ຄວາມກັງວົນທາງໂລກທັງແປດ ແລະ ກອບແນວຄິດ

ລອງມາເບິ່ງພື້ນຖານ, ຫຼື ກອບແນວຄວາມຄິດ, ສໍາລັບທັດສະນະຄະຕິທີ່ເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນມານີ້. ໃນທີ່ນີ້ມັນສໍາຄັນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຄວາມຄິດແງ່ແນວຄວາມຄິດ. ຄວາມຄິດແງ່ແນວຄິດແມ່ນຫຍັງ? ຄວາມຄິດແງ່ແນວຄິດແມ່ນການເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆ ຫຼື ປະສົບກັບສິ່ງຕ່າງໆ ໂດຍຈັດເປັນໝວດໝູ່, ເຊິ່ງອາດເປັນ "ສິ່ງພິເສດ." ມັນຄືກັບການມີກ່ອງທາງຈິດໃຈ, ແລະ ເວລາເຮົາປະສົບກັບບາງສິ່ງບາງຢ່າງ ແລະ ເຮົາເອົາມັນເຂົ້າໄປໄວ້ໃນກ່ອງຈິດໃຈຂອງ "ສິ່ງພິເສດ."

ເຮົາເຮັດສິ່ງນີ້ຕະຫຼອດເວລາ, ເພາະມັນເປັນວິທີທີ່ເຮົາສາມາດເຂົ້າໃຈ ແລະ ປະມວນສິ່ງຕ່າງໆ ໄດ້. ມີກ່ອງຈິດໃຈຂອງ "ແມ່ຍິງ." ຜູ້ຂ້າເຫັນຄົນຜູ້ໜຶ່ງ ແລະ ເອົານາງເຂົ້າໄປໄວ້ໃນກ່ອງຈິດໃຈຂອງ "ແມ່ຍິງ." ດ້ວຍວິທີນີ້, ເຮົາສາມາດເອົາສິ່ງຕ່າງໆ ທີ່ເຮົາປະສົບມາລວມເຂົ້າກັນໄປໃນກ່ອງຈິດໃຈຕ່າງໆ. ຕົວຢ່າງ, ຄົນຜູ້ດຽວກັນທີ່ເຮົາໃສ່ເຂົ້າໄປໃນກ່ອງ "ຜູ້ຊາຍ" ຫຼື "ແມ່ຍິງ" ຍັງສາມາດເຂົ້າໄປໃນກ່ອງ "ຜູ້ໜຸ່ມ" ຫຼື "ຜູ້ເຖົ້າ" ຫຼື "ຜົມທອງ" ຫຼື "ຜົມດຳ" ໄດ້ອີກ. ມັນມີຫຼາຍໆ ກ່ອງ.

ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ສິ່ງຕ່າງໆ ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນກ່ອງ. ໃນຂະນະທີ່ມັນເບິ່ງຄືວ່າຈະແຈ້ງ, ແຕ່ມັນກໍຍັງເປັນສິ່ງທີ່ຍາກຫຼາຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ ແລະ ແຕກແຍກແທ້ໆ. ຕົວຢ່າງ, ເຮົາອາດເອົາຜູ້ໜຶ່ງເຂົ້າໄປໄວ້ໃນກ່ອງ “ຄົນບໍ່ດີ,” ແຕ່ບໍ່ມີໃຜເປັນຄົນບໍ່ດີທັງໝົດ, ເພາະຖ້າເຂົາເຈົ້າເປັນແບບນັ້ນແທ້, ທຸກຄົນກໍຈະເຫັນເປັນແບບນັ້ນ, ແລະ ຈະຕ້ອງເປັນແບບນັ້ນຕັ້ງແຕ່ເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າເປັນເດັກນ້ອຍ.

ກ່ອງຈິດໃຈເຫຼົ່ານີ້ຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃຈສິ່ງຕ່າງໆ, ແລະ ທັດສະນະຄະຕິທີ່ເຮົາມີຕໍ່ຜູ້ອື່ນແມ່ນຖືກກໍານົດໂດຍປະເພດຂອງກ່ອງຈິດໃຈທີ່ເຮົາເອົາສິ່ງຂອງເຂົ້າໄປໄວ້. ເຮົາຕ້ອງຈື່ວ່າກ່ອງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນຈິງ – ບໍ່ມີກ່ອງເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ແທ້, ແມ່ນບໍ?!

