ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ

ಜೀವನದ ಮೂಲ ತತ್ವವೆಂದರೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಸಂತೋಷವಾಗಿರಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಅಸಂತೋಷವನ್ನಲ್ಲ. ಇದು ನಮಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತದೆ, "ಸರಿ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸಂತೋಷ ಎಂದರೇನು? ನಮಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಏನು ಬೇಕು?" 

ಬೌದ್ಧ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿ, ಸಂತೋಷವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ನಾವು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಬೇರ್ಪಡಿಸಲು ಬಯಸದ ಭಾವನೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾಗಿದೆ; ನಾವು ಅದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಅದು ಮುಂದುವರಿದರೆ ನಾವು ತೃಪ್ತರಾಗುತ್ತೇವೆ. 

ಇದು ಮಾನಸಿಕ ಅನುಭವವಾಗಿದ್ದು, ಇದು ದೈಹಿಕ ಅರಿವಿನೊಂದಿಗೆ, ಏನನ್ನಾದರೂ ಅಥವಾ ಯಾರನ್ನಾದರೂ ನೋಡುವಂತೆ, ಅಥವಾ ಮಾನಸಿಕ ಅರಿವಿನೊಂದಿಗೆ, ಏನನ್ನಾದರೂ ಅಥವಾ ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸುವಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ನಾವು ನೋಡುವುದನ್ನು ಅಥವಾ ಯೋಚಿಸುವುದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತೇವೆ ಎಂದಲ್ಲ; ಬದಲಾಗಿ, ನಾವು ನೋಡುವಾಗ ಅಥವಾ ಯೋಚಿಸುವಾಗ ಹೇಗೆ ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ, ಸಂತೋಷವು ದೈಹಿಕ ಆನಂದದ ಸಂವೇದನೆಯಂತೆ ಆಗಿರುವುದಿಲ್ಲ: ಅದು ಮಾನಸಿಕ ಸ್ಥಿತಿ. ಇದು ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ತೊಂದರೆಗೊಳಿಸುವ ಭಾವನೆಯಂತೆಯೂ ಅಲ್ಲ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ನಾವು ಚಾಕೊಲೇಟ್, ನಮ್ಮ ಯೌವನ ಅಥವಾ ಸಂತೋಷದಂತಹ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ವಸ್ತುವಿನ ಉತ್ತಮ ಗುಣಗಳನ್ನು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. 

ನಾವು ಏನನ್ನಾದರೂ ನೋಡುವಾಗ ಅನುಭವಿಸುವ ಸಂತೋಷದ ಮಟ್ಟವು ಕಡಿಮೆ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿರಬಹುದು, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಚಲನಚಿತ್ರ, ಆದರೆ ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳ ನಂತರ ನಾವು ಇನ್ನೂ ಅದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮತ್ತು ಬೇರೆ ಕಡೆ ನೋಡಬೇಕೆಂದು ಅನಿಸದಿದ್ದರೆ, ಇದು ನಾವು ತೃಪ್ತರಾಗಿದ್ದೇವೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ನಾವು ಇನ್ನೂ "ಅದನ್ನು ನೋಡುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದೇವೆ" ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ನಾವು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅತೃಪ್ತರಾಗಿದ್ದರೆ - ಅತೃಪ್ತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ನಾವು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಬೇರ್ಪಡಲು ಬಯಸುವ ಭಾವನೆ ಎಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾಗಿದೆ - ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬೇರೆ ಕಡೆ ನೋಡುವ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ಅನುಭವವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ. ಸಹಜವಾಗಿ, ನಾವು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಟಸ್ಥ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತೇವೆ, ಅಲ್ಲಿ ನಾವು ಯಾವುದರಿಂದಲೂ ಬೇರ್ಪಡಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಜೊತೆಗಿರಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ; ನಾವು ಅಸಡ್ಡೆಯಾಗಿರುತ್ತೇವೆ.  

ಆದರೆ, ಆಗಾಗ್ಗೆ, ನಾವು "ಸಂತೋಷ" ಮತ್ತು "ಅಸಂತೋಷ" ಎಂಬ ಪದಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ನಾವು ವಿಪರೀತಗಳ ಪರಿಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇವೆ - ನಮ್ಮ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ದೊಡ್ಡ ನಗು, ಅಥವಾ ಅತಿಯಾದ ದುಃಖ ಮತ್ತು ಖಿನ್ನತೆಯಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಅಸಂತೋಷದ ಭಾವನೆಗಳು ಇಷ್ಟೊಂದು ನಾಟಕೀಯವಾಗಿರಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣವನ್ನು ಒಂದು ಮಟ್ಟದ ಸಂತೋಷ ಅಥವಾ ಅಸಂತೋಷದೊಂದಿಗೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿನ ಕ್ಷಣಗಳು ತುಂಬಾ ನಾಟಕೀಯವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. 

ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣ, ನಾವು ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ವಿಷಯಗಳು ಸಂಭವಿಸುವುದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು, ನಾವು ಇಲ್ಲಿರುವಂತೆ, ಇವು ಲಕ್ಷಾಂತರ ಕಾರಣಗಳು ಮತ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಿಂದ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬರುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲೂ ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದರ ಕುರಿತು ನಾವು ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಇದು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ, ನಾವು ಅದನ್ನು ವಿವಿಧ ಹಂತದ ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಅತೃಪ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಈ ವಿದ್ಯಮಾನವನ್ನು ನಾವು ಇರುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಪರಿಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸುತ್ತೇವೆ - ಒಳ್ಳೆಯ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿ. ಜೀವನದ ಸ್ವಭಾವವೇನೆಂದರೆ ಅದು ಯಾವಾಗಲೂ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲವೇ? ಮತ್ತು ನಾವು ಇರುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯು ನಾವು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಮಾಹಿತಿಗೆ, ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲೂ ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇಷ್ಟಪಡುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಾವು ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವುದರಿಂದ ನಾವು ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಆನಂದಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ ನಾವು ಮೋಜಿನದ್ದಲ್ಲದ, ತ್ರಾಸದಾಯಕ ದೈಹಿಕ ವ್ಯಾಯಾಮದಂತಹ ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು ಆದರೆ ನಾವು ಅದನ್ನು ಮಾಡಲು ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತೇವೆ, ನಾವು ಮುಂದುವರಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಥಿತಿಗಳು ನಾವು ನಿಜವಾಗಿ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದು ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿದೆ. 

ನಾವು ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಾಗ, ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತೇವೆ. ಹಾಗಾದರೆ ವರ್ತನೆ ಎನ್ನುವುದು ಏನು? ವರ್ತನೆ ಎಂದರೆ ನಾವು ಏನನ್ನಾದರೂ ಹೇಗೆ ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಹೊಂದಬಹುದಾದ ಹಲವು ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ಮನೋಭಾವಗಳಿವೆ ಮತ್ತು ಆ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿ, ಅದು ನಾವು ಯಾವ ರೀತಿಯ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಈ ಏರಿಳಿತಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ನಮ್ಮಿಂದ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ಅನುಭವಿಸುವ ಅನುಭವಗಳು ಇವು. ನೀವು ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ಯಾವುದಾದರೂ ರೀತಿಯ ಔಷಧಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೂ, ದೀರ್ಘಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಏರಿಳಿತಗಳು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ, ಸರಿಯೇ? ಆದರೆ, ನಾವು ಕೆಲಸ ಮಾಡಬಹುದಾದ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ವರ್ತನೆ. 

ಈಗ, ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ತರಬೇತಿ ಮಾಡುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ, ಎರಡು ಅಂಶಗಳಿವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು, ವಸ್ತುಗಳ ಕಡೆಗೆ ವಿನಾಶಕಾರಿ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಶುದ್ಧೀಕರಿಸಲು ಅಥವಾ ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದಾಗಿರುತ್ತದೆ. "ವಿನಾಶಕಾರಿ" ಎಂಬ ಪದವು ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾರವಾಗಿರಬಹುದು, ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು "ಲಾಭದಾಯಕವಲ್ಲದು" ಎಂದು ಸಹ ಹೇಳಬಹುದು. ಆದರೆ ಒಂದು ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಅದು ಸ್ವಯಂ-ವಿನಾಶಕಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಈ ವರ್ತನೆಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಭಾವಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಅಂಶವೆಂದರೆ, ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಲಾಭದಾಯಕವಾಗಿ ನೋಡುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ತರಬೇತಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು. 

ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಅಂಶವೆಂದರೆ, ಜನರು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆಯ ಶಕ್ತಿ" ಎಂದು ಕರೆಯುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ, ಅದು ಸೂಪರ್ ಆಶಾವಾದಿಯಾಗಿರಬೇಕು: "ಎಲ್ಲವೂ ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ; ಎಲ್ಲವೂ ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿದೆ!" ಇದು ಸಹಾಯ ಮಾಡಬಹುದು, ಆದರೆ ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ಸರಳೀಕೃತವಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ವಿಧಾನಕ್ಕಾಗಿ, ನಾವು ಹೆಚ್ಚು ಆಳವಾಗಿ ನೋಡಬೇಕಾಗಿದೆ. 

ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವದ ಮೇಲೆ, ಅಂದರೆ ನಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಂತೋಷ ಅಥವಾ ಅಸಂತೋಷದ ಮಟ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವದ ಮೇಲೆ ಮೊದಲು ಗಮನ ಹರಿಸೋಣ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಜನರು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾವು ಇದನ್ನು ನೋಡೋಣ - ಅವರು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿಸುವುದು. 

ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವಂತೆ - "ನಾನು" - ಮತ್ತು ನಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಅತಿರೇಕವಾದ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ದ್ವಂದ್ವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಮಗೆ ಒಂದು ಕಡೆ "ನಾನು" ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಅಸಂತೋಷ ಎಂಬ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಿದೆ. ನಾವು ಈ ಅತೃಪ್ತಿಗೆ ಹೆದರುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಅದರಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಅದರಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಈ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವಾಗ ಅದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಮಗೆ ಹೇಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹದಗೆಡಿಸುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲವೇ? 

ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿ: ನೀವು ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಮತ್ತು ನೀವು ಅತೃಪ್ತರಾಗಿರುವಾಗ ನಿಮ್ಮ ವರ್ತನೆ ಏನಾಗಿರುತ್ತದೆ? ನೀವು ಅಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಮತ್ತು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ದುಃಖಿತರಾಗಿರುವಾಗ ಎಂದು ನಾನು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ, ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡುವಾಗ ಅಥವಾ ಟಿವಿ ಅಥವಾ ಇನ್ನಾವುದನ್ನೇ ನೋಡಲು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವಾಗ "ಛೀ, ನನಗೆ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತಿದೆ" ಎಂದು ನೀವು ಭಾವಿಸುತ್ತೀರಿ ಎಂದು ನಾನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುವಾಗ, ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಪ್ಪು ಮೋಡವು ನಮ್ಮ ತಲೆಯ ಮೇಲಿರುವಂತೆ ನಾವು ಭಾವಿಸಿದಾಗ, ನಾವು ನಮ್ಮ ಗೋಡೆಗಳನ್ನು ಎತ್ತರವಾಗಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ: "ನನಗೆ ಇದು ಬೇಡ!" ಅದು ನಿಮ್ಮ ಅನುಭವದ ಒಂದು ಭಾಗವೇ? ಆಗಾಗ್ಗೆ ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ತೋರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ನಾವು ಅದನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ನಾವು ಅದರ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನಹರಿಸಿದಷ್ಟು, ಅದು ಎಷ್ಟು ಭಯಾನಕವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಷ್ಟು, ಅದು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹದಗೆಡುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಯೆಂದರೆ ನಾವು ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ, ಅದರಿಂದ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಹದಗೆಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ - ಒಂದು ಕಡೆ "ನಾನು" ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿ. 

ಹಾಗಾದರೆ ಸಂತೋಷದ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ಹೇಳುವುದು? ಮತ್ತೆ, ನಾವು ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ದ್ವಂದ್ವ ವಿಧಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೇವೆ, ಒಂದು ಕಡೆ "ನಾನು" ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಸಂತೋಷ - ಮತ್ತು ನಂತರ ನಾವು ಅದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಭಯಪಡುತ್ತೇವೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಅದಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಹಿಡಿದಿಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ. ಅಭದ್ರತೆಯ ಭಾವನೆ ಇರುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಹಾದುಹೋಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಅದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ನಾವು ಭಯಪಡುತ್ತೇವೆ; ನಾವು ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತೇವೆ. ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯುವುದು ಮತ್ತು ಸಂತೋಷವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ, ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಅಭದ್ರತೆಯು ಅದನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲವೇ? ಇದರ ಜೊತೆಗೆ, "ನಾನು ಸಂತೋಷವಾಗಿರಲು ಅರ್ಹನಲ್ಲ" ಮತ್ತು ಅದೆಲ್ಲವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ತೊಡಕುಗಳು ಇರಬಹುದು. 

ನೀವು ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರೆ, ನಾವು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಪ್ರಾಣಿಗಳಂತೆ ಇರುವುದು ತಮಾಷೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ನಾಯಿ ಹೇಗೆ ತಿನ್ನುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನೋಡಿ, ಅದು ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಅದು ಯಾವಾಗಲೂ ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ, ಯಾರಾದರೂ ಅದನ್ನು ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಉದ್ವಿಗ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಿಮಗೆ ಎಂದಾದರೂ ಆ ಭಾವನೆ ಇದೆಯೇ? ನಾವು ಸಂತೋಷವಾಗಿರುತ್ತೇವೆ ಆದರೆ ಯಾರಾದರೂ ಬಂದು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದು ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಭಯಪಡುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. 

ಅಲ್ಲದೆ "ನಾನು" ಮತ್ತು ತಟಸ್ಥ ಭಾವನೆಯ ದ್ವಂದ್ವ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವು, ತಟಸ್ಥ ಭಾವನೆಗಾಗಿ ಇರುತ್ತದ. ನಾವು ತಟಸ್ಥ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಏನೂ ಇಲ್ಲ, ಯಾವುದೇ ಭಾವನೆ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ, ನಮಗೆ ಏನೂ ಅನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಮಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ನಾವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಜೀವಂತವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ಈ ತಟಸ್ಥ ಭಾವನೆಯು ನಮಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಅತೃಪ್ತಿ ನೀಡುತ್ತದೆ. ನಮಗೆ ಏನೂ ಅನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. 

ಸಂತೋಷ, ಅಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ತಟಸ್ಥತೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೊಂದಿಗೆ, ನಾವು ಹೆಚ್ಚು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿಸಿ ಅವುಗಳನ್ನು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದಷ್ಟೂ, ಅದು ನಮ್ಮನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಅತೃಪ್ತಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ವರ್ತನೆಯು, ನಮ್ಮ ಅನುಭವದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುವಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಸಂತೋಷ ಅಥವಾ ಅತೃಪ್ತಿ ಅಥವಾ ತಟಸ್ಥ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಎಂದು ನೋಡುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅದನ್ನು ನಮ್ಮಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತೇವೆ. 

ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಮೂರು ಭಕ್ಷ್ಯಗಳಿವೆ ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಒಂದು ಭಯಾನಕ, ಒಂದು ರುಚಿಕರ, ಮತ್ತು ಒಂದು ಸಪ್ಪೆ; ಇವು ಅತೃಪ್ತಿ, ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ತಟಸ್ಥ ಭಾವನೆಗಳಂತೆ. ನಾವು ಇವುಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮೊಳಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಂತೆ, ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನು "ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದೇವೆ". ಮತ್ತು ಒಂದು ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ, ನಾವು ತಿನ್ನದಿರಲು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು, ಆದರೆ ನೀವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಹಾಗೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಭಾವನೆಗಳೊಂದಿಗೆ - "ನನಗೆ ಯಾವುದೇ ಭಾವನೆಗಳು ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ." ಆದರೆ ಆಗ ನಾವು ಜೀವಂತವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಆದ್ದರಿಂದ ಅದು ಅತೃಪ್ತಿಕರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ "ನಾನು" ಎಂಬ ದ್ವಂದ್ವ ವಿಷಯವಿದೆಯೇ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿನ ಮನಸ್ಥಿತಿ, ಭಾವನೆ ನಮ್ಮಿಂದ ಬೇರ್ಪಟ್ಟಿದೆಯೇ ಎಂದು ನಾವು ಪರಿಶೀಲಿಸಬಹುದು.

ಮನೋಭಾವನೆಗಳನ್ನು ತರಬೇತಿ ಮಾಡುವಾಗ ನಾವು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಮೊದಲ ಕೆಲಸವೆಂದರೆ, "ವಿಶೇಷ ಏನೂ ಇಲ್ಲ" ಎಂಬ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದು. ಅದು ಹೆಚ್ಚು ಅನಿಸದೇ ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ತುಂಬಾ ಆಳವಾಗಿದೆ. "ನಾನು ಈಗ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವುದರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಏನೂ ಇಲ್ಲ" - ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏರಿಳಿತವಿರುತ್ತದೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾವು ಒಳ್ಳೆಯ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತೇವೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಮತ್ತು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಏನೂ ಇಲ್ಲ, ನಾವು ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಇತರ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬಾರದು ಎಂಬಂತಹ ವಿಷಯವಿಲ್ಲ. ಮುಖ್ಯ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ನಾವು ಹೇಗೆ ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತೇವೆ. 

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಿಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೀವು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ, ನೀವು ಒಳ್ಳೆಯ ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದೀರಾ ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ, ನೀವು ಅದನ್ನು ಮಾಡಲೇಬೇಕಾಗಿದೆ. ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಕಾರನ್ನು ಓಡಿಸುತ್ತೀರಿ ಮತ್ತು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತೀರಿ, ನೀವು ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತೀರೋ ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತೀರೋ ಅದು ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಹೇಗೆ ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಗಮನಹರಿಸುತ್ತೇವೆ, ನಾವು ಅಸಂತೋಷರಾಗುತ್ತೇವೆ. ಇದರರ್ಥ ನಾವು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಏನನಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಅರಿವಿರಬೇಕು, ಆದರೆ ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು. 

ಕೆಲವರು ಅತೃಪ್ತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಹೆದರುತ್ತಾರೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಅವರನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಆವರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅವರು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಯಾರಾದರೂ ಸತ್ತಾಗ ಅಥವಾ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಭಯಾನಕವಾದದ್ದು ಏನಾದರೂ ಸಂಭವಿಸಿದಾಗ, ಅದು ಅತಿಯಾಗಿರುವಂತೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ ನೀವು ಅತೃಪ್ತಿ ಅನುಭವಿಸುವುದರಿಂದ ನಿಮ್ಮನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತೀರಿ. ಅದು ಪ್ರಜ್ಞಾಹೀನವಾಗಿರಬಹುದು; ಅದು ಭಾವನೆಯನ್ನು ಪ್ರಜ್ಞಾಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ತಡೆಯುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ಬಾಹ್ಯವಾಗಿರುವ ವಸ್ತುವು ಒಳಗೆ ಬರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ನಾವು ಅದನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ಅವರು ಸಂತೋಷವಾಗಿರಲು ಅರ್ಹರಲ್ಲ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವವರಿದ್ದಾರೆ. ವಿಷಯಗಳು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರಬಹುದು ಆದರೆ ಅವರು ಮೂಲತಃ ಒಳ್ಳೆಯವರಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಅವರು ಸಂತೋಷವಾಗಿರಬಾರದು ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಂತರ ತಟಸ್ಥರಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದವರನ್ನು ಇದ್ದಾರೆ, ಅವರು ಯಾವಾಗಲೂ ಮನರಂಜನೆ ಪಡೆಯಬೇಕು, ಸಂಗೀತವನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಕೇಳಬೇಕು. ಅದು ಅವರನ್ನು ರಂಜಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಸಂತೋಷಪಡಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅವರು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಮೌನದ ತಟಸ್ಥ ಭಾವನೆಗೆ ಹೆದರುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ಒಂದು ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಹೆದರುತ್ತೇವೆ. ಏಕೆ? ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿಸುವುದರಿಂದ. ಆದರೆ ಭಾವನೆಗಳು ಜೀವನದ ಸಂಪೂರ್ಣವಾದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಗ; ಅವು ನಾವು ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ರೀತಿ. ಅದು ನಮ್ಮನ್ನು ವೀಡಿಯೊ ಕ್ಯಾಮೆರಾದಿಂದ ವಿಭಿನ್ನಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಸರಳವೆನಿಸುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಅದು ಅಷ್ಟು ಸರಳವಾಗಿಲ್ಲ. 

ನಮಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ಸಮತೋಲನ. ಖಂಡಿತ, ನಾವು ಸಂತೋಷವಾಗಿರಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ಅದರೊಂದಿಗೆ ನಾವು ಈಗ ಹೊಂದಿರುವ ಯಾವುದೇ ಸಂತೋಷವನ್ನು ನಾಶಮಾಡಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಇನ್ನೂ ಬರಬಹುದು, ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಅದಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅಸುರಕ್ಷಿತರಾಗುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಅನುಭವದಿಂದ, ನಾವು ಈಗ ಹೊಂದಿರುವ ಸಂತೋಷವು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಹಾದುಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ. ಅದು ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ ಜೀವನದ ಸ್ವಭಾವವೇ ಏರಿಳಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಮಗೆ ಇದು ತಿಳಿದಿದ್ದರೆ, ಚಿಂತಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲ. ಅದು ಇರುವವರೆಗೆ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಆನಂದಿಸಲು ನಮ್ಮನ್ನು ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. 

ಇದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬಳಸುವ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಉದಾಹರಣೆ ಇದೆ. ತುಂಬಾ ಸುಂದರವಾದ ಕಾಡು ಹಕ್ಕಿ ನಮ್ಮ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿಗೆ ಬಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದವರೆಗೆ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಈಗ, ನಾವು ಹಕ್ಕಿಯ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಆನಂದಿಸಬಹುದು, ಆದರೆ ಅದು ವನ್ಯಪಕ್ಷಿ ಎಂದು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ ಮತ್ತು ಅದು ಹಾರಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಅದನ್ನು ಹಿಡಿದು ಪಂಜರದಲ್ಲಿ ಇಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ, ಆ ಹಕ್ಕಿ ತುಂಬಾ ದುಃಖಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಹಿಡಿಯುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ, ಹಕ್ಕಿ ಹೆದರುತ್ತದೆ, ಹಾರಿಹೋಗಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಎಂದಿಗೂ ಹಿಂತಿರುಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ನಾವು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ನಿರಾಳವಾಗಿದ್ದರೆ ಮತ್ತು ಹಕ್ಕಿ ಅಲ್ಲಿರುವಾಗ ಅದರ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಆನಂದಿಸಿದರೆ, ಯಾರೂ ಹೆದರುವುದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಅತೃಪ್ತರಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಅದು ಮತ್ತೆ ಹಿಂತಿರುಗಬಹುದು. 

ಬಹಳಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಂತೋಷವು ಹೀಗೇ ಇರುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲವೇ? ನಾವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಇಷ್ಟಪಡುವ ಜನರ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅವರು ಭೇಟಿ ನೀಡಲು ಬಂದಾಗ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಮೇಲಂಗಿಯನ್ನು ತೆಗೆಯುವ ಮೊದಲೇ "ನೀವು ಏಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಇರಬಾರದು?" ಎಂಬ ಮನೋಭಾವ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇರುತ್ತದೆ. "ನೀವು ಮತ್ತೆ ಯಾವಾಗ ಬರುತ್ತೀರಿ?" ಇತ್ಯಾದಿ ರೀತಿಯ ವಿಷಯ. ಇದು ನಾವು ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷವನ್ನು ನಾಶಮಾಡುವ ವಿಧಾನದ ಒಂದು ರೀತಿಯ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯಾಗಿದೆ. 

ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ಹಕ್ಕಿ ನಮ್ಮ ಕಿಟಕಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ; ಒಬ್ಬ ಸ್ನೇಹಿತ ನಮ್ಮನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತಾನೆ; ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತ ಕರೆಯುತ್ತಾನೆ - ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಇರುವವರೆಗೂ ಅದನ್ನು ಆನಂದಿಸಿ, ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಏನು, ನೀವು ಏನನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತೀರಿ? ಹೌದು, ನಾವು ಸಂತೋಷವಾಗಿರಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಅತೃಪ್ತರಾಗಿರುವಾಗ, ಅದನ್ನು ನಾವು ಈಗ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವಂತೆಯೇ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಅಥವಾ ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಆ ಅತೃಪ್ತಿಯೂ ಸಹ ಹಾದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ನೀವು ಅದನ್ನು ದೂರ ತಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಾಗ, ಅದು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹದಗೆಡುತ್ತದೆ. 

ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ನಾವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಹೆದರುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಬಹುದು. ನಾನು ಅತೃಪ್ತನಾಗಲು ಹೆದರುತ್ತೇನೆಯೇ? ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಅರ್ಹನಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಸಂತೋಷವಾಗಿರಲು ಹೆದರುತ್ತೇನೆಯೇ? ನಂತರ ಏನೂ ಇಲ್ಲದ ಕಾರಣ ನಾನು ತಟಸ್ಥನಾಗಲು ಹೆದರುತ್ತೇನೆಯೇ? ನಾವು ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಹೆದರುತ್ತೇವೆ? 

ನಾನು ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯ ತರಬೇತಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವುದನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದ್ದೇನೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ಅಭ್ಯಾಸ, ಜನರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳ ಭಯವನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಸರಳವಾಗಿದೆ; ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಕೈಗೆ ಕಚಗುಳಿ ಕೋಡುತ್ತೀರಿ, ನಂತರ ಅದನ್ನು ಹಿಸುಕುತ್ತೀರಿ, ನಂತರ ಅದನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ. ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಭಾವನೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಒಂದು ತಟಸ್ಥವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಅಲ್ಲವೇ? ಅವು ಕೇವಲ ಭಾವನೆಗಳು. ಹಾಗಾದರೆ ಏನರ್ಥ? ನಾವು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಮನೋಭಾವ ಇದು. ನಾನು ಒಳ್ಳೆಯ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಲ್ಲ - ಹಾಗಾದರೆ ಏನು? ಇದರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ನಾವು ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಲು ನಾವು ಏನಾದರೂ ಮಾಡಬಹುದಾದರೆ, ಏಕೆ ಮಾಡಬಾರದು ? ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಅದನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತೇವೆ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ನೀವು ಅದನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಿಭಾಯಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ, ನೀವು ಮುಂದುವರಿಯಬಹುದು ಮತ್ತು ನೀವು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀರೋ ಅದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಬಹುದು. ನಾವು ಆ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ವಿಧಾನವನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಬದಲಾಯಿಸಲು ಬಯಸಿದರೆ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವ ಇತರ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ನಾವು ನೋಡಬೇಕು. 

"ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ", ಎನ್ನುವುದು ಮೊದಲ ಹಂತ. ನಾನು ಭಾವಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಈ ಭಾವನೆಗಳಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿರುವ "ನಾನು" ಇಲ್ಲ, ಮತ್ತು ನಾವು ರಕ್ಷಿಸಬೇಕಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಏರಿಳಿತಗಳಿವೆ, ಇದೇ ಜೀವನ ಮಾರ್ಗವಾಗಿದೆ. 

"ಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ" ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ "ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ನಾನು ಈಗ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಭಾವನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ" ಇದೆ. ಇದು ಬೌದ್ಧಧರ್ಮದಲ್ಲಿ ನಾವು "ಸ್ವಯಂ-ಪ್ರೀತಿ" ಎಂದು ಕರೆಯುವ ವಿಷಯದಡಿ ಬರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸ್ವಯಂ-ಪ್ರೀತಿಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇದರ ಅರ್ಥವೇನು? ಇದರರ್ಥ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕಾಳಜಿ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗಿ ಏನನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಬೇರೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆ: "ಅವರು ಏನು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ. ನಾನು ಅತೃಪ್ತಿಗೊಂಡಿದ್ದೇನೆ." 

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ, ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಏನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವುದು ತಂತ್ರ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು "ನಾನು" ಗೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಕಿರಿದಾಗಿದ್ದರೆ, ನಾವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅತೃಪ್ತರಾಗಿರುತ್ತೇವೆ. ಅದು ತುಂಬಾ ಬಿಗಿಯಾದ ಮತ್ತು ಉದ್ವಿಗ್ನವಾಗಿರುವ ಸ್ನಾಯುವಿನಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಹೀಗಿದೆ - "ನಾನು, ನಾನು, ನಾನು" - ಆದರೆ ನಾವು ಈ ಗ್ರಹದಲ್ಲಿರುವ ಏಳು ಬಿಲಿಯನ್ ಮಾನವರು ಮತ್ತು ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ನಮಗೆ ಅನಿಸುವುದು ವಿಶೇಷವಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಈಗ ಏನನ್ನಾದರೂ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕೆಲವರು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಕೆಲವರು ಅತೃಪ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವರು ತಟಸ್ಥರಾಗಿದ್ದಾರೆ (ಅವರು ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು!), ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ, ಅದು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ನೋಡುವಾಗ, ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ವಿಶೇಷವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ನಾನು ಈಗ ಏನನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ? 

ನೀವು ಭಯಾನಕ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್‌ನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಹಾಗೆ. ಆ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಉಳಿದವರೆಲ್ಲರೂ ಅದ್ಭುತ ಮತ್ತು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸಂತೋಷದ ಸಮಯವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನೀವು ಭಾವಿಸುತ್ತೀರಾ? "ನಾನು, ನಾನು, ನಾನು - ನಾನು ಇಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಮತ್ತು ನಾನು ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ ಮತ್ತು ನಾನು ಹೊರಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಎಷ್ಟು ಭಯಾನಕ!" ಎಂದು ಹೆಚ್ಚು ಯೋಚಿಸುತ್ತೇವೆ, ನಾವು ಅತೃಪ್ತರಾಗುತ್ತೇವೆ, ಅಲ್ಲವೇ? ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ನೀವು ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ಅದು ಸ್ವಯಂಚಾಲಿತವಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಹೆಚ್ಚು ಮುಕ್ತ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ನಿರಾಳವಾಗಲು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. 

ಇಂದು ನಾವು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಚಲಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಪಕ್ಕದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರುಗಳು ನಾವು ಇದ್ದ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿನ ಈ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಲೈನ್ ಅನ್ನು ಸೇರಲು ಬಯಸಿದ್ದವು ಎಂದು ನನಗೆ ನೆನಪಿದೆ. ಈ ಕಾರುಗಳು ನಮ್ಮ ಲೇನ್ ಅನ್ನು ದಾಟಿ ಇನ್ನೊಂದು ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುವ ಲೇನ್‌ಗೆ ಹೋಗಲು ಬಯಸಿದ್ದವು, ಅದು ಕೂಡ ಚಲಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಹೇಗಾದರೂ ನಮ್ಮ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿರುವ ವಿವಿಧ ಲೇನ್‌ಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಗೆ ಹೋಗಲು ಬಯಸಿದ್ದವು. ಖಂಡಿತ, ಜನರು ಅವರನ್ನು ಒಳಗೆ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು "ದೇವರೇ, ಅವರು ಹೇಗೆ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯ?" ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೀರಿ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಕಾರಿನ ಮೂಗನ್ನು ಒಳಗೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ನೂಕಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಹೀಗೆ, ಅದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ತುಂಬಾ ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ನಂತರ ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಇರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಅವನು ಮುಂದೆ ಚಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾದಾಗಲೂ, ತನ್ನ ಸೆಲ್ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದನು ಮತ್ತು ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಅವನು ಚಲಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದ್ದರಿಂದ ಹಿಂದಿನ ಕಾರುಗಳು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ತುಂಬಾ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. 

ಇದೆಲ್ಲವೂ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ, ನೀವು "ಬಡಪಾಯಿ ನಾನು, ಈ ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ" ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ನೀವು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವ ನಾಟಕದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. "ಅವರು ಹೇಗೆ ದಾರಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ? ಅವರು ತಮ್ಮ ದಾರಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ?" ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವ ಮೂಲಕ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿದ್ದೀರಿ. ನೀವು "ನಾನು" ಎಂಬುದನ್ನು ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ನಾವು "ನಾನು" - "ನಾನು ತುಂಬಾ ವಿಶೇಷವಾದವ. ಈ ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿ ನಾನು ವಿಶೇಷ" - ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ ನಾವು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿಧಾನ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿ. 

ಕುನು ಲಾಮಾ ಎಂಬ ಒಬ್ಬ ಮಹಾನ್ ಟಿಬೆಟಿಯನ್ ಶಿಕ್ಷಕ, ಬಹಳ ಸಹಾಯಕವಾದ ಆಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಸೂಚಿಸಿದರು. ಅವರು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಉಳಿದವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ವೀಕ್ಷಕರಾಗಿ ನೋಡಿ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಈ ಚಿತ್ರದ ಒಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿರುವ "ನಾನು" ಅತೃಪ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದಾನೆ, ಆದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲರೂ ಅತೃಪ್ತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಥವಾ ನೀವು ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ ಮತ್ತು ಈ ಎಲ್ಲಾ ಇತರ ಜನರೂ ಕೂಡ. ಈಗ, ತಟಸ್ಥ ವೀಕ್ಷಕನಾಗಿ, ಯಾರು ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯ? ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ, "ನಾನು", ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ ಬರಲು ನಗ್ಗುತ್ತಿರುವ “ನಾನು”ವೇ ಅಥವಾ ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿರುವ ಇಡೀ ಜನಸಮೂಹವೇ? ದಯವಿಟ್ಟು ಅದನ್ನು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ. 

ನಿಸ್ಸಂಶಯವಾಗಿ, ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯ, ಸರಿಯಲ್ಲವೇ? ಇದರ ಅರ್ಥ ನಾವು ಏನೂ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಅರ್ಥವಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಎಲ್ಲರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಆ "ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ" ಸೇರಿದ್ದೇವೆ. ನಾವು ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ವಿಶೇಷರಲ್ಲ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ. 

ಆದ್ದರಿಂದ, ಸಮಸ್ಯೆ ಸ್ವಯಂ-ಪ್ರೀತಿ, ಈ ನಿರಂತರ "ನಾನು, ನಾನು, ನಾನು. ನಾನು ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯ." ನಾವು ಅತೃಪ್ತರಾಗಿರುವಾಗ, ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಈ ಮೋಡವಿದೆ ಮತ್ತು ಅದರಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ "ನಾನು" ಇದೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವಾಗ, ಇದು "ನಾನು" ವಿನ ಸ್ವಯಂ-ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯಾಗಿದೆ. ನಾವು ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವಾಗ, ಅದು ಕೂಡ "ನಾನು, ನಾನು, ನಾನು" ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಮೂಳೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ದೊಡ್ಡ ನಾಯಿ ನಮಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ. ಆಗ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾವು, "ನಾನು, ನಾನು, ನಾನು. ನನಗೆ ಏನೂ ಅನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಮನರಂಜನೆ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಮನರಂಜನೆ ಬೇಕು" ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತೇವೆ.

"ನಾನು" ಮತ್ತು ನಾನು ಏನು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಸೀಮಿತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುವ ಈ ಸ್ವಯಂ-ಆಸಕ್ತಿಯೇ ಸಮಸ್ಯೆ. ನಾವು ಮಾಡಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಈ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವುದು, ಎಲ್ಲರ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಯೋಚಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲರ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಪ್ರೇರಣೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಾಗಿರುತ್ತದೆ: "ಎಲ್ಲರೂ ಈ ಸಂಚಾರ ದಟ್ಟಣೆಯಿಂದ ಹೊರಬರಲಿ." ನೀವು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ನಾವು ಮಾತ್ರ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಇಂದ ಹೊರಬರುವುದು ಹೇಗೆ? ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಅನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಬೇಕು, ಇದು ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ನಿಮ್ಮ ಕಾಳಜಿಯು ಎಲ್ಲರನ್ನು ಆವರಿಸಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಹೆಚ್ಚು ನಿರಾಳರಾಗಿರುತ್ತೇವೆ. ಟ್ರಾಫಿಕ್ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ನಾವು ತುಂಬಾ ಬಿಗಿಯಾಗಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಧ್ವಂಸಗೊಂಡಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ನಾವು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆ ಟ್ರಾಫಿಕ್ನಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗ, "ಓಹ್ ಅದ್ಭುತ, ನಾನು ಹೊರಬಂದೆ!" ಎಂದು ಯೋಚಿಸದೆ, "ಇದು ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಜಾಗವನ್ನು ತಲುಪಿದರು” ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿ. ಆಗ ನಾವು, ಆ ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ, ಯಾರೋ ನಮ್ಮಿಂದ ನಮ್ಮ ಮೂಳೆ ಕದಿಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬಂತೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. 

ಇದನ್ನೇ ನಾವು ಮೂಲತಃ ಸಹಾನುಭೂತಿ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತೇವೆ, ಅಂದರೆ ಇತರರ ಅತೃಪ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವುದು, ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಅವರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುವುದು, ಮತ್ತು ನಂತರ ಆ ಅತೃಪ್ತಿಯನ್ನು ನಿವಾರಿಸಲು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು - ಅದು ವಿಶೇಷವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸಹ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಭಯಾನಕತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ, ಖಿನ್ನತೆಗೆ ಒಳಗಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲ. ಇದು ಸಹಜ ಮತ್ತು ಯಾವಾಗಲೂ ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ; ಆದರೆ, ಎಲ್ಲರೂ ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದರೆ ಉತ್ತಮವಲ್ಲವೇ? 

ನೀವು ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಗ, "ನಾನು ಎಲ್ಲರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲರೂ ಅವರ ದುಃಖದಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ" ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ, ನಾವು ಅಗಾಧವಾದ ಧೈರ್ಯ ಮತ್ತು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಪರಮಪೂಜ್ಯ ದಲೈ ಲಾಮಾ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವ ವಿಷಯ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಅತೃಪ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ನಾವು ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಬಹಳಾ ದುರ್ಬಲರು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಅತೃಪ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ ಯೋಚಿಸಲು ಹೆಚ್ಚಿನ ಶಕ್ತಿ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ದೌರ್ಬಲ್ಯದ ಸಂಕೇತವಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಂಬಲಾಗದ ಆತ್ಮ ವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ಶಕ್ತಿಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಮನೋಭಾವವು ಸ್ವಯಂಚಾಲಿತವಾಗಿ ಸಂತೋಷದ ಭಾವನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. "ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ, ನಾನು ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ" ಎಂಬುದಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ, ಆ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಯೋಚಿಸುತ್ತೇವೆ, ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಅದರಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗಬೇಕೆಂದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಬಯಸುತ್ತೇವೆ. ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಧೈರ್ಯಶಾಲಿಯಾಗಿದೆ, ನಂತರ ನಾವು ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ದುರ್ಬಲರಲ್ಲ ಅಥವಾ ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಿಂದ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿಲ್ಲ; ನಾವು ಬಲಶಾಲಿಗಳು. 

ನಾವು ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿರುವ ಇತರರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಇತರರಿಗೂ ಸಹಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿಯಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಹಾರ್ನ್ ಅನ್ನು ಬಾರಿಸುವುದಿಲ್ಲ (ಯಾರಿಗೂ ಚಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಅರ್ಥಹೀನವಾದ ವಿಷಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ). ಪಕ್ಕದ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಆ ಕಾರು ಒಳಗೆ ಬಂದು ನಮ್ಮ ದಾರಿಯನ್ನು ಕಡಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ, ನಾವು ಕೆಲವು ಅವಾಚ್ಯ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಕೂಗಲು ನಮ್ಮ ಕಿಟಕಿಯನ್ನು ತೆರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ನಿರಾಳವಾಗಿರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ, ನಮಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. 

ನಾವು ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಹೇಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದು, ಜೀವನದ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಏರಿಳಿತಗಳನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರ ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಇದು ಒಂದು ಸರಳ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ. ನಾವು ಬಹಳಾ ವಿಶೇಷವಾದವರು ಮತ್ತು ನಾವು ಏನು ವಿಶೇಷ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆಯೋ, ಅದನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಲು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಭ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಧೈರ್ಯ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. 

ನಾವು ಟ್ರಾಫಿಕ್ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಾಗ ಮತ್ತು ಯಾರಾದರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಮಧ್ಯ ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ, ನಾವು ಅನಿಯಂತ್ರಿತವಾಗಿ ಕೋಪದ ಹೊಳಪನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವ ಇನ್ನೊಂದು ಮಾರ್ಗವೆಂದರೆ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿರಬಹುದಾದ ಎಲ್ಲಾ ವಿಭಿನ್ನ ಕಾರಣಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವುದು, ಬಹುಶಃ ಚಾಲಕನಿಗೆ ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವ ಮಗು ಇದೆ ಮತ್ತು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋಗಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು. ಇದು ನಮಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಶಾಂತವಾಗಿರಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. 

ಆದರೆ ವಿಷಯವೆಂದರೆ, ಈ ಆರಂಭಿಕ ಕೋಪದ ಹೊಳಪುಗಳು ಇನ್ನೂ ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತವೆ. ಕೋಪದ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಳು ಮತ್ತು ಅಭ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಜಯಿಸಲು ಇದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ದೀರ್ಘವಾದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿದೆ. ಈ ಉದಾಹರಣೆಯಲ್ಲಿರುವಂತೆ, ಆತುರದಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಹಾಗೆ ಇರಲು ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾರಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಹುದು ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವುದು ಕೋಪವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಮಾರ್ಗವಾಗಿದೆ. ಕೋಪದ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಹೊರತೆಗೆಯಲು ನಾವು ಹೆಚ್ಚು ಆಳವಾಗಿ ಹೋಗಬೇಕು, ಇದು ನಮ್ಮನ್ನು ಮತ್ತು ಇತರರನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ. 

ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಘಟನೆಯೊಂದಿಗೆ ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನು ಮತ್ತು ಇತರರನ್ನು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನಾವು, ನನ್ನನ್ನು ದೂರವಿಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವ ಭಯಾನಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯಂತೆ ನೋಡುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಕೇವಲ ಅಷ್ಟೇ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಅವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಒಂದು ವಿಷಯದೊಂದಿಗೆ ಅವರನ್ನು ಗುರುತಿಸುತ್ತೇವೆ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅದು ಹೇಗಾದರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳುವಾಗ. ನಾವು ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಇರುವಂತಹ ಒಂದು ಘನ ಗುರುತನ್ನು ನೀಡುತ್ತೇವೆ. ನಂತರ ಕೋಪಗೊಂಡ ಈ ಘನವಾದ "ನಾನು" ಇರುತ್ತದೆ. 

ನಾವು ಅವರನ್ನು ಅಥವಾ ನನ್ನನ್ನು ಯಾವುದರೊಂದಿಗೂ ಗುರುತಿಸದ ಹಂತಕ್ಕೆ ಸಡಿಲಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ಇದು ಆಳವಾದ ಮತ್ತು ದೀರ್ಘವಾದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಒಬ್ಬರ ಸ್ಥಿರ ಚಿತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿ. ಇದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಒಂದು ಕ್ಷಣವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಅವರ ಬಗೆಗಿರುವ ಎಲ್ಲವೂ ಆಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಮತ್ತು ಇತರ ಜನರನ್ನು ಸ್ಥಿರ ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗಳಾಗಿ ನೋಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ಎಲ್ಲವೂ ಯಾವಾಗಲೂ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಒಮ್ಮೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ಮೋಸಗೊಳಿಸುವ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಸಡಿಲಗೊಳಿಸಿದ ನಂತರ, ನಾವು ಅದಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಏಕೆಂದರೆ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಬಿಗಿಗೊಳಿಸುವುದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆ ಕೋಪ ಅಥವಾ ಅಸೂಯೆ ಅಥವಾ ಯಾವುದನ್ನಾದರೂ ಮತ್ತೆ ಪಡೆಯದಿರಲು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. 

ಈ ತರಬೇತಿ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳು ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಭಾವಿಸದಿರಲು ಮತ್ತು ನಮ್ಮನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಯಾರ ಮೇಲೂ ಸ್ಥಿರ, ಸೀಮಿತ ಗುರುತುಗಳನ್ನು ಪ್ರಕ್ಷೇಪಿಸದೆ, ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಕಷ್ಟಕರ ಸಂದರ್ಭಗಳನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವುದು ತುಂಬಾ ಸುಲಭವಾಗುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಜೀವನವು ಹೋರಾಟದಂತೆ ಅನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಹೆಚ್ಚು ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಸಮತೋಲಿತರಾಗುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಕೂಡಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗುತ್ತೇವೆ. 

ಇತರರ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಅವರೊಂದಿಗೆ ಹೇಗೆ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವುದು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗುರಿಯಾಗಿದೆ. ನಾವು ಒಂದು ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತು ನಮಗೆ ಸ್ನೇಹಿತರು ಮತ್ತು ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ಕೆಟ್ಟ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಮತ್ತು "ನಾನು ಬಡಪಾಯಿ" ಮತ್ತು ಅಂತಹ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಅವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ತುಂಬಾ ದುರ್ಬಲ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ಮತ್ತು ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಅದು ಅವರನ್ನು ಅತೃಪ್ತಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಹೇಗಾದರೂ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಉತ್ಪಾದಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಿಭಾಯಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಇತರರ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ, ಅದು ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತೇವೆ. ಅದು ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನಾವು ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಇರುವ ಮತ್ತೊಂದು ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. 

ಸಂತೋಷಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುವುದು ಬಹುತೇಕ ಜೈವಿಕ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ನಾವು ಸಂತೋಷವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ನಾವು ಅದನ್ನು ಪಡೆದಾಗ, ಅದರ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ನಾವು ಗುರುತಿಸಬೇಕು, ಅಂದರೆ ಅದು ಹಾದುಹೋಗುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಅದನ್ನು ಈಗಲೇ ಆನಂದಿಸಿ. ನಾವು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ನಿರಾಳವಾದಂತೆ, ನಾವು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸಂತೋಷವಾಗಿರುತ್ತೇವೆ. ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾವು ಅತೃಪ್ತರಾಗುತ್ತೇವೆ, ಹಾಗಾದರೆ ಏನು? ನಾವು ಮತ್ತಿನ್ನೇನನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ? ಇದು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವಲ್ಲ. ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ. 

ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಸೂಪರ್ ವಿಶೇಷ ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನಾವು ಭಾವಿಸಿದಾಗ, ಅದು ಸ್ವತಃ ಸಂತೋಷವಾಗಿರಲು ಹೆಚ್ಚು ನಿರಾಳವಾದ ಮಾರ್ಗವಾಗಿದೆ. ಮುಖ್ಯ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ನಾವು ಚಿಂತಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಈ ನಿರಂತರ, ನರಪೀಡಿತ ಡ್ರೈವ್ ಇರುವುದಿಲ್ಲ: "ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಸಂತೋಷವಾಗಿರಬೇಕು, ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಮನರಂಜನೆ ಪಡೆಯಬೇಕು, ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನದೇ ಆದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗಬೇಕು." ಈ ರೀತಿಯ ಆಲೋಚನೆಯು ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಅಹಿತಕರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ನೆನಪಿಡಿ, ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವುದು ನೀವು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ನೀವು ಅದೇ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಬಹುದು ಮತ್ತು ವಿಭಿನ್ನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ, ಅತೃಪ್ತಿ ಅಥವಾ ತಟಸ್ಥತೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬಹುದು. ನೀವು ಯಾವುದರ ಮೇಲೆ ಗಮನಹರಿಸುತ್ತೀರಿ ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯ ವಿಷಯ. 

ನಾನು ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ನೀಡುತ್ತೇನೆ. ದಂತವೈದ್ಯರ ಬಳಿಗೆ ಹೋಗುವುದನ್ನು ನಾನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಆನಂದಿಸುತ್ತೇನೆ, ಏಕೆಂದರೆ ನನ್ನ ದಂತವೈದ್ಯರು ಒಳ್ಳೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಮತ್ತು ನಾವು ತುಂಬಾ ಸ್ನೇಹಪರ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೇವೆ, ಯಾವಾಗಲೂ ತಮಾಷೆ ಮಾಡುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ. "ಅವನು ಅದನ್ನು ಕೊರೆಯಬೇಕಾಗಬಹುದು ಎಂದು ನನಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಚಿಂತೆಯಿದೆ."ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ನಾನು ಗಮನಹರಿಸದ ಕಾರಣ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವುದು ಆಹ್ಲಾದಕರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಆತಂಕವಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅದನ್ನು ಸಂತೋಷದಿಂದ ನೋಡುತ್ತೇನೆ, "ಓಹ್ ಅದ್ಭುತ, ನಾಳೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ನಾನು ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ." 

ನೀವು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರ ಎಂದು ಭಾವಿಸಬಹುದು, ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ರೂಟ್ ಕೆನಾಲ್ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ನಂತರ, ನಾನು ಅದನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಆನಂದಿಸಿದೆ. ನನ್ನ ಬಾಯಿ ಅಗಲವಾಗಿ ತೆರೆದಿದ್ದರಿಂದ ಅದು ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಅವರು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಉಪಕರಣಗಳನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು, ಮತ್ತು ಅವರು ಇನ್ನೆಷ್ಟನ್ನು ಸೇರಿಸಬಹುದು ಎಂದು ನನಗೆ ಊಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಕಾರಣ ನಾನು ನಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ನೆನಪಿಡಿ, ನಾನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನೊವೊಕೇನ್ನಲ್ಲಿ ಮಿಂದಿದ್ದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ಏನೂ ಅನಿಸಲಿಲ್ಲ! 

ನೊವೊಕೇನ್ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ನೋವುಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು? ನೀವು ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ, ರೂಟ್ ಕೆನಾಲ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ 30 ನಿಮಿಷಗಳ ನೋವು ಬಯಸುತ್ತೀರಾ ಅಥವಾ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್‌ಗಾಗಿ ಕೆಲವು ಸೆಕೆಂಡುಗಳ ನೋವು ಅನುಭವಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತೀರಾ? ಅದು ನೋವುಂಟುಮಾಡಿದರೂ ಸಹ ನೀವು ಆ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಅನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತೀರಿ, ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಕೇವಲ ಅಲ್ಪಾವಧಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. 

ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ವರ್ತನೆ ತರಬೇತಿ. ಇದು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸುತ್ತದೆ. ನಮಗೆ ರೂಟ್ ಕೆನಾಲ್ ಅಗತ್ಯವಿದ್ದರೆ, ಅದು ಹಿಂಸೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತದೆಯೇ ಅಥವಾ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಕೆಟ್ಟದ್ದಲ್ಲ ಎಂದು ನೋಡುತ್ತೇವೆಯೇ? ನಾವು ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕು, ಬೇರೆ ಆಯ್ಕೆಯಿಲ್ಲ, ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಅದನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಉತ್ತಮ ಅನುಭವವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಇದು ಇದರ ಹಿಂದಿನ ತತ್ವ. 

ಯಾರೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಅಥವಾ ದುಃಖಗಳನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಾ ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ; ನಾವು ಮಾಡುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಸಂತೋಷಪಡಿಸುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೂ, ಈ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಗುರಿ ಎಂದಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಹತ್ತಿರವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ನಾವು ಯಾರು, ನಾವು ಏನು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಏನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷಿಸುವ ಮೂಲಕ, ನಾವು ನಮಗಿರುವ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಆನಂದಿಸುವಲ್ಲಿ ವಿಫಲರಾಗುತ್ತೇವೆ ಅಥವಾ ನಾವು ಎದುರಿಸಬೇಕಾದ ತೊಂದರೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇತರರನ್ನು ಮತ್ತು ಅವರ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಒಳಗೊಳ್ಳುವಂತೆ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ತರಬೇತಿ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಹಾದುಹೋಗುವ ಏರಿಳಿತಗಳ ಹೆಚ್ಚು ಶಾಂತ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷದ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಬಹುದು.