అహింస మరియు ఆధ్యాత్మిక విలువలు

మనం హింసాత్మక మానసిక స్థితి అయిన హింసను బౌద్ధమత బోధనలలో మూడు రకాలుగా విభజిస్తాం. హింస అనే పదాన్ని ఇక్కడ అనువదించడానికి ఇంకొక మార్గం "క్రూరంగా ఉండడం." మనం హింసాత్మకంగా ఉండటం గురించి మాట్లాడేటప్పుడు బలంగా మరియు శక్తిని కలిగి ఉండటం గురించి మాత్రమే మాట్లాడటం లేదు, ఎందుకంటే కొన్నిసార్లు ఎవరైనా తమకు లేదా ఇతరులకు హాని కలిగించకుండా ఆపడానికి మనం ఈ శక్తివంతమైన పద్ధతులను ఉపయోగించాలి. మీ పిల్లవాడు రోడ్డు పైకి పరిగెత్తుతుంటే మరియు ఏదైనా కారు ఢీకొని సులభంగా మరణించే అవకాశం ఉంటే, మీరు ఇలా అనరు, "అయ్యో! డియర్, రోడ్డు మీదకు పరుగెత్తకు" అని. ఇక్కడ మీరు ఆ పిల్లవాడిని చాలా బలవంతంగా పట్టుకోవాల్సి ఉంటుంది. కాబట్టి హింస అంటే అది కాదు. హింస హాని కలిగించాలని అనుకుంటుంది, మరియు మనం అనేక విధాలుగా హాని కలిగించవచ్చు. బౌద్ధమతంలో దీనిలో ప్రస్తావించిన మూడు రకాలు ఉన్నాయి, అయినా కానీ మనం ఇంకా కొన్ని రకాలను ఆలోచించగలమని నేను అనుకుంటున్నాను.

ఇతరులతో అహింసను చూపించడం

హింస యొక్క మొదటి రకం ఇతరుల పట్ల హింసాత్మకంగా ఆలోచించడం. ఇది ఇతరులకు చెడు లేదా హాని కలిగించాలనుకునే క్రూరమైన కరుణ లేకపోవడం అని చెప్పబడుతుంది. ఇతరులు బాధలు, సమస్యలు, మరియు వాటికి కారణాలు లేకుండా ఉండాలని కోరుకోవడమే కరుణ. ఇక్కడ, ఇతరులు బాధలు లేకుండా ఉండాలని కోరుకునే బదులు, వారికి బాధలు ఉండాలని కోరుకుంటాము, వారికి సమస్యలు ఉండాలని కోరుకుంటాము, వాటికి కారణం మనమే అయినా లేదా ఇతరులు కారణమైనా లేదా అది ప్రకృతి నుంచైనా జరగవచ్చు. ఆ మానసిక స్థితి నుంచి బయటపడాలంటే, అందరూ సమానమేనని, అందరూ సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటారని, ఎవరూ అసంతృప్తిగా ఉండాలని కోరుకోరనే అర్థంలో మనం ఆలోచించాలి.

కాబట్టి, ఎవరైనా మనకు హాని కలిగించినప్పుడు, లేదా మీరు క్లాస్ లో టీచింగ్ చేస్తున్నప్పుడు ఒక విద్యార్థి ఇతరులకు ఇబ్బంది పెడుతున్నాడని లేదా హాని కలిగిస్తున్నాడని అనుకుందాం, అప్పుడు ఆ వ్యక్తిని శిక్షించడం గురించి ఆలోచించడం కంటే - ఇది సాధారణంగా కోపం మరియు అసహనం మరియు ఇతర అస్థిరమైన, అసౌకర్యమైన మానసిక స్థితులతో ముడిపడి ఉంటుంది - ఈ విద్యార్థి అనారోగ్యంతో బాధపడుతున్నాడని అనుకోవడం చాలా సహాయపడుతుంది. ఆ విద్యార్థి సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటాడు కాని ఎలా సంతోషంగా ఉండాలో అతనికి తెలీదు ఇది ఏదో విధంగా అతనికి సంతోషాన్ని కలిగిస్తుందని అనుకుంటూ ఇబ్బంది కలిగిన మానసిక స్థితితో ప్రవర్తిస్తాడు. కాబట్టి, పిల్లల పట్ల ఆ ఆలోచనతో, మనం వాళ్ళను చెడ్డ వాళ్ళగా చూసి శిక్షించకుండా ఉండటానికి చూస్తాము; దానికి బదులుగా మనం కరుణను పెంపొందించుకుంటాము, ఈ విద్యార్థి క్లాస్ లో చాలా గొడవలు చేస్తూ హాని కలిగించేలా ఉండటానికి కారణమయ్యే అతని లేదా ఆమె సమస్యల నుంచి బయటపడాలని కోరుకుంటాము.

ఇప్పుడు దాని అర్థం మనం ఏమీ చెయ్యమని కాదు. అహింస అంటే పాసివ్ గా ఉండి ఏమీ చెయ్యకపోవడం కాదు, దాని అర్థం కోపం తెచ్చుకోకపోవడం మరియు ఈ ఇబ్బంది పడుతున్న పిల్లవాడికి హాని జరగకూడదు అని కోరుకోవడం. కాబట్టి, మీ పాఠశాల వ్యవస్థలో సహాయపడే పద్ధతులను ఉపయోగించి ఈ రకమైన ప్రవర్తనను ఆపడానికి మనం ప్రయత్నించాలి. కానీ దాని వెనుక ఉన్న ప్రేరణ, దాని వెనుక ఉన్న మానసిక స్థితి, ఆ పిల్లవాడు చెడ్డవాడు కాబట్టి వాడిని శిక్షించాలని అనుకోవడం కంటే చాలా వేరేగా ఉంటుంది.

"ప్రేరణ" అనే పదాన్ని అర్థం చేసుకోవడం చాలా ముఖ్యం. దీనికి రెండు కోణాలు ఉన్నాయి. ఒకటి మన లక్ష్యం లేదా ఉద్దేశ్యం, రెండవది ఆ లక్ష్యాన్ని సాధించడానికి మనల్ని ప్రేరేపించే భావోద్వేగం. పిల్లలకు సహాయం చెయ్యడమే మన లక్ష్యం. అందుకే మనం టీచర్ అయ్యాం. మీరు వైద్య వృత్తిలోకి వెళుతున్నట్లయితే కూడా ఇదే వర్తిస్తుంది: మనం రోగికి సహాయం చెయ్యడమే మన లక్ష్యం. ఇప్పుడు మనల్ని ఆ లక్ష్యసాధన దిశగా నడిపిస్తున్న మానసిక స్థితి ఏమిటి? అది కేవలం డబ్బు సంపాదించడానికేనా లేదా అవతలి వ్యక్తి మనకు కృతజ్ఞతలు చెప్పి, మన పట్ల కృతజ్ఞతతో ఉండటానికా, ఇది నిజంగా చాలా స్వార్ధంతో కూడిన ఉద్దేశ్యం, కదా? స్వార్ధపూరిత పని. మరియు మన ఆలోచనల యొక్క దృష్టి ఎక్కువగా మనపైనే ఉంటుంది కాబట్టి, అవతలి వ్యక్తికి ఏది మంచిదనే దానిపై మనం ఎక్కువగా శ్రద్ధను చూపించడం లేదు. అవసరం లేనప్పుడు కూడా ఒకరికి సర్జరీ అవసరమని డాక్టర్ చెప్పినట్లు, ఇలా వాళ్ళు ఎందుకు చేస్తున్నారు అంటే దాని నుంచి ఎక్కువ డబ్బు సంపాదించవచ్చు అని. కానీ అవతలి వ్యక్తికి సహాయం చెయ్యాలనే ఈ లక్ష్యాన్ని సాధించడానికి మనకు ఉండాల్సింది కరుణ – అదే అవతలి వ్యక్తి గురించి మరియు అతని మంచి గురించి ఆలోచించడం.

