రెండు సత్యాల నుంచి, నాలుగు సత్యాలు

మన మొదటి సెషన్ లో, మనం ఈ మొదటి లైన్ గురించి చర్చించాము:

పునాది అయిన ఈ రెండు సత్యాల అర్థాన్ని తెలుసుకోవడం ద్వారా, అందులో సమస్త జీవరాశులు ఉంటాయి,

ఈ పూర్తి విషయం ఆధారపడి ఉన్న పునాది రెండు సత్యాల వివరణ, ఇది ప్రతిదీ ఎలా ఉనికిలో ఉంది మరియు పనిచేస్తుంది అని వివరిస్తుంది - మరో మాటలో చెప్పాలంటే, అన్ని విషయాలు ఎలా ఇమిడి ఉంటాయి అని వివరిస్తుంది. ఈ రెండు సత్యాలు, ప్రతి దాని గురించి, రెండూ సరైనవే అందుకే ఇవి నిజం:

• రిలేటివ్ సత్యం: విషయాలు కారణాలు మరియు పరిస్థితులపై ఆధారపడి ఉంటాయి. నిజానికి, విషయాలు వాటి భాగాలు మరియు వాటిని సూచించే భావనలు లాంటి వాటిపై ఆధారపడే ఇతర స్థాయిలు కూడా ఉన్నాయి. ఇక్కడ ముఖ్యమైన విషయం ఏమిటంటే అనుభవపూర్వకమైన అర్థంలో కారణం మరియు ప్రభావం, ముఖ్యంగా కర్మ యొక్క నిర్బంధానికి సంబంధించి సంతోషం మరియు దుఃఖంలా ఉంటాయి.
• లోతైన సత్యం: విషయాలు వాటికవే జరుగుతున్నట్లు మనకు కనిపించనప్పటికీ, అసాధ్యమైన మార్గాల మోసపూరిత రూపాలు రియాలిటీకి అనుగుణంగా ఉండవు. మన అంచనాలకు సరిగ్గా ఉండే అసలైన రియాలిటీ అసలు ఏదీ ఉండదు. కారణాలు మరియు పరిస్థితులతో సంబంధం లేకుండా, పూర్తిగా వాటికవే ఉండే వాటిని "శూన్యత" లేదా "శూన్యం" అంటారు.

ఈ రెండు సత్యాల వేలిడిటీ ఆధారంగా, బుద్ధుడు నాలుగు ఉత్తమమైన సత్యాలను అర్థం చేసుకుని సూత్రీకరించగలిగాడు. ఇది రెండవ లైన్ లో చెప్పబడింది:

ఈ నాలుగు సత్యాల ద్వారా మనం ఎలా జన్మిస్తామో మనకు తెలుసు, కానీ నియంత్రణలో లేని రిపీట్ అయ్యే మన పునర్జన్మను కూడా తిప్పికొట్టగలం.

నాలుగు ఉత్తమమైన సత్యాలను అత్యంత సాక్షాత్కారం పొందిన జీవులు సత్యమైనవిగా చూస్తారు. ఇది ఒక ఆసక్తికరమైన విషయం, ఎందుకంటే ఈ నిజాలను నిజంగా చూసేది బుద్ధులు మాత్రమే కాదు, బుద్ధత్వానికి ముందు ఒక నిర్దిష్ట దశకు చేరుకున్న వారు కూడా. శూన్యత లేదా మరో మాటలో చెప్పాలంటే, లోతైన రియాలిటీ గురించి మనకు తెలియకపోతే ఇది జరుగుతుంది. ఈ అవగాహన పూర్తిగా ఖచ్చితమైనది మరియు నిర్ణయాత్మకమైనది. ఇలా కానందుకు, మనం ఈ విషయాలను వర్గాల ద్వారా తెలుసుకోవడం లేదు.

మనం "కుక్క" లాంటి ఒక రకం గురించి ఆలోచించినప్పుడు, మనకు కుక్కకు సమానమైనది ఏదో ఒకటి ఉంటుంది. ఈ ఆలోచన ప్రతి వ్యక్తికి కొద్దిగా వేరుగా ఉంటుంది, కానీ వీధిలో లేదా ఎక్కడైనా ఒక కుక్కను మనం చూసినప్పుడు, మనం దాన్ని ఒక రకంగా గుర్తిస్తాము. ఒక కుక్క గురించి మనకు ఉన్న ఆలోచన ద్వారా - ఒక నిర్దిష్ట దృశ్యం కాకుండా - మనం ఆ కుక్క యొక్క అవగాహనకు సరిపోతాము. మనం ఏదైనా మనకు తెలియని దాన్ని తెలుసుకున్నప్పుడు, అది ఏ వర్గం లేదా దేనికి ప్రాతినిధ్యం వహించకుండా ఉంటుంది. అందుకే దీనిని "బేర్ కాగ్నిషన్" అని పిలుస్తారు. మీరు వస్తువులను సరిగ్గా అర్ధం చేసుకోకుండా చూస్తారు.

సంస్కృతంలో అత్యంత సాక్షాత్కారం పొందిన జీవులు లేదా ఆర్యులు, రియాలిటీను "నిజం" అనే లాగా అర్ధం చేసుకోరు, "ఇప్పుడు నేను రియాలిటీని చూస్తున్నాను" అని. వాళ్ళు గ్రహించేదాన్ని - రియాలిటీని - ఏ పెట్టెలో లేదా వర్గంలో ఉంచాల్సిన అవసరం లేకుండా దాన్ని పూర్తిగా, ఖచ్చితంగా మరియు నిర్ణయాత్మకంగా అర్థం చేసుకుంటారు. అది అంత సులభం కాదు. మనం బాక్సులను మౌఖికంగా చెప్పకపోయినా, వాటిని మనం ఎప్పుడూ అర్ధం చేసుకునే దాంట్లోనే ఉంచుతాము. అన్నింటికీ భిన్నంగా బాక్సుల్లో వస్తువులు తమంతట తామే ఉండేలా అన్నిటిని పెట్టెల్లో పెడతాం.

భావనాత్మక జ్ఞానం గురించి వివరించాల్సిన అవసరం ఇక్కడ లేదు. విషయం ఏమిటంటే, ఈ విధంగా రియాలిటీని గ్రహించడానికి మీరు బుద్ధుడు కానవసరం లేదు. రియాలిటీను భావరహితంగా గ్రహించినప్పుడు, నాలుగు ఉత్తమమైన సత్యాలను సత్యంగా చూస్తాము మరియు వాటి గురించి మనం ఖచ్చితంగా ఉంటాము.

ఈ నాలుగు సత్యాలు ఏమిటి? మొదటిది బాధ. రెండోది బాధకు కారణం. మూడవది బాధలు మరియు దాని కారణాలను ఆపడం. నాలుగవది బాధలను ఆపడానికి దారితీసే మార్గం లేదా అవగాహన. వీటిని "నిజమైన బాధ", "నిజమైన కారణం" లాంటి వాటిల్లో సత్యాలు అని పిలుస్తారు.

ఈ చర్చ మొత్తం పునర్జన్మ నేపధ్యంలో ఉంటుంది - ఒక ప్రారంభ మరియు అంతులేని మానసిక కొనసాగింపు. పునర్జన్మ అనేది పునాది. ప్రతి క్షణం వ్యక్తి అనుభవించే విషయాల గురించి మనం మాట్లాడాము, అది కారణం మరియు ప్రభావం పరంగా పనిచేస్తే, అది శూన్యం నుంచి ప్రారంభమయ్యే సంపూర్ణ ప్రారంభాన్ని కలిగి ఉండదు. అదే విధంగా, అది శూన్యంగా మారే చివరి క్షణం కూడా ఏదీ ఉండదు. అది అసాధ్యం. కేవలం కారణం మరియు ప్రభావం యొక్క ప్రాథమిక సత్యం నుంచి, వ్యక్తిగత మానసిక కొనసాగింపులకు ప్రారంభం లేదా అంతం లేదని, పునర్జన్మ నిజం కావాలని మనం నిర్ధారించాలి.

నిజమైన బాధ

నిజమైన బాధకు మూడు కోణాలు ఉన్నాయి:

