ಎಂಟು ಲೌಕಿಕ ಕಾಳಜಿಗಳು ಮತ್ತು ಪರಿಕಲ್ಪನಾ ಚೌಕಟ್ಟು

ನಾವು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿರುವ ಈ ಮನೋಭಾವದ ಆಧಾರ ಅಥವಾ ಪರಿಕಲ್ಪನಾ ಚೌಕಟ್ಟನ್ನು ನೋಡೋಣ. ಇಲ್ಲಿ ಪರಿಕಲ್ಪನಾ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಖ್ಯ. ಪರಿಕಲ್ಪನಾ ಚಿಂತನೆ ಎಂದರೇನು? ಪರಿಕಲ್ಪನಾ ಚಿಂತನೆಯು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದು ಅಥವಾ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಒಂದು ವರ್ಗದ ಮೂಲಕ ಅನುಭವಿಸುವುದಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಅದು "ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು" ಆಗಿರಬಹುದು. ಇದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವಂತೆ, ಮತ್ತು ನಾವು ಏನನ್ನಾದರೂ ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ನಾವು "ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು” ಎಂಬ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸುವಂತೆ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. 

ನಾವು ಇದನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ, ಏಕೆಂದರೆ ನಾವು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೊಳಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವ ವಿಧಾನ ಇದು. "ಮಹಿಳೆ" ಎಂಬ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಇದೆ. ನಾನು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಅವಳನ್ನು "ಮಹಿಳೆ" ಎಂಬ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸುತ್ತೇನೆ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ನಾವು ಅನುಭವಿಸುವ ವಿವಿಧ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ವಿಭಿನ್ನ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು "ಪುರುಷ" ಅಥವಾ "ಮಹಿಳೆ"ಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸುವ ಅದೇ ವ್ಯಕ್ತಿ "ಯುವ ವ್ಯಕ್ತಿ" ಅಥವಾ "ವಯಸ್ಸಾದ ವ್ಯಕ್ತಿ" ಅಥವಾ "ಹೊಂಬಣ್ಣದ ಕೂದಲು" ಅಥವಾ "ಕಪ್ಪು ಕೂದಲು" ಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸೇರಿಸಬಹುದು. ಹಲವಾರು ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಿವೆ. 

ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ವಸ್ತುಗಳು ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದ್ದರೂ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಜೀರ್ಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟಕರವಾದ ವಿಷಯ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ಯಾರನ್ನಾದರೂ "ಭಯಾನಕ ವ್ಯಕ್ತಿ" ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಬಹುದು, ಆದರೆ ಯಾರೂ ಭಯಾನಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಹಾಗೆ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಎಲ್ಲರೂ ಅವರನ್ನು ಹಾಗೆ ನೋಡುತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತು ಅವರು ಮಗುವಾಗಿದ್ದಾಗಿನಿಂದಲೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇರಬೇಕಾಗಿತ್ತು. 

ಈ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳು, ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಇತರರ ಬಗೆಗಿನ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವು ನಾವು ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಇರಿಸುವ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯ ಪ್ರಕಾರದಿಂದ ನಿರ್ಧರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಈ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳು ಕೇವಲ ಮಾನಸಿಕ ರಚನೆಯಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಡಬೇಕು - ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಿಲ್ಲ, ಅಲ್ಲವೇ?!

ಈಗ ಆ ರೀತಿಯ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಿಂತ ಈ ರೀತಿಯ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಗುರುತಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಇಡುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನೋಡೋಣ. ಇದನ್ನು, ಇತರ ವಸ್ತುಗಳಿಂದ ಇದನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾವು ಭಾವಿಸುವ ವಸ್ತುವಿನ ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಇದನ್ನು "ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ಗುಣಲಕ್ಷಣ" ಎಂದು ಕರೆಯಬಹುದು, ಇದು ಅದರ ತಾಂತ್ರಿಕ ಪದವಾಗಿದೆ. ಒಂದು ಸರಳ ಉದಾಹರಣೆಯೆಂದರೆ, ನಾವು ವಸ್ತುಗಳನ್ನು "ಚೌಕ" ಎಂಬ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ಗುಣಲಕ್ಷಣ ಏನೆಂದು ನೋಡುವುದು. ಇದು ನಾಲ್ಕು ಸಮಾನ ಬದಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕು - ಆದ್ದರಿಂದ ಇದನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ನಾವು "ಚೌಕ" ಎಂಬ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಇಡುತ್ತೇವೆ. 

