឬក៍ដើម្បីឆ្លើយសំនួរ ឬចម្ងល់ផ្សេងៗ ប្រសិនបើគេសួរទៅកាន់ដាឡៃឡាម៉ា។ នៅពេលអ្នកដ៍ទៃគេមានការអៀនខ្មាស់មិនហ៊ានបង្រៀនធម៌ដល់សម្តេចសង្ឃរាជដាឡៃឡាម៉ា ពួកគេឧស្សាហ៍ផ្តាំឬបង្រៀនតាមរយៈរីនប៉ូជេ គឺដូចជាអ្នកនាំសារព្រះធម៌ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គបង្រៀនដល់ដាឡៃឡាម៉ាផ្ទាល់។ 

សម្តេចសង្ឃរាជដាឡៃឡាម៉ាឧស្សាហ៍គិតទៅរករីនប៉ូជេថាជាទីបឹក្សារបស់ព្រះអង្គ និងជាឧត្តមសេនីដើម្បីពាំនាំគោលនយោបាយរបស់ព្រះអង្គទៅកាន់ទីវត្តអារាមនានានិងទៅកាន់សាធារណជន។ ប្រការនេះដោយសារថាព្រះអង្គរីនប៉ូជេ មានជំនាញការទូតទាំងខាងផ្លូវធម៌និងផ្លូវលោក។ ព្រះអង្គឧស្សាហ៍សម្របសម្រួលជម្លោះនៅក្នុងស្រុក និងផ្តល់យោបល់ដល់ការិយាល័យរបស់ដាឡៃឡាម៉ាអំពីពិធីការនៅក្នុងវិស័យណាដែលព្រះអង្គដឹង។ 

ស្មារតីនៃភាពកំប្លែងបានធ្វើឲ្យជំនាញទំនាក់ទំនងការទូតរបស់ព្រះអង្គកាន់តែប្រសើរឡើង។ បរិស័ទនានាគេឧស្សាហ៍ទៅលែងព្រះអង្គដើម្បីទៅនិយាយរឿងកំប្លែងថ្វាយព្រះអង្គស្តាប់ គេចូលចិត្តនិយាយរឿងកំប្លែងថ្វាយព្រះអង្គស្តាប់មិនមែនដោយសារព្រះអង្គគ្រាន់តែអស់សំណើច និងចូលចិត្តរឿងនោះប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះអង្គថែមទាំងយករឿងនោះទៅនិយាយប្រាប់គេផ្សេងបានល្អជាងអ្នកមុនទៅទៀត។ ពេលព្រះអង្គសើចម្តងៗ រាងកាយរបស់ព្រះអង្គញ័រពេញមួយតួខ្លួនតែម្តង ដែលប្រការនេះជារឿងដែលធ្វើឲ្យគេនៅជុំវិញព្រះអង្គនោះសប្បាយដែរ។ ការរួមផ្សំគ្នានៃប្រាជ្ញាដ៍វាងវៃនិងភាពកំប្លុកកំប្លែងដ៍អស្ចារ្យនេះធ្វើឲ្យគេស្រលាញ់ព្រះអង្គគ្រប់គ្នា នៅពេលព្រះអង្គបានជួបគេ។ 

រីនប៉ូជេមានតួរនាទីសំខាន់មិនអាចខ្វះបាននៅក្នុងការកសាងវត្តអារាមជាច្រើនឡើងវិញនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាបន្ទាប់ពីវត្តអារាមទាំងអស់នោះត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញដោយការឈ្លានពានរបស់ប្រទេសចិននៅក្នុងទីបេ។ ព្រះអង្គបានធ្វើធុរៈនេះតាមរយៈនៃការលើកទឹកចិត្តនិងការបង្រៀនព្រះធម៌ ដើម្បីឲ្យគេអាចបន្តរក្សានូវពិធីបុណ្យតាមទំនៀមទម្លាប់របស់គេតទៅទៀតបាន។ ចំណុចនេះគឺត្រឹមត្រូវណាស់ជាពិសេស បើយើងនិយាយអំពីវត្តអារាមនៃការបញ្ចូលរូបទាំងពីររបស់រដ្ឋ ដែលមានឈ្មោះថា នេជុងនិង ហ្គាដុង ជាវត្តដែលព្រះអង្គមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទពេញមួយជីវិតរបស់ព្រះអង្គ។ ត្រង់នេះបើប្រៀបធៀបគ្នាទៅគឺថា ដូចដែលព្រះមហាថេរៈ រីនប៉ូជេ បានបម្រើនិងធ្វើជាទីប្រឹក្សាសំខាន់របស់ព្រះអង្គ ហើយចំណែកឯអូរេខល(ទំនៀមនៃការបញ្ចូលរូប)គឺមាននាទីជាអ្នកប្រឹក្សាយោបល់ផ្នែកជំនឿអរូបីយ៍ផ្សេងៗដល់ដាឡៃឡាម៉ា។ ដួងប្រលឹងតាមរយៈនៃការចូលរូបទាំងអស់នោះគេនិយាយទៅកាន់ដាឡៃឡាម៉ាតាមរយៈមជ្ឈគតិ។ រីនប៉ូជេជាអ្នកមាននាទីបណ្តុះបណ្តាលនិងបង្វឹកពួកអ្នកមជ្ឈគតិ(អ្នកចូលរូប) ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចក្លាយជាផ្លូវក្នុងដ៍បរិសុទ្ធមួយសំរាប់បង្កើនឧត្តមប្រាជ្ញា។ 

មហាថេរៈរីនប៉ូជេមិនដែលរាថយឬគេចវេសពីការលំបាកឡើយ ដើម្បីជាប្រយោជន៍នៃការទទួលបានព្រះធម៌និងការបង្រៀនព្រះធម៌ ឧបមាថា៖ នៅក្នុងរដូវក្តៅមួយ ព្រះអង្គបានតស៊ូនៅក្រោមកំដៅព្រះអាទិត្យដ៍ក្តៅបំផុត នៅពុទ្ធគាយា ដើម្បីអាចទទួលបានការណែនាំនិងព្រះធម៌នៅទីនោះពី កូនូឡាម៉ា រីនប៉ូជេ គឺធម៌ស្តីអំពីកាលៈចក្រ។ ធម្មាចារ្យដ៍អស្ចារ្យអង្គនេះដែលនិមន្តមកពីតំបន់ ឃីណោរ ជាតំបន់មួយដែលមានវប្បធម៌ទីបេ ដែលឋិតនៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃភ្នំហិមល័យ ព្រះអង្គជាមហាថេរៈគ្រូមួយព្រះអង្គគត់ នៅក្នុងសម័យទំនើបនេះដែលជនជាតិទីបេគេទទួលស្គាល់ថាព្រះអង្គជា តួរអង្គពោធិសត្វៈ។ ពោធិសត្វៈគឺជាបុគ្គលដែលគ្មានភាពអាត្មានិយម និងប្តេជ្ញាចិត្តដើម្បីសម្រេចបានការត្រាស់ដឹង ដើម្បីឲ្យខ្លួនអាចធ្វើជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សសត្វគ្រប់រូបបាន។ ពុទ្ធគាយាគឺជាទីដ្ឋានស័កិ្តសិទ្ធិ ជាទីឋានដែលសម្មាសម្ពុទ្ធទទួលបានការត្រាស់ដឹងក្រោយម្លប់ពោធិព្រឹក្ស ឋិតនៅក្នុងតំបន់ដែលក្រនិងក្តៅបំផុតមួយនៃប្រទេសឥណ្ឌា។ ដោយនៅក្នុងរដូវក្តៅ សីតណ្ហភាពធម្មតាអាចឡើងដល់១២០ដឺក្រេវ៉ារិនហៃ ប្រហែលជា៥០អង្សាសេ។ ដោយមានការដាច់ភ្លើង ដាច់ទឹកជាប្រចាំ និងគ្មានម៉ាស៊ីនត្រជាក់ គឺពិតជាពិបាករស់ខ្លាំងណាស់។ កូនូឡាម៉ាបានគង់នៅទីនោះជាប្រចាំនៅក្នុងបន្ទប់តួចមួយដែលគ្មានបង្អួច និងសូម្បីតែកង្ហាក៍គ្មានដែរ។ 

រីនប៉ូនជេបាននិមន្តទៅបង្រៀននៅទីកន្លែងផ្សេងៗជាច្រើន មានដូចជានៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា នេប៉ាល់ និងពីរលើកនៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប និងអាមេរិកខាងជើង។ បើទោះបីជាព្រះអង្គនិមន្តទៅមជ្ឈមណ្ឌលធម៌ធំយ៉ាងណាក្តី តែព្រះអង្គចូលចិត្តមជ្ឈមណ្ឌលតូចៗជាង និងដាច់ស្រយ៉ាល ជាទីដែលមិនសូវសំបូរគ្រូ និងទីដែលគ្មានអ្នកណាចង់ទៅជាដើម។ ឧបមាថា៖ ពេលខ្លះព្រះអង្គនិមន្តធ្វើដំណើរតាមខ្នងសត្វយ៉ាក(សត្វក្របីភ្នំរស់នៅតំបន់ទីបេ) ដើម្បីទៅបង្រៀនក្រុមទាហាននៅក្នុងភូមិភាគទីបេនៃកងទាហានឥណ្ឌានៅតាមព្រំប្រទល់ឥណ្ឌានិងទីបេ។ ព្រះអង្គអាចបោះតង់នៅទីដែលមានរយៈកំពស់ខ្ពស់ ហើយមិនដែលត្អូញត្អែរអំពីភាពមិនស្រួលនេះទេ។ 

