វិធីសាស្រ្តតាមទំនៀមពុទ្ធសាសនាដើម្បីសម្រួលចិត្តឲ្យស្ងប់គឺតាមរយៈនៃការផ្តោតចិត្តលើខ្យល់ដង្ហើម។ មានវិធីសាស្រ្តនៃការដកដង្ហើមជាច្រើនផ្សេងៗគ្នា និងមានលំហាត់ប្រាណនៃការដកដង្ហើមជាច្រើនផងដែរនៅក្នុងការហ្វឹកហាត់ប្រតិបត្តិនៅក្នុងពុទ្ធសាសនា។ ស្ទើរតែគ្រប់វិធីសាស្រ្តទាំងអស់ វិធីសាស្រ្តដែលខ្ញុំដឹង គឺពាក់ព័ន្ធនឹងការដកដង្ហើមចេញចូលតាមរន្ទច្រមុះ មិនមែនតាមមាត់ទេ ហើយត្រូវដកដង្ហើមធម្មតាមិនបង្ខំ។
នៅក្នុងការបដិបត្តិវិធីសាស្រ្តមួយចំនួនខ្លះយើងទប់ខ្យល់ដង្ហើម រីឯវិធីសាស្រ្តផ្សេងទៀតយើងមិនទប់ខ្យល់ដង្ហើមទេ។ ជួនពេលខ្លះយើងទប់ខ្យល់ដង្ហើមចូល ហើយពេលខ្លះទៀតយើងទប់ដង្ហើមចេញ។ ទាំងអស់នេះគឺអាស្រ័យគោលបំណងនៃការប្រតិបត្តិការដកដង្ហើម ពោលគឺវិធីដែលយើងដកដង្ហើម។
ដើម្បីរម្ងាប់ចិត្តឲ្យស្ងប់ បើតាមវិធីសាស្រ្តបុរាណនៃការដកដង្ហើមនេះគឺត្រូវប្រើប្រាស់វដ្តនៃការដកដង្ហើមចេញនិងដកដង្ហើមចូល ហើយយើងអាចឈប់និងទប់ខ្យល់ដង្ហើមចេញមិនឲ្យចេញ ពីព្រោះថាជាធម្មតាយើងដកដង្ហើមវែងៗដោយមិនបង្ខំ។ នៅក្នុងវិធីសាស្រ្តដ៍សាមញ្ញបំផុតនៃការរម្ងាប់ចិត្តឲ្យស្ងប់នេះ យើងមិនទប់ខ្យល់ដង្ហើមដែលដកចូលទេ បើទោះបីជាមានវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗទៀតដែលគេប្រតិបតិ្តបែបនេះយ៉ាងណាក្តី។ ហេតុផលនៅក្នុងការប្រើប្រាស់វដ្តនៃការដកដង្ហើមនេះ - ខ្ញុំចង់និយាយថាមានហេតុផលច្រើនសំរាប់ការប្រើប្រាស់វដ្តនៃការដកដង្ហើមចេញចូលនេះ - ប៉ុន្តែនៅទីនេះគោលដៅចម្បងនៃការប្រើប្រាស់វដ្តដង្ហើម គឺថាប្រសិនបើយើងប្រាថ្នាចង់ធ្វើចិត្តរបស់ខ្លួនឲ្យស្ងប់ ហើយដោយសារតែវិធីសាស្រ្តនៃការរាប់ខ្យល់ដង្ហើមនេះគឺខុសពីវិធីសាស្រ្តដែលមនុស្សភាគច្រើនគេគិតស្រមៃដល់កាលណានិយាយអំពីវដ្តនៃខ្យល់ដង្ហើម គឺទាមទារឲ្យយើងមានការតាំងសតិខ្ពស់ណាស់។ ហើយដោយសារតែវាទាមទារឲ្យមានការតាំងសតិខ្ពស់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ នោះបានសេចក្តីថាខ្លួននឹងមិនមានពេលចន្លោះឬទំនេរណាមួយដើម្បីគិតរឿងផ្សេងទេ បើដូច្នេះវិធីនេះអាចជួយរម្ងាប់ចិត្តឲ្យស្ងប់បាន។