ಅದು ಸರಳ ವರ್ಗವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ "ಕಿರಿಕಿರಿ ವ್ಯಕ್ತಿ" ವರ್ಗದ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ಹೇಳುವುದು? "ನೀವು ಕಿರಿಕಿರಿಗೊಳಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿ" ಎಂಬ ಈ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯಗಳು ಯಾವುವು? ನಿಖರವಾಗಿ, ಕಿರಿಕಿರಿ ಉಂಟುಮಾಡುವ ವಿಷಯ ಯಾವುದು ಏನು ಎಂದು ನೋಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ತಲೆಯ ಸುತ್ತಲೂ ಝೇಂಕರಿಸುವ ನೊಣಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲೂ ಏನು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ, ಅವುಗಳನ್ನು "ಕಿರಿಕಿರಿ" ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು ಏನು? 

ನಾನು ಹೇಳುವುದೇನೆಂದರೆ, ಎರಡೂ ನನ್ನ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಮತೋಲನ ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸಿನ ಶಾಂತಿಯನ್ನು, ನನ್ನ ಶಾಂತ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ನನ್ನ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅವುಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ನನಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿ ಉಂಟುಮಾಡುವ ವಿಷಯವು ನಿಮಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡದಿರಬಹುದು. ಮತ್ತು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ, ಅದು ನಾನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಆಕರ್ಷಿತನಾಗುವ ವಿಷಯವೂ ಆಗಿರಬಹುದು, ಅದು ನನ್ನನ್ನು ಹುಚ್ಚನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕ ವಿಷಯವೆಂದರೆ ನಾವು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಯಾವ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಡುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುವುದಾಗಿರುತ್ತದೆ.  

ನಂತರ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಭಾವನೆಗಳಿವೆ. ಈಗ ಅದು ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ (ಬಹುಶಃ ಅದು ಈಗಾಗಲೇ ಆಸಕ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿತ್ತು). ಹಾಗಾದರೆ ನಮಗೆ "ಸಂತೋಷ" ಎಂಬ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಇದೆ. ನೀವು "ಸಂತೋಷ" ಎಂಬ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಹಾಕುತ್ತೀರಿ? ಅದನ್ನು ಹೇಳುವುದು ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟ. ಯಾರಾದರೂ ನಮ್ಮನ್ನು "ನೀವು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದೀರಾ?" ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ನಮಗೆ ಏನು ಉತ್ತರಿಸಬೇಕೆಂದು ಸಹ ತಿಳಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡರೆ, "ನಾನು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದೇನೆಯೇ?" - ಅದರ ಅರ್ಥವೇನೆಂದು ನನಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲವಲ್ಲ? ಹಾಗಾದರೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿರುವುದನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ಲಕ್ಷಣವೇನು? ನಾವು ಸಂತೋಷವಾಗಿರಲು ತುಂಬಾ ಬಯಸುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ಸಂತೋಷ ಎಂದರೇನು ಎಂದು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ವಿಚಿತ್ರ, ಅಲ್ಲವೇ? ಅದರ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವೆಂದರೆ, ನೀವು ಅದನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ನೀವು ಅದರಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ; ನೀವು ಅದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತೀರಿ. ಬೌದ್ಧ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾವು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಈ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ನಮಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ಫೇಸ್‌ಬುಕ್ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಗೆ? "ಇಷ್ಟಪಡುವ" ವಿಷಯಗಳನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತೇವೆ? ಅದು ನಮ್ಮನ್ನು ನಗುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಮತ್ತು ನಮಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನುಂಟುಮಾಡುವ ವಿಷಯವಾಗಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ನೀವು ಇಡೀ ದಿನ ಅದನ್ನು ನೋಡಬೇಕಾದರೆ, ನಮಗೆ ಅದು ಇಷ್ಟವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಅಲ್ಲವೇ? ಆದ್ದರಿಂದ ಅದು ವಿಚಿತ್ರ, ಅಲ್ಲವೇ? 

ನೀವು ಪರಿಕಲ್ಪನಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವಾಗ, ವರ್ಗವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಒಂದು ಮಾನಸಿಕ ಚಿತ್ರಣ ಯಾವಾಗಲೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನೀವು "ನಾಯಿ" ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ, ನೀವು ನಾಯಿಯ ಮಾನಸಿಕ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತೀರಿ, ಅದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಖಚಿತವಾಗಿದೆ. ಮಾದಕ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಥವಾ ಕಿರಿಕಿರಿಗೊಳಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಮಾನಸಿಕ ಚಿತ್ರಣದೊಂದಿಗೆ ಇದು ಒಂದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ.

ಹಾಗಾದರೆ ನಾನು ಇಷ್ಟಪಡುವುದನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವುದು ಯಾವುದು? ಅದು ಹೆಚ್ಚು ಕಷ್ಟ. ಆದರೆ ನಾವು ಮಾತನಾಡುವ ರೀತಿ ಹೀಗಿದೆ, ಅಲ್ಲವೇ, "ನನಗೆ ಈ ಶೈಲಿ ಇಷ್ಟ, ನನಗೆ ಈ ರೀತಿಯ ಆಹಾರ ಇಷ್ಟ, ನನಗೆ ಈ ರೀತಿಯ ಸಿನಿಮಾ ಇಷ್ಟ, ಆ ಹುಡುಗಿ ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರವಲ್ಲ, ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ". ನಾನು ಇಷ್ಟಪಡುವುದನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವುದೇನು? ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಚಿತ್ರದೊಂದಿಗೆ, ನಾವು ಅದನ್ನು ನಾವು ಇಷ್ಟಪಡುವ ಅನುಭವದೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿ, ನಂತರ ಅದನ್ನು ನಮ್ಮ "ಇಷ್ಟ"ದ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುತ್ತೇವೆಯೇ? ಇದೆಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಕಡೆಯಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ, ವಸ್ತುವಿನಿಂದ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾವು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಡಬೇಕು. ವಸ್ತುವಿನೊಳಗಡೆಯಿಂದ ನಿಜವಾದ ಹೋಲಿಕೆಯಂತೆ, ಏನಾದರೂ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಎಲ್ಲರೂ ಅದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡಬೇಕಿತ್ತು. ಆದ್ದರಿಂದ ಇದೆಲ್ಲವೂ ವ್ಯಕ್ತಿನಿಷ್ಠವಾಗಿದೆ. 

ಮುಂದಿನ ಹಂತವೆಂದರೆ ಒಂದು ವಸ್ತವನ್ನು ವಿಶೇಷವಾಗಿಸುವುದನ್ನು ನೋಡುವುದು. ವಸ್ತುವಿನ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಇದೆಯೇ ಅಥವಾ ನಾವೇ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿರುವ "ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೇನೋ" ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯೇ? ಏನನ್ನಾದರೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿಸುವುದನ್ನು ನಾವು ನೋಡಿದಾಗ, ಇದು "ವಿಶೇಷವಲ್ಲ" ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಆಧಾರವನ್ನು ನಾವು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತೇವೆ. ವಸ್ತುವಿನ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ. "ವಿಶೇಷ" ಎಂಬ ಯಾವುದೇ ಕಲ್ಪನೆಯು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಂದ, ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ "ವಿಶೇಷ" ಎಂಬ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ. ಇದು ನಾವು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವ ಫಿಲ್ಟರ್ ಆಗಿದೆ: ಇದು ವಿಶೇಷ ಮತ್ತು ಅದು ಅಲ್ಲ. 

ನಂತರ ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು, ನಾವು ವಿಶೇಷವನ್ನು ಹೇಗೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತೇವೆ? ಏನಾದರೂ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದಾಗ ಅದು ಸಂಭವಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕೆಲವರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ: "ಇದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ವಿಶೇಷವಾದ ಚಿತ್ರಕಲೆ" ಅಥವಾ "ಇದು ವಿಶೇಷವಾದ ಊಟ". ಆದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ವಿಶಿಷ್ಟವಲ್ಲವೇ? ಯಾವ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳು ಒಂದೇ ಆಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲೆಕೋಸುಗಳ ರಾಶಿಯಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಎಲೆಕೋಸು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಎಲೆಕೋಸು ಆಗಿರುತ್ತದೆ. 

ನಂತರ ನೀವು ಯೋಚಿಸಬಹುದು, "ವಿಷಯಗಳು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರಲೇಬೇಕು. ವಿಶೇಷವಾಗಿರಲು, ಅವು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರಬೇಕು." ಆದರೆ ಅವು ಎಷ್ಟು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರಬೇಕು? ಸಾಮಾನ್ಯ ಮತ್ತು ವಿಶೇಷ ನಡುವಿನ ಗೆರೆಯನ್ನು ನಾವು ಹೇಗೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಿ ಎಳೆಯುತ್ತೇವೆ? ನಾವು ಹೇಗೆ ತಾನೆ ನಿರ್ಧರಿಸಬಹುದು? 

ನಂತರ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಹೊಸದಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ನೀವು ಹೇಳಬಹುದು. ಆದರೆ ಅದು ನನಗೆ ಹೊಸದೇ ಅಥವಾ ವಿಶ್ವಕ್ಕೆ ಹೊಸದೇ? ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ "ನಾನು" ಎಂಬ ಪದಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಹೊಂದಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅನುಭವವು ಹೊಸದೇ, ಅಲ್ಲವೇ? ನಿನ್ನೆ ನಾನು ಅನುಭವಿಸಿದ ಅದೇ ವಿಷಯವನ್ನು ನಾನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇಂದು ನಿನ್ನೆ ಅಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಒಂದು ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲವೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿದೆ, ಅಂದರೆ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಯಾವುದೂ ವಿಶೇಷವಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ವಿಶಿಷ್ಟ, ಎಲ್ಲವೂ ವಿಭಿನ್ನ, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲವೂ ವೈಯಕ್ತಿಕ, ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಯಾವುದನ್ನೂ ವಿಶಿಷ್ಟ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾವು ಏನನ್ನಾದರೂ ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅದು ವಿಶೇಷವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ, ನಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾದದ್ದು ಯಾವಾಗಲೂ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿದೆ; ನಾವು ಅದನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಪಡೆದರೆ, ಅದು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಅದು ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಇದ್ದರೆ, ನಮಗೆ ಬೇಸರವಾಗುತ್ತದೆ. 

"ವಿಶೇಷ" ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಹಾಕುವ ನಮ್ಮ ಚಟವನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಲು ನಾವು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕೆಲಸ ಇವು. "ನಾನು ಈಗ ಏನನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದು ತುಂಬಾ ಮುಖ್ಯ." ಏಕೆ? ಅದು "ಪ್ರಮುಖ" ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಏಕೆ ಇದೆ? ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಏನನ್ನು ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕೆಂದರೆ, ಅನಗತ್ಯ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದನ್ನೂ ನೋಡಬಾರದು. ಸಹಜವಾಗಿ ಉಪಯುಕ್ತ, ಅಗತ್ಯವಾದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಿವೆ; ಅವುಗಳಿಲ್ಲದೆ ನಾವು ಭಾಷೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಜನರು ಒಂದೇ ಪದವನ್ನು ಹೇಳಲು ವಿಭಿನ್ನ ಉಚ್ಚಾರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಪರಿಮಾಣಗಳೊಂದಿಗೆ ವಿಭಿನ್ನ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ, ಇದನ್ನು, ಪದಕ್ಕೆ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಇರುವುದರಿಂದ ಮಾತ್ರ ನಾವು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. 

ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಎಲ್ಲಾ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನು ಎಸೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕೆಲವು ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳು ಸಹಾಯಕವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವು "ವಿಶೇಷವಾದ ವಿಷಯ”ಗಳಂತೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಿನಿಷ್ಠವಾಗಿವೆ. ನೀವು ಅದನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಾಗ, ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ: ನಾವು ವಿಶೇಷವೆಂದು ನಂಬುವುದು, ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು ಏನೆಂದು ನಾವು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದರೂ ಸಹ. 

ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ನಾವು ಸ್ವಯಂ ನಿಯಂತ್ರಣ ಮತ್ತು ಶಿಸ್ತನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು "ನಾನು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೆಂದು ನೋಡುವುದಿಲ್ಲ" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಅದನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸುವುದು ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟ. ಆದರೆ ತಿಳುವಳಿಕೆಯ ಮೂಲಕ, ಇದೆಲ್ಲವೂ ಕೇವಲ ಮಾನಸಿಕ ರಚನೆಯಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಏನೂ ವಿಶೇಷವಲ್ಲ ಎಂದು ನಾವು ನೋಡಬಹುದು. 

ಮನಸ್ಸಿನ ತರಬೇತಿಯ ಮೂಲಕ ನಾವು ನಮ್ಮ ವರ್ತನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಹಲವು ಹಂತಗಳಿವೆ. ನಾವು ವಿಭಿನ್ನ ಮಾನಸಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳ ಮೂಲಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ನಾವು ಗ್ರಹಿಸುವ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಒಂದು ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಿಂದ ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಯಾರನ್ನಾದರೂ "ಕಿರಿಕಿರಿ, ದೂರು ನೀಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿ"ಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸುವ ಬದಲು ನಾವು ಅವರನ್ನು "ಅತೃಪ್ತಿ, ಒಂಟಿ ವ್ಯಕ್ತಿ"ಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸುತ್ತೇವೆ, ಅದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ ವ್ಯವಹರಿಸುವ ನಮ್ಮ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಿಧಾನವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತದೆ. ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಇದು ಅಥವಾ ಅದನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವ ಯಾವುದೇ ಅಂತರ್ಗತವಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಾವು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಗ್ರಹಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೋಭಾವವು ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಾವು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. 

"ವಿಶೇಷ" ನಂತಹ ಕೆಲವು ಮಾನಸಿಕ ವರ್ಗಗಳು ಸಹಾಯಕವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ವಿಶೇಷ ಜನರು ಮತ್ತು ವಿಶೇಷ ಸಂದರ್ಭಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ. ಆದರೆ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬಗಳು ಅಥವಾ ಹೊಸ ವರ್ಷವು ತುಂಬಾ ವಿಶೇಷವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಾವು ಭಾವಿಸಿದಾಗ ಅದು ಎಷ್ಟು ಅನಿಯಂತ್ರಿತವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನೀವು ಯೋಚಿಸಿದ್ದೀರಾ? ಅದನ್ನು ವಿಶೇಷವಾಗಿಸುವುದು ಏನು? ಜನರು ಅದನ್ನು ವಿಶೇಷವೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಜನವರಿ 1 ರಂದು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಮತ್ತು ದಿನಾಂಕವು ಖಗೋಳಶಾಸ್ತ್ರೀಯವಾಗಿ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಭೂಮಿಯು ಸೂರ್ಯನ ಸುತ್ತ ಸುತ್ತುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ನೀವು "ಆಹ್! ಇದು ವರ್ಷದ ಮೊದಲ ದಿನ" ಎಂಬ ಆರಂಭವನ್ನು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಮೊದಲನೆಯದು ಇಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೂ ತನ್ನದೇ ಆದ ಹೊಸ ವರ್ಷವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ನೀವು ಹೊಸ ವರ್ಷವನ್ನು ಆಚರಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ದುಃಖಿಸುವ ಅಥವಾ ಅದು ಮೂರ್ಖತನ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ತುಂಬಾ ಉತ್ಸುಕರಾಗುವ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವಾಗಿ ಮಾಡುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. 

ಪರಿಕಲ್ಪನಾ ಚಿಂತನೆಯು ಹೇಗೆ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದರ ಈ ಮೂಲಭೂತ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ನಾವು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗ, ಅದು ಉಪಯುಕ್ತವಾದಾಗ ನಾವು ಅದನ್ನು ಬಳಸಬಹುದು ಮತ್ತು ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಅದನ್ನು ಬಿಡಬಹುದು. 

ಕೊನೆಯದಾಗಿ, ನಾವು ನಮ್ಮ ವರ್ತನೆಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವಾಗ ಮತ್ತು ಸುಧಾರಿಸುವಾಗ, ಸ್ವಲ್ಪ ಪ್ರೇರಣೆ ಮತ್ತು ಸಾಕಷ್ಟು ತಾಳ್ಮೆ ಇರಬೇಕು. ಪುನರಾವರ್ತಿತ ಅಭ್ಯಾಸದ ಮೂಲಕ ನಾವು ಬದಲಾವಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಚಿತರಾಗುತ್ತೇವೆ, ಅದು ನಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಬರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಅತೃಪ್ತಿ ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ ನಾವು, "ಹೇ, ನಾನು ಕೇವಲ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ, ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ, ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ" ಎಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. 

ವರ್ತನೆ ತರಬೇತಿಯು ದೀರ್ಘ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಬಹಳ ಯೋಗ್ಯವಾಗಿದೆ. 

ನಾವು ಪ್ರತಿದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಒಂದೇ ಗುರಿಯೊಂದಿಗೆ ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ: ನಮಗೆ ಉತ್ತಮ, ಸಂತೋಷದ ಭವಿಷ್ಯ ಬೇಕು. ಇದರಲ್ಲಿ, ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ. "ನಾನು" ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಕೇಂದ್ರ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಸಮಾನರು, ಇದು ನಮಗೆ ಹೇಳಲಾಗದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವ ಸತ್ಯ. "ನನ್ನನ್ನು" ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಸ್ವಯಂ-ಆರಾಧನೆ ತುಂಬಾ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ತೋರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ನಾವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅತೃಪ್ತಿಯ ಕಡೆಗೆ ಓಡುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ನಾವು ಬಯಸುವ ಸಂತೋಷದಿಂದ ದೂರ ಹೋಗುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಾಗ, ವಸ್ತುಗಳು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಇರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಇದೆಲ್ಲವೂ ತಿರುಗುತ್ತದೆ. ಜೀವನವು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಅದು ಯಾವಾಗಲೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇರುತ್ತದೆ; ನಾವು ಇದನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಾವು ನಿಯಂತ್ರಿಸಬಹುದಾದದ್ದು ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮನೋಭಾವವನ್ನು: ನಾವು ಅನುಭವಿಸುವ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತೇವೆ. ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ, ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಸಂತೋಷದ ಜೀವನಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಬಹುದು, ಬಾಹ್ಯ ಸಂದರ್ಭಗಳು ಏನೇ ಇರಲಿ, ಆಗ ನಾವು ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ಇತರರ ಬಗ್ಗೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತೇವೆ.