அகிம்சை மற்றும் ஆன்மீக மதிப்புகள்

வன்முறை, வன்முறை மனநிலைகளை நாம் மூன்று  வகைகளாக பௌத்த போதனைகளில் வேறுபடுத்தலாம். இந்த வார்த்தை வன்முறையை மொழிபெயர்த்தால் அதன் பொருள் இங்கே “கொடூரமாக இருத்தல்.” வன்முறையில் ஈடுபடுவதைப் பற்றி பேசும்போது நாம் வலிமையாகவும் வலுவாகவும் இருப்பதைப் பற்றி மட்டும் பேசவில்லை, ஏனென்றால் சில சமயங்களில் ஒருவர் தங்களுக்கு அல்லது பிறருக்கு தீங்கு விளைவிப்பதைத் தடுக்க வலிமையான முறைகளைப் பயன்படுத்த வேண்டும். உங்கள் குழந்தை சாலையில் ஓடிக்கொண்டிருந்தால், காரில் அடிபட்டு எளிதில் உயிரிழக்கலாம் என்றால், “செல்லமே, சாலையில் ஓடாதே" என்று கூறாமல், நீங்கள் குழந்தையை வலுக்கட்டாயமாகப் பிடித்து இழுக்க வேண்டியிருக்கும். அதனால் நாம் வன்முறையை கையில் எடுக்கிறோம் என்று சொல்லவில்லை. வன்முறை என்பது தீங்கு விளைவிக்க விரும்புவது, மேலும் நாம் பல்வேறு வழிகளில் தீங்கு விளைவிக்கலாம். எனவே பௌத்தத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள இந்த மூன்று வகைகளும் நம்மிடம் உள்ளன, இருப்பினும் நாம் அதிகம் சிந்திக்க முடியும் என்று நான் நம்புகிறேன்.

மற்றவர்களிடம் அகிம்சை

வன்முறையின் முதல் வகை மற்றவர்களை நோக்கி வன்முறையாக சிந்திப்பது. இது இரக்கமற்ற கொடூரமான நடத்தையாக வரையறுக்கப்படுகிறது, இதன் மூலம் நாம் மற்றவர்களுக்கு தீங்கு அல்லது கேடு விளைவிக்க விரும்புகிறோம். இரக்கம் என்பது பிறர் துன்பங்களில் இருந்தும் பிரச்சினைகளில் இருந்தும் அவற்றுக்கான காரணங்களில் இருந்தும் விடுபட வேண்டும் என்கிற விருப்பம். இங்கே, மற்றவர்கள் துன்பத்தில் இருந்து விடுபட வேண்டும் என்று விரும்புவதற்குப் பதிலாக, அவர்களுக்குத் துன்பம் இருக்க வேண்டும், அவர்களுக்குப் பிரச்சனைகள் இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறோம், அவற்றிற்கு நாமே காரணமாக இருந்தாலும் அல்லது மற்றவர்கள் ஏற்படுத்தினாலும் அல்லது அது இயற்கையின் ஒரு பகுதியாக நடந்தாலும் அவர்கள் துன்பப்பட விரும்புகிறோம். அந்த மனநிலையை சமாளிக்க நமக்கு உதவ, எல்லோரும் எப்படி சமமாக இருக்கிறார்கள் என்பதை நாம் சிந்திக்க வேண்டும், எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புகிறார்கள், யாரும் மகிழ்ச்சியின்றி இருக்க விரும்பவில்லை.

ஆகவே, யாராவது நமக்குத் தீங்கு விளைவித்தால், அல்லது நீங்கள் வகுப்பில் கற்பிக்கிறீர்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம், ஒரு மாணவர் மற்றவர்களுக்கு தீங்கு விளைவித்தால் அல்லது இடையூறு விளைவித்தால், அந்த நபரை தண்டிக்க நினைப்பதை விட - இது பொதுவாக கோபம் மற்றும் பொறுமையின்மை மற்றும் பிறவற்றுடன் தொடர்புடையது. அமைதியற்ற, சங்கடமான மன நிலைகள் - இந்தக் குழந்தை ஒரு வகையில் நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கிறது என்று நினைப்பது மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும். குழந்தை மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புகிறது, ஆனால் உண்மையில் எப்படி மகிழ்ச்சியாக இருப்பது என்பது பற்றிய தெளிவான அல்லது சரியான யோசனை இல்லை, எப்படியும் இது மகிழ்ச்சியை உருவாக்கப் போகிறது என்று நினைத்து குழப்பமான மனநிலையில் மிகவும் இடையூறு விளைவிக்கும் விதத்தில் செயல்படுகிறார்கள். எனவே குழந்தையை நோக்கிய அந்தக் கண்ணோட்டத்தில், குழந்தையைக் கெட்டவன் என்ற வகையில் நாம் நினைக்காமல், குழந்தையை நான் தண்டிக்க வேண்டும் என்று எண்ணாமல் மாறாக நாம் இரக்கத்தை வளர்க்கலாம். வகுப்பில் குறும்புத்தனமாகவும் இடையூறு ஏற்படுத்தும் விதமாகவும் இந்தக் குழந்தை செயல்படும் குழப்பத்தில் இருந்த விடுபட வேண்டும் என்று விரும்பலாம். 

அதற்காக நாம் ஒன்றும் செய்யவில்லை, செயலற்றவர்கள் என்று அர்த்தம் இல்லை. அகிம்சை என்பது செயலற்று இருப்பது மற்றும் ஒன்றும் செய்யாமல் இருப்பது என்று அர்த்தமல்ல, மாறாக கோபப்படாமல் இருப்பது, சீர்குலைக்கும் குழந்தைக்கு தீங்கு செய்ய விரும்பாதது என்பதாகும். எனவே, உங்கள் பள்ளி அமைப்பில் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய எந்த முறைகள் இருந்தாலும், குழந்தை இடையூறு விளைவிக்கும் வகையில் செயல்படுவதை நிறுத்துவதற்கு நாம் ஏதாவது செய்ய வேண்டும். ஆனால் அதற்குப் பின்னால் உள்ள உந்துதல், அதன் பின்னால் இருக்கும் மனநிலையானது, குழந்தை மோசமாக இருப்பதால் இந்தக் குழந்தையைத் தண்டிக்க விரும்புவதில் இருந்து மிகவும் மாறுபட்டதாகும்.

"உந்துதல்" என்கிற இந்த வார்த்தையை புரிந்து கொள்வது மிகவும் முக்கியமானது. இது இரண்டு அம்சங்களைக் கொண்டுள்ளது. ஒன்று நமது குறிக்கோள் அல்லது எண்ணம், மற்றொன்று அந்த நோக்கத்தை அடைய நம்மைத் தூண்டும் உணர்ச்சி. குழந்தைக்கு உதவுவதே நமது குறிக்கோள். அதனால்தான் நாம் ஆசிரியராகிறோம், உதாரணமாக. நீங்கள் மருத்துவத் தொழிலுக்குச் சென்றாலும் அதே விஷயம் தான்: நோயாளிக்கு உதவுவதே நமது நோக்கம். இப்போது அந்த இலக்கை அடைய நம்மைத் தூண்டும் மனநிலை என்ன?

அது வெறுமனே பணம் சம்பாதித்தல் அல்லது உண்மையில் மற்றவர்கள் நம்மை புகழ வேண்டும் நம்மிடம் நன்றியோடு இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பது, உண்மையில் மிகவும் சுயநல நோக்கம் கொண்டது, இல்லையா? இது சுய-மையப்படுத்துதல். நம்முடைய சிந்தனையின் முழுக் கவனமும் பெரும்பாலும் தங்களைப் பற்றியே இருந்தால், மற்றவர்களுக்கு என்ன நல்லது என்பதில் நாம் உண்மையில் கவனம் செலுத்த மாட்டோம். ஒருவருக்கு அறுவை சிகிச்சையே தேவை இல்லாத போது மருத்துவர் அவருக்கு அறுவை சிகிச்சைக்கு பரிந்துரைக்கிறார், வெறுமனே பணம் சம்பாதிப்பதற்காக அவர் அறுவை சிகிச்சைக்கு பரிந்துரைப்பதைப் போன்றதாகும். ஆனால், நாம் கடக்க வேண்டியது என்னவென்றால், மற்றவருக்கு உதவும் இந்த நோக்கத்தை அடைய, தேவைப்படுவது இரக்கம் - மற்றவரைப் பற்றி சிந்திப்பது, அவர்களின் நலனைப் பற்றி சிந்திப்பது, இவற்றில் அவர்களுக்கு எது சிறந்தது?