ក្នុងចំណោមតំបត់ព្រំដែនដាច់ស្រយ៉ាល់ទាំងអស់នោះ រីនប៉ូជេមានទំនាក់ទំនងល្អពិសេសជាមួយនឹងតំបន់ស្ពីទីជាជ្រលងភ្នំដ៍ខ្ពស់នៃភ្នំហិមល័យដែលឋិតនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ដែលនៅក្បែរតំបន់ឃីណោរ ជាទីឋានកំណើរនិងជាទីឋានដែលព្រះអង្គទទួលអនិច្ចធម្ម។ កាលពីមួយពាល់ឆ្នាំមុន ស្រុកដែលមានលក្ខណៈរីងស្ងួត និងគ្រប់ដណ្តប់ដោយធូលីដីនៅគ្រប់ទិសទីនេះគឺត្រូវបានរាប់បញ្ចូលថាជាទឹកដីរបស់ទីបេ ហើយក៍ជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃការរស់ឡើងវិញនៃពុទ្ធសាសនាផងដែរ។ តែទោះបីយ៉ាងណាក្តី នៅក្នុងពេលថ្មីៗនេះស្តង់ដារនេះហាក់បានធ្លាក់ចុះវិញ ដោយសារតែភាពរីកចម្រើននេះបានកើតឡើង មួយសហស្សវត្សមុនរួមមកហើយ។ ព្រះសង្ឃមិនគោរពតាមវិន័យនៃការវៀរចាកមេថុនធម្ម និងមិនវៀរចាកការសេពសុរាមេរិយ៍។ ពួកគេបានសិក្សានិងបដិបត្តិធម៌បានតិចតួចបំផុត។ 

តាមរយៈការនិមន្តទៅជ្រលងភ្នំនោះចំនួនប្រាំដងរបស់ព្រះអង្គ រីនប៉ូជេព្រះអង្គបានខ្នះខ្នែងបង្កើតភាពរីកចម្រើននៃពុទ្ធសាសនានេះជាលើកទីពីរ។ ព្រះអង្គបានធ្វើធុរៈនេះដោយតម្រង់ទិសនៃការបដិបត្តិនេះឡើងវិញនៅក្នុងវត្តដ៍ចំណាស់ នៅក្នុងតំបន់ស្ពីទី ដែលមានឈ្មោះថា ថាបូហ្កូនប៉ា និងធ្វើកិច្ចនៃការសូត្រពិភាក្សាជាមួយព្រះសង្ឃដែលគង់នៅក្នុងវត្តនោះ និងធ្វើការចម្លងការប្ររព្ធពិធីបុណ្យតាមប្រពៃណីផ្សេងៗតាមរយៈនៃការសូត្រផ្ទាល់មាត់។ ព្រះអង្គបានបញ្ជូនគ្រូដែលមានចំណេះដឹងទៅកាន់ទីនោះ និងបានកសាងសាលារៀនសំរាប់ក្មេងៗនៅទីនោះសិក្សា។ ទីបំផុតនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៣ រីនប៉ូជេបានរៀបចំនិមន្តសម្តេចសង្ឃរាជដាឡៃឡាម៉ា ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គសូត្រនិងបង្រៀនអំពីកាលៈចក្រៈនៅឯវត្តថាបូហ្កូនប៉ា។ ការណែនាំបង្ហាញអំពីធម៌កាលៈចក្រៈ(kalachakra)ពីប្រទេសឥណ្ឌាទៅកាន់ទីបេនៅក្នុងឆ្នាំ១០២៧ បានក្លាយជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលគួរឲ្យគត់សម្គាល់ បញ្ជាក់អំពីការកកើតឡើងវិញនៃពុទ្ធសាសនានៅទីនោះបន្ទាប់ពីមានការយល់ច្រឡំអស់រយៈកាលយ៉ាងយូរកន្លងមក។ ព្រះអង្គសង្ឃឹមថាការបង្រៀននេះនឹងបម្រើនគោលបំណងតែមួយដូចគ្នា។ 

សឺកុងរីនប៉ូជេក៍ជាអ្នកឧបត្ថមដ៍ធំមួយព្រះអង្គដល់ព្រះធម៌។ ឧបមាថា៖ ដង្វាយឬសំភារៈអ្វីក៍ដោយក្តីដែលព្រះអង្គទទួលបាននៅស្ពីទី ព្រះអង្គបានបរិច្ចាគត្រឡប់ទៅកាន់វត្តនោះវិញ។ ដោយមានទេយ្យទានទាំងអស់នេះ វត្តថាបូហ្កូនប៉ា អាចមានលទ្ធភាពចាប់ផ្តើមរៀបចំពិធីបុណ្យសូត្រធម៌ប្រចាំឆ្នាំ ដែលពួកអ្នកស្រុកមកជួបជុំគ្នាដើម្បីសូត្រធម៌ដែលមានរយៈពេលបីថ្ងៃ ពោលគឺគេសូត្រថា៖ អូម ម៉ានី ផាតមី ហូម(om mani padme hum)។ ធម៌ដ៍ពិសិដ្ឋិនេះគឺជាប់ពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងពោធិសត្វៈអវលោកិតិស្វារៈ ជាតួអង្គសម្មាសម្ពុទ្ធ (យីដាំ yidam) តំណាងឲ្យមេត្តាធម៌ ជាពិសេសបំផុតគឺមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទជាមួយអ្នកបដិបត្តិពុទ្ធសាសនាឬបរិស័ទទីបេ។ ការសូត្រធម៌នេះ(mantra)ជួយរក្សាសតិដើម្បីផ្តោតលើក្តីករុណាចំពោះសព្វសត្វៈលោកទាំងអស់។ 

រីនប៉ូជេបានប្រើប្រាស់ទេយ្យទាននិងបច្ច័យដែលព្រះអង្គបានទទួលនៅក្នុងដំណើរទស្សនកិច្ចទៅកាន់បស្ចឹមប្រទេសលើកដំបូងរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីជួយឧបត្ថមដល់ការប៉ាក់រូបសម្មាសម្ពុទ្ធកាលៈចក្រៈនៅលើផ្ទាំងក្រណាត់យ៉ាងធំសម្បើមមួយផ្ទាំង។ ព្រះអង្គយករូបប៉ាក់នេះទៅថ្វាយដាឡៃឡាម៉ា ប្រើប្រាស់នៅពេលណាព្រះអង្គនិមន្តទៅទីកន្លែងផ្សេងៗដើម្បីទៅបង្រៀនព្រះធម៌ស្តីអំពីប្រព័ន្ធនៃការសមាធិនេះ។ ព្រះអង្គក៍ចេញបច្ច័យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ព្រះអង្គដើម្បីឲ្យគេគូគំនូរមួយឈុតនៃរឿងរ៉ាវជីវិតរបស់ព្រះអង្គត្សុងខាប៉ា ដែលព្រះអង្គបានយកទៅថ្វាយដល់វត្តរបស់ព្រះអង្គ គឺវត្តហ្គេនដិន ចាងស៊ី(Ganden Jangtsey)។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុនព្រះអង្គបានជួយបង្កើតវាឡើងវិញនៅក្នុងតំបន់មុនហ្គូដ(Mundgod)នៃភាគខាងត្បូងប្រទេសឥណ្ឌា។ បច្ច័យដែលព្រះអង្គទទួលបានពីដំណើរទស្សនកិច្ចបង្រៀនធម៌នៅបស្ចឹមលោកលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានប្រគេននិងថ្វាយដល់ព្រះសង្ឃនិងដូនជីចំនួន៤០០០អង្គ ដែលគង់នៅវត្ត ដ្រិនភូង(Drenpung) តំបន់មុនហ្គូដ (Mundgod) នៅក្នុងខែមិនាឆ្នាំ១៩៨៣ នៅក្នុងការប្រារព្ធពិធីបុណ្យ មុនឡាម(Monlam)ពេញលេញលើកដំបូងនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ ពិធីបុណ្យមុនឡាមជាពិធីបុណ្យសូត្រធម៌ ដែលតាមទំនៀមរៀងមកគេប្រារព្ធធ្វើឡើងនៅក្នុងទីក្រុងឡាសា(Lhasa)នៃអតីតប្រទេសទីបេ ដែលអ្នកបួសទាំងអស់ជួបជុំគ្នារយៈពេលមួយខែដើម្បីប្រារព្ធពិធីនេះ។ 

