Zasady etyki stosowanej w życiu codziennym

Stosowanie etyki i wartości w życiu codziennym nazywa się „etyką stosowaną”. Nowoczesnym określeniem na to może być „edukacja o życiu”, która oferuje rozwiązanie dla podwójnego wyzwania zarówno jednostkowej frustracji, jak i niepokojów społecznych. Na poziomie jednostkowym pomaga ona zrozumieć własne życie, podczas gdy na poziomie społecznym pomaga uczyć się tworzenia pozytywnych relacji z innymi zasadniczo na rzecz postępu i rozwoju. Etyka uniwersalna odgrywa tu rolę kluczową.

Skąd więc bierzemy taką etykę? Możemy wziąć ją ze źródeł świeckich, takich jak Arystoteles lub przywódców takich jak John. F. Kennedy, który powiedział: „Nie pytaj, co twój kraj może zrobić dla ciebie, lecz co ty możesz zrobić dla swego kraju”. Możemy ją również wziąć z religii. Choć niektórzy mogą spierać się, że religie tylko dzielą ludzi, powinniśmy zauważyć, że religia ma dwa aspekty: teologiczny, który różni się pomiędzy religiami oraz systemy etyczne wspólne dla wszystkich religii. Ponieważ zasady życia bierzemy z nich wszystkich, dodałabym, że również religie odgrywają pewną rolę w formułowaniu uniwersalnej etyki stosowanej.

W Centrum na Rzecz Pokoju i Duchowości, założonym przez Maulanę Wahiduddina Khana, opracowaliśmy praktyczny paradygmat dla etyki stosowanej, na temat której Maulana prowadził kursy weekendowe przez ostatnie siedemnaście lat. Przygotowaliśmy tysiące edukatorów życia, którzy najpierw stosowali owe zasady do samych siebie, a potem szli opowiadać o nich innym. Nauczyciele muszą właśnie tak robić. Muszą najpierw stosować dane zasady do samych siebie i nie przerywać tego, co jest procesem na całe życie. Zaczynamy, a następnie w trakcie tego pomagamy również uczniom stosować te same zasady.

To, co opracowaliśmy, jest pewnym rozwiązaniem. Badałam, jak ustanowić pokój we współczesnym świecie i zdałam sobie sprawę z tego, że konieczne jest przekształcenie jednostek w kierunku kultury pokoju. Gdy tak się dzieje, rozwijają się one intelektualnie, osiągają same pokój i przyczyniają się do pokoju, postępu oraz rozwoju w społeczeństwie. To rozwija narody w wymiarze międzynarodowym.

W tym celu opracowaliśmy program rozwoju osobowości, z którego chciałabym podzielić się trzema głównymi zasadami. Zasady te zaczerpnęliśmy zarówno z etyki świeckiej, jak i religijnej:

1. Pozytywna postawa

Pierwszą jest pozytywna postawa lub pozytywne nastawienie. Jest taka opowieść o dwóch więźniach wyglądających przez okno celi zza krat. Jeden widzi wyłącznie błoto, podczas gdy drugi widzi gwiazdy. Oznacza to, że chociaż różni ludzie mogą znajdować się w tej samej sytuacji, to sami możemy wybierać negatywną postawę i dostrzegać wyłącznie błoto lub wybierać dostrzeganie możliwości, jaką dana sytuacja przedstawia. Dalsze poglądy, jakie rozwijamy, pomagają nam dostrzegać możliwości.

2. Pozytywne postępowanie

Drugą jest pozytywne postępowanie. We wszystkich religiach występuje złota reguła etyki. W chrześcijaństwie jest nią: “Postępuj wobec innych tak, jakbyś chciał, by postępowali wobec ciebie”. Oznacza to, że dokładnie wiemy, jakiego rodzaju postępowania oczekujemy od innych. Nie musimy być uczeni zbyt wielu reguł etyki, lecz po prostu zachowywać się tak samo, jak chcielibyśmy, żeby inni postępowali wobec nas. Zaczynamy dawać innym i wiemy, że dając, również otrzymujemy. Otrzymujemy nasze prawa, nasze człowieczeństwo – wszystko.

3. Pokój i unikanie przemocy

Moje badania pokazują, że esencję wszelkiej etyki można zawrzeć w pokoju. Jest to parasol zawierający w sobie wszystkie pozytywne zasady życiowe, takie jak życzliwość, szacunek, przebaczanie. W ten sposób wszystkie z nich mieszczą się pod parasolem pokoju i unikania przemocy. Kiedy używamy tych zasad i stosujemy je w swoim codziennym życiu, nie tylko my sami rozwijamy się i czynimy postęp, lecz przyczyniamy się również do postępu w społeczeństwie.

Uważam za pożyteczne, jeśli nauczyciele przyjmują takie programy razem z uczniami. Koledż Ramanujan umożliwił już branie tych modułów przez nauczycieli i uczniów, co okazało się dużym sukcesem. By poprowadzić to dalej, Centrum na Rzecz Pokoju i Duchowości opracowało kursy dla szkół, takie jak nasz kurs „My, żywi”, z książkami kursowymi, materiałami źródłowymi i materiałami dla nauczycieli dla klas od 1 do 12. Dla szkół średnich i kampusów akademickich opracowaliśmy kurs „Kultura pokoju”, który mamy nadzieję wprowadzić w Koledżu Ramanujan. Dla osób spoza kampusów i korporacji opracowujemy „Program dobrego życia”. Poprzez te programy chcemy dać te kursy światu. Założyliśmy ośrodki w całych Indiach. W wymiarze międzynarodowym umieszczamy je online, tak aby nasze ośrodki i edukatorzy życia mogli rozwijać je dalej. Mam nadzieję, że jest to mały krok w kierunku rozwijania edukatorów życia czy etyków. W ten sposób możemy sami rozwijać się intelektualnie i wnieść wkład w postęp i rozwój.

Top