தேரவாத, மகாயன மற்றும் தாந்த்ரீகத்தில் உள்ள புத்தர்: ஒருவரா?

இந்த பல்வேறு பதிப்புகள், துணை பதிப்புகளையும் உள்ளடக்கி இருப்பதால், உண்மையில் புத்தர் யார்? என்று குழப்பமாக இருக்கிறது. இந்த பல்வேறு பதிப்புகளைப் புரிந்துகொள்வதற்கு, புத்தருடைய வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு பதிப்பும் பௌத்தத்தின் குறிப்பிட்ட அம்சத்தின்படி, அதாவது ஒரு குறிப்பிட்ட சூழலில் வேதங்களைக் கற்பித்தது என்ற அடிப்படை பௌத்தக் கொள்கையை நாம் முதலில் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அதாவது குறிப்பிட்ட சூழலுக்குள். பாலி கானானில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள வகையான புத்தர் தேரவாத போதனைகளின் சூழலில் கற்பிக்கப்பட்டது. எனவே, அதே புத்தர் பொது மகாயனத்தையும் தாந்திரீக போதனைகளையும் போதித்தார் என்பதில் அர்த்தமில்லை.

மகாயான நூல்களில், விவரிக்கப்பட்டுள்ள புத்தர் வகை "வரலாற்று புத்தர்" அல்ல (அதாவது ஒரு வாழ்நாளில் ஞானம் பெற்று மற்றும் அதன் தொடர்ச்சி மரணத்தில் முடிந்தவர்). தாந்த்ரீக போதனைகளில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள புத்தரின் வகையைக் குறிப்பிடுவதில் இதுவும் உண்மை.

சுருக்கமாகச் சொன்னால், புத்தருடைய வாழ்க்கையைப் பற்றி அல்லது உண்மையில் பிற தலைப்புகளைப் பற்றி விவாதிக்கும் போது, மனதில் கொள்ள வேண்டிய அடிப்படை பௌத்தக் கொள்கை என்னவென்றால், பல்வேறு போதனைகளில் விவரிக்கப்பட்ட அல்லது வடிவமைக்கப்பட்டவை ஒரு குறிப்பிட்ட சூழலில் புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டும். வெவ்வேறு சூழல்களில் ஒரே பொருளைக் கருத்தில் கொள்வதற்கான மற்றொரு வழி, எனது அன்றாட வாழ்க்கையின் அடிப்படையில் இந்தப் பொருளைப் பற்றி அறிந்துகொள்வதால் என்ன பயன்? பௌத்த ஆன்மிகப் பாதையில் இந்தப் பொருளால் என்ன பயன்? என்று நாம் கேட்கும் சில கேள்விகளைப் போன்றவை. 

புத்தர் ஷக்யமுனியின் வாழ்க்கையை வெவ்வேறு சூழல்களில் பார்ப்பதன் மூலம், பின்வரும் சிக்கலான கேள்விகளைத் தவிர்க்கலாம்: புத்தர் உண்மையில் மகாயன சூத்திரங்களைக் கற்பித்தாரா? அவர் உண்மையில் தாந்த்ரீகத்தை கற்பித்தாரா? புத்தரின் காலத்தில், போதனைகள் வாய்வழியாக மட்டுமே சொல்லப்பட்டன, எதுவும் எழுதப்படவில்லை என்பதால், புத்தர் மகாயனம் மற்றும் தாந்த்ரீக போதனைகளை போதித்தாரா இல்லையா என்பது குறித்து பௌத்தர்களிடையே பல விவாதங்கள் உள்ளன. சிறந்த இந்திய குரு சாந்திதேவாவின் "போதிசத்துவ நடத்தையில் ஈடுபடுதல்" என்ற உரையில் ஒரு விவாதம் முன்வைக்கப்பட்டது, அங்கு அவர் கூறினார், "எங்கள் மகாயன சூத்திரங்களைத் தகுதியற்றதாக்குவதற்கு ஹினாயனிஸ்டுகளான (தேரவாதிகள் போன்றவை) நீங்கள் கூறும் காரணங்களையே,உங்களுடையதை தகுதியற்றதாக்குவதற்கும் நான் பயன்படுத்தலாம்." வேறு விதமாகச் சொல்வதானால், ஹினாயனா மற்றும் மஹாயனா ஆகிய இரு பள்ளிகளும் தங்கள் போதனைகள் வாய்வழி மரபாகப் பரவுகின்றன என்று கூறுகின்றன.