បើទោះបីជាព្រះអង្គជាមហាធម្មាចារ្យនៃពិធីបុណ្យនិងពិធីការផ្សេងៗក្តី តែព្រះអង្គនៅតែមិនវាយឫក មិនសម្ញែងគេ ហើយព្រះអង្គក៍មិនចូលចិត្តភាពផ្លូវការពេកដែរ។ នៅពេលដែលព្រះអង្គនិមន្តទៅកាន់ប្រទេសលោកខាងលិចជាឧទាហរណ៍ ព្រះអង្គមិនដែលយកគ្រឿងតុបតែងឬគំនូរដើម្បីប្រារព្ធពិធីបុណ្យផ្សេងៗទៅតាមព្រះអង្គទេ។ នៅពេលណាដែលព្រះអង្គបង្រៀនធម៌នៅទីនោះ ព្រះអង្គតែងតែគូរូបណាមួយដែលព្រះអង្គចាំបាច់ត្រូវគូ ហើយព្រះអង្គទទួលយកនំឃូកឃីឬនំខេក ជំនួសឲ្យនំដែលធ្វើពីម្សៅឆៅដែលគេឆ្លាក់ជារូប ដែលគេហៅថា ថម៉ា(torma) ហើយព្រះអង្គបានប្រើប្រាស់ថូផ្កា ឬដប់ទឹកដោះគោជំនួសឲ្យថូដែលគេប្រើសំរាប់ធ្វើពិធីផ្សេងៗ។ នៅពេលគ្មានការរៀបចំពិសេសណាមួយត្រូវបានគេធ្វើឡើង នៅកំឡុងពេលធ្វើដំណើររបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីពិធីបុណ្យត្សុគ(tsog)ដែលធ្វើឡើងរយៈពេលពីរខែម្តង - ជាពិធីបុណ្យដែលគេថ្វាយស្រា សាច់ ថម៉ា ផ្លែឈើ ស្ករគ្រាប់ជាដើម - ព្រះអង្គនឹងដាក់ឬថ្វាយដោយស្ងៀមស្ងាត់ចំពោះចង្ហាន់ណាដែលព្រះអង្គទទួលបាននៅក្នុងការឧទ្ធិសនេះ។ 

លើសពីនេះទៅទៀតរីនប៉ូជេឧស្សាហ៍បង្រៀនធម៌ស្របទៅតាមអ្នកស្តាប់របស់ព្រះអង្គ។ គ្រាមួយនៅពេលដែលរីនប៉ូជេត្រូវបានគេនិមន្តទៅកាន់មជ្ឈមណ្ឌលពុទ្ធសាសនាហ្សិននៅឯម៉ោនត្រឹមភើ(Mount Tremper Zen Center) នៅក្បែរតំបន់វូតស្តក់(Woodstock)នៃទីក្រុងញូវយ៉ក. សមាជិកនៃមជ្ឈមណ្ឌលនេះបានស្នើសុំឲ្យព្រះអង្គបង្រៀននិងសូត្របើកពិធីអនុញ្ញាត គឺពិធីដែលមានឈ្មោះថា ចេណាង(jenang) ដើម្បីការបដិបត្តិនៃម៉ានជូស្រី ជាតួរអង្គសម្មាសម្ពុទ្ធតំណាងឲ្យប្រាជ្ញា។ ដោយរក្សាទៅតាមទំនៀមសាមញ្ញនៃនិកាយហ្សិន រីនប៉ូជេបានគង់នៅលើការូផ្ទាល់ មិនគង់នៅលើអាសនៈទេ ហើយបានបង្រៀនពិធីចេណាងនេះដោយគ្មានឧបករណ៍ឬគ្រឿងពិធីអ្វីទេ។ 

