குழப்பமான உணர்வுகளை சமாளித்தல்: பொறாமை

பௌத்த நூல்கள் "பொறாமையை" பகைமையின் ஒரு பகுதியாக வகைப்படுத்துகின்றன. "மற்றவர்களின் சாதனைகள் மீது கவனம் செலுத்தும் சிக்கலான உணர்வு - அவர்களின் நல்ல குணங்கள், உடைமைகள் அல்லது வெற்றி போன்றவற்றில் கவனம் செலுத்தும் ஒரு குழப்பமான உணர்ச்சி மற்றும் ஒருவரின் சொந்த ஆதாயம் அல்லது ஒருவர் பெறும் மரியாதை மீதான அதிகப்படியான பற்றுதல் காரணமாக அவர்களின் சாதனைகளைத் தாங்க இயலாமை” என்று பௌத்தம் வரையறுக்கிறது.

இங்கே இணைப்பு என்பதன் பொருள் நம்மைவிட அதிகமாக மற்றவர்கள் கொண்டிருக்கும் வாழ்வின் சில வசதிகள் மீது கவனம் செலுத்தி அதன் நேர்மறை அம்சங்களை நாம் பெரிதுபடுத்துகிறோம். நம்முடைய மனங்களில், இந்த பகுதியை வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான அம்சங்களில் ஒன்றாக ஆக்குகிறோம், மேலும் நமது சுய மதிப்பு உணர்வை அதன் அடிப்படையாகக் கொண்டுள்ளோம். மறைமுகமாக "நான்" என்ற அதீத அக்கறை மற்றும் பற்றுதல் ஆகும். எனவே, நாம் பொறாமைப்படுகிறோம், ஏனென்றால் இந்த பகுதியின் அடிப்படையில் "நமது சொந்த லாபம் அல்லது நாம் பெறும் மரியாதையுடன் இணைந்துள்ளோம்". உதாரணமாக, நம்மிடம் இருக்கும் பணத்தின் அளவு அல்லது நாம் எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறோம் என்பதை தீர்மானிக்கலாம். பகைமையின் ஒரு அம்சமாக, பொறாமை, இந்தப் பகுதியில் மற்றவர்கள் என்ன சாதித்திருக்கிறார்கள் என்பதில் வெறுப்பின் வலுவான கூறுகளை இந்த இணைப்பில் சேர்க்கிறது. அவர்கள் சாதித்ததைப் பார்த்து மகிழ்வதற்கும் மகிழ்ச்சியாக உணர்வதற்கும் இது நேர்மாறானது ஆகும்.

பொறாமை பெரும்பாலும் நம்மை விட நன்மையை அனுபவிப்பதாக நாம் நம்பும் நபருக்கு எதிரான விரோதத்தின் கூறுகளையும் உள்ளடக்கியது. நிச்சயமாக, நன்மை உண்மையாக இருக்கலாம் அல்லது பொய்யாக இருக்கலாம், ஆனால் இரண்டிலும் நாம் நம்மைப் பற்றியும் நம்மிடம் இல்லாதவற்றிலும் கவனம் செலுத்துகிறோம்.

மேலும், பௌத்தத்தில் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளபடி பொறாமை, ஒரு பகுதியை உள்ளடக்கியது, ஆனால் ஆங்கிலத்தில் சொல்லப்படும் "பொறாமை" என்ற வார்த்தையை போல அனைத்தையும் உள்ளடக்காது. ஆங்கில கருத்து கூடுதலாக இன்னும் கொஞ்சம் சேர்க்கிறது. பௌத்தத்தில் "பேராசை" என்று அழைப்பதை இது சேர்க்கிறது. பேராசை என்பது "மற்றவர் வைத்திருக்கும் பொருளின் மீது அளவுகடந்த ஆசை" கொண்டிருப்பதாகும். எனவே, ஆங்கிலத்தில் "பொறாமை" என்பதன் வரையறையானது, "வேறு ஒருவரால் அனுபவிக்கப்படும் ஒரு நன்மையின் வலி அல்லது வெறுப்புணர்ச்சி, அதே நன்மையை அனுபவிக்கும் விருப்பத்துடன் இணைந்தது." வேறுவிதமாகச் சொன்னால், பௌத்தம் சுட்டிக்காட்டுவது போல, பொறாமை என்பது வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியில் மற்றவர்களின் சாதனைகளைத் தாங்க இயலாமை, பொறாமை என்பது இந்த சாதனைகளை நாமே விரும்புவதாகும் என்று அதன் முக்கியத்துவத்தை நாம் பெரிதுபடுத்துகிறோம்.

பேராசையுடன் சேர்ந்து பொறாமையானது போட்டிமனப்பான்மைக்கு வழிவகுக்கிறது. எனவே, த்ருங்பா ரின்போச்சே பொறாமை என்பது மிகவும் போட்டித்தன்மை உடையவர்களாக மாறுவதற்கும் மற்றவர்களை அல்லது நம்மை விஞ்சுவதற்கு வெறித்தனமாக செயலாற்றுவதற்கும் நம்மைத் தூண்டும் குழப்பமான உணர்ச்சி என்று விவாதித்தார். ”கர்மா குடும்பம்" என்று அழைக்கப்படும் வலிமையான செயலுடன் இது இணைக்கப்பட்டுள்ளது. 

மற்றவர்கள் சாதித்ததைப் பார்த்து பொறாமைப்படுவதால், வணிகம் அல்லது விளையாட்டு போன்றவற்றில் தீவிர போட்டி போன்றவற்றை மேலும் மேலும் செய்ய நம்மை நாமே தள்ளுகிறோம் அல்லது மற்றவர்களை நமக்குக் கீழே தள்ளுகிறோம். எனவே, பொறாமையைக் குறிக்க பௌத்தம் குதிரையைப் பயன்படுத்துகிறது. பொறாமையின் காரணமாக அது மற்ற குதிரைகளுக்கு எதிராக பந்தயத்தில் ஈடுபடுகிறது. இன்னொரு குதிரை வேகமாக ஓடுவதை அதனால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை.

பௌத்தத்தில், பொறாமை என்பது போட்டித்தன்மையோடு நெருங்கிய தொடர்புடையது என்பது உண்மையே, இருப்பினும் முதலாவது இரண்டாவதை வழிநடத்தத் தேவையில்லை.  யாரோ ஒருவர் மற்றவர்களைப் பார்த்து பொறாமைப்படலாம், குறைந்த சுயமரியாதையுடன், போட்டியிட கூட முயற்சிக்கக்கூடாது. அதே போன்று, போட்டித்தன்மையுடன் இருப்பது பொறாமையைக் கொண்டிருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. சிலர் எப்போதும் ஸ்கோரைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதை மட்டுமே விரும்பாமல், வேடிக்கைக்காகவும், தங்களையும் மற்றவர்களின் ஒத்துழைப்பையும் மகிழ்விப்பதற்காகவும் விளையாட்டில் போட்டியிட விரும்புகிறார்கள்.

பௌத்தம் பொறாமை மற்றும் போட்டித்தன்மையை வித்தியாசமாக தொடர்புபடுத்துகிறது. உதாரணமாக, மாபெரும் இந்திய குரு சாந்திதேவா அவரின் போதிசத்வ நடத்தையில் ஈடுபடுதலில் உயர் பதவியில் இருப்பவர்களிடம் பொறாமை, சமமானவர்களுடன் போட்டியிடும் தன்மை மற்றும் அந்தஸ்தில் தாழ்ந்தவர்களிடம் ஆணவம் ஆகியவற்றை ஒன்றாக சேர்ந்து ஒரு விவாதத்தில் கூறி இருக்கிறார். அவருடைய உரையாடலானது அனைத்து உயிரினங்களையும் சமமாக பார்க்க கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்ற சூழலுக்குள் உள்ளது.

இங்கே பௌத்தம் வரையறுக்கும் பிரச்னையானது "நான்" சிறப்பு வாய்ந்தவன் என்ற உணர்வு, இதுவே மூன்று குழப்பமான உணர்ச்சிகளுக்கும் கீழ் உள்ளது.  வாழ்க்கையில் முன்னேறுவது போன்ற ஒரு குறிப்பிட்ட காரியத்தைச் செய்வதற்கு "நான்" மட்டுமே தகுதியானவர் என்று நாம் நினைத்தால் மற்றும் உணர்ந்தால், வேறு யாராவது வெற்றி பெற்றால் பொறாமைப்படுகிறோம், நாம் போட்டியாளர்களாக மாறுகிறோம். நாம் ஏற்கனவே மிதமான வெற்றி பெற்றிருந்தாலும், மற்ற நபரை விஞ்ச வேண்டும். இங்கே, பொறாமை என்பது "நான்" என்ற வலுவான உணர்வு மற்றும் நம்மிடம் மட்டுமே என்ற ஒரு வலுவான அக்கறை. நம்மைக் கருதும் அதே விதத்தில் நாம் மற்றவர்களைக் கருதுவதில்லை. நாம் நம்மை மட்டுமே சிறப்பானவர்களாகக் கருதுகிறோம். 

இவ்வகையான பொறாமை, போட்டிமனப்பான்மை மற்றும் பிடிவாதம் ஆகியவற்றால் ஏற்படும் பிரச்சனைகள் மற்றும் மகிழ்ச்சியின்மைக்கு பௌத்தம் வழங்கும் தீர்வு "நான்" மற்றும் "நீங்கள்" பற்றிய அடிப்படை தவறுகளை கையாள்வதாகும். அனைவரையும் சமமாக உணர்ந்து பார்க்க வேண்டும். அனைவருக்கும் ஒரே மாதிரியான அடிப்படை திறன்கள் உள்ளன, அனைவருக்கும் புத்தர்-இயல்பு உள்ளது - ஞானமடைவதற்கு அனுமதிக்கும் திறன்கள். மேலும், மகிழ்ச்சியற்றவராகவோ அல்லது தோல்வியடையவோ கூடாது மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் மற்றும் வெற்றி பெற வேண்டும் என்ற ஒரே ஆசை அனைவருக்கும் உள்ளது. மேலும் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதற்கும் வெற்றி பெறுவதற்கும் அனைவருக்கும் ஒரே உரிமை உண்டு, மகிழ்ச்சியற்றவர்களாகவோ அல்லது தோல்வியடைவதற்கோ அதே உரிமை உள்ளது. இந்த விஷயங்களில் "என்னை" பற்றி சிறப்பு எதுவும் இல்லை. பௌத்தம் அன்பையும் போதிக்கிறது - அனைவரும் சமமாக, மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறது.

புத்தர்-இயல்பு மற்றும் அன்பின் அடிப்படையில் அனைவரையும் சமமாகப் பார்க்கக் கற்றுக்கொண்டால், நம்மை விட அதிகமாக வெற்றி பெற்ற அல்லது வெற்றிபெறாத ஒருவருடன் எவ்வாறு தொடர்புகொள்வது என்பதைப் பார்க்கத் தயாராக இருக்கிறோம். அவருடைய வெற்றியில் நாம் மகிழ்ச்சியடைகிறோம், ஏனென்றால் எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோம். அவர்களுடன் போட்டியிட்டு அவர்களை விஞ்ச முயற்சிப்பதை விட, நமக்கு சமமானவர்களும் வெற்றிபெற உதவ முயற்சிக்கிறோம். நம்மை விட குறைவான வெற்றியைப் பெற்றவர்களை நோக்கி, மகிழ்ச்சியடையாமல், அவர்களை விட நன்றாக இருக்கிறோம் என்று ஆணவத்துடன், அவர்களுக்கு நன்றாகச் செய்ய உதவ முயற்சிக்கிறோம்.

இந்த பரிந்துரைக்கப்பட்ட பௌத்த முறைகள் மிகவும் மேம்பட்டவை மற்றும் நமது தானாக எழும் பொறாமை மற்றும் போட்டித்திறன் சில மேற்கத்திய கலாச்சார விழுமியங்களால் வலுவூட்டப்பட்டு, பலப்படுத்தப்பட்டு, வெகுமதி அளிக்கப்படும் போது பயன்படுத்த கடினமாக உள்ளது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அனைத்து குழந்தைகளுமே வெற்றி பெறுவதைத் தான் இயல்பாகவே விரும்புவார்கள் அவர்கள் தோற்றுப்போனால் அழுவார்கள். ஆனால், அதற்கு மேல், பல மேற்கத்திய கலாச்சாரங்கள் இயற்கையாகவே முதலாளித்துவத்தை ஜனநாயக சமுதாயத்தின் சிறந்த வடிவமாக கற்பிக்கின்றன. அதற்கு கீழ் இருப்பது தகுதியானவர்களின் உயிர்வாழும் கோட்பாடு, இது போட்டியை வாழ்க்கையின் அடிப்படை உந்து சக்தியாக அமைக்கிறது, உதாரணமாக, அன்பு மற்றும் பாசத்தை விட. மேலும், மேற்கத்திய கலாச்சாரங்கள் வெற்றியின் முக்கியத்துவத்தை வலுப்படுத்துகின்றன மற்றும் போட்டி விளையாட்டுகளின் மீதான ஆவேசத்துடன் வெற்றி பெறுகின்றன, மேலும் அவை உலகின் சிறந்த விளையாட்டு வீரர்கள் மற்றும் பணக்காரர்களை மகிமைப்படுத்துகின்றன.

இவற்றுடன், ஜனநாயகத்தின் மொத்த அரசியல் முறையும் வாக்களித்தலும் போட்டியையே தூண்டுகின்றன – பதவிக்காக தங்களையே அர்ப்பணித்து வேட்பாளர்களாக தங்களைத் தாங்களே விற்றுக்கொண்டு எதிர் வேட்பாளரை விட தான் எவ்வளவு சிறந்தவர் என்று பிரகடனப்படுத்துகிறார்கள். பொதுவாக மேற்கில் உள்ள நடைமுறைப்படி, பிரச்சாரம் என்பது போட்டி வேட்பாளர்களின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை உள்பட சாத்தியமான ஒவ்வொரு பலவீனமான புள்ளியையும் கண்டறியும் தீவிர முயற்சிக்கு பலன் சேர்க்கும். பொறாமை மற்றும் போட்டியின் அடிப்படையில் இத்தகைய நடத்தைகளை பலர் பாராட்டத்தக்கதாகவும் நியாயமானதாகவும் கருதுகின்றனர். இங்கே, பௌத்த பதத்தை "மனம் ஒப்பாமை" என்று மொழிபெயர்ப்பது "பொறாமை" என்பதை விட மிகவும் பொருத்தமானது, இருப்பினும் உணர்ச்சி இயக்கவியல் ஒன்றே தான்.

மறுபுறம், திபெத்திய சமூகம், மற்றவர்களை மதிப்பிழக்கச் செய்து, அவர்களை விட அவர் அல்லது அவள் சிறந்தவர் என்று கூறும் எவரையும் முகம் சுளிக்க வைக்கிறது. இவை எதிர்மறை குணநலன்களாகக் கருதப்படுகின்றன. உண்மையில், போதிசத்வாவின் முதல் சபதமானது, நம்மைப் புகழ்ந்து, நம்மை விட தாழ்ந்து இருப்பவர்களிடம் மற்றவர்களை இழிவுபடுத்தக் கூடாது என்பதுதான்து – ஓட்டுக்காக மக்களிடம் கூறும் விளம்பர வார்த்தைகளையும் இது உள்ளடக்குகிறது. உந்துதல் என்பது பேசப்படும் நபர்களிடமிருந்து லாபம், பாராட்டு, அன்பு, மரியாதை மற்றும் பலவற்றிற்கான ஆசை மற்றும் குறைத்து மதிப்பிடப்பட்ட நபர்களின் பொறாமை என குறிப்பிடப்படுகிறது. நாம் சொல்வது உண்மையா பொய்யா என்பதில் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை. மாறாக, நம்மைப் பற்றி பேசும்போது, அதீத அடக்கம் மற்றும் “என்னிடம் நல்ல குணங்கள் இல்லை; எனக்கு எதுவும் தெரியாது” என்பது பாராட்டுக்குரியதாகக் கருதப்படுகிறது. எனவே, ஜனநாயகம் மற்றும் வாக்குகளுக்கான பிரச்சாரம் முற்றிலும் அந்நியமானது மற்றும் வழக்கமான மேற்கத்திய வடிவத்தில் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டால் திபெத்திய சமூகத்தில் அது வேலை செய்யாது.

நாங்கள் பதவிக்கு போட்டியிட விரும்புகிறோம் என்று கூறுவது கூட சந்தேகத்திற்குரிய ஆணவத்தின் அடையாளமாகவும், அலட்சிய நோக்கமாகவும் எடுத்துக் கொள்ளப்படுகிறது. வேட்பாளர்களின் பிரதிநிதிகளுக்கு மட்டுமே சாத்தியமான சமரசம் - மற்றும் ஒருபோதும் பரிந்துரைக்கப்படுபவர்கள் அல்ல – எதிர்த்து போட்டியிடும் வேட்பாளரை ஒப்பிடாமல் அல்லது அவர்களைப் பற்றி மோசமாக எதுவும் சொல்லாமல் தங்கள் வேட்பாளர்களின் நல்ல குணங்கள் மற்றும் சாதனைகளைப் பற்றி மற்றவர்களிடம் பேசலாம். இருப்பினும், இது மிகவும் அரிதாகவே செய்யப்படுகிறது. பொதுவாக, உன்னத குடும்பங்கள் அல்லது அவதார லாமாக்கள் போன்ற நன்கு அறியப்பட்ட வேட்பாளர்கள், அவர்கள் போட்டியிட விரும்புகிறார்களா என்று கேட்காமலேயே பரிந்துரைக்கப்படுவார்கள். அவர்கள் பதவிக்கு போட்டியிட விரும்பவில்லை என்று சொன்னால், இது அடக்கத்தின் அடையாளமாக எடுத்துக் கொள்ளப்படுகிறது, ஏனெனில் உடனடியாக "ஆம்" என்று சொல்வது ஆணவத்தையும் அதிகாரத்திற்கான பேராசையையும் குறிக்கிறது. பரிந்துரைக்கப்பட்ட ஒருவர் மறுப்பது கிட்டத்தட்ட சாத்தியமற்றது. பின்னர் பிரச்சாரம் செய்யாமல் வாக்குப்பதிவு செய்யப்படுகிறது. மக்கள் பொதுவாக நன்கு அறியப்பட்ட வேட்பாளருக்கு வாக்களிக்கிறார்கள்.

எனவே, பிறர் வெற்றியில் மகிழ்ச்சி அடைவதற்கான பௌத்த முறையும், வெற்றியை மற்றவர்களுக்குக் கொடுத்து, தோல்வியை நாமே ஏற்றுக்கொள்வதும் வலிமையான ஒன்றாக இருக்கிறது, நற்பண்புகள் மற்றும் முதலாளித்துவம், மேற்கத்திய தேர்தல் முறை பிரச்சாரத்தை உறுதியாக நம்பும் மேற்கத்தியர்களுக்குச் செய்வது மிகவும் பொருத்தமான முதல் தீர்வாக இருக்காது. மேற்கத்தியர்களாகிய நாம், நமது கலாச்சார விழுமியங்களின் செல்லுபடியை மறுமதிப்பீடு செய்து, தானாகவே எழும் படிவங்களை எடுத்துக்கொள்வதற்கு முன், அந்த மதிப்புகளை ஏற்றுக்கொள்வதால் எழும் மனம் ஒவ்வாமை, பொறாமை மற்றும் போட்டியின் கோட்பாடு சார்ந்த வடிவங்களைக் கையாள்வது அவசியம்.

மேற்கத்திய கலாச்சார அடிப்படையிலான மனம் ஒவ்வாமை, பொறாமை மற்றும் போட்டித்தன்மையின் சார்பியல் தன்மையைப் பார்க்க உதவும் ஒரு உதாரணம் இந்திய சந்தை. இந்தியாவில், துணி சந்தைகள், நகை சந்தைகள், காய்கறி சந்தைகள் போன்றவை உள்ளன. ஒவ்வொன்றும் வரிசையாக ஸ்டால்கள் மற்றும் கடைகள், ஒன்றன்பின் ஒன்றாக, கிட்டத்தட்ட ஒரே மாதிரியான பொருட்களை விற்பனை செய்கின்றன. பெரும்பாலான கடைக்காரர்கள் ஒருவருக்கொருவர் நண்பர்களாக இருக்கிறார்கள் மற்றும் அடிக்கடி தங்கள் கடைகளுக்கு வெளியே ஒன்றாக அமர்ந்து தேநீர் அருந்துகிறார்கள். அவர்களுடைய கடை சிறப்பாக செயல்படுகிறதா இல்லையா என்பது அவர்களின் கர்மாவைப் பொறுத்தது என்பது அவர்களின் மனப்பான்மையாகும். 

நாம் பார்த்தது போல், பொறாமை என்பது ஒரு துறையில் மற்றவரின் சாதனையைத் தாங்க இயலாமை, எடுத்துக்காட்டாக, அவரது பொருளாதார வெற்றியின் முக்கியத்துவத்தை நாம் மிகைப்படுத்துகிறோம். அதைக் கண்டு பொறாமைப்பட்டு, அதற்குப் பதிலாக அதைச் சாதித்துவிடலாம் என்று விரும்புகிறோம். ஒருவரிடமிருந்து அன்பு அல்லது பாசம் போன்ற ஒன்றை ஒருவர் பெறும்போது இதன் மாறுபாடு ஏற்படுகிறது. அதற்குப் பதிலாக நாமும் அதைப் பெறலாம் என்று விரும்புகிறோம்.

பொறாமையின் இந்த குழப்பமான உணர்ச்சியானது இரண்டு ஏமாற்றும் தோற்றங்களில் இருந்து வருகிறது, அவை குழப்பம் மற்றும் விஷயங்கள் எப்படி இருக்கின்றன என்பதை அறியாமல், நம் மனம் உருவாக்கி, முன் நிறுத்துகிறது. முதலாவதாக, (1) இயல்பாகவே எதையாவது சாதிக்க அல்லது பெறுவதற்குத் தகுதியான, ஆனால் செய்யாத, மற்றும் (2) அதைப் பெறுவதற்கு இயல்பாகவே தகுதியில்லாத "நீ" என்ற வெளித்தோற்றத்தில் உறுதியான "நான்" என்ற இருமைத் தோற்றம். அறியாமலே, உலகம் நமக்கு ஏதாவது கடன்பட்டிருப்பதாக உணர்கிறோம், அதற்குப் பதிலாக மற்றவர்கள் அதைப் பெறும்போது அதை நியாயமற்றதாக உணர்கிறோம். நாம் உலகை இரண்டு திடமான வகைகளாகப் பிரிக்கிறோம்: "தோல்வியடைந்தவர்கள்" மற்றும் "வெற்றியாளர்கள்", உண்மையிலேயே மக்கள் அப்படி இருப்பதாகவும் திடமான உண்மை வகைகளின் பெட்டிகளுக்குள் அவர்களைக் காண முடியும் என்றும் நாம் கற்பனை செய்து பார்க்கிறோம். பின்னர் நம்மை "தோல்வியுற்றவர்" என்ற திடமான நிரந்தர வகையிலும், மற்றவர்களை "வெற்றியாளர்" என்ற திடமான நிரந்தர வகையிலும் வைக்கிறோம். நம்மைத் தவிர மற்ற அனைவரையும் வெற்றியாளர்களின் பெட்டியில் நாம் வைக்கிறோம். நாம் வெறுப்பை மட்டும் உணரவில்லை, நாம் அழிவை உணர்கிறோம். இது "பாவம் நான்" என்ற வேதனையான எண்ணத்தை நிலைநிறுத்த வழிவகுக்கிறது.

நடத்தை காரணம் மற்றும் விளைவு பற்றிய அப்பாவித்தனம் பொதுவாக பொறாமையுடன் இருக்கும். உதாரணமாக, ஒரு பதவி உயர்வு அல்லது பாசம் பெற்றவர், அதனை சம்பாதிக்க அல்லது அதற்கு தகுதியானவராவதற்கு எதையும் செய்தார் என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ளவில்லை, மறுக்கவும் கூட இல்லை. மேலும், அதைக் கொண்டுவருவதற்கு எதையும் செய்யாமல் அதைப் பெற வேண்டும் என்று நாம் உணர்கிறோம். மாற்றாக, நாம் நிறைய செய்தோம், ஆனால் இன்னும் வெகுமதி கிடைக்கவில்லை என்று உணர்கிறோம். நம் மனம் இவ்வாறு இரண்டாவது ஏமாற்றும் தோற்றத்தை உருவாக்கி அதை முன்னிறுத்துகிறது. நமது குழப்பமான மனங்கள் காரணமே இல்லாமல், அல்லது ஒரே ஒரு காரணத்திற்காகவே காரியங்கள் நடக்கின்றன: நாம் மட்டும் என்ன செய்தோம்.

இந்த இரண்டு ஏமாற்றும் தோற்றங்களையும் நாம் சிதைக்க வேண்டும். இந்த உலகில் இருக்கும் உயிரினங்களுக்கு உள்ளார்ந்து இருப்பது கொள்கை ஓட்ட போட்டி: வெற்றிக்கான உந்துதல், தகுதியானவர்களின் உயிர்வாழ்வு என்று நமது கலாச்சாரம் நமக்கு கற்பித்திருக்கலாம். ஆனால் அந்த முன்மாதிரி உண்மையாக இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆயினும்கூட, நாம் அதை ஏற்றுக்கொண்டால், உலகம் இயல்பாகவே அதன் இயல்பிலேயே வெற்றியாளர்கள் மற்றும் தோல்வியுற்றவர்கள் என்ற முழுமையான இருவகையாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது என்று நாம் நம்புகிறோம். இதன் விளைவாக, வெற்றியாளர்கள் மற்றும் தோல்வியுற்றவர்கள் என்ற நிலையான கருத்தியல் வகைகளில் உலகை நாம் உணர்கிறோம், நிச்சயமாக அதே கருத்தியல் கட்டமைப்போடு நம்மைப் பார்க்கிறோம்.

வெற்றியாளர்கள், தோற்றவர்கள், போட்டி என்ற இந்தக் கருத்துக்கள் பரிணாம வளர்ச்சியை விவரிக்க பயனுள்ளதாக இருந்தாலும், அவை தன்னிச்சையான மனக் கட்டுமானங்கள் மட்டுமே என்பதை நாம் உணர வேண்டும். "வெற்றியாளர்" மற்றும் "தோல்வியுற்றவர்" என்பது மன அடையாளங்கள் மட்டுமே. பந்தயத்தில் முதலிடம் பிடிப்பது, வேலையில் பதவி உயர்வு பெறுவதற்குப் பதிலாக வேறொருவர் அல்லது வாடிக்கையாளரை அல்லது மாணவரை இழப்பது போன்ற சில நிகழ்வுகளை விவரிக்கப் பயன்படும் வசதியான மன வகைகளாகும். எவ்வாறு "நல்லவர்கள்" என்று வரையறுக்கிறோம் என்பதைப் பொறுத்து "நல்ல மனிதர்கள்" மற்றும் "நல்லவர்கள்" மற்றும் "நல்ல மனிதர்கள் அல்ல" என்ற வகைகளை நாம் எளிதாகப் பிரிக்கலாம்.

இத்தகைய இருவகைப் பிரிவுகள் அனைத்தும் மனதளவில் மட்டுமே கட்டமைக்கப்பட்டிருப்பதைக் காணும்போது, "நான்" அல்லது "நீ" என்ற பக்கத்திலே நம்மை திடமான வகைகளாகப் பூட்டி வைக்கும் உள்ளார்ந்த எதுவும் இல்லை என்பதை உணர ஆரம்பிக்கிறோம். நாம் அடிப்படையில் தோற்றுப் போனவர்கள் என்பதல்ல, இயல்பாகவே, நம்மைத் தோற்றவர்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டு, இறுதியாக உண்மையைக் கண்டுபிடிக்கிறோம் - உண்மையான "நான்" ஒரு தோற்றுப் போனவன். பாவம் "நான்." மாறாக, ஒரு வாடிக்கையாளரை வேறொருவரிடம் இழப்பதைத் தவிர வேறு பல குணங்கள் நம்மிடம் உள்ளன, எனவே அதுதான் உண்மையான "நான்" என்பதைப் போல ஏன் அதில் வசிக்க வேண்டும்.

மேலும், நமது வரம்புக்குட்பட்ட மனதாலும், "பாவம் 'நான்' என்று நினைப்பதால் தான், வெற்றி, தோல்வி, லாபம் மற்றும் நஷ்டம் என எந்த காரணமும் இல்லாமல் அல்லது பொருத்தமற்றதாகவே தோன்றுகிறது. அதனால்தான் நமக்கு நடந்தது அநியாயம் என்று நினைக்கிறோம். எவ்வாறாயினும், பிரபஞ்சத்தில் என்ன நடக்கிறது, காரணம் மற்றும் விளைவுகளின் ஒரு பெரிய நெட்வொர்க்கால் நடக்கிறது. பல விஷயங்கள் நமக்கும் மற்றவர்களுக்கும் என்ன நடக்கிறது என்பதைப் பாதிக்கிறது, ஒவ்வொரு காரணிகளையும் உள்ளடக்குவது நம் கற்பனைகளுக்கு அப்பாற்பட்டது.

இந்த இரண்டு ஏமாற்றும் தோற்றங்களையும் (வெற்றி பெற்றவர்கள் மற்றும் தோற்றவர்கள், மற்றும் நல்ல காரணமின்றி நடக்கும் விஷயங்கள்) மறுகட்டமைத்து, அவற்றை முன்னிறுத்துவதை நிறுத்தும்போது, நமது அநீதி உணர்வுகளை தளர்த்துகிறோம். நமது மன ஒப்பாமையின் அடியில் என்ன சாதிக்கப்பட்டது, என்ன நடந்தது என்பது பற்றிய விழிப்புணர்வு மட்டுமே உள்ளது. ஒரு வாடிக்கையாளரை வேறொருவரிடம் இழந்துவிட்டோம், இப்போது வேறொருவரின் வாடிக்கையாளராக அவர் உள்ளார். இது அடைய வேண்டிய இலக்கை நமக்கு உணர்த்துகிறது. அதை அடைவதற்காகவோ அல்லது பெறுவதற்காகவோ நாம் பிறரிடம் கெஞ்சாமல் இருந்தால், அந்த நபர் எப்படி சாதித்தார் என்பதை நாம் அறியலாம். இதை நாமே எவ்வாறு நிறைவேற்றுவது என்பதைப் பார்க்க இது உதவுகிறது. இந்த விழிப்புணர்வை இரட்டைத் தோற்றங்கள் மற்றும் உறுதியான அடையாளங்களுடன் மேலெழுப்புவதால் மட்டுமே நாம் பொறாமை மற்றும் பொறாமைப்படுகிறோம்.

இவ்வாறு, பௌத்த முறையிலோ அல்லது மேற்கத்திய வழிகளிலோ நாம் வரையறுத்தாலும், பொறாமையின் குழப்பமான உணர்ச்சிகளைச் சமாளிக்க பௌத்தம் பல்வேறு வழிமுறைகளை வழங்குகிறது. ஒரு குழப்பமான உணர்ச்சியால் நாம் சிரமப்படும்போது, வரையறுக்கும் பண்புகளையும் நமது கலாச்சார பின்னணியையும் சரியாக அங்கீகரிப்பது சவாலாகும். தியானப் பயிற்சியின் மூலம், பலவிதமான முறைகளில் நம்மை நாமே பயிற்றுவித்துக் கொண்டால், நாம் அனுபவிக்கும் எந்தவொரு உணர்ச்சிகரமான சிரமங்களையும் சமாளிக்க உதவுவதற்கு பொருத்தமான ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுக்கலாம்.