எனவே, தேரவாதிகள் மஹாயனவாதிகளிடம் “உங்கள் போதனைகள் புத்தரால் கற்பிக்கப்படாததால் அவை உண்மையானவை அல்ல, ஏனெனில் அவை பிற்காலத்தில் தோன்றின” என்று கூறினால், “உங்களுடைய விஷயத்திலும் அதுவே உண்மை. உங்கள் போதனைகள் வாய்வழி மரபு வழியாகவும் பெறப்பட்டு பின்னர் எழுதப்பட்டது. எனவே எங்கள் போதனை உண்மையானதாக இல்லாவிட்டால் உங்களுடையதும் இல்லை” என்று மஹாயனவாதிகள் பதிலுக்குச் சொல்லலாம்.”

இந்தக் கட்டுரையில் முன்னர் முன்வைக்கப்பட்ட மற்றொரு வாதம், தேரவாதம் மற்றும் மகாயனம் ஆகிய இரண்டிலும் புத்தரின் வேறுபட்ட கருத்து உள்ளது. தேரவாத வகை புத்தர் தேரவாத நூல்களையும், மகாயன வகையினர் மகாயன நூல்களையும் போதித்தார்கள். மூன்று மரபுகளுக்குள் உள்ள இந்த சூழல்களில் இருந்து: ஹினயனாவின் பிரதிநிதியாக தேரவாதம், மஹாயன சூத்திர பாரம்பரியம் மற்றும் மஹாயன தாந்த்ரீக பாரம்பரியத்தில், புத்தரின் பொதுவான வாழ்க்கையைப் பற்றி நாம் அறிந்து கொள்ளலாம்.

முதலில், நாம் கேட்க வேண்டியது: புத்தர் எந்த காலத்தில் வாழ்ந்தார்? அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தில், அதாவது ஒரு உறுதியான சூழலில் வாழ்ந்தார். இந்த சமூகம் ஏற்கனவே சில அடிப்படை நம்பிக்கைகளைக் கொண்டிருந்தது, அதை புத்தர் விளக்கினார். இந்த நம்பிக்கை அமைப்புக்குள், அனைத்து இந்திய சிந்தனை முறைகளிலும் காணப்படும் அடிப்படைக் கருப்பொருள்கள் அந்தக் காலத்தில் இருந்தன மற்றும் வரலாறு முழுவதும் வளர்ந்தன. கர்மாவின் (தனிப்பட்ட செயல்கள்)படி தீர்மானிக்கப்படும் மறுபிறப்பு மற்றும் இந்த மறுபிறப்பு சுழற்சியில் இருந்து எப்படி விடுதலை பெறுவது போன்ற கருப்பொருள்களை புத்தர் விளக்கினார். அனைத்து இந்திய அமைப்புகளும் பொதுவாக அறிவு அல்லது யதார்த்தத்தைப் புரிந்துகொள்வது ஒருவரை மறுபிறப்பிலிருந்து விடுவிக்கும் முறை என்று கூறுகின்றன. அந்த காலகட்டத்தில் இருந்த பல்வேறு தத்துவங்கள் மற்றும் மதங்களின் பதில்களால் புத்தர் அதிருப்தி அடைந்தார், உண்மையை உணர்ந்து கொள்வதற்காக சிந்தனை, தியானம் மற்றும் பல்வேறு நடைமுறைகளை செய்தார்.

