အဆင့်ဆင့်တက်လှမ်းသည့်လမ်းကြောင်းဖြစ်သော လမ်း-ရင်း တရားကို အစဉ်အလာအတိုင်း တင်ပြဆွေးနွေးခြင်း

ဧကန်မုချသေကြရမည်

တန်ဖိုးရှိသောလူ့ဘဝသည် မည်ကဲ့သို့နည်းဟု စဉ်းစားပါက ကျောက် သို့မဟုတ် သတ္တုဖြင့် ပြုလုပ်ထားခြင်း မဟုတ်ပါ။ ထိုသို့ပြုလုပ်ထားပါက အချိန်ကြာမြင့်စွာ တည်နိုင်ပါသည်။ တကယ်တော့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုခွဲစိတ်ပြီး အထဲမှာဘာရှိသည်ကို ကြည့်ပါက သွေးနှင့် အူများသာ ဖြစ်သည်။ စျေးတွင်သားငါး ဝယ်ပြီးနောက် အိမ်မှာချိတ်ထားသည့် တိရစ္ဆာန် ကိုယ်အင်္ဂါများလို ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ထဲရှိအရာများမှာ နာရီထဲမှ ပစ္စည်းများလို နူးညံ့လှပါသည်။

သေခြင်းတရားနှင့် သေဆုံးသွားသူများ အရေအတွက်ကို စဉ်းစားကြည့်ပါက ပုတီးတစ်လုံးချင်းစိတ်ပြီး ရေတွက်လျှင် ပုတီးပတ်ရေများစွာ ရနိုင်ပါသည်။ ဓမ္မသာလာသို့ လာကတည်းက တိဘက်လူမျိုးမည်မျှ သေဆုံးခဲ့ပြီကို စဉ်းစားသောအခါ ကျွန်ုပ်၏ပုတီးတစ်ခုလုံးကို အလွန်လျင်မြန်စွာ စိတ်နိုင်ပါသည်။

မသေဆုံးခဲ့သော လူသားခန္ဓာကိုယ်ဟူ၍ မရှိခဲ့ပါ။ ထို့ပြင် သစ်ပင်၊ ပန်းပင်များ မည်ကဲ့သို့ သေဆုံးသည်ကို တွေးကြည့်ပါက သင်သေရမည့်အချိန်လည်း အနှေးနှင့် အမြန်သာ ဖြစ်သည်ကို မြင်နိုင်ပါသည်။ မွေးဖွားလာခြင်း၏ သဘာဝအလျှောက် နိဂုံးမှာ သေဆုံးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအတွက် ဘာမျှမလုပ်နိုင်ပါ။ ဤနေရာသို့ အတူတကွ ရောက်လာပြီးလျှင် နိဂုံးတွင် ခွဲကြရပါမည်။ အတက်၏ နောက်ဆုံး နိဂုံးချုပ်သည် အကျ ဖြစ်ပါသည်။ သေခြင်းတရားမှတစ်ပါး အခြားမရှိပြီဟု သဘောပေါက်ပါက အသေမဦးမီ ဓမ္မကျင့်ကြံမှုဦးအောင် ကြိုးစားဖို့လိုပါသည်။

ထို့ပြင် မည်ကဲ့သို့သေရမည်ကိုလည်း တွေးကြည့်သင့်ပါသည်။ အလွန်ဖျားနာနေပြီဟု စိတ်ကူးကြည့်ပါ။ အသားအရေများ စိတ်ပျက်ဖွယ်အရောင် ပြောင်းလာသည်။ အလွန် အားနည်းလာသည်။ သင့်ဆွေမျိုးအားလုံးက ငိုကြွေးပြီး အလွန် ဆိုးရွားကြောင်း ပြောနေသည်။ ဆရာဝန်ရောက်လာပြီး ဆေးပေးသည်။ သို့သော် တက်ခေါက်ကာ အရမ်းဆိုးနေပြီဟု ပြောပါသည်။

အချိန်မရွေး သေဆုံးနိုင်သည်

ထို့ပြင် ဘယ်အချိန်သေရမည်ကို သေချာမသိနိုင်ပါ။ ဆံဖြူသွားကျိုးနေသည့် အလွန်အသက်ကြီးသော မိဘများက သူတို့ သားသမီးများ နာရေးသို့ လာရောက်သည်ကို မြင်နိုင်ပါသည်။ ထို့ပြင် ပုံမှန်အစာစားနေရင်း စားပို့နင့်ပြီး သေဆုံးသူ များလည်း မနည်းပါ။

