وستر
اک وار جد اسی فکر مند اتے حقیقت پسند پرم پرا پنگر لینے آں، تے اگلا مرحلہ دوجیاں لئی درد مندی پیدا کرنا اے۔ درد مندی توں مراد دوجیاں نوں نیواں متھنا اتے اوہناں اوپر ترس کھاںا نئیں ہے بلکہ تعلق خاطری اے یعنی اوہناں دے احساس نوں محسوس کرنا اے۔ تے درد مندی توں مراد دوجیاں دے دکھ اتے اوہناں دے سبب توں نجات دی آشا اے، بالکل انج ہی جویں اسی اپنے لئی اوہناں توں نجات چاہنے آں۔ ایس توں مراد خام خیالی نئیں پر ایس گل دی سرت اے کہ ایہ نا امیدی اوپر قائم اے؛ سغوں ایس دا مڈھ ایس یقین اوپر اے کہ اوہناں توں مکتی پاںا ممکن اے۔ درد مندی وچ کسے حد تک مدد کرن دی آشا اتے نیت جو ساڈے وس وچ ہووے دا عنصر وی رلت اے۔ ایہ کیول غیر فعال نئیں اے۔ اسی کوئی مادی مدد پوہنچانے آں، جے ضرورت پوے تے، یا اسی من ہی من وچ اجیہی من دی حالت پیدا کرنے آں جس دی دوجے لوکاں نوں اپنے مسلے حل کرن لئی ضرورت ہوندی اے اتے اسی اوس نوں اوہناں ول گھلن دا تصور کرنے آں۔
سمادھ
- ساہ اوپر گوہ راہیں شانت ہو جاؤ۔
- ایس گل دا تصور کرو کہ بھچال سبب تہاڈا گھر بار سب کجھ تباہ ہو گیا اتے تسی نیلے اسمان تھلے سووں گے، اتے کھان پین لئی بڑا کشٹ کٹنا پوے گا اتے زندگی نوں نویں سرے توں شروع کرن لئی تہاڈے کول کوئی پیسہ دھیلہ نئیں۔ تسی بری طراں نراش اتے دکھی او۔
- ایس گل دا تصور کرو کہ کس بری طراں تہاڈی ایہ آشا ہووے گی کہ ایس دَشا توں نجات ملے اتے تہانوں ایہ احساس ہووے کہ ایس سنتاپ دا سبب نراش اے، تے ایس دَشا توں نکلن دا پکا ارادہ کرو اتے نویں سرے توں گھر بنان دے وسیلے لبھنا شروع کر دیو۔
- فیر اپنی ماں نوں انج دی ہی دَشا نال نبڑدیاں تصور کرو اتے اپنی نجات لئی قائم کیتے ہوئے پکے ارادے نوں اپنی ماں لئی وقف کر دیو اتے درد مندی پیدا کرو – ایس لئی ایس دَشا توں چھٹکارے دا پکا ارادہ۔
- ایس کم لئی آس نوں نہ چھڈن دی آشا اتے نویں سرے توں بناون دا پربھاؤ اتے شکتی۔
- فیر ہزاراں نیپالی لوکاں دے لئی جو کہ ایس ویلے ایس دَشا نال پئے نبڑدے نیں ایس ہی گل نوں تصور وچ لیائیے اتے اوہناں لئی درد مندی پیدا کرئیے۔
- جذباتی ہیجان لئی وی انج دا ہی ڈھو ڈھب اپناؤ۔ کوئی انج دا سمے یاد کرو جدوں تسی وی جذباتی پریشانی نال نبڑ رہے سو، اتے ایس گل دا احساس کردے ہوئے کہ اک شانت اتے شفاف من پنگر کے جذباتی سنتولن قائم کیتا جا سکدا اے، پریشاںی توں نجات دا پکا ارادہ قائم کرو۔
- فیر ایس دا منہ اپنی ماں ول پھیر دیو، اتے فیر ساری ہستیاں ول۔
مکدی گل
جویں کہ اسی خوشی دے طلبگار آں اتے نا خوشی توں بچنے آں، تے ایہ سب اوپر پورا اتردا اے۔ ہر کوئی، ساڈے وانگوں، اپنے مسلے اتے مصیبتاں توں نجات چاہندا اے۔ اوہناں لئی درد مندی پیدا کرن دی خاطر – اوہناں دی دکھ توں مکتی دی آشا – ایس لئی سانوں اپنے مسلیاں نوں قبول کرنا اتے اوہناں نال نبڑنا ہووے گا اتے اوہناں توں نجات دی زبردست آشا کرنی ہووے گی۔ ساڈا اپنے مسلیاں توں نجات دا ارادہ جناں زیادہ مضبوط ہووے گا، اسی اونے ہی ودیہ طریقے نال دوجیاں دے دکھ درد نال تعلق خاطری قائم کر سکاں گے اتے مسلیاں توں مکتی پراپت کرن وچ اوہناں دی مدد کر سکاں گے۔ دوجیاں دی خاطر ایس قسم دا مضبوط ارادہ "درد مندی" اخواندا اے۔