இந்தியாவில், புத்தர் காலத்தில், ஒரு எதேச்சதிகார அமைப்பை நோக்கிய ஒரு வலுவான இயக்கம் இருந்தது. பல்வேறு வகையான ராஜ்ஜியங்கள் இருந்தன, அதில் வணிகர்கள் செல்வத்தில் மன்னர்களுக்கு போட்டியாக பணக்காரர்களாக மாறினர். பதிலுக்கு, மன்னர்கள் அதிக எதேச்சதிகாரம் செய்தனர். இந்தியாவின் ஒரு சில பகுதிகளில், சிறிய குடியரசுகள் பொது மக்களின் சிந்தனையின் அடிப்படையில் அதிக படிநிலையற்ற சிந்தனை முறையை நிறுவத் தொடங்கின. இந்த குடியரசுகளில் ஒன்றில் பிறந்த புத்தர், இந்த அமைப்பால் பாதிக்கப்பட்டு, தனது துறவற அமைப்பை நிறுவினார், அதில் அனைத்து உறுப்பினர்களும் ஒன்றுசேர்ந்து முடிவுகளை எடுக்க வேண்டும்.

மேலும், அந்த நேரத்தில், பழைய வைதிக மதத்திற்கு எதிராகவும் அதன் சடங்குகள் மற்றும் புரோகிதங்கள் போன்றவற்றுக்கு எதிராக எதிர்வினையாற்றிய மக்கள் இயக்கம் இருந்தது, குடியரசுகள் மற்றும் எதேச்சதிகாரங்கள் உட்பட அனைவரும் பின்பற்றும் மதம். பிற்போக்குவாதிகள் "துறவிகள்," அலைந்து திரிந்த சந்நியாசிகள் அல்லது சமூகத்தை விட்டு வெளியேறியவர்கள், காட்டில் அலையவும், தியானம் செய்யவும், தங்கள் சொந்த ஆன்மீக வளர்ச்சியில் ஈடுபடவும் சமூகத்திலிருந்து விலகியவர்கள்.

இந்த வகை இயக்கத்தின் பிரதிநிதிகள் புத்தரை மட்டுமல்ல, பிற பள்ளிகள் மற்றும் பின்பற்றுபவர்களையும் உள்ளடக்கியிருந்தனர். சமூகத்தில் இருந்து விலகுவது, குறைந்தபட்சம் ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்திற்கு, ஒருவர் ஆன்மீகப் பாதையைப் பின்பற்ற விரும்பினால் - உண்மையைத் தேடுவதற்கு சுதந்திரமாக இருக்க வேண்டும். நாம் உண்மையைக் கண்டுபிடித்துவிட்டோம் என்று உணர்ந்தவுடன், அதை ஒரு படிநிலை மற்றும் எதேச்சதிகார முறையில் மற்றவர்கள் மீது திணிக்காமல், அதை மிகவும் "ஜனநாயக" வழியில் வெளிப்படுத்த வேண்டும். 

ஒரு பௌத்த சூழலில் - இந்திய அல்லது திபெத்திய - சுயசரிதைகள் வெறும் உண்மைகளை முன்வைப்பதற்குப் பதிலாக, ஒரு பெரிய நபரின் வாழ்க்கைக் கதையின் சில விஷயங்களை கற்பிப்பதற்கும் விளக்குவதற்கும் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. ஒரு சிறந்த மதப் பிரமுகரின் வாழ்க்கை, இந்தச் சூழலில், மற்றவர்களுக்கு ஊக்கமளிப்பதாகும், எனவே மேற்கத்திய பார்வையில், கதையின் சில பகுதிகள் மிகவும் அருமையாகத் தோன்றலாம். உதாரணமாக, புத்தருடைய வாழ்க்கையில் இருந்து, கனவில் தோன்றிய தாய் ஆறு தந்தங்களைக் கொண்ட ஒரு வெள்ளை யானையாக காட்சியளித்தபோது, அல்லது புத்தர் தாயின் பக்கத்திலிருந்து பிறந்து ஏழு அடிகள் எடுத்து, "இதோ நான் இங்கே இருக்கிறேன்!" என்று சொன்னது போன்றவை. இந்திய/திபெத்திய கண்ணோட்டத்தில், கதை வரலாற்று ரீதியாக துல்லியமாக இருந்ததா இல்லையா என்பது முக்கியமல்ல. கதை உண்மையில் பார்வையாளர்களுக்கு எதைப் பிரதிபலிக்கிறது அல்லது கற்பிக்கிறது என்பதே முக்கியமான விஷயம். புத்தர் உண்மையில் என்ன செய்தார், அல்லது அவரைப் பின்பற்றுபவர்களிடையே என்ன நடந்தது என்பதைக் கண்டறிய புத்தரின் வாழ்க்கையை வரலாற்று ரீதியாக ஒன்றாக இணைக்க விரும்பினாலும் இது பொருத்தமானது. அல்லது, ஒரு இந்தியர் அல்லது திபெத்தியர் எப்படி படிப்பார் என்ற கோணத்தில் கதையை பார்க்க வேண்டுமென்றால். ஒவ்வொரு சூழலிலும் ஒரு வழி மற்றதை விட சரியானதாக இல்லாமல், வாழ்க்கைக் கதை நமக்கு எதையாவது கற்பிப்பதாகும்.

பௌத்த சிந்தனை எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதற்கான ஒரு முக்கியமான கொள்கை என்னவென்றால், பல்வேறு கோணங்களில் இருந்து பல்வேறு நிலைகளில் உள்ள விஷயங்களைப் புரிந்து கொள்ள முடியும், மேலும் இவற்றில் பல சரியானதாக இருக்க முடியும் என்பதைக் கருத்தில் கொள்வது; அது உண்மையில் எப்படி இருந்தது என்பதற்கு ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட உண்மைகள் உள்ளன. 

பௌத்த இலக்கியத்தில் உள்ள ஒரு பிரபலமான உதாரணம் திரவம். மனிதர்களுக்கு இந்த திரவம் தண்ணீர் போல் தெரிகிறது; பசித்த பேய்களுக்கு அது ரத்தம் போல் தெரிகிறது; நரக மனிதர்களுக்கு அது அமிலம் போல் தெரிகிறது; தெய்வங்களுக்கு அது அமிர்தம் போல் தெரிகிறது. எது சரியானது? பௌத்த சிந்தனை முறையின்படி, அவை அனைத்தும் சரியானவை, ஏனென்றால் ஏதாவது ஒரு குறிப்பிட்ட சூழலுக்குள் மட்டுமே அவை செல்லுபடியாகும்.

மற்றொரு உதாரணமானது குடும்ப சிகிச்சையின் ஒரு கிளை ஆகும், இது சூழல் சிகிச்சை என்று அழைக்கப்படுகிறது, இதில் குடும்ப சூழ்நிலையில் ஒவ்வொரு குடும்ப உறுப்பினரும் தங்கள் சூழ்நிலையின் பதிப்பை விவரிக்கும்படி கேட்கப்படுகிறார்கள். தந்தை ஒரு பதிப்பையும், தாய் மற்றொரு பதிப்பையும், ஒவ்வொரு குழந்தையும் தங்கள் சொந்த பதிப்பையும் விவரிக்கிறார்கள். இந்த பதிப்புகளில் ஒவ்வொன்றும் சரியானது மற்றும் சமமான மரியாதை கொடுக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவரும் தங்கள் சொந்த வழியில் சூழ்நிலையை அனுபவிக்கிறார்கள். இது மிகவும் சிறந்த பௌத்த சிந்தனை முறை மற்றும் புத்தரின் வாழ்க்கைக் கதைக்கும் பொருந்தும். கதையை நாம் பலவிதமாகப் படித்தால், ஒவ்வொரு பதிப்பும் சரியானது மற்றும் நமக்கு ஏதையாவது கற்பிக்கிறது.