ບາດນີ້ ເຮົາມາເບິ່ງວ່າເຮົາຈຳແນກ ແລະ ວາງສິ່ງຕ່າງໆ ໄວ້ໃນກ່ອງຈິດໃຈອັນນີ້ ແທນທີ່ຈະເປັນກ່ອງນັ້ນ ແນວໃດ. ເຮົາເຮັດແນວນີ້ບົນພື້ນຖານລັກສະນະສະເພາະຂອງສິ່ງທີ່ເຮົາຄິດວ່າແຕກຕ່າງຈາກສິ່ງອື່ນແທ້ໆ. ສິ່ງນີ້ສາມາດເອີ້ນວ່າ "ລັກສະນະການກໍານົດ," ເຊິ່ງເປັນຄໍາສັບວິຊາການສໍາລັບສິ່ງນີ້. ຕົວຢ່າງງ່າຍໆ ຄືເບິ່ງວ່າລັກສະນະການກໍານົດແມ່ນແນວໃດໃນເວລາເຮົາເອົາສິ່ງຕ່າງໆ ເຂົ້າໄປໃນກ່ອງຂອງສິ່ງທີ່ເປັນ "ສີ່ຫຼ່ຽມ." ເອີ, ມັນຕ້ອງມີສີ່ດ້ານເທົ່າກັນ - ສະນັ້ນ ສິ່ງທີ່ເປັນແນວນີ້ເຮົາເອົາເຂົ້າໄວ້ໃນກ່ອງຈິດໃຈທີ່ເອີ້ນວ່າ "ສີ່ຫຼ່ຽມ."

ນັ້ນແມ່ນໝວດໝູ່ທີ່ງ່າຍ, ແຕ່ມາເບິ່ງໝວດໝູ່ຂອງ "ຄົນທີ່ເປັນຕາລໍາຄານ" ເດ? ລັກສະນະຂອງບຸກຄົນທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເບິ່ງເຂົາເຈົ້າໃນກ່ອງ "ເຈົ້າເປັນຄົນທີ່ໜ້າລໍາຄານ" ແມ່ນຫຍັງ? ມັນໜ້າສົນໃຈທີ່ຈະລອງເບິ່ງວ່າອັນໃດເປັນຕາລຳຄານແທ້. ແມງວັນທີ່ບິນອ້ອມຫົວເຮົາກັບຄົນຜູ້ນີ້ມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນແນວໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເອົາທັງສອງເຂົ້າໄວ້ໃນກ່ອງ "ໜ້າລໍາຄານ" ຄືກັນ?

ສິ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າຈະເວົ້າແມ່ນວ່າທັງສອງເຮັດສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຂ້າເສຍຄວາມສົມດຸນທາງອາລົມ ແລະ ຄວາມສະຫງົບຂອງຈິດໃຈ, ພາວະຈິດໃຈທີ່ສະຫງົບຂອງຜູ້ຂ້າ. ສະນັ້ນ, ອັນທີ່ຈິງ, ເຮົາກໍາລັງກໍານົດກ່ອງທາງຈິດໃຈໃນແງ່ຂອງເຮົາ, ບໍ່ແມ່ນໃນແງ່ຂອງມັນ, ເພາະສິ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າເຫັນວ່າເປັນຕາລໍາຄານ ເຈົ້າອາດບໍ່ຄິດຄືກັນ. ແລະສໍາລັບສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເສຍຄວາມສະຫງົບໃນຈິດໃຈ, ນັ້ນອາດເປັນສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກດຶງດູດກໍມີ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາບ້າ. ສະນັ້ນ ສິ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈແມ່ນວ່າວິທີທີ່ເຮົາກໍານົດສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ໃສ່ໄວ້ໃນກ່ອງນັ້ນແມ່ນກ່ຽວກັບຕົວເຮົາເອງ.

ແລ້ວ, ເຮົາມີຄວາມຮູ້ສຶກທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້. ບາດນີ້ ມັນເລີ່ມກາຍເປັນທີ່ໜ້າສົນໃຈ (ບາງທີມັນອາດໜ້າສົນໃຈແລ້ວ). ສະນັ້ນ ເຮົາມີກ່ອງຈິດໃຈຂອງ "ຄວາມສຸກ." ເຮົາເອົາສິ່ງຕ່າງໆ ໃສ່ໃນກ່ອງ "ຄວາມສຸກ" ແນວໃດ? ມັນເວົ້າຍາກ. ມີຄົນຖາມເຮົາວ່າ: "ເຈົ້າມີຄວາມສຸກບໍ່?" ແລະ ເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຕອບຫຍັງ. ຖ້າເຮົາຖາມຕົວເອງວ່າ "ເຮົາມີຄວາມສຸກບໍ່?" - ເອີ, ເຮົາບໍ່ຮູ້ແທ້ຊ້ຳວ່າມັນໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ສະນັ້ນ ລັກສະນະການກໍານົດຂອງການມີຄວາມສຸກແມ່ນຫຍັງ? ເຮົາຢາກມີຄວາມສຸກຫຼາຍ, ແຕ່ຍັງບໍ່ຮູ້ຊ້ຳວ່າຄວາມສຸກແມ່ນຫຍັງ. ແປກບໍ່? ຄໍານິຍາມແມ່ນມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ເມື່ອເຮົາປະສົບກັບມັນ, ເຮົາຈະບໍ່ຢາກແຍກຈາກມັນ; ເຮົາຈະຢາກໃຫ້ມັນສືບຕໍ່. ນັ້ນແມ່ນນິຍາມທີ່ເຮົາພົບໃນໜັງສືທັມ, ສະນັ້ນ ມັນຊ່ວຍເຮົາໄດ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ.

ແລ້ວເຟສບຸກເດ? ເຮົາກໍານົດສິ່ງທີ່ຈະ "ໄລຄ໌" ແນວໃດ? ມັນອາດເປັນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຍິ້ມ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກດີ. ແຕ່ຖ້າວ່າເຮົາຕ້ອງເບິ່ງແຕ່ມັນຢ່າງດຽວໝົດມື້, ເຮົາກໍຈະບໍ່ມັກມັນອີກຕໍ່ໄປ, ແມ່ນບໍ່? ສະນັ້ນ ມັນເປັນເລື່ອງແປກ, ແມ່ນບໍ່?

ເມື່ອເຮົາມີຄວາມຄິດແງ່ແນວຄິດ, ຈະມີພາບໃນໃຈຂອງສິ່ງທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງໝວດໝູ່ນັ້ນສະເໝີ. ສະນັ້ນ, ເວລາເຮົາຄິດເຖິງ "ໝາ," ເຮົາມີປະເພດຂອງຮູບພາບໃນໃຈທີ່ເປັນໝາ, ເຊິ່ງຜູ້ຂ້າເຊື່ອວ່າຈະຕ່າງກັນສໍາລັບທຸກຄົນ. ມັນຄືກັນກັບຮູບພາບໃນໃຈຂອງສິ່ງທີ່ເປັນຕົວແທນໃຫ້ຄົນທີ່ໜ້າດຶງດູດ ຫຼື ຄົນທີ່ເປັນຕາລໍາຄານ.

ສະນັ້ນ ສິ່ງທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງສິ່ງທີ່ເຮົາມັກແມ່ນຫຍັງ? ນັ້ນຈະຍາກກວ່າ. ແຕ່ເຮົາມີວິທີການເວົ້າແບບນີ້, ບໍ່ແມ່ນບໍ່, ຄື "ເຮົາມັກຮູບແບບນີ້, ເຮົາມັກອາຫານປະເພດນີ້, ເຮົາມັກຮູບເງົາປະເພດນີ້, ຜູ້ຍິງແບບນີ້ບໍ່ແມ່ນສະໄຕລ໌ຂອງເຮົາ, ຜູ້ຊາຍແບບນີ້ແມ່ນສະໄຕລ໌ຂອງເຮົາ." ແມ່ນຫຍັງທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງສິ່ງທີ່ເຮົາມັກ? ກັບພາບໃນເຟສບຸກ, ເຮົາສົມທຽບມັນກັບປະສົບການຂອງເຮົາກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຮົາມັກ ແລະ ຈາກນັ້ນກໍໃສ່ມັນເຂົ້າໄປໃນໝວດໝູ່ "ມັກ" ຂອງເຮົາບໍ? ເຮົາຕ້ອງຈື່ວ່າສິ່ງທັງໝົດນີ້ມາຈາກເບື້ອງຂອງຈິດໃຈຂອງເຮົາ, ບໍ່ແມ່ນມາຈາກວັດຖຸນັ້ນໆ. ຖ້າມີບາງຢ່າງມາຈາກວັດຖຸນັ້ນ, ເຊັ່ນຄວາມເປັນຕາມັກໃນວັດຖຸນັ້ນ, ແລ້ວທຸກຄົນກໍຄົງຈະມັກມັນຄືກັນໝົດ. ສະນັ້ນ ມັນຂຶ້ນກັບບຸກຄົນ.

ຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປແມ່ນການເບິ່ງສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງພິເສດ. ມີສິ່ງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຂອງວັດຖຸນັ້ນ ຫຼື ພຽງແຕ່ກ່ອງທາງຈິດໃຈຂອງ "ສິ່ງພິເສດ" ທີ່ເຮົາໄດ້ກໍານົດຂຶ້ນເອງ? ເມື່ອເຮົາເບິ່ງສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ບາງຢ່າງພິເສດ, ເຮົາຈະເລີ່ມເຂົ້າໃຈພື້ນຖານທິດສະດີຂອງຄວາມ "ບໍ່ມີຫຍັງພິເສດ." ມັນບໍ່ມີຫຍັງພິເສດເລີຍຢູ່ເບື້ອງຂອງວັດຖຸເອງ. ແນວຄິດຂອງຄວາມ "ພິເສດ" ທັງໝົດມາຈາກຄວາມຄິດຂອງເຮົາເອງ, ຈາກກ່ອງທາງຈິດໃຈ "ພິເສດ" ຂອງເຮົາ. ມັນເປັນຕົວກອງທີ່ເຮົາໃຊ້ເພື່ອຮັບຮູ້ສິ່ງຕ່າງໆ: ອັນນີ້ພິເສດ, ອັນນັ້ນບໍ່.

ແລ້ວເຮົາສາມາດຖາມຕົວເອງໄດ້ວ່າເຮົານິຍາມຄວາມພິເສດແນວໃດ? ບາງຄົນຈະເວົ້າວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ເປັນເອກະລັກ: "ນີ້ແມ່ນຮູບແຕ້ມພິເສດແທ້ໆ" ຫຼື "ນີ້ແມ່ນອາຫານພິເສດ." ແຕ່ບໍ່ແມ່ນທຸກສິ່ງມີເອກະລັກຂອງມັນບໍ? ບໍ່ມີສອງສິ່ງທີ່ຄືກັນແທ້. ຜັກກະລໍ່າປີແຕ່ລະຕົ້ນຢູ່ໃນກອງຂອງກະລ່ຳ ຕ່າງກໍເປັນຜັກກະລ່ຳທີ່ມີເອກະລັກ.

ແລ້ວ ເຮົາອາດຄິດວ່າ: "ເອີ, ສິ່ງຕ່າງໆ ກໍຕ້ອງຕ່າງກັນຢູ່ແລ້ວ. ຈະໃຫ້ພິເສດ, ມັນຕ້ອງມີຄວາມແຕກຕ່າງ.” ແຕ່ມັນຕ້ອງຕ່າງກັນປານໃດ? ເຮົາຈະແຕ້ມເສັ້ນຂັ້ນລະຫວ່າງຄວາມທຳມະດາ ແລະ ຄວາມພິເສດແນວໃດ? ເຮົາຈະສາມາດຕັດສິນໃຈໄດ້ແນວໃດ?

ແລ້ວ ເຮົາອາດເວົ້າໄດ້ວ່າສິ່ງທີ່ພິເສດຕ້ອງເປັນສິ່ງໃໝ່. ແຕ່ນັ້ນໝາຍເຖິງໃໝ່ສໍາລັບເຮົາ, ຫຼື ໃໝ່ສໍາລັບຈັກກະວານ? ເຮົາມັກຈະນິຍາມທຸກຢ່າງໃນແງ່ຂອງ "ເຮົາ," ແລະ ທຸກປະສົບການທີ່ເຮົາເຄີຍມີແມ່ນໃໝ່, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ເຮົາບໍ່ໄດ້ປະສົບກັບສິ່ງທີ່ເຮົາປະສົບມື້ວານຄືກັບມື້ນີ້. ມື້ນີ້ບໍ່ແມ່ນມື້ວານ. ສະນັ້ນ ໃນແງ່ໜຶ່ງ, ທຸກສິ່ງແມ່ນພິເສດ, ເຊິ່ງໃນຕົວຈິງແມ່ນໝາຍຄວາມວ່າບໍ່ມີຫຍັງພິເສດ. ທຸກສິ່ງມີເອກະລັກ, ທຸກສິ່ງແຕກຕ່າງ, ແລະ ທຸກສິ່ງມີຄວາມສະເພາະຕົວ, ສະນັ້ນ ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ເຮົາສາມາດສະແດງໄດ້ວ່າມີຄວາມພິເສດ. ຖ້າເຮົາເວົ້າວ່າບາງຢ່າງພິເສດເພາະເຮົາມັກມັນ, ເອີ ເຮົາທຸກຄົນຮູ້ວ່າສິ່ງທີ່ເຮົາມັກນັ້ນປ່ຽນແປງຕະຫຼອດເວລາ; ຖ້າເຮົາໄດ້ມັນມາຫຼາຍໂພດ, ເຮົາກໍຈະບໍ່ມັກມັນອີກ, ແລະ ຖ້າເຮົາມີມັນດົນໂພດ, ເຮົາກໍຈະເບື່ອ.

ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມເຮັດເພື່ອຊ່ວຍເຮົາເອົາຊະນະການຕິດການເອົາສິ່ງຕ່າງໆ ເຂົ້າໄວ້ໃນກ່ອງ "ພິເສດ." "ສິ່ງທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກດຽວນີ້ສໍາຄັນຫຼາຍ." ເປັນຫຍັງ? ເປັນຫຍັງມັນຈິ່ງຢູ່ໃນກ່ອງ "ສໍາຄັນ"? ສະນັ້ນ ສິ່ງທີ່ເຮົາພະຍາຍາມເຮັດແມ່ນການບໍ່ເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆ ໃນກ່ອງທາງຈິດໃຈທີ່ບໍ່ຈໍາເປັນ. ແນ່ນອນວ່າມີກ່ອງທີ່ເປັນປະໂຫຍດ, ທີ່ຈໍາເປັນ; ເຮົາຈະບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈພາສາໄດ້ຖ້າບໍ່ມີມັນ. ຄົນເຮົາເຮັດສຽງທີ່ແຕກຕ່າງກັນດ້ວຍສຳນຽງ ແລະ ລະດັບສຽງທີ່ແຕກຕ່າງກັນເພື່ອເວົ້າຄຳດຽວກັນ, ເຊິ່ງເຮົາຈະແຕ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ກໍຕໍ່ເມື່ອມີກ່ອງທາງຈິດໃຈສຳລັບຄຳນັ້ນ.

ສະນັ້ນ ເຮົາບໍ່ສາມາດຖິ້ມທຸກກ່ອງໄດ້. ກ່ອງທາງຈິດໃຈບາງອັນກໍບໍ່ເປັນປະໂຫຍດ, ເພາະມັນເປັນອັດຕະວິໄສ, ເຊັ່ນ "ສິ່ງພິເສດ." ເມື່ອເຮົາເລີ່ມວິເຄາະມັນ, ມັນແມ່ນຢູ່ໃນທັດສະນະຄະຕິຂອງເຮົາທັງໝົດ: ສິ່ງທີ່ເຮົາເຊື່ອວ່າເປັນສິ່ງພິເສດ, ເຖິງວ່າເຮົາຈະບໍ່ສາມາດກໍານົດວ່າມັນພິເສດຫຍັງ.

ໃນທາງນີ້, ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ໃຊ້ການຄວບຄຸມຕົນເອງ ແລະ ລະບຽບວິໄນເພື່ອເວົ້າວ່າ: "ເຮົາຈະບໍ່ເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆ ເປັນສິ່ງພິເສດ," ເພາະມັນເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະປະຕິບັດ. ແຕ່ດ້ວຍຄວາມເຂົ້າໃຈ, ເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າມັນເປັນພຽງສິ່ງທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນໃຈເທົ່ານັ້ນ, ແທ້ຈິງແລ້ວບໍ່ມີຫຍັງພິເສດ.

ມີຫຼາຍລະດັບທີ່ເຮົາສາມາດຈັດການກັບທັດສະນະຄະຕິຂອງເຮົາດ້ວຍການຝຶກຈິດໃຈ. ເຮົາສາມາດຮັບຮູ້ສິ່ງຕ່າງໆ ຜ່ານກ່ອງທາງຈິດໃຈທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແລະ ເຮົາສາມາດຍ້າຍສິ່ງທີ່ເຮົາເຫັນຈາກກ່ອງໜຶ່ງໄປອີກກ່ອງໜຶ່ງ. ສະນັ້ນ ແທນທີ່ຈະວາງຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງໄວ້ໃນກ່ອງ "ຄົນໜ້າລໍາຄານ, ຄົນມັກຈົ່ມ," ເຮົາກໍວາງໄວ້ໃນກ່ອງ "ຄົນບໍ່ເປັນສຸກ, ຄົນໂດດດ່ຽວ," ເຊິ່ງຈະປ່ຽນວິທີທີ່ເຮົາຮັບມືກັບຄົນຜູ້ນັ້ນຢ່າງສົມບູນ. ເຮົາຮັບຮູ້ວ່າບໍ່ມີຫຍັງຢູ່ເບື້ອງຂອງຄົນຜູ້ນັ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ເປັນແນວນັ້ນ, ແຕ່ຫາກແມ່ນທັດສະນະຄະຕິຂອງເຮົາຕໍ່ກັບວິທີທີ່ເຮົາຮັບຮູ້ເຂົາເຈົ້າທີ່ມີຜົນກະທົບຕໍ່ວິທີທີ່ເຮົາປະສົບ ແລະ ປະຕິບັດກັບເຂົາເຈົ້າ.

ການຈັດໝວດໝູ່ທາງຈິດໃຈບາງອັນ, ເຊັ່ນສິ່ງ "ພິເສດ," ແມ່ນບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງເລີຍ. ມີຄົນພິເສດ ແລະ ໂອກາດພິເສດ ແລະ ທຸກປະເພດ. ແຕ່ເຮົາເຄີຍຄິດບໍ ເວລາທີ່ເຮົາຄິດວ່າວັນເກີດ ຫຼື ປີໃໝ່ເປັນສິ່ງພິເສດ? ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນພິເສດແມ່ນຫຍັງ? ພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່າຄົນຕັດສິນໃຈວ່າມັນພິເສດ. ບໍ່ມີຫຍັງພິເສດສະເພາະກ່ຽວກັບວັນທີ 1 ມັງກອນ, ແລະ ມື້ນັ້ນກໍບໍ່ໄດ້ສອດຄ່ອງກັບສິ່ງໃດໆ ທາງດາຣາສາດ. ໜ່ວຍໂລກໝູນອ້ອມດວງຕາເວັນ, ແລະ ເຮົາບໍ່ສາມາດຕັ້ງຈຸດເລີ່ມຕົ້ນໄດ້: “ເອົາ! ອັນນີ້ແມ່ນມື້ທໍາອິດຂອງປີ.” ມັນບໍ່ມີມື້ທໍາອິດ, ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າວັດທະນະທໍາແຕ່ລະບ່ອນມີປີໃໝ່ຂອງຕົນເອງ. ບໍ່ມີຫຍັງພິເສດກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ. ຖ້າເຮົາຢູ່ໃນວັດທະນະທໍາທີ່ສະຫຼອງປີໃໝ່, ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຈົ່ມ ຫຼື ຄິດວ່າມັນໂງ່, ແຕ່ກໍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຕື່ນເຕັ້ນກັບມັນຫຼາຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນເລື່ອງໃຫຍ່.

ເມື່ອເຮົາເຂົ້າໃຈລັກສະນະພື້ນຖານນີ້ຂອງວິທີການເຮັດວຽກຂອງຄວາມຄິດແງ່ແນວຄິດ, ກັບກ່ອງທາງຈິດໃຈ ແລະ ໝວດໝູ່ ແລະ ລັກສະນະການກໍານົດ ຫຼື ຄຸນນະສົມບັດເຫຼົ່ານີ້, ເຮົາກໍສາມາດໃຊ້ມັນໃນເວລາທີ່ມັນເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ວາງມັນລົງເມື່ອມັນບໍ່ມີປະໂຫຍດ.

ສຸດທ້າຍ, ເມື່ອເຮົາປ່ຽນ ແລະ ປັບປຸງທັດສະນະຄະຕິຂອງເຮົາ, ຕ້ອງມີແຮງຈູງໃຈ, ແລະ ຄວາມອົດທົນຫຼາຍ. ເມື່ອເຮົາຄຸ້ນເຄີຍກັບການປ່ຽນແປງໂດຍຜ່ານການປະຕິບັດຊ້ຳໆ ແລ້ວ, ມັນກໍຈະເຂົ້າມາຢູ່ໃນຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງເຮົາແບບທໍາມະຊາດ. ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງເຮັດໃນເວລາທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກບໍ່ເປັນສຸກແມ່ນການເຕືອນຕົວເອງວ່າ: "ເອີຍ, ເຮົາມີແຕ່ຄິດກ່ຽວກັບເຮົາ, ເຮົາ, ເຮົາ."

ການຝຶກທັດສະນະຄະຕິເປັນຂະບວນການທີ່ຍາວນານ, ແຕ່ເປັນອັນທີ່ຄຸ້ມຄ່າຫຼາຍ.

ເຮົາຕື່ນນອນແຕ່ລະເຊົ້າດ້ວຍເປົ້າໝາຍດຽວກັນຄື: ເຮົາຢາກມີອະນາຄົດທີ່ດີກວ່າ ແລະ ມີຄວາມສຸກກວ່າ. ໃນນີ້, ເຮົາທຸກຄົນແມ່ນຄືກັນ. ເຮົາທັງໝົດມີຄວາມສະເໝີພາບໃນການຄິດວ່າ "ເຮົາ" ເປັນສູນກາງຂອງຈັກກະວານ, ຄວາມຈິງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີບັນຫາທີ່ບໍ່ບອກໄດ້ເລີຍ. ຍ້ອນຄວາມຍົກຍໍຕົນເອງ, ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າໜ້າດຶງດູດໃຈຫຼາຍເພາະມັນດູແລ "ເຮົາ," ຕົວຈິງແລ້ວ ເຮົາມຸ່ງສູ່ຄວາມບໍ່ເປັນສຸ, ແລະ ຫ່າງຈາກຄວາມສຸກທີ່ເຮົາປາຖະໜາຍິ່ງ. ເມື່ອເຮົາເລີ່ມເຂົ້າໃຈຄວາມເປັນຈິງ, ວິທີການທີ່ສິ່ງຕ່າງໆ ດຳລົງຢູ່ແທ້, ທັງໝົດນີ້ກໍຈະຫັນໄປສູ່ຄວາມເປັນຈິງ. ຊີວິດຈະຂຶ້ນ ແລະ ລົງ, ແບບນີ້ໄປຕະຫຼອດ; ເຮົາບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມສິ່ງນີ້ໄດ້, ແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ແມ່ນທັດສະນະຄະຕິຂອງເຮົາເອງ: ເຮົາຕອບສະໜອງແນວໃດ, ແຕ່ລະຂະນະເວລາ, ກັບສິ່ງທີ່ເຮົາປະສົບ. ດ້ວຍຄວາມພະຍາຍາມ, ເຮົາຈະສາມາດປ່ຽນຊີວິດຂອງເຮົາໃຫ້ມີຄວາມສຸກ, ທີ່ເຮົາເອົາໃຈໃສ່ກັບຕົວເຮົາເອງ ແລະ ຜູ້ອື່ນ, ບໍ່ວ່າສະພາບການພາຍນອກຈະເປັນແນວໃດ.