మన రోజువారీ జీవితంలో కర్మ యొక్క సంబంధం

ఈ కర్మ సామర్థ్యాలు మరియు ధోరణుల నుంచి అనేక రకాల ఫలితాలు వస్తాయి. సర్వసాధారణంగా మన అనుభవంలోని ప్రతి క్షణం ఏదో ఒక స్థాయిలో సంతోషం లేదా దుఃఖాన్ని అనుభవించడం జరుగుతుంది. అది అసంతృప్తి అయితే, అది విధ్వంసక ప్రవర్తన యొక్క ఫలితం, మరియు అది సంతోషం అయితే, అది నిర్మాణాత్మక ప్రవర్తన యొక్క ఫలితం.

అంతేకాకుండా ఇంతకుముందు లాంటి యాక్షన్ ను రిపీట్ చెయ్యాలనే ఫీలింగ్ కూడా వస్తుంది. కర్మ నేరుగా కర్మ పరిణామాల నుంచి రాదు. ముందుగా, ఒకరిని తిట్టడం లేదా వారిని కౌగిలించుకోవడం లాంటి భావన కలుగుతుంది. ఆ ఫీలింగ్ ఆధారంగా, మనల్ని పనిలోకి ఆకర్షించే దాన్ని నిజంగా చేయాలనే కోరిక ఉంటుంది. ఆ భావానికి, కోరికకు మధ్య చెప్పుకోదగిన తేడా ఉంటుంది. ఏదైనా చెయ్యాలనే భావన అనేది దాన్ని కోరుకోవడం లేదా చెయ్యాలనుకోవడం వంటిది. కానీ "ఫీలింగ్" అనేది కనీసం ఆంగ్లంలో, కోరుకోవడం లేదా కావాలనుకోవడం కంటే కొంచెం వివరణాత్మకంగా ఉంటుందని నేను అనుకుంటున్నాను. ఇది తక్కువ ఉద్దేశపూర్వకమైనది. మనం ఇంతకు ముందు చేసిన దాన్ని రిపీట్ చేయాలని భావిస్తాము మరియు అదే పరిస్థితికి తిరిగి రావాలని కూడా అనుకుంటాము. అయితే, అవతలి వ్యక్తి మన పట్ల మనం ప్రవర్తించిన విధంగా ప్రవర్తించడం ఖచ్చితంగా మన కర్మ సామర్థ్యాలు మరియు ధోరణుల ఫలితం కాదు. స్పష్టంగా చెప్పాలంటే, అది వారి కర్మ సామర్థ్యాలు మరియు ధోరణుల నుంచి వచ్చింది, మన నుంచి కాదు. ఆ పరిస్థితిలోకి రావాలన్నా, ఈ వ్యక్తిని కలవాలనే అనే భావన మాత్రమే మన వైపు నుంచి వస్తుంది.

ఈ సందర్భంలో, ప్రత్యేకంగా మన కర్మ సామర్థ్యాల నుంచి వచ్చే మరొక విషయం ఏమిటంటే, మనకు ఉన్న వాస్తవ జీవన రూపం, శరీరం మరియు మానసిక కార్యాచరణ రకం. ఉదాహరణకు, మనకు కుక్క మెదడు లేదా మానవ మెదడు ఉంటే మనం వేర్వేరు మానసిక సామర్థ్యాలను అనుభవిస్తాము. క్షీరదంగా పునర్జన్మ విషయంలో, ఒక నిర్దిష్ట తల్లిదండ్రుల వీర్యం మరియు అండంతో కలవడానికి మానసిక కొనసాగింపును తీసుకువచ్చేది కర్మ సామర్థ్యాలు. ఆ విధంగా మనం తీసుకునే జీవ రూపం, శరీరం ఈ కర్మ సామర్థ్యాల నుంచి ఫలితాలను ఇస్తాయి.

మన రోజువారీ జీవితంలో మన అనుభవాలను పరిశీలిస్తే, మనం అనుభవించే సుఖదుఃఖాలు, ఏ భావాలు ఉన్నా, ఏవైనా చేయవలసి వచ్చినా, ఏదో ఒకటి చెప్పాలన్నా అవి ఈ జన్మలో మన ఇంతకుముందు కర్మ సామర్థ్యాలు, ధోరణుల పక్వానికి వచ్చినవే అని భావిస్తుంటాం. కానీ కొన్ని రకాల కర్మ ప్రవర్తనలు మాత్రమే ఈ జన్మలో వారి సామర్థ్యాలు మరియు ధోరణులను పరిపక్వం చేస్తాయి. వీటిలో నెగెటివ్ మరియు పాజిటివ్ ప్రవర్తన చాలా బలంగా ప్రేరేపించబడతాయి, ప్రత్యేకించి మన ఉపాధ్యాయులు లేదా తల్లిదండ్రులు లాంటి వాళ్ళు మన పట్ల చాలా దయగా ఉన్నవారిని ఉద్దేశించినట్లయితే. ఈ జన్మలో వచ్చినవి, ఈ పక్వానికి వచ్చే వాటిలో ఎక్కువ భాగం మునుపటి జన్మలలో కర్మ సామర్థ్యాలు మరియు ధోరణుల ఫలితాలే.

ఈ విషయం బహుశా మనలో చాలా మందికి అర్థం కావడం చాలా కష్టంగా ఉండవచ్చు. పాశ్చాత్యులుగా, మనలో చాలా మందికి గతం మరియు భవిష్యత్తు జీవితాల గురించి అస్సలు నమ్మకం ఉండదు. అది వేరే విషయం, దురదృష్టవశాత్తూ, గతం మరియు భవిష్యత్తు జీవితాలను పరిశోధించడానికి మరియు వాటి గురించి మనం ఎలా నమ్ముతాము అనే దాని గురించి తెలుసుకోవడానికి ఈ సందర్భంలో మనకు సమయం లేదు. ఏదేమైనా, పునర్జన్మను నమ్మకుండానే, కర్మ యొక్క పూర్తి చర్చ మన జీవితాలలో మరియు మనకు ఏమి జరుగుతుందో దాన్ని ఎలా ఎదుర్కోవాలో అనే చాలా బలమైన ప్రాముఖ్యతను కలిగి ఉంటుందని నేను అనుకుంటున్నాను.

జీవితంలో మనం అనుభవించే విషయాలను ఎదుర్కోవటానికి, మనం శ్రద్ధను పెంపొందించుకోవాలి. శ్రద్ధ, లేదా శ్రద్ధ వహించడం అనేది ఒక నిర్దిష్ట వస్తువుతో మన మానసిక కార్యకలాపాలను నిమగ్నం చేసే మానసిక కారకం. ఆ వస్తువును మనం ప్రతి క్షణం అనుభవిస్తున్నప్పుడు, పాశ్చాత్య వలయాలు దాన్ని "బుద్ధిపూర్వకత" అని పిలుస్తాయి, అయినప్పటికీ ఇది నిజానికి ఒక మానసిక కారకం "బుద్ధిపూర్వకత" యొక్క బౌద్ధమత అర్థం కాదు. మన మానసిక మరియు భావోద్వేగ జీవితాలలో ఏమి జరుగుతుందో మనం శ్రద్ధ వహించినప్పుడు, బుద్ధిపూర్వకత అనేది మానసిక జిగురు లాగా, ఆ శ్రద్ధను కోల్పోకుండా నిరోధించే మానసిక కారకం. మనం ఇంకా శ్రద్ధగా మారుతున్నప్పుడు, మనకు ఏదైనా చెయ్యాలని అనిపించినప్పుడు లేదా ఏదైనా చెప్పాలని అనిపించినప్పుడు మనం దాన్ని బాగా గమనించగలుగుతాము. అది వచ్చినప్పుడు మనం గ్రహించగలం మరియు ఏదైనా చెయ్యాలని అనిపించినప్పుడు మరియు నిజానికి మనల్ని సంబంధిత ప్రవర్తనలోకి తీసుకువచ్చే బలవంతపు కోరికను అనుభవించడం మధ్య ఒక నిర్దిష్ట స్థలాన్ని మనం గమనించవచ్చు.

