அன்பு, இரக்கம் மற்றும் போதிசிட்டாவின் முக்கியத்துவம்

“போதிசிட்டா” என்பது சமஸ்கிருத வார்த்தை. அதனை மொழிபெயர்ப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல. “சிட்டா” என்கிற இரண்டாவது வார்த்தையின் பொருள் “மனம்.” ஆனால் பௌத்தத்தில் நாம் மனம் பற்றி பேசினால்,மனம் மற்றும் இதயம் இரண்டைப் பற்றியும் பேச வேண்டும். நாம் நமது மேற்கத்திய சிந்தனையில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முனைவதால், இந்த இரண்டு வார்த்தைகளுக்கும் இடையில் பௌத்தத்தில் வித்தியாசப்படுத்தத் தேவையில்லை. எனவே நாம் நமது அறிவாற்றலை - நமது மனதின் பகுத்தறிவுப் பக்கத்தை - ஒருநிலைப்படுத்துதல் மற்றும் புரிதல் போன்றவற்றுடன் வளர்ப்பதை மட்டும் நோக்கமாகக் கொண்டிருக்கவில்லை, ஆனால் கூடுதலாக, நாம் நம் இதயத்தில் வளர்ச்சியை கொள்ள வேண்டும், அதாவது நமது முழு உணர்ச்சிப் பக்கத்தையும் முன்னேற்ற வேண்டும், அதனால் போதிசிட்டாவின் முதல் வார்த்தையான “போதி”யை நாம் அனைவரும் அடையலாம்.

"போதி" என்பது மிக உயர்ந்த வளர்ச்சி மற்றும் தூய்மைப்படுத்தும் நிலையைக் குறிக்கும் சொல். எனவே தூய்மைப்படுத்துவது என்பது மனத் தடைகள் மற்றும் உணர்ச்சித் தடைகள் ஆகிய இரண்டும் நமக்கு ஏற்படுத்தக்கூடிய அனைத்து தடைகள் மற்றும் தடைகளிலிருந்து விடுபடுவதாகும், மேலும் இது குழப்பம், புரிதல் இல்லாமை, ஒருநிலையில் இல்லாமை ஆகியவற்றில் இருந்து விடுபடுவதாகும். மேலும் இது நமது குழப்பமான உணர்ச்சிகளில் இருந்து விடுபட, உணர்ச்சிப் பக்கத்தில் தூய்மைப்படுத்துதல் என்று பொருள். குழப்பமான உணர்ச்சிகளானது கோபம், பேராசை, பற்று, சுயநலம், ஆணவம், பொறாமை, அப்பாவித்தனம் போன்றவற்றை உள்ளடக்கியது. இப்படியாக ஒரு பெரிய, நீண்ட பட்டியல் உள்ளது; நாம் தொடர்ந்து சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். இவைதான் நம் வாழ்வில் உண்மையான பிரச்சனைகள். எனவே நம்முடைய நோக்கம் என்னவென்றால், நம் மனதாலும், இதயத்தாலும், இந்த தொந்தரவு செய்பவர்களிடமிருந்து விடுபடுவதற்கான ஒரு நிலை.

இந்த வார்த்தையின் மற்ற அம்சமான "போதி" என்றால் "வளர்ச்சி" என்று பொருள். இதன் பொருள் என்னவென்றால், நம்மிடம் அடிப்படையான பொருட்கள் உள்ளன - நாம் அனைவரும் - நமக்குள்: நம் அனைவருக்கும் ஒரு உடல் உள்ளது. தொடர்பு கொள்ளும் திறன் நம்மிடம் உள்ளது. நம் உடலுடன், செயல்படும் திறன், செயல்களைச் செய்யும் திறன் நமக்கு உள்ளது. மேலும் நம் அனைவருக்கும் மனமும் (விஷயங்களைப் புரிந்துகொள்ளும் திறன்) இதயமும் (உணர்வுகள், மற்றவர்களிடம் அரவணைப்பை உணரும் திறன்) மற்றும் அறிவுத்திறன் (எது பயனுள்ளது, எது தீங்கானது என்பதை வேறுபடுத்திப் பார்க்கும் திறன்) உள்ளது.

இந்த நல்ல குணங்கள் அனைத்தும் நம்மிடம் உள்ளன, மேலும் அவற்றை நாம் எப்படி பயன்படுத்துகிறோம் என்பது நம்மை பொறுத்தது. நாம் செயல்படும் விதம், பேசும் விதம், சிந்திக்கும் விதம் போன்றவற்றால் நமக்கும் மற்றவர்களுக்கும் பிரச்சனைகளை ஏற்படுத்த அவற்றைப் பயன்படுத்தலாம். அல்லது நமக்கும் மற்றவர்களுக்கும் நன்மையையும் அதிக மகிழ்ச்சியையும் கொண்டு வர அவற்றைப்பயன்படுத்தலாம். நாம் செயல்படும் மற்றும் தொடர்பு கொள்ளும் மற்றும் சிந்திக்கும் வழிகள் குழப்பம் மற்றும் குழப்பமான உணர்ச்சிகளின் தாக்கத்தின் விளைவானதாக இருந்தால், நிச்சயமாக இது சிக்கல்களை உருவாக்குகிறது. நாம் கோபத்தின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் செயல்படும்போது, பின்னர் வருந்தக்கூடிய விஷயங்களை நாம் அடிக்கடி செய்கிறோம், இல்லையா? நாம் சுயநலத்துடன் செயல்படும்போது, அது பெரிய பிரச்சனைகளை உருவாக்குகிறது. சுயநலமுள்ள ஒருவரை யாரும் விரும்புவதில்லை.

அது ஒரு பக்கம். மறுபுறம், அன்பு, இரக்கம், மற்றவர்களின் மீது அக்கறை போன்ற- நேர்மறையான குணங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு நாம் செயல்பட்டால், தொடர்பு கொண்டால் - இது நமக்கு வாழ்க்கையில் அதிக மகிழ்ச்சியையும், அதிக திருப்தியையும் தருவதைக் காணலாம்: நம்மைப் போலவே தான் மற்றவர்கள்; அது மற்றவர்களுக்கு நல்ல பலனை தருகிறது. உதாரணமாக, நமது நண்பர்களுடனான உறவுகளில் இதை நாம் தெளிவாகக் காணலாம். நாம் எப்போதும் அவர்களை விமர்சித்துக் கொண்டு கோபமாக இருந்தால், யாரும் நம்முடன் இருக்க விரும்ப மாட்டார்கள். ஆனால் நாம் அவர்களிடம் அன்பாக நடந்து கொண்டால், நிச்சயமாக அவர்கள் நம்முடன் இருப்பதை விரும்புவார்கள். நம் செல்லமாக வளர்க்கும் பூனையையும் நாயையும் நாம் நடத்தும் விதத்தில் கூட இதைக் காணலாம்: அவற்றிடம் எப்போதும் கத்துவதையும் திட்டுவதையும் அவை விரும்பாது; அவை நன்றாக நடத்தப்படுவதையே விரும்புகின்றன. எனவே நம்மிடம் உள்ள இந்த அடிப்படைவாதத்தினைக் கொண்டு அவற்றை வளர்க்க முடியும். நாம் அவற்றை மென்மேலும் நேர்மறையான வழியில் வளர்க்கலாம்.

போதிசிட்டா என்பது போதியின் இந்த நிலையை இலக்காகக் கொண்ட நம் மனம் மற்றும் நம் இதயங்களின் நிலை - ஒரு சூழ்நிலை, ஒரு நிபந்தனை. இந்த அனைத்து குறைபாடுகளும், நமக்குள் இருக்கும் இந்த தொந்தரவுகள் அனைத்தும் என்றென்னைக்குமாக முற்றிலும் அகற்றப்பட்டு, நமது நேர்மறையான குணங்கள் அனைத்தும் சாத்தியமான முழுமையான நிலைக்கு உருவாக்கப்படும் இந்த நிலையை இது நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. இது மிகவும் அசாதாரணமான ஒன்று – நாம் கொண்டிருக்க வேண்டிய -மனம் மற்றும் இதயத்தின் நிலை.

மேலும் இது மிகவும் நேர்மறை உணர்ச்சிகளால் கொண்டு வரப்படுகிறது. அந்த உணர்ச்சிகள் என்ன? அடிப்படையில், இந்த நிலை மிக உயர்ந்தது மற்றும் நான் உயர்ந்தவராக இருக்க விரும்புகிறேன் என்பதற்காக நாம் இந்த நிலையை நோக்கமாகக் கொண்டிருக்கவில்லை. நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக மட்டுமல்ல, இதுவே நான் இருக்கக்கூடிய மகிழ்ச்சியான நிலையாக உள்ளது என்பதற்காகவே கொணர்கிறோம். ஆனால் நாம் மற்ற அனைவரையும், உலகில் உள்ள அனைத்து எண்ணற்ற உயிரினங்களான மனிதர்கள், விலங்ககுள் போன்றவற்றை பற்றியும் சிந்திக்கிறோம். எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புகிறோம், யாரும் மகிழ்ச்சியின்றி இருக்க விரும்பவில்லை என்கிற நோக்கத்தில் நாம் அனைவரும் ஒரே மாதிரியாக இருக்கிறோம் என்பதை புரிந்துகொள்கிறோம். ஆனால், துரதிர்ஷ்டவசமாக, நம்மில் பெரும்பாலோருக்கு எது மகிழ்ச்சியைத் தரும் என்று தெரியாது. நாம் பல்வேறு விஷயங்களை முயற்சி செய்கிறோம், பெரும்பாலும் அது மகிழ்ச்சியை விட அதிகமான பிரச்சனைகளை உருவாக்குகிறது. நாம் வேறு யாருக்காவது நல்லதாக இருக்கும் என்று ஒரு பரிசை வாங்குகிறோம் - ஆனால்அவர்கள் அதை விரும்புவதில்லை. எனவே, மிக எளிமையான விஷயம் ஒன்று தான். அனைவரையும் மகிழ்விப்பது கடினம், இல்லையா? ஆனால், எந்தவொரு சந்தர்ப்பத்திலும், நாம் முயற்சி செய்ய வேண்டும்.

நிச்சயமாக மிக முக்கியமானது, என்னவென்றால் நமது நோக்கம்; நாம் மற்றவர்களுக்கு உதவ விரும்புகிறோம்: ஒவ்வொருவரும் தங்கள் பிரச்சினைகளில் இருந்தும் இந்தப் பிரச்சினைகளுக்கான காரணங்களில் இருந்தும் விடுதலை பெற்றால் எவ்வளவு அருமையாக இருக்கும். அதுதான் இரக்கம். இரக்கம் என்பது மற்றவர்கள் தங்கள் துன்பங்களில் இருந்தும் துன்பத்திற்கான காரணங்களில் இருந்தும் விடுபட வேண்டும் என்கிற விருப்பம் ஆகும்.

அனைவரும் எப்போதும் மகிழ்ச்சியாகவும், மகிழ்ச்சியாகவே இருப்பதற்கான முழுமையான காரணங்களைக் கொண்டிருந்தால் எவ்வளவு அற்புதமாக இருக்கும். அதுவே அன்பின் விளக்கம் என்கிறது பௌத்தம். பிரதிபலனாக எதாவது ஒன்று திரும்ப கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பல்ல அன்பு, “நீ என்னை விரும்பினால் பதிலுக்கு நான் உன்னை விரும்புகிறேன்” என்பது அன்பே அல்ல. “நீ நல்ல பையனாக அல்லது பெண்ணாக இருந்தால் நான் உன்னை விரும்புகிறேன். நீ குறும்பாக இருந்தால், நான் உன்னை நேசிக்கமாட்டேன்” என்று ஒருவரின் நடத்தை அடிப்படையில் அன்பு இருக்கக் கூடாது. மற்றவர்கள் எப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள் என்பது பொருட்டல்ல. அது ஒரு விஷயமும் அல்ல. அனைவரும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தால் அது மிகச் சிறந்தது என்பதே முக்கியம். ஆக அதுவே அன்பு.

அனைவருக்கும் இந்த மகிழ்ச்சியைக் கொண்டுவருவதற்கும், அவர்களின் மகிழ்ச்சியின்மை மற்றும் பிரச்சனைகளில் இருந்தும் விடுபட அவர்களுக்கு உதவுவதற்கு நான் குறிப்பிடத்தக்க ஒன்றைச் செய்தால் அது எவ்வளவு பெரியதாக இருக்கும். இப்போது நான் மிகவும் மட்டுப்படுத்தப்பட்டவன்: எனக்கு குழப்பம் உள்ளது, எனக்கு குழப்பமான உணர்ச்சிகள் உள்ளன, நான் அடிக்கடி சோம்பேறியாக இருக்கிறேன், வேலை தேடுவது, துணையைத் தேடுவது... வாழ்க்கையில் நாம் அனைவரும் எதிர்கொள்ளும் எல்லாவிதமான சிரமங்களையும் கையாள்வதில் சிக்கல்கள் உள்ளன. ஆனால், இந்தக் குறைபாடுகள், சிரமங்கள் அனைத்தும் என்னுள் நிரந்தரமாக நீங்கும் இந்த நிலையை என்னால் அடைய முடிந்தால், மற்ற அனைவருக்கும் உதவக்கூடிய ஒரு சிறந்த நிலையில் நான் இருப்பேன். 

எனவே, போதிசிட்டாவின் நோக்கம் என்னவென்றால், நாம் "ஞானமடைதல்" என்று அழைக்கும் நமது எதிர்கால நிலையை இலக்காகக் கொண்டுள்ளோம், அந்த நிலையை அடைய முயற்சிக்க, சிறந்ததாக இருக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் நமது முயற்சிகள் அனைத்தையும் செய்ய வேண்டும். இந்த ஞான நிலைக்கான பாதையில் நம்மால் முடிந்தவரை அனைவருக்கும் நன்மை பயக்கும் மற்றும் நாம் அதனை அடைந்தவுடன் சாத்தியமான முழுமையான நிலையில் இருக்க வேண்டும்.

இப்போது, நம்மில் யாரும் எல்லாம் வல்ல கடவுளாக முடியாது; அது சாத்தியமில்லை. அது முடிந்தால், இனி யாரும் துன்பப்பட மாட்டார்கள். ஆனால் நாம் செய்யக்கூடியது என்னவென்றால் நம்மால் முடிந்தவரை முயற்சி செய்வதுதான். மற்றவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியவர்களாகவும், உதவி செய்யத் தயாரானவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும். நாம் மற்றவர்களுக்கு விஷயங்களை தெளிவாக விளக்க முடியும் என்றாலும், மற்றவர்கள் தாங்களாகவே புரிந்து கொள்ள வேண்டும்; அவர்களுக்காக நாம் புரிந்து கொள்ள முடியாது, இல்லையா? நாம் நல்ல ஆலோசனைகளை வழங்க முடியும், ஆனால் மற்றவர்கள் அதை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.

அதனால் தான், மற்றவர்களுக்கு உதவ சிறந்த நிலையில் இருக்க வேண்டும் என்பதே நம்முடைய நோக்கமாக உள்ளது, ஆனால் யதார்த்த சிந்தனை மற்றும் புரிந்து கொள்ளுதலுடன் உதவி செய்கிறார்களோ இல்லையா என்பது அவர்களுடைய முயற்சிகளுக்கு ஏற்றது. ஆனால், நமது குழப்பங்கள் அனைத்தும் நீங்கும் இந்த நிலையை நாம் அடைந்தால், பிறருக்கு உதவுவதற்கான மிகச் சிறந்த வழி எது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கான சிறந்த வாய்ப்பு நமக்குக் கிடைக்கும். யாரோ ஒருவர் இப்போது இருக்கும் விதத்திற்கு சம்பந்தப்பட்ட அனைத்து காரணிகளும் என்ன என்பதை நாம் புரிந்துகொள்வோம்.

நாம் அனைவரும் பல விஷயங்களால் பாதிக்கப்படுகிறோம் - நம் குடும்பம், நம் நண்பர்கள், நாம் வாழும் சமூகம் மற்றும் நாம் வாழும் காலங்கள்: சில நேரங்களில் போர் சூழ்நிலை, சில நேரங்களில் பொருளாதார சிக்கல்கள் உள்ளன, சில சமயங்களில் செழுமை உள்ளது. இவை அனைத்தும் நம்மை பாதிக்கின்றன. பௌத்தமும் முந்தைய ஜென்மம், அடுத்த ஜென்மம் பற்றி பேசுகிறது. அந்தக் கண்ணோட்டத்தில், நாம் அனைவரும் நமது முந்தைய வாழ்க்கையால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளோம். எனவே உண்மையிலேயே நாம் ஒருவருக்கு உதவி செய்ய விரும்பினால், உண்மையிலேயே அவர்களுக்கு நல்ல அறிவுரை தர விரும்பினால், நாம் அவர்களை அறிந்து புரிந்து வைத்திருக்க வேண்டும் – அனைத்தையும் புரிந்து வைத்திருப்பது அவர்களின் நடத்தை, அவர்கள் செயல்படும் விதம், அவர்கள் உணரும் விதத்தை பாதிக்கிறது – அதாவது அவர்கள் மீது உண்மையிலேயே அக்கறை எடுத்துக் கொள்வது, அவர்களிடம் கவனம் செலுத்துவது, அவர்கள் இருக்கும் நிலையை அறிந்து விழிப்புடன் இருப்பதாகும். 

ஒருவருக்கொருவர் உங்கள் உறவுமுறைகளின் அடிப்படையில் நீங்கள் அதை மிக எளிதாக புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று நினைக்கிறேன். நீங்கள் ஒரு நண்பருடன் இருந்தால், நீங்கள் உண்மையில் அவருடன் இருப்பதற்கு ஆர்வம் காட்டாமல், நீங்கள் உங்களைப் பற்றி மட்டுமே பேசுகிறீர்கள், உண்மையில் அவர்களைப் பற்றி உங்களுக்கு மிகக் குறைவாகவே தெரியும். உங்கள் நண்பருக்கு நீங்கள் கவனம் செலுத்தவில்லை என்றால் - உதாரணமாக, நீங்கள் வேறொருவருடன் இருக்கும்போது, உங்கள் செல்போனில் மற்றவர்களுக்கு குறுஞ்செய்திகளை அனுப்புகிறீர்கள், பின்னரும் கூட நீங்கள் உங்கள் நண்பரைக் கவனிக்கவில்லை - நீங்கள் அவர்களிடம் கவனம் செலுத்தாததால், ஒருவேளை அவர்கள் கொஞ்சம் பொறுமையிழந்து, உங்களுடன் மகிழ்ச்சியின்றி இருப்பதையும் நீங்கள் கவனிக்கவில்லை. எனவே நாம் உண்மையில் யாருக்காவது உதவ விரும்பினால், நீங்கள் அவர்களுக்கு கவனம் செலுத்த வேண்டும், நீங்கள் அவர்கள் மீது ஆர்வம் காட்ட வேண்டும், என்ன நடக்கிறது என்பதைக் கவனித்து அதற்கேற்ப பதிலளிக்க வேண்டும், மற்றவர்கள் நம்மை தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று நாம் விரும்புவதைப் போல,அவர்களிடமும் நாம் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.

உங்களுக்கு தெரியுமா, இவை அனைத்தும் நமக்கும் மற்றவர்களுக்கும் உள்ள சமத்துவத்தைப் புரிந்துகொள்வதை அடிப்படையாகக் கொண்டது. எனக்கு உணர்வுகள் இருப்பது போல் எல்லோருக்கும் உணர்வுகள் உண்டு. நான் தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்ள விரும்புவதைப் போலவே எல்லோரும் தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்ள விரும்புகிறார்கள். நான் மற்றவர்களைப் புறக்கணித்தால் அல்லது அவர்களை மோசமாக நடத்தினால் அவர்கள் மோசமாக உணர்கிறார்கள், மக்கள் என்னைப் புறக்கணிக்கும்போது அல்லது கவனக்குறைவாக இருக்கும்போது நானும் அப்படித் தான் மோசமாக உணர்கிறேன். நான் விரும்புவதைப் போலவே எல்லோரும் விரும்பப்பட வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள். நான் விரும்பாதது போலவே யாரும் தாங்கள் நிராகரிக்கப்படுவதையும் புறக்கணிக்கப்படுவதையும் விரும்பவில்லை. நாம் ஒருவருக்கொருவர் இணைக்கப்பட்டுள்ளோம்; நாம் அனைவரும் இங்கே ஒன்றாக இருக்கிறோம்.

சில சமயங்களில் ஒரு சிறிய நகைச்சுவையான உதாரணத்துடன் இதனை விவரிக்கலாம்: நீங்கள் லிப்டில் பத்து பேருடன் இருக்கிறீர்கள், திடீரென லிப்ட் நின்றுவிடுகிறது. நீங்கள் அந்த பத்து பேருடன் நாள் முழுவதும் லிப்டில் மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். எல்லாருடனும் எப்படிப் பழகப் போகிறீர்கள்? நீங்கள் நான், நான், நான் என்று உங்களைப் பற்றி மட்டுமே நினைத்துக் கொண்டிருந்தால், இந்தச் சிறிய இடத்தில் மற்றவர்களைப் பற்றி சிந்திக்காமல் இருந்தால், நிறைய மோதல்கள் மற்றும் வாக்குவாதங்கள் உருவாகும், அது மிகவும் விரும்பத்தகாத நேரமாக அமைந்துவிடும். ஆனால் ஏதாவது ஒரு விதத்தில்: "நாம் அனைவரும் ஒரே சூழ்நிலையில் ஒன்றாக சிக்கிக்கொண்டிருக்கிறோம், நாம் ஒருவரையொருவர் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும், மேலும் இந்த இக்கட்டான சூழ்நிலையில் இருந்து தப்பிக்க, ஒருவருக்கொருவர் எவ்வாறு ஒத்துழைக்க முடியும் என்று சிந்திக்க வேண்டும்", லிப்டில் சிக்கிக் கொண்டிருப்பது நிம்மதியானது இல்லை என்றாலும், எப்படியாவது நம்மால் அந்தச் சூழலை சமாளிக்க முடியும்.

இந்த உதாரணத்தை விரிவாக பார்த்தால்: நாம் அனைவரும் மிகப் பெரிய லிஃப்டில் சிக்கிக்கொண்டது போல இந்த கிரகத்தில் சிக்கிக்கொண்டால், ஒருவருக்கொருவர் ஒத்துழைக்கவில்லை என்றால், எல்லோரும் ஒரே சூழ்நிலையில் இருப்பதால் அது ஒரு பரிதாபகரமான நேரமாக இருக்கும். நாம் செயல்படும் விதம், அது ஒரு லிஃப்டில் இருக்கும் பத்து பேராக இருந்தாலும் சரி, அல்லது இந்த கிரகத்தில் உள்ள அனைவருமாக இருந்தாலும் சரி, அது மற்ற அனைவரையும் பாதிக்கிறது. அதன் காரணமாக அனைவருடனும் ஒத்துழைக்க முயற்சி செய்வது அர்த்தமுள்ளதாக இருக்கிறது. "லிஃப்டில் மாட்டிக்கொண்டிருக்கும் இந்த பயங்கரமான சூழ்நிலையிலிருந்து நான் எப்படி வெளியேறுவது?"  என்று சிந்திப்பதற்கு பதிலாக "இந்த பயங்கரமான சூழ்நிலையிலிருந்து நாம் அனைவரும் எப்படி வெளியேற முடியும்?" என்று சிந்திக்கலாம் லிஃப்ட் மட்டுமல்ல, வாழ்க்கையிலும் அதே விஷயம் பொருந்தும்.

என்னுடைய சொந்த பிரச்சனைகளை கையாள்வதைப் பற்றி மட்டும் நான் எப்படி சிந்திக்க முடியும் (ஏனென்றால் என்னை பற்றி சிறப்பாக எதுவும் இல்லை; லிஃப்டில் சிக்கியவர்களில் நானும் ஒருவன்?) உண்மையில் பிரச்சனை என்பது எனது தனிப்பட்ட பிரச்சனை மட்டுமல்ல: பிரச்சனை என்பது அனைவரின் பிரச்சனையும் ஆகும். நினைவில் கொள்ளுங்கள், நாம் கோபம், சுயநலம், பேராசை, அறியாமை போன்ற பிரச்சனைகளைப் பற்றி பேசுகிறோம். இவை அனைவரின் பிரச்சனைகள்; யாரும் தனித்தனியாக தங்களுக்கு சொந்தமாக வைத்திருக்கவில்லை.

இதன் காரணமாகவே நாம் போதிசிட்டாவைப் பற்றி பேசும்போது, நாம் ஒரு உலகளாவிய வகையான மனம் மற்றும் இதயத்தைப் பற்றி பேசுகிறோம். எந்தப் பிடித்தமானவையும் இல்லாமல், நாம் விட்டுச்செல்லும் எந்த உயிரினமும் இல்லாமல் எல்லோரையும் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். எனவே இது ஒரு மிக மகத்தான அணுகுமுறை, மனநிலை. நம் மனதை விரிவுபடுத்துவதைப் பற்றி பேசும்போது, அதை விரிவுபடுத்தக்கூடிய மிகப்பெரியது இதுதான். நாம் அனைவரையும் பற்றி சிந்திக்கிறோம், இந்த கிரகத்தில் உள்ள மனிதர்கள் மட்டுமல்ல, எடுத்துக்காட்டாக, கிரகத்தில் உள்ள அனைத்து உயிர்கள், உலகில் உள்ள அனைத்து உயிர்களைப் பற்றியும் சிந்திக்கிறோம்.  உதாரணமாக, சுற்றுச்சூழலின் சீரழிவு பற்றி நாம் சிந்தித்தால் - அது சுற்றுச்சூழலில் வாழும் மக்களை மட்டுமல்ல; இது நிச்சயமாக அனைத்து விலங்குகளின் வாழ்க்கையையும் பாதிக்கிறது, இல்லையா?

எனவே இந்த பரந்த நோக்கம் நம்மிடம் உள்ளது, எல்லோரைப் பற்றியும் நாம் கவலைப்படுகிறோம். நீண்ட கால தீர்வுகளைப் பற்றிய சிந்தனையின் அடிப்படையில் நம்மிடம் ஒரு பரந்த நோக்கம் உள்ளது, சிறிது காலத்திற்கு மட்டுமே உதவும் விரைவான தீர்வாக இல்லாமல், நீண்ட கால தீர்வாக இருக்கும். நாம் நமது சொந்த திறன்களின் அடிப்படையில் சிந்திக்கும்போது, நமது திறனை உணர்ந்து கொள்வதற்கான மிகப்பெரிய நோக்கத்தைப் பற்றி சிந்திக்கிறோம்; இது கொஞ்சம் அல்ல, உண்மையில் முடிந்தவரை சிந்திக்கிறோம்.

மேலும், நான் சொன்னது போல், அது நம் மீதே நாம் கொள்ளும் மரியாதை அடிப்படையிலானது. உண்மையில் இந்த நிலையை அடைவதற்கு நம் அனைவருக்கும் வேலையில் பங்குள்ளது என்பதை நாம் உணர்கிறோம். எனவே நாம் நம்மை தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்கிறோம், மற்றவர்களை தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்கிறோம், நம்மையும் மற்றவர்களையும் மதிக்கிறோம் - நாம் அனைவரும் மனிதர்கள், நாம் அனைவரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புகிறோம், யாரும் மகிழ்ச்சியின்றி இருக்க விரும்பவில்லை. மேலும் இவை அனைத்தும் நாம் என்ன செய்கிறோம், எப்படி நம் வாழ்க்கையை நடத்துகிறோம் என்பதில் உள்ளது.

பௌத்தம் இந்த மன நிலைகளை வளர்ப்பதற்கு பல்வேறு வழிகளை வழங்குவதில் மிகவும் வளமாக உள்ளது. இது "அனைவரையும் நேசிக்கவும்" என்று மட்டும் கூறவில்லை, அதற்கு மேலும் எதுவும் இல்லை. எல்லோரையும் நேசிக்க வேண்டும் என்று சொல்வது மிகவும் நல்லது, ஆனால் உண்மையில் அதை எப்படி செய்வது? இதற்காக நாம் தியானம் செய்கிறோம். மேலும் தியானம் என்பது ஒரு பயனுள்ள பழக்கத்தை உருவாக்குவதாகும். நாம் ஒரு விளையாட்டை விளையாட விரும்பினால் அல்லது ஒரு இசைக்கருவியை வாசிக்க விரும்பினால், நாம் பயிற்சி செய்ய வேண்டும். நாம் நன்றாக இருக்கும் வரை அதை மீண்டும் மீண்டும் செய்கிறோம். பயிற்சியுடன் நாம் கற்றுக்கொள்கிறோம், அதனால் சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு நாம் அதைப் பற்றி சிந்திக்க வேண்டியதில்லை; நாம் ஒரு விளையாட்டை நன்றாக விளையாடலாம் அல்லது இசையை மிக எளிதாக விளையாடலாம்.

அதேபோல், நமது மனப்பான்மையைப் பயிற்றுவிப்பதிலும் நாம் அதையே செய்கிறோம். இதைத்தான் நாம் தியானம் செய்கிறோம். ஒரு குறிப்பிட்ட உணர்வை, ஒரு குறிப்பிட்ட மனநிலையை, உருவாக்க நாமே செயலாற்ற முயற்சிக்கிறோம். நீங்கள் ஒரு விளையாட்டுக்காக பயிற்சி பெறுவது போல: முதலில் நீங்கள் சில ஆரம்பப் பயிற்சிகளை செய்ய வேண்டும், பின்னர் நீங்கள் உண்மையில் விளையாட்டைப் பயிற்சி செய்யலாம். எனவே நாம் சில தொடக்க பயிற்சிகளை நமது மனநிலையுடன் செய்கிறோம்.

ஒரு நேர்மறையான மனநிலையை உருவாக்குவதற்கு, நம் எண்ணங்கள் எல்லா இடங்களிலும் இருந்தால் அல்லது நம் உணர்வுகள் அனைத்தும் கலந்திருந்தால், முதலில் அமைதியாக, நம் மனதையும் உணர்ச்சிகளையும் அமைதிப்படுத்த வேண்டும். நாம் பொதுவாக நம் சுவாசத்தில் அமைதியாக கவனம் செலுத்துவதன் மூலம் அதைச் செய்கிறோம். நம் சுவாசம் எல்லா நேரத்திலும் இருக்கும், நாம் அதில் கவனம் செலுத்தினால், அது நமது சுவாசத்தின் நிலையான தளத்திற்கு அமைதியடைய உதவுகிறது, மேலும் நமது எண்ணங்கள் "மேகங்களில்" இருக்கும் பட்சத்தில் அது நம்மை நம் உடலுடன் இணைக்கிறது. இது அடிப்படை ஆரம்ப பயிற்சியாகும்.

மேலும் நமது ஊக்கத்தின் அடிப்படையில் நாம் சிந்திக்கிறோம். நான் ஏன் தியானம் செய்ய வேண்டும்? அதுவும் தொடக்க பயிற்சியின் ஒரு பகுதிதான். நாம் ஒரு விளையாட்டைப் பயிற்சி செய்கிறோம் அல்லது இசையை இசைக்கக் கற்றுக்கொள்கிறோம் என்பதைப் போலவே, "நான் ஏன் இதைச் செய்கிறேன்?" என்பதைப் புரிந்துகொள்வதும் மறுபரிசீலனை செய்வதும் மிகவும் முக்கியம். நாம் அதை ரசிப்பதாலும், வேடிக்கையாக இருப்பதாலும் நாம் அதைச் செய்தாலும், அதை நாம் நினைவூட்ட வேண்டும், ஏனெனில், வெளிப்படையாக, பயிற்சி என்பது கடினமான வேலை. எனவே தியானத்தின் மூலம் நான் ஏன் ஒரு நேர்மறையான பழக்கத்தை உருவாக்க விரும்புகிறேன் என்பதை நாம் மீண்டும் உறுதிப்படுத்துகிறோம். இதற்கான காரணம், வாழ்க்கையின் பிரச்சனைகளை சிறந்த முறையில் சமாளிக்க இது எனக்கு உதவும் - உதாரணமாக, நான் அவ்வளவு எளிதில் கோபப்படுவதில்லை. நான் எப்போதும் கோபமாக இருந்தால், என்னால் வேறு யாருக்கும் எந்த உதவியும் செய்ய முடியாது. நான் உணர்ச்சிவசப்பட்டால், நான் யாருக்கும் உதவி செய்யமாட்டேன்.

எனவே இந்த அனைத்து தொடக்க பயிற்சிகளையும் நாம் செய்கிறோம். பின்னர் உண்மையான தியானம்: விரும்பிய மனநிலையை உருவாக்க நாம் ஒருவித சிந்தனையைப் பயன்படுத்துகிறோம். இதை நமது தனிப்பட்ட வாழ்க்கையுடன் இணைக்க நாம் இதைச் செய்யும்போது மிகவும் முக்கியமானது. நாம் சுருக்கக் கோட்பாட்டை பற்றி மட்டும் சிந்திக்கவில்லை: எனது சொந்த வாழ்க்கையில் எனக்கு உதவ நான் எடுக்கக்கூடிய படிகளைப் பற்றி நாம் சிந்திக்கிறோம்.

நம்முடைய நண்பர்களில் ஒருவர் நம்மை நோக்கி மிகவும் விரும்பத்தகாத வகையில் நடந்துகொண்டார் என்று வைத்துக்கொள்வோம் - அவர்கள் ஏதோ கொடுமையாகச் சொல்கிறார்கள், அல்லது அவர்கள் நம்மை அழைக்கவில்லை, அவர்கள் நம்மை புறக்கணிக்கிறார்கள் அல்லது மக்கள் நம்மை கேலி செய்கிறார்கள். இவை அனைவருக்கும் நடக்கும் பயங்கரமான விஷயங்கள். குறிப்பாக அவர்கள் நம்முடைய நண்பர் என்று நாம் நினைத்தால், அவர்களை மிகவும் பயமுறுத்துவதன் மூலமும், மிகவும் எரிச்சலடைவதன் மூலமும் நாம் அதற்கு பதிலளித்து வருகிறோம்.

தியானத்தில், சுவாசித்தல் மீது கவனம் செலுத்திய பிறகு, நம் மனம் சிறிது அமைதியாக இருக்கும்போது அதை நாம் ஆராயலாம். நம்முடைய நண்பர்கள், வகுப்பு தோழர்கள் – அனைவரும் நம்மைப் போன்றவர்கள் என்பதை நாம் மீண்டும் உறுதிப்படுத்துகிறோம்: அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புகிறார்கள் மகிழ்ச்சியின்றி இருக்க விரும்பவில்லை. என்னை விரும்பத்தகாத விதத்தில் நடத்துவதற்கு அவர்களிடத்தில் ஏதோ ஒன்று அவர்களை வருத்தப்படுத்தி இருக்க வேண்டும், அல்லது அவர்கள் என்னைப் பற்றி குழப்பமடைந்திருக்கின்றனர் - அவர்கள் உண்மையில் என் நல்ல குணங்களைப் பாராட்டவில்லை - அதனால் அவர்கள் என்னைக் கேலி செய்தார்கள். அவர்களிடம் கோபப்படுவது, மனஅழுத்தத்திற்கு ஆளாவது – உதவப் போவதே இல்லை. அதற்குப் பதிலாக, அவர்களைத் துன்புறுத்தும் எந்த விஷயத்திலிருந்தும் அவர்கள் விடுபட வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன், அதனால் அவர்கள் என்னை நன்றாக நடத்துவார்கள், ஏனென்றால் அதன் பின்னர் நானும், அவர்களும், நாம் அனைவரும் மகிழ்ச்சியாக இருப்போம்.

ஆகவேஅவர்களிடத்தில் கோபமாக இருப்பதற்கு பதிலாக, நாம் அன்பாகவும் இரக்கமாகவும் உணரலாம். “அவர்களை புண்படுத்தும் எதுவாக இருந்தாலும் அதில் இருந்து சுதந்திரமாக இருந்தால் மிகச் சிறந்ததாக இருக்கும். அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம். அவ்வாறு அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தால், அவர்கள் மிக மோசமான விதத்தில் நடந்து கொள்ள மாட்டார்கள்”. இவ்வழியில் நாம் அவர்களிடம் கோபத்திற்கு பதிலாக அன்பை கட்டமைக்க முடியும். அந்தச் சூழ்நிலையில் அதிக பொறுமையுடன் இருப்பதற்கு அது உதவுகிறது. மேலும் நாம் மிக அமைதியாக, அன்பாக மற்றும் மறக்கும் குணத்துடன் அணுகினால், மேலும் அமைதியாக இருப்பதற்கு அது உதவும், இதனால் அந்தச் சூழ்நிலை கையாள்வதற்கு மிக எளிமையானதாக மாறும்.

புத்தர் ஒரு முறை ஒரு சீடரிடம், “யாரோ ஒருவர் உனக்கு எதையோ கொடுக்க முயற்சிக்கிறார் நீ அதை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை, அப்படியானால் அந்தப் பொருள் யாருக்குச் சொந்தமானது?” என்று கேட்டார். நிச்சயமாக நீ வாங்க மறுத்தால் அந்தப் பொருளை யார் கொடுக்க முயல்கிறாரோ அவருக்கே சொந்தமானது. எனவே யாராவது தீய அதிர்வுகளை, எதிர்மறை உணர்வுகள், விமர்சனங்களை உனக்கு கொடுக்க நினைத்தால், அதற்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து அதனை ஏற்கவோ அதனை தங்களுக்கானதாக எடுத்துக்கொள்ளவோ தேவையில்லை – வேறுவிதமாகச் சொன்னால், மற்றவரை ஒரு விஷயம் உண்மையில் வருத்தமடையச் செய்கிறது என்று அதனை பார்க்கலாம். ஒருவர் நம்மை விமர்சித்தால் நம்மை நாமே பகுப்பாய்வு செய்ய அது மிக உதவியாக இருக்கும் ஏனெனில் நான் மாற்றிக் கொள்ளக் கூடிய ஏதாவது ஒன்றைப் பற்றி அவர்கள் சுட்டிக்காட்டலாம். ஆகவே நாம் அதனை தவிர்க்க வேண்டாம், அதற்காக எல்லா நேரமும் பந்தை விரட்டிச் செல்லும் விளையாட்டு வீரரைப் போல நம் மீது வீசப்படும் குப்பைகளை, தகாத சிந்தனைகளை விரட்டிக் கொண்டிருக்கத் தேவையில்லை.

சில சமயங்களில் நாம் அப்படி செயல்படுகிறோம், தகாத வார்த்தைகள், மோசமான பார்வைகள் என நம் மீது என்ன குப்பை கொட்டப்பட்டாலும் அதனை பிடித்துக் கொள்ளும் கவலையுடன் இருக்கிறோம். அவ்வாறு செய்வது அவ்வளவு எளிதானதல்ல என்றாலும், நமக்கு நடக்கும் எல்லா விஷயங்களையும் தனக்கானது எடுத்துக்கொள்ளாமல், நான் நிராகரிக்கப்படுகிறேன் என்று நினைக்காமல், மாறாக அந்த நபருக்கு பிரச்னை இருக்கிறது என்று நினையுங்கள். வேறு விதமாகக் கூறுவதானால், இந்த நபரை நாம் கொடூரமானவராகப் பார்க்கும் அணுகுமுறையைக் காட்டிலும், "ஓ, ஏதோ அவர்களை வருத்தப்படுத்துகிறது. அவர்களிடம் ஏதோ தவறு உள்ளது" என்று நாம் அவர்களைப் பார்க்கலாம்.

இது எப்படி என்றால், இரண்டு அல்லது மூன்று வயது குழந்தையை பராமரிக்கும போது, அந்தக் குழந்தை அதிக சோர்வாக இருப்பதனால் உறங்க மறுத்தால், “இது தூங்குவதற்கான நேரம்” என்ற நாம் சொல்லும் போது, அந்தக் குழந்தை “எனக்கு உன்னை பிடிக்கவில்லை” என்று சொன்னால், உண்மையில் நீங்கள் அதை உங்களுக்கானதாக எடுத்துக் கொள்கிறீர்களா? அந்தக் குழந்தை அதிக சோர்வாக இருக்கிறது, அதனால் அது கோபத்தில் நம் மீது வீசிய புண்படுத்தும் வார்த்தைகளை உங்களுக்கானதாக எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது, மாறாக நம்மிடம் அதிக அன்பும் அதிக பொறுமையும் இருப்பதனால் குழந்தையை  அமைதிப்படுத்துவதற்கு முயற்சிக்க வேண்டும். 

தியானத்தில், நமக்குப் பிரச்சனைகளை உண்டாக்கும் மற்றவரை மிகவும் ஆக்கப்பூர்வமாகப் பார்க்க முயற்சிப்போம், மேலும் இந்த கடினமான சூழ்நிலையில் அந்த நபரிடம் அதிக பொறுமை, அதிக அன்பு, நேர்மறையான அணுகுமுறை ஆகியவற்றுடன் பழகுவோம். அப்போது தான் நம்மால் நிதர்சன வாழ்வில் அதை சிறப்பாக கையாள முடியும். சுருக்கமாகச் சொன்னால், போதிசிட்டாவின் இந்த நம்பமுடியாத மனநிலை, அடையவும் முயற்சிக்கவும் நாமே உழைக்க வேண்டிய ஒன்று, தியானம், வேறு விதங்கள் மலம் நம்முடைய அனைத்து குறைபாடுகளில் இருந்தும் முடிந்தவரை வெளியேறி நம்முடைய திறன்கள் அனைத்தையும் உணர்ந்து மற்றவர்களுக்கு உதவுவதற்கான பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்கிறோம். ஏனெனில் மற்ற அனைவரும் மகிழ்ச்சியை பெறுவதற்காக நான் செயலாற்றினால், நிச்சயமாக நானும் கூட அதனால் மகிழ்ச்சியாக இருப்பேன். மாறாக நான் என்னுடைய மகிழ்ச்சிக்காக மட்டுமே செயலாற்றினால், மற்றவர்களை புறக்கணித்தால் நாம் அனைவரும் துன்பப்படுவோம். 

இப்போது, நீங்கள் இளைஞர்கள், நீங்கள் மாணவர்கள், உங்களுடைய திறன்கள், உங்களால் முடிந்தது என்ன என்பதை உண்மையில் கற்றுக்கொள்ளச் சிறந்த காலம் இது, எந்தத் திசையில் பயணிக்கிறோம் என்ற சிந்தனை இல்லாமல் அல்லது நேர்மறை திசையில் பயணிப்பதற்குப் பதிலாக உங்களை மேம்படுத்துவதற்காக உங்களிடம் இருக்கும் செயலாற்றும் விஷயங்களை உணர்ந்து அவற்றை நேர்மறையான திசையில் வளர்க்கலாம். தகவல் தொழில்நுட்ப காலம், சமூக ஊடக பயன்பாடு அதிகம் உள்ள இந்த உலகில் நாம் தனித்து இல்லை நாம் அனைவரும் ஒருவருக்கு ஒருவர் இணைந்திருக்கிறோம். நம்மால் முடிந்தவரை மென்மேலும் நேர்மறையான விதத்தில் மேம்படுத்த முடிந்தால் அது மற்ற அனைவரிடத்திலும் ஆக்கப்பூர்வமான வழியில் தாக்கத்தை கொடுக்கப் போகிறது.  

போதிசிட்டா பற்றிய சிறிய விஷயம் இது. இப்போது கேள்விக்கான நேரம். 