புத்தர் ஒரு சிறந்த மற்றும் செல்வந்தக் குடும்பத்தில் பிறந்தார் (அவர் ஒரு இளவரசராக இருந்தாரா இல்லையா என்பது விவாதத்திற்குரியது), எனவே நல்ல கல்வி உட்பட பெரும் இன்பங்களையும் நன்மைகளையும் அவர் அனுபவித்தவர். அவருக்கு திருமணமாகி ஒரு மகன் பிறந்தான். தொழிலைப் பொறுத்தவரை, அவர் ஒரு குடியரசின் தலைவராக தனது தந்தையின் பதவியை ஏற்க முன்வந்தார், ஆனால் புத்தர், துறவு இயக்கத்தைப் பின்பற்றுபவர் என்பதால், அந்த வாய்ப்பை நிராகரித்தார்.

புத்தர் தனது மனைவி மற்றும் குழந்தைகளை விட்டுச் சென்ற பொறுப்பற்றவர் அல்ல என்பதை வலியுறுத்துவது இங்கே முக்கியமானது. இந்திய சமுதாயத்தில், தாத்தா, பாட்டி மற்றும் பிற உறுப்பினர்களைக் கொண்ட பெரிய குடும்பங்களுக்குள் மனைவிகள் மற்றும் குழந்தைகள் பராமரிக்கப்படுகிறார்கள். மேலும், புத்தர் போர்வீரர் சாதியில் பிறந்தார், அச்சமூகத்தில் ஆண்கள் சண்டையிடுவதற்காக வீட்டை விட்டு வெளியேறினர். புத்தர் தனக்குள் நடந்த சொந்தப் போரான, அறியாமை மற்றும் குழப்பமான உணர்ச்சிகளுக்கு எதிராகப் போராடினார்.

குடும்ப வாழ்க்கையை விட்டு வெளியேறும் புத்தரின் முடிவு, ஒரு நல்ல பதவி, அதிகாரம் மற்றும் பணம் ஆகியவற்றைக் காட்டிலும் உண்மையைத் தேடுவது, அதாவது மறுபிறப்பு அல்லது மன மற்றும் உணர்ச்சி ரீதியான துன்பங்களின் அடிப்படையில் துன்பத்திற்கு முடிவு கட்டுவது மிகவும் முக்கியமானது என்று நமக்குக் கற்பிக்கிறது. நமக்காக அதிகாரத்தையும் பணத்தையும் தேடுவதை விட, கோபம், பேராசை, சுயநலம் போன்ற உலகளாவிய தனிப்பட்ட பிரச்சினைகளுக்கு அல்லது சமூகப் பிரச்சினைகளுக்கு எவ்வாறு தீர்வு காண்பது என்பதைப் புரிந்துகொள்வது மிகவும் முக்கியமானது. புத்தரின் வாழ்க்கை நமக்குக் கற்றுத்தரும் பாடம் அது.

ஆன்மிக வாழ்க்கையை நூறு சதவிகிதம் பின்பற்றுவது அனைவருக்கும் பொருந்தாது, அதற்கு பதிலாக உங்கள் மற்றும் உங்களைச் சுற்றியுள்ளவர்களின் வாழ்க்கைத் தரம் என்ன என்பதே முக்கியமானது என்று புனிதர் தலாய் லாமா கூறுகிறார். புத்தர் ஆன்மிகப் பாதையை பின்பற்றி முழுவதுமாக அரண்மனையை விட்டு ஒரு தேரில் வெளியேறி(பகவத் கீதையில் இருந்து ஒரு உதாரணம்), பல்வேறு வகையான நோய்வாய்பட்டவர்கள், முதுமை மற்றும் மரணம் மற்றும் அரண்மனையில் காணப்படாத அலைந்து திரிபவர்களைக் கண்டார்.

புத்தருடைய வாழ்க்கையின் பல்வேறு கதைகளில் உள்ள குறியீட்டை ஜுங்கியன் கோட்பாட்டிற்குப் பயன்படுத்தப்படலாம், அங்கு புத்தர் செல்வம் மற்றும் சிற்றின்பங்களில் மூழ்கி அவர் உலகின் துன்பங்களைக் காணவில்லை. அரண்மனையை விட்டு அவர் தேரில் வெளியே செல்லும் போது தான்,ஆன்மீகப் பயணத்தின் தொடக்கமாக, துன்பப்படுவது காட்டப்பட்டது, மேலும் ஒவ்வொருவரும் சந்திக்கும் எல்லாப் பிரச்சனைகளையும் உணர்ந்து கொள்ளவும் முடிந்தது.

புத்தரின் கதை மற்றும் பௌத்த போதனைகளின் மிக முக்கியமான அம்சம், பயிற்சியின் வெறித்தனமான உச்சகட்டங்களுக்கு செல்லக்கூடாது. அரண்மனையை விட்டு வெளியேறிய பிறகு, புத்தர் தீவிர தியானம் மற்றும் மிகவும் தீவிரமான துறவு பயிற்சிகளில் ஈடுபட்டார், அதில் அவர் நடைமுறையில் கிட்டத்தட்ட பட்டினியால் வாடினார். ஒரு மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்தபோது, இந்த பயிற்சிகள் பலனளிக்கவில்லை என்பதை உணர்ந்து, ஒரு மேய்ப்பர் பெண்ணிடம் இருந்து தயிரை வாங்கி சாப்பிட்டு தன்னுடைய  விரதத்தை முறித்தார்.

இந்திய சிந்தனையில் ஒரு பசு (தயிர், பால்) தாயின் அன்பையும் கருணையையும் பிரதிபலிக்கிறது, எனவே, சரியானதைக் கண்டறிய உதவும் வகையில், சுயமரியாதையிலிருந்து நம்மை எழுப்புவது இரக்கம் என்பதை நமக்குக் கற்பிப்பதற்காக புத்தருக்கு ஒரு பசுவிலிருந்து பெறப்பட்ட பொருள் வழங்கப்பட்டது என்பது அடையாளமாகும், உலகளாவிய துன்பத்தைப் பற்றிய ஒரு அக்கறையான வழி. 

ஞானம் அடைவதற்கு முன்னர், புத்தர் போதி மரத்தின் கீழ் அமர்ந்திருந்த போது (இந்திய சிந்தனையில் புனித மரங்கள் ஒரு பொதுவான கருத்து) மாரா தோன்றினார். மரணத்திற்கான சமஸ்கிருத வார்த்தையான மாரா, தடைகள், தடங்கல் மற்றும் சோதனைகள் போன்றவற்றைக் குறிக்கிறது. இதில் இருந்து புத்தரும் கூட, ஞானம் பெறுவதற்கு முன்பே, நேர்மறையான ஒன்றைச் செய்ய முயற்சிப்பதில் தடைகளையும் இடையூறுகளையும் சந்தித்திருப்பதைக் காணலாம்.