សម្តេចសង្ឃរាជដាឡៃឡាម៉ា ព្រះអង្គឧស្សាហ៍លើកឡើងអំពីថេរៈ ត្សិនសាបសឺកុង រីនប៉ូជេថាជា កាដាមប៉ា ហ្គេហ្សេពិតៗ។ កាដាមប៉ា ហ្គេហ្សេគឺជាមហាធម្មាចារ្យពុទ្ធសាសនាទីបេនៃសតវត្សទីដប់មួយ និងដប់បី ដែលត្រូវបានគេកត់សម្គាល់លើភាពស្មោះត្រង់ ការបដិបត្តិផ្ទាល់និងភាពចេះដាក់ខ្លួនមិនអួតអាងមិនវាយឫករបស់ពួកគេ។ ឧទាហរណ៍៖ នៅក្នុងការបង្រៀនមួយ ដាឡៃឡាម៉ាមានសង្ឃដីកាសំដៅទៅកាន់រីនប៉ូជេ ដោយលើកឡើងថាបុគ្គលតែម្នាក់គត់ដែលកំពុងអង្គុយដោយមិនអួតអាងនៅទីនេះគឺជាបុគ្គលដែលមិនចាំបាច់អួតអាងអ្វីទេ ស្របពេលដែលមនុស្សគេគ្រប់គ្នាផ្សេងទៀតកំពុងតែអង្គុយពោរពេញដោយភាពអួតអាងថាខ្លួនគ្រាន់បើ។ នៅគ្រាមួយ នៅពេលគេសុំដំបូន្មានសំខាន់ពីព្រះអង្គ ព្រះអង្គរីនប៉ូជេ តែងតែមានភាពដាក់ខ្លួនមិនប្រកាន់ មិនធ្វើពុតចង់ឲ្យគេចូលចិត្តអ្វីទេ ព្រះអង្គមានទឹកចិត្តល្អបរិសុទ្ធ គោរពស្រលាញ់គេគ្រប់គ្នានិងយកគេជាសាច់ការ។ 

មហាថេរៈរីនប៉ូជេដឹកនាំជីវិតរបស់ខ្លួនរស់នៅស្របទៅតាមដំបូន្មាននេះ។ នៅគ្រាមួយរីនប៉ូជេបានគង់នៅក្នុងអាគារអាផាតមិនដ៍ធំមួយនៃគ្រួសារដ៍សប្បុរសមួយនៅឯទីក្រុងមីឡាននៃប្រទសអ៊ីតាលី សង្ឃឡាម៉ាជាន់ខ្ពស់ជាច្រើនអង្គសុទ្ធតែបានគង់នៅទីនេះពេលនិមន្តមកកាន់ក្រុងនេះ។ លោកយាយនៃគ្រួសារម្ចាស់ផ្ទះនោះបានលើកឡើងថា ក្នុងចំណោមសង្ឃឡាម៉ាទាំងអស់ដែលបានមកគង់នៅទីនេះ គាត់ចូលចិត្តសឺកុងរីនប៉ូជេជាងគេបំផុត។ សង្ឃឡាម៉ាផ្សេងទៀតគេគង់នៅក្នុងបន្ទប់របស់គេតាមលក្ខណៈផ្លូវការ និងឆាន់ចង្ហាន់ដាច់ដោយឡែកតែខ្លួនឯង តែផ្ទុយទៅវិញរីនប៉ូជេបាននិមន្តមកកាន់ផ្ទះបាយនៅពេលព្រឹកដោយគ្រងស្បងជីពរធម្មតា។ ហើយព្រះអង្គគង់ឆាន់តែនៅឯតុផ្ទះបាយដោយមិនប្រកាន់ខ្លួន និងសូត្រធម៌ចម្រើនគ្រាប់អជ្ជៈរបស់ព្រះអង្គ ដោយមានលក្ខណៈសាមញ្ញមិនតឹងតែងពេក ហើយនិងមានស្នាមញញឺមនៅខណៈពេលដែលគាត់(លោកយាយ)រៀបចំចង្ហាន់ពេលព្រឹកថ្វាយ។ 

រីនប៉ូជេក៍បានបង្រៀនឲ្យគេបោះបង់ចោលនូវពុតត្បុតទាំងឡាយរបស់ខ្លួន។ នៅគ្រាមួយមានព្រះសង្ឃបស្ចឹមប្រទេសដែលគង់នៅវត្តនាលន្ទានៃទីក្រុងឡាវោរប្រទេសបារាំង បាននិមន្តរីនប៉ូជេឲ្យទៅបង្រៀនរយៈពេលបីថ្ងៃ។ ពួកគេបានស្នើសុំឲ្យព្រះអង្គពន្យល់នូវជំពូកស្តីអំពីប្រាជ្ញាដ៍លំបាកបំផុង ដែលដកស្រងចេញពី ការប្រព្រឹត្តនៅក្នុងឥរិយាបថពោធិសត្វៈ ដោយព្រះមហាថេរៈជាតិឥណ្ឌា ព្រះនាម សន្តិទេវៈ។ រីនប៉ូជេបានចាប់ផ្តើមបង្រៀនដោយចាប់ផ្តើមពន្យល់អំពីធម៌ស្តីអំពីមោឃភាព(សុញ្ញភាព) តាមវិធីសាស្រ្តស្មុគស្មាញនិងទំនើបបំផុត នៅពេលនោះគឺគ្មាននរណាម្នាក់គេយល់សោះឡើយ។ បន្ទាប់មករីនប៉ូជេបានឈប់ហើយបានស្តីបន្ទោសព្រះសង្ឃដែលបានធ្វើពុតថាខ្លួនជាអ្នកចេះដឹងចំណុចនេះជ្រៅជ្រះ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា ប្រសិនបើមហាថេរៈ ត្សុងខាប៉ា មានការលំបាក ក្នុងការស្វែងយល់ត្រឹមត្រូវនិងស៊ីជម្រៅចំពោះធម៌ស្តីអំពីមោឃភាពនេះ និងបានចំណាយពេលវេលាច្រើនឆ្នាំដើម្បីប្រតិបត្តិ ចុះតើគេអាចគិតដោយរបៀបណាថាគេអាចយល់ប្រធានបទនេះបានស្រួលក្នុងរយៈពេលតែបីថ្ងៃនោះ? បន្ទាប់មកព្រះអង្គបានបន្តបង្រៀនចំណុចបន្ទាប់នៅត្រឹមកំរិតសាមញ្ញវិញ ជាចំណុចដែលគេអាចយល់បាន។ 

នៅគ្រាមួយរីប៉ូជេបានលើកឡើងថា នៅបស្ចឹមប្រទេសគ្មានអ្វីដែលធ្វើឲ្យព្រះអង្គចាប់អារម្មណ៍ទេ វាលើកលែងតែចំណុចមួយគឺពួកគេមានចំណាប់អារម្មណ៍ក្នុងការសិក្សាស្វែងយល់ធម៌របស់សម្មាសម្ពុទ្ធ។ បើដូច្នេះមិនសំខាន់ថានរណាជាអ្នកស្នើសុំការណែនាំឬការបង្រៀននេះទេ ព្រះអង្គគោរពចំណាប់អារម្មណ៍របស់គេ។ បើទោះបីជាព្រះអង្គបានបង្រៀនគេនៅត្រឹមកំរិតដែលគេអាចយល់បានយ៉ាងណាក្តី ព្រះអង្គឧស្សាហ៍បញ្ចូលចំណុចខ្លះដែលហួសពីសមត្ថភាពរបស់គេ។ រីនប៉ូជេ ជាអ្នកដែលចូលចិត្តមើលការសម្តែងសៀក ព្រះអង្គបានលើកឡើងថា ប្រសិនបើគេអាចបង្រៀនសត្វខ្លាឃ្មុំឲ្យចេះជិះកង់បាន នោះដោយមានជំនាញនិងការអត់ធ្មត់ផង មនុស្សក៍អាចត្រូវបានគេបង្រៀនឲ្យធ្វើអ្វីក៍បានដែរ។ 

នៅគ្រាមួយមានជនបស្ចឹមប្រទេសមួយរូបដែលមើលទៅដូចជាពួកហ៊ីបពី ជាអ្នកដែលថ្មីថ្មោងនៅក្នុងពុទ្ធសាសនា ហើយក៍ជាអ្នកញៀនថ្នាំវង្វេងវង្វាន់ បានសុំឲ្យព្រះអង្គជួយបង្រៀនដល់រូបគេនូវការបដិបត្តិទាំងប្រាំមួយនៃណារូប៉ា។ ជាធម្មតាគេសិក្សាប្រធានបទជាន់ខ្ពស់បំផុតនេះបន្ទាប់ពីគេបានបដិបត្តិសមាធិយ៉ាងជោគជាំអស់រយៈកាលជាច្រើនឆ្នាំ។ ផ្ទុយពីការបដិសេធសំណើររបស់បុរសក្មេងម្នាក់នេះ ជាបុគ្គលដែលអួតអាង មិនដឹងហេតុផល រីនប៉ូជេបានយល់ព្រម ហើយបានប្រាប់ដល់គេថាចំណាប់អារម្មណ៍របស់គេគឺពិតជាអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់។ តែតោះបីយ៉ាងនេះក្តី ធុរៈដំបូងបំផុតគេត្រូវតែហាត់ត្រៀមខ្លួនគេជាមុនសិន ដូច្នេះរីនប៉ូជេបានបង្រៀនគេនូវការបដិបត្តិបឋមៗនានាជាមុនសិន។ ដោយទទួលយកចំណាប់អារម្មណ៍របស់គេជាសាច់ការពិតប្រាកដ នៅក្នុងការអភិវឌ្ឍខ្លួន ព្រះអង្គបានបំផុសគំនិតដល់ជនបស្ចឹមប្រទេសជាច្រើនរូប ដើម្បីជាគំរូដល់គេឲ្យគេគិតចំពោះខ្លួនឯងពិតប្រាកដ។ ប្រការនេះគឺបានជួយដល់ពួកគេយ៉ាងច្រើនដើម្បីបន្តបដិបត្តិលើមាគ៌ាផ្លូវចិត្តនេះ។ 