కొన్నిసార్లు వైద్య వృత్తిలో, ఎవరికైనా చికిత్స చెయ్యడానికి మనం చాలా బాధతో కూడిన పద్ధతిని ఉపయోగించాల్సి ఉంటుంది: ఇంజెక్షన్లు లేదా సర్జరీ లాంటివి. (శస్త్రచికిత్స నుంచి కోలుకోవడం బాధను కలిగి ఉంటుంది.) కానీ అది హింసాత్మక పద్ధతి కాదు, ఎందుకంటే ఇక్కడ ఉద్దేశం ఆ వ్యక్తికి నొప్పిని కలిగించడం అని కాదు; వారి బాధ, సమస్య, అనారోగ్యం నుంచి కోలుకోవడానికి వారికి సహాయపడటం దీని ఉద్దేశ్యం.

కాబట్టి, మీరు అల్లరి చేసే స్కూల్ పిల్లవాడిని క్రమశిక్షణలో పెట్టడానికి కూడా ఇలాగే ఉంటుంది: అలాగే, ఇక్కడ ప్రేరణ ఆ పిల్లవాడిని బాధపెట్టాలని కాదు. మనం ఆ పిల్లవాడికి సహాయం చెయ్యాలని అనుకుంటున్నాము ఎందుకంటే ఆ బాబు మనలాగే ఒక మనిషి - వాడు కూడా సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటాడు, దుఃఖంలో ఉండటానికి ఇష్టపడడు - మరియు నేను వాడికి జీవితంలో సంతోషంగా ఉండటానికి ఒక మార్గాన్ని చూపించగలను. భవిష్యత్తులో ఈ పిల్లవాడు ఏ వృత్తిలోకి వెళ్లినా, అక్కడ ఇతరులతో ఎలా సహకరించాలో తెలిస్తే ఆ పిల్లవాడికి క్రమశిక్షణ ఉంటే చాలా ప్రయోజనం ఉంటుంది. ఇవి భవిష్యత్తులో ప్రతి ఒక్కరికీ ఉపయోగపడే విషయాలు.

క్రమశిక్షణ అంటే సొంత నియంత్రణ. పిల్లవాడు అల్లరి చేస్తూ ఉంటే, ఆ పిల్లవాడికి తనను తాను ఎలా కంట్రోల్ చేసుకోవాలో నేర్పండి. అలా పిల్లలను మనమే క్రమశిక్షణలో పెట్టి, వారి ఉద్దేశం, లక్ష్యం, వాళ్ళే తమను తాము క్రమశిక్షణలో ఉంచుకోగలమని తెలుసుకోవడానికి సహాయపడాలి. పిల్లలను క్రమశిక్షణలో పెట్టేటప్పుడు మనకు ఆ మానసిక స్థితి ఉంటే, అది ఒక రకంగా ఆ పిల్లవాడితో బాగా కమ్యూనికేట్ చేస్తుంది. తల్లిదండ్రులు పిల్లలను క్రమశిక్షణలో పెట్టినప్పుడు; ఆ పిల్లల పట్ల ద్వేష భావాలను చూపించరు, కదా?

కాబట్టి, మనం వైద్యం లేదా టీచింగ్ లాంటి సహాయక వృత్తులలోకి వెళ్తున్నప్పుడు వీటిని నేర్చుకోవడం మరియు శిక్షణ పొందడం చాలా ముఖ్యం అని నేను అనుకుంటున్నాను, అంటే, మన లోపల, ఒక ప్రేమపూర్వక ఆలోచనా విధానం, కరుణతో కూడిన వైఖరిని కలిగి ఉండడం. మీరు రోగులకు, విద్యార్థులకు సహాయం చెయ్యాలనుకుంటున్నారు, మరియు వాళ్ళు ఏ సమస్యలు లేకుండా సంతోషంగా, మెరుగైన జీవితాలను గడపాలనుకుంటున్నారు. మరియు బయట మీరు ప్రొఫెషనల్ గా ఉండండి, అంటే కొన్నిసార్లు సీరియస్ గా మరియు బాగా కఠినంగా ఉండాలి. అప్పుడు మనం మన వృత్తిని అహింసాయుత మార్గంలో అనుసరించవచ్చు, ఇదే అహింస యొక్క మొదటి అర్థం. 

కాబట్టి మనం ఇతరులకు హాని చెయ్యాలనుకునే వారిపట్ల కనికరం చూపకపోవడానికి బదులుగా, మనకు కరుణ ఉంటుంది, వాళ్ళకు ఏ హాని జరగకుండా, బాధలు పడకుండా ఉండాలని మనం కోరుకుంటాము. మరియు నిజానికి, ఒకరికి సహాయం చెయ్యడానికి మంచి పద్ధతులు ఏమిటో తెలుసుకోవడం చాలా కష్టం. ప్రతి పిల్లవాడు, ప్రతి రోగి, ఒక ప్రత్యేక వ్యక్తి. కాబట్టి ఒక వ్యక్తికి ఏది పనిచేస్తుందో అది ఇంకొక వ్యక్తికి పని చెయ్యకపోవచ్చు. కాబట్టి, ప్రతి రోగి యొక్క వ్యక్తిత్వాన్ని ఒక వైద్యుడిగా, ప్రతి ఉపాధ్యాయుడు విద్యార్థిని గౌరవించడం కూడా చాలా ముఖ్యం. ప్రతిరోజూ చూడవలసిన రోగులు చాలా మంది ఉన్నప్పుడు మరియు తరగతి గదులు ఎక్కువ విద్యార్ధులు ఉన్నప్పుడు అది అంత సులభంగా ఉండకపోవచ్చు. కానీ ప్రతి ఒక్కరి గురించి వ్యక్తిగతంగా తెలుసుకోవడం కుదరకపోయినా, వారిని తెలుసుకోవాలనే ఆసక్తి, మానసిక స్థితి చాలా ముఖ్యమైనది. వాళ్ళ గురించి ఆసక్తి చూపడం అనేది వారిని గౌరవించడంపై ఆధారపడి ఉంటుంది. మరియు మీరు వాళ్ళను వయస్సును బట్టి ఒక సన్నిహిత స్నేహితుడు లేదా బంధువు లాగానే అదే రకమైన ఆసక్తి మరియు గౌరవంతో చూడటానికి ప్రయత్నించండి. అది మీ పిల్లవాడు, మీ తల్లిదండ్రులు, మీ సోదరుడు లేదా సోదరి లేదా ఇంకెవరైనా కావచ్చు.

ఆ వ్యక్తి ఒక మనిషి మరియు నాలాగే భావాలను కలిగి ఉంటాడు అని గుర్తుంచుకోవడం ఎప్పుడూ మనకు సహాయపడే మార్గదర్శకాలలో ఒకటి. నేను సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకున్నట్లే, వాళ్ళు కూడా సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటారు, మరియు వాళ్ళు కూడా మనలాగే అందరికి చేత ఇష్టపడాలని కోరుకుంటారు. వారి పట్ల నాకు క్రూరమైన ఆలోచనలు ఉంటే మరియు నేను వాళ్లతో అలానే ప్రవర్తిస్తే, వాళ్ళు చాలా బాధపడతారు. కాబట్టి, ఇతరులను గౌరవించే ఈ మనస్సు ఉండటం ఒక వ్యక్తికి చాలా ముఖ్యమైనది.

మన పట్ల ఉండే అహింస

రెండవ రకం అహింస మనం ఇప్పుడు వివరించిన దానితో కొంచెం ముడిపడి ఉంటుంది, ఎందుకంటే ఇక్కడ మనం మన పట్ల ఉండే అహింస గురించి మాట్లాడుతున్నాము (మొదటి రకం అహింస ఇతరులతో ఉద్దేశించినది). మరియు ఇక్కడ మనం సొంత-విధ్వంసం గురించి మాట్లాడుతున్నాము. మనం సొంత-విధ్వంసంగా ఉన్నప్పుడు, ఇది సొంత-ప్రేమ లేకుండా మనకు మనమే చెడు లేదా హాని కలిగించుకోవాలని కోరుకునేలా ఉంటుంది. ఇది ఉద్దేశపూర్వకంగా లేదా అనుకోకుండా మనకు హాని కలిగించడం కావచ్చు. ఉదాహరణకు, "నేను చెడ్డవాడిని,", "నేను మంచివాడిని కాదు", "నేను సరైన మంచివాడిని కాదు" అని ఆలోచిస్తూ ఉండడం.

ముఖ్యంగా మనం డాక్టర్ అయి ఉండి, మన పేషెంట్లలో ఒకరు చనిపోతే, "అయ్యో, నేను చాలా చెడ్డ వైద్యుడిని. నేను చాలా చెడ్డవాడిని" అని అనుకుని ఆ అపరాధ భావనతో మరియు ఏదో ఒక విధంగా మనల్ని మనం శిక్షించుకుంటాం, సాధారణంగా చాలా మానసిక మరియు భావోద్వేగ స్థాయిలో. ఎందుకంటే మనం ఆ వ్యక్తిని బతికించలేకపోయాము కాబట్టి. మనం ఒక డాక్టర్ లేదా టీచర్ కావాలనుకుంటే మనం సిద్ధంగా ఉండాల్సిన విషయాలు ఇవే. మనం బుద్ధుడు కాదు; మనం ప్రతి ఒక్కరికీ సహాయం చెయ్యలేము - బుద్ధుడు కూడా అందరికీ సహాయం చెయ్యలేడు. కాబట్టి సహజంగానే ఒక్కోసారి మనం ఫెయిల్ అవుతాం. మనం ఒక రోగిని అస్సలు నయం చెయ్యలేము, లేదా ఒక పిల్లవాడికి సరిగ్గా బోధించలేము. కానీ అది కేవలం రియాలిటీ యొక్క స్వభావం మాత్రమే. ఎవరికైనా సహాయం చెయ్యాలంటే, వాళ్ళు కూడా తమ వైపు నుంచి దాన్ని స్వీకరించాలి. కొన్ని అనారోగ్యాలను మనం నయం చెయ్యలేము, అలా కుదిరినప్పటికీ, కొన్నిసార్లు మనం తప్పులు చేస్తాము; ఎంతైనా మనం మనుషులం కదా. మరియు కొంతమంది విద్యార్థులకు తీవ్రమైన భావోద్వేగ, సామాజిక సమస్యలు, కుటుంబ సమస్యలు ఉంటాయి - మరియు వారికి సహాయం చెయ్యడం మన చేతుల్లో ఉండదు.

కాబట్టి, మనం సొంత-విధ్వంసక మార్గాలను గమనించాలి; మరో మాటలో చెప్పాలంటే, మన పట్ల మనం హింసాత్మకంగా ఉండటం. ఉదాహరణకు, సొంత-విధ్వంసక మార్గాలు, అసాధ్యమని తెలిసినప్పుడు, "నేను సరిగ్గా ఉండాలి" అని ఆలోచిస్తూ మనల్ని మనం చాలా ప్రోత్సహించుకోవడం. నిజానికి, మనం చేస్తున్న పనిలో కుదిరినంత మంచిగా ఉండటానికి ప్రయత్నిస్తాము, కాని ఎవరూ పూర్తిగా పరిపూర్ణంగా ఉండలేరు. కాబట్టి, మనం ఏదో ఒక పనిలో ఫెయిల్ అయితే, మనం ఖచ్చితంగా పశ్చాత్తాప్పడతాము - భవిష్యత్తులో మనం ఇంకా బాగా ఉండాలని కోరుకుంటాము - కానీ దాని వల్ల నిరాశకు గురి కాకుండా ఉండాలి ఎందుకంటే అది మన పనిని దెబ్బతీస్తుంది, మన ఉద్యోగంలో మన ప్రతిభను తగ్గిస్తుంది.

ఇప్పుడు మీరు, "నేను నిరాశకు గురి కాకుండా లేదా బాధ పడకుండా ఎలా ఆపుకోగలను" అని అడుగవచ్చు - ఇది మీకు బాగా చదివే ఒక విద్యార్థి ఉండి, ఆ విద్యార్థి కొన్ని కారణాల వల్ల పాఠశాలను విడిచిపెట్టాడని తెలుస్తుంది. సహజంగానే ఇది బాధగా అనిపించినా మీరు డిప్రెషన్ కు గురి కాకూడదు. కాబట్టి, ఇక్కడ ప్రశ్న ఏమిటంటే: నిరాశకు గురి కాకుండా ఉండటానికి మనల్ని మనం ఎలా సహాయపడగలం? ఇతరులతో వ్యవహరించే విషయంలో మనం చెబుతున్న దానికి ఇది మళ్ళీ వర్తిస్తుంది. నిజంగా ఇతరులకు సహాయం చెయ్యాలనుకోవడానికి మరియు వారికి హాని కలిగించకుండా ఉండటానికి, చాలా ముఖ్యమైన విషయాలలో ఒకటి వారి పట్ల గౌరవాన్ని కలిగి ఉండడం, కాబట్టి అదే విధంగా మన పట్ల మనకు గౌరవం ఉండాలి. దాన్ని ఎప్పుడూ గుర్తుపెట్టుకోవడం చాలా ముఖ్యం: "నాకు సామర్థ్యాలు ఉన్నాయి; లేకపోతే, నేను ఒక మంచి టీచర్ లేదా డాక్టర్ అయ్యేవాడినే కాదు" అని మనం మన ప్రేరణను గుర్తుచేసుకుంటాము: "నేను చేస్తున్న పనిని చేయడంలో, నాకు మంచి ఉద్దేశ్యం ఉంటుంది." మరియు "ఒక మనిషిగా, నేను పరిపూర్ణుడిని కాదు; ఏదేమైనా, నా వంతు ప్రయత్నం చేసినందుకు నన్ను నేను గౌరవించుకుంటాను" అని అనుకుంటాము. ఇది మనందరినీ నిరాశకు గురి కాకుండా ఉండేలా సహాయపడుతుంది.

మనల్ని మనం నిజాయితీగా పరీక్షించుకుని, మన వంతు ప్రయత్నం మనం చెయ్యలేదని తెలుసుకున్నప్పుడు ఏమి జరుగుతుంది? నేను ఇంకా బాగా చెయ్యగలను అని అనిపిస్తుంది. ఆ పరిస్థితిలో, మనం పశ్చాత్తాపపడతాము, మరియు దాన్ని రిపీట్ చెయ్యకుండా ఉండి ఇలా అనుకుంటాము: "భవిష్యత్తులో, నేను ఇంకా కష్టపడతాను" అని. కానీ మన వంతు ప్రయత్నం చెయ్యలేని ఈ పరిస్థితుల నుంచి తప్పించుకోవడానికి, దీనికి కారణాలను మనం పరిశీలించాలి. నేను చాలా అలసిపోవడం వల్ల ఇలా అయి ఉండొచ్చు. అందుకోసం, మళ్ళీ మన పట్ల మనం దయతో ఉండాలి, మనల్ని మనం నాశనం చేసుకోకుండా. మనకు ఎంత విశ్రాంతి అవసరమో దాని గురించి తెలుసుకోవాలి – నా పరిమితులు ఏమిటి? అని. – మళ్ళీ మనం వాటిని గౌరవించాలి. దాని గురించి బాధపడకూడదు. ప్రతి ఒక్కరికీ వారి వారి హద్దులు ఉంటాయి. నిజానికి, అత్యవసర పరిస్థితిలో, మనం ఎప్పుడూ ఇంకా ఎక్కువ కష్టపడగలము, కానీ ప్రతిదీ అత్యవసర పరిస్థితి కాదు. కొన్నిసార్లు, "నాకు విశ్రాంతి అవసరం" అని చెప్పి, విశ్రాంతి తీసుకోవడానికి ప్రయత్నించాలి, కొన్నిసార్లు అది కుదురుతుంది - కొన్నిసార్లు అది కుదరకపోవచ్చు - కానీ అలా కుదిరితే ఏ అపరాధ భావన లేకుండా విశ్రాంతి తీసుకోండి.

కుటుంబాన్ని పోషించడంతో పాటు మన పనిని కూడా బ్యాలెన్స్ చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తే అది ఎప్పుడూ సులభం కాదు. మన పిల్లలకు చాలా అవసరాలు ఉంటాయి. కానీ ఇది ఒక ప్రాధాన్యతగా ఉండాలి, మన పనిని ఎలా షెడ్యూల్ చేయాలో మరియు మొదలైన మిగతా పనులను ఎలా మేనేజ్ చేసుకుంటామో తెలుసుకోవాలి. అప్పుడు మనం ఎక్కువ పని, మరియు ఎక్కువ కష్టం లేకుండా ఉంటాము. ఆ తర్వాత నేను ఏ మంచి పని చెయ్యడం లేదు అని అనిపించదు. మనకు ఇబ్బంది కలిగే స్థితికి చేరుకునే వరకు అలానే చెయ్యవద్దు. మన అవసరాలను పట్టించుకోకపోవడమే మనల్ని మనం హింసించుకోవడం. కాబట్టి, మన పట్ల అహింస అనేది చాలా ముఖ్యం.

ఇతరుల నష్టాలను చూసి సంతోషపడకుండా ఉండడం

మూడవ రకం అహింస ఇతరుల నష్టాలను చూసి సంతోషపడకుండా ఉండడం. ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, ఇది క్రూరమైనదిగా భావించబడుతుంది - మనం హింసను ఒక క్రూరమైన మానసిక స్థితి రకంగా ఆలోచిస్తే - ఇతరుల కష్టాలను ఆనందించడం ఒక క్రూరమైన మానసిక స్థితి; ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, ఎవరైనా విఫలమైనప్పుడు జరిగేది. ఇప్పుడు మనం ఇలా అనుకోవచ్చు, "సరే, ఇది నేను చేసే పని కాదు" అని. కానీ రాజకీయాలను ఉదాహరణగా తీసుకుంటే, ఇద్దరు అభ్యర్థులు ఉంటే, మీకు నచ్చని ఒకరు వారి పదవిని కోల్పోయి, ఎన్నికల్లో ఓడిపోవడం లేదా బహిష్కరించబడితే - మనం చాలా సంతోషంగా అవుతాము. వారి దురదృష్టాన్ని చూసి సంతోషిస్తాం కదా? అదే విధంగా ఈ రకమైన పరిస్థితిలో, మనం ఉత్తమంగా భావించే వ్యక్తి పదవిలోకి వచ్చినందుకు మనం సంతోషపడతాము, కాబట్టి మనం వారి ఆనందాన్ని చూసి సంతోషిస్తాము. అవతలి వ్యక్తి యొక్క నష్టం చూసి మనం సంతోషించడంలో ఎటువంటి అర్ధం లేదు ఎందుకంటే వారికి కూడా ఒక కుటుంబం ఉంది, వారిపై ఆధారపడిన వాళ్ళు కూడా ఉన్నారు మరియు వాళ్ళు అసంతృప్తిని అనుభవిస్తున్నారు - వాళ్ళు కూడా మనుషులే. కాబట్టి, వాళ్ళు ఆ ఆఫీసులో లేనందుకు నేను సంతోషంగా ఉన్నాను, కానీ నేను కూడా వారి జీవితంలో సంతోషాలు ఉండాలని కోరుకుంటున్నాను. నేను వాళ్ళు అనారోగ్యం గురి కావాలని కోరుకోవడం లేదు (వారికి చెడు జరగాలని కోరడం లేదు).

కాబట్టి, ఈ మూడు రకాల అహింసలు మూడు రకాల క్రూరమైన ఆలోచనలను వివరిస్తాయని మనం చూశాము:

• కరుణ లేకపోవడం - ఇతరులకు దుఃఖం మరియు బాధలు ఉండాలని కోరుకోవడం
• సొంత-ప్రేమ లేకపోవడం - తెలిసో తెలియకో మనం మనల్ని హాని కలిగించుకోవాలని అనుకోవడం
• ఇతరుల కష్టాలలో ఆనందం - వేరొకరు ఫెయిల్ అయినప్పుడు లేదా వారికి ఏదైనా ప్రమాదం జరిగినప్పుడు చూసి ఆనందించడం.

నేను చెప్పినట్లుగా, మనం చేసే పనులు వీటిని హింసాత్మకంగా ఉండకుండా బలంగా చేస్తాయి. బౌద్ధమత సూత్రాలలో ఒక క్లాసిక్ ఉదాహరణ ఉంది. ఒక నది ప్రక్కన ఇద్దరు ధ్యానం చేసే వాళ్ళు కూర్చున్నారు. మరియు ఒక వ్యక్తి ఆ నది దగ్గరకు వచ్చాడు - ఆ నది చాలా వేగంగా ప్రవహిస్తుంది - మరియు ఆ వ్యక్తి దానిలోకి దూకి ఈదడానికి ప్రయత్నించాడు. ఈ నదిని ఎవరూ ఈతకొట్టి దాటలేరు; ఎవరు ప్రయత్నించినా వాళ్ళు తప్పకుండా మునిగిపోతారు. అందుకని, వాళ్లలో ధ్యానం చేసే వ్యక్తి చాలా ప్రశాంతంగా కూర్చొని ఏమీ చెయ్యకుండా ఈ వ్యక్తిని నదిలో దూకి మునిగిపోయే దాకా చూద్దామని అనుకున్నాడు. ఇంకొక ధ్యాని లేచి ఆ వ్యక్తిని నదిలోకి వెళ్లొద్దని ఆపలేకపోయాడు, అందుకని అతను నదిలోకి వెళ్లకుండా ఆపడానికి ఆ వ్యక్తిని కొట్టి స్పృహ తప్పిపోయేలా చేశాడు. బుద్ధుడు ఇదంతా చూసి (బుద్ధుడు వచ్చి ఇదంతా చూశాడు) ముఖంపై ఒక చిరునవ్వుతో ప్రశాంతంగా కూర్చున్న మొదటి ధ్యాని హింసాత్మక పని చేశాడని చెప్పాడు. ఈ వ్యక్తిని కొట్టి గాయ పరిచిన వ్యక్తి చేసింది అహింసాయుత పని. ఎందుకు? ఎందుకంటే ప్రేరణ, మానసిక స్థితి వల్ల - ఈ వ్యక్తి బాధను తగ్గించడానికి మరియు మునిగిపోకుండా సహాయపడ్డాడు కాబట్టి.

ఈరోజు ఉదయం మన టాపిక్ ఆధునిక ప్రపంచంలో ఆధ్యాత్మిక విలువల రెండవ భాగంతో కనెక్ట్ చేస్తుంది. "ఆధ్యాత్మికం" అనే పదం నిర్వచించడానికి చాలా కష్టమైనది, మరియు దీనికి వేరే అర్థం ఉంది, ఆంగ్లం మరియు రష్యన్ భాషలలో దీనికి చాలా అర్ధాలు ఉన్నాయి. కానీ బౌద్ధమత సందర్భంలో దాన్ని నిర్వచించే విధానాన్ని, లేదా సమానమైన పదం ఏమిటో మనం తెలుసుకుందాం. బౌద్ధమతంలో మనం ధర్మం గురించి మాట్లాడుతాం. "ధర్మం" అంటే ఒక నివారణ చర్య అని అర్థం; ఇది మన బాధలు మరియు సమస్యలను పోగొట్టుకోవడానికి మనం చేసే పని. మరియు ఇది తక్షణ పరిస్థితుల పరంగా ఆలోచించడం మాత్రమే కాదు - మీరు కారు నడపడం లేదా సైకిల్ తొక్కడం లాంటివి మరియు దేనిని గుద్దకుండా పక్కకు వెళ్ళిపోవడం. అది ధర్మం కాదు.

కాబట్టి, మనం రోజూ చేసే చిన్న చిన్న పనుల గురించి మాత్రమే మాట్లాడటం లేదు. మనం దాన్ని ఆధ్యాత్మికం అని పిలవము. కానీ భవిష్యత్తులో ఏదో ఒక దాన్ని అడ్డుకోవాలనే కోణంలో చేసే ఆలోచన ఇది. మరియు బౌద్ధమతంతో సహా చాలా మతాలలో, ఇది భవిష్యత్తు జీవితాల పరంగా ఆలోచించడం, మరియు కొన్ని ఇతర మతాలలో ఇది మరణానంతర జీవితం గురించి ఉంటుంది, అంటే ఈ జన్మలో మెటీరియల్ సక్సెస్ ఉండటమే మన ప్రధాన ఆందోళన కాదు, ఎందుకంటే మరణ సమయంలో, మిగిలిపోయేది అంతా భవిష్యత్తులో మనకు ఉన్న అపారమైన సమయంతో పోలిస్తే చాలా తక్కువ.

భవిష్యత్తు పునర్జన్మలు లేదా మరణానంతర జీవితాన్ని నమ్మితే ఇది చాలా మంచిది, కానీ మనలో చాలా మంది దాన్ని నమ్మకపోవచ్చు. కాబట్టి, మన౦ ఇప్పటికీ ఆధ్యాత్మిక వ్యక్తులుగానే ఉ౦డగలమా? ఈ జన్మలో మన భౌతిక సంక్షేమం గురించి, వ్యక్తిగతంగా నా కోసం, బహుశా నా కుటుంబం కోసం మాత్రమే ఆలోచించకుండా, మనం చాలా దూరం ఆలోచిస్తే ఉండగలము - ఉదాహరణకు, భవిష్యత్తు తరాల గురించి ఆలోచిస్తే మనం ఖచ్చితంగా ఇలా ఉండగలమని నేను అనుకుంటున్నాను. ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, ఇది చాలా చిన్నదైనప్పటికీ, మనం చెయ్యగలిగిన ఏ రకమైన సహకారంతో అయినా ఈ ప్రపంచాన్ని మంచి చోటుగా మార్చడానికి ప్రయత్నించండి. మళ్ళీ, బుద్ధుడు ఉపయోగించిన ఒక ఉదాహరణ - ఒక పెద్ద బియ్యం బస్తాను ప్రతి బియ్యం గింజతో నింపడం. కాబట్టి, మనలో కొంతమంది ఆ బస్తా కోసం గుప్పెడు బియ్యాన్ని ఇవ్వగలం మరియు కొంతమంది ఒక గింజ బియ్యాన్ని మాత్రమే ఇవ్వగలరు, కాని ఆ ఇద్దరు వ్యక్తులు తమ వంతు సహాయం అందిస్తున్నట్టే. అదే ఇక్కడి పాయింట్. మనం ఎక్కువ సహాయం చెయ్యలేమని తెలిసినా కానీ, కనీసం మనం ప్రయత్నిస్తాం.

కాబట్టి, మీరు టీచర్స్ లేదా వైద్యులుగా మారడానికి శిక్షణ పొందడంతో, ఇది ప్రపంచాన్ని ఒక మంచి ప్రదేశంగా మార్చడానికి ఒక గొప్ప అవకాశం అవుతుంది. టీచర్స్ గా, మీరు భవిష్యత్తులో ఉండే వ్యక్తులకు శిక్షణ ఇస్తున్నారు మరియు ఈ ప్రపంచానికి వారి సహకారం అందిస్తారని అనుకుంటున్నాము. వైద్యులుగా, అనారోగ్యంతో ఉన్నవారిని నయం చెయ్యడానికి మీరు సహాయం చేస్తున్నారు, అలా వాళ్ళు భవిష్యత్తుకు వారి సహకారాన్ని అందిస్తారు. అలా వాళ్ళు సంతోషంగా ఉండాలని, అసంతృప్తిగా ఉండకూడదని కోరుకోవడంతో ఇది బాగా ముడిపడి ఉంటుంది. కాబట్టి వారి పట్ల హింసాత్మక లేదా క్రూరమైన ఆలోచనలు ఉండకూడదు మరియు వారిని గౌరవించడం కూడా తప్పనిసరి. "నేను మన భవిష్యత్తుకు సహాయపడగలను" అనే విషయం పరంగా మనల్ని మనం గౌరవించుకుంటాము మరియు "వాళ్ళు కూడా సహాయపడగలరు" అనే ఆలోచనతో మన రోగులను, మన విద్యార్థులను మనం గౌరవిస్తాము. మరి సహకారం అంటే అర్ధం ఏమిటి? ప్రపంచాన్ని మంచి ప్రదేశంగా మార్చడం అంటే ఏమిటి? దీని అర్థం ప్రాథమికంగా ప్రజలు సంతోషంగా ఉండటానికి ఒక రకమైన మార్గాలను ప్రోత్సహించడం. మరియు సంతోషంగా ఉండటం అంటే కేవలం భౌతిక స్థాయిలో మాత్రమే కాదు, అది ముఖ్యమైనది, కానీ మనశ్శాంతిని కలిగి ఉండటం, సాంకేతిక నైపుణ్యాలను మాత్రమే కాకుండా జీవితంలో ఎదురయ్యే వాటిని ఎదుర్కోవటానికి భావోద్వేగ నైపుణ్యాలను కూడా ఉపయోగించగలగడం.

కాబట్టి, వీటిని నేను ఆధ్యాత్మిక విలువలుగా పరిగణిస్తాను; ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, మన జీవితంలో మరియు మన జీవితాలతో మనం ఏమి చేస్తున్నాము అనే దాని పరంగా మనం దేన్ని ముఖ్యమైనదిగా భావిస్తాము? సంక్షిప్తంగా, ప్రేరణ గురించి చాలా తీవ్రంగా ఆలోచించడం చాలా ముఖ్యం అని నేను అనుకుంటున్నాను, ముఖ్యంగా మీలాంటి యువకులు. నేను దీన్నే ఎందుకు చదువుతున్నాను? నేను జీవితంలో ఏమి సాధించాలనుకుంటున్నాను? భవిష్యత్తులో నా కుటుంబం కోసం నేను ఏమి సాధించాలనుకుంటున్నాను? భవిష్యత్తు కోసం - భవిష్యత్ తరాల కోసం నేను చివరికి ఏమి వదులుకోవాలని అనుకుంటున్నాను? మరి ఇది నాకెందుకు కావాలి? దీనికి చాలా అంతర్గత శోధన అవసరం పడవచ్చు, కానీ ఇది చాలా విలువైన విషయం. ఈ ప్రశ్నలకు మన సమాధానాలు చాలా సంతృప్తికరంగా లేవని మనం కనిపెట్టవచ్చు. "నేను నా ప్రేరణను సరిదిద్దడానికి ప్రయత్నించాలని అనుకుంటున్నానా లేదా?" అని నిర్ణయించడానికి మనం ఉపయోగించాల్సిన విషయం ఏమిటంటే, నేను చేస్తున్నది నాకు మరియు ఇతరులకు సంతోషాన్ని ఇస్తుందా లేదా అది సమస్యలను సృష్టిస్తోందా అని చూడటం. మరియు దీన్ని అంచనా వేసే విషయంలో, స్వల్పకాలిక తక్షణ ప్రభావాల కంటే దీర్ఘకాలిక ప్రభావాలు చాలా ముఖ్యమైనవి. కానీ మనం జీవితంలో ఏమి చేస్తున్నామో స్పష్టంగా ఉంటే, మరియు మన జీవితంలో మనం మంచి దిశలో వెళుతున్నామని గమనిస్తే, ఇది మనకు చాలా అద్భుతమైన ఆరోగ్యం మరియు సంతృప్తిని ఇస్తుంది.

కొన్నిసార్లు ప్రజలను నిరాశకు గురిచేసే ఒక విషయం ఏమిటంటే, వారి జీవితానికి ఏ అర్థం లేదా ఏ దిశ లేదని వాళ్ళు అనుకుంటారు. మనం ఒక వృత్తిని అనుసరిస్తున్నాము, కానీ మన హృదయం దానిలో లేదు. ప్రపంచ సమస్యలు, నా దేశ సమస్యలు, నా జిల్లా సమస్యలు, నా కుటుంబం, నేను - ఇవన్నీ చాలా భయంకరమైనవి, చాలా ఎక్కువ అని మనం అనుకుంటాము. ఆ మానసిక స్థితితో జీవితాన్ని గడపడానికి, వీటన్నింటికీ అర్థం ఏమిటి? అని అనుకుంటాం. ఇది చాలా బాధాకరం; ఇది సంతోషకరమైన జీవితం కాదు. కాబట్టి ఈ నిరాశా నిస్పృహను అధిగమించడం ప్రయత్నించడానికి మళ్ళీ మనల్ని మనం గౌరవించుకోవాలి. "బయటి పరిస్థితులతో సంబంధం లేకుండా, నన్ను నేను మెరుగుపరుచుకోవడానికి మరియు ఒక మంచి మనిషిగా మారడానికి నాకు సామర్థ్యం ఉంది" అని మనం నమ్మాలి. ఇది నన్ను నేను సంతోషంగా ఉంచడానికి మాత్రమే కాదు - దీన్ని అంగీకరించి - నా పూర్తి మానసిక స్థితి నా చుట్టూ ఉన్న ప్రతి ఒక్కరినీ ప్రభావితం చెయ్యడానికి ఉంటుంది. అందువల్ల, వైద్యరంగం పరంగా లేదా బోధనా పరంగా ఇతరులకు సహాయం చెయ్యడానికి పనిచెయ్యడం అనేది ఒక అర్థవంతమైన పని. భవిష్యత్తు ఎలా ఉంటుందో మనకు తెలియదు కానీ, ప్రజలు ఆరోగ్యంగా, విద్యావంతులైతే ఉంటే, పరిస్థితులు చక్కబడతాయని మనకు తెలుసు. బహుశా ఇది ఊహించడం కష్టం కావచ్చు. కానీ భవిష్యత్తులో ఎన్ని ఇబ్బందులు ఎదురైనా, వాటిని ఎదుర్కోవడానికి ప్రజలు బాగా సన్నద్ధంగా ఉండటానికి మనం సహాయపడగలము.

ఆధునిక ప్రపంచంలో అహింస, ఆధ్యాత్మిక విలువల గురించి నా ఆలోచనలు ఇవి. 

మన ఆధునిక ప్రపంచంలో, బౌద్ధమత విలువలలో కరుణ ఉందని మనం అర్థం చేసుకున్నాము. కానీ నిజ జీవితంలో, ఆ పరిస్థితి చాలా కష్టంగా ఉంటుంది మరియు కొన్నిసార్లు పిల్లలు తల్లిదండ్రులు లేకుండా పెరుగుతారు మరియు తర్వాత వాళ్ళు చాలా క్రూరంగా తయారవుతారు. మరియు మనం టీచర్స్ అయితే, కరుణ యొక్క ఆవశ్యకతను వాళ్ళకు ఏదో విధంగా నిరూపించడం చాలా కష్టం - బలహీనంగా ఉన్న వ్యక్తులను ఎలా రక్షించాలో వారు నేర్చుకోవాలి మరియు బలహీనమైన వ్యక్తులతో హాని చెయ్యకూడదు మరియు క్రూరంగా ఉండకూడదు అని తెలుసుకోవాలి. కాబట్టి, ఉపాధ్యాయులుగా మనం - ఈ మెసేజ్ ని విద్యార్థులకు, ముఖ్యంగా హింసాత్మకంగా ఉన్న, చాలా కష్టమైన ఆర్థిక మరియు సామాజిక పరిస్థితులలో పెంచబడుతున్న విద్యార్థులకు ఎలా తెలియచెప్పాలి?

అటువంటి అల్లరి చేసే పిల్లలకు సహాయపడే పనులలో ఒకటి చాలా వస్తువులను ఇస్తూనే ఉండడం అని నేను అనుకుంటున్నాను. మరో మాటలో చెప్పాలంటే, ఎవరైనా (ఉదాహరణకు, ఒక పిల్లవాడు) ఇతర పిల్లలకు ఏదైనా ఇవ్వడానికి అవకాశం ఉంటే - వాళ్ళు ఒక కాగితం లేదా ఏదైనా అసైన్‌మెంట్ పాస్ చెయ్యగలిగితే, అప్పుడు వాళ్ళు దాన్ని వాళ్లకు ఇచ్చేస్తారు - అది ఇతరులకు సహాయం చెయ్యడానికి మంచి పని. అది ఆ పిల్లవాడికి ఆత్మగౌరవాన్ని ఇస్తుంది. ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, ఒక పిల్లవాడు చాలా కష్టమైన బ్యాగ్రౌండ్ నుంచి వచ్చినప్పుడు మరియు ప్రేమించబడనప్పుడు, దీన్ని వాళ్ళు  సాధారణంగా చాలా క్రూరమైన ప్రవర్తనలో చూపిస్తారు. "నాకు మంచి బ్యాగ్రౌండ్ కారణంగా నేను మంచివాడిని కాదని అనుకుంటే, అప్పుడు నిజంగా నేను ఎంత చెడ్డవాడిని కాదో అందరికీ చూపిస్తాను" అని అనిపిస్తుంది. ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, వారు సంఘ విద్రోహులుగా, సమాజంలో ఒక భాగం కాదని నమ్మి, నేరాలు లాంటివి చేస్తారు. ఇది చాలా వేరుగా ఉంటుంది. కానీ వాళ్ళు మంచి వ్యక్తి అని నిరూపించుకోవడానికి వారికి ఒక అవకాశం ఇస్తే, వాళ్ళు చాలా మంచి మార్గంలో ఏదైనా ఇవ్వకపోయినా, వాళ్ళ దగ్గర ఇవ్వడానికి నెగెటివ్ విషయాలు కాకుండా పాజిటివ్ విషయాలు ఉన్నాయనే భావనను ఇస్తుంది.

బౌద్ధమత ఆలోచన నుంచి, ఇలా ఇవ్వడం ద్వారా ఒక రకమైన పాజిటివ్ శక్తిని లేదా యోగ్యతను నిర్మించడం జరుగుతుంది. అయితే దీనికి మనం ఒక బౌద్ధమత వివరణను ఇవ్వాల్సిన అవసరం లేదు. కేవలం సైకలాజికల్ కోణంలో నేను వివరించినవి కొన్నిసార్లు సహాయపడతాయని నేను అనుకుంటున్నాను. కానీ వారికి ఏదైనా పాజిటివే గా మరియు నిర్మాణాత్మకమైన పనిని ఇవ్వడంలో, దీన్ని ఒక శిక్ష లాగా అనుకోకుండా ఉండడం చాలా ముఖ్యం.

మన జీవితంలో, మనం ఎప్పుడూ ఒకరిని క్రమశిక్షణలో ఉంచడానికి చూస్తాము. కానీ, మనం ఎవరినైనా మళ్లీ క్రమశిక్షణలో పెట్టడానికి ప్రయత్నిస్తున్నప్పుడు, పునర్నిర్మాణం చేసే ప్రక్రియ ఉంటుంది. మరియు ఈ ప్రక్రియలో, అత్యంత ప్రయోజనకరమైనది ఏమిటి - శిక్ష, లేదా సామాజిక సేవ లాంటి ఒక రకమైన పనా? - క్రమశిక్షణ కలిగిన వ్యక్తి కోసం? లేక ఈ వ్యక్తికి ఏదైనా నైతిక విద్య కావాలా? జైల్లో ఉన్న క్రిమినల్స్ - బయట ఉన్న పెద్దవాళ్లు.

దీనికి సాధారణంగా సమాధానం చెప్పడం చాలా కష్టం, ఎందుకంటే, మళ్ళీ, ప్రతి ఒక్కరూ వేరే. నేను వ్యక్తిగతంగా జైళ్ళలో బోధనలు ఎప్పుడూ ఇవ్వలేదు, కానీ నా బౌద్ధమత సహోద్యోగులు చాలా మంది ఇచ్చారు. వాళ్ళు కనిపెట్టే ఒక విషయం ఏమిటంటే, జైలులో చాలా మంది ఉన్నారు... ఈ బోధనకు చాలా సమయం పడుతుంది ఎందుకంటే వారి జీవితాలను పరిశీలించడానికి, వారి జీవితాన్ని పరిశీలించడానికి వారికి చాలా సమయం పడుతుంది - వారు వారి జీవితంతో ఏమి చేస్తున్నారో మరియు జీవితంలో వారు ఏమి కోరుకుంటున్నారో తెలుసుకోవడానికి. కాబట్టి చాలా మంది ఖైదీలు వారి కోపాన్ని, వారి హింసాత్మక ప్రేరణలను హ్యాండిల్ చేసుకోవడం నేర్చుకోవడంలో చాలా ఆసక్తి చూపుతారు, కాబట్టి దానికోసం ప్రాథమిక రకమైన బౌద్ధమత ధ్యానాన్ని స్వీకరిస్తారు, ఉదాహరణకు శ్వాసపై దృష్టి పెట్టడం ద్వారా. అలా, అటువంటి వ్యక్తులు ఈ రకమైన సహాయాన్ని పొందుతారు. ప్రతి ఒక్కరూ సహాయం పొందడానికి ముందుకు రారు, వాళ్ళు అలా స్వీకరించకపోతే, మనం చెయ్యగలిగేది ఏమీ లేదు. వారి జీవితాలను మార్చడానికి లేదా మెరుగుపరచడానికి ఎటువంటి కోరిక లేనప్పుడు వారిని శారీరకంగా శిక్షించడం వారిలో ఇంకా శత్రుత్వాన్ని మరియు కోపాన్ని పెంచుతుంది.

సైకాలజీలో కొన్ని రకాల శిక్షణను ఉపయోగిస్తారు, అవి ఇక్కడ అప్లై కాకపోవచ్చు, కానీ మీకు ఒక ఐడియాను ఇవ్వడానికి: ఒక పిల్లవాడు, సాధారణంగా టీనేజర్, పూర్తిగా మాట వినని మరియు చాలా చెడుగా ఉన్నప్పుడు, వాళ్ళు ఒక కలిసి గ్రూప్ మరియు మనుషులతో కలిసి ఒక ప్రయాణానికి వెళతారు మరియు వారితో ఒక కంచర గాడిద ఉంటుంది. ఆ గాడిద చాలా మొండిది మరియు మీరు అనుకున్నది దానితో చేయించడం కష్టం. ఆ గాడిద బాధ్యత వాళ్లదే కాబట్టి వారు దాన్ని పని చేయించాలి, మరియు వాళ్ళు వాళ్ళ కోపం మరియు అసహనం మొదలైన వాటిని అధిగమించడం నేర్చుకోవాలి మరియు ఎలాగైనా ఈ గాడిదతో కలిసి పని చెయ్యాలి. కాబట్టి, దీని అర్థం ఆ గాడిద బాధ్యత తీసుకుని పనికొచ్చే పని ఏదొకటి చెయ్యడం.

కాబట్టి కొన్నిసార్లు జంతువును జాగ్రత్తగా చూసుకునే బాధ్యతను పిల్లలకు ఇవ్వాలి... ఆ జంతువు వాళ్ళను ఏమీ అనదు; కానీ మనుషులు ఏదొకటి అంటూ ఉంటారు. ఒక కుక్కను మీరు ఎంత క్రమశిక్షణ పెట్టడానికి చూసినా; ఆ కుక్క మిమ్మల్ని ఇంకా ఇష్టపడుతూనే ఉంటుంది. కాబట్టి మళ్ళీ, వాళ్ళు ఇంకొక జీవితో వ్యవహరించడం, ఈ సందర్భంలో, కుక్క, కొన్నిసార్లు ఒకరిని మచ్చిక చేసుకోవడం, వారిని శాంత పరచడంలో సహాయపడటం, ఒక రకమైన బాధ్యత తీసుకోవడం లాంటి ప్రభావాన్ని కలిగి ఉంటుంది. కానీ నిజానికి కొంతమంది చాలా హింసాత్మకంగా ఉంటారు మరియు... మీరు వాళ్లకు కుక్కను ఇస్తే వాళ్ళు ఆ కుక్కను హింసిస్తారు, కాబట్టి మీరు చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి.

నాకు సైకియాట్రిస్ట్ అయిన ఒక స్నేహితురాలు ఉంది తను ఎక్కువగా హింసాత్మక టీనేజర్లు మరియు సాధారణంగా నిరాశ్రయులు మరియు వీధిలో నివసించే మరియు దానితో వచ్చే అన్ని ఇబ్బందులతో వ్యవహరిస్తుంది. ఆమె ఉపయోగించిన మరియు ఆమె నాకు చెప్పిన గైడ్ లైన్ లలో ఒకటి, మనం చెప్తున్న దానికి తిరిగి రావడం, ఇది ఈ పిల్లలను మేనేజ్ చెయ్యడం హింసాత్మకంగానే ఉంటుంది - వాళ్ళను ఒక మనిషిగా ఆసక్తితో మరియు గౌరవంతో చూడాలి. వాళ్ళను సీరియస్ గా తీసుకోండి. వాళ్ళు చెప్పేది వినడానికి మరియు వారి సమస్యలు ఏమిటో తెలుసుకోవడానికి సమయం కేటాయించండి. కానీ మీరు వదిలేయాల్సిన వాటిలో ఒక విషయం ఏమిటంటే, మీరు వారి మాటలు వింటుంటే, "ఓహ్, మీ సమయం అయిపోయింది. మీరు ఇప్పుడు వెళ్లిపోవాలి" అని అనవద్దు. వాళ్ళు సాధారణంగా దానికి చాలా కోపంతో స్పందిస్తారు, ఎందుకంటే ఇది ఒక రిజెక్షన్ కాబట్టి.

కాబట్టి, దాని నుంచి మనం నేర్చుకునేది ఏమిటంటే: క్రమశిక్షణ లేని విద్యార్థితో వ్యవహరించడానికి మనం ప్రయత్నిస్తే, ఆ విద్యార్థికి మీ సమయాన్ని కేటాయించాలి. మీరు విద్యార్థి చెప్పేది వింటారు. వారి సమస్యలేమిటో తెలుసుకునే ప్రయత్నం చెయ్యాలి. (మీరు సమాధానం, దొరకకపోయినా, సానుభూతితో విన్నారనే విషయం సహాయపడుతుంది.) కానీ దానికి టైమ్ లిమిట్ ని పెట్టకండి, ఒక మనిషిగా ఈ పిల్లలను గౌరవించండి.

కానీ నిజానికి వారిని క్రమశిక్షణలో పెట్టడానికి ఏం చెయ్యాలో చెప్పడం చాలా కష్టం. మీ సమాజంలో ఏది సరైనదో, ఏది సరైనది కాదో నాకు తెలీదు. కానీ కేవలం శిక్ష వెయ్యడం, కోపం తెచ్చుకోవడం ఏమీ సహాయపడదు.

ప్రజలతో రోజూ మనకు ఉండే సంబంధాలలో చిరాకును ఎలా పోగొట్టుకోవచ్చు?

మనకు నచ్చని, మనకు చిరాకు కలిగించే ఏ పరిస్థితినైనా విశ్లేషిస్తే, అది అనేక కారణాలు మరియు పరిస్థితుల వల్ల ఉత్పన్నమవుతుందని మనం కనిపెడతాము - సామాజిక పరిస్థితులు, ఆర్థిక పరిస్థితులు, పాల్గొన్న వ్యక్తుల ఇంట్లో ఏమి జరుగుతోంది, వారి బ్యాగ్రౌండ్ మొదలైనవి. మనకు కోపం వచ్చినప్పుడు, మన మనస్సులో నిజంగా ఆ సంఘటనను గుర్తు తెచ్చుకుని దాన్ని మనకు చిరాకు కలిగించేదిగా అనుకుని ఒక పెద్ద భయంకరమైన విషయంగా చూస్తాము. అది ఆధారపడే అన్ని కారణాలు మరియు పరిస్థితులను మనం మర్చిపోయి దాని నెగెటివ్ లక్షణాలను దానిపై ప్రదర్శిస్తాము. అది అలా ఉండకూడదని మనం కోరుకుంటాం కాబట్టి, కోపం అనేది దాన్ని చాలా బలమైన భావోద్వేగ రిజెక్షన్.

ఇప్పుడు రిజెక్షన్ గురించి ఆలోచిస్తే... దీని వెనుక ఉన్న పనితీరు ఏమిటంటే, "ఈ బాధ, కష్టం అన్నిటికి దూరంగా ఉండాలని నేను అనుకుంటున్నాను." అదే కరుణ. కాబట్టి కోపానికి, చిరాకుకు ప్రత్యర్థి ఎప్పుడూ ప్రేమే. ఎదుటి వ్యక్తికి సుఖం కలగాలని, సంతోషానికి కారణాలు ఉండాలనేదే ప్రేమ. ఇన్ని పరిస్థితుల వల్ల, అసంతృప్తితో వారు అంత దారుణంగా ప్రవర్తిస్తున్నారు. వాళ్ళు సంతోషంగా ఉండాలని నేను కోరుకుంటున్నాను, అలా వాళ్ళు చిరాకు పెట్టే, భయంకరమైన రీతిలో వ్యవహరించడం మానేస్తారు. వాళ్ళు సంతోషంగా ఉండటానికి, వాళ్ళ దుఃఖానికి కారణమయ్యే అన్ని పరిస్థితులు ఏమిటో మరియు క్రమశిక్షణ లేకుండా ఎలా ఉంటున్నారో నేను తెలుసుకోవాలి, ఆ తర్వాత నేను ఏమి మార్చగలను అని చూడాలి.

అవి మనం ఉపయోగించే కొన్ని పద్ధతులు. ఇది ప్రాథమికంగా విశ్లేషిస్తోంది: ఇది ఆ కారణం నుంచి వస్తుంది. ఈ కారణాల వల్ల వాళ్ళు ఈ విధంగా వ్యవహరించడం మానేయాలని నేను అనుకుంటున్నాను, కాబట్టి ఆ ప్రవర్తనను మార్చడానికి నేను ఏమి చెయ్యగలను?

ఉపాధ్యాయులుగా, మనం వేరే బ్యాగ్రౌండ్ నుంచి - వివిధ సాంస్కృతిక, సామాజిక, మత బ్యాగ్రౌండ్ నుంచి వచ్చిన పిల్లలతో డీల్ చెయ్యబోతున్నాము. ఈ పిల్లలందరినీ, వివిధ రకాల పిల్లలను క్రమశిక్షణలో పెట్టడానికి, చదివించడానికి ఓపిక ఒకటే ఉంటే సరిపోతుందా?

పిల్లలలో ఆసక్తి చాలా ముఖ్యమైన కారణాలలో ఒకటి అని నేను అనుకుంటున్నాను. అంటే ఈ పిల్లల మత బ్యాగ్రౌండ్ ఏమిటి, సామాజిక బ్యాగ్రౌండ్ ఏమిటో తెలుసుకోవాలి. మీరు చదువు చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తున్న వ్యక్తులను ఎంత ఎక్కువగా అర్థం చేసుకుంటారో, అప్పుడు వారికి నిజంగా ఏమి అవసరమో మీరు తెలుసుకుంటారు. చదువు యొక్క ఉద్దేశం వాళ్ళు పరీక్షలో పాస్ అవ్వడం మాత్రమే కాదు, మంచి వ్యక్తులుగా ఎదగడానికి సహాయపడటం. కాబట్టి, వాళ్ళ గురించి తెలుసుకోండి. మీరు వాళ్ళ గురించి లేదా వాళ్ళ కుటుంబం లేదా వాళ్ళ బ్యాగ్రౌండ్ గురించి లేదా అలాంటి వాటి గురించి చిన్న వ్యాసాలు రాయవచ్చు. వాళ్ళ గురించి ఏదొకటి చెప్పమని వారిని ఒప్పించండి. అప్పుడు మీరు వాళ్ళ గురించి ఇంకా బాగా తెలుసుకుంటారు.

తమ అభిప్రాయాన్ని లేదా తమ గురించి ఏదైనా చెప్పవలసి వచ్చినప్పుడు అడ్డు చెప్పకుండా వాళ్ళను కలుస్తాను, ఎందుకంటే వారు రిజెక్ట్ చెయ్యబడతారని భయపడతారు. వీళ్ళ మనస్తత్వాన్ని మరియు భయాన్ని అధిగమించడానికి ఎలా సహాయపడాలనేది నా ప్రశ్న.

ఇది టీనేజర్లలో ఉన్న చాలా బలమైన సమస్య అని నేను అనుకుంటున్నాను, వాళ్ళు ఇతరుల గురించి బాగా ఆలోచిస్తూ చాలా ఆందోళన చెందుతారు. వాళ్ళు సిగ్గును ఎలా వదిలించుకోవాలి? బౌద్ధమత సన్యాస విద్యలో ఉపయోగించే పద్ధతులలో ఒకటి ఏమిటంటే, ఒక పాఠం అయిన తర్వాత, విద్యార్థులందరూ జంటలుగా విడిపోవాలి, ఆ తర్వాత ఒకరితో ఒకరు చర్చించుకోవాలి - వారు చర్చలు చేస్తారు, నిజంగా తార్కిక చర్చలు చేస్తారు - ఇప్పుడే చెప్పిన దాన్ని ఒకరితో ఒకరు చర్చించుకుని వాళ్ళు అర్థం చేసుకున్నారో లేదో చూడాలి. కాబట్టి, వాళ్ళు నిజానికి పూర్తి తరగతి ముందు మాట్లాడటం లేదు, వీళ్లలో కొంతమంది విద్యార్థులు మంచిగా ఉండరు మరియు మిగతా వాళ్ళను చూసి నవ్వుతారు. కానీ ఇలా జంటలలో ఉన్నప్పుడు వాళ్ళు ఏదో ఒకటి చెప్పాల్సి ఉంటుంది. టీచర్ వాళ్ళ చుట్టూ తిరుగుతూ ఒకటి లేదా రెండు నిమిషాలు వాళ్ళ మాటలను వినవచ్చు మరియు సరైన టాపిక్ గురించి మాట్లాడుతున్నారో లేదో చూడవచ్చు. కానీ ఇది చాలా మంచి బోధనా పద్ధతి, ఎందుకంటే ఇది ఎవరినీ సైలెంట్ గా కూర్చోవడానికి మరియు ఏమీ చెయ్యకుండా వినడానికి లేదా శ్రద్ధ చూపించ ఉండడానికి అనుమతి ఉండదు. వాళ్ళు ఏదొకటి మాట్లాడాల్సి ఉంటుంది. వాళ్ళు నిజంగా శ్రద్ధ చూపిస్తున్నారని మరియు చెప్పేది వింటున్నారని అవతలి వ్యక్తికి చూపించాలి. ఎవరూ సిగ్గుపడకూడదు. కానీ ప్రతిసారీ ఒకే చర్చా భాగస్వామిని ఎంచుకోకుండా ఉండాలి; మారుస్తూ ఉండాలి. సన్యాస విద్యా విధానంలో ఉపయోగించే ఒక పద్ధతి అది. బహుశా ఇది మీకు సహాయపడవచ్చు.