សព្វថ្ងៃនេះ មានការកើនឡើងជានិទស្សន្តនៃចំនួនយុវជនដែលមានបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្ត។ នេះគឺជាវិបត្តិដ៏ធំមួយនៃពិភពលោកបច្ចុប្បន្ន។ ដូច្នេះ សំណួរដែលតែងតែលើកឡើង គឺថាតើយើងត្រូវដោះស្រាយបញ្ហានេះដោយវិធីណា។
យើងឃើញមានសង្រ្គាម ជម្លោះ និងការវាយប្រហារភេរវករជាច្រើនបានកើតឡើង សន្មត់ថាក្នុងនាមជាសាសនា។ ទីណាដែលសម្តេចសង្ឃ ដាឡៃ ឡាម៉ា យាងទៅ គឺមានមនុស្ស អ្នកអប់រំ អ្នកធ្វើការសង្គម និងអ្នកជំនាញខាងពេទ្យ សុទ្ធតែសួរសំណួរមួយថា តើពិភពលោកមានបញ្ហាអ្វី? ពិភពលោកកំពុងឆ្លងកាត់វិបត្តិបែបនេះជាមួយនឹងអំពើភេរវកម្ម អំពើពុករលួយ ការរើសអើងយេនឌ័រ គម្លាតរវាងអ្នកមាននិងអ្នកក្រ ហើយបន្ទាប់មកបញ្ហាផ្លូវចិត្តរបស់យុវជន។ សព្វថ្ងៃនេះ មាន យុវជនដែលមានបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្តកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំង ដែលវាបានក្លាយជាវិបត្តិដ៏ធំមួយ។ ដូច្នេះ តើយើងអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនេះបានដោយរបៀបណា?
នៅក្នុងករណីនៃបញ្ហាសុខភាពផ្លូវចិត្ត យើងត្រូវសួរថា ហេតុអ្វីបានជាមានបញ្ហាទាំងនេះកើនឡើង នៅពេលដែលការអប់រំទំនើប គឺសំដៅដោះស្រាយបញ្ហាបែបនេះ។ តើអ្វីទៅជាបញ្ហាពិតប្រាកដ? តើវាកើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេច? នេះគឺជាសំណួរទូទៅដែលបានចោទសួរទៅលើព្រះអង្គ។ ដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា វាគឺដោយសារកង្វះខាតនៃប្រព័ន្ធអប់រំទំនើប។ កង្វះខាតនោះគឺថាប្រព័ន្ធអប់រំរបស់យើងត្រូវបានរចនាឡើងជាចម្បងដើម្បីកសាងបញ្ញា។ ក្នុងថ្នាក់មួយ បើយើងនិយាយថា ពីរបូកពីរស្មើបួន នោះយើងនឹងជាប់។ ជាមួយនឹងបេះដូងដ៏ស្រស់ស្អាត ភាពស្មោះស្ម័គ្រ និងសប្បុរសធម៌ ដែលយើងអាចមាន ប្រសិនបើយើងនិយាយថា ពីរបូកពីរ ស្មើបួន នោះយើងនឹងធ្លាក់។ គ្មានអ្នកណាអាចរំពឹងលើបេះដូងបានទេ! មានតែខួរក្បាលទេដែលត្រូវបានផ្តល់ការជឿជាក់។
នេះហើយគឺអ្វីដែលហៅថាការទទួលខុសត្រូវ។ ការអភិវឌ្ឍខួរក្បាលតែមួយមុខមិនធានាថាមានសុភមង្គលសម្រាប់ពិភពលោកនោះទេ ឬថានឹងមានការជឿទុកចិត្ត និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងក្ដីមេត្តាក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ។ នៅលើកម្រិតជាក់ស្តែង តើអ្វីអាចជាកម្លាំងជំរុញ កម្លាំងរុញច្រានមនុស្សជាតិ ឱ្យកាន់តែមានសន្តិភាព និងភាពសុខដុមរមនា? វាគឺបេះដូងមនុស្សយើង។
ដើម្បីធានាថាពិភពលោកអាចរីកចម្រើនដោយមិនធ្វើឱ្យខូចខាតដល់បេះដូងបាន ប្រាជ្ញាក៏ត្រូវការជាចាំបាច់ផងដែរ។ ប្រាជ្ញានិងបេះដូងត្រូវដើរទន្ទឹមគ្នា។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ការមានសេចក្តីនេះក្នុងចិត្តគឺជាគ្រឿងអធិកអធមនៃសីល ហើយអ្វីដែលជាសកល គឺចិត្តមេត្តា។ គ្មាននរណាម្នាក់បដិសេធរឿងនេះទេ។ មិនថាអ្នកមិនជឿ ឬអ្នកកាន់សាសនា អ្នកចេះដឹង ឬមិនចេះអក្សរ វាមិនសំខាន់ទេ។ គ្រប់គ្នាអរសប្បាយនិងចូលចិត្តមានអ្នកណាម្នាក់បង្ហាញការស្រឡាញ់និងការព្រួយបារម្ភ។ សូមចាំថា ក្រមសីលធម៌ គឺជាឫសគល់ គឺជាការអាណិតអាសូរ – សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអាណិតអាសូរចំពោះអ្នកដទៃ។
សំណួរបន្ទាប់គឺថា តើយើងអាចធ្វើអ្វីបាន? តើយើងអាចផ្សព្វផ្សាយរឿងនេះបានដោយរបៀបណា? ទីមួយ មជ្ឈមណ្ឌលនានាជុំវិញពិភពលោកអាចជួយបាន។ ជាឧទាហរណ៍ នៅមជ្ឈមណ្ឌលក្រមសីលធម៌ និងគុណតម្លៃនៅមហាវិទ្យាល័យ Ramanujan នៅទីក្រុងដេលី គម្រោងដ៏ធំមួយកំពុងត្រូវបានធ្វើឡើងក្រោមការឧបត្ថម្ភពីសម្តេចសង្ឃដាឡៃឡាម៉ា ដើម្បីលើកកម្ពស់ក្រមសីលធម៌សកល។
បន្ទាប់មកយើងត្រូវគិតថា តើយើងអាចធ្វើសកម្មភាពបែបណាដើម្បីជំរុញទឹកចិត្តអ្នកដ៏ទៃឲ្យកាន់តែមានចិត្តមេត្តា? គឺវាមិនគួរមាននៅក្នុងទម្រង់នៃទម្លាប់ទេ ប៉ុន្តែក្នុងទម្រង់នៃការបើកចំហ ការពិចារណា និងភាពកក់ក្តៅ។ យើងប្រហែលជាមិនអាចនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងពិភពលោកនោះទេ ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់យើងអាចព្យាយាមមានឥទ្ធិពលលើមនុស្សជុំវិញខ្លួនដែលប្រាកដជាអាចប្រព្រឹត្តដោយក្តីមេត្តាជាងនេះ ប៉ុន្តែអ្នកដែលប្រហែលជាមិនមានគំនិតដើម្បីធ្វើដូច្នេះ។ តើយើងអាចមានឥទ្ធិពលលើអ្នកដទៃដោយរបៀបណា? ប្រសិនបើយើងមិនអាចជួបជាមួយមនុស្សដែលអាចមានឥទ្ធិពលលើពិភពលោក ដែលយើងត្រូវស៊ើបអង្កេតពីរបៀបដែលយ៉ាងហោចណាស់យើងអាចផ្សព្វផ្សាយអំពីសារៈសំខាន់នៃក្តីមេត្តា ដោយមិនគិតពីអ្នកផ្សេងទៀតជានរណា ជាពិសេសក្នុងចំណោមយុវវ័យនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណា ក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់អនាគតគឺស្ថិតនៅលើយុវជនសព្វថ្ងៃ។