ຂໍ້ສັງເກດເບື້ອງຕົ້ນ
ພຣະພຸດທະສາສະໜາທຸກສາຍເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມສໍາຄັນຂອງອາຈານສອນສາສະໜາບົນເສັ້ນທາງສາຍນີ້. ອາຈານສອນສາສະໜາບໍ່ພຽງແຕ່:
- ໃຫ້ຂໍ້ມູນ
- ຕອບຄຳຖາມ
- ກວດກາເບິ່ງຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງລູກສິດ
- ກວດກາເບິ່ງພັດທະນາການທາງສະຕິປັນຍາ, ອາລົມ, ແລະ ສະມາທິຂອງລູກສິດ
ອາຈານສອນສາສະໜາຍັງ:
- ໃຫ້ຄໍາສາບານ ແລະ ມອບອຳນາດ
- ປະຕິບັດຕົນເປັນແບບຢ່າງ
- ສ້າງແຮງບັນດານໃຈຈາກແບບຢ່າງຂອງຕົນເອງ
- ເປັນຕົວເຊື່ອງຕໍ່ກັບສາຍທີ່ນຳກັບໄປສູ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າ.
ມີອາຈານ ແລະ ລູກສິດຫຼາຍລະດັບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແລະ ສະນັ້ນຈິ່ງມີຫຼາຍວິທີທາງທີ່ແຕກຕ່າງກັນທີ່ຈະພົວພັນກັນຕາມເສັ້ນທາງສາຍນີ້.
ບໍລິບົດວັດທະນະທຳ
ສະຖານະພາບແບບຕາເວັນຕົກສະໄໝໃໝ່ສໍາລັບການຮຽນກັບພຣະອາຈານທາງສາສະໜານັ້ນແຕກຕ່າງໂດຍສິ້ນເຊີງຈາກຮູບແບບເອເຊຍດັ້ງເດີມ.
ໃນແບບເອເຊຍດັ້ງເດີມ, ລູກສິດພຣະທັມສ່ວນຫຼາຍ:
- ແມ່ນພຣະສົງ ຫຼື ແມ່ຊີ, ມີການຜູກມັດເຕັມປ່ຽມຕໍ່ເສັ້ນທາງສາສະໜາ
- ບໍ່ມີພາລະກິດສໍາຄັນອື່ນນອກຈາກການສຶກສາ ແລະ ປະຕິບັດພຣະທັມ
- ເລີ່ມສຶກສາພຣະພຸດທະສາສະໜາຕັ້ງແຕ່ເປັນເດັກທີ່ບໍ່ທັນໄດ້ຮັບການສຶກສາ
- ສະນັ້ນ, ເມື່ອໃຫຍ່ມາ, ກໍພຽງແຕ່ການສຶກສາວິຊາ "ສາມັນ" ໜ້ອຍໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ, ເຊັ່ນ ຄະນິດສາດ, ສັງຄົມສຶກສາ, ແລະ ວິທະຍາສາດ
- ຍອມຮັບຄ່ານິຍົມຂອງສັງຄົມເອເຊຍດັ້ງເດີມກ່ຽວກັບບົດບາດຂອງເພດຍິງ ແລະ ທັດສະນະຕໍ່ໂຄງສ້າງອຳນາດ, ຄືເພດຍິງເປັນເພດທີ່ຕ່ຳກວ່າ ແລະ ຊົນຊັ້ນວັນນະນັ້ນເປັນເລື່ອງປົກກະຕິ.
ໃນທາງຕາເວັນຕົກສະໄໝໃໝ່, ນັກສຶກສາສ່ວນຫຼາຍ:
- ເປັນຄົນທົ່ວໄປ, ຫຍຸ້ງຢູ່ກັບຊີວິດທາງວຽກງານ ແລະ ສ່ວນຕົວ
- ມີເວລາເຫຼືອໜ້ອຍສຳລັບພຣະທັມ
- ເລີ່ມສຶກສາພຣະທັມເມື່ອເປັນຜູ້ໃຫຍ່ມີການສຶກສາແລ້ວ
- ຮຽກຮ້ອງຄວາມສະເໝີພາບຍິງ-ຊາຍ ແລະ ໂຄງສ້າງສັງຄົມປະຊາທິປະໄຕ.
ໃນດ້ານການເງິນ, ເອເຊຍດັ້ງເດີມຈະໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນຊ່ວຍເຫຼືອແກ່ອາຈານສອນສາສະໜາ. ແມ່ນແຕ່ຄົນທີ່ບໍ່ແມ່ນລູກສິດຂອງເພິ່ນກໍຍັງທານໃຫ້ເພິ່ນ. ໃນພາກຕາເວັນຕົກສະໄໝໃໝ່, ອາຈານສອນສາສະໜາຈໍາເປັນຕ້ອງຊຸກຍູ້ຕົນເອງ. ສູນທັມຫຼາຍແຫ່ງດຳເນີນຢູ່ດ້ວຍຄວາມກັງວົນທາງການເງິນ, ການຈັດຕັ້ງ, ແລະ ການບໍລິຫານ.
ປັດໄຈທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ສົ່ງຜົນຕໍ່ສາຍພົວພັນລະຫວ່າງລູກສິດກັບອາຈານ. ຜູ້ສະແຫວງທັມຫຼາຍຄົນໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດ, ແຕ່ຍັງມີຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຫຼາຍອັນ, ຄວາມຜິດພາດ ແລະ ບາດແຜທາງສາສະໜາຫຼາຍອັນ.
ຄວາມອັນຕະລາຍ
ຄວາມອັນຕະລາຍແມ່ນຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ, ໃນກໍລະນີຂອງສາຍທິເບດ, ໂດຍພຣະຄຳພີກ່ຽວກັບ "ຄວາມຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ພຣະອາຈານໃຫຍ່." ຜູ້ຮັບພຣະຄຳພີເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນພຣະສົງ ແລະ ແມ່ຊີ ທີ່ມີການຜູກມັດຮັບສິນແລ້ວ, ຢາກທົບທວນຄືນເພື່ອກະກຽມສໍາລັບການຮັບອຳນາດຕັນຕຣະ. ຄໍາສອນນັ້ນບໍ່ໄດ້ມີໄວ້ສໍາລັບຜູ້ເລີ່ມໃນສູນທັມ, ໂດຍບໍ່ຮູ້ຫຍັງກ່ຽວກັບພຣະພຸດທະສາສະໜາເລີຍ.
ເຮົາຕ້ອງຫຼີກລ່ຽງສອງຂົ້ວ:
- ການເຮັດໃຫ້ອາຈານທາງສາສະໜາກາຍເປັນພຣະເຈົ້າ, ເປີດປະຕູໃຫ້ຄວາມໄຮ້ດຽງສາ ແລະ ການເອົາປຽບ
- ການເຮັດໃຫ້ກາຍເປັນຜີສາດ, ເປີດປະຕູໃຫ້ຄວາມຫວາດລະແວງ ແລະ ປິດປະຕູຕໍ່ການຮັບແຮງບັນດານໃຈທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດອັນເລິກເຊິ່ງ.
ຮູບການວິເຄາະທີ່ບໍ່ເປັນແບບດັ້ງເດີມ
ຜູ້ຂ້າໄດ້ວິເຄາະບັນຫາ ແລະ ແນະນໍາວິທີການເຮັດໃຫ້ສາຍພົວພັນດີໃນ ການພົວພັນກັບອາຈານທາງສາສະໜາ: ການສ້າງສາຍພົວພັນທີ່ດີ (Relating to a Spiritual Teacher: Building a Healthy Relationship. Ithaca: Snow Lion, 2000). ໃນທີ່ນີ້, ຜູ້ຂ້າຂໍສະເໜີໂຄງຮ່າງທີ່ບໍ່ແມ່ນແບບດັ້ງເດີມເພີ່ມເຕີມສໍາລັບການວິເຄາະບັນຫາ, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກສະເໜີໂດຍ ແລະ ຕໍ່ຍອດຈາກຜົນງານຂອງຈິຕະແພດຮັງກາຣີ ດຣ ອີວັນ ບໍຊໍເມັນຍີ-ນາກີ (Dr. Ivan Boszormenyi-Nagy), ໜຶ່ງໃນຜູ້ກໍ່ຕັ້ງຂອງການບຳບັດແບບຄອບຄົວ ແລະ ການບຳບັດທາງບໍລິບົດ.
ຫົກມິຕິຂອງການພົວພັນ
ເຮົາສາມາດວິເຄາະສາຍພົວພັນຂອງທັງຝ່າຍລູກສິດ ແລະ ຝ່າຍອາຈານໄດ້ໃນຫົກປັດໄຈ ຫຼື ມິຕິ. ຖ້າມີບັນຫາໃນການພົວພັນ, ສິ່ງນີ້ອາດຊ່ວຍລະບຸຈຸດຂອງບັນຫານັ້ນເພື່ອໃຫ້ແຕ່ລະຝ່າຍສາມາດພະຍາຍາມປັບຕົວເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມສົມດຸນທີ່ດີຂຶ້ນ.
ປັດໄຈທັງຫົກມີຄື:
- ຂໍ້ເທັດຈິງກ່ຽວກັບແຕ່ລະຝ່າຍ ແລະ ກ່ຽວກັບພື້ນຖານຂອງການພົວພັນ
- ຈຸດປະສົງຂອງການພົວພັນສໍາລັບແຕ່ລະຝ່າຍ ແລະ ປັດໄຈທາງຈິຕະສາດທີ່ມີຜົນຕໍ່ການພົວພັນນັ້ນ
- ບົດບາດທີ່ແຕ່ລະຝ່າຍກໍານົດຕົວ ແລະ ຄົນອື່ນ ໃນສາຍພົວພັນນັ້ນ, ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງທີ່ແຕ່ລະຝ່າຍມີ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແຕ່ລະຝ່າຍມີກ່ຽວກັບຕົວຕົນ
- ລະດັບມຸ່ງໝັ້ນ ແລະ ການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງແຕ່ລະຝ່າຍໃນສາຍພົວພັນນັ້ນ, ແລະ ປັດໄຈທາງຈິຕະສາດທີ່ມີຜົນຕໍ່ສິ່ງນີ້
- ປັດໄຈທາງຈິຕະສາດອື່ນໆ ຂອງແຕ່ລະຝ່າຍ
- ການດຳເນີນໄປຂອງສາຍພົວພັນ ແລະ ຜົນທີ່ມີຕໍ່ແຕ່ລະຝ່າຍ.
ຂໍ້ເທັດຈິງກ່ຽວກັບແຕ່ລະຝ່າຍ ແລະ ກ່ຽວກັບພື້ນຖານຂອງສາຍພົວພັນ
ຂໍ້ເທັດຈິງກ່ຽວກັບແຕ່ລະຝ່າຍທີ່ມີຜົນຕໍ່ສາຍພົວພັນລວມມີ:
- ເພດ ແລະ ອາຍຸ
- ຕົ້ນກຳເນີດວັດທະນະທຳ - ເອເຊຍ ຫຼື ຕາເວັນຕົກ
- ພາສາທີ່ໃຊ້ຄືກັນ ຫຼື ຕ້ອງໃຊ້ນັກແປ – ສໍາລັບການສື່ສານສ່ວນຕົວ ແລະ/ຫຼື ການສອນ
- ບວດແລ້ວ ຫຼື ເປັນຄະຣາວາດ
- ລະດັບການສຶກສາທາງທັມ ແລະ ທາງໂລກ
- ວຸທິໃນການເປັນອາຈານສອນສາສະໜາ ຫຼື ລູກສິດໃນແງ່ຄວາມຈະເລີນທາງດ້ານອາລົມ ແລະ ຈັນຍາທັມ
- ເວລາທີ່ແຕ່ລະຝ່າຍມີໃຫ້ກັນ
- ຈຳນວນລູກສິດຜູ້ອື່ນ
- ອາຈານປະຈຳ ຫຼື ທຽວເອົາ.
ທີ່ຕັ້ງອາດເປັນໃນ:
- ສູນທັມຕາເວັນຕົກ - ສູນໃນເມືອງ ຫຼື ສູນຢູ່ອາໄສ
- ຖ້າເປັນສູນທັມ, ເປັນສູນເອກະລາດ ຫຼື ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງອົງການທັມຂະໜາດໃຫຍ່
- ວັດ - ໃນເອເຊຍ ຫຼື ໃນພາກຕາເວັນຕົກ.
ຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງສາຍພົວພັນສໍາລັບແຕ່ລະຝ່າຍ ແລະ ປັດໄຈທາງຈິຕະສາດທີ່ມີຜົນຕໍ່ສາຍພົວພັນນັ້ນ
ສໍາລັບທັງສອງຝ່າຍໃນການພົວພັນໃດໜຶ່ງ, ຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງສາຍພົວພັນແມ່ນມັກຈະປະປົນກັນສະເໝີ. ສາຍພົວພັນຂອງລູກສິດກັບອາຈານກໍບໍ່ຕ່າງ.
ລູກສິດອາດມາຫາອາຈານສອນສາສະໜາເພື່ອ:
- ຫາຂໍ້ມູນ ແລະ ຮຽນຮູ້ຂໍ້ເທັດຈິງ
- ຮຽນທຳສະມາທິ
- ປັບປຸງຕົນເອງ
- ປັບປຸງຊີວິດ
- ຍົກລະດັບຊີວິດໃນຊາດໜ້າ
- ຫຼຸດພົ້ນຈາກການກັບມາເກີດໃໝ່ຢ່າງຄວບຄຸບບໍ່ໄດ້ (ສັງສານ)
- ໄດ້ຮັບການຕັດສະຮູ້ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ສິ່ງມີຊີວິດທັງໝົດໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ ແລະ ການຕັດສະຮູ້ຄືກັນ
- ຮຽນຜ່ອນຄາຍ
- ພົບປະກັບລູກສິດທີ່ຄ້າຍກັນ
- ເຂົ້າເຖິງສິ່ງແປກໃໝ່
- ຄົ້ນຫາປະຕິຫານສຳລັບບັນຫາທາງຮ່າງກາຍ ຫຼື ຈິດໃຈ
- ເອົາ "ການແກ້ທາງທັມ" ຈາກອາຈານຜູ້ຊົງສະເນ່, ຄືກັບ "ຄົນບ້າທັມ."
ນອກນັ້ນ, ລູກສິດອາດຫວັງເພິ່ງອາຈານເພື່ອ:
- ແນວທາງ ແລະ ແຮງບັນດານໃຈໃນເສັ້ນທາງພຣະພຸດທະສາສະໜາ
- ການບຳບັດ
- ແນວທາງສິດຍາພິບານ
- ຕົວແທນພໍ່ແມ່
- ການຍອມຮັບ
- ໃຫ້ມີຄົນບອກວ່າຄວນເຮັດແນວໃດກັບຊີວິດ.
ອາຈານ, ອີກດ້ານໜຶ່ງ, ອາດຢາກ:
- ໃຫ້ຂໍ້ເທັດຈິງ
- ສົ່ງຕໍ່ຄວາມຮູ້ປາກເປົ່າເພື່ອຖ່າຍທອດພຣະທັມ
- ປັບປຸງບຸຄະລິກຂອງລູກສິດ
- ຫວ່ານກ້າເພື່ອປະໂຫຍດຂອງຊີວິດໃນຊາດໜ້າຂອງລູກສິດ
- ຊ່ວຍລູກສິດໃຫ້ໄດ້ເກີດໃໝ່ທີ່ດີກວ່າ, ຫຼຸດພົ້ນ, ແລະ ຕັດສະຮູ້
- ສ້າງສູນທັມ ຫຼື ແຫຼ່ງຂອງສູນທັມ
- ຫາລູກສິດເຂົ້າສາຍຂອງຕົນ
- ລະດົມເງິນເພື່ອຊຸກຍູ້ວັດໃນອິນເດຍ ຫຼື ສ້າງວັດໃນຕີເບດ
- ຫາບ່ອນເພິ່ງທີ່ປອດໄພໃນຖານະຜູ້ອົບພະຍົບ
- ຫາລ້ຽງຊີບ ຫຼື ສ້າງຄວາມຮັ່ງມີ
- ຫາອຳນາດໂດຍການຄວບຄຸມຜູ້ອື່ນ
- ຫາກຳໄລທາງເພດ.
ປັດໄຈທາງຈິຕະສາດດ້ານລົບທີ່ກະທົບຕໍ່ທັງສອງຝ່າຍລວມມີ:
- ຄວາມໂດດດ່ຽວ
- ຄວາມເບື່ອ
- ຄວາມທຸກ
- ຄວາມບໍ່ໝັ້ນໃຈ
- ຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະທັນສະໄໝ
- ແຮງກົດດັນຈາກໝູ່.
ບົດບາດທີ່ແຕ່ລະຝ່າຍກໍານົດຕົນເອງ ແລະ ຜູ້ອື່ນ ໃນແງ່ຂອງສາຍພົວພັນ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງທີ່ແຕ່ລະຄົນມີ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແຕ່ລະຄົນມີກ່ຽວກັບຕົນເອງ
ອາຈານສອນສາາະໜາອາດຖືຕົນເອງ, ຫຼື ລູກສິດນັອາດຖືອາຈານວ່າເປັນດັ່ງນີ້:
- ສາດສະດາຈານສອນພຣະພຸດທະສາສະໜາ, ໃຫ້ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບພຣະພຸດທະສາສະໜາ
- ຜູ້ແນະນຳທາງທັມ, ຊີ້ບອກວິທີເອົາພຣະທັມເຂົ້າໃນຊີວິດ
- ຄູຝຶກການທຳສະມາທິ ຫຼື ພິທີກັມ
- ຜູ້ແນະນຳທາງສາສະໜາ, ໃຫ້ຄໍາສາບານ
- ອາຈານຕັນຕຣະ, ໃຫ້ພິທີກັມມອບອຳນາດຕັນຕຣະ.
ລູກສິດອາດຖືຕົນເອງ, ຫຼື ອາຈານສອນສາສະໜາອາດຖືວ່າລູກສິດວ່າເປັນ:
- ນັກສຶກສາພຣະພຸດທະສາສະໜາ ທີ່ຮັບເອົາຂໍ້ມູນ
- ນັກຮຽນທັມ ທີ່ຮຽນວິທີເອົາພຣະທັມເຂົ້າໃນຊີວິດ
- ຜູ້ຝຶກສະມາທິ ຫຼື ພິທີກັມ
- ສານຸສິດທີ່ພຽງແຕ່ຮັບຄໍາສາບານຈາກອາຈານ
- ສານຸສິດທີ່ຮັບການຊີ້ແນະໂດຍກົງຈາກອາຈານ.
ອີກລັກສະນະໜຶ່ງຂອງມິຕິນີ້ແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແຕ່ລະຝ່າຍມີກ່ຽວກັບຕົນເອງຍ້ອນສາຍພົວພັນນັ້ນ.
ລູກສິດອາດຮູ້ສຶກວ່າຕົນນັ້ນ:
- ໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ
- ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງໃຜຜູ້ໜຶ່ງ
- ມີຄວາມສົມບູນ
- ໄດ້ຮັບການເຕີມເຕັມ
- ເປັນບໍລິວານ
- ເປັນສະມາຊິກຂອງລັດທິໜຶ່ງ.
ອາຈານສາສະໜາອາດຮູ້ສຶກວ່າຕົນເປັນ:
- ອາຈານໃຫຍ່
- ຜູ້ປະຕິບັດທຳມະດາ
- ຜູ້ປົກປ້ອງ
- ບາດຫຼວງ
- ນັກຈິຕະສາດ
- ຜູ້ບໍລິຫານສູນທັມ ຫຼື ແຄວ້ນທັມ
- ຜູ້ຄ້ຳຊູວັດ.
ລະດັບຄວາມຫມັ້ນສັນຍາ ແລະ ການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງແຕ່ລະຝ່າຍໃນສາຍພົວພັນ, ແລະ ປັດໄຈທາງຈິຕະສາດທີ່ມີຜົນຕໍ່ສິ່ງນີ້
ລູກສິດອາດ:
- ຈ່າຍຄ່າທໍານຽມທີ່ກໍານົດໄວ້, ບໍລິຈາກເງິນ, ຫຼື ຮຽນໂດຍບໍ່ຈ່າຍຫຍັງໃຫ້ຄູອາຈານເລີຍ
- ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັນຢ່າງບໍ່ເປັນທາງການ ຫຼື ມີຄວາມຫມັ້ນສັນຍາຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ພຣະພຸດທະສາສະໜາ, ພຣະອາຈານ, ແລະ/ຫຼື ເຊື້ອສາຍ
- ຕັ້ງໃຈຈະຖືຮັບ ຫຼື ໄດ້ຮັບຄໍາສາບານຈາກອາຈານແລ້ວ ຫຼື ບໍ່ຮັບ
- ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ຈະຊ່ວຍອາຈານ
- ຮູ້ສຶກເປັນໜີ້ບຸນຄຸນ
- ຮູ້ສຶກຖືກຜູກມັດ
- ຮູ້ສຶກວ່າຕ້ອງສັດຊື່ - ບົດບາດຂອງຄວາມກົດດັນຈາກກຸ່ມໃນນີ້ແມ່ນສໍາຄັນ
- ຮູ້ສຶກວ່າຕົນຈະຕົກນະລົກຖ້າເຮັດຫຍັງຜິດ.
ອາຈານສາສະໜາອາດ:
- ຮັບຜິດຊອບຊີ້ນຳລູກສິດຢ່າງມີຈັນຍາທັມ
- ຢາກໃຊ້ຊີວິດແທນລູກສິດ ແລະ ບອກວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເຮັດຫຍັງ
- ເຮັດຕາມໜ້າທີ່ຂອງຕົນ, ເພາະອາຈານຂອງເພິ່ນສົ່ງໄປສອນ
- ຖືຕົນເອງວ່າພຽງແຕ່ເຮັດວຽກ.
ປັດໄຈທາງຈິຕະສາດດ້ານລົບທີ່ມີຜົນຕໍ່ມິຕິນີ້ລວມມີ:
- ຄວາມຢ້ານການຫມັ້ນສັນຍາ
- ຄວາມຢ້ານຜູ້ມີອຳນາດ, ອາດຍ້ອນປະຫວັດການຖືກເອົາປຽບ
- ຄວາມຕ້ອງການຢາກເປັນປະໂຫຍດ ຫຼື ເປັນທີ່ຮັກ
- ຄວາມຕ້ອງການການເອົາໃຈໃສ່
- ຄວາມຕ້ອງການຢາກຄຸມຜູ້ອື່ນ
- ຄວາມຕ້ອງການຢາກພິສູດຕົນເອງ.
ປັດໄຈທາງຈິຕະສາດອື່ນສຳລັບແຕ່ລະຝ່າຍ
ສິ່ງນີ້ກວມເອົາສິ່ງທີ່ວ່າແຕ່ລະຝ່າຍນັ້ນ:
- ເປັນຄົນເປີດ ຫຼື ເປັນຄົນເກັບຕົວ
- ມີສະຕິປັນຍາ, ຕາມອາລົມ ຫຼື ມອບກາຍຖວາຍຊີວິດ
- ອົບອຸ່ນ ຫຼື ແຂງກະດ້າງ
- ສະຫງົບ ຫຼື ອາລົມຮ້າຍ
- ໂລບຕໍ່ເວລາ ແລະ ຄວາມເອົາໃຈໃສ່
- ອິດສາລູກສິດ ຫຼື ອາຈານຜູ້ອື່ນ
- ເຕັມໄປດ້ວຍການຖືຕົນຕ່ຳ ຫຼື ຍົກຕົນສູງ
ການດຳເນີນສາຍພົວພັນ ແລະ ຜົນຕໍ່ແຕ່ລະຝ່າຍ
ທັງລູກສິດ ແລະ ອາຈານຮ່ວມກັນສ້າງ:
- ເປັນທີມທີ່ດີ ຫຼື ບໍ່
- ເປັນທີມທີ່ທັງສອງດຶງເອົາຄວາມສາມາດທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງກັນອອກມາ ຫຼື ຂັດຂວາງຄວາມສາມາດຂອງກັນເອງ
- ທີມທີ່ເຮັດໃຫ້ເສຍເວລາກັນເອງ ຍ້ອນຄວາມຄາດຫວັງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ
- ທີມທີ່ຮັກສາໂຄງສ້າງແບບລໍາດັບຊັ້ນ ແລະ ລູກສິດຮູ້ສຶກວ່າຖືກເອົາປຽບ, ຄວບຄຸມ ແລະ ດ້ອຍກວ່າ (ຕອກຢ້ຳຄວາມນັບຖືຕົນຕ່ໍາ), ແລະ ອາຈານຮູ້ສຶກວ່າຕົນເປັນຜູ້ມີອໍານາດ ແລະ ເໜືອກວ່າ - ສັງເກດວ່າສິ່ງທີ່ຝ່າຍໜຶ່ງຮູ້ສຶກອາດບໍ່ກົງກັບຄວາມຮູ້ສຶກຂອງອີກຝ່າຍໜຶ່ງ
- ທີມທີ່ຝ່າຍໜຶ່ງ ຫຼື ທັງສອງຝ່າຍຮູ້ສຶກຖືກບັນດານໃຈ ຫຼື ຮູ້ສຶກຖືກກິນແຮງ.
ສະຫຼຸບ
ເຮົາຕ້ອງປະເມີນສາຍພົວພັນຂອງລູກສິດ ກັບອາຈານໃນແງ່ຂອງທັງຫົກມິຕິນີ້ ແລະ ແຕ່ລະປັດໄຈອົງປະກອບຂອງມັນ. ຖ້າປັດໄຈບໍ່ກົງກັນ, ທັງສອງຝ່າຍຕ້ອງພະຍາຍາມປະສານ ແລະ ປັບມັນ, ຫຼື ປັບຕົວ. ຖ້າຝ່າຍໜຶ່ງບໍ່ຍອມຮັບກັບວິທີການແກ້ໄຂບັນຫາແບບນີ້, ຍ້ອນຄວາມຕ່າງທາງວັດທະນະທໍາ ຫຼື ປັດໄຈທາງອາລົມ, ອີກຝ່າຍໜຶ່ງຕ້ອງປັບປ່ຽນຕົນເອງ ຫຼື ຮັກສາໄລຍະຫ່າງຈາກສາຍພົວພັນນັ້ນ.