சில சமயங்களில் மருத்துவத் தொழிலில், பிறருக்கு உதவுவதற்காக, சற்றே வலியை கொடுக்கக் கூடிய ஊசிகள், அறுவை சிகிச்சை முறையை பயன்படுத்த வேண்டி இருக்கும். (அறுவை சிகிச்சையில் இருந்து தேறி வருவது வலியை தரக்கூடியது.) ஆனால் அது வன்முறை வழியல்ல, ஏனெனில் இங்கே அந்த நபருக்கு வலியை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பதல்ல நோக்கம்; வலியில், அவர்களின் பிரச்னை, அவர்களின் நோயில் இருந்து அவர்கள் மீண்டு வர உதவுவதே நோக்கமாகும். 

ஒரு குறும்பான குழந்தையை ஒழுக்கமானதாக மாற்றுவதற்கும் இதே விஷயம் பொருந்தும்: அதே சமயம் குழந்தையை நோகடிக்கக் கூடாது என்பதே உந்துதலாகும். நாம் மாணவருக்கு உதவ விரும்புகிறோம் ஏனெனில் நம்மைப் போலவே அதுவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்பும், மகிழ்ச்சியின்றி இருக்க விரும்பும் ஒரு மனித உயிர் என்பதை உணர்கிறோம் – ஒருவேளை நான் அந்த மாணவனுக்கு மகிழ்ச்சியான வாழ்வை வாழ்வதற்கான வழியை காண்பிக்கலாம் போதிக்கலாம். மேலும் இந்தக் குழந்தை எதிர்காலத்தில் எந்தத் தொழிலுக்குச் சென்றாலும், அந்த நபருக்கு ஒழுக்கம் இருந்தால், மற்றவர்களுடன் ஒத்துழைக்கத் தெரிந்தால் என்ன பலன் கிடைக்கும். இவை எதிர்காலத்தில் அனைவருக்கும் மற்றும் எல்லோருக்கும் உதவும் விஷயங்கள்.

ஒழுக்கம் என்பதன் பொருள் சுய-கட்டுப்பாடு. ஒரு குழந்தை குறும்பாக இருக்க விரும்பினால், அந்தக் குழந்தை தன்னைத் தானே கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை கற்றுக்கொடுங்கள். எனவே, குழந்தையை நாமே ஒழுங்குபடுத்துவதில், அவர்கள் ஒழுக்கத்தை வளர்த்துக் கொள்ள உதவுவதே நோக்கம், இலக்கு. நாம் குழந்தையை ஒழுங்குபடுத்தும் போது அந்த மனநிலை இருந்தால், அது ஒரு வகையில் குழந்தைக்கு மிகவும் தொடர்புபடுத்துகிறது. அது ஒரு பெற்றோர் குழந்தையை நெறிப்படுத்துவது போன்றது; குழந்தை மீது பெற்றோர் வெறுப்பு உணர்வுகளை உருவாக்குவதில்லை, இல்லையா?

எனவே, மருத்துவம் அல்லது கற்பித்தல் போன்ற சேவையாற்றும் தொழில்களுக்குச் செல்கிறோம் என்றால், அன்பான மனப்பான்மை, இரக்க மனப்பான்மை ஆகியவற்றைக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்றால், இவைகளை கற்றுக்கொண்டு, பயிற்சி செய்வதும் முக்கியம் என்று நினைக்கிறேன். மகிழ்ச்சியான, சிறந்த வாழ்க்கையை வாழ, பிரச்சினைகள் இல்லாமல் இருக்க நீங்கள் நோயாளிகளுக்கு உதவ விரும்புகிறீர்கள், மாணவர்களுக்கு உதவ விரும்புகிறீர்கள் மற்றும் வெளிப்பார்வைக்கு நிச்சயமாக அதில் தொழில் தர்மம் இருக்க வேண்டும், அதாவது தீவிரமாக இருப்பது மற்றும் சில நேரங்களில் மிகவும் கண்டிப்பாக இருக்க வேண்டும். அகிம்சையின் இந்த முதல் அர்த்தத்தின் அடிப்படையில் நாம் நமது தொழிலை வன்முறையற்ற வழியில் பின்பற்றலாம்.

ஆகவே, நாம் பிறருக்குத் தீங்கு செய்ய விரும்புகின்ற இரக்கக் குறைபாட்டிற்குப் பதிலாக, மற்றவர்களுக்கு தீங்கு விளைவிக்காமல், நாம் இரக்கம் கொண்டுள்ளோம், துன்பத்தில் இருந்து விடுபட வேண்டும் என்று விரும்புகிறோம். ஒருவருக்கு உதவுவதற்கான சிறந்த முறைகள் என்ன என்பதை அறிவது நிச்சயமாக மிகவும் கடினம். மேலும் ஒவ்வொரு குழந்தையும், ஒவ்வொரு நோயாளியும் தனிப்பட்டவர்கள். ஒரு நபருக்கு வேலை செய்யக்கூடிய ஒரு விதம் மற்றொரு நபருக்கும் வேலை செய்ய வேண்டிய அவசியமில்லை என்று அர்த்தம். எனவே ஒரு மருத்துவராக ஒவ்வொரு நோயாளியின் தனித்துவத்தையும், ஒரு ஆசிரியராக ஒவ்வொரு மாணவரின் தனித்துவத்தையும் மதிக்க வேண்டியது மிகவும் முக்கியம். நாம் தினமும் பார்க்க வேண்டிய பல நோயாளிகள் இருக்கும்போதும், வகுப்பறைகள் மிகவும் கூட்டமாக இருக்கும்போது அது அவ்வளவு சுலபமாக இருக்காது. ஆனால் உண்மையில் ஒவ்வொரு நபரையும் தனித்தனியாக அறிந்து கொள்வது சாத்தியம் இல்லை என்றாலும், முக்கியமானது என்னவென்றால், அவர்களைத் தெரிந்துகொள்ள ஆர்வமாக இருக்கும் மனநிலையே ஆகும். மேலும் அவர்கள் மீது ஆர்வம் காட்டுவது அவர்களை மதிக்கும் அடிப்படையிலானது. உங்கள் நெருங்கிய நண்பர் அல்லது உறவினர் - உங்கள் குழந்தை, பெற்றோர், சகோதரன், சகோதரி அல்லது யாராக இருந்தாலும், அவர்களின் வயது மற்றும் நமது வயதைப் பொறுத்து, நீங்கள் அவர்களைப் போன்ற அதே வகையான ஆர்வத்துடனும் மரியாதையுடனும் பார்க்க முயற்சிக்கவும்.

நாம் நினைவில் கொள்ள எப்போதும் மிக, மிக உதவியாக இருக்கக் கூடிய ஒரு வழிகாட்டி நெறிமுறை என்னவென்றால் நமக்கு இருக்கும் உணர்வுகளைப் போலவே இவரும் ஒரு மனித உயிர். நான் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புவதைப் போல அவர்களும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புகிறார்கள், நான் விரும்பப்பட வேண்டும் என்று ஆசைப்படுவதைப் போல அவர்களும் விரும்பப்பட வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறார்கள். நான் கொடூர சிந்தனைகளுடன் கொடூரமாக செயல்பட்டால், அவர்களிடம் மூர்க்கமாக நடந்து கொண்டால், என்னிடம் யாராவது இப்படி நடந்து கொண்டால் நான் காயப்பட்டதாக உணர்வதைப் போல அவர்களும் காயப்பட்டதாக உணரப் போகிறார்கள். எனவே மற்றவர்களை மதிக்கும் இந்த மனம் ஒரு தனி மனிதனாக மிக மிக முக்கியமானது.

நம்மை நோக்கிய அகிம்சை

இரண்டாவது வகை அகிம்சையானது, நாம் இப்போது விளக்கிக் கொண்டிருந்தவற்றுடன் சற்றே ஒத்துபோகக்கூடியது, ஏனென்றால் இங்கே நாம் நம்மை நோக்கி இயக்கப்படும் அகிம்சையைப் பற்றி பேசுகிறோம் (முதல் வகை மற்றவர்களை நோக்கி செலுத்தப்படுவது). இங்கே நாம் சுய-அழிவின்றி இருத்தல் குறித்து பேசுகிறோம். நாம் தன்னைத்தானே அழித்துக்கொள்ளும் போது, அது சுய-அன்பின் பற்றாக்குறையாகும், இதன் மூலம் நமக்கு நாமே தீங்கு அல்லது தீங்கு விளைவிக்க விரும்புகிறோம். மேலும் இது வேண்டுமென்றே அல்லது தற்செயலாக நமக்கு நாமே தீங்கு விளைவிப்பதாகும். உதாரணமாக: “நான் மோசமானவன், நான் நல்லவனல்ல” என்பது போன்ற சிந்தனைகளுடன் இருத்தல். 

குறிப்பாக நாம் ஒரு மருத்துவராக இருந்து, நமது நோயாளிகளில் ஒருவர் இறந்துவிட்டால், அது தவிர்க்க முடியாமல் நடக்கும், "நான் ஒரு பயங்கரமான மருத்துவர். நான் மிகவும் மோசமாக இருக்கிறேன், ” என்று பின்னர் குற்ற உணர்வு கொண்டு பொதுவாக மிகவும் உளவியல் ரீதியாகவோ உணர்ச்சி ரீதியாகவோ நம்மை நாமே ஏதோ ஒரு வகையில் தண்டித்துக்கொள்வது, ஏனென்றால் நம்மால் ஒருவருக்கு உதவ முடியவில்லை - அவர் இறந்துவிட்டார் என்று வருந்துவது. நாம் ஒரு மருத்துவராகவோ அல்லது ஆசிரியராகவோ ஆகப் போகிறோம் என்றால், உண்மையில் நாம் தயாராக இருக்க வேண்டிய விஷயங்கள் இவை. நாம் புத்தர் அல்ல; நாம் அனைவருக்கும் உதவ முடியாது - புத்தரால் கூட அனைவருக்கும் உதவ முடியாது. எனவே சில சமயங்களில் நாம் தோல்வி அடைவோம். நம்மால் ஒரு நோயாளியை குணப்படுத்த முடியாமல் போகலாம், அல்லது ஒரு குழந்தைக்கு கற்றுக்கொடுக்க முடியாமல் போகலாம். ஆனால் அது தான் யதார்த்தத்தின் நியதி. யாராவது ஒருவர் உதவி செய்கிறார் என்றால் எதிர் தரப்பில் இருப்பவர் அதனை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். சில நோய்களை நம்மால் தீர்க்க முடியாது, அப்படியே சாத்தியம் இருந்தாலும் சில நேரங்களில் நாமும் தவறுகள் செய்கிறோம்; நாமும் மனிதர்கள் தானே. மேலும் சில மாணவர்கள் உணர்ச்சிவசப்படுபவர்களாக, குடும்பப் பிரச்னைகளைக் கொண்டவர்களாக இருக்கலாம் – அவர்களுக்கு உதவுவது நம்முடைய சக்திக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருக்கலாம். 

எனவே நாம் சுய அழிவை ஏற்படுத்தும் வழிகள் என்ன என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும்; வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், நம்மை நோக்கி வன்முறையாக இருப்பது. எடுத்துக்காட்டாக, சுய-அழிவுக்கான வழிகள், "நான் முற்றிலும் சரியானவனாக இருக்க வேண்டும்" என்று நினைத்து, அது உண்மையில் சாத்தியமற்றதாக இருக்கும் போது, நம்மை மிகவும் கஷ்டத்தில் தள்ளுகிறது. நிச்சயமாக நாம் என்ன செய்கிறோம் என்பதில் முடிந்தவரை சிறப்பாக இருக்க முயற்சிக்கிறோம், ஆனால் யாரும் சரியானவர்கள் அல்ல. எனவே எதிலாவது தோல்வியுற்றால், நிச்சயமாக நாம் வருந்துகிறோம் - எதிர்காலத்தில் நாம் சிறப்பாகச் செய்ய விரும்புகிறோம் - ஆனால் அதன் காரணமாக ஒரு பயங்கரமான மனச்சோர்வுக்கு ஆளாகாமல் இருக்க நாம் கடினமாக உழைக்க வேண்டும், ஏனென்றால் மனச்சோர்வு என்பது நம் செயலில் தீங்கு விளைவிக்கும், நம் செயலில் நமது செயல்திறனை பாதிக்கும்.

மனச்சோர்வில் சிக்காமல் என்னை பாதுகாப்பது எப்படி? அல்லது மனதளவில் உடைந்து போனதாக இப்போது நீங்கள் சொல்லலாம். நன்கு படிக்கும் மாணவன் ஒருவன், சில காரணங்களால் உங்கள் பள்ளியை விட்டு விலகி வேறு பள்ளிக்குச் சென்றுவிட்டால், வருத்தம்தான். ஆனால், இதில் மனச்சோர்வு அடைய எதுவும் இல்லை. எழும் கேள்வி: மனச்சோர்விலிருந்து தப்பிப்பது எப்படி? நாம் மற்றவர்களை எப்படி கையாள்கிறோம் என்பதிலேயே இதற்கு பதில் உள்ளது. மற்றவர்களை துன்புறுத்தாமல், உரிய மரியாதை அளிப்பதுடன், அதைப்போலவே சுயமரியாதையும் முக்கியம். ஒன்றை மட்டும் எப்போதும் உறுதியாகக்கொள்ளுங்கள்: ”என்னிடம் மிகுதிறன் உள்ளது, அப்படி இல்லையென்றால், என்னால் ஆசிரியர் அல்லது மருத்துவராகியிருக்க முடியாது.” உறுதிப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டிய இலக்கு: ”எனது பணியை நல்ல நோக்கத்துடன் சிறப்பாகச் செய்கிறேன். மனிதனாக நான் அனைத்திலும் மிகச்சிறப்பாக இருந்துவிட முடியாது; அது சாத்தியமாக என்றும் தெரியாது, ஆனால், முடிந்தவரை ஆகச் சிறந்தவான இருக்க முயற்சிக்கிறேன், நான் என்னை மதிக்கிறேன்.” அதுவே மற்றவர்களை சோர்வில் தள்ளாமல் இருக்கும்.

நம்மை நமே ஆராய்ந்து பார்க்கும்போது என்ன நடக்கிறது? நான் சிறப்பாக செய்யவில்லை என்பதை நாம் கண்டறிகிறோம்.  நான் சிறப்பாக செய்திருக்க முடியும். சரி, இந்தச் சூழ்நிலையில், நிச்சயமாக நாம் வருத்தப்படுகிறோம். "எதிர்காலத்தில், நான் கடினமாக முயற்சி செய்யப் போகிறேன்" என்பதை மீண்டும் உறுதிப்படுத்துவது முக்கியம். ஆனால், இந்தத் தோல்வி மீண்டும் நிகழாமல் தடுக்க அல்லது தடுக்க முயற்சி செய்ய, இதற்கான காரணங்கள் என்ன என்பதை நாம் ஆராய வேண்டும். நான் மிகவும் சோர்வாக இருந்ததால் அது நடந்திருக்கலாம்.

அதற்காக, சுய- அழிவின்றி நமக்கு நாமே கருணை காட்ட வேண்டும். ஓய்வின் அடிப்படையில் நமது தேவைகள் என்ன என்பதை நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும் - நமது வரம்புகள் என்ன? – என்று அறிந்து அவற்றை மதிக்க வேண்டும். ஒவ்வொருவருக்கும் அவரவர் வரம்புகள் உள்ளன. அதைப் பற்றி வருத்தப்பட வேண்டாம். நிச்சயமாக அவசரநிலையில் நாம் எப்பொழுதும் அதிகமாகச் செய்யலாம், ஆனால் எல்லாமே அவசரநிலை அல்ல. சில சமயங்களில், "எனக்கு ஓய்வு தேவை" என்று சொல்ல வேண்டும், பின்னர் அந்த ஓய்வை எடுக்க முயற்சிக்கவும், அது முடிந்தால் - சில நேரங்களில்  சாத்தியப்படலாம் சில நேரங்களில் அது சாத்தியப்படாமல் போகலாம் – ஆனால் அப்படி சாத்தியம் இருந்தால், குற்ற உணர்வின்றி ஓய்வெடுங்கள்.

குடும்ப வளர்ச்சியோடு தொழிலையும் சமநிலையாக கொண்டு செல்ல விரும்புகிறோம் என்றால், நிச்சயமாக அது எப்போதும் எளிதானது அல்ல. குழந்தைகளுக்கு நம்முடைய தேவை அதிகம் இருக்கிறது. ஆனால் நமது அட்டவணையை எவ்வாறு ஏற்பாடு செய்யலாம் என்பதற்கு முன்னுரிமை இருக்க வேண்டும், அதனால் நான் அதிக வேலை செய்யவில்லை, அதிக சோர்வு அடையவில்லை, பின்னர் நான் எதையும் சிறப்பாக செய்யவில்லை என்று தொடர்ந்து போய்க்கொண்டே ஒரு கட்டத்தில் நாம் உடைந்து போகும் நிலைக்குச் செல்வதை அனுமதிக்காதீர்கள். ஏனென்றால், நமது தேவைகளைப் புறக்கணிப்பது உண்மையில் நமக்கு நாமே வன்முறையாக இருப்பதாகும். எனவே நமக்கு நாமே அகிம்சையாக இருப்பது மிகவும் முக்கியமாகும். 

மற்றவர்களின் துரதிர்ஷ்டத்தில் மகிழ்ச்சி கொள்ளாமல் இருத்தல்

மூன்றாவது வகையான அகிம்சை என்பது மற்றவர்களின் துரதிஷ்டத்தில் மகிழ்ச்சியை எடுத்துக்கொள்ளாமல் இருத்தலாகும். வேறுவிதமாகச் சொல்வதானால், அது கொடூரமாகக் கருதப்படுகிறது – வன்முறையை நான் கொடூரமான மனநிலையில் இருந்து சிந்தித்தால் – மற்றவர்களின் கஷ்டத்தில் மகிழ்ச்சி கொள்வது கொடூரமான மனநிலையாகும்; வேறு விதமாகச் சொன்னால் மற்றவர்கள் தோற்கும் போது அதில் நாம் மகிழ்ச்சி காணக்கூடாது. “நான் செய்ய விரும்புவது” இதுவல்ல என்று நீங்கள் நினைக்கலாம். ஆனால் அரசியல் களத்தை உதாரணமாகக் கொண்டு நீங்கள் சிந்தித்தால், இரண்டு வேட்பாளர்கள் இருந்தால் உங்களுக்கு பிடிக்காத வேட்பாளர் பதவியிழந்து – தேர்தலில் தோல்வியடைந்து அல்லது பதவியில் இருந்து தூக்கி எறியப்பட்டால் – அதற்காக நாம் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைவோம். அந்த துரதிஷ்டத்தில் நாம் மகிழ்ச்சியடைவோம், இல்லையா? அதே போன்று இந்த விதமான சூழ்நிலையில், நாம் நினைத்த வேட்பாளர் பதவிக்கு வந்ததால் நாம் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதனால், அவருடைய மகிழ்ச்சியை கொண்டாடுவோம், ஆனால் மற்றொரு நபரின் இழப்பில் நாம் மகிழ்ச்சி அடைவதற்கு எந்த உரிமையும் இல்லை. ஏனெனில் சந்தேகமே இல்லாமல் அவருக்கும் குடும்பம் இருக்கிறது, அவரையே சார்ந்திருக்கும் மற்றவர்களும் உள்ளார்கள், மேலும் அவர்கள் மகிழ்ச்சியின்மையை அனுபவிக்கிறார்கள் – எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவர்களும் மனிதர்களே. அவர்களுக்கு பதவி கிடைக்காதது எனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும் அவர்களுடைய வாழ்வில் எல்லா மகிழ்ச்சியும் கிடைக்க நான் வேண்டிக்கொள்கிறேன். அவர்களுக்கு கெட்டது எதுவும் நடக்கக் கூடாது (மோசமான விஷயங்களை அவர்களுக்கு வேண்டுவது).

எனவே இந்த மூன்று வகையான அகிம்சையானது மூன்று வகையான கொடூரமான சிந்தனை, கொடூரமான எண்ணங்களை எதிர்கொள்வதை நாம் பார்த்தோம்:

• இரக்கமின்மை - பிறர் துன்பமும் துயரமும் அடைய வேண்டும் என்று விரும்புதல்
• சுய-அன்பு இல்லாமை - உணர்வுபூர்வமாகவோ அல்லது அறியாமலோ நமக்கு நாமே தீங்கு விளைவிக்க விரும்புவது. 
• மற்றவர்களின் துரதிர்ஷ்டத்தில் மகிழ்ச்சி – யாரோ ஒருவர் தோல்வியுற்றால் அல்லது அவர்களுக்கு ஏதாவது பயங்கரமான சம்பவம் நடந்தால் மகிழ்ச்சி அடைவது.

மேலும் நான் கூறியது போல், நாம் செய்யும் செயல்கள் வன்முறையாக இல்லாமல் இவற்றை வலிமையாக்குகின்றன. பௌத்த சூத்திரம் ஒன்றில் ஒரு உன்னதமான உதாரணம் உள்ளது. ஆற்றின் ஓரத்தில் இரண்டு தியானிகள் அமர்ந்திருந்தனர். ஒரு மனிதன் ஆற்றுக்கு வந்தான் - அது மிகவும் ஆர்ப்பரித்து ஓடும் நீரோடை கொண்ட ஒரு நதி – அந்த நபர் உள்ளே குதித்து நீந்த முயன்றான். யாரும் நீந்தி கடக்க முடியாத ஒரு வகை நதி அது; மீறி முயற்சி செய்தால் அவர்களும் நிச்சயமாக மூழ்கிவிடுவார்கள்.

தியானம் செய்யும் ஒருவர் மிகவும் அமைதியான முகத்துடன் அமர்ந்திருந்தார், அவர் எதுவும் செய்யத் தயாராக இல்லை,  அந்த நபர் ஆற்றில் குதித்தால் நிச்சயமாக மூழ்கிவிடுவார். மற்றொரு தியானம் செய்பவர் எழுந்து, ஆற்றுக்குள் செல்ல வேண்டாம் என்று அந்த நபரை சமாதானப்படுத்த முடியவில்லை, எனவே முதலாமவர் ஆற்றில் இறங்குவதைத் தடுக்க அந்த நபருக்கு ஒரு குத்துவிட்டு மயக்கமடையச் செய்தார். இவை எல்லாவற்றையும் புத்தர் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் (புத்தர் அவர்களுடனே வந்து நடந்தவற்றை பார்த்தார்) முகத்தில் சிரிப்புடன் அமர்ந்திருந்த தியானம் செய்யும் நபரே வன்முறைச் செயலைச் செய்தவர் என்று புத்தர் கூறினார். அந்த நபர் தன்னைத் தானே தண்டித்துக் கொள்வதில் இருந்து பாதுகாத்துக் கொள்வதற்காக இந்த நபர் அவரைக் குத்தினார், அது ஒரு அகிம்சை செயல். ஏன்? தெரியுமா. ஏனெனில் அது ஒரு உந்துதல், மனநிலை. ஏனெனில் அது ஒரு உந்துதல், மனநிலை- அந்த நபர் துன்பப்படுவதை தவிர்க்கவும் நதியில் மூழ்குவதையும் தடுப்பதற்கு செய்யும் உதவி.

இப்போது இவை அனைத்துமே இந்த காலை வேளைக்கான தலைப்பின் இரண்டாம் பாகத்துடன் தொடர்புடையது, அது தான் நவீன உலகில் ஆன்மீக மதிப்புகள். “ஆன்மீகம்” எனும் இந்த வார்த்தை விவரிப்பதற்கு கடினமான வார்த்தை, வெளிப்படையாக இது ஒரு வித்தியாசமான பொருளைக் கொண்டுள்ளது, அல்லது சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி  ஆங்கிலத்திலும் ரஷ்ய மொழியிலும் வேறுபட்ட ஒன்றைக் குறிக்கிறது. ஆனால் பௌத்த சூழலில் அது வரையறுக்கப்பட்ட விதம் அல்லது அதற்கு சமமான வார்த்தை என்ன என்பதைப் பார்ப்போம். பௌத்தத்தில் நாம் தர்மத்தைப் பற்றி பேசுகிறோம். மேலும் "தர்மம்" என்றால் ஒரு தடுப்பு நடவடிக்கை; இது துன்பம் மற்றும் பிரச்சனைகளை தவிர்க்க நாம் செய்யும் ஒன்று. இது உடனடி சூழ்நிலைகளின் அடிப்படையில் மட்டும் சிந்திப்பதில்லை - நீங்கள் ஒரு காரை  அல்லது சைக்கிளை ஓட்டும் போது, யாரையாவது மோதுவதை தவிர்ப்பதற்காக, நீங்கள் பக்கமாகச் செல்கிறீர்கள். அது தர்மம் ஆகாது.

நாம் செய்யும் அன்றாடச் செயல்களின் உடனடி விஷயங்களைப் பற்றி நாம் பேசவில்லை. அதை ஆன்மீகம் என்று நாம் சொல்வதில்லை. மாறாக எதிர்காலத்திற்காக எதையாவது பாதுகாப்பதை விரும்புதல் என்னும் விதத்தில் சிந்தித்தலாகும். பௌத்தம் உள்பட பெரும்பாலான மதங்களில், இது எதிர்கால வாழ்வுகள் என்னும் விதத்தில் சிந்தித்தலாகும், மேலும் சில இதர மதங்களில் இது மரணத்திற்கு பிறகு நடப்பவற்றை சிக்கலானதாகச் சொல்லப்படுகிறது, அதாவது இந்த வாழ்நாளின் வெற்றி என்பது வெறும் பொருள்வாதத்தில் அக்கறை காட்டுவது மட்டுமல்ல, ஏனெனில் இறக்கும் போது நாம் அவற்றை விட்டுவிட்டு சென்றுவிடுவோம் மேலும் எதிர்காலத்தில் நமக்கு இருக்கக் கூடிய ஏராளமான நேரத்தை ஒப்பிடும் போது இந்த வாழ்நாள் மிகக்குறுகியதே. 

எதிர்கால மறுபிறப்பு அல்லது இறப்பிற்கு பிறகான வாழ்க்கையை நாம் நம்பினால் இப்போது இது மிகவும் நல்லது, ஆனால் நம்மில் பலர் அதை நம்பாமல் இருக்கலாம். அப்படியானால் நாம் இன்னும் ஆன்மீகவாதிகளாக இருக்க முடியுமா? இந்த ஜென்மத்தில் நமது பொருள் நலன் சார்ந்து மட்டும் சிந்திக்காமல், தனிப்பட்ட முறையில் எனக்காகவும் ஒருவேளை என் குடும்பத்திற்காகவும் சிந்திக்காமல், மாறாக நீண்ட காலத்திற்கானதாக சிந்தித்தால், உதாரணத்திற்கு எதிர்கால தலைமுறைகளுக்கு என்று நினைத்தால் நிச்சயம் முடியும் என்று நினைக்கிறேன். 

வேறு விதமாகச் சொல்வதானால், மிகச் சிறியதாக இருந்தாலும், நாம் செய்யக்கூடிய எந்த வகையான பங்களிப்பையும் கொண்டு உலகை சிறந்த இடமாக மாற்ற முயற்சிக்கவும். புத்தர் பயன்படுத்திய ஒரு உதாரணம் - ஒவ்வொரு தனி அரிசியைக் கொண்டே ஒரு பெரிய அரிசிப்பை நிரப்பப்படுகிறது. எனவே நம்மில் சிலர் அந்த பையில் ஒரு கைப்பிடி அளவு அரிசியை பங்காக கொடுக்க முடியும், மேலும் சிலர் ஒரு அரிசியை மட்டுமே பங்களிக்க முடியும், ஆனால் அந்த இரண்டு நபர்களுமே பங்களிக்கிறார்கள். அது தான் விஷயம். நம்மால் உண்மையில் பங்களிக்க முடியாது என்று கண்டறிந்தாலும் கூட,சிறிதேனும் முயற்சி செய்யலாம்.

எனவே ஆசிரியர்கள் அல்லது மருத்துவப் பணியாளர்கள் ஆவதற்கு நீங்கள் பயிற்சியளிப்பதன் மூலம், இதை ஒரு சிறந்த உலகமாக மாற்றுவதற்கான பங்களிப்பை வழங்குவது குறித்து சிந்திக்க இது ஒரு சிறந்த வாய்ப்பாகும். ஆசிரியர்களாகிய, நீங்கள் எதிர்காலத்தில் அவர்கள் தங்களுடைய சொந்த பங்களிப்பை வழங்கும் நபர்களுக்கு பயிற்சி அளிக்கிறீர்கள். மருத்துவர்களாகிய நீங்கள், நோய்வாய்ப்பட்டவர்களைக் குணப்படுத்த உதவுகிறீர்கள், அதனால் அவர்கள் எதிர்காலத்தில் தொடர்ந்து தங்கள் பங்களிப்பைச் செய்ய முடியும். அதனால் அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும், மகிழ்ச்சியின்றி இருக்கக் கூடாது என்னும் விருப்பத்துடன் அது நன்றாக இணைக்கப்பட்டுள்ளது.

"எதிர்காலத்திற்கு என்னால் ஒரு பங்களிப்பைச் செய்ய முடியும்" என்பதன் அடிப்படையில் நம்மை நாமே மதிக்கிறோம், மேலும் "அவர்களும் பங்களிக்க முடியும்" என்ற அடிப்படையில்  நம்முடைய நோயாளிகள்,  மாணவர்களை நாம் மதிக்கிறோம். மேலும் பங்களிப்பு என்றால் என்ன? உலகத்தை சிறந்த இடமாக மாற்றுவது என்றால் என்ன? மக்கள் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதற்கு ஒருவித வழிவகைகளை ஊக்குவிப்பதே இதன் பொருள். மகிழ்ச்சியாக இருப்பது என்பது பொருள் மட்டத்தில் மட்டும் மகிழ்ச்சி என்று அர்த்தமல்ல, அது முக்கியமானது என்றாலும், மன அமைதியைக் கொண்டிருப்பதுடன், தொழில்நுட்ப திறன்களை மட்டுமல்லாமல், வாழ்க்கையில் என்ன வந்தாலும் அதைச் சமாளிக்க உணர்ச்சித் திறன்களையும் பயன்படுத்த முடியும்.

எனவே இவைகளைத் தான் நான் ஆன்மீக மதிப்புகளாகக் கருதுகிறேன்; வேறு விதமாகச் சொன்னால், நம்முடைய வாழ்வில் எதை முக்கியமானதாகக் கருதுகிறோம் மேலும் நம்முடைய வாழ்வில் என்ன செய்கிறோம் என்கிற அடிப்படையிலானது. சுருக்கமாகச் சொன்னால், இது மிக முக்கியமானது என்று நான் நினைக்கிறேன், குறிப்பாக இளைஞர்களாகிய நீங்கள், உந்துதல் பற்றி மிகத் தீவிரமாக உண்மையில் சிந்திக்கலாம். நான் ஏன் படிக்கிறேன் நான் என்ன படிக்கிறேன்? வாழ்வில் நான் அடையப் போவது என்ன? எதிர்காலத்தில் என்னுடைய குடும்பத்திற்காக நான் என்ன அடையப்போகிறேன்? எதிர்காலத்திற்கு – எதிர்கால தலைமுறைகளுக்கு நான் என்ன விட்டுவிட்டுச் செல்லப் போகிறேன்? எதற்காக எனக்கு இது வேண்டும்? உள்ளார்ந்த தேடலில் இவை சற்றே அதிகமானதாக இருக்கலாம், ஆனால் செய்வதற்கு மிகவும் மதிப்புமிக்கவை இவையாகும். மேலும் இவற்றிற்கு நம்மிடம் கிடைக்கும் பதில்கள் திருப்திகரமானதாக இல்லாமல் இருப்பதை நாம் காணலாம்.  

"எனது உந்துதலைச் சரி செய்ய நான் முயற்சிக்க வேண்டுமா இல்லையா?" என்பதைத் தீர்மானிக்க நாம் பயன்படுத்த வேண்டிய அளவுகோலானது, நான் செய்வது எனக்கும் மற்றவர்களுக்கும் மகிழ்ச்சியைத் தருமா அல்லது அது பிரச்சனைகளை உருவாக்குமா என்று பார்ப்பது? என்று நான் நினைக்கிறேன். இதை மதிப்பிடும் வகையில், குறுகிய கால உடனடி விளைவுகளை விட நீண்ட கால விளைவுகள் மிக முக்கியமானவை. ஆனால் வாழ்க்கையில் நாம் என்ன செய்கிறோம் என்பதில் தெளிவாக இருந்தால், நம் வாழ்க்கையில் நாம் ஒரு நல்ல பாதையில் செல்வதைக் கண்டால், இது நமக்கு ஒரு அற்புதமான திருப்தி உணர்வைத் தருகிறது.

சில நேரங்களில் மக்களை மனச்சோர்வடையச் செய்யும் காரணிகளில் ஒன்று, அவர்களின் வாழ்க்கைக்கு எந்த அர்த்தமும் இல்லை, திசையும் இல்லை என்பதை அவர்கள் கண்டறிவதாகும். நாம் ஒரு தொழிலைச் செய்கிறோம், ஆனால் நமது மனம் அதில் இல்லை. மேலும் உலகின் பிரச்சனைகள், நாட்டின், மாவட்டத்தின், குடும்பத்தின் மற்றும் என்னுடைய பிரச்னைகள் - இவை அனைத்தும் மிகவும் பயங்கரமானவை, மிக அதிகமானவை என்று நாம் உணர்கிறோம்.

அப்படியென்றால், அந்த மனநிலையுடன் வாழ்க்கையை நடத்துவதில் என்ன அர்த்தம் இருக்கிறது? இது உண்மையில் மிகவும் வருத்தமாக இருக்கிறது; இது மிகவும் மகிழ்ச்சியில்லாத வாழ்க்கை. எனவே மீண்டும் இந்த விரக்தியின் உணர்வைக் கடக்க முயற்சிப்பதற்கு நமக்கு மரியாதை தேவை. "வெளிப்புற சூழ்நிலைகளைப் பொருட்படுத்தாமல், என்னை மேம்படுத்தி ஒரு சிறந்த மனிதனாவதற்கு எனக்கு திறன் உள்ளது" என்பதை நாம் மீண்டும் உறுதிப்படுத்த வேண்டும். என்னை மகிழ்ச்சியான நபராக மாற்றுவதற்கு மட்டும் இது மிகவும் முக்கியமானதல்ல – இதனை அங்கீகரிப்பதன் மூலம் - எனது முழு மனநிலை என்னைச் சுற்றியுள்ள அனைவரையும் பாதிக்கிறது.

அதனால் மற்றவர்களுக்கு மருத்துவ ரீதியாகவோ அல்லது கல்வி ரீதியாகவோ உதவுவது... இது ஒரு அர்த்தமுள்ள விஷயம். எதிர்காலம் என்னவாக இருக்கும் என்று நமக்குத் தெரியாது, ஆனால் மக்கள் நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருந்தால், மக்கள் கல்வியறிவு பெற்றிருந்தால், விஷயங்கள் சிறப்பாக இருக்கும் என்ற நம்பிக்கை இருக்கிறது என்பது நமக்குத் தெரியும். ஒருவேளை கற்பனை செய்வது கடினமாக இருக்கலாம். ஆனால் எதிர்காலத்தில் அதிக சிரமங்கள் ஏற்பட்டாலும், அவற்றைச் சமாளிக்க மக்கள் சிறப்பாக தயாராக இருக்க உதவலாம்.

நவீன உலகில் அகிம்சை மற்றும் ஆன்மீக மதிப்புகள் பற்றிய என்னுடைய சிந்தனைகள் இவையாகும். 

நம்முடைய நவீன உலகில், பௌத்த மதிப்புகளில் இரக்கம் இருக்கிறது என்பதை நிச்சயமாக நாம் புரிந்துகொள்கிறோம். ஆனால் யதார்த்த வாழ்வில் சூழ்நிலை உண்மையில் கஷ்டமானது சில சமயங்களில் குழந்தைகள் பெற்றோர்களின்றி வளர்கிறார்கள் அதனால் அவர்கள் சற்றே மூர்க்கமாக நடந்து கொள்கிறார்கள். நமக்கோ, நாம் ஆசிரியர்களாக இருந்தால், இரக்கத்தின் அவசியத்தை அவர்களிடத்தில் நிரூபிப்பது சற்றே கடினமான விஷயம் – பலவீனமானவர்களுக்குத் தீங்கு ஏற்படுத்தக் கூடாது, மூர்க்கமாக நடந்து கொள்ளக்கூடாது, பலவீனமானவர்களை எப்படி பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதை அவர்கள் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். எனவே, ஆசிரியர்களாகிய நாம் - இந்தச் செய்தியை மாணவர்களுக்கு, குறிப்பாக வன்முறையில் ஈடுபடும், மிகவும் கடினமான பொருளாதார மற்றும் சமூக சூழ்நிலைகளில் வளர்க்கப்படும் மாணவர்களை எப்படி நல்வழியில் கொண்டு செல்வது?

இது போன்ற மூர்க்கமான குழந்தைகளை கொடுக்க அனுமதித்து தாராளமாக இருக்க வைத்தல் முறை உதவும் என்று நான் நினைக்கிறேன். வேறு விதமாகச் சொல்வதானால், யாராவது (உதாரணமாக, ஒரு குழந்தை) மற்ற குழந்தைக்கு கொடுக்க வாய்ப்பளிக்கப்பட்டால் - அவர்கள் காகிதத்தை அல்லது சில வேலைகளை மற்றொருவருக்கு கொடுக்கிறார்கள், அல்லது அவர்கள் தாராளமாக ஏதாவது செய்கிறார்கள் – அது மற்றவர்களுக்கு ஏதோ ஒரு வகையில் உதவச் செய்கிறது. அது அந்தக் குழந்தைக்கு சுயமரியாதை உணர்வைத் தருகிறது.

வேறு விதமாகச் சொன்னால், ஒரு குழந்தை மிகவும் கடினமான பின்னணியில் இருந்து வந்து, அன்பு காட்டப்படாதவராக உணரும் போது, அவர்கள் பொதுவாக மிகவும் காட்டுத்தனமான நடத்தையில் இந்த நிராகரிப்பு உணர்வை வெளிப்படுத்துகிறார்கள். "எனக்கு நல்ல குடும்பப் பின்னணி இல்லாததால் பொதுவாக வாழ்க்கையில் நான் நல்லவன் இல்லை என்று கருதப்பட்டால், நான் எப்படி நல்லவன் இல்லை என்பதை அனைவருக்கும் காட்டுவேன்" எனும் விதத்தில் செயல்படத் தொடங்குகிறது. எனவே, அவர்கள் சமூக விரோதிகளாகவும், சமூகத்தின் ஒரு பகுதியாக இல்லாதவர்களாகவும், குற்றங்களில் ஈடுபடுவது மற்றும் பலவற்றைச் செய்கிறார்கள். இது மிகவும் பொதுவானது. ஆனால் அவர்கள் ஒரு நல்ல மனிதர் என்பதை காட்ட அவர்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு கொடுக்கப்பட்டால், அவர்கள் நல்ல முறையில் கொடுக்காவிட்டாலும், அவர்கள் கொடுக்கக்கூடிய ஒன்று உள்ளது - நான் மிகவும் திறமையான வழியில் சொல்கிறேன் - இருப்பினும், அது எதிர்மறையான விஷயங்களை மட்டும் வழங்காமல், நேர்மறையான ஒன்றை வழங்க வேண்டும் என்ற உணர்வை அவர்களுக்கு அளிக்கிறது.

பௌத்த கண்ணோட்டத்தில், இதைக் கொடுப்பதன் மூலம் ஒருவித நேர்மறை சக்தி அல்லது தகுதியை  கட்டமைக்க முடிகிறது. ஆனால் இதற்கு நாம் பௌத்த விளக்கம் கொடுக்க வேண்டியதில்லை. உளவியல் ரீதியாக நான் விளக்கியது சில நேரங்களில் உதவியாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால் அவர்களுக்கு நேர்மறை மற்றும் ஆக்கப்பூர்வமான ஒன்றைக் கொடுப்பதில், இது ஒரு தண்டனை என்ற எண்ணத்தை அவர்களுக்கு வழங்காமல் இருப்பது மிகவும் முக்கியம்.

நம் வாழ்க்கையில், நாம் அடிக்கடி யாரையாவது ஒழுங்குபடுத்துவதைக் கையாளுகிறோம். ஆனால் நாம் மீண்டும் ஒருவரை ஒழுங்குபடுத்த முயற்சிக்கும்போது, மறுசீரமைப்பு செயல்முறையும் உள்ளது. இந்த செயல்பாட்டில், மிகவும் நன்மை பயக்கப் போவது எது - தண்டனை, அல்லது சமூகப் பணி போன்ற சில வகையான வேலை? - ஒழுக்கமாக இருக்கும் நபருக்கு? அல்லது இந்த நபருக்கு ஒருவித தார்மீகக் கல்வியா? சிறையில் இருப்பவர்கள், குற்றவாளிகள் என்று சொல்லலாம் - அவர்கள் குழந்தைகளாக இல்லாதபோது நாம் நெறிப்படுத்த விரும்பும் நபர்கள்.

பதிலளிப்பதற்கு மிகவும் கடினமானது இது, மீண்டும், ஒவ்வொருவரும் தனிப்பட்டவர்கள். சிறைச்சாலைகளில் கற்பிப்பதில் நான் தனிப்பட்ட முறையில் ஈடுபடவில்லை, ஆனால் எனது சக ஊழியர்கள், எனது பௌத்த சகாக்கள் செய்திருக்கின்றனர். அவர்கள் கண்டுபிடித்த விஷயங்களில் ஒன்று என்னவென்றால், சிறையில் இருக்கும் பலர், நிச்சயமாக எல்லோரும் அல்ல… அதற்கு நிறைய நேரம் எடுக்கும், ஏனென்றால் அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையை ஆராயவும், அவர்களின் வாழ்க்கையை ஆராயவும் - அவர்கள் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களின் வாழ்க்கை மற்றும் அவர்கள் வாழ்க்கையில் என்ன விரும்புகிறார்கள் என்று கண்டறிந்தார்கள். பல கைதிகள் தங்கள் கோபத்தைக் கையாளவும், வன்முறை தூண்டுதல்களைக் கையாளவும் கற்றுக்கொள்வதில் ஆர்வமாக உள்ளனர், எனவே அவர்கள் அமைதியாக இருப்பதற்கான அடிப்படை வகை புத்த தியானத்தை மிகவும் ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள், உதாரணமாக சுவாசத்தில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம். . எனவே அத்தகைய நபர்கள் நிச்சயமாக இந்த வகையான உதவியை ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். எல்லோரும் உதவியைப் பெறுவதை ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார்கள், அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை என்றால், நாம் செய்யக்கூடியது மிகக் குறைவு. அவர்களை உடல் ரீதியாக தண்டிப்பது, அவர்களின் வாழ்க்கையை மாற்றவோ அல்லது மேம்படுத்தவோ அவர்களுக்கு விருப்பம் இல்லாதபோது செய்வது, அவர்களிடம் அதிக விரோதத்தையும் கோபத்தையும் உருவாக்குகிறது.

உளவியலில் சில வகையான பயிற்சிகள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன, அவை இங்கே மிகவும் பொருந்தாது, ஆனால் உங்களுக்கு ஒரு யோசனை கொடுக்க வேண்டும்: ஒரு குழந்தை, பொதுவாக ஒரு டீனேஜர், முற்றிலும் ஒத்துழைக்காமல் மிகவும் காட்டுத்தனமாக இருக்கும் போது, அவர்கள் ஒரு குழுவுடன் பயணிக்கிறார்கள், அவர்களுடன் மக்கள் குழு மற்றும் ஒரு தலைவர், ஒரு கழுதை உள்ளது. கோவேறு கழுதை மிகவும் பிடிவாதமான விலங்கு மற்றும் நீங்கள் என்ன செய்ய விரும்புகிறீர்களோ அதைச் செய்ய வைப்பது கடினம். இந்த கழுதைக்கு அவர்கள் பொறுப்பு, எனவே அவர்கள் அதை சமாளிக்க வேண்டும், மேலும் அவர்கள் கோபம் மற்றும் பொறுமையின்மை உள்ளிட்டவற்றை சமாளிக்க கற்றுக்கொள்ள வேண்டும், எப்படியாவது இந்த கழுதையுடன் செயலாற்ற வேண்டும். எனவே மீண்டும் இந்த கோவேறு கழுதையுடன் செயலாற்றுவது ஒரு வகையில் ஆக்கபூர்வமான ஒன்றைச் செய்ய அவர்களுக்கு சில பொறுப்புகளை வழங்குவதாகும்.

எனவே சில சமயங்களில் ஒரு விலங்கைப் பராமரிக்கும் பொறுப்பை ஒரு குழந்தைக்குக் கொடுப்பதால்... விலங்கு அவர்களைக் குறை கூறாது; மக்கள் அவர்களை விமர்சிக்கிறார்கள். ஒரு நாய்... நீங்கள் அதை எவ்வளவு ஒழுங்குபடுத்தினாலும், நாய் உங்களை இன்னும் விரும்புகிறது. எனவே மீண்டும் அவர்களை மற்றொரு உயிரினத்தை கையாள அனுமதிப்பது, இந்த விஷயத்தில் ஒரு நாய், சில சமயங்களில் யாரையாவது அடக்கி, அவர்களை அமைதிப்படுத்த, ஒருவித பொறுப்பை ஏற்க உதவும். ஆனால் நிச்சயமாக சிலர் மிகவும் வன்முறையாளர்களாக இருக்கிறார்கள், நீங்கள் ஒரு நாயைக் கொடுத்தால் அவர்கள் சித்திரவதை செய்வார்கள், எனவே நீங்கள் சற்றே ஜாக்கிரதையாக இருக்க வேண்டும். 

என்னுடைய நண்பர் ஒருவர் மனநல மருத்துவராக இருக்கிறார், வன்முறையில் ஈடுபடும் இளைஞர்கள், வீடற்றவர்கள் மற்றும் தெருவில் வசிப்பவர்கள், அதனால் ஏற்படும் அனைத்து சிரமங்களையும் கையாள்பவர்களுக்கான சிகிச்சையை அவர் முதன்மையாகச் செய்து வருகிறார். அந்தப் பெண் மருத்துவர் பயன்படுத்திய மற்றும் என்னிடம் அவர் சொன்ன வழிகாட்டுதல்களில் ஒன்று, மீண்டும், நாங்கள் என்ன சொன்னோமோ அதே விஷயத்திற்கு திரும்பி வருகிறோம், மிகவும் வன்முறையாக இருக்கக்கூடிய - இந்தக் குழந்தைகளுக்கு சிகிச்சை அளிப்பது ஒரு மனிதனாக ஆர்வத்துடனும் மரியாதையுடனும் நடத்துகிறது. அவற்றை தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். உண்மையில் அவர்கள் சொல்வதைக் கேட்டு, அவர்களின் பிரச்சனைகள் என்ன என்பதை அறிய நேரம் ஒதுக்குங்கள். ஆனால் நீங்கள் உண்மையில் தவிர்க்க வேண்டிய விஷயங்களில் ஒன்று, நீங்கள் அவற்றைக் கேட்கிறீர்கள் என்றால், "ஐயோ, உங்கள் நேரம் முடிந்துவிட்டது. நீங்கள் இப்போது செல்ல வேண்டும்" என்று சொல்லக் கூடாது. அவர்கள் வழக்கத்தைவிட மிகவும் வன்முறையாக நடந்துகொள்கிறார்கள், ஏனென்றால் அது ஒரு நிராகரிப்பு.

எனவே அதிலிருந்து வரும் பாடம்: நாம் ஒரு கட்டுப்படாத மாணவனை சமாளிக்க முயற்சிக்கப் போகிறோம் என்றால், அந்த மாணவனுக்கு உங்கள் நேரத்தை கொடுங்கள். நீங்கள் அந்த மாணவர் சொல்வதைக் கேட்கப் போகிறீர்கள். அவர்களின் பிரச்சனைகள் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சிக்க வேண்டும். (நீங்கள் ஒரு தீர்வைக் கொண்டு வரவில்லையென்றாலும், நீங்கள் அனுதாபத்துடன் கேட்டீர்கள் என்பது உதவியாக இருக்கும்.) ஆனால் அதற்கு ஒரு காலக்கெடுவை வைக்காதீர்கள், இந்த குழந்தையை ஒரு மனிதனாக மதிக்கவும்.

ஆனால் உண்மையில் அவர்களை ஒழுங்குபடுத்த என்ன செய்ய வேண்டும் உள்ளிட்ட, இவற்றைச் சொல்வது மிகவும் கடினம். உங்கள் சமூகத்தில் எது ஏற்கத்தக்கது, எது ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் தண்டனை, குறிப்பாக கோபத்தில் தண்டிப்பது, உதவப் போவதில்லை.

மக்களுடனான நமது அன்றாட உறவுகளில் எரிச்சலடைவதை எவ்வாறு சமாளிப்பது?

நமக்கு விரும்பத்தகாத, எரிச்சலூட்டும் எந்தச் சூழலையும் ஆராய்ந்தால், அது பல்வேறு காரணங்கள் மற்றும் சூழ்நிலைகள் மற்றும் நிலைமைகளால் எழுகிறது என்பதை நாம் காணலாம் - சமூக நிலைமைகள், பொருளாதார நிபந்தனைகள், சம்பந்தப்பட்ட நபர்களின் வீட்டில் என்ன நடக்கிறது. , அவற்றின் பின்னணி போன்றவையும் இதில் அடங்கும். நாம் அதைக் கண்டு எரிச்சலும் கோபமும் அடையும் போது, நம் மனதில் நாம் என்ன செய்கிறோமென்றால் உண்மையில் அந்தச் சம்பவத்தை எடுத்துக்கொண்டு, அல்லது எதுவாக இருந்தாலும் அது நமக்கு எரிச்சலூட்டுவதாகக் கருதி, அதை ஒரு பெரிய திடமான கொடூரமானதாக மாற்றுகிறது. அது சார்ந்துள்ள அனைத்து காரணங்களையும் நிபந்தனைகளையும் நாம் பார்க்கத் தவறுகிறோம், மேலும் உண்மையில் இருப்பதை விட எதிர்மறையான குணங்களை அதன் மீது முன்வைக்கிறோம். அது அப்படி இருக்க வேண்டும் என்று நாம் விரும்பாததால், கோபம் என்பது உணர்வுபூர்வமாக அதை நிராகரிப்பதாகும்.

நாம் இப்போது அதைப் பற்றி சிந்தித்தால், அதன் பின்னர் வருவது நிராகரிப்பு… அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் இயக்கமானது “இந்தத் துன்பம், இந்த கஷ்டம், இல்லாமல் விலகிச் செல்ல நான் விரும்புகிறேன்” என்பதாகும். அதுவே இரக்கம். எனவே கோபம் மற்றும் எரிச்சலின் எதிர்ப்பதம் எப்போதுமே அன்பு. மற்றவர் மகிழ்ச்சியாகவும் மகிழ்ச்சிக்கான காரணத்தையும் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்கிற விருப்பமே அன்பு. 

இந்த எல்லா நிலைமைகளாலும் அவர்கள் மகிழ்ச்சியற்றவர்களாக இருப்பதால் அவர்கள் கொடூரமான முறையில் நடந்து கொள்கிறார்கள். அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும், அதனால் அவர்கள் எரிச்சலூட்டும், கொடூரமான முறையில் செயல்படுவதை நிறுத்திவிடுவார்கள். அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க, அவர்கள் மகிழ்ச்சியின்றி இருப்பதற்கும், கட்டுக்கடங்காத வழியில் செயல்படுவதற்கும் காரணமான அனைத்து நிலைமைகளையும் நான் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும், பின்னர் நான் மாற்றக்கூடியது என்ன என்பதைப் பார்க்க வேண்டும்.

நாம் பயன்படுத்தக் கூடிய சில முறைகள் இவை. இது அடிப்படையில் பகுப்பாய்வு செய்கிறது: இது காரணங்களில் இருந்து எழுகிறது. இந்தக் காரணங்களால் ஏற்படும் இவ்விதத்தில் அவர்கள் செயல்படுவதை நிறுத்த வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன், அதனால் அவர்களின் நடத்தையை மாற்றுவதற்கு நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?

ஆசிரியர்களாக, வெவ்வேறு பின்னணியில் உள்ள குழந்தைகளைக் கையாளப் போகிறோம் - வெவ்வேறு கலாச்சார, சமூக, மத பின்னணியில் இருந்தும் குழந்தைகள் வருவார்கள். இந்த எல்லா வெவ்வேறு வகையான குழந்தைகளுக்கும், அவர்களை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கும் கல்வி கற்பதற்கும் பொறுமை இருந்தால் மட்டும் போதுமா?

குழந்தைகள் மீதான ஆர்வமே மிக முக்கியமான காரணிகளில் ஒன்று என நான் நினைக்கிறேன். அதாவது இந்தக் குழந்தைகளின் மதப் பின்னணி என்ன, சமூகப் பின்னணி என்ன என்பதை நன்கு தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். நீங்கள் கல்வி கற்பிக்க முயற்சிக்கும் நபர்களை நீங்கள் எவ்வளவு அதிகமாக புரிந்துகொள்கிறீர்களோ, அவர்களுக்கு உண்மையில் என்ன தேவை என்பதை நீங்கள் புரிந்துகொள்வீர்கள். மேலும் கல்வியின் நோக்கம் அவர்களை தேர்வில் தேர்ச்சி பெற வைப்பது மட்டுமல்ல, அவர்கள் சிறந்த நபர்களாக மாற உதவுவதும் ஆகும். எனவே அவர்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்ளுங்கள். அவர்கள் தங்களைப் பற்றியோ அல்லது அவர்களின் குடும்பம் அல்லது அவர்களின் பின்னணியைப் பற்றியோ அல்லது அது போன்ற விஷயங்களைப் பற்றியோ சிறிய கட்டுரைகளை எழுதலாம். அவர்கள் தங்களைப் பற்றி ஏதாவது சொல்லச் செய்யுங்கள். பின்னர் நீங்கள் அவர்களை கொஞ்சம் நன்றாக அறிந்து கொள்வீர்கள்.

நிராகரிக்கப்படுவோம் என்று பயப்படுவதால், தங்கள் கருத்தை அல்லது தங்களைப் பற்றி ஏதாவது சொல்ல வேண்டியிருக்கும் போது தயங்குபவர்களை நான் அடிக்கடி சந்திக்கிறேன். எனது கேள்வி என்னவென்றால், இவர்கள் திறந்த மனதுடன் இருக்கவும் பயத்தை போக்கவும் எவ்வாறு உதவுவது என்பதுதான்.

தங்கள் நண்பர்களின் ஒப்புதலில் மிகவும் அக்கறை கொண்ட டீனேஜர்களுக்கு இது மிகவும் வலுவான பிரச்சனை என்று நான் நினைக்கிறேன். வெட்கப்படுவதில் இருந்து அவர்களை எப்படி வெளிக்கொண்டு வருவது? பௌத்த துறவறக் கல்வியில் பயன்படுத்தப்படும் முறைகளில் ஒன்று என்னவென்றால், ஒரு பாடத்திற்குப் பிறகு, அனைத்து மாணவர்களும் ஜோடிகளாகப் பிரிந்து, இரண்டுக்கு இரண்டு பேர் என்கிற விகிதத்தில், பின்னர் ஒருவருக்கொருவர் விவாதிக்க வேண்டும் - அவர்கள் விவாதம் செய்வார்கள், உண்மையில், தர்க்கரீதியான விவாதம் - ஆனால் விவாதிக்க வேண்டியது ஒருவருக்கொருவர் இப்போது என்ன சொன்னார்கள் மற்றும் அவர்கள் புரிந்துகொள்கிறார்களா என்று பார்ப்பதற்காக. 

எனவே அவர்கள் உண்மையில் முழு வகுப்பின் முன் பேசுவதில்லை, அதில் சில மாணவர்கள் மிகவும் கணிவுடன் இருக்க மாட்டார்கள் என்பதோடு அவர்களைப் பார்த்து சிரிப்பார்கள். ஆனால் இரண்டுக்கு இரண்டு பேராக இருக்கும்போது, நீங்கள் ஏதாவது சொல்ல வேண்டும். மேலும் அவர்கள் தலைப்பைப் பற்றிப் பேசுகிறார்களா, வேறு எதையாவது பேசுகிறார்களா என்பதை உறுதிப்படுத்த ஒவ்வொரு குழுவையும் ஓரிரு நிமிடங்கள் சுற்றிச் சென்று  ஆசிரியர் கேட்கலாம். ஆனால் இது ஒரு நல்ல கற்பித்தல் முறையாகும், ஏனெனில் இது ஒரு மாணவர் செயலற்ற நிலையில் உட்கார்ந்து கேட்கவோ அல்லது கவனம் செலுத்தாமல் எதையும் பெறவோ அனுமதிக்காது. அவர்கள் ஏதாவது சொல்ல வேண்டும்; அவர்கள் உண்மையில் கவனம் செலுத்தி கேட்டதை அவர்கள் விவாதிக்கிறார்கள் என்பதை மற்ற நபரிடம் காட்ட வேண்டும். மேலும் அவர்கள் வெட்கப்பட முடியாது. ஆனால் அவர்கள் ஒவ்வொரு முறையும் ஒரே நபரை விவாதத்திற்காக தேர்ந்தெடுக்கவில்லை என்பதை நீங்கள் உறுதி செய்ய வேண்டும்; அவர்கள் மாறிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இது துறவற கல்வி முறையில் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு முறை. ஒரு வேளை அது உதவிகரமானதாக இருக்கலாம்.