چگونه با ماتریالیسم مقابله کنیم

مادیات فقط اسباب آسایش جسم است و نه موجب آسایش ذهن و روان. مغز یک انسان مادی گرا با مغز ما فرقی ندارد. به همین دلیل هر دوی ما رنج روانی، تنهایی، ترس، تردید و حسادت را تجربه می‌کنیم. این مسائل ذهن همه را آزار می‌دهند. امکان ندارد که بتوان این درد و رنج را با پول برطرف کرد. بعضی افراد که خاطری آزرده و پریشان دارند یا تحت فشار عصبی زیادی قرار دارند، دارو مصرف می‌کنند. این داروها به طور موقت استرس را کاهش می‌دهند اما عوارض جانبی بسیاری به جای می‌گذارند. پس آرامش خاطر را نمی‌توان خرید. هیچ کس آن را نمی‌فروشد اما همه آن را می‌جویند. افراد بسیاری داروهای آرام بخش مصرف می‌کنند. اما برای ذهن مضطرب و ناآرام شفقت داروی واقعاً مؤثری است. به همین دلیل افراد وابسته به مادیات محتاج شفقت‌‌اند.

بهترین دارو برای سلامتی آرامش فکری است زیرا تعادل میان ارکان جسم را بیشتر می‌کند. این موضوع در مورد داشتن خواب کافی هم صادق است. اگر با آرامش خاطر به خواب برویم هیچ ناراحتی و تشویشی به وجود نمی‌آید و نیازی نیست که قرص خواب‌آور مصرف کنیم. برای بسیاری از مردم داشتن چهره‌ای زیبا مهم است. اما شما اگر عصبانی باشید، هر چقدر هم که چهره خود را رنگ آمیزی کنید، بی‌تأثیر است. همچنان زشت خواهید بود. اما اگر خشمگین نباشید و لبخند بزنید چهره‌تان جذاب‌تر می‌شود و خوش سیماتر هستید.

اگر به راستی بکوشیم که شفقت داشته باشیم، در صورتی که خشم به سراغمان بیاید، مدت زیادی دوام نمی‌آورد. درست مانند برخوردار بودن از یک دستگاه ایمنی قوی در بدن است. اگر ویروس وارد بدن شود مشکلی به وجود نمی‌آید. پس ما به نگاهی کل نگر و توأم با شفقت نیاز داریم. پس با شناخت و تجزیه و تحلیل پیوندهایی که میان همه انسان‌ها وجود دارد، نیروی بیشتری به دست می‌آوریم.

در همه ما ظرفیت نیکی کردن به یک اندازه وجود دارد. پس به خود نگاه کنید. همه ظرفیت‌های مثبت را ببینید. البته ظرفیت‌های منفی هم وجود دارند اما استعداد انجام دادن کارهای خوب هم هست. وجود انسان بیشتر برپایه کارهای مثبت سرشته شده است تا منفی. زندگی ما با شفقت آغاز می‌شود. در نتیجه بذر شفقت قوی‌تر از بذر خشم است. پس خودمان را با نگاهی مثبت تر ببینیم. این نگرش خلق و خو را آرام‌تر می‌کند. وقتی مشکلات ایجاد می‌شوند مقابله با آنها آسان‌تر خواهد بود.

یک استاد بزرگ بودیست هندی به نام شانتی دوا نوشته است که وقتی احتمال دارد که با مشکلی مواجه شویم، اگر موضوع را تجزیه و تحلیل کنیم و راهی برای پرهیز از آن یا غلبه بر آن بیابیم، نیازی نیست که نگران شویم. اگر هم نتوانیم بر آن غلبه کنیم، نگرانی به بهبود اوضاع کمکی نمی‌کند. واقعیت را بپذیریم.