వ్యావహారికంగా, ఆంగ్లంలో, కొంతమంది వ్యక్తులు ఆలోచించకుండా వారికి అనిపించే మొదటి విషయాన్ని మాత్రమే చెబుతారని మనం చెప్తాము. వారు ఏమి మాట్లాడుతారు లేదా ఏమి చేస్తారు అనే దాని గురించి వారికి అంతర్గత స్పృహ ఉండదు. ఏది వచ్చినా ఆవేశంగా చేస్తారు లేదా మాట్లాడుతారు. కానీ ఆ భావన వచ్చినప్పుడు మరియు ఆ భావన ఆధారంగా మనం వ్యవహరించినప్పుడు మధ్య ఒక ఖాళీ ఉందని మనం గమనించినప్పుడు, ఆ భావనపై పనిచేయాలా వద్దా అని నిర్ణయించడానికి "వివక్ష అవగాహన" అని పిలువబడే దాన్ని ఉపయోగించడానికి ఇది అనుమతిస్తుంది. ఒక పని సహాయపడుతుందా లేదా చాలా సమస్యలను కలిగిస్తుందా అని మనం వివక్ష చూపిస్తాము. ఇది చాలా సమస్యలను కలిగిస్తే, అది వినాశకరమైనదని మనం అర్థం చేసుకున్నాము మరియు మనం దాన్ని అమలు చెయ్యము. ఉదాహరణకు, "మీరు ఎంత వికృతమైన దుస్తులు ధరిస్తున్నారు" అని మనం ఎవరికీ చెప్పాల్సిన అవసరం లేదు. ఇది నిజంగా సహాయపడదు, కదా?

ఇక్కడ విషయం ఏమిటంటే, కొన్ని విధాలుగా వ్యవహరించడం లేదా మాట్లాడటం యొక్క ఈ భావాలు అలవాట్ల నుంచి వచ్చాయని మనం అర్థం చేసుకున్నాము - నేను ఇక్కడ కర్మ సామర్థ్యాలు మరియు ధోరణులకు సాధారణ పదంగా "అలవాట్లు" అని ఉపయోగిస్తున్నాను. ఈ అలవాట్లు ఈ జన్మ నుంచి వచ్చాయా లేదా ఇంతకుముందు జన్మల నుంచి వచ్చాయా అనేది నిజానికి అనవసరం. ముఖ్యమైన విషయం ఏమిటంటే, మనం ఇంతకుముందు నమూనాలు మరియు ఇంతకుముందు అలవాట్ల ఆధారంగా తప్పనిసరిగా అలాగే ప్రవర్తిస్తున్నాము మరియు వాటికి బానిసగా ఉండటానికి ఎటువంటి కారణం లేదు. మనం మనుషులం, తమ ప్రవృత్తులపై నియంత్రణ లేకుండా వ్యవహరించే జంతువులము కాదు. మనుషులుగా మనకు తెలివితేటలు ఉంటాయి. దీని అర్థం ఏది సహాయకారిగా మరియు ఏది హానికరం అని గుర్తించే సామర్థ్యం. గత జన్మలు ఉన్నా లేకపోయినా, మన చెడు అలవాట్ల ఆధారంగా వ్యవహరించడం నిజంగా మూర్ఖత్వమని, అది మనకు ఇంకా సమస్యలను తెచ్చిపెడుతుందని మనం గమనించవచ్చు. మనల్ని మనం ఎక్కువ సమస్యలు కలిగించుకోవడం ఇష్టం ఉండదు కాబట్టి, చెడు అలవాట్ల ఆధారంగా తప్పనిసరిగా వ్యవహరించడం ద్వారా వాటిని అధిగమించడానికి మనం ప్రయత్నిస్తాం.

కొన్ని విధాలుగా, మన బలవంతపు ప్రవర్తన యొక్క రిపీట్ అయ్యే నమూనాలను వ్యసనాల లాగా చూడాలి. ఆల్కహాల్, సిగరెట్లు, మాదకద్రవ్యాలకు బానిస కావచ్చు. కానీ, జూదం, లేదా సెక్స్ లేదా వ్యక్తులను తిట్టడం లాంటి పనులకు కూడా మనం బానిసలు కావచ్చు. వ్యసనాలను అధిగమించడానికి బౌద్ధమత మరియు బౌద్ధేతర పద్ధతులు చాలా ఉన్నాయి. మనం ఈ పద్ధతులను మనస్సాక్షిగా ఉపయోగించాలి, లేకపోతే, మనం నియంత్రణను కోల్పోయి ఇంకా ఎక్కువ సమస్యలను సృష్టిస్తాము.

ఏదైనా వ్యసనం కార్యక్రమంలో మొదటి దశ మనం వ్యసనపరులమని గుర్తించడం మరియు అంగీకరించడం. ఇది చాలా అవసరం. సమస్యను తొలగించడానికి కృషి చెయ్యడానికి ముందు మనం దాన్ని గుర్తించాలి. ఏదేమైనా, కొన్ని వ్యసన కార్యక్రమాలు వ్యసనపరుడిగా ఉండటం వారి నిజమైన, మారని గుర్తింపు అని ప్రజలు నమ్మడానికి దారితీస్తాయి మరియు ఎవరూ నిజంగా వ్యసనపరులుగా ఉండలేరు; మన వ్యసనపరుడైన ప్రవర్తన యొక్క నిజమైన ముగింపును మనం ఎప్పటికీ సాధించలేము. ఏదేమైనా, బౌద్ధమత ఆలోచన నుంచి, సొంత-విధ్వంసక ప్రవర్తనలకు మన వ్యసనాలతో సహా అన్ని వ్యసనాలను మనం నిజంగా ఆపగలము, అలా అవి మళ్లీ రాకుండా ఉంటాయి. బౌద్ధమత అభ్యాసకులుగా మన లక్ష్యం అదే.

మన బలవంతపు ప్రవర్తన యొక్క వ్యసనపరుడైన నమూనాలను అధిగమించడానికి ఇక్కడే త్యాగం వస్తుంది. దేనినైనా వదిలించుకోవాలనే సంకల్పం, దాన్ని వదులుకోవడానికి సిద్ధపడటమే త్యాగం. దానితో ముడిపడి ఉన్న భావోద్వేగ భావన పూర్తిగా అసహ్యంగా మరియు విసుగుగా అనిపిస్తుంది: మన ప్రవర్తనా వ్యసనాలతో మనం విసుగు చెందుతాము, అవి సొంత-విధ్వంసక నెగెటివ్ వ్యసనాలు లేదా న్యూరోటిక్ పాజిటివ్ వ్యసనాలు. ఉదాహరణకు, ఎప్పుడూ మన కోపంతో అరవడం ద్వారా మనం విసుగు చెందుతాము, లేదా అబ్సెసివ్గా చేతులు కడుక్కోవడంతో విసుగు చెందుతాము. అందువల్ల, మనం ఇప్పుడే చేతులు కడుక్కున్నా మళ్ళీ అరవడం లేదా కడుక్కోవాలని అనిపించినప్పుడు, అలాంటి అనుభూతిని కూడా వదిలించుకోవాలనే మన సంకల్పాన్ని పునరుద్ఘాటిస్తాము. మొదటి అడుగుగా, కనీసం అలాంటి భావాలను ప్రదర్శించకూడదనే మన సంకల్పాన్ని పునరుద్ఘాటిస్తాము, ఆ తర్వాత మనం సొంత నియంత్రణను పాటిస్తాము మరియు అలా చేయకుండా ఉంటాము. కానీ, నిజానికి, సొంత నియంత్రణ మొదటి దశ మాత్రమే. మన బలవంతపు ప్రవర్తన యొక్క లోతైన కారణాన్ని తొలగించడానికి మనం ఇంకా లోతుగా ఆలోచించాలి.