នេះគឺជាវិធីសាស្រ្តបុរាណ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងតាមរយៈបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំគឺថាជនបស្ចឹមប្រទេស ជាពិសេសនៅពេលគេមកចូលរួមស្តាប់ធម៌ គឺពួកគេមកទាំងមានចិត្តស្រិ្តះខ្លាំងពីការងាររបស់គេនៅក្នុងថ្ងៃដដែលនោះ។ ពួកគេបានខំធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង ហើយជាធម្មតាការងាររបស់គេនោះគឺជាការងារដែលមានសំពាធខ្លាំងបំផុត បន្ទាប់មកនៅពេលគេមកទីនេះគេត្រូវប្រឈមមុខនឹងចរាចរណ៍នៅតាមផ្លូវទៀតជាដើម ដើម្បីមកស្តាប់ធម៌នៅពេលរាត្រីនេះ ដែលនេះគឺជាករណីផ្ទុយគ្នានៅពេលយើងនិយាយអំពីពុទ្ធសាសនាឥណ្ឌានិងទីបេ ឬបើបៀបនឹងអារម្មណ៍នៅពេលយើងទើបនឹងងើបពីដេកនៅពេលព្រឹក ឬកំពុងអង្គុយធ្វើសមាធិអីហ្នឹងជាដើម។ បើដូច្នេះបើសិនអ្នកសុំឲ្យមនុស្សដែលស្រ្តិះខ្លាំង(ជនបស្ចឹមប្រទេស) ឲ្យគេផ្តោតលើខ្យល់ដង្ហើម នៅពេលគេទើបនឹងមកដល់មជ្ឈមណ្ឌលពុទ្ធសាសនាភ្លាមៗ នោះស្រ្តិះរបស់គេនឹងកើតឡើងកាន់តែខ្លាំងឡើងថែមទៀត ច្បាស់ជាធ្វើឲ្យគេយល់ច្រឡំពុំខាន។
ដោយហេតុថាគោលបំណងនៃការប្រតិបត្តិនៃការដកដង្ហើមគឺដើម្បីសម្រួលចិត្តឲ្យស្ងប់ ដូច្នេះខ្ញុំសូមផ្តែផ្តាំទៅកាន់ជនបស្ចឹមប្រទេស ដែលមានប្រវត្តិជាជនពោរពេញដោយស្រ្តិះទាំងអស់ថា ប្រសិនបើគេគិតថាវិធីសាស្រ្តនៃការរាប់វដ្តដង្ហើមចេញ ទប់ឬឈប់បន្តិចហើយដកចូលនេះគឹជាកិច្ចដែលធ្វើឲ្យគេយល់មិនច្បាស់ និងច្រឡំភ័ន្ត និងធ្វើឲ្យគេកាន់តែមានចិត្តស្រ្តិះលើសដើម នោះបានសេចក្តីថាវិធីសាស្រ្តនេះគឺផ្ទុយពីបំណងដែលយើងកំពុងធ្វើហើយ។ បើដូច្នេះវាគ្មានហេតុផលអ្វីដើម្បីទទូចប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តនោះនៅក្នុងបរិបទជាក់លាក់បែបនេះទេ។ នៅក្នុងស្ថានការណ៍បែបនោះ អ្វីដែលខ្ញុំណែនាំឲ្យធ្វើគឺ បើសិនជាវិធីសាស្រ្តបុរាណនៃការរាប់វដ្តនៃខ្យល់ដង្ហើមនេះធ្វើឲ្យគេកាន់តែមានចិត្តស្រ្តិះ នោះគេអាចប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តផ្តោតលើខ្យល់ដង្ហើមនេះតាមបែបបស្ចឹមប្រទេសវិញក៍បាន ពោលគឺគ្រាន់តែដកដង្ហើមចូល មិនចាំបាច់ទប់ខ្យល់ដង្ហើមឲ្យឈប់ទេ និងត្រូវដកចេញវិញ ហើយចាប់ផ្តើមរាប់វដ្តនៃការដកដង្ហើមនោះទៅ។
ដើម្បីសម្រួលចិត្តឲ្យស្ងប់ យើងអាចផ្តោតលើវដ្តដង្ហើមហើយចាប់ផ្តើមរាប់វាបើសិនចិត្តយើងនៅមិនសុខទេ ឬបែកអារម្មណ៍។ ប៉ុន្តែបើសិនចិត្តយើងមិនបែកផ្តេសផ្តាសទេ ឬមានលក្ខណៈសុខស្ងប់បន្តិច នោះមិនចាំបាច់រាប់ទេ។
នៅក្នុងន័យម៉្យាងទៀត ប្រតិបត្តិតាមវិធីសាស្រ្តធម៌ មានវិធីសាស្រ្តបីយ៉ាងដែលយើងអាចយកមកប្រើប្រាស់បាន ដោយអាស្រ័យលើស្ថានភាពជាក់ស្តែងនៃអ្នកបដិបត្តិ ដែលគេត្រូវតែគិតគូថ្លឹងថ្លែងដោយខ្លួនឯង បន្ទាប់មកគេអាចប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តផ្សេងៗក៍បាន។ ដូច្នេះ៖
- ប្រសិនបើយើងជាមនុស្សដែលមានចិត្តស្រិ្តះខ្លាំង យើងគ្រាន់តែរាប់ខ្យល់ដង្ហើមចេញចូលតាមធម្មតា តាមបែបបស្ចឹមប្រទេសទៅបានហើយ។
- ប្រសិនបើយើងមិនមែនជាមនុស្សដែលមានចិត្តស្រិ្តះខ្លាំងពេកទេ តែចិត្តរបស់ខ្លួនក៍មិនសូវមានការគិតផ្តោតល្អទេ នោះយើងអាចប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តបុរាណនៃការរាប់ខ្យល់ដង្ហើម ពោលគឺ ដកចេញ ឈប់បន្តិច និងដកចូលវិញ។
- ប្រសិនបើចិត្តយើងមានលក្ខណៈស្ងប់បន្តិច នោះយើងមិនចាំបាច់រាប់ទេ គ្រាន់តែផ្តោតចិត្តលើខ្យល់ដង្ហើមទៅបានហើយ។
នៅក្នុងការអនុវត្តិប្រតិបត្តិប្រភេទវិធីសាស្រ្តទាំងអស់នេះ អ្វីដែលយើងកត់សម្គាល់នៅទីនេះគឺថា យើងចាំបាច់ត្រូវតែស្គាល់ខ្លួនឯងឲ្យច្បាស់ និងត្រូវអនុវត្តវិធីសាស្រ្តដែលសមរម្យសំរាប់ខ្លួន។ អ្វីដែលអស្ចារ្យអំពីធម៌ពុទ្ធសាសនាគឺថា មានវិធីសាស្រ្តច្រើនណាស់នៅក្នុងព្រះធម៌ដើម្បីឲ្យយើងយកមកបដិបត្តិបាន បើដូច្នេះជាធម្មតាគឺមានវិធីសាស្រ្តច្រើនរាប់មិនអស់ ដើម្បីបដិបត្តិសម្រេចបាននូវគោលដៅជាក់លាក់ណាមួយទៅតាមការប្រាថ្នារបស់ខ្លួន។ យើងចាំបាច់ត្រូវតែប្រតិបត្តិចម្រើនភាពរលឹកដឹងចំពោះខ្លួនឯង នៅក្នុងន័យនៃការដឹងអំពីសភាពអារម្មណ៍របស់ខ្លួននៅក្នុងខណៈពេលជាក់លាក់ណាមួយជាដើម ហើយបន្ទាប់មកប្រសិនបើយើងសិក្សាវិធីសាស្រ្តជាច្រើនដើម្បីសម្រេចកិច្ចអ្វីមួយ នោះយើងត្រូវយកវិធីសាស្រ្តមួយណាដែលសមស្របមកប្រើប្រាស់។ ប្រសិនបើវាគ្មានប្រសិទ្ធិភាពទេ នោះយើងអាចសាកព្យាយាមវិធីសាស្រ្តផ្សេងមួយទៀតបាន។ បើដូច្នេះតោះយើងផ្តោតលើខ្យល់ដង្ហើមដោយប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តទាំងបីយ៉ាងនេះដើម្បីសម្រួលចិត្តឲ្យស្ងប់។
[សមាធិ]
នៅក្នុងដំណាក់កាលនៃការសម្រួលចិត្តឲ្យស្ងប់នេះ នៅក្នុងបរិបទនៃការប្រើប្រាស់ភ្នែកទាំងគូ យើងអាចបើកក៍បាន ដោយសំលឺងចុះក្រោមឬបិទក៍បាន វិធីសាស្រ្តទាំងពីរនេះត្រូវបានបង្រៀនដោយសម្មាសម្ពុទ្ធ។ មាននិកាយពីរធំៗនៅក្នុងពុទ្ធសាសនា នៅក្នុងទំនៀមថេរៈវាទឬហីនយានជាទូទៅគេបដិបត្តិសមាធិបិទភ្នែក ចំណែកឯនៅក្នុងទំនៀមមហាយានវិញ ជាទូទៅគេបដិបត្តិសមាធិបើកភ្នែក ដោយសំឡឺងមើលទៅក្រោមតាមរយៈចុងច្រមុះ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងសំលឺងមើលទៅលើការូឬដី នៅក្នុងគោលដៅនៃចុងច្រមុះ នោះបានសេចក្តីថាភ្នែកនោះមិនមានការផ្តោតឲ្យចំជាក់លាក់ពេកទេ។
