बुद्धाने स्वतः प्रथम भिक्खूंची नियुक्ती फक्त ‘‘इ भिक्खु (इकडे या, भिक्षु)” या शब्दांचे उच्चारण करून केली. जेव्हा या पद्धतीने पुरेशा संख्येने भिक्षू नियुक्त केले गेले तेव्हा त्यांनी स्वतः भिक्खुंद्वारे धर्माधिकारदिक्षा मठ (स्नयेन-पार-डझोग्स-पा, संस्कृतः उपसंपदा, पाली: उपसंपदा) स्थापित केला.
अनेक पारंपरिक संदर्भांनुसार, बुद्धांची मावशी महाप्रजापती गौतमी (गौ-ता-मी स्क्ये-द्गुई बद्ग-मो चेन-मो, स्काय-डगुई बद्ग-मो, पाली: महापजापती गोतमी), हिने जेव्हा बुद्धांना भिक्खुणी म्हणून दीक्षा देण्याची विनंती केली, तेव्हा बुद्धांनी ती विनंती नाकारली होती. तरीसुद्धा, महाप्रजापतीने पाचशे महिला अनुयायांसह मुंडन केले, पिवळे वस्त्र परिधान केले आणि बेघर त्यागी (रब-तू ब्युंग-बा, स्कि. प्रव्रजिता, पाली: पब्बज्जा) म्हणून त्यांचे अनुसरण केले. जेव्हा तिने दुसर्‍यांदा आणि नंतर तिसर्‍यांदा दीक्षा मागितली. तिला पुन्हा नकार देण्यात आला तेव्हा बुद्धांचे शिष्य आनंद (कुन-दगा'-बो) यांनी तिच्या वतीने मध्यस्थी केली.
चौथ्या विनंतीनंतर, बुद्धांनी या अटीवर सहमती दर्शवली की ती आणि भावी भिक्खुणी आठ तीव्र बंधने (सी-बाई चोस, संस्कृत. गुरुधर्म, पाली: गरुधम्म) पाळतील. यात भिक्खुणींनी कितीही दीर्घ काळ दीक्षा घेतलेली असली तरीही, भिक्खुंच्या तुलनेत नेहमीच त्यांचा ज्येष्ठता दर्जा कमी असेल. बुद्धांनी आपल्या समाजाचा आणि परिणामी आपल्या शिकवणींचा समाजाकडून अनादर होऊ नये म्हणून समकालीन भारताच्या सांस्कृतिक मूल्यांशी सुसंगत अशी बंधने घातली. भिक्खुणींचे रक्षण करण्यासाठी आणि त्यांना सामान्य लोकांकडून आदर मिळावा यासाठीही त्यांनी असे केले. प्राचीन भारतात, स्त्रिया प्रथम त्यांच्या वडिलांच्या, नंतर त्यांच्या पतींच्या आणि शेवटी त्यांच्या मुलाच्या संरक्षण/निरीक्षणाखाली होत्या. अविवाहित स्त्रिया वेश्या मानल्या जात होत्या आणि भिक्खुणींच्या विनयामध्ये अशी अनेक प्रकरणे आहेत की त्यांना वेश्या म्हटले गेले कारण त्या पुरुष नातेवाईकांच्या संरक्षणाखाली नव्हत्या. भिक्खुणी संघाला भिक्षु संघाशी जोडल्याने त्यांची स्थिती समाजाच्या दृष्टीने आदरणीय झाली.
काही परंपरांच्या संदर्भानुसार, आठ गरुधम्मांच्या स्वीकाराने भिक्खुणींच्या पहिल्या दीक्षेची सुरुवात झाली. इतर परंपरेनुसार, बुद्धांनी आनंदाच्या नेतृत्वाखाली महाप्रजापती आणि त्यांच्या पाचशे महिला अनुयायांची जबाबदारी दहा भिक्खुंवर सोपवली. दोन्ही बाबतीत, भिक्खुणींची नियुक्ती करण्याची सर्वात जुनी मानक पद्धत दहा भिक्खुंच्या गटाची होती. समन्वयाच्या या पद्धतीला सामान्यतः "एकल भिक्षु संघ समन्वय" (फाई दिगे-डूनरक्यांग-पाई सन्यान-पार झोग्स-पा) म्हणून ओळखले जाते. दीक्षा प्रक्रियेमध्ये समन्वयकांना अडथळ्यांसंबंधी प्रश्नांची यादी विचारणे समाविष्ट असते (बार-चाड-की चोस, संस्कृतः अंतरायिकाधर्म, पाली: अंतरायिकधम्मा), ज्यामुळे त्यांना वचनबद्धतांचा संपूर्ण सेट पाळण्यात अडथळा येऊ शकतो. भिक्षु दीक्षेसाठी उमेदवारांना विचारल्या जाणार्‍या सामान्य प्रश्नांव्यतिरिक्त, यामध्ये एक स्त्री म्हणून तिच्या शरीरशास्त्राशी संबंधित प्रश्नांचा समावेश आहे.
जेव्हा काही भिक्खुणी उमेदवारांनी भिक्खुंना अशा वैयक्तिक प्रश्नांची उत्तरे देताना अत्यंत अवघडलेपण व्यक्त केले तेव्हा बुद्धांनी “द्वैत संघ आदेश” (ग्न्याईस-त्शोग्स-क्यई स्गो-नास स्न्येन –पार-झोग्स-पा) स्थापन केला. ज्यात भिक्खुणी संघ प्रथम भिक्खुणी होण्यासाठी आलेल्या उमेदवाराच्या योग्यतेबाबत प्रश्न विचारत असे. नंतर त्याच दिवशी, भिक्खुणी संघ भिक्षु संघासोबत सामील होऊन एक संयुक्त सभा घेत असे. आणि त्यानंतर भिक्खु संघ दीक्षा देत असे, या प्रक्रियेत भिक्खुणी संघ साक्षीदार म्हणून काम पाहत असे.
सुरुवातीला, मठवासी समुदायाच्या वचनांमध्ये फक्त "नैसर्गिकरित्या अशोभनीय कृती" (रंग-बझिन खा-ना-मा-थो-बा) टाळणे समाविष्ट होते - शारीरिक आणि शाब्दिक कृती ज्या प्रत्येकासाठी विनाशकारी आहेत, मग ते सामान्य असोत किंवा नियमबद्ध असोत. शिवाय दीक्षाप्राप्त व्यक्तींसाठी ब्रह्मचर्य व्रताचाही समावेश होता. कालांतराने, बुद्धांनी बौद्ध भिक्षू समुदाय आणि बुद्धांच्या शिकवणींचा समाजाकडून अनादर होऊ नये म्हणून "निषिद्ध निषिद्ध कृती" (बकास-पाई खा-ना-मा-थो-बा) - शारीरिक आणि शाब्दिक क्रिया ज्या नैसर्गिकरित्या विनाशकारी नसतात, परंतु केवळ दीक्षा घेतलेल्या व्यक्तीसाठी प्रतिबंधित असतात- या संदर्भात वाढत्या संख्येने अतिरिक्त प्रतिज्ञा जाहीर केल्या. अशा प्रकारची निषिद्धता जाहीर करण्याचा अधिकार फक्त बुद्धांनाच होता. भिक्खुंच्या तुलनेत भिक्खुणींना अधिक अतिरिक्त वचने मिळाली, कारण प्रत्येक अतिरिक्त वचन एका विशिष्ट घटनेनंतर स्थापित केले गेले, ज्यामध्ये भिक्षु किंवा भिक्खुणींच्या अयोग्य वर्तनाचा समावेश होता. भिक्खुणींच्या प्रतिज्ञांमध्ये भिक्खुंसोबतच्या त्यांच्या परस्परसंवादात भिक्खुणींच्या अयोग्य वर्तनावर आधारित स्थापित केलेल्या वचनांचाही समावेश होतो, तर भिक्खुंच्या प्रतिज्ञांमध्ये परस्पर अटींचा समावेश नव्हता.