Konferencja została zwołana na wniosek Jego Najwyższej Obecności, Jego Świątobliwości Dalajlamy, a zorganizowana przez Radę ds. spraw religijnych i kulturowych w Dharamsali oraz przez Centralny Instytut Wyższych Studiów Tybetańskich w Sarnath. Wzięło w niej udział około 350 inkarnowanych lamów (tulku) i opatów z pięciu duchowych tradycji tybetańskich – ningmy, śakji, kagju, gelug i bon. Zaproszono także kilku zagranicznych obserwatorów. Porządek obrad przewidywał dyskusje o przyszłości duchowych tradycji Tybetu na subkontynencie indyjskim, w Tybecie i innych krajach, a także o relacjach z innymi religiami i stosunku do nauki.
Głównym tematem konferencji była ochrona i nie-sekciarskie podtrzymywanie wszystkich duchowych tradycji Tybetu, linii przekazu i innych aspektów kultury, w szczególności w świetle przyszłości Tybetu. Zgromadzeni jednogłośnie potwierdzili przywództwo Jego Najwyższej Obecności, Jego Świątobliwości Dalajlamy i zwrócili się do niego z prośbą, by nadal pozostawał liderem oraz by dla dobra wszystkich Tybetańczyków dalej brał na siebię tę odpowiedzialność, zwłaszcza w kontekście politycznych negocjacji z Chińską Republiką Ludową.
Wielu delegatów przekazało liczne propozycje i zaprezentowało je na trzech ogólnych spotkaniach i dwóch sesjach roboczych sześciu mniejszych grup. Niektóre z nich to:
- Wszyscy powinni połączyć wysiłki i dostępne im zasoby, by ochronić i podtrzymać linie przekazu oraz aspekty kultury zagrożone największym niebezpieczeństwem wymarcia.
- Powinien być wspólny kanon modlitw, wybranych spośród tych przetłumaczonych ze źródeł indyjskich funkcjonujący w klasztorach wszystkich buddyjskich tradycji, a także w zagranicznych ośrodkach Dharmy, tak by wszyscy miele jednoczące poczucie bycia buddystami. Oprócz tego, każda tradycja będzie mieć swoje własne rytuały.
- Należy położyć mniejszy nacisk na rozwijanie zewnętrznego wystroju świątyń i budynków, a większy na wewnętrzny rozwój praktykujących.
- Reguły monastyczne powinny być utrzymywane w większej czystości, powinny istnieć różne kategorie szat dla osób przestrzegających rozmaitych poziomów ślubów. Tak, by na przykład, żonaci lamowie, którzy przyjęli śluby świeckie, nie nosili szat żyjących w celibacie mnichów.
- Więcej uwagi należy poświęcić nie tylko edukacji monastycznej, lecz także edukacji świeckiej społeczności tybetańskiej w zakresie buddyzmu, bon, i innych aspektów kultury tybetańskiej.
- Nauczaniu Dharmy i edukacji buddyjskiej w Tybecie należy poświęcić tyle samo energii, ile poświęca się jej w innych krajach. Najlepsi nauczyciele nie powinni być wysyłani za granicę, lecz powinni skupić swe wysiłki głównie na nauczaniu w klasztorach w Indiach, Nepalu i Bhutanie, by zapewnić przyszłość buddyzmowi i bon.
- Powinno być więcej kontroli nad wysyłaniem lamów do innych krajów i ich podróżami, być może pod nadzorem Rady d/s Religijnych i Kulturalnych. W innych krajach należy położyć większy nacisk na przekazywaniu podstawowych nauk; powinna być także większa kontrola i powściągliwość w udzielaniu zaawansowanych inicjacji i nauk tantrycznych tym, którzy nie są do nich przygotowani.
- Najlepszym środkiem zapobiegającym sekciarskim podziałom jest edukacja. Dlatego, podobnie do programów wymiany, jakie miały miejsce między chrześcijańskim i buddyjskimi klasztorami, takie wymiany powinny mieć miejsce między mnichami i mniszkami pięciu tradycji tybetańskich.
- Tradycji bon należy poświęcić więcej badań naukowych i uwagi, by ukazać starożytność i niepowtarzalność cywilizacji tybetańskiej. Pomoże to również zapobiec usiłowaniom ze strony Chin przedstawiania cywilizacji tybetańskiej jako swego rodzaju pochodnej cywilizacji chińskiej z elementami zapożyczonymi z Indii.
- Należy podjąć wysiłki w celu zachowania literackich tradycji Tybetu, a także poprawy standardów używania języka tybetańskiego.
- Proste książki o nauce i obcych religiach i filozofiach powinny być tłumaczone na język tybetański i nauczane w klasztorach i świeckich szkołach tak, by stanowiły podstawę do dialogu ze współczesnymi prądami umysłowymi za granicą.
- Nowoczesna edukacja musi stać się częścią klasztornego treningu mnichów i mniszek.
- Istotą nauki Buddy są Cztery Szlachetne Prawdy i dwie prawdy, natomiast przy pomocy zręcznych środków teksty klasyczne nauczają fizycznego obrazu wszechświata, który pozostawał w harmonii z wierzeniami starożytnych Indii. Dlatego należy podjąć kroki, by zastanowić się jak przedstawiać istotę nauk Buddy w harmonii z nowoczesnymi teoriami nauki i geografii, mając jednak świadomość, że obecnie akceptowane teorie mogą w przyszłości ulec zmianie.
Uczestnicy przedstawili również wiele dalszych propozycji. Zostaną one opracowywane i choć brak oficjalnego oświadczenia z konferencji, zostaną podjęte kroki w celu realizacji niektórych z nich.
Wszyscy byli zgodni co do tego, że konferencja ta była historyczną okazją. Mimo, że była już to czwarta nie-sekciarska konferencja wszystkich duchowych tradycji Tybetu, była bez wątpienia największą. Należy mieć nadzieję, że konferencje takie będą regularnie organizowane w przyszłości, i być może następnym razem uda się zaprosić także tulku z Tybetu. W międzyczasie powołane zostaną komitety przedstawicieli z każdej z duchowych tradycji Tybetu, by dalej rozwijać przedstawione propozycje w duchu nie-sekciarskiej współpracy.