కర్మపై బోధనలను మన రోజువారీ జీవితంలో అన్వయించడానికి ప్రయత్నిస్తున్నప్పుడు, మనం అనుభవించే ప్రతి దానికి ఏదో ఒక విధంగా మనం అర్హులం అనే అపార్థాన్ని వదిలేయాలి ఎందుకంటే అది మన కర్మ యొక్క పక్వానికి వస్తుంది. ఈ ఓటమి వైఖరితో, మనం గతంలో చెడ్డ అబ్బాయిలు లేదా అమ్మాయిలు అని భావిస్తాము, ఇప్పుడు మనకు ఏమి జరుగుతుందో అది మనకు శిక్షగా అర్హతను కలిగి ఉన్నాము. మనం లక్ష్యాన్ని చేరుకోకపోతే, దానిపై ఎవరూ బాణం వేయరని శాంతిదేవుని బోధనలు మనకు కనిపిస్తాయి. గతంలో మనం వినాశకరంగా వ్యవహరించక పోయి ఉంటే, ఇప్పుడు ప్రజలు మనపై కోపం తెచ్చుకోవడం, మమ్మల్ని చెడుగా చూడటం లాంటివి జరిగేవి కావు. శాంతిదేవుని ఉద్దేశం అవతలి వ్యక్తిని నిందించడం కాదు, ఆ నిందను మన మీద వేసుకోవడం. అయితే, మనం అంత చెడ్డ వ్యక్తి అని, మనకు ఎదురయ్యే బాధలకు మనం అర్హులమని భావించే స్థాయికి వెళ్లాలని దీని అర్థం కాదు. మనం నోరు మూసుకోవాలి, ఫిర్యాదు చెయ్యకుండా మన శిక్షను మనం అంగీకరించాలి. కర్మపై బోధనలతో వ్యవహరించడానికి ఇది ఆరోగ్యకరమైన మార్గం లేదా వాటిని ఆచరణలో పెట్టడానికి ఉద్దేశించిన మార్గం అని నేను అనుకోను.

ఈ ప్రాణాంతక ఆలోచనకు బదులుగా, కర్మ బోధనల యొక్క ఇతర విషయాలను మనం రోజువారీ జీవితంలో వాటి నుంచి ఎలా ప్రయోజనం పొందాలో చూడాలి. ఇప్పుడు మనకు ఏదైనా జరిగినప్పుడు, కర్మ బోధనల నుంచి కారణం మన ఇంతకుముందు ప్రవర్తనలో ఉందని మనం ఊహించవచ్చు. అనేక బోధనలు మన౦ అనుభవి౦చే దానికి, ఇంతకుముందు ప్రవర్తనకు మధ్య ఉన్న స౦బ౦ధాన్ని వివరిస్తాయి. ఉదాహరణకు, మనం ఎప్పుడూ కొనసాగని సంబంధాలను అనుభవిస్తే, మనం ప్రియమైన వారితో ఉండలేకపోతే, లేదా ప్రజలు ఎప్పుడూ మనతో విడిపోతుంటే, అది ఇతరుల గురించి విభజనగా మాట్లాడటం యొక్క ఫలితంలా ఉంటుంది. మనం వారి స్నేహితుల గురించి ప్రజలకు అసభ్యకరమైన విషయాలు చెప్పాము, అప్పుడు దాని వల్ల వారు విడిపోతారు. మన స్నేహితులు మనల్ని విడిచి వెళ్లిపోయినప్పుడు, దాని నుంచి మన కర్మ పరిపక్వం చెందుతుంది, దీనిలో ఇతరులు మనలాగే ఏదో చేసే పరిస్థితులను మనం అనుభవిస్తున్నాము. 

విభజనాత్మకంగా మాట్లాడటం వల్ల వచ్చే వేరే విషయం ఏమిటంటే, ఈ రకమైన ప్రవర్తనను రిపీట్ చెయ్యాలనే బలవంతపు భావన. ఈ విషయాన్ని దృష్టిలో ఉంచుకొని, కర్మ గురించి మన అవగాహనను ఒక నిర్మాణాత్మక సాధనంగా మార్చుకోవాలంటే, మనల్ని మనం నిజాయితీగా పరీక్షించుకోవాలి. ఎదుటివారిని ఇష్టపడే, పనిచేసే, చదువుకునే, వారితో స్నేహంగా మెలిగేవారిని విమర్శించడం లేదా వారి గురించి అసభ్యకరమైన విషయాలు చెప్పే ధోరణి మనకు ఉందా? బహుశా మనం అతిగా విమర్శిస్తున్నామని గమనించవచ్చు. మనం అరుదుగా వారి గురించి మంచి మాటలు చెబుతాము మరియు కొన్ని చెడు మాటలు మాత్రమే చెబుతాము. ఇది చాలా సాధారణం, కదా? ఇతరుల లోపాలను ఎత్తిచూపడానికి మరియు వాటి గురించి అందరికీ చెప్పడానికి మరియు దాని గురించి ఫిర్యాదు చెయ్యడానికి మనం నిజంగా ఆత్రుతగా ఉన్నాము. కానీ, ఇతరుల మంచి లక్షణాలపై మనం ఎంత తరచుగా దృష్టి పెడతాము మరియు వాటిని ఇతరులకు ఇచ్చి ప్రశంసిస్తాము? మనలో చాలా మందికి, ఇది చాలా అరుదైన విషయం.

కర్మపై ఈ బోధల నుంచి మనం నేర్చుకోగల మరియు మన రోజువారీ జీవితంలో అన్వయించుకోగల అత్యంత ఉపయోగకరమైన అంశాలలో ఇది ఒకటి. మన విలక్షణమైన ప్రవర్తనలోని నమూనాలను మనం అనుభూతి చెందే విషయాల రకానికి అనుగుణంగా కనుగొనవచ్చు. అప్పుడు "గత జన్మలో నేను చాలా చెడ్డవాడిని, ఇతరులను విమర్శించాను కాబట్టి నేను దీనికి అర్హుడిని" అనే ఓటమి ధోరణిలో పడిపోయే బదులు, ఇప్పుడు మన ప్రవర్తనపై పనిచెయ్యడంపై దృష్టి పెట్టవచ్చు. వేరొకరి గురించి భయంకరమైనది చెప్పాలని అనిపించినప్పుడు, దాని స్థానంలో, వారి మంచి లక్షణాల గురించి మనం ఇంకా ఆలోచించవచ్చు మరియు వారిని ప్రశంసించవచ్చు. 

మనం గుర్తించగల వివిధ రకాల కర్మ సిద్ధాంతాలకు అనేక ఉదాహరణలు ఉన్నాయి. ఉదాహరణకు, మనం పేదవాళ్లం కావచ్చు. పరీక్షించి చూస్తే, మనం ఎప్పుడూ ఇతరుల వస్తువులను ఉపయోగిస్తున్నాము, వారిని దోపిడీ చేస్తున్నాము, ఎవరికీ డబ్బులు చెల్లించడం లేదు, వారు మనకు డబ్బు చెల్లిస్తారని ఎప్పుడూ ఆశిస్తూ ఉంటాం. అనుమతి అడగకుండా ఇతరుల వస్తువులను ఉపయోగించడం, అడగకుండా వారి రిఫ్రిజిరేటర్ నుంచి ఆహారాన్ని తీసుకోవడం లాంటి ఈ రకమైన విషయాలను నేను ప్రత్యేకంగా ప్రస్తావిస్తున్నాను. మనకు ఏమి జరుగుతుందో, మన భావాలు మరియు అదే విధంగా వ్యవహరించే ధోరణులతో ఈ పరస్పర సంబంధాలను మనం గమనించవచ్చు. భారతీయ గురువు ధర్మ రక్షిత తన మైండ్ ట్రైనింగ్ గ్రంథమైన వీల్ ఆఫ్ షార్ప్ వెపన్స్ లో ఈ సహ సంబంధాలను చాలా వరకు ఎత్తి చూపాడు.  

అంతేకాకుండా, ఫలితాలు కేవలం ఒక కారణం నుంచే రావు అని మనం గ్రహించాలి. ఒక బకెట్ మొదటి చుక్కతోనో, చివరి చుక్కతోనో నిండదని బుద్ధుడు చెప్పాడు. ఇది అన్ని చుక్కల సేకరణతో నిండుతుంది. మన౦ అనుభవి౦చే బాధలు మన౦ గతంలో చేసిన ఒక చెడ్డ పని యొక్క ఫలిత౦ మాత్రమే కాదు, లేదా ఇంతకుముందు చేసిన అనేక చెడ్డ పనుల ప్రభావం కూడా కాదు. మనం ఏదైనా అనుభవించడానికి దాదాపు లెక్క లేనన్ని కారణాలు మరియు పరిస్థితులు కలిసి రావాల్సి ఉంటుంది. 

ఒక కారు మనల్ని ఢీకొట్టిందనుకుందాం. మనం కారు ఉన్నా లేకపోయినా ఎవరినైనా గాయపరచడం మాత్రమే కాదు. ఇది అంతే కాదు, నిజానికి మనల్ని కొట్టే ఇతర వ్యక్తి యొక్క అన్ని కర్మ సామర్థ్యాలను కూడా ఈ ప్రమాదం కలిగి ఉంటుంది. అప్పుడు వాతావరణం, ట్రాఫిక్ పరిస్థితులు, ఆ సమయంలో మనం బయటకు వెళ్లడానికి గల కారణాలు ఉంటాయి. రోడ్డు నిర్మించిన వారు ఉంటారు. కారు ఢీకొనడానికి మనకు చాలా కారణాలు మరియు పరిస్థితులు కలిసి రావాల్సి ఉంటుంది.

కారణం మరియు ప్రభావం గురించి మన ఆలోచనను విస్తృతం చేసినప్పుడు మరియు ఏదైనా నిర్దిష్ట ఫలితం రావడానికి కలిసి రావాల్సిన అనేక కారణాలు మరియు పరిస్థితుల పరంగా అర్థం చేసుకున్నప్పుడు, "నేను" యొక్క దృఢత్వాన్ని మనకు జరగడానికి అర్హుడైన నేరస్థుడిగా నిర్వచించడం ప్రారంభిస్తాము మరియు ఇది పూర్తిగా మన తప్పే అవుతుంది. నిజానికి, మనం ఆ బాధ్యత వహిస్తాము, కానీ ఒక వైపు, మన ప్రవర్తనకు బాధ్యత వహించడానికి మరియు మరోవైపు, వారికి జరిగే ప్రతి దానికి తప్పు చేసే దోషి, చెడ్డ వ్యక్తిని గుర్తించడానికి మధ్య పెద్ద తేడా ఉంటుంది.

కారణం మరియు ప్రభావం గురించి మన ఆలోచనను పెంచుకోవడంతో పాటు, "మూడు వలయాలు" అని పిలువబడే వాటిని మనం పునర్నిర్మించాలి. ఈ మూడు వృత్తాలను రూపొందించడానికి అనేక మార్గాలు ఉన్నాయి, కానీ కర్మ పక్వానికి వచ్చిన సందర్భంలో, కర్మ యొక్క పరిపక్వతను అనుభవించే "నేను" అని మనం చెప్పవచ్చు, ఇప్పుడు మనం అనుభవిస్తున్న కర్మ నుంచి ఏమి వచ్చింది, గతంలో మనం ఏమి చేసాము, ఇది వచ్చిన కర్మకు కారణం అవుతుంది. ఈ మూడు వృత్తాలు ఒకదానిపై ఒకటి ఆధారపడి వస్తాయని, అవి ఆధారపడిన ప్రతి దాని నుంచి స్వతంత్రంగా ఉన్నాయని మనం అర్థం చేసుకోనప్పుడు, మనం మానసికంగా ఒక దృఢమైన ఉనికిలో ఉన్న "నేను" ను గ్రహిస్తాము, ఇది గతంలో చాలా చెడ్డది, ఇప్పుడు మనకు ఏమి జరుగుతుందో దానికి మనమే అర్హులం. ఒక రకంగా చెప్పాలంటే, మనం బాధితులం అవుతాం, లేదా శిక్షించబడుతున్న నేరస్థుడిగా మారుతాము, మరియు మనం ఆ దృఢమైన గుర్తింపుకు కట్టుబడి ఉంటాము. ఇది చాలా బాధాకరమైన మానసిక స్థితి, కదా? మనం ఇప్పుడు అనుభవిస్తున్న దాని నుంచి చాలా భయంకరంగా మరియు మనం గతంలో చేసిన దాని నుంచి చాలా ఘోరంగా తయారవుతాము. పూర్తి విషయం అపరాధ భావంతో నిండిపోతుంది మరియు మన పట్ల జాలి కలుగుతుంది. ఇవన్నీ మన రోజువారీ జీవితాన్ని ఇంకా దిగజార్చుతాయి. 

అందువల్ల, శూన్యత గురించి కొంత అవగాహన పొందడం చాలా ముఖ్యం. అది లేకుండా, విషయాలు కొంచెం గట్టిపడతాయి, మరియు మనం వివరించినట్లుగా మరిన్ని సమస్యలను మరియు బాధను కలిగించే విపరీతాలకు వెళ్లడం చాలా సులభం. శూన్యత గురించి మనకు అవగాహన లేకపోయినా, మనం ఏది ఆలోచించినా, చెప్పినా, ఏం చేసినా కర్మ పర్యవసానాలు ఉంటాయని మనసులో పెట్టుకొని పనిచేయాలి. దీన్ని దృష్టిలో ఉంచుకుని, మనం విధ్వంసకరమైన మార్గాల్లో వ్యవహరించడం మానేసి, నిర్మాణాత్మకమైన పద్ధతుల్లో ప్రవర్తించాలి.

బౌద్ధమత గ్రంధాలలో బోధించబడే ఏ విధమైన వినాశకరమైన ప్రవర్తనకు దూరంగా ఉండటానికి కారణం ఏమిటంటే, దానిని అమలు చెయ్యడం వల్ల కలిగే నష్టాల గురించి ఆలోచించడం. ఆ ప్రవర్తన యొక్క బాధాకరమైన ఫలితాలను అనుభవించడం మనకు ఇష్టం లేదు కాబట్టి, ఏదైనా వినాశకరమైన పని చెయ్యాలనే లేదా చెప్పాలనే భావన వచ్చినప్పుడు, మనం దాన్ని చెయ్యకుండా ఉంటాము. కానీ, చాలా సార్లు, మనం నిజానికి ఆ విధంగా ఆలోచించము. విధ్వంసకర పనులు చేయకపోవడం కరెక్ట్ అనిపిస్తుంది కాబట్టి వాటికి దూరంగా ఉంటాం. ఇది చాలా ఆసక్తికరంగా మారుతుంది, ఎందుకంటే మోసం, విధ్వంసం లాంటి కొన్ని రకాల నెగెటివ్ ప్రవర్తన మనకు సరైనదిగా అనిపించదు. అదే నిజమైతే ఫర్వాలేదు. నెగెటివ్ పరిణామాల గురించి మనం చురుకుగా ఆలోచించకపోవచ్చు, కానీ మనం ఇప్పటికీ ఆ ప్రవర్తనను పాటించము.

అయితే, దోమలను చంపడం గురించి ఏమిటి? మీ గురించి నాకు తెలియదు, కానీ దోమను కొట్టడం సరైన పనే అని నేను అనుకుంటాను లేదా నేను ఆఫ్రికాలో సఫారీలో నా గదిలో దోమను వేటాడి చంపాను. ఇది రాత్రిపూట నన్ను మేల్కునేలా చేస్తుంది. అది కరెక్ట్ అనిపిస్తుంది. ఈ దోమకు వ్యతిరేకంగా సఫారీకి వెళ్లడం ఎంత హాస్యాస్పదమో మనం గ్రహించినప్పటికీ, మనం ఇంకా సఫారీకి వెళ్తాము, కదా? ఇలాంటి అసంబద్ధమైన ఉదాహరణల గురించి ఆలోచించడం నిజానికి ఈ సందర్భంలో మనకు చాలా ఉపయోగపడతాయి.

ఈ రకమైన విధ్వంసక ప్రవర్తన వల్ల, దోమను చంపడం మరియు సహనం లేకపోవడం వల్ల కలిగే నష్టాల గురించి ఆలోచించడం చాలా అవసరం. దీని అర్థం, తప్పనిసరిగా, మనం దోమకు మన రక్తంతో ఆహారం ఇవ్వాలి, కానీ దోమతో వ్యవహరించడానికి శాంతియుత పద్ధతిని ఉపయోగించడానికి ప్రయత్నించాలి. అది గోడమీద ఉన్నప్పుడు దానిమీద ఒక జార్ పెట్టి, ఆ తర్వాత జార్ కింద ఒక కాగితం ముక్క జరిపి, దాన్ని మన గదిలోంచి బయటకు తీసుకువెళ్ళవచ్చు. ఇది చాలా ప్రాక్టికల్ పద్ధతి, కానీ మనం ఇంకా సఫారీకి వెళ్లకుండా జాగ్రత్త పడాలి. జార్ మరియు కాగితం ముక్కను ఉపయోగించేటప్పుడు మనం ఇప్పటికీ మనసులో సఫారీ గురించి ఆలోచిస్తూ ఉండవచ్చు.

నిజానికి ఈ పరిస్థితి విశ్లేషించదగినది. కాటు వేయడం వల్ల దురదను అనుభవించకూడదనే కారణంతో దోమను మన గది నుంచి  పంపిస్తున్నామా లేదా దోమ గురించి ఆలోచిస్తున్నామా? సహజంగా, మనం దోమల ఆహారాన్ని చెడగొడుతున్నాము. మనం ఎప్పుడూ దోమలను, ఈగలను చంపాలంటే, అది ఏదైనా కావచ్చు, మనం ఎలాంటి అలవాట్లను పెంపొందించుకుంటున్నామో ఆలోచించాలి. మనం పెంపొందించుకుంటున్న అలవాటు ఏమిటంటే, మనకు చిరాకు కలిగించే దేనితోనైనా, దాన్ని చంపడం మన మొదటి ప్రతిస్పందన అని. శాంతియుత మార్గాన్ని ఉపయోగించడానికి ప్రయత్నించకుండా, చికాకును వదిలించుకోవడానికి హింసాత్మక మార్గాన్ని ఉపయోగించే ధోరణి ఉంటుంది. కాబట్టి, మనం దోమను జార్ మరియు కాగితం ముక్కతో వేటాడినప్పుడు, కనీసం ఆ దోమపై ద్వేషంతో అలా చెయ్యవద్దు. ఇది ఆమోదయోగ్యం కాని జీవ రూపం అని మనం భావించకూడదు కానీ ఇది మన స్థలాన్ని ఆక్రమించింది కాబట్టి దాన్ని వదిలించుకోవాలి.

అప్పుడు, నిజానికి, ఈ దోమ గత జన్మలలో మన తల్లిగా ఉందని చూడటం లాంటి ఇంకా అధునాతన పద్ధతులను మనం ఉపయోగించవచ్చు. కానీ మనలో చాలా మందికి, అలా నిజాయితీగా చెయ్యడం చాలా కష్టం విషయం ఏమిటంటే, కొన్ని విషయాలకు వినాశకరంగా వ్యవహరించకపోవడం సరైనదిగా అనిపిస్తుంది, కానీ ఇతర విషయాలకు, మన ప్రేరణను మనం నిజంగా స్పృహతో పునరుద్ఘాటించాలి.

నేను చెప్పాలనుకున్న మరో విషయం ఏమిటంటే, మన కర్మ ధోరణులను మరియు సామర్థ్యాలను యాక్టివేట్ చేసే మరియు అవి పక్వానికి రావడానికి కారణమయ్యే నిర్దిష్ట విషయాలకు సంబంధించినది. మరణ సమయంలో కర్మ సామర్థ్యాలను యాక్టివేట్ చేసే విషయాల పరంగా ఉత్పన్నమయ్యే ఆధారపడటం యొక్క పన్నెండు లింకులపై బోధనలలో అవి చర్చించబడ్డాయి. ఈ విషయాలు మన మానసిక స్థితిని భవిష్యత్తు పునర్జన్మలోకి "విసిరేస్తాయి". 

ఈ విషయాలలో మొదటిది కోరికకు లింక్. "కోరిక" అనేది ఈ లింక్ కోసం టిబెటన్ పదం యొక్క అనువాదం, కానీ దీనికి మూల సంస్కృత పదం నిజానికి "దాహం" అని అర్థం. ఇంకొక విషయం సాధారణంగా "గ్రహించడం" అని అనువదించబడుతుంది. ఇది స్పష్టమైన అనువాదం కాదు ఎందుకంటే "నిజమైన ఉనికి కోసం గ్రహించడం" లాగా సాధారణంగా "గ్రహించడం" అని అనువదించబడే ఇతర పదాలు కూడా ఉన్నాయి మరియు ఇది ఈ ఇతర పదాల లాగా ఉండదు. ఇక్కడ పదానికి అక్షరాలా "ఏదైనా పొందడం" లేదా "ఏదైనా తీసుకోవడం" అని అర్థం వస్తుంది. "గ్రహీత" అనే పదాన్ని ఉపయోగించడం నా ప్రాధాన్యత. ఇది మనం దాన్ని అభివృద్ధి చేస్తే, మనకు భవిష్యత్తు పునర్జన్మను పొందే భావోద్వేగం లేదా కలిగే ఆలోచనా విధానం అవుతుంది. పన్నెండు లింకుల సందర్భంలో ఇవి భవిష్యత్తు పునర్జన్మ కోసం కర్మను ఉత్తేజపరిచేవిగా వివరించబడినప్పటికీ, ప్రతి క్షణంలో మన కర్మ సామర్థ్యాలను మరియు ధోరణులను యాక్టివేట్ చేసే ప్రత్యామ్నాయ ప్రదర్శనలు ఉన్నాయి. 

కర్మపై బోధనలు మన రోజువారీ జీవితానికి ఎలా వర్తిస్తాయనే మన ఈ విషయానికి సంబంధించినది. ముందుగా, అసలు కోరిక అంటే ఏమిటి? ఈ దాహం అంటే ఏమిటి? ఇది మనం అనుభూతి చెందుతున్న ఏదో ఒక స్థాయి ఆనందం లేదా దుఃఖాన్ని లక్ష్యంగా చేసుకునే మానసిక విషయం, మరియు ఇది దాని నుంచి పెద్ద విషయాన్ని తీసుకొస్తుంది; దాన్ని అతిశయోక్తి చేస్తుంది. ఆనందం మీద దృష్టి కేంద్రీకరిస్తూ, అది ముగిసిపోకూడదని మనం కోరుకుంటాం. దుఃఖం లేదా బాధ వచ్చినప్పుడు, అది అంతం కావాలని కోరుకుంటాము. తటస్థ భావన విషయానికొస్తే, ఇది ధ్యానాలు అని పిలువబడే మొత్తం ఏకాగ్రత యొక్క ఉన్నత స్థితులలో లీనమైనప్పుడు మనం అనుభవించేదాన్ని సూచిస్తుంది. ఆ స్థితుల్లో తటస్థ భావన తగ్గకూడదని కోరుకుంటాం. సహజంగా, మనకు ఉన్న దాహం మరియు అతుక్కుపోవడం యొక్క వేర్వేరు గ్రేడింగ్లు ఉండవచ్చు.

గ్రహీతలు ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాలు మరియు ఇబ్బంది పెట్టే వైఖరుల లిస్టును సూచిస్తారు. వీటిలో ఒకటి లేదా అంతకంటే ఎక్కువ, దాహంతో కలిపి, మన కర్మ సామర్థ్యాలు మరియు ధోరణుల క్రియాశీలతను ప్రేరేపిస్తాయి. ఈ లిస్ట్ నుంచి అత్యంత ముఖ్యమైనది ఏమిటంటే, మనల్ని మనం నిజంగా ఉనికిలో ఉన్న "నేను" గా భావించడం, ఇది మన శరీరం, మనస్సు, భావోద్వేగాలు మరియు ఇంకెన్నో - లేదా "నాది" అని దాని యొక్క నిజమైన ఉనికిని కలిగి ఉన్న వ్యక్తిగా ఉంటుంది. 

సారాంశంలో చెప్పాలంటే, దాహం ఆనందం లేదా దుఃఖం యొక్క అనుభూతిపై దృష్టి పెడుతుంది, ఆపై ఈ పొందే వ్యక్తి యొక్క ఆలోచన దాన్ని అనుభవిస్తున్న "నేను" పై దృష్టి పెడుతుంది. భావాల శూన్యత, "నేను" అనే శూన్యత గురించి మనకు అవగాహన లేకపోయినా, మన కర్మ సామర్థ్యాన్ని ఉత్తేజ పరిచే ఈ విశ్లేషణను మన రోజువారీ జీవితంలో అన్వయించుకోవచ్చు. ప్రతి క్షణం ఏదో ఒక స్థాయిలో మనం సంతోషం లేదా దుఃఖాన్ని అనుభవిస్తున్నాం. ఉదాహరణకు "ఎనిమిది ప్రాపంచిక ధర్మాలు" అని పిలువబడే బోధనలను మనం ఇప్పటికీ వాటికి ఉపయోగించవచ్చు.

"ప్రాపంచిక ధర్మాలు" అనే పదంలో "ప్రాపంచిక" జిగ్టెన్ ('జిగ్ రెన్' ) అని అనువదించబడిన టిబెటన్ పదం రెండు అక్షరాలతో రూపొందించబడింది. పది అంటే ఆధారం, జిగ్ అంటే విడిపోయి నశించిపోయేది అని అర్థం. ఎనిమిది ప్రాపంచిక ధర్మాలు లేదా ఎనిమిది ప్రాపంచిక ఆందోళనలు మన జీవితంలో జరిగే నాశనమైన విషయాల పట్ల మనకు ఉన్న వైఖరులను సూచిస్తాయి. స్థిరమైన ఆధారం లేని జీవితంలో జరిగే విషయాలకు మనం చాలా సంతోషిస్తాము లేదా పూర్తిగా నిరాశ చెందుతాము మరియు అవి తాత్కాలికమైనవి. 

కర్మ సామర్ధ్యాల యొక్క ఈ క్రియాశీలుల విషయంలో, సంబంధిత ప్రాపంచిక ధర్మాలు సంతోషంగా ఉన్నప్పుడు మంచిగా మరియు నిజంగా నిరాశకు గురైనప్పుడు చాలా సంతోషిస్తాయి. ఈ సందర్భాలలో, అస్థిరమైన ఆధారాన్ని కలిగి ఉన్నది ఏమిటి? ఇది మనం అనుభవిస్తున్న ఆనందం లేదా దుఃఖం. స్థిరమైన ఆధారం లేకపోతే, అవి తాత్కాలికమైనవి. కానీ అవి దృఢంగా ఉనికిలో ఉన్నట్లుగా మరియు అవి శాశ్వతంగా ఉంటాయని భావించడం వల్ల, అవి సంభవించినప్పుడు మనం చాలా సంతోషంగా లేదా పూర్తిగా నిరాశ చెందడం ద్వారా ఎక్కువగా స్పందిస్తాము. దాహంతో ఉన్న వ్యక్తి కేవలం ఒక సిప్ నీళ్ళు తాగినట్లే, ఆనందం యొక్క రుచిని కలిగి ఉన్నందుకు మనం చాలా సంతోషిస్తాము మరియు దాన్ని కోల్పోకూడదని కోరుకుంటాము. అస్సలు నీరు దొరకక బాధపడే దాహంతో ఉన్న మనిషిలా, మనమంతా నిరాశకు గురవుతాం, అది పోవాలని ఆరాటపడతాం.

భారతీయ గురువు శాంతిదేవుడు ఈ వైఖరులను చిన్న వాటిగా చెప్పాడు. మనం అనుభవించే సంతోషం లేదా దుఃఖం పట్ల ఈ రకమైన చిన్నపిల్లల అతి ప్రతిస్పందనలను మనం అధిగమించాలి. ఇలా చెయ్యాలంటే మనం సమతౌల్యాన్ని పెంపొందించుకోవాలి. "సమతౌల్యం" అంటే మనం అనుభవించే ఆనంద భావాలకు అతిగా స్పందించకుండా ఉండడం, ఎందుకంటే సరళమైన భాషలో చెప్పాలంటే, సంసారం యొక్క స్వభావం ఎప్పుడూ మారుతూ ఉంటుంది. కొన్నిసార్లు మనం సంతోషంగా ఉంటాం, కొన్నిసార్లు అసంతృప్తిగా ఉంటాం. ఇది సహజం. మనం ఎప్పుడు సంతోషంగా ఉంటామో, ఎప్పుడు అసంతృప్తిగా ఉంటామో అంచనా వెయ్యలేము. స్పష్టమైన కారణం లేకుండా మన మానసిక స్థితి అప్పటికప్పుడే మారవచ్చు. మనం అనుభవించే సంతోషం లేదా దుఃఖం స్థాయి నాటకీయంగా ఉండవలసిన అవసరం లేదు. ఇది చాలా తక్కువ స్థాయిలో ఉండవచ్చు. ఇక్కడ ముఖ్యమైన పదాలు ఏమిటంటే, మనకు ఎలా అనిపించినా, అది "ప్రత్యేకమైనది ఏమీ లేదు" అని. 

నిజానికి ఇది చాలా లోతైన విషయం. "ప్రత్యేకంగా ఏమీ లేదు" అంటే ఆశ్చర్యం ఏమీ లేదు, అసాధారణమైనది ఏమీ లేదు అని. మనం ఏమి ఆశిస్తున్నాము? నిజానికి, విషయాలు ఎప్పుడూ మారుతూ ఉంటాయి, కాబట్టి మనం వాటి నుంచి పెద్ద సీన్ చెయ్యాల్సిన అవసరం లేదు. జీవితంలో మనం ఏమి అనుభవించినా, కొన్నిసార్లు సంతోషంగా మరియు కొన్నిసార్లు విచారంగా ఉంటాము. వినాశకరంగా వ్యవహరించడం వల్ల దుఃఖం వస్తుందని, నిర్మాణాత్మకంగా వ్యవహరించడం వల్ల ఆనందం వస్తుందని మనం గ్రహిస్తాం, కానీ అది అంత అద్భుతమైనది లేదా భయంకరమైనది అని మనం అనుకుని దానికే అతుక్కుపోవాల్సిన అవసరం లేదు. "నేను చాలా సంతోషంగా ఉన్నాను" లేదా "పాపం, నేను చాలా దయనీయంగా ఉన్నాను" లాంటి ఎక్కువ దృఢమైన "నేను" కు అతుక్కుపోవాల్సిన అవసరం లేదు.

స్పష్టంగా, సాంప్రదాయకంగా, మనం సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటాము మరియు మనం విచారంగా ఉండటానికి ఇష్టపడము. దీనికి తోడు, సాంప్రదాయకంగా, మన బౌద్ధమత ఆచారాలతో, మనం ముక్తి మరియు జ్ఞానోదయాన్ని లక్ష్యంగా పెట్టుకున్నాము, అక్కడ మనం దుఃఖం మరియు బాధల నుంచి విముక్తి పొందుతాము. కానీ మనం దాని నుంచి పెద్ద సీన్ చెయ్యము. ఇదీ ఇక్కడి పాయింట్. ఇది మన జీవితంలో కర్మపై ఈ బోధనల యొక్క సంబంధాన్ని సూచిస్తుంది మరియు ఏది మనకు మరింత మనశ్శాంతిని ఇస్తుందో అని. మనశ్శాంతి అనేది మనం ప్రతిరోజూ మారుతున్న మన మనోభావాల పరంగా సమతుల్యతను కలిగి ఉండటం వల్ల వస్తుంది, ఎందుకంటే, సహజంగా, కొన్నిసార్లు మనం సంతోషంగా మరియు కొన్నిసార్లు మనం అసంతృప్తిగా ఉంటాము. అది సంసారంలో భాగం; ఇదే ఆశించదగినది. మనం ఏ రకమైన ధర్మ సాధన చేస్తున్నామో దాన్ని కొనసాగించాలి. ఏ క్షణంలోనైనా మనం చాలా సంతోషంగా లేనప్పుడు, అప్పుడు సంగతి ఏమిటి?

దీని అర్థం మనం ఎటువంటి భావాలను కలిగి ఉండకూడదని, మనం సంతోషంగా లేదా విచారంగా ఉండటం మానేసి ఎటువంటి భావాలు లేని వ్యక్తిగా మారాలని కాదు. అది ఖచ్చితంగా కాదు. సంతోషంగా ఉన్నా, అసంతృప్తిగా ఉన్నా ఏం ఫర్వాలేదు. ఏదైనా మంచి జరిగితే, మనం సంతోషిస్తాము. ఏదైనా చెడుది జరిగితే మనం అంత సంతోషంగా ఉండము. ఉదాహరణకు, మనం ఒక రెస్టారెంట్ కు వెళ్తాము మరియు అక్కడ మనకు ఇష్టమైన వంటకాన్ని ఆర్డర్ చెయ్యాలని అనుకుంటాము, అక్కడ అది ఉండదు. వారి దగ్గర అది అయిపోతుంది మనకు అది నచ్చదు. ఇది విచారకరం, కానీ మనం దాన్ని ఎక్కువగా ఆలోచించకూడదు. అసంతృప్తిగా అనిపించినా ఫర్వాలేదు కానీ దాని వల్ల చెడు మూడ్ లో ఉండిపోకూడదు.

బహుశా ఇది ఒక సిల్లీ ఉదాహరణ కావచ్చు, కానీ మనకు నచ్చిన వ్యక్తి మరణించినప్పుడు ఇది ఇంకా సంబంధిత ఉదాహరణగా ఉంటుంది. మనం విచారంగా, అసంతృప్తిగా ఉండటం సహజం. అందులో తప్పేమీ లేదు. నిజానికి, దుఃఖించకపోవడం చాలా అనారోగ్యకరమైనది. కానీ, దాని గురించే ఆలోచిస్తూ ఆ విచారంతో చాలా దయనీయమైన స్థితిలో ఉండడం చాలా ప్రమాదకరం. మరొక కోణం నుంచి, మనం ఎవరితోనైనా ఉన్నప్పుడు మరియు ఎప్పుడూ ఇలా చెబుతున్నప్పుడు, "నేను చాలా సంతోషంగా ఉన్నాను. మనం మంచి సమయాన్ని గడుపుతున్నాం కదా?" ఇది పూర్తి మూడ్ ని నాశనం చేస్తుంది, అవునా? జీవితంలోని ఒడిదుడుకులను అనుభవించండి. మనం సంతోషంగా లేదా విచారంగా ఉంటాము - ఇది పెద్ద విషయమేమీ కాదు, ప్రత్యేకమైనది ఏమీ కాదు.

ఈ సమతౌల్యంతో పాటు, మనం అసంతృప్తిగా ఉన్నప్పుడు మరియు పరిస్థితులు అధ్వాన్నంగా మారినప్పుడు మనం పెంపొందించుకోగల ఇంకొక ఆలోచన దానికి కర్మ కారణం ఏమిటో చూడటం. మనం చర్చించినట్లుగా, మనం నమూనాను పరిశీలించవచ్చు మరియు చూడటానికి ప్రయత్నించవచ్చు, అలాంటి దాన్ని మనం ఎలా రిపీట్ చేస్తున్నామో చూడవచ్చు మరియు దానిపై పని చేయవచ్చు. 

నేను చెప్పాలనుకున్న ఇంకొక విషయం ఏమిటంటే, లామ్-రిమ్ లో ప్రదర్శించిన మూడు స్థాయిల ప్రేరణకు సంబంధించినది, మార్గం యొక్క గ్రేడెడ్ దశలు. సాధారణంగా, కర్మపై బోధనలు ప్రేరణ యొక్క ప్రారంభ పరిధిలో ఇవ్వబడతాయి. మానుకోకపోతే మనం అనుభవించే బాధలకు భయపడి వినాశకరమైన పనులకు దూరంగా ఉంటాం. మన పనుల ఫలితంగా ఇతరులు ఏమి అనుభవిస్తారో మనకు తెలియదు. వాటిపై వాటి ప్రభావానికి గ్యారంటీ ఇవ్వలేం. కానీ, మన వైపు నుంచి, మన వినాశకరమైన ప్రవర్తన ఫలితంగా మనకు కలిగే బాధను మరియు అసంతృప్తిని అనుభవించడానికి మనం నిజంగా ఇష్టపడము. మనం భయపడతాము, కానీ మనం దాన్ని ఆరోగ్యకరమైన మార్గంలో చేస్తాము. మనం శిక్ష యొక్క భయం గురించి మాట్లాడటం లేదు. మనం నిజంగా బాధను, దుఃఖాన్ని నివారించాలని కోరుకుంటాం. మరీ ముఖ్యంగా, భవిష్యత్తు జీవితాల్లో బాధలు మరియు దుఃఖాన్ని నివారించాలని మనం కోరుకుంటున్నాము. ఇది ప్రారంభ పరిధి ప్రేరణ.

మధ్యంతర స్థాయిలో, మనం ముక్తిని పొందాలనుకుంటున్నాము కాబట్టి, అన్ని రకాల బలవంతపు కర్మ ప్రవర్తనలను నివారించాలనుకుంటున్నాము. ముక్తిని పొందకపోతే సుఖదుఃఖాల ఒడిదుడుకులు ఎప్పటికీ కొనసాగుతూనే ఉంటాయి. అది ఎంత భయంకరమైనదో.

ప్రేరణ యొక్క అధునాతన పరిధితో, మనం అన్ని రకాల బలవంతపు కర్మ ప్రవర్తనకు దూరంగా ఉండాలనుకుంటున్నాము. ఎందుకంటే అవి నిజంగా ఇతరులకు సహాయపడే మన సామర్థ్యాన్ని దెబ్బతీస్తాయి. మనం నిరంతరం ఈ ఒడిదుడుకులను ఎదుర్కుంటుంటే, మనకు కొన్ని అసహ్యకరమైన విషయాలు నిరంతరం జరుగుతున్నప్పుడు మనం ఇతరులకు ఎలా సహాయపడగలం ఇది ఇతరులకు సహాయం చేసే మన సామర్థ్యాన్ని నెగెటివ్ గా ప్రభావితం చేస్తుందని మన ప్రధాన ఆలోచన. ఇతరులను బాధపెట్టడం గురించి మనం మానవతా విధానంలో ఆలోచించడం లేదు. వారికి సహాయం చేసే మన సామర్థ్యానికి ఉన్న అడ్డంకుల గురించి మనం ఎక్కువగా ఆలోచిస్తున్నాము. 

నైతిక ప్రవర్తన పట్ల బౌద్ధమత ఆలోచనకు మరియు పాశ్చాత్య మానవతా ఆలోచనకు మధ్య చాలా తేడా ఉంది, "నేను చేసే పని ద్వారా నేను ఎవరినీ బాధించనంత వరకు, అది సరే." ఇతరులపై మన ప్రవర్తన యొక్క ప్రభావం ఎలా ఉంటుందో మనం నిజంగా హామీ ఇవ్వలేము, దాంట్లో ఏ తప్పు లేదు. ఉదాహరణకు, మేము ఒకరి నుంచి ఏదైనా దొంగిలించవచ్చు, మరియు వారు చాలా సంతోషంగా ఉండవచ్చు. ఎందుకంటే అది భయంకరమైన స్థితిలో ఉండొచ్చు మరియు వాళ్ళు దాని బీమాను పొందవచ్చు. మరోపక్క ఎవరికైనా పెద్ద మొత్తంలో డబ్బులు ఇచ్చి దోపిడీకి పాల్పడి హత్యకు గురవుతాం.

నిజానికి, మనం బౌద్ధమతంలో ప్రేమను మరియు కరుణను పెంపొందిస్తాము మరియు నిజానికి, మనం ఇతరులకు హాని చెయ్యాలని అనుకోవడం లేదు. కానీ, ప్రేరణ యొక్క అధునాతన పరిధితో, ఇతరులకు సహాయం చేసే మన సామర్థ్యాన్ని పరిమితం చేసే ఏదైనా చెయ్యాలని కూడా అనుకోవడం లేదు. ఆ రకమైన ప్రేరణ జ్ఞానోదయం కోసం పనిచేసే మొత్తం బౌద్ధమత ఆధ్యాత్మిక మార్గంతో బాగా సరిపోతుంది మరియు మనం ఇతరులకు సాధ్యమైనంత పూర్తిగా సహాయం చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాము. బౌద్ధమతంలో కర్మ గురించి ఉన్న చర్చలో ఇది ప్రధానమైనది.

మన రోజువారీ ప్రవర్తన పరంగా, ఈ మహాయాన ప్రేరణ యొక్క సంబంధం ఏమిటంటే, ఇది మన నైతిక సొంత క్రమశిక్షణకు బలాన్ని ఇస్తుంది. మన౦ వినాశకర౦గా ప్రవర్తిస్తే, మన౦ ఇతరులకు ఎలా సహాయ౦ చెయ్యగల౦? ఉదాహరణకు, మనం ఎప్పుడూ ఇతరులకు గొప్పలు చెప్పుకుంటూ లేదా మోసం చేస్తుంటే, మనల్ని ఎవరూ నమ్మరు. అప్పుడు, మనం నిజంగా ఎవరికైనా ఎలా సహాయపడగలం? మరీ ముఖ్యంగా, ఉపాధ్యాయులుగా, మన విద్యార్థులు ఒక్కసారిగా మనల్ని విడిచిపెట్టే రూపంలో మన కర్మ యొక్క పరిపక్వతను అనుభవిస్తుంటే - మన ఇంతకుముందు ఉదాహరణను ఉపయోగించడానికి - మానాం నిజంగా వారికి ఎలా సహాయపడగలము? మన విద్యార్థులు ఎప్పటికీ మనతో కలిసి ఉండరు. వాళ్ళు ఎప్పుడూ వెళ్లిపోతారు. ఇతరులను విమర్శించడ౦ మానేసి, ఇతరుల మంచి లక్షణాల గురి౦చి మాట్లాడడానికి అది మనల్ని బలంగా ప్రేరేపిస్తు౦దని స్పష్ట౦గా అర్థమౌతో౦ది.

చివరిగా ఒక పాయింట్ ఉంది. జ్ఞానం యొక్క ప్రత్యేక అంశాల నిధి-గృహమైన అభిధర్మకోశంలో, గొప్ప భారతీయ గురువు వాసుబంధు ఏదైనా నిర్మాణాత్మక చర్యతో ఎప్పుడూ రెండు మానసిక విషయాలు ఉన్నాయని చెప్పారు. అసంగ తన గ్రంథంలో ఈ మానసిక విషయాలను మరో విధంగా నిర్వచించినప్పటికీ, మనం కూడా వాసుబంధు నిర్వచనాలను అర్థం చేసుకోవాలి. ఈ విషయాలలో మొదటిది మంచి లక్షణాలను మరియు వాటిని కలిగి ఉన్నవారిని గౌరవించడం. రెండవది సిగ్గు లేకుండా విధ్వంసానికి దూరంగా ఉండటం. "సిగ్గు లేకుండా" అంటే మనం పట్టించుకోం అని అర్థం. మనం ఎటువంటి సొంత నియంత్రణను పాటించము. మనం పట్టించుకోము మరియు అందువల్ల మనం విధ్వంసకరంగా ఉండటానికి అస్సలు దూరంగా ఉండము. మనకు ఏది అనిపిస్తే అది చేస్తాం.

నిర్మాణాత్మక ప్రవర్తనతో, మనకు వ్యతిరేక ఆలోచనలు ఉంటాయి: పాజిటివ్ లక్షణాలను మరియు వాటిని కలిగి ఉన్నవారిని గౌరవిస్తాము మరియు మనం సొంత నియంత్రణను పాటిస్తాము. మన పనులు ఎప్పుడూ సిగ్గు లేకుండా వినాశకరమైనవి కావు; మనం ఏమి చెబుతున్నామో మరియు ఏమి చేస్తామో దాని గురించి శ్రద్ధ వహిస్తాము. బహుశా ఇది మనకు "సరైనదిగా అనిపిస్తుంది" అని గుర్తు చేస్తుంది.

ఇది మన రోజువారీ జీవితంలో దేన్ని నొక్కి చెప్పాలో మరియు ఎప్పుడూ గుర్తు చేసుకోవాల్సిన అవసరాన్ని సూచిస్తుంది. ఓర్పు, దయ లాంటి మంచి లక్షణాల పట్ల, ఆ లక్షణాలు ఉన్నవారి పట్ల మనకున్న గొప్ప గౌరవాన్ని పునరుద్ఘాటించాలి. వారు గొప్ప ప్రేరణకు మూలం. అంతేకాకుండా, పూర్తిగా విధ్వంసకరంగా, భయంకరంగా వ్యవహరించకుండా స్వంత నియంత్రణను పాటించాలని, మనం చెప్పే, చేసే విషయాల్లో జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలని కూడా పునరుద్ఘాటించాలి.

కర్మ గురించి, ఈ బోధలను మన రోజువారీ జీవితంలో ఎలా అన్వయించుకోవచ్చో మనం చాలా కవర్ చేశాం. ఈ రెండు విషయాలను మళ్ళీ తెలుసుకుందాం. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే నిర్మాణాత్మకంగా వ్యవహరించే విషయంలో, మంచి అబ్బాయిగానో, మంచి అమ్మాయిగానో ఉండాలని కోరుకోవడం కోసం అలా చెయ్యడం లేదు. అది ఆధారం కాదు. దానికి బదులుగా, మనం మంచి లక్షణాలను మరియు వాటిని కలిగి ఉన్నవారిని గౌరవించి నిర్మాణాత్మకంగా వ్యవహరిస్తాము, మరియు ఎటువంటి సొంత నియంత్రణ లేకుండా బహిరంగంగా విధ్వంసకరంగా ప్రవర్తించడం సరైనదని భావిస్తాము. మనం అలానే వ్యవహరించాలి!