அவர் ஞானம் பெறுவதற்கு சற்று முன்பு, புத்தர் ஆன்மீக ரீதியில் மிகவும் உயர்நிலையில் இருந்தார்; இந்த கட்டத்தில் அவர் ஒரு முழுமையான தொடக்கநிலையில் இருந்து ஞானம் பெற்றவராக மாறவில்லை. அவரது பயிற்சியின் இறுதிக் கட்டத்தில் கூட, தடைகள் மற்றும் தடங்கல்கள் இன்னும் வலுவாகத் தோன்றின, மேலும் புத்தர் தனது நோக்கத்தை நிறைவேற்றுவதற்குத் தடங்கலாக இருந்த தடைகளை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. உண்மையில், நாம் செய்ய முயற்சிக்கும் செயல் எவ்வளவு நேர்மறையானதாக இருக்கிறதோ, தடைகள் அவ்வளவு பெரியதாக இருந்தது. எனவே, இங்கு கிடைக்கும் போதனை என்னவென்றால், நாம் சோர்வடையக்கூடாது, மாறாக ஒரு போர்வீரனைப் போல தடைகளை வலிமையுடன் எதிர்த்துப் போராட வேண்டும். புத்தர் போர்வீரர் குலத்திலிருந்து வந்தவர் என்ற கருத்துடன் இது தொடர்புடையது, ஏனெனில் இது உண்மையில் நமது மாயை, அச்சங்கள் போன்றவற்றுக்கு எதிராக உள்ளுக்குள் நடக்கும் போர் ஆகும்.

புத்தர் ஞானம் அடைந்த பிறகு, அவர் கற்பிக்கத் தயங்கினார், மேலும் அவரது போதனைகளை உலகில் யார் புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று ஆச்சரியப்பட்டார். இருப்பினும், அவர் கற்பிக்கக் கோரப்பட்டதால், அவர் இன்னும் முயற்சிப்பார் என்று நினைத்தார். போதனைகளை மற்றவர்களுக்குக் கற்பிப்பது அல்லது விளக்குவது மிகவும் கடினமாக இருந்தாலும், இரக்கத்தால், எவ்வளவு கடினமாக இருந்தாலும் அதைச் செய்ய வேண்டும் என்பதை இது நமக்குக் கற்பிக்கிறது.

மற்றவர்களுக்கு கற்பித்த பிறகு, பலர் புத்தரைப் பின்பற்ற விரும்பினர், இதிலிருந்து துறவறம் தோன்றியது. தொடக்கத்தில், துறவறத்திற்கென்று விதிமுறைகள் இல்லை. இருப்பினும், துறவிகள் சமூகத்தில் வாழ்ந்ததால், ஒரு சமூகத்தில் வாழ்வதில் உள்ள சிக்கல்களைத் தவிர்க்க உதவும் "வினயா" எனப்படும் பல்வேறு ஒழுங்குமுறை விதிகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. இந்த விதிகள் யாரோ ஒருவர் சொல்ல அதைக் கேட்டு வகுக்கப்படவில்லை,மாறாக பிரச்சனை வந்ததால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.

உதாரணமாக, உணவுக்காக பிச்சை எடுக்கும்போது துறவிகள் பேராசை கொண்டவர்கள் என்று மக்கள் நினைப்பதைத் தவிர்ப்பதற்காக (அந்த காலத்தில் துறவிகளின் வழக்கம்), அவர்கள் உணவைக் கேட்கக்கூடாது என்று விதிகள் அமைக்கப்பட்டன; மற்றவர்கள் கொடுப்பதை மட்டுமே ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்; அவர்கள் உணவைப் பதுக்கி வைக்கக் கூடாது; இன்னும் அதிகமாக தேவை என்றும் கேட்கக் கூடாது. இந்த விதிகள் துறவறத்தை சமூகம் ஏற்காது என்பதை உறுதிசெய்வதற்காக இருந்தன, அவை இன்றும் நமக்கு ஏற்புடையவை ஆகும்.

ஆண்களும் பெண்களும் தகாத முறையில் காட்டில் இருப்பார்கள் என சமூகம் நினைக்கும் என்று கவலைப்பட்ட புத்தர் தொடக்கத்தில் பெண்களை துறவற சபையில் கன்னியாஸ்திரிகளாக சேர்க்கத் தயங்கினார். ஆனால், அவர் இறுதியில் பெண்களை துறவறப் பாதையில் ