ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳು ಮತ್ತು ಟೆಕ್ಸ್ಟ್ ಮೆಸೇಜ್ ಗಳ ವ್ಯಸನ

ಬೌದ್ಧಧರ್ಮ ಯಾವಾಗಲೂ ಎರಡು ವಿಪರೀತಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯಮ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವುದೇ ಉತ್ತಮವೆಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಒಂದು ವಿಪರೀತವೆಂದರೆ “ನನಗೆ” ಆಗುವ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಮಾಡುವುದು, ಎಲ್ಲರೂ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುವರು ಎಂಬ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಅದನ್ನು ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡಬೇಕೆಂದುಕೊಳ್ಳುವುದು. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ನಾನು ಇಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಉಪಾಹಾರಕ್ಕೆ ಏನು ತಿಂದೆ ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟೆನಾ, ಇಲ್ಲವೇ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಕಾಳಜಿ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹೇಗೋ ನಾವು ಅದನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಮುಖ್ಯವೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಜನರು ನಮ್ಮ ಪೋಸ್ಟ್‌ಗಳನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ನಾನು ಇಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಉಪಾಹಾರಕ್ಕೆ ಏನು ತಿಂದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಎಷ್ಟು ಮಂದಿ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟರು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಏಕೆ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತೇವೆ? ಅದು ಏನನ್ನು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸುತ್ತದೆ? ಇದು ಯೋಚಿಸಲು ಒಂದು ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾದ ವಿಷಯ. 

ಬಹುಶಃ ಜನರಿಗೆ ನಿಜಜೀವನದ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳ ಕೊರತೆಯಿರಬಹುದು, ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಹೌದು, ಒಂಟಿತನದ ಭಾವನೆ ಇದೆ ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ, ಒಂದು ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ, ಅದು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಪ್ರತ್ಯೇಕಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಇತರರೊಂದಿಗೆ ನಿಜವಾದ ಸಂವಹನ ನಡೆಸುವ ಬದಲು, ನೀವು ಅದನ್ನು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಅಥವಾ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್‌ನ ಮೂಲಕ, ಹೆಚ್ಚು “ಸುರಕ್ಷಿತ” ಎಂದು ಭಾಸವಾಗುವ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀರಿ.

ನಾನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಹೇಳುವುದೇನೆಂದರೆ, ನಾವು ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯನ್ನು ಏಕೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ? ಒಂದೆಡೆ, ಎಲ್ಲರೂ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ನಾವು ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಉಪಾಹಾರಕ್ಕೆ ನಾವು ಏನು ತಿಂದೆವು, ಅದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟೆವೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬುದನ್ನು ಇತರರು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಖ್ಯವೆಂದು ನಂಬುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಒಂದು ಮೂರ್ಖ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಜನರು ಪೋಸ್ಟ್ ಅನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡದಿದ್ದರೆ, ನಾವು ನಿರಾಶೆಗೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಅದನ್ನು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತೇವೆ - "ನಾನು", ನಾನು ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ನಾನು ಏನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ - ಮತ್ತು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಇತರರು ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ. ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ಬದುಕು ಮುಂದುವರಿಸುವ ಬದಲು, ನಾವು ಅದನ್ನು ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಪ್ರಸಾರ ಮಾಡಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ. ನಾನೇ ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆಯಿಂದ, ಇತರರು ನಮ್ಮ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಓದಲು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇದು ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಯಲ್ಲವೇ? ಇದರ ಜೊತೆಗೆ, ನಮಗೆ ಅಭದ್ರತೆ ಇದೆ, ತುಂಬಾ ಶಾಂತ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲ. ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ಇತರರನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಏನನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ.

ಹಾಗಾಗಿ, ನಾವು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕಾದ ಎರಡು ವಿಪರೀತಗಳೆಂದರೆ, ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ಅತ್ಯಂತ ಮುಖ್ಯವಾದ ವಿಷಯ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವುದು, ಮತ್ತೊಂದು ನಾವು ಮೂಲತಃ ಏನೂ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವುದು. ನಾವು ಹೇಗೆ ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ, ಬೇರೆಯವರು ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತಾರೆಯೇ ಅಥವಾ ನಾವು ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆಯೇ ಎಂಬುದನ್ನು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

ನಾವು ಯಾರೊಂದಿಗಿನ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅತೃಪ್ತರಾಗಿದ್ದೇವೆಯೇ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವುದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ನಮಗೆ ಹೇಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದಾಗ, "ನೀವು ಹೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನೋವುಂಟು ಮಾಡಿತು" ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು ಇತರರಿಗೆ ಹೇಳುವುದು ಉತ್ತಮ. ಆದರೆ ನಾವು ಇದನ್ನು ತುಂಬಾ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಯಿಲ್ಲದೆ ಸಮತೋಲಿತ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಬಹುದು, ನಾವು ಅದನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಸಂಬಂಧದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ, ಇಬ್ಬರು ಜನರಿರುವಾಗ, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಏನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಹ ಮುಖ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಅಟ್ಟಿಟ್ಯೂಡ್ ಟ್ರೈನಿಂಗ್ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ, ಅದು ನಮ್ಮ ವರ್ತನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಎಲ್ಲರ ವರ್ತನೆ. ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ನಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮಾತ್ರ ಸರಿಯಲ್ಲ, ಎಂಬುದು ಸರಿಯೇ? ಇದು ಕುಟುಂಬ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುವ ಮುಖ್ಯ ತತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ, ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಸದಸ್ಯರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವರು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಪೋಷಕರು ಪರಸ್ಪರ ಜಗಳವಾಡಿದರೆ, ಅದು ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಹೇಗೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಅವರಿಗೆ ಅದು ತಿಳಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕುಟುಂಬ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಅವರ ಸ್ವಂತ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ.

ಆದ್ದರಿಂದ, ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಅಟ್ಟಿಟ್ಯೂಡ್ ಟ್ರೈನಿಂಗ್ ಅಥವಾ ಮೈಂಡ್ ಟ್ರೈನಿಂಗ್ನಲ್ಲಿ, ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ಸ್ವ-ಆದ್ಯತೆ" ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಈ ಸ್ವಂತ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ನಿವಾರಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಇತರರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲು, ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಮುಖ್ಯ ಗಮನವಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಮಾಡಲು ನಾವು ಮೊದಲು ಕೆಲವು ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇವೆ, ಉದಾಹರಣೆಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಒಂದು ಕಡೆ ಮತ್ತು ಇತರರನ್ನು ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು "ಯಾರು ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯ? ನಾನು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆಯೇ ಅಥವಾ ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಇದ್ದೇನಾ?" ಎಂದು ಕೇಳುವುದು. ನಾವು ಸಂಚಾರದ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ಬಳಸಿದ್ದೇವೆ, "ನಾನು ಹೋಗಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿರುವ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯನೇ ಮತ್ತು ನಾನು ಇತರರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ?" ಎಂದು ಯೋಚಿಸಬೇಕು. 

ಇಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾದ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ನಾವು ಸಂಚಾರದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಮುಕ್ತರಾಗಿರುವಾಗ, ಅದು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ನಿಜ. ನಾವು ಮಾತ್ರ ಸಿಲುಕಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ, ಅಲ್ಲವೇ? ಆದ್ದರಿಂದ, ನಮ್ಮ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಸುಧಾರಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ, ನಾವು ವಾಸ್ತವದ ಮೇಲೆ ಆಧರಿಸುತ್ತೇವೆ; ವಾಸ್ತವ ಏನೆಂದು ನಾವು ನೋಡುತ್ತೇವೆ, ನಮ್ಮ ವರ್ತನೆ ಅದಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿರಬೇಕು. ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದ ಬೌದ್ಧ ಗುರು, ಬೌದ್ಧ ವಿಧಾನವನ್ನು “ವಾಸ್ತವಿಕತೆ” ಎಂಬ ಒಂದೇ ಪದದಲ್ಲಿ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತಗೊಳಿಸಬಹುದು ಎಂದಿದ್ದರು.  

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ, ಬೌದ್ಧಧರ್ಮವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ರೀತಿಯಿಂದಾಗಿ, ಜನರು ಇದನ್ನು ಅದ್ಭುತ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಮತ್ತು ಆಚರಣೆಗಳ ಬೌದ್ಧ ಡಿಸ್ನಿಲ್ಯಾಂಡ್ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಬೌದ್ಧಧರ್ಮದ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶವಲ್ಲ. ಆ ವಿಷಯಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ, ಅವುಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವು ವಾಸ್ತವದೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವ ಒಂದು ಮಾರ್ಗವಾಗಿದೆ. ನೀವು ಈ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದಾಗ, ವಾಸ್ತವ, ಫ್ಯಾಂಟಸಿ ಮತ್ತು ಕಲ್ಪನೆಯ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ.

ನಾವು ಮನುಷ್ಯರು, ಹಾಗಾದರೆ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸುವ ಅಂಶ ಯಾವುದು? ನಾವು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸಬಹುದಾದ ಹಲವು ವಿಷಯಗಳಿವೆ, ಆದರೆ ಮುಖ್ಯವಾದ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಕಲ್ಪನೆ ಇದೆ. ಇವೆರಡನ್ನೂ ಬಳಸಲು ನಾವು ಕಲಿಯಬಹುದು. ನಿಮಗೆ ಯಾರ ಮೇಲಾದರೂ ಬಲವಾದ ಲೈಂಗಿಕ ಬಯಕೆ ಇದ್ದಾಗ, ಅದು ತುಂಬಾ ತೊಂದರೆದಾಯಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಇದನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ನಾವು ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಕಲ್ಪನೆ ಎರಡನ್ನೂ ಬಳಸಬಹುದು.

ಶ್ರೇಷ್ಠ ಭಾರತೀಯ ಬೌದ್ಧ ಗುರು ಆರ್ಯದೇವ ತಮ್ಮ 400 ಪದ್ಯಗಳ ಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ (ಶ್ಲೋಕ. ಕಟುಹಸ್ತಕ-ಶಾಸ್ತ್ರ-ಕಾರಿಕ) (III.4) ಹೀಗೆ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ:

“ಯಾರಾದರೂ ಇನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣಬಹುದು, ಅವರ ಸೌಂದರ್ಯದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನರಾಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಇದು ನಾಯಿಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಸಾಮಾನ್ಯವೇ ಸರಿ. ಓ ಮಂದಬುದ್ಧಿಯೇ, ನಿನ್ನದೇ ದೇಹದೊಂದಿಗೆ ನೀನು ಏಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀಯ?”

ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ನಾಯಿ ಅಥವಾ ಹಂದಿ ತನ್ನ ಲೈಂಗಿಕ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ತುಂಬಾ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಂಡುಕೊಂಡರೆ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವೇನಿದೆ? ಲೈಂಗಿಕ ಆಕರ್ಷಣೆಯ ಗುಣವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ; ಅದು ಆಕರ್ಷಣೆಯ ವಸ್ತುವಿನಲ್ಲಿ ಅಂತರ್ಗತವಾಗಿರುವ ವಿಷಯವಲ್ಲ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಹಂದಿಯು ನಮ್ಮ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸುಂದರ ಮತ್ತು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಮತ್ತೆ ನಾವು, ಹಂದಿಯ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನೀವು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದರೆ, ಇದು ಸರಿಯಾದ ಕೆಲಸ. ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಯೊಂದಿಗೆ, ನಾವು ಹೇಳಿದ ಹಂದಿಗಳನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ, ಅದು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ನನಗೆ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ; ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಅವರಿಗೆ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ; ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ವಿಶೇಷತೆಯಿಲ್ಲ. ಅದು ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ: ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮೆನುವಿನಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅದನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಾನೆ. ಅಷ್ಟೇ, ಅದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ವಿಶೇಷತೆಯಿಲ್ಲ.

ಈ ರೀತಿಯ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ನೀವು ವಿಸ್ತರಿಸಿದಾಗ, ಅದು ತುಂಬಾ ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾಗುತ್ತದೆ. ನಾನು ಮಾಡುವ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲರೂ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಏಕೆ ಬಯಸಬೇಕು? ಖಂಡಿತ, ಈ ಚಿಂತನೆಯ ಹಿಂದೆ "ನಾನು ಮಾಡುವ ರೀತಿ ಸರಿ" ಎಂಬ ಅಹಂಕಾರವಿದೆ. ನಂತರ ಬೇರೆಯವರು ತಮ್ಮ ಮೇಜು ಅಥವಾ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಫೋಲ್ಡರ್‌ಗಳನ್ನು ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಘಟಿಸಿದಾಗ ನಾವು ಕಿರಿಕಿರಿಗೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ: "ಅದು ತುಂಬಾ ತಪ್ಪು!" ಲೈಂಗಿಕ ಆಕರ್ಷಣೆಯ ಹಲವು ವಿಭಿನ್ನ ವಸ್ತುಗಳು ಇರುವಂತೆಯೇ, ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ಹಲವು ವಿಭಿನ್ನ ಮಾರ್ಗಗಳಿವೆ ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು.

ಸ್ವಾರ್ಥವನ್ನು ತೊರೆದು ಇತರರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವುದೇ ಈ ಮನೋಭಾವ ತರಬೇತಿಯ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶ. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ತಕ್ಷಣವೇ ಅತಿರೇಕವಾಗಿ ಅಥವಾ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ, “ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ನಾನು 7 ಬಿಲಿಯನ್ ಜನರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನು, ಅನೇಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಕೀಟಗಳ ನಡುವೆ ಇರುವೆ.” ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಸಂತೋಷ, ಅತೃಪ್ತಿ ಅಥವಾ ತಟಸ್ಥತೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ; ಹೀಗಾಗಿ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯಿಲ್ಲ. ನಾವು ಎಲ್ಲರ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿ ನೋಡಿದಾಗ, ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು “ನಾನು, ನಾನು, ನಾನು” ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ವಲಯದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಕ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಜಾಗತಿಕ ತಾಪಮಾನ ಏರಿಕೆಯಂತೆಯೇ, ಎಲ್ಲರ ಮೇಲೂ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ; ಒಬ್ಬರಿಗೇ ಸೀಮಿತವಾದ ವಿಷಯವಲ್ಲ.

ಇದಲ್ಲದೆ, ಸ್ವಾರ್ಥದಿಂದ ಇತರರತ್ತ ಕಾಳಜಿ ತೋರಿಸುವ ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ ಬದಲಾವಣೆ ತರಲು ನಾವು ಬಹು ದೂರ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿಯೇ, “ಈ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಲ್ಲ,” ಅಥವಾ “ಈ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಲ್ಲ” ಎಂದು ಅರಿಯುವುದರಿಂದಲೇ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬಹುದು. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ನಾವು ನಿಧಾನವಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ಸಮೂಹದತ್ತ ಮನಸ್ಸು ತೆರೆಯುತ್ತೇವೆ. ಬಹುಶಃ ಇಡೀ ವಿಶ್ವದವರನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳಲು ಇನ್ನೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಾವು ಈ ರೀತಿಯ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿಯೇ ಆರಂಭಿಸಬಹುದು, ಕೇವಲ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್ ಲೈಕ್‌ಗಳ ಮೇಲ್ನೋಟದ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ, ಇತರರೊಂದಿಗೆ ನಿಜವಾದ, ಮುಖಾಮುಖಿಯಾದ ಮಾನವೀಯ ಸಂಪರ್ಕಗಳ ಮೂಲಕ.

ಹೌದು, ಇದು ಸೀಮಿತವಾಗಿದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಜನರನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ತಲುಪಬಹುದು. ಆದರೆ ವರ್ಚುವಲ್ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳು ನಿಜವಾದ ಸಂವಹನ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿದಾಗ, ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತವೆ. ನೀವು ಯಾರೊಂದಿಗಾದರೂ ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ನೀವು ಇತರರಿಗೆ ಮೆಸೇಜ್ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ. ಇದು ಈಗ ಹದಿಹರೆಯದವರಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ, ತಮ್ಮ ಪೋಷಕರು ಯಾವಾಗಲೂ ಮೆಸೇಜ್ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ, ಅವರನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ, ತುಂಬಾ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯಕ್ಕೊಳಗಾಗಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡುವ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಾಮಾನ್ಯ ವಿದ್ಯಮಾನವಾಗಿದೆ.

ಮೈಂಡ್  ಟ್ರೈನಿಂಗ್ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಲು ಹಲವು ಹಂತಗಳಿವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ವಿದೇಶಿ ಕಲಿಕೆಯ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ; ನಮಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ನಾವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಏನನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ಬಳಸುವುದು. ವಾಸ್ತವವೆಂದರೆ ನಾವು ಈ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಮಾನವರು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಮತ್ತು ನಾವು ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ಅಲ್ಲ. ನಾವು ಈ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಜೀವಿಗಳ ಭಾಗವಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಇತರರ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು, ಭಾವನೆಗಳನ್ನು, ಮತ್ತು ಅವರು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ವಿಧಾನವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲು ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಸಹಾನುಭೂತಿಯಿಂದ ಬಳಸಬೇಕು.

ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಕಲ್ಪನೆ ನಾವು ಬಳಸಬಹುದಾದ ಎರಡು ಉತ್ತಮ ಸಾಧನಗಳು. ನಾವು ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯನ್ನು ತರ್ಕದಿಂದ ತರಬೇತಿಗೊಳಿಸುತ್ತೇವೆ, ದೃಶ್ಯೀಕರಣದಂತಹ ಅಭ್ಯಾಸಗಳ ಮೂಲಕ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್‌ನಂತೆ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಪರಿಣತಿ ಪಡೆಯಲು, ಅದ್ಭುತ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟುವಲ್ಲಿ ಚಿನ್ನದ ಪದಕ ಗೆಲ್ಲಲು ಅಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶ ಸರಳ, ಆದರೆ ಆಳವಾದುದು: ಅದು ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಜೀವನದಲ್ಲಿನ ತೊಂದರೆಗಳು ಮತ್ತು ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ನಿವಾರಿಸಲು ಇರುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ವಿಶಾಲವಾದ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ, ಇತರರಿಗೂ ಅದೇ ರೀತಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ನಾವು ಈ ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತೇವೆ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಏನು ಸಂಭವಿಸಿದೆ, ಅವರು ಈಗ ಏನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಏನಾಗಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ, ಸಹಾನುಭೂತಿ ಹೊಂದುವ ವಿಶಾಲ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವನ್ನು ಹೊಂದುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. ಇದಕ್ಕೆ ಅಪಾರ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಕಲ್ಪನೆಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ!

ಇದನ್ನು ನಾವು ನಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅನ್ವಯಿಸಬಹುದು. ಸರಳ ಹಂತವೆಂದರೆ “ವಿಶೇಷವೇನಿಲ್ಲ” ಎಂಬ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಹೊಂದುವುದು. ಏನೇ ಸಂಭವಿಸಿದರೂ, ಅದು ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಿರಲಿ, ಕೆಟ್ಟದಾಗಿರಲಿ, ತಟಸ್ಥವಾಗಿರಲಿ, ಅದರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿಯುವುದು. ಇತಿಹಾಸದುದ್ದಕ್ಕೂ, ಕನಿಷ್ಠ ಪ್ರಾಚೀನ ಗ್ರೀಕರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಇಂದಿನವರೆಗೆ, ಎಲ್ಲರೂ "ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಕೆಟ್ಟ ಸಮಯ: ಯುವ ಪೀಳಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅವನತಿ ಹೊಂದದೆ ಮತ್ತು ಭಯಾನಕ ಮತ್ತು ಭ್ರಷ್ಟವಾಗಿದೆ" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.  ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ಪ್ರತಿ ಯುಗವೂ ಇದೇ ದೂರು ನೀಡಿದೆ. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ಅದು ನಿಜವಲ್ಲ. ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ, ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಮತ್ತು ನಾನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವುದರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವೂ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ, ಪರಸ್ಪರ ಸಂವಹನ ನಡೆಸುವ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಕಾರಣಗಳು ಮತ್ತು ಸಂದರ್ಭಗಳಿಂದ ಚಲಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಪ್ರಯೋಜನಕಾರಿ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಲು ನಾವು ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ, ಕಲ್ಪನೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ, ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಸಹಾನುಭೂತಿಯನ್ನು ಬಳಸಬೇಕು.

ಈ ಗ್ರಹದಲ್ಲಿರುವ ಏಳು ಶತಕೋಟಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರಲ್ಲಿ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಇತರರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿಲ್ಲ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಸ್ವ-ಆದ್ಯತೆಯ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಜಯಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಾಗ, ಹೆಚ್ಚು ವಾಸ್ತವಿಕರಾಗುತ್ತೇವೆ: ಎಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮ ವಿರುದ್ಧ ಇರುವ ಬದಲು, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಹೇಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಇದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಇದು ನಮ್ಮ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಯೋಗಕ್ಷೇಮ ಮತ್ತು ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡುತ್ತದೆ.