احساس شفقت

توضیح

پس از ایجاد نگرشی دلسوزانه و واقعی، قدم بعد ایجاد شفقت نسبت به دیگران است. شفقت عبارت از این نیست که دیگران با نظر حقارت نگاه کنیم و نسبت به آنها احساس ترحم داشته باشیم، بلکه [شفقت] براساس همدردی است ـ احساس دیگران را داشتن. بنابراین، شفقت آرزوی رهایی از رنج و عوامل آن است برای دیگران، همانطور که خودمان می‌خواهیم از آنها رها باشیم. این به آرزو کردن توأم با ناامیدی محدود نیست؛ بلکه، رهایی از رنج بر اساس اعتماد به‌نفس میسر می‌شود. شفقت نیز دارای عنصری از تمایل به کمک و نیت به کمک کردن به هر شکل ممکن است. این منفعلانه نیست. ما یا به شکل فیزیکی یا مادی کمک می‌کنیم، یا به‌طور ذهنی، حالتی از ذهن را ایجاد می‌کنیم که دیگران برای غلبه بر مشکلاتشان به آن نیاز دارند و تصور می‌کنیم که آن را به‌ سویشان می‌فرستیم.

مراقبه

• با تمرکز بر تنفس‌تان آرامش پیدا کنید.
• خودتان را تصور کنید که خانه و همه دارایی‌تان را در زلزله از دست داده‌اید و باید در فضای باز بخوابید و برای پیدا کردن غذا و آب مبارزه کنید، و پولی ندارید که بتوانید زندگیتان را بسازید. کاملاً احساس ناامیدی و افسردگی دارید.
• تصور کنید که چگونه می‌خواهید از این شرایط آزاد شوید و تشخیص دهید که افسردگی‌تان علت اندوه‌تان است، پس از آن احساس کنید که تصمیم می‌گیرید از این افسردگی رها شوید و راهی برای دوباره ساختن [زندگی‌تان] پیدا کنید.
• آنگاه تصور کنید که مادرتان در همین وضعیت است و تصمیم رها شدنتان را به مادرتان انتقال دهید و شفقت ایجاد کنید ـ تصمیم بگیرید که او از [افسردگی] رها شود.
• برای او آرزو کنید که امیدش را از دست ندهد و از شجاعت و قدرت برای بازسازی برخوردار باشد.
• آنگاه همان را برای صدها هزار نفر مردم نپال که در آن وضعیت قرار دارند تصور کنید و برای آنها شفقت ایجاد کنید. 
• همین کار را برای عدم تعادل عاطفی انجام دهید. زمانی را به‌خاطر بیاورید که از لحاظ عاطفی بی‌تعادل بودید و این را تشخیص دهید که با ایجاد آرامش، ذهن شفاف و تصمیم برای رهایی از عدم تعادل می‌توانید تعادل عاطفی‌تان را به‌دست آورید.
• آنگاه این را به مادرتان و سپس به همه افراد منتقل کنید.

خلاصه

همانطور که ما می‌خواهیم شاد باشیم و هرگز ناراحت نباشیم، سایر افراد نیز چنین‌اند. همه می‌خواهند از رنج و مشکلات آزاد باشند. برای ایجاد شفقت ـ آرزوی رهایی از رنجشان ـ لازم است که ابتدا به مشکلاتمان اذعان کنیم و آرزویی عمیق برای رهایی از مشکلاتمان داشته باشیم. هرچه تصمیم‌مان برای از بین بردن رنج‌هایمان قوی‌تر باشد، بهتر می‌توانیم بر رنج دیگران تأکید کنیم و تصمیم بگیریم که به آنها برای غلبه بر رنجشان کمک کنیم. وقتی آن تصمیم، به جانب دیگران نیز هدایت شود، آن را «شفقت» می‌نامیم.