ဥပမာ၊ တိဘက်မှ ဤဥပမာတစ်ခုကို တွေးကြည့်နိုင်ပါသည်။ လူတစ်ယောက်သည် အသားတုံးကြီးအချို့ကို ဘေးဖယ်ထားပြီး မနက်ရောက်မှ စားမည်ဟု ပြောသည်။ ထိုအသားတုံးများက သူ့ထက် ပိုပြီး တာရှည်ခံပါသည်။ နောက်ဥပမာတစ်ခုမှာ ဆင်းမလားရှိ အာလူးစိုက်တောင်သူ တစ်ယောက်ကို တွေ့ရာတွင် နေ့လည်စာအတွက် ပေါင်မုန့်ကြော်ရန် ရှိသော်လည်း ပေါင်မုန့်ကြော်နေစဉ်မှာပင် သူသေဆုံးခဲ့ပါသည်။

မမြဲခြင်းနှင့် သေခြင်းတရားကို အလေးထားရန် အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းမှာ ယင်းတို့အကြောင်းကို စာအုပ်တွေထဲ မဖတ်ပါနှင့်။ ခင်မင်သူများ သေဆုံးခဲ့ပုံကိုသာ တွေးကြည့်ရန် လိုပါသည်။

သေခါနီးအချိန်တွင် ဓမ္မကသာ ကူညီနိုင်သည်

မရဏ တရားရှုမှတ်မှု၏ အရေးကြီးပုံက ဘာလဲ။ ၎င်းသည် ဓမ္မကျင့်ကြံမှုသည်သာလျှင် တကယ်ထိုက်တန်သည့် အလုပ်ဖြစ်သည်ကို ဖော်ပြနေပါသည်။

ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းအနေနှင့် စဉ်းစားပါက ကိုယ်နှင့်တစ်ပါတည်း ဘာမှမယူသွားနိုင်သည်ကို မြင်လာပါမည်။ ဥပမာ၊ သင်သည် ငွေကြေးအလွန် ကြွယ်ဝသည့် ကုန်သည်တစ်ယောက် ဖြစ်ပါက သင်ယူသွားနိုင်သမျှမှာ တန်ဖိုးကြီးမားသည့် ပိတ်စ တစ်စဖြင့် မီးလောင်တိုက် မသွင်းမီ သင့်ခန္ဓာကိုယ်ကို ရစ်ပတ်ပေးမည်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ဤကုန်သည်က တစ်နိုင်ငံမှ တစ်နိုင်ငံသို့သွားပြီး စုစည်းခဲ့သည့် အပျက်သဘော ဆောင်ရွက်ချက်များ အနေနှင့်ဆိုပါက အလွန်များနေနိုင်ပါသည်။

သင့်မှာ အစေခံ၊ အလုပ်သမား များစွာရှိခြင်း သို့မဟုတ် သင်က စစ်သား ၁၀၀၀၀၀ ကိုအမိန့်ပေးရသည့် ဗိုလ်ချုပ်တစ်ယောက် ဖြစ်နေခြင်း ဆိုလျှင်လည်း သင်သေဆုံးချိန်မှာ ဘယ်သူမှအတူ မလိုက်နိုင်ပါ။ တစ်နိုင်ငံလုံး ဆွေမျိုးများရှိနေလည်း မကူညီနိုင်ပါ။ သူတို့တတ်နိုင်သည်မှာ သင်သေဆုံးခါနီးတွင် ရပ်နေပေးရုံသာ ဖြစ်ပါသည်။ သင့်ကို အလွန်အနှောင့်အယှက် ပေးကာ ငြိမ်းချမ်းစွာ သေဆုံးပြီး ပြန်လည်ဝင်စားမှုအတွက် များစွာ နှောင့်ယှက်နေနိုင်ပါသည်။

သေခါနီးအချိန်တွင် အထောက်အကူပြုသည့် တစ်ခုတည်းသောအရာမှာ ဓမ္မကျင့်ကြံမှု ဖြစ်ပါသည်။ အကြောင်းမှာ အပြုသဘော ဆောင်ရွက်ချက်များဖြင့် အကောင်းကံ အစွမ်းများ လုံလောက်နေပါက သင့်နောင်ဘဝအတွက် များစွာအကျိုးပြုနိုင်ပါသည်။ သို့သော် အပျက်ကံစွမ်းအားများက နောင်ဘဝများကို ပိုဆိုးစေပါလိမ့်မည်။ ဤအချက်ကို သေခြင်းတရားအကြောင်း မတွေးဘဲ နားလည်နိုင်ပါသည်။ တိဘက်လူမျိုး အများစုသည် တိဘက်တွင် အလွန် ချမ်းသာသော်လည်း သူတို့၏ အသိပညာနှင့် ထိုအချိန်က ကိုယ်တွင်း အရည်အချင်းများကိုသာ ယူဆောင်ထွက်ခွာ သွားနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် လက်ရှိဘဝတွင် ဓမ္မကို သန့်ရှင်းစွာ ကျင့်ကြံရန် လိုပါသည်။ လောကီကိစ္စများဖြင့် အချိန်မဖြုန်းသင့်ပါ။

ယခုဘဝ၏ လောကီရေးရာအားလုံးကို ဖွဲမှုန့်များကဲ့သို့ အသေးအဖွဲများသာ ဖြစ်သည်ဟု စဉ်းစားသင့်ပါသည်။ လောကီရေးရာကိစ္စများတွင် အနှစ်သာရ မရှိပါ။ လောကီရေးရာကိစ္စများကို သဲရဲတိုက်ဆောက်သော ကလေးများကဲ့သို့ သဘောထားသင့်ပါသည်။ သူတို့ကစားပြီးသွားသောအခါ ထားရစ်ခဲ့ပြီး ထွက်သွားကြပါသည်။ လောကီရေးရာ ကိစ္စများကိုလည်း ထိုအတိုင်း သဘောထားသင့်ပါသည်။

ဤအချက်အားလုံးကို စဉ်းစားပါက ဓမ္မကျင့်ကြံမှုတွင် များစွာအထောက်အကူ ဖြစ်ပါမည်။

ကနဦးအဆင့်

လောကီရေးရာကိစ္စများ အားလုံးကို မလိုအပ်ဘူး၊ အရေးမကြီးဘူးဟု ယူဆပါက တစ်ခုတည်းသော အရေးကြီးသည့် အရာမှာ ဓမ္မကျင့်ကြံမှုဟု သဘောပေါက်လာပါမည်။ ဓမ္မကျင့်ကြံရန်အတွက် သင့်အနာဂတ် ဘဝများအထိ အကျိုးရှိမည့်အရာ တစ်ခုခုကို ပြုလုပ်ရန်လိုပါသည်။ ဥပမာ၊ ‘‘အခု တန်ဖိုးရှိတဲ့ လူသားဘဝကို ရရှိထားတဲ့အတွက် နောင်ဘဝတွေမှာ ပိုဆိုးတဲ့ဘုံတွေကို မရောက်အောင် ကာကွယ်ဖို့ အသုံးပြုရမယ်’’ ဆိုသည့် သဘောထား ရှိရပါမည်။ ဤသည်မှာ မိမိတို့၏ တန်ဖိုးရှိသောဘဝများကို အနည်းဆုံးအဆင့် အသုံးချခြင်း ဖြစ်ပါ၏။

ပိုဆိုးသော ဘုံသုံးဘုံသို့ မကျရောက်အောင် ကျွန်ုပ်တို့ကို ကာကွယ်ပေးမည်မှာ ကျင့်ဝတ်သီလ အတိအကျ စောင့်ထိန်းခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ကျင့်ဝတ်သီလ စောင့်ထိန်းရန် ခိုင်မာသောစိတ် ရှိလျှင်လည်း တဖြည်းဖြည်း လျော့ပါးသွားပါသည်။ ထို့ကြောင့် ပိုဆိုးသည့် ပြန်လည်မွေးဖွားမှု မဖြစ်အောင် မိမိကိုယ်ကို ကာကွယ်ရန်အတွက် အနှောင့်အယှက်ပေးသည့် စိတ်ခံစားချက်များ မရှိအောင် ဖယ်ရှားရပါမည်။ ဤသည်မှာ အလွန်တရာညစ်ပေနေသော အဝတ်ကို လျှော်ဖွပ်ခြင်းနှင့် တူပါသည်။ ပထမတွင် အားအနည်းငယ်သာ စိုက်ရပြီး တဖြည်းဖြည်း အားပိုသုံးလာရ ပါသည်။ အနှောင့်အယှက်ပေးသည့် စိတ်ခံစားချက်များ မရှိအောင် ဖယ်ရှားရန်အတွက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ညင်သာစွာ စတင်ကာ တဖြည်းဖြည်း အင်တိုက်အားတိုက် ကြိုးစားရပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျင့်ဝတ်သီလ စောင့်ထိန်းရန်အတွက် တဖြည်းဖြည်း အသုံးချရပါမည်။ ထို့နောက်တွင် အနှောင့်အယှက်ပေးသည့် စိတ်ခံစားချက်များကို ဖယ်ရှားနိုင်အောင် တဖြည်းဖြည်း အသုံးချရပါမည်။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက သင့်အားထုတ်မှုများ အလွယ်တကူ လျော့ပါးသွားပါလိမ့်မည်။

ပိုဆိုးသည့်ဘုံသုံးခုတွင် ပြန်လည်မမွေးဖွားအောင် ကာကွယ်ရန် ကျင့်ဝတ်သီလအတိုင်း သင်လိုက်နာပါက ဤသည်မှာ ဓမ္မကျင့်ကြံမှု အနိမ့်ဆုံးအဆင့် ဖြစ်ပါသည်။

အလယ်အလတ် အဆင့်

ပိုဆိုးသည့်ဘုံ သုံးခုမှ လွတ်မြောက်ကာ နောက်တစ်ဘဝတွင် နတ်ဘုံများ၏ သာယာပျော်ရွှင်မှုများ အကြားတွင်ဖြစ်စေ၊ လူအဖြစ်နှင့်ဖြစ်စေ ဖွားမြင်ပါက သံသရာတွင် ပြန်လည်မွေးဖွားမှုအားလုံး ဆင်းရဲဒုက္ခ ဖြစ်သည်ကို နားလည်သင့်ပါသည်။ ဤအကြောင်းကို လမ်-ရင်း တရားတော်များတွင် ကျယ်ပြန့်စွာ ဆွေးနွေးထားပါသည်။ သို့သော် ထိုအချက်ကို သင်က နေရောင်ထဲတွင် ရပ်နေပြီး အလွန်ပူအိုက်လာရာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သည့် ဥပမာဖြင့် ဖော်ပြနိုင်ပါသည်။ သံသရာထဲ၌ ဆင်းရဲဒုက္ခ လွတ်ကင်းသည့် နေရာ မရှိပါ။

အနှောင့်အယှက်ပေးသော စိတ်ခံစားချက်များသည် ထိန်းချုပ်မရအောင် ပြန်လည်မွေးဖွားမှု ဖြစ်နေသော သံသရာတွင် လည်စေပါသည်။ သစ်ပင်၏ အမြစ်ကဲ့သို့ ယင်း၏ဇစ်မြစ်မှာ အမှန်ပင် အမှီအခိုကင်းသော သတ်မှတ်ချက်များအား တွယ်တာခြင်းဖြစ်သည်။ သံသရာတွင် ဝဲလည်နေခြင်းသည် ပျော်ပျော်ကြီးလျှောက်သွားပြီး ဘယ်မှ မရောက်သလိုပင် ဖြစ်ပါသည်။ ထွက်ခွာရန် တစ်ခုတည်းသောနည်းမှာ မိမိကိုယ်ကို မြှင့်တင်ရန်၊ ထိုထက်ပိုပြီး တစ်ဆင့်ထက် တစ်ဆင့်မြင့်ရန် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအတွက် အဆင့်မြင့်မြင့် သိမြင်သဘောပေါက်သူဖြစ်သော၊ ပညတ်ချက်မရှိခြင်း၊ မဖြစ်နိုင်သည့် ‘‘ဝိညဉ်’’ မရှိခြင်းကို သဘောပေါက်သည့် အယူအဆမပါဘဲ ခွဲခြားသိရှိသောပညာ ရရှိထားသော အရိယာ ဖြစ်ရန် လိုပါသည်။ ဤသည်မှာ ဘာမှမရှိခြင်း (အနတ္တ) ကို ခွဲခြားသိရှိသောပညာ ဖြစ်ပါသည်။

မိမိစိတ်အစဉ်တွင် ဤသို့သော ဘာမှမရှိမှုကို သိမြင်သဘောပေါက်စေရန်အတွက် တည်ငြိမ်ခိုင်မာသော စိတ်အခြေအနေဖြစ်သည့် သမထ ရှိရန် လိုပါသည်။ ထိုသို့ရရှိရန်အတွက် ကျင့်ဝတ်သီလ လိုအပ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အဆင့်မြင့် သင်တန်းသုံးခုဖြစ်သည့် ကျင့်ဝတ်သီလ၊ စိတ်နှစ်ပြီး စူးစိုက်မှုသမာဓိနှင့် ခွဲခြားသိရှိသောပညာ အဆင့်မြင့် သင်တန်းတွင် ကျွန်ုပ်တို့ကို သံသရာ၌ ပြန်လည်မွေးဖွားမှု ထိန်းချုပ်မရစွာ ပြန်ဖြစ်ခြင်းထက် ကျော်လွှားသွားနိုင် စေပါသည်။ ဤသို့ကျင့်ကြံပါက မိမိ၏ သံသရာလည်နေမှုကို ရပ်တန့်ပစ်ပိုင်ပါသည်။

မိမိကိုယ်တိုင် အဆင့်မြင့်အခြေအနေကို ရရှိသွားသည့် အရိယာ သုံးမျိုးကို အောက်ပါအတိုင်း ခွဲခြားထားပါသည်-

• မြင်တွေ့သော လမ်းကြောင်းရှိသည့် စိတ်ကို ရရှိထားသူများ (မြင်တွေ့သောလမ်း)
• ကျင့်သားရသော လမ်းကြောင်းရှိသည့် စိတ်ကို ရရှိထားသူများ (တရားရှုမှတ်သောလမ်း)
• ဆက်လက်လေ့ကျင့်ရန် လိုအပ်သော လမ်းကြောင်းရှိသည့် စိတ်ကို ရရှိထားသူများ။

မြင်တွေ့သော လမ်းကြောင်းရှိသည့် စိတ်ရှိသူများက ဘာမှမရှိခြင်းကို အယူအဆမပါဘဲ တိုက်ရိုက် သိရှိပါသည်။ ကျင့်သားရသော လမ်းကြောင်းရှိသည့် စိတ်ရှိထားသူများက ဆက်လက်၍ တရားရှုမှတ်ကာ ဘာမှမရှိခြင်းကို အယူအဆမပါဘဲ သိရှိအောင် အလေ့အထများ ပိုနီစပ်စေခြင်း သို့မဟုတ် စုစည်းခြင်း ပြုလုပ်ရပါသည်။ အထပ်ထပ် တရားရှုမှတ်ကာ ဤသို့ ဘာမှမရှိကြောင်း သိမှုကို သင့်စိတ်က အပြည့်အဝ ကျင့်သားရလာပြီး လွတ်မြောက်မှုကို တားဆီးသည့် စိတ်ခံစားချက်အဟန့်အတားများကို သင့်စိတ်မှ လုံးဝ ဖယ်ရှားလိုက်သောအခါ လွတ်မြောက်သူဖြစ်သည့် အရိယာ ဖြစ်လာပါသည်။

မေတ္တာနှင့် ကရုဏာ

သို့သော် သင့်ကိုယ်သင် လွန်မြောက်ရုံမျှနှင့် မလုံလောက်ပါ။ အကြောင်းမှာ အကန့်အသတ်ရှိသော သက်ရှိများ (ခံစားချက်ရှိသော သက်ရှိများ) တွင် ဤသို့သောပျက်စီးခြင်းမျိုး ရှိပါသည်။ အကန့်အသတ်ရှိသော သက်ရှိအားလုံးတွင် ဆင်းရဲဒုက္ခရှိခြင်း၊ ယင်းမှလွတ်မြောက်လိုခြင်း ဆိုသည့်စိတ် ရှိရာတွင် တူညီကြပါသည်။ အကန့်အသတ် ရှိသော သက်ရှိအားလုံးကို ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်စေလိုသောစိတ် ရှိလာပါက ‘‘ကရုဏာ’’ဟုခေါ်ပါသည်။ သို့သော် အကန့်အသတ် ရှိသော သက်ရှိအားလုံးကို ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်စေလိုသောစိတ် မွေးမြူရန်အတွက် သင်ကိုယ်တိုင် ဆင်းရဲဒုက္ခကို အချိန်ကြာမြင့်စွာ တရားရှုမှတ်ဖို့ လိုပါသည်။ ထို့နောက် ယင်းသည် မည်မျှဆိုးရွားကြောင်း သဘော ပေါက်လာရန် လိုပါသည်။ လွတ်မြောက်လိုသော ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြစ်သည့် စွန့်ပယ်ခြင်းကို ရရှိနိုင်ပါသည်။ ဆင်းရဲဒုက္ခ၏ ဆိုးရွားပုံနှင့် ကိုယ်တိုင် လွတ်မြောက်လိုစိတ်တို့ ရရှိလာသည်နှင့် ထိုအတွေးကို သက်ရှိအားလုံးအပေါ် အသုံးချနိုင် ပါသည်။ ဤသည်မှာ ကရုဏာဖြစ်ပါသည်။

ထို့ကြောင့် စွန့်ပယ်ခြင်းဆိုသည်မှာ မိမိ အတွက် ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်လိုစိတ် ဖြစ်ပြီး ကရုဏာ ဆိုသည်မှာ သက်ရှိအားလုံး ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်စေလိုသောစိတ် ဖြစ်ပါသည်။ ကရုဏာနှင့် မေတ္တာ၏ ကွာခြားချက်မှာ ကရုဏာဖြင့် တွေးရာ၌ ‘‘အကန့်အသတ်ရှိသော သက်ရှိအားလုံး ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခ၏ အကြောင်းတရားများမှ ကင်းဝေးလျှင် ကောင်းလေစွ’’ ဟု တွေးခြင်းဖြစ်ပြီး မေတ္တာဆိုသည်မှာ သက်ရှိအားလုံးကို ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်ခြင်း အကြောင်းတရားများ ပေးအပ်လိုစိတ် ဖြစ်ပါသည်။

ဥပေက္ခာနှင့် ဗောဓိစိတ္တကို မည်ကဲ့သို့ထားရှိမည်နည်း

မေတ္တာနှင့် ကရုဏာ မရှိရသည့် အကြောင်းရင်းမှာ အဘယ်နည်း။ အားလုံးကို ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်ကင်းပြီး ပျော်ရွှင်မှု ရရှိအောင် ကျွန်ုပ်တို့ ဘာကြောင့်ဆန္ဒမရှိပါသနည်း။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်တို့စိတ်သည် မချောမွေ့ သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကြမ်းနေသည်။ အတက်အကျ ဖြစ်နေပါသည်။ ဤသို့ စိတ်မညီညာမှုဆိုသည်မှာ ဘာလဲ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆွေးမျိုးမိတ်သင်္ဂဟများကို အလွန် တွယ်တာမှု ရှိနေခြင်း၊ ရန်သူ သို့မဟုတ် မနှစ်သက်သူများကို တွေ့သောအခါ အလွန်မုန်းတီးခြင်းတို့ ဖြစ်ပါသည်။

သို့ဆိုလျှင် ကြမ်းနေသောလမ်းကို ချောအောင်မည်သို့ ပြုလုပ်မည်နည်း။ ဤနမူနာကိုတွေးကြည့်လျှင် နားလည်နိုင် ပါသည်။ လူတစ်ယောက်က သင့်ကို မနေ့က ရူပီး ၁၀၀ ပေးသည်။ နောက်တစ်ယောက်က ယနေ့ ရူပီး ၁၀၀ ပေးသည်။ မနေ့က ရူပီး ၁၀၀ ပေးသူက သင့်ကို ယခုမနက်တွင် လက်သီးနှင့်ထိုးသည်။ ယနေ့ ရူပီး ၁၀၀ ပေးသူက သင့်ကို မနေ့က လက်သီးနှင့်ထိုးသည်။ မည်သူ့ကို နှစ်သက်ပြီး မည်သူ့ကို မနှစ်သက်သင့်ပါသလဲ။

ဤနည်းအတိုင်းပင် အတိတ်က ရန်သူသည် များစွာ အကျိုးပြုခဲ့ပုံနှင့် အနာဂတ်တွင် များစွာအကူအညီ ဖြစ်နိုင်ပုံကို တွေးရပါမည်။ ထိုနည်းတူစွာ ကျွန်ုပ်တို့၏ မိတ်ဆွေများသည် အတိတ်က များစွာအန္တရာယ် ပေးခဲ့ပြီး အနာဂတ်တွင်လည်း ထိုသို့ပေးပါမည်။ အနှေးနှင့် အမြန်သာ ကွာပါမည်။

နောက်ထပ်ဥပမာတစ်ခုမှာ လူသားစားသူများ သို့မဟုတ် သမန်းဝံပုလွေနှင့် သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်များ ရှိပါသည်။ သူတို့ကို ကျွန်ုပ်တို့က အလွန်ချောမောလှပသည်ဟု ထင်ပြီး တစ်ဦးနှင့် လက်ထပ်ပါသည်။ သို့သော် တစ်ညတွင် အစွမ်းများထွက်လာပြီး ကျွန်ုပ်တို့ကို စားပစ်ပါလိမ့်မည်။

ခွေးတစ်ကောင်ကို ရိုက်သောအခါ ဟောင်ပြီး ပြန်ကိုက်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ရန်သူကို ဒေါသထွက်ပါက ခွေးတစ်ကောင်က တုံ့ပြန်သလို ကျွန်ုပ်တို့ တုံ့ပြန်နေပါသည်။ ဤသို့သော စိတ်မညီညာမှုကို ဖယ်ရှားရမည်။ ဤသို့သော တွယ်တာမှု၊ တွန်းကန်မှုကို ဖယ်ရှားရမည်။ ထို့နောက် ဥပေက္ခာစိတ် မွေးရမည်။ ထို့ပြင် ထိုဥပေက္ခာစိတ်အပြင် မေတ္တာနှင့် ကရုဏာကို ထားရှိရမည်။ မညီညာသောလမ်းပေါ်တွင် မော်တော်ကား သွားနိုင်အောင် လမ်းခင်းခြင်းနှင့် တူပါသည်။

လမ်းကိုဖောက်ခွဲပြီး ညီညာပြားချပ်စေသည့် ဒိုင်းနမိုက်ကဲ့သို့ အားကောင်းသောစိတ်များ ရှိရပါမည်။ မည်သို့သော စိတ်များနည်း။ အခြား အကန့်အသတ်ရှိသည့် သက်ရှိများ၏ ကြင်နာမှုကို တွေးကြည့်ပါ။ ဥပမာ၊ ကျွန်ုပ်တို့ နွားနို့ သောက်ကြသည်။ နွားနို့သည် ကျွဲ၊ နွားများမှ လာပါသည်။ သူတို့သည် အပြင်ထွက်၊ မြက်စား၊ ရေသောက်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့က သူတို့ထံမှ နို့ညှစ်ပါသည်။ ယုန်နှင့် ကြွက်များကို ဆေးပညာ သုတေသနအတွက် အသုံးပြုပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆေးများမှာ ကြွက်နှင့်ယုန်တို့ကို စတေးရသည့်အရာများ ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်ုပ်တို့ကို အန္တရာယ်ပေးနိုင်သည့် ရန်သူအဖြစ် ယူဆထားသော အကန့်အသတ်ရှိသည့် သက်ရှိအချို့ ရှိပါသည်။ သို့သော် ထိုအန္တရာယ်နှင့် သူတို့၏ ကြင်နာမှုဖြင့် ပေးထားသောအရာများကို နှိုင်းယှဉ်ပါက ကြင်နာမှုက အန္တရာယ်ထက် ပိုများပါသည်။ ထို့ပြင် သူတို့ပေးသော အန္တရာယ်မှာ တကယ်တော့ အလွန်အထောက်အကူ ပြုပါသည်။ ဘုရားဖြစ်ရန် အတွက် သည်းခံခြင်း ရှိရန်လိုပါသည်။ ထိုအတွက် ဆိုးရွားသောလူများ လိုအပ်ပါသည်။ လူတိုင်း အလွန်သဘော ကောင်းနေပါက ကျွန်ုပ်တို့သည် သည်းခံခြင်း မရှိနိုင်ပါ။ မိမိကို ဒေါသထွက်သူသည် အကန့်အသတ် ရှိသော သက်ရှိများ ဖြစ်ပြီး ဘုရားမဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် ထိုသူတို့သည် ကျွန်ုပ်တို့အား သည်းခံခြင်း သင်ကြားပေးသူများ ဖြစ်ပါသည်။ ဥပမာ၊ အတိဿ သည် တိဘက်သို့ လာသောအခါ သူ၏သည်းခံခြင်းကို အမြဲစမ်းသပ်သည့် အလွန်စည်းကမ်းမဲ့သော အိန္ဒိယလူမျိုးတစ်ယောက် သူနှင့်အတူ ပါလာပါသည်။ သူ့ကို ဘာကြောင့်ခေါ်လာသလဲဟု မေးသောအခါ သည်းခံခြင်းကို လေ့ကျင့်ရန်ဟု ဖြေပါသည်။ ထို့ကြောင့် အကန့်အသတ်ရှိသော သက်ရှိများနှင့် ဘုရားရှင်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့အပေါ် ကြင်နာမှုရှိရာတွင် တူညီပါသည်။ ရှန်တီဒေဝ၏ ဘုရားလောင်းတို့၏ ပြုမူဆောင်ရွက်မှုကို လေ့လာခြင်း တွင် ဤအချက်ကို ဖော်ပြထားပါသည်။

ဘုရားရှင်တို့ ဒေါသမထွက်ရသည့် အကြောင်းရင်း ရှိပါသည်။ ယင်းမှာ တစ်စိတ်တည်းထားပြီး အနှောင့်အယှက်ပေးသော စိတ်ခံစားချက်အားလုံး ကင်းသည့် စူးစိုက်မှုသမာဓိကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဘုရားရှင်တို့တွင် ဤသို့ တစ်စိတ်တည်း စူးစိုက်မှုသမာဓိ ရှိခြင်းကြောင့် ဒေါသမထွက်ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဤသို့ရှိလာရန် လိုပါသည်။ မနက်ခင်းတွင် အောက်ပါအတွေးနှစ်မျိုးဖြင့် နိုးထရန်လိုပါသည်-

• ငါသည် ယနေ့ အခြားသူများကို ဒေါသထွက်အောင် မလုပ်ပါ။
• အခြားသူများက ငါ့ကို ဒေါသထွက်အောင် လုပ်ခွင့် မပေးပါ။

ဤအချက်နှင့် ရင်းနှီးလာပါက မိမိ၏ အနှောင့်အယှက်ပေးသော စိတ်ခံစားချက်များကို လျှော့ချလာနိုင်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် အနှောင့်အယှက်ပေးသော စိတ်ခံစားချက်များမှ ထာဝရ ကင်းလွတ်သည့် အခြေအနေကို ရရှိကာ ဘုရားဖြစ်လာပါမည်။

ဤသည်မှာ ဘုရားရှင်တို့အလိုကျ နေထိုင်နိုင်ရန်အတွက် ဘာလုပ်ရမည်နည်းဟု မေးပါက အကန့်အသတ်ရှိသော သတ္တဝါတို့ကို ကူညီရန်နှင့် ကြင်နာရန် ဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်ကို ဘုရားရှင်တို့ ချီးမွမ်းပါသည်။ ဥပမာ၊ မိဘများတွင် သားသမီးများ ရှိပါက မိဘကိုသာ ကြင်နာခြင်းထက် ကလေးများကို ကြင်နာခြင်းက မိဘများအတွက် ပို၍ ပျော်ရွှင်စေပါသည်။ ထို့အတူ ဘုရားရှင်တို့သာမက အကန့်အသတ်ရှိသော သတ္တဝါတို့ကိုပါ ကြင်နာပါက ဘုရားရှင်တို့ နှစ်သက်တော်မူပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဤအခြေခံဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ‘‘အကန့်အသတ်ရှိသော သတ္တဝါအားလုံး အကျိုးအတွက် ဘုရားအဖြစ်သို့ ရအောင်ကြိုးစားမည်’’ ဆိုသည့် ဗောဓိစိတ္တ ရည်မှန်းချက်ကို ထားရှိရန် ကြိုးစားရပါမည်။

ထိုထက်ပို၍ ကျွန်ုပ်တို့သည် အကန့်အသတ်ရှိသော သတ္တဝါအားလုံး အကျိုးအတွက် ဘုရားအဖြစ်သို့ ယခုဘဝ၊ ယခုအခိုက်အတန့်မှာပင် ရရှိအောင် အလွန်ခိုင်မာသော ရည်မှန်းချက် ရှိရန်လိုပါသည်။ ယခုဘဝတွင် ဉာဏ်အလင်း ရရှိစေမည့် နည်းလမ်းရှိကြောင်း ဘုရားရှင်က ဟောကြားထားပါသည်။ ထိုနည်းလမ်းမှာ အဘယ်နည်း။ မန္တရား လမ်းကြောင်းဖြင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဤအတိုင်း သင်လိုက်နာပါက ယခုဘဝတွင် ဉာဏ်အလင်း ရရှိနိုင်ပါသည်။

ယခုဘဝတွင် ဉာဏ်အလင်း ရရှိရန် အလွန်ခိုင်မာသော ရည်ရွယ်ချက် ရှိသည့်တိုင် လွယ်ကူသည်ဟု မတွေးသင့်ပါ။ အကြောင်းမှာ အစမထင်သည့် အချိန်ကတည်းကပင် အပျက်သဘော ဆောင်ရွက်ချက်များစွာ စုစည်းထားသည့်အတွက် ဖြစ်ပါသည်။ မန္တရား ကြောင့် မြန်ဆန်လာနိုင်သော်လည်း အလွန်ခက်ခဲသည့် လမ်းကြောင်း ဖြစ်ပါသည်။ မန္တရား လမ်းကြောင်း ကျင့်ကြံမှုသည် လေယာဉ်စီးသလို လျင်မြန်သည်ဟု မတွေးသင့်ပါ။ ထိုသို့မလွယ်ကူပါ။ ဥပမာ၊ ဂျပ်ဆန် မီလာရေပသည် သူ၏ဂုရုဆရာတော် မာပ နှင့် အခက်အခဲများစွာ ကျော်ဖြတ်ခဲ့ပါသည်။ မျှောင်စင်များဆောက်ခြင်း၊ ရိုက်နှက်ခံရခြင်း၊ ဆင်းရဲဒုက္ခများစွာ ဖြတ်သန်းရခြင်းတို့ ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ထိုဘဝမှာပင် ဉာဏ်အလင်း ရရှိနိုင်ခဲ့ပါသည်။ သို့သော် မီလာရေပ ကြုံခဲ့သော အကျပ်အတည်းများ၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကိုပင် ကျွန်ုပ်တို့က ဖြတ်သန်းလိုစိတ် မရှိကြပါ။

ယခုဘဝတွင် ဉာဏ်အလင်းရရှိရေး ခိုင်မာသော ရည်မှန်းချက် ရှိပြီး အခက်အခဲများ ကျော်ဖြတ်ရန် အသင့်ပြင်ထားပါက ကျွန်ုပ်တို့သည် ပုံမှန်ကျင့်ကြံသွားပါက ကိုယ်တိုင်ဘုရားဖြစ်ရန် အခွင့်အရေး ရှိနေပါသတည်း။

တန်ဖိုးရှိသော လူသားအဖြစ်ဖြင့် မွေးဖွားလာသော ကျွန်ုပ်တို့သည် ဓမ္မ ကျင့်ကြံကာ ပိုကောင်းသော ပြန်လည်မွေးဖွားမှု၊ လွတ်မြောက်မှု၊ ဉာဏ်အလင်း ရရှိမှုတို့အတွက် ယင်းကို အသုံးချရပါမည်။ ထိုအတွက် အဆင့်လိုက်လမ်းကြောင်းအတိုင်း လိုက်နာရန် လိုပါသည်။ ထိုအထဲတွင် အပျက်သဘော ဆောင်ရွက်ချက် ဆယ်ချက်ကို ရှောင်ရှားခြင်း၊ အနှောင့်အယှက် ပေးသော စိတ်ခံစားချက်များ ဖယ်ရှားခြင်း၊ သံသရာမှ လွတ်ကင်းရန် ဆုံးဖြတ်ချက်၊ ဗောဓိစိတ္တ ရည်မှန်းချက်၊ တစ်စိတ်တည်းရှိသော စူးစိုက်မှုသမာဓိနှင့် ဘာမှ မရှိခြင်း (အနတ္တ) ကို အယူအဆ မပါဘဲ သဘောပေါက်ခြင်းတို့ ပါဝင်ပါသည်။