Kultura tybetańska powstała pod wpływem wielu cywilizacji: zhang-zhung, indyjskiej, chińskiej, greckiej, perskiej, khotańskiej i tureckiej. Nie pozostała czymś statycznym i zamkniętym, lecz rozprzestrzeniała się i oddziaływała z wieloma pobliskim ludami, osiadłymi wzdłuż Jedwabnego Szlaku, na obszarach Mongolii, na północy Chin i w Himalajach. Podczas tego wieloletniego procesu wniosła znaczący wkład w ogólnoświatowe wzajemne zrozumienie. W wyniku tego wieloaspektowa kultura i język tybetański odegrały rolę łącznika w Azji Środkowej i na obszarach himalajskich, podobną do roli kultury rzymskiej i łaciny w średniowiecznej Europie.
Od połowy XX w. wiele aspektów kultury tybetańskiej rozprzestrzeniało się dalej poza granice Tybetu, tak więc ma ona obecnie zasięg prawdziwie ogólnoświatowy. Bodźcem do tego było pojawienie się w Indiach i Nepalu społeczności tybetańskich uchodźców oraz żywy rozwój materiałów i sposobności dla uczenia się języka tybetańskiego, jak również innych aspektów kultury tybetańskiej.
Co więcej, w celu wspierania wzajemnego zrozumienia oraz wymiany metod związanych z rozwojem duchowym, tybetańscy mistrzowie podejmowali dialog z przywódcami duchowymi większości religii światowych. Również dzielili się ogromnymi zasobami swojej wiedzy i doświadczenia z wiodącymi naukowcami, psychologami, filozofami oraz przywódcami gospodarczymi i politycznymi.
Dalszy wkład kultury tybetańskiej w ogólnoświatowe wzajemne zrozumienie zależy od zachowania rozmaitych jej składników w ich tradycyjnych formach jak i w aspektach zmienionych w wyniku współoddziaływania, i adaptacji do innych kultur. Co do ustnego i piśmienniczego dziedzictwa tybetańskiego, liczne organizacje i przedsięwzięcia podejmowały mikrofilmowanie, skanowanie czy cyfryzację oraz publikowanie tybetańskich tekstów – zarówno w formie drukowanej, jak w internecie. Inni rejestrowali ustne nauki wielkich mistrzów tybetańskich i udostępniali je postaci audio, wideo czy DVD. Co więcej, liczne osoby i organizacje dokonywały przekładu tych ustnych, i pisanych materiałów, publikując je w wersji drukowanej i online. Wielu nie-Tybetańczyków wykształciło się na nauczycieli buddyjskich i w tradycji bon. Ich opublikowane pisma i nauki ustne ujawniają dostosowanie kulturowe oraz ewolucję narzędzi studialnych, które ułatwiają ogólnoświatowe wzajemne zrozumienie duchowej wiedzy i mądrości Tybetu.
Archiwa Berzina, będące wielojęzyczną bezpłatną stroną internetową www.berzinarchives.com, należą do czołówki wysiłków podejmowanych na rzecz promowania tego ogólnoświatowego wzajemnego zrozumienia. Strona, którą odwiedza rocznie grubo ponad pół miliona osób, [obecnie już ponad milion!- przyp. tłum.] zawiera artykuły, wykłady i przekłady autorstwa Dr. Berzina, dotyczące czterech tradycji buddyzmu tybetańskiego, historii buddyzmu, historii Tybetu i Azji Środkowej, tybetańskiej medycyny i astrologii oraz stosunków buddyzmu z islamem. Zachowuje ona w postaci przekładów liczne i wyjątkowe materiały pochodzące od jego nauczycieli Jego Świątobliwości Dalajlamy: Tsenshap Serkong’a Rinpocze i Gesze Ngałang Dhargjej’a. Pod koniec 2009 roku zawierała już około 1400 elementów pisanych oraz 700 nagrań w sześciu językach: angielskim, hiszpańskim, niemieckim, polskim, portugalskim i rosyjskim. Zaawansowane są przygotowania dodatkowych sekcji – chińskiej i francuskiej.
W celu promowania harmonii i zrozumienia kultury tybetańskiej pomiędzy religiami, Archiwa Berzina szczególnie otwierają się na świat muzułmański, podejmując przekłady istotnych materiałów, zamieszczonych na stronie, na język arabski i urdu, z planami dalszego rozwinięcia ich na perski, turecki i indonezyjski. Dzięki podobnym inicjatywom, prawdziwie ogólnoświatowe zrozumienie kultury tybetańskiej może przyczyniać się do pokoju na świecie.