ជនណាក៍ដោយដែលព្រះអង្គបានជួប មិនថាជាសម្តេចប៉ាបឬជាជនប្រមឹកនៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវឬជាក្រុមក្មេងៗឡើយ រីនប៉ូជេចាត់ទុកពួកគេស្មើគ្នាទាំងអស់ និងគោរពពួកគេស្មើៗគ្នា។ ព្រះអង្គមិនដែលមើលងាយមើលស្រាលគេ មិនស្វែងរកការពេញចិត្តពីគេ ឬក៍មិនព្យាយាមផ្គាប់ចិត្តគេដើម្បីឲ្យគេចូលចិត្តព្រះអង្គនោះក៍ទេដែរ។ នៅគ្រាមួយ សមាជិកនៃមជ្ឈមណ្ឌលហ្គោលដិនរ៉ត នៃប្រាជ្ញានៅក្នុងតំបន់អ៊ីថាកានៃទីក្រុងញូវយ៉ក បានសុំឲ្យព្រះអង្គមានសង្ឃដីកាទៅកាន់កូនៗរបស់គេ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ក្មេងៗទាំងអស់នោះថា ព្រះអង្គមានការគោរពចំពោះពួកគេកំរិតណា ដោយសារតែពួកគេនៅក្មេងនិងមានចិត្តបើកទូលាយ ហើយគេក៍មានសក្តានុពលលើសពីឳពុកម្តាយរបស់គេទៅទៀត។ តាមវិធីនេះ ព្រះអង្គបានបំផុសគំនិតនិងជំរុញលើកទឹកចិត្តដល់គេដើម្បីឲ្យគេគោរពខ្លួនឯង។ 

បើទោះបីជាសឺកុងរីនប៉ូជេមានសមត្ថភាពអាចមើលដឹងអំពីនិស្ស័យកម្មដែលព្រះអង្គមានជាមួយមនុស្សដែលព្រះអង្គបានជួបយ៉ាងណាក្តី ព្រះអង្គមិនដែលធ្វើពុតថាព្រះអង្គអាចជួយគេបានច្រើនជាងអ្វីដែលព្រះអង្គអាចធ្វើបាននោះទេ។ នៅគ្រាមួយមានបុរសជាតិស្វីសម្នាក់ចូលជួបព្រះអង្គនៅក្នុងដារ៉ាមសាលា និងបានពន្យល់ប្រាប់រីនប៉ូជេថាគាត់មានចិត្តមិនសុខដោយសារតែបញ្ហាបង្កឡើងដោយខ្មោច។ រីនប៉ូជេបានឆ្លើយតបទៅគាត់វិញថា ព្រះអង្គគ្មាននិស្ស័យកម្មជាមួយគេដើម្បីជួយគេក្នុងបញ្ហានេះបានទេ បន្ទាប់មកព្រះអង្គបានណែនាំគាត់ឲ្យទៅជួបសង្ឃឡាម៉ាផ្សេងទៀតដែលអាចជួយក្នុងរឿងនេះបាន។ ទោះបីយ៉ាងនេះក្តី ចំពោះអ្នកដ៍ទៃទៀតព្រះអង្គហាក់សម្គាល់គេបានភ្លាមៗ នៅក្នុងជំនួបដំបូងៗ និងសុំឲ្យជំនួយការរបស់ព្រះអង្គសុំអាស័ដ្ឋានរបស់គេជាដើម ហើយក្រោយមកចៀសមិនផុត ទំនាក់ទំនងដ៍ជ្រៅក៍ចាប់ផ្តើតកើតឡើង។ ខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានសំណាងមួយរូបក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់នោះ បើទោះបីជាព្រះអង្គកាលនោះមិនត្រូវការអាស័យដ្ឋានរបស់ខ្ញុំយ៉ាងណាក៍ដោយ តែខ្ញុំនៅតែវិលត្រឡប់ទៅរកព្រះអង្គវិញដដែល។ ។