பௌத்த பார்வையில் அன்பு என்றால் என்ன என்ற உங்களல் கூற முடியுமா, குறிப்பாக ஆண் மற்றும் பெண் இடையிலான உறவுமுறையில் அன்பு என்பது என்ன?

பௌத்த பார்வையில் அன்பு பற்றி நாம் பேசினால், நான் ஏற்கனவே நம்முடைய கலந்துரையாடலில் குறிப்பிட்டதைப் போல, மற்றவர்கள் மகிழ்ச்சியாகவும் மகிழ்ச்சிக்கான காரணத்தையும் கொண்டிருப்பதற்கான விருப்பம். அதாவது மற்றவர்களை அவர்களுடைய பலமான மற்றும் பலவீனமான விஷயங்களுடன் ஏற்றுக் கொள்ளுதல். மேலும் அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்கிற என்னுடைய விருப்பம் அவர்கள் என்னை எப்படி நடத்துகிறார்கள் அல்லது அவர்கள் என்னிடம் எப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள் என்பதன் அடிப்படையிலானது அல்ல. எதையும் பொருட்படுத்தாமல், அவர்களுக்கு கொஞ்சம் இடம் கொடுத்தாலும், அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்.

பெரும்பாலும், அன்பு தீரா ஆசையுடன் கலந்துவிடுகிறது (தீரா ஆசை என்பது நம்மிடம் இல்லாததை பெற நினைப்பது). அது பற்றுதலுடன் கலந்தது (நம்மிடம் இருந்தாலும் கூட, அதனை விட்டுவிட நாம் விரும்புவதில்லை) மற்றும் பேராசை (நமக்கு பிடித்த யாரோ ஒருவர், அது நம்முடைய நண்பராகக் கூட இருக்கலாம், அவர்கள் மேலும் மேலும் தேவை என்று விரும்புகிறோம்). அவை எல்லாமே அவர்களின் நல்ல பண்புகளை மட்டுமே பார்த்து அவற்றை மிகைப்படுத்தி, அனை மிகப்பெரிய விஷயமாக்கி அவர்களிடம் இருக்கும் குறைபாடுகளை நிராகரிப்பதன் அடிப்படையிலானது. அவர்களிடம் இருக்கும் நல்ல பண்புகள் கூட அவர்கள் என்னை விரும்புவதாக மட்டுமே இருக்கும், இதனால் அந்த நபருடன் இருககும் போது நான் இனிமையாக உணரலாம், அவர்கள் பார்ப்பதற்கு அழகாகவும், கவர்ந்திருக்கும் விதத்திலும் இருக்கலாம். ஆகவே நாம் அந்த நபரின் சிறிய பக்கத்தை மட்டுமே பார்க்கிறோம், மற்ற அனைத்தையும்விட அதனை நாம் மிக முக்கியமானதாக மாற்றுகிறோம். இது மிக யதார்த்தமான அணுகுமுறையல்ல. அந்த நபர் என்னை எப்படி நடத்துகிறார் என்பதன் அடிப்படையிலானது அது: அவர்கள் என்னை நல்லவிதமாக நடத்தினால், பின்னர் நான் அவர்களை நேசிக்கிறேன்; அவர்கள் என்னை நல்லவிதமாக நடத்தவில்லை என்றால், நான் அவர்களை விரும்புவதில்லை. இது ஒரு நிலையான அன்பின் வகையே அல்ல.

நான் சொன்னது போல், நிலையான அன்பின் வகை பற்றி- பௌத்தத்தில் நாம் பேசுவது - யாரோ ஒருவரின் நல்ல பக்கத்தையும் எதிர்மறையான பக்கங்களையும் ஒப்புக்கொள்கிறோம், ஏனென்றால் அனைவருக்கும் பலமான  மற்றும் பலவீனமான விஷயங்கள் உள்ளன; யாரும் சிறந்தவர்கள் அல்லது சரியானவர்கள் அல்ல. பிரச்சனை என்னவென்றால், நம்மில் பலர் இன்னும் விசித்திரக் கதைகளை நம்புகிறார்கள். விசித்திரக் கதைகளில் நமக்கு பிடித்த அல்லது இளவரசி வருவார், அவர் முற்றிலும் சரியானவராக இருக்கப் போகிறார். நாம் எப்போதும் இளவரசர் அல்லது இளவரசியைத் தேடுகிறோம், மேலும் நாம் நேசிப்பவர்களை இளவரசர் அல்லது இளவரசியோடு முன்வைக்கிறோம். ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக இது ஒரு விசித்திரக் கதை மற்றும் கிறிஸ்துமஸ் சான்டா போலவே இதுவும் உண்மையான எதையும் குறிக்கவில்லை.

அது உணர மிகவும் இனிமையான விஷயம் அல்ல; ஏற்றுக்கொள்வதற்கு மிகவும் கடினமானது. நாம் ஒருபோதும் விட்டுக்கொடுக்க மாட்டோம்: "இவர் இளவரசர் அல்லது இளவரசியாக மாறவில்லை, ஆனால் அடுத்தவர் இருக்கலாம்." என்று வெள்ளைக் குதிரையில் இருக்கும் இளவரசன் அல்லது இளவரசியைத் தேடிக்கொண்டே இருக்கும் வரை, நம் உறவுகள், பிறருடனான நமது அன்பான உறவுகளில் சிக்கல்கள் ஏற்படும், ஏனென்றால் நமக்கான சரியான துணை என்ற இலட்சியத்தை யாராலும் வாழ முடியாது. அவர்கள் இளவரசன் அல்லது இளவரசி போல நடந்து கொள்ளாத போது நமக்கு கோபம் வருகிறது. சரி, அவர்கள் என்னைப் போன்ற மனிதர்கள், பலமான மற்றும் பலவீனமான விஷயங்களைக் கொண்டவர்கள் என்ற யதார்த்தத்தை நாம் ஏற்கவில்லை என்று அர்த்தம். எனவே உண்மையான அன்பு, நிலையான அன்பு, என்பது மற்றவரின் யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொள்வதை அடிப்படையாகக் கொண்டது.

நாம் காதலிக்கும் நபரின் யதார்த்தத்தின் மற்றொரு அம்சம், அவர்களின் வாழ்க்கையில் நாம் மட்டும் அல்ல என்பதை நாம் அடிக்கடி மறந்துவிடுவது. என்னுடன் இருப்பதைத்தவிர அவர்களுக்கு ஒரு வாழ்க்கை இருக்கிறது - அவர்களுக்கு மற்ற நண்பர்கள் உள்ளனர், அவர்களுக்கு குடும்பம் உள்ளது, அவர்களுக்கு வேறு பொறுப்புகள் உள்ளன என்ற உண்மையை பெரும்பாலும் நாம் மறந்துவிடுகிறோம். அவர்களின் வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக இருக்கும் மற்ற விஷயங்கள்; நான் மட்டும் அல்ல. எனவே அவர்கள் மற்றவர்களுடன், அவர்களின் வாழ்க்கையில் மற்ற விஷயங்களுக்காக நேரத்தைச் செலவிடும்போது நாம் பொறாமைப்படுவதும் வருத்தப்படுவதும் மிகவும் நியாயமற்றது. உதாரணமாக, அவர்கள் மோசமான மனநிலையில் இருக்கும்போது அல்லது என்னுடன் இருப்பதைப் போல் உணரவில்லை என்றால், அது என்னால் மட்டுமல்ல. அவர்  உணரும் மற்றும் செய்யும் அனைத்திற்கும் நான் காரணம் அல்ல. அவர்கள் மோசமான மனநிலையில் இருந்தால், அது அவர்களின் குடும்பத்தில் என்ன நடக்கும் ஏதோ ஒரு விஷயத்தின் பாதிப்பாக இருக்கலாம்; அது அவர்களின் மற்ற நண்பர்களால் ஏற்பட்ட பாதிப்பாக இருக்கலாம்; உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருப்பதால் அது பாதிக்கப்படலாம்; அது பல விஷயங்களால் பாதிக்கப்பட்டு இருக்கலாம். எல்லாவற்றுக்கும் நான் மட்டுமே காரணம் என்று நான் ஏன் நினைக்க வேண்டும்?

அதேபோல், இவருடன் எனக்கு நீண்ட கால உறவு இருந்தால், நமது தொடர்புகளில் நாளுக்கு நாள் பல, பல விஷயங்கள் நடக்கும். பெரும்பாலும், என்ன நடக்கிறது என்றால், “அவர்கள் இன்று என்னை அழைக்கவில்லை. அவர்கள் எனது குறுஞ்செய்திக்கு பதிலளிக்கவில்லை,” என்று இந்த ஒரு நிகழ்வின் முக்கியத்துவத்தை நாங்கள் மிகைப்படுத்துகிறோம்; காலப்போக்கில் நமது முழு உறவின் நீண்ட கால சூழலில் நாம் அதைப் பார்க்கவில்லை. இந்த ஒரு சம்பவத்தின் காரணமாக, அவர் இன்னமும் என்னைக் காதலிக்கவில்லை என்று முடிவு செய்கிறோம். ஆனால் இது மிக மிக குறுகிய பார்வை - ஒரு சிறிய விஷயத்தை மட்டுமே பார்க்கிறது - ஒரு சிறிய விஷயத்தை மட்டும் பார்த்து அதை முழு உறவிலிருந்தும் தனிமைப்படுத்திக் கொள்கிறோம்.

யதார்த்தம் என்னவென்றால், ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கை மற்றும் மனநிலையில் ஏற்ற இறக்கம் இருக்கிறது. அது நம்மைப் பற்றிய உண்மை; அனைவருக்கும் கூட இதுவே உண்மை. எனவே சில சமயங்களில் நான் விரும்பும் இந்த நபர் என்னுடன் இருப்பது போல் உணருவது இயற்கையானது; சில நேரங்களில் அவர் இருக்கமாட்டார். சில நேரங்களில் அவர்கள் நல்ல மனநிலையில் இருக்கிறார்கள்; சில நேரங்களில் அவர்கள் மோசமான மனநிலையில் இருப்பார்கள். அவர்கள் மோசமான மனநிலையில் இருந்தால் - அல்லது எனது குறுஞ்செய்திக்கு உடனடியாக பதிலளிக்க முடியாத அளவுக்கு மற்ற விஷயங்களில் அவர்கள் மிகவும் பிஸியாக இருந்தால் - அவர்கள் என்னை நேசிக்கவில்லை என்று தானாகவே அர்த்தம் இல்லை; இது வாழ்க்கையின் ஒரு அங்கம் மட்டுமே.

நம் அன்பான உறவுகளை நிலையானதாக மாற்ற வேண்டுமா என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கும், கற்றுக்கொள்வதற்கும் மிகவும் முக்கியமான சில விஷயங்கள் இவை; இல்லையெனில், நிறைய உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பு இருக்கும்.

ஒரு சிறந்த இந்திய பௌத்த குருவால் கொடுக்கப்பட்ட ஒரு சிறந்த உதாரணம் உள்ளது, அதாவது இலையுதிர்காலத்தில் மரத்தில் இருந்து இலைகள் காற்றில் ஊசலாடுவது போன்றது, மற்றவர்களுடனான நமது உறவுகள். சில நேரங்களில் இலைகள் ஒன்றாக காற்றில் பறக்கும்; சில நேரங்களில் அவை பிரிந்து சென்றுவிடுகின்றன. இது வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதி மட்டுமே. எனவே ஒருவருடனான எந்தவொரு உறவும் - ஒருவேளை அது நம் வாழ்நாள் முழுவதும் நீடிக்கும், ஆனால் அது இருக்காது.

வனப்பறவை ஒன்று நம் ஜன்னலுக்கு அருகில் வருவதைப் போன்று மற்றவரைப் பார்க்க முயற்சிப்பது முக்கியம். ஒரு அழகான காட்டுப் பறவை நம்முடைய ஜன்னலுக்கு வருகிறது, அது எவ்வளவு அற்புதமானது. இந்தக் காட்டுப் பறவை கொஞ்ச நேரம் என்னுடன் இருப்பது எவ்வளவு அழகு, எவ்வளவு மகிழ்ச்சி. ஆனால் நிச்சயமாக பறவை பறந்து செல்லும்: பறவை சுதந்திரமானது. பறவை மீண்டும் என்னுடைய ஜன்னலுக்கு வந்தால், அது எவ்வளவு அற்புதமானது, நான் எவ்வளவு அதிர்ஷ்டசாலி. ஆனால் நான் பறவையைப் பிடித்து கூண்டில் வைக்க முயற்சித்தால், பறவை மிகவும் மகிழ்ச்சியின்றி இருக்கும் ஏன் இறந்து போகக் கூட வாய்ப்பு இருக்கிறது.

எனவே நம் வாழ்வில் வரும் மற்றும் நாம் நேசிக்கும் ஒருவருடனும் அதே விஷயம் பொருந்தும். அவர்கள் இந்த அழகான காட்டு பறவை போன்றவர்கள். நம் வாழ்வில் வந்து, மிகுந்த மகிழ்ச்சியையும் அழகையும் தருகின்றனர். ஆனால் அவர்கள் காட்டுப் பறவையைப் போல சுதந்திரமானவர்கள். நாம் அவர்களைப் பற்றிக் கொள்ள முயன்றால், நம் உடைமைகள் போல அவர்களைப் பிடித்துக் கொண்டு, தொடர்ந்து அவர்களை நச்சரித்துக் கொண்டிருந்தால் - "நீங்கள் ஏன் என்னை அழைக்கவில்லை? ஏன் என்னைப் பார்க்க வரவில்லை? நீங்கள் ஏன் என்னுடன் அதிக நேரம் செலவிடக்கூடாது?" -  என்று நச்சரித்தால் இது காட்டுப் பறவையை கூண்டில் போட முயற்சிப்பது போன்றது. அந்த காட்டுப் பறவை தன்னால் முடிந்தவரை தப்பிக்க முயற்சிக்கும். மேலும் அவர் குற்ற உணர்வில் நம்முடன் தங்குவதைப் போல காட்டுப் பறவை நம்முடன் இருந்தால், அவை மிகவும் மகிழ்ச்சியின்றி இருக்கும்.

இது மிகமிகப் பயனுள்ள சிந்தனை - நாம் யாரை நேசிக்கிறோமோ, நம் வாழ்வில் வருபவர்களை, இந்த அழகான காட்டுப் பறவை போல் கருத வேண்டும். நாம் எவ்வளவு நிதானமாக இருக்கிறோமோ - அவ்வளவு குறைவாகப் பற்றுதல் கொள்கிறோம் – அவ்வளவு அதிகமாக காட்டுப் பறவை நம் ஜன்னலுக்கு வர விரும்புகிறது.