• మొదటిది మన సాధారణ దుఃఖం, దీనిని మనం బాధ అని పిలుస్తాము. మనమందరం ఈ అసంతృప్తిని అనుభవించాము. అసంతృప్తి అనేది బాధతో సమానమైనది కాదు. సుఖం మరియు దుఃఖం, ఆనందం మరియు నొప్పి అనేవి రెండు వేరు వేరు విషయాలు. ఆనందం మరియు నొప్పి శారీరక అనుభూతులు, కానీ సుఖం మరియు దుఃఖం మానసిక స్థితులు. ఎవరైనా నొప్పిని అనుభవించవచ్చు కాని దాని గురించి సంతోషంగా కూడా ఉండవచ్చు, ఒక బలమైన శారీరక వ్యాయామం తర్వాత, ఎవరైనా ఆనందాన్ని అనుభవించవచ్చు కాని సెక్స్ చెయ్యమని బలవంతం చేసినప్పుడు దాని గురించి చాలా బాధలో ఉండవచ్చు. కాబట్టి, ఇవి రెండు వేర్వేరు విషయాలు. ఇక్కడ మనం దుఃఖం గురించి మాట్లాడుతున్నాము, ఇది మనందరికీ తెలుసు, మరియు ఇది అన్ని రకాల బాధలతో నిండిన అధ్వాన్నమైన పునర్జన్మల పరంగా వర్ణించబడింది.
• రెండవ రకాన్ని మార్పు యొక్క బాధ అని పిలుస్తారు, మరియు ఇది మన సాధారణ ఆనందాన్ని సూచిస్తుంది. మన సాధారణ ఆనందంతో సమస్య ఏమిటంటే, అది ఎప్పటికీ నిలవదు లేదా మనల్ని సంతృప్తిపరచదు. మనం ఎప్పుడూ ఎక్కువ కావాలని కోరుకుంటాము, కానీ మనకు ఎక్కువ ఉంటే, మనకు చిరాకు వస్తుంది మరియు అది విచారంగా మారుతుంది. మీకు ఇష్టమైన ఆహారాన్ని ఎక్కువగా తినడం ఒక మంచి ఉదాహరణ, ఇది మిమ్మల్ని అనారోగ్యానికి గురి చేస్తుంది. అప్పుడు మీరు ఇక ఏదీ తినడానికి ఇష్టపడరు, మరియు మీరు అసంతృప్తి చెందుతారు. కాబట్టి, ఇక్కడి సమస్య ఏమిటంటే, మన సాధారణ ఆనందం సంతృప్తికరంగా లేదా స్థిరంగా ఉండదు. మన జీవితం ఎప్పుడూ మారుతూ ఉంటుంది, కొన్నిసార్లు మనం సంతోషంగా ఉంటాము మరియు కొన్నిసార్లు అసంతృప్తిగా ఉంటాము, కానీ ఇందులో ఏ భద్రత ఉండదు. మన చుట్టూ ఏం జరిగినా, ఆ తర్వాతి క్షణంలో మనం ఎలా ఫీలవుతామో తెలియదు. అకస్మాత్తుగా, మనకు అసంతృప్తి, విసుగు లేదా నిరాశగా అనిపించవచ్చు. అది ఎప్పుడూ మారుతూ ఉంటుంది.
• మూడవ రకం బాధను సర్వవ్యాపితమైన బాధ అని అంటారు, మరియు ఇది దుఃఖం మరియు సాధారణ ఆనందం యొక్క ఒడిదుడుకులను అనుభవించడానికి ఆధారం. సంస్కృతంలో సంసారం అని పిలువబడే మన నియంత్రణలో లేని రిపీట్ అయ్యే ఉనికి లేదా పునర్జన్మ దీనికి ఆధారం. జీవితంలోని ఒడిదుడుకులు లేదా సాధారణ సుఖదుఃఖాలను అనుభవించడానికి ఆధారమైన ఒక రకమైన శరీరం మరియు మనస్సుతో మనం పదే పదే పునర్జన్మను పొందుతూనే ఉంటాము. ఇదే అసలైన బాధ, అసలైన సమస్య. రియాలిటీను చూస్తే మనకు కనిపించే ప్రధాన బాధ ఇదే.

బాధ యొక్క అసలైన కారణాలు

మీరు రియాలిటీని చూస్తే, మనం అనుభవించేది ఎప్పుడూ మారుతూ ఉంటుందని మీరు తెలుసుకుంటారు. మనం దీన్ని చూసినప్పుడు, ఇది ఒక కారణం నుంచి వచ్చిందని మనకు అర్థం అవుతుంది. రిలేటివ్ సత్యం యొక్క ప్రధాన అంశం ఏమిటంటే, అన్ని విషయాలు కారణాల నుంచి వస్తాయి, కాబట్టి శ్లోకంలో చెప్పినట్లుగా, మనం ఎప్పుడూ నియంత్రణలో లేని రిపీట్ అయ్యే పునర్జన్మలోకి ప్రవేశించడానికి నిజమైన కారణం ఏమిటి? మరో మాటలో చెప్పాలంటే, ఇది ఎలా జరుగుతుంది? ఈ రిపీట్ అయ్యే చక్రాన్ని కొనసాగించడానికి కారణం ఏమిటి?

మన ఆఖరి సెషన్లో, మనం అసంతృప్తిని అనుభవిస్తే, అది విధ్వంసక ప్రవర్తన యొక్క ఫలితం, మరియు మనం సాధారణ ఆనందాన్ని అనుభవిస్తే, అది నిర్మాణాత్మక ప్రవర్తన యొక్క ఫలితం అని మనం తెలుసుకున్నాము. దీనికి, మనం కర్మను జోడిస్తాము, దీనిని నేను ఎప్పుడూ నిర్బంధం అని వివరిస్తాను. కాబట్టి, మనకు బలవంతపు విధ్వంసక ప్రవర్తన మరియు బలవంతపు నిర్మాణాత్మక ప్రవర్తన ఉన్నాయి. ఇది బుద్ధుని నిర్మాణాత్మక ప్రవర్తన లాంటిది కాదు - కానీ బలవంతపు ప్రవర్తన, ఇక్కడ మనం తప్పనిసరిగా అహం యాత్ర ఆధారంగా మంచి చేయాలి లేదా తప్పనిసరిగా పరిపూర్ణంగా ఉండాలి మరియు ప్రతిదీ సరిగ్గా చేయాలి అనుకుంటాము. ఇది చాలా న్యూరోటిక్ రకం.

మనం బలవంతపు రీతిలో ప్రవర్తిస్తున్నామంటే, దానికి కారణం మనం ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాలు మరియు వైఖరుల ప్రభావంలో ఉన్నాము అని. దీన్ని మనం ఇప్పటికే బలవంతపు విధ్వంసక ప్రవర్తనగా చర్చించాము. కోపంతో మనం ఒకరిని చంపేస్తాము. అత్యాశతో మనం ఏదో ఒక దొంగతనం చేస్తాము; అమాయకత్వంతో, మన పనులకు ఎటువంటి పర్యవసానాలు ఉండవని మనం అనుకుంటాము, "నేను పట్టుబడను. ఏమీ కాదు. నేను దొంగతనం చేస్తే నాకు చాలా సరదాగా ఉంటుంది!" అని.