បើដូច្នេះជាថ្មីម្តងទៀតយើងត្រូវតែមានសតិដឹងអំពីខ្លួនឯងឲ្យបានច្បាស់ ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្លួនជាមនុស្សដែលមានចិត្តស្រ្តិះនិងមានការថប់អារម្មណ៍ខ្លាំង នោះវាអាចជាកិច្ចដ៍ងាយស្រួលសំរាប់យើងក្នុងការបដិបត្តិសមាធិដោយបិទភ្នែកវិញក៍បានដែរ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើចិត្តខ្លួនហាក់មានលក្ខណៈសុខស្ងប់បន្តិចហើយនោះ នោះយើងអាចបដិបត្តិដោយបើកភ្នែកនិងសំលឺងចុះក្រោមបាន ដោយសារថាយើងប្រាថ្នាចង់ឲ្យចិត្តខ្លួនស្ងប់មិនមែនដើម្បីគេចចេញឬបដិសេធពិភពលោកទាំងមូលចោលដោយបិទភ្នែកទាំងគូរបស់ខ្លួននោះទេ តែយើងចង់ឲ្យចិត្តខ្លួនស្ងប់ដើម្បីសម្រួលចិត្តដោះស្រាយជាមួយពិភពលោកនិងជាមួយបុគ្គលដ៍ទៃទៀត។ បើដូច្នេះការបដិបត្តិដោយបើកភ្នែកគឺស្របទៅតាមវិធីសាស្រ្តនេះ។
ជំហានបន្ទាប់គឺត្រូវបញ្ជាក់អំពីចេតនារបស់ខ្លួនឡើងវិញ យើងឧស្សាហ៍គិតដល់ចំណុចនេះ(ការបដិបត្តិនេះ)ថាជាការសំដៅទៅរកការត្រួតពិនិត្យហេតុផលផ្លូវចិត្ត ឬផ្លូវអារម្មណ៍ផ្សេងៗណាមួយទៅវិញ ដូចជាការសួរថាហេតុអ្វីយើងត្រូវមកចូលរួមការបដិបត្តិសមាធិអីជាដើម។ ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវធ្វើបែបនេះ? ដោយចេញពីអារម្មណ៍ថាខ្លួនខុសអីជាដើម? តើខ្ញុំធ្វើកិច្ចនេះដោយមានសំពាធពីក្រុមមិត្តខ្ញុំមែនទេ? ការបដិបត្តិកិច្ចនេះជាផ្នែកមួយនៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងនៅក្នុងសង្គមមែនទេ ឬដោយការជាប់ចិត្តជាមួយក្រុមណាមួយ ឬដូចដែលខ្ញុំនិយាយថាជា «dharma-junky» ដើម្បីទៅស្វែងរកកំលាំងថាមពលពីធម្មាចារ្យដែលពូកែខាងវោហាសាស្រ្ត? ឬក៍ថាអ្នកជាប់ចិត្តស្រលាញ់គ្រូ ដូច្នេះអ្នកមកចូលរួមបដិបត្តិដោយចិត្តឧបាទាននេះជាដើម។ ប្រការទាំងអស់នេះមិនត្រូវបានគេលើកឡើងនៅក្នុងវិធីសាស្រ្តពុទ្ធសាសនាទេ។ នេះគឺជាវិធីសាស្រ្តតាមបែបបស្ចឹមប្រទេសវិញទេ ហើយពិតណាស់ថាវាមានប្រយោជន៍ដែរ។
ប៉ុន្តែនៅពេលបដិបត្តិតាមវិធីសាស្រ្តពុទ្ធសាសនាត្រឹមត្រូវ យើងនិយាយថាខ្លួនត្រូវបញ្ជាក់អំពីចេតនារបស់ខ្លួនឡើងវិញឲ្យបានច្បាស់លាស់ គឺបានសេចក្តីថាតើចេតនាបំណងរបស់ខ្លួនជាអ្វីឲ្យប្រាកដ។ ការជំរុញលើកទឹកចិត្តនៅក្នុងពុទ្ធសាសនាគឺជាប្រភេទនៃចេតនា នៅក្នុងន័យម៉្យាងទៀត តើយើងមកទីនេះដើម្បីមកធ្វើអ្វី មានបំណងចង់ធ្វើអ្វី តើគោលដៅរបស់ខ្លួនជាអ្វី? យើងអាចគិតដល់ចំណុចនេះនៅក្នុងបរិបទនៃគោលបំណងបីយ៉ាងដែលខ្លួនប្រាថ្នាចង់សម្រេចបានពេលខ្លួនមកទីនេះ ដែលស្តាប់ទៅហាក់មានលក្ខណៈសមរម្យ។ ជាថ្មីម្តងទៀតយើងត្រូវតែដឹងអំពីខ្លួនឯង និងស្មោះត្រង់ចំពោះខ្លួនឯង ហើយតើគោលដៅរបស់ខ្លួនជាអ្វីនិងមានបំណងបែបណាជាដើម។ ពីព្រោះថាវាមានលក្ខណៈងាយស្រួលសំរាប់គេដោយគ្រាន់តែគិតថាខ្លួនជាអ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនានិងដើរនិយាយថា «ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើកិច្ច(ប្រតិបត្តិ)នេះដើម្បីឲ្យខ្លួនសម្រេចបានការត្រាស់ដឹង ដើម្បីអាចធ្វើជាប្រយោជន៍ដល់សព្វសត្វៈលោកទាំងអស់បាន»។ ទាំងអស់នេះគឺគ្រាន់តែជាពាក្យសំដីតែម៉្យាងទេ។
ពីព្រោះថាដោយគ្មានការយល់ដឹងថាការក្លាយខ្លួនជាសម្មាសម្ពុទ្ធនេះមានអត្ថន័យយ៉ាងណា និងដោយគ្មានក្តីប្រាថ្នាពិតប្រាកដដើម្បីរំដោះខ្លួនឲ្យរួចផុតពីវាលវដ្តសង្សារ ហើយដោយគ្រាន់តែពោលពាក្យថា «ប្រពៃណាស់ ខ្ញុំកំពុងតែផ្តោតបំណងឆ្ពោះទៅរកការត្រាស់ដឹងដើម្បីជួយដល់សព្វសត្វៈទាំងអស់» នោះគឺគ្មានអត្ថន័យអ្វីទេ។ ដូច្នេះអ្វីដែលធ្វើឲ្យវាកាន់តែមានប្រសិទ្ធិភាពនោះគឺត្រូវមានភាពប្រាកដនិយម និងស្មោះត្រង់ ដឹងប្រាកដថាគោលដៅរបស់ខ្លួនជាអ្វី។ បើដូចនេះមានគោលដៅបីដែលសមរម្យ។ ទីមួយអាចថាយើងពិតជាមានក្តីខ្វល់ខ្វាយ ដើម្បីគ្រាន់តែខំព្យាយាមធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួននៅក្នុងបច្ចុប្បន្នជាតិនេះប្រសើរឡើងតែម៉្យាង ហេតុដូចនេះហើយបានជាខ្លួនមកទីនេះដើម្បីចូលរួមបដិបត្តិ ជាប្រភេទមួយនៃវិធីសាស្រ្តព្យាបាលផ្លូវចិត្តតាមបែបវិធីសាស្រ្តពុទ្ធសាសនា។
ឬក៍ថាយើងអាចចាត់ទុកវិធីសាស្រ្តនេះដោយគិតថាវាគឺជាព្រះធម៌ស្រាល(មិនមែនព្រះធម៌សុទ្ធពិតៗទាំងស្រុងទេ) (Dharma-lite) ដែលជាថ្មីម្តងទៀត «ខ្ញុំកំពុងតែប្រតិបត្តិដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់ខ្លួនប្រសើរឡើង ប៉ុន្តែខ្ញុំចាត់ទុកកិច្ចនេះថាជាឈ្នាន់ដើម្បីធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកវិមុត្តិចិត្ត និងការត្រាស់ដឹងពេញលេញ»។ ឬក៍ថាយើងអាចប្រតិបត្តិកិច្ចនេះនៅក្នុងន័យនៃព្រះធម៌សុទ្ធពិតៗ ដែលអាចថា «ខ្ញុំកំពុងតែប្រតិបត្តិកិច្ចនេះជាជំហានមួយដើម្បីឈានទៅរកវិមុត្តិចិត្តនិងការត្រាស់ដឹងពិតប្រាកដ»។ បើដូច្នេះមិនថាគោលដៅរបស់ខ្លួនជាអ្វីទេ តែយើងត្រូវតែបញ្ជាក់វាឡើងវិញបែបនេះ។ ប្រសិនបើយើងមានភាពស្មោះត្រង់នឹងគោលដៅរបស់ខ្លួន នោះវាមានភាពងាយស្រួលដើម្បីឲ្យយើងអាចដាក់ចិត្តដាក់កាយប្រតិបត្តិបាន បើពុំដូច្នោះទេ អ្វីដែលខ្លួនកំពុងធ្វើគឺប្រៀបដូចជាការលែងហ្គេមដូច្នោះដែរ។
បន្ទាប់មកយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តច្បាស់លាស់ដើម្បីស្តាប់ព្រះធម៌ដោយមានការតាំងសតិខ្ពស់។ ប្រសិនបើការតាំងសតិរបស់ខ្លួនបែកខ្ញែក ចេញពីខ្លួនទៅ យើងត្រូវព្យាយាមនាំវាត្រឡប់មកវិញ បើសិនយើងងងុយដេក យើងត្រូវខំព្យាយាមដាស់ខ្លួនឯងឲ្យភ្ញាក់ឡើង។ យើងត្រូវកែសម្រួលឥរិយាបថរបស់ខ្លួន(ការអង្គុយឬដើរឬឈរជាដើម) ប្រសិនបើការធ្វើបែបនេះធ្វើឲ្យខ្លួនមានសតិភ្ញាក់ឡើងវិញ ពោលគឺអង្គុយឲ្យត្រង់ តែកុំតឺងតែងពេកជាដើម។ បើសិនអស់កំលាំង ដើម្បីប្រមូលកំលាំងឡើងវិញ យើងត្រូវសំលឹងផ្តោតលើចំណុច ដែលឋិតនៅរវាងរោមចិញ្ចើមទាំងពីរ ដោយសំលឹងឡើងលើបន្តិច ដោយរក្សាក្បាលរបស់ខ្លួនឲ្យនៅនឹងដដែល។ ប្រសិនបើយើងមានអារម្មណ៍ថាភ័យ ឬតឹងតែង ហើយត្រូវការប្រមូលអារម្មណ៍ នោះយើងត្រូវសំលឹងចុះក្រោម ផ្តោតលើចំណុចផ្ចិតរបស់ខ្លួន។ នៅខណៈពេលដែលយើងដកដង្ហើមចូលជាធម្មតា យើងទប់ខ្យល់ដង្ហើមរហូតដល់យើងត្រូវការដកដង្ហើមចេញ។
ការធ្វើការសម្រេចចិត្តច្បាស់លាស់ឬមានចេតនាច្បាស់លាស់ដើម្បីធ្វើការតាំងសតិគឺបានមកពីការណែនាំនៃមេត្រិយ៍ផ្ទាល់ (Maitreya) ស្តីអំពីវិធីសាស្រ្តដើម្បីសម្រេចបានការតាំងសតិខ្ពស់។ ការសម្រួលកំលាំងថាមពល តាមរយៈនៃការផ្តោតលើចំណុចដែលឋិតនៅចន្លោះរវាងរោមចិញ្ចើមទាំងពីរ និងការផ្តោតលើចំណុចផ្ចិតរបស់ខ្លួន គឺដកស្រង់ចេញពីការបង្រៀននៃកាលៈចក្រៈ(kalachakra)។ បើទោះបីមិនមានវិធីសាស្រ្តពុទ្ធសាសនានៃកិច្ចបដិបត្តិបឋមដែលគេបានដាក់បញ្ចូលគ្នា ហើយនិងត្រូវបានដាក់បញ្ចូលគ្នានៅទីនេះយ៉ាងណាក្តី តែវិធីសាស្រ្តទាំងអស់នេះគឺជាវិធីសាស្រ្តពុទ្ធសាសនាទាំងអស់។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដាក់បញ្ចូលគ្នានៅទីនេះនៅក្នុងទម្រង់នេះជាចម្បង ដោយសារអ្វីដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះកន្លងមកគឺថា ជនបស្ចឹមប្រទេសភាគច្រើនគេមកស្តាប់ធម៌ដោយខ្លួនមានចិត្តស្រិ្តះខ្លាំងបំផុត ហើយប្រភេទនៃកិច្ចបដិបត្តិបឋមនេះគឺអាចជួយសម្រួលដល់គេបាន។ យើងត្រូវការវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗនៃកិច្ចបដិបត្តិបឋមដែលសមស្របទៅតាមជីវិតដែលពោរពេញដោយសម្ពាធរបស់យើងនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។