ఈ బలవంతపు విధ్వంసక ప్రవర్తన వెనుక అజ్ఞానం ఉంది, ఈ పదం తరచుగా "అజ్ఞానం" అని అనువదించబడుతుంది, కానీ ఇది మనం మూర్ఖులమని, గందరగోళానికి గురవుతున్నామని సూచించదు. మనకు ఏమేమి తెలియదు? ముందుగా, కారణం మరియు ప్రభావం గురించి మనకు తెలియదు, మనం నిజంగా దీన్ని అర్థం చేసుకుని నమ్మితే, మనం వినాశకరమైన పనులు చెయ్యము. అది మనకు బాధను కలిగిస్తుందని మనకు సహజంగానే తెలుసు, ఇది శిక్ష కాదు, కానీ మనం సృష్టించే కారణాల ఫలితం.

నిజానికి అజ్ఞానంలో రెండు రకాలు ఉంటాయి. వినాశకరంగా వ్యవహరించడం అంతిమంగా దుఃఖాన్ని తెస్తుందని మనకు తెలియదు, లేదా రివర్స్ పద్ధతిలో ఆలోచిస్తాము, "నేను విధ్వంసకరంగా ప్రవర్తిస్తే, అది నాకు సంతోషాన్ని ఇస్తుంది. నాకు కావలసింది నేను దొంగిలిస్తే, అది నాకు సంతోషాన్ని ఇస్తుంది. నేను నా శత్రువును చంపితే, అది నాకు సంతోషాన్ని కలిగిస్తుంది" అని. వినాశకరంగా వ్యవహరించిన వెంటనే మనకు సంతోషంగా అనిపించినప్పటికీ - "ఆహా, నేను ఆ దోమను చంపాను, ఇప్పుడు నేను విశ్రాంతి తీసుకోగలను!" అని అనుకున్నప్పటికీ, దీర్ఘకాలిక పరిణామాల విషయానికొస్తే, అంటే ఏమి జరిగినా అసంతృప్తి చెందడం, ఇలాంటి విధ్వంసకర ప్రవర్తన దీనికి కారణం అవుతుంది. కాబట్టి, వినాశకరమైన ప్రవర్తన కారణం మరియు ప్రభావం గురించి తెలుసుకోకపోవడం నుంచి వస్తుంది, మరో మాటలో చెప్పాలంటే, రిలేటివ్ సత్యం గురించి తెలుసుకోకపోవడం నుంచి. ఇవన్నీ అర్థం చేసుకోవడం సులభం అని నేను నటించను, ఎందుకంటే ఇది అలా కాదు, కానీ ఇది మనం చెయ్యగల ఒక విషయం.

ఈ విషయాన్ని మనం సంక్షిప్తీకరించినట్లయితే, నేను ఎప్పుడూ అసంతృప్తి చెందడానికి కారణం వీటిని నేను అర్థం చేసుకోకపోవడమే. నా మనస్సు కోపం, దురాశ, అసూయ మొదలైన వాటితో నిండినప్పుడు, అది నన్ను వినాశకరమైన రీతిలో వ్యవహరించేలా చేస్తుంది. ఇది వాస్తవానికి సొంత-విధ్వంసం ఎందుకంటే, దీని ఫలితంగా నేను చాలా సార్లు అసంతృప్తి చెందాను. ఇది మనం చేసుకోవాల్సిన ఒక కనెక్షన్.

మనం అనుభవించే ఆనందం కూడా అజ్ఞానం నుంచే వస్తుంది, కానీ ఈ సందర్భంలో, ఆ విషయాలలో ఉన్న లోతైన సత్యం గురించి మనకు తెలీదు. ఇంకా ఖచ్చితంగా చెప్పాలంటే, అజ్ఞానం నిర్మాణాత్మక మరియు విధ్వంసక ప్రవర్తన రెండింటిని కలిగి ఉంటుందని మనం చెప్పాలి. వినాశకరమైన ప్రవర్తన కోసం, లోతైన సత్యం మరియు సాపేక్ష సత్యం రెండింటి గురించి మనకు తెలియదు. నిర్మాణాత్మక ప్రవర్తన కోసం, మనకు లోతైన సత్యం గురించి తెలియదు. మన తలలో ఒక విధమైన గొంతు ఉంటుంది, అది ఇలా అనుకుంటుంది, “నేను ఏమి చెయ్యాలి? నేను నా స్వంత మార్గాన్ని అనుసరించాలనుకుంటున్నాను! అందుకే నేను బాధపడుతున్నాను." అక్కడ నిజంగా ఒక కనిపించని చిన్న "నేను" అనేది మాట్లాడుతున్నట్లు అనిపిస్తుంది. కానీ ఇది రియాలిటీకి అనుగుణంగా లేదు. అలాంటిదేమీ లేదు. మన ఆలోచనలలో కేవలం మౌఖిక భాగం మాత్రమే ఉంటుంది మరియు ఫిర్యాదు మరియు ఆందోళన చేసే చిన్న "నేను" అనేది ఉండదు. మన ఉనికి గురించి మనకు తెలియనప్పుడు, లోతైన రియాలిటీ గురించి కూడా మనకు తెలియదు, మరియు మనలో ఒక ఫాంటసీ "నేను" అనే ఒక ప్రొజెక్షన్ తో మనం దీన్ని గుర్తిస్తాము. ఇది రియాలిటీకి అనుగుణంగా ఉండదు కాబట్టి, మనం దాని గురించి ఒక అభద్రతా భావానికి లోనవుతాము మరియు మనల్ని మనం సురక్షితంగా ఉంచుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తాము. నిజానికి, మనం ఎప్పటికీ విజయాన్ని సాధించలేము.

ఆ చిన్న "నేను" అనేది మన ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాల నుంచి సురక్షితంగా ఉండటానికి ఉపయోగించే ఒక విధానం. "నేను ఏదైనా పొందగలిగితే, నేను సురక్షితంగా ఉంటాను" అని మనం భావిస్తాము, కాబట్టి మనకు దురాశ మరియు మమకారం మరియు కామం ఉన్నాయి. అప్పుడు మనం ఇలా అనుకుంటాము, "నేను దాన్ని నా నుంచి దూరం చేసుకోగలిగితే, నేను సురక్షితంగా ఉంటాను" కాబట్టి మనకు కోపం మరియు విరక్తి ఉంటుంది. లేదా మనం అమాయకంగా ఉండి "నన్ను బెదిరిస్తున్నది అసలు లేనట్లు నేను నటిస్తే, అది నన్ను సురక్షితంగా ఉంచుతుంది" అని అనుకోవచ్చు. ఈ బేసిస్ మీద, పెరుగుతున్న మన ఒత్తిడి స్థాయిని వదిలేసినప్పుడు వినాశకరమైన ప్రవర్తనను కూడా కలిగి ఉంటాము. కోపంతో మనం అరుస్తాం, బాధపెడతాం, మరియు ఇతరులను చంపుతాం. దురాశతో, ఇతరులను బాధపెట్టే అనుచిత లైంగిక ప్రవర్తనకు పాల్పడతాము. అమాయకత్వంతో, మనం పనివాళ్లుగా మారుతాము, అనారోగ్యకరమైన ఆహారం తింటాము  మరియు అస్సలు వ్యాయామం చెయ్యము. కాబట్టి, ఇవన్నీ లోతైన సత్యం - మనం ఎలా ఉనికిలో ఉన్నాము - మరియు కారణం మరియు ప్రభావం యొక్క అమాయకత్వం నుంచి వస్తాయి.

నిర్మాణాత్మక ప్రవర్తన విషయానికొస్తే, భావోద్వేగాలను కలవరపెట్టడానికి ఆధారం లేకపోయినా, వీటన్నిటి వెనుక ఇప్పటికీ ఈ అమాయకత్వం ఉంది. పరిపూర్ణంగా లేదా మంచిగా ఉండటం ద్వారా మన ఉనికిని నిరూపించడానికి లేదా స్థాపించడానికి మనం ప్రయత్నిస్తాము, ఉత్తమ తల్లిదండ్రులు లేదా మరేదైనా - "ఇది నా తలలో ఈ చిన్న 'నన్ను' అని సురక్షితమైన భావన ఉంటుంది" - ఇది ఎప్పటికీ విజయవంతం కాదు. మనం ఎప్పుడూ సురక్షితంగా ఉండము. ఇతరులకు సహాయం చేస్తూ మనం కొంత సంతోషాన్ని అనుభవించినప్పటికీ, అది సాధారణ ఆనందమే, కాబట్టి ఇది శాశ్వతంగా ఉండదు. మనం దానితో ఎప్పటికీ సంతృప్తి చెందలేము, ఎందుకంటే మనం దానికి తగినంత మంచివాళ్లం కాదని, పరిపూర్ణంగా లేమని మనం అనవసరంగా భావిస్తాము. ఇంకా ఏదో ఒకటి నిరూపించుకోవాలని మనం అనుకుంటాము. ఇది మనం ఎలా ఉన్నామో ఈ అజ్ఞానంపై లోతైన స్థాయిలో ఆధారపడి ఉంటుంది.

మూడవ రకం బాధకు, దుఃఖం మరియు సాధారణ ఆనందం యొక్క హెచ్చుతగ్గులను అనుభవించడానికి ఆధారం, మనకు "ఆధారపడిన 12 లింకులు" అని పిలువబడే చాలా సంక్లిష్టమైన పథకం ఉంటుంది, దీనిని నేను ఇక్కడ వివరంగా వివరించాను, కానీ ఇది కర్మ ఎలా పనిచేస్తుందో వివరిస్తుంది.

సరళమైన మార్గంలో, కర్మ అనేది నిర్బంధాన్ని సూచిస్తుంది, దీని ఆధారంగా మనం కొన్ని విధాలుగా, వినాశకరంగా లేదా నిర్మాణాత్మకంగా వ్యవహరిస్తాము. బలవంతం అంటే ఏమిటి? బలవంతం అంటే ఎవరైనా బలవంతంగా వేళ్లను నొక్కడం లాంటి వాటిపై మీకు నిజంగా నియంత్రణ లేకపోవడం. ఏదో చెయ్యాలనే ఫీలింగ్ కలుగుతుంది. టిబెటన్ పదానికి అర్థం "నేను చెయ్యాలనుకుంటున్నాను, నాకు చెయ్యాలని ఉంది, నేను దానిని చేయడానికి ఇష్టపడతాను", అంటే అరవడం, కౌగిలించుకోవడం లేదా తినడం లాంటి అనుభూతులను. అప్పుడు బలవంతం అనే అంశం వస్తుంది, మరియు మనం దాన్ని చేస్తాము. సింపుల్ గా చెప్పాలంటే, ఇది ఒక నిర్దిష్ట ధోరణిని ఏర్పరుస్తుంది మరియు అది వినాశకరమైన పని అయితే అసంతృప్తిని అనుభవించే ధోరణిని మరియు అది నిర్మాణాత్మక పని అయితే సంతోషాన్ని కలిగిస్తుంది. ఈ ధోరణి కొన్ని పరిస్థితుల ద్వారా ఏదో ఒక సమయంలో మొదలవుతుంది. అది పెరుగుతుంది, అప్పుడు మనకు సంతోషంగా అనిపిస్తుంది, లేదా మనకు అసంతృప్తిగా అనిపిస్తుంది, లేదా మనకు మళ్ళీ అరవాలని అనిపిస్తుంది, లేదా మళ్ళీ కౌగిలించుకోవాలని అనిపిస్తుంది.

ఇది ఒక శాశ్వత విషయం, ఇది ఎప్పుడూ కొనసాగుతూ ఉంటుంది, ఎందుకంటే ఈ రకమైన ప్రవర్తనను కొనసాగించాలనే కోరికను మనం ఎప్పుడూ అనుభవిస్తున్నాము. ప్రవర్తన యొక్క ఈ విధానం ఆగకుండా రిపీట్ అవుతూనే ఉంటుంది, ఎందుకంటే దాన్ని మనం ఎప్పుడూ వాడుతూ బలపరుస్తాము కాబట్టి. అందుకే, మనం ఎప్పుడూ సుఖదుఃఖాల యొక్క ఒడిదుడుకులను అనుభవిస్తున్నాము.

ఇక్కడ, అత్యంత సంబంధిత ప్రశ్న ఏమిటంటే, ఈ ధోరణులు ఫలితాన్ని ఉత్పత్తి చెయ్యడానికి ఎలా సహాయపడతాయి, అలా ఆ ప్రవర్తనను మనకు ఎలా రిపీట్ చెయ్యాలని అనిపిస్తుంది? ఇది చాలా కష్టంగా ఉన్నప్పటికీ, 12 లింకులతో చాలా అందంగా వివరించబడింది. ఇది ఎప్పుడూ మారుతూ ఉంటుంది మరియు ఇది ప్రత్యేకంగా నాటకీయంగా ఉండవలసిన అవసరం లేదు. మనం నిద్రపోతున్నప్పుడు కూడా, మనం సరిగ్గా నిద్రపోని స్థితిలో సంతోషంగా లేని స్థితిలో మనం ఉండవచ్చు. కాబట్టి, దుఃఖాన్ని మరియు సాధారణ ఆనందాన్ని అనుభవించినప్పుడు మన మానసిక స్థితి ఏమిటి? దీనికి సంస్కృత పదం త్రిష్ణ, దీని అర్థం "దాహం". ఇది సాధారణంగా "కోరిక" అని అనువదించబడుతుంది, కానీ ఈ పదానికి దాహం అని అర్థం వస్తుంది.

సాధారణంగా, మనం దుఃఖాన్ని అనుభవించినప్పుడు, దాహం నుంచి బయటపడాలని మనం కోరుకుంటే, దాన్ని వదిలించుకోవడానికి మనం దాహంతో చనిపోతున్నాము. మనం ఆనందాన్ని అనుభవించినప్పుడు, మనం దాన్ని వదులుకోవాలని కోరుకోము, ఇంకా ఎక్కువ దాహంతో ఉంటాము. మీకు నిజంగా దాహం వేసినప్పుడు మరియు మీరు ఆ మొదటి సిప్ తీసుకున్నప్పుడు - ఇక చాలు అని అనిపిస్తుంది, కదా? మీరు దాని నుంచి విడిపోవాలని కోరుకోరు, కానీ ఇంకా ఎక్కువ కావాలనుకుంటారు. అప్పుడు, "నేను ఈ దుఃఖాన్ని వదిలించుకోవాలి," "నేను ఈ ఆనందాన్ని వదులుకోకూడదు" అని అనుకోవడం, ఇది కర్మ ధోరణులను ఉత్తేజపరుస్తుంది. ఇది అన్ని బాధలకు అసలైన కారణం. కాబట్టి, సంతోషం మరియు దుఃఖం మొదలైన వాటిని అనుభవించే ధోరణులు, ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాలతో కూడిన మన బలవంతపు ప్రవర్తన నుంచి వస్తాయి, అవి రియాలిటీ గురించి లోతైన స్థాయిలో మనకు తెలియకపోవడం నుంచి వస్తాయి - మన భావాలు ఎలా ఉంటాయి (అవి ఎప్పుడూ మారుతూ ఉంటాయి) మరియు మనం వాస్తవంగా ఎలా ఉన్నాము (ఏదో ఒక విధంగా మన తలలలో కలిగే అభద్రతా భావన నుంచి కాదు).

ఈ అజ్ఞానం ప్రాథమిక కారణం, మరియు ఇది మన నిర్మాణాత్మక మరియు విధ్వంసక ప్రవర్తన రెండింటితో ముడిపడి ఉంటుంది. ఇది నిజమైన ఇబ్బందిని కలిగించేది, ఇది సంతోషంగా మరియు అసంతృప్తిగా ఉండే ధోరణులను మరియు మన ప్రవర్తనను రిపీట్ చేసే ధోరణులను నిజంగా ఉనికిలో ఉంచుతుంది. ఈ దాహాన్ని గమనిస్తే, మనం ఎలా ఉన్నామో తెలియని ఈ దాహానికి ఇది అంతర్లీనంగా ముడిపడి ఉంటుంది. "నేను మాత్రమే ముఖ్యం, కాబట్టి నేను ఈ ఆనందం నుంచి = విడిపోకూడదు" అని మనం అనుకుంటాము. నేను సంతోషంగా లేను" అని చెప్పడం చాలా ముఖ్యం, "సరే, నేను సంతోషంగా ఉన్నా అసంతృప్తిగా ఉన్నా... ఏంటి ఇప్పుడు?" మన నిరంతర పునర్జన్మ కొనసాగడానికి అసలు కారణం ఈ రెండు సత్యాల గురించి మనకు తెలియకపోవడమే.

బాధలకు గల కారణాలను నిజ౦గా ఆపివెయ్యడ౦

మూడవ సత్యం ఏమిటంటే, నిజమైన అడ్డంకులు, ఇక్కడ బాధలకు కారణాలు ఆగిపోతాయి, మరియు వాటి నుంచి వచ్చే దుఃఖం కూడా. రియాలిటీ యొక్క ఈ అజ్ఞానాన్ని శాశ్వతంగా తొలగించడం ఎలా సాధ్యపడుతుంది? రియాలిటీకి సంబంధం లేని దాన్ని మీరు గ్రహించినప్పుడు, దానికి పునాది ఉండదు. ఇది నిజమైన దేనితోనూ సరిపోలదు, కాబట్టి దాన్ని సమర్థించేది ఏదీ ఉండదు.

ఉదాహరణకు, ఒక థియేటర్ నిర్మాణంలో మీకు కొన్ని దృశ్యాలు ఉన్నప్పుడు, దానిని పట్టుకునే కొన్ని కర్రలు ఉంటాయి. టిబెటన్ పదానికి అర్థం ఏమిటంటే, అసాధ్యమైన వాటి గురించి మన అంచనాలను పట్టుకునే ఈ కర్రల లాంటిది ఇంకొకటి ఉండదు. ఆ దృశ్యాలను ఏదీ పట్టుకోకపోతే ఏమి జరుగుతుంది? అది కింద పడిపోతుంది.

మన దగ్గర ఉన్న తప్పు అంచనాలను ఏదీ ఆపదనే నిజంపై మీరు దృష్టి పెట్టగలిగితే, ఆచరణతో, చివరికి మీరు ఈ సాక్షాత్కారంపై శాశ్వతంగా దృష్టి పెట్టవచ్చు. ఆ దృశ్యాలు ఎప్పటికీ నిలబడే పరిస్థితి ఉండదు. "నేను ఏమి చెయ్యాలి?", "నేను పరిపూర్ణంగా ఉండాలి", "నా దారి నేను చూసుకోవాలి" అని నా బుర్రలోపల ఉన్న ఆలోచన ఇక పోతుంది. మన అంచనాలను ఏదీ అడ్డుకోలేదని మనం తెలుసుకున్నప్పుడు, మన మనస్సు ఇకపై ఏ అసాధ్యమైన దాన్ని ప్రొజెక్ట్ చేయదు. ఈ బేసిస్ మీద, మనం ఇకపై ఆ ధోరణులను వాడము, ఎందుకంటే వాటిని సరిగ్గా ఉపయోగించడానికి మన దగ్గర ఏమీ ఉండదు. ఇకపై ఎప్పుడూ ఈ ఆలోచన ఉండదు: "నేను, నేను, నేను. నేనే సంతోషంగా ఉండాలి, నేను దుఃఖంలో ఉండకూడదు!" అని.

ఈ ధోరణిని అనుసరించడానికి ఏమీ లేకపోతే, మీకు ఇంక వేరే ఏ ధోరణి ఉంటుందని మీరు చెప్పలేరు. ఏదో ఒక ఫలితం ఉంటేనే ఏదైనా జరుగుతుంది. మరో మాటలో చెప్పాలంటే, ఒక ధోరణి యొక్క పూర్తి భావన ఫలితంపై ఆధారపడి ఉంటుంది. ఫలితం లేకపోతే, దానిని ఉత్పత్తి చేసే ధోరణి అసలు ఉండదు.

నియంత్రణలో లేని రిపీట్ అయ్యే పునర్జన్మను ఈ విధంగా తిప్పికొట్టవచ్చు. మన మనస్సులు మొదటి నుంచి ధోరణులతో నిండి ఉన్నప్పటికీ, వాటిని యాక్టివేట్ చెయ్యడానికి ఏమీ లేకపోతే, అవి అస్సలు ఉనికిలో ఉండవు. మనం రియాలిటీ యొక్క అవగాహనతో ఉన్నప్పుడు, ఎక్కువ ధోరణులను తీసుకువచ్చే బలవంతపు ప్రవర్తనను మనం నిర్మించుకోలేము. ఈ విధంగా, నియంత్రణలో లేని రిపీట్ అయ్యే పునర్జన్మ ఆధారం శాశ్వతంగా పోతుంది. ఇది నిజమైన అడ్డంకి మరియు మనం దీని నుంచి విముక్తిని పొందుతాము.

నిజమైన అడ్డంకిని తీసుకురావడానికి నిజమైన మనస్సు మార్గం

నాలుగవ ఉత్తమమైన సత్యం సాధారణంగా "నిజమైన మార్గం" గా అనువదించబడుతుంది మరియు ఇది ఒక మార్గం లాగా మిమ్మల్ని ఒక లక్ష్యం వైపు నడిపించే మానసిక లేదా అవగాహనను సూచిస్తుంది. ఇది ఈ రెండు సత్యాల యొక్క సరైన మరియు నిర్ణయాత్మక అవగాహన. మనం దానికి ఎంతగా అలవాటు పడతామో, అలా చివరికి అది ఎప్పుడూ మనతోనే ఉంటుంది, ఇది నియంత్రణలో లేని రిపీట్ అయ్యే పునర్జన్మ యొక్క నిజమైన అడ్డంకికి దారితీసే మార్గంగా మారుతుంది.

మనం రెండు సత్యాల నుంచి నాలుగు సత్యాలను పొందిన విధానం ఇదే.

సంసారంలోకి మనం ఎలా ప్రవేశించాలి? మనం చూస్తున్న శ్లోకం ప్రకారం, ఇది నాలుగు ఉత్తమమైన సత్యాలలో మొదటి రెండు, అంటే నిజమైన బాధ మరియు నిజమైన కారణాలతో చర్చించబడింది. ప్రాథమికంగా, ఈ రెండు సత్యాల గురించి ఉన్న గందరగోళం వల్ల సంసారంలోకి ప్రవేశిస్తాము. మనకు రియాలిటీ అంటే ఏంటో తెలియదు, లేదా అది నిజంకు చాలా వేరుగా ఉంటుందని అనుకుంటాము. దీని నుంచి మనం ఎలా బయటపడాలి? మూడవ మరియు నాలుగవ ఉత్తమమైన సత్యాలు, నిజమైన అడ్డంకులు మరియు నిజమైన మనస్సుల మార్గాలు. కాబట్టి, రియాలిటీ యొక్క రెండు సత్యాలను మనం తెలుసుకోకపోవడం వల్ల, నాలుగు ఉత్తమమైన సత్యాలలో మొదటి రెండు మాత్రమే మనకు లభిస్తాయి, మరియు వాటిని తెలుసుకోవడం ద్వారా, మిగతా రెండింటిని తెలుసుకోగలుగుతాము.

ఇది చాలా సంక్లిష్టమైన అంశం అయినప్పటికీ, బౌద్ధమతం వివరించే లక్ష్యాలను సాధించడం నిజంగా సాధ్యమేనని మరియు మన అభ్యాసంతో మనం లక్ష్యంగా పెట్టుకున్నవాటిని బౌద్ధ బోధనలతో నమ్మకం తెచ్చుకుంటామని మనకు తెలుస్తుంది. వీటన్నిటినీ మనం సరిగ్గా అర్థం చేసుకున్న తర్వాత, దాన్ని సూచించే ఇతర అన్ని విషయాలతో దాన్ని కలిపి ఉంచవచ్చు. ధ్యానంతో, మనం దానితో మనల్ని మనం పరిచయం చేసుకుంటాము: రియాలిటీని చూడటం మనం ఒక అలవాటుగా చేసుకుంటాము.

వినడం, ఆలోచించడం మరియు ధ్యానం చెయ్యడంతో, మన సాధనతో మనం లక్ష్యంగా పెట్టుకున్నది సాధ్యమేనని, అది నిజమని, అది సాధించడం కుదురుతుందని, దానికి సరైన కష్ట పడితే మనమే దాన్ని సాధించగలమని నమ్మకాన్ని పొందవచ్చు. ఈ విధంగా, మన ప్రాక్టీస్ ఇంకా బాగా స్థిరంగా మారుతుంది, ఎందుకంటే ఇది మనం లక్ష్యంగా పెట్టుకున్నది కుదురుతుందిలే అనే నమ్మకంపై ఆధారపడి ఉండదు. దానికి బదులుగా, మనం ముందే ఊహిస్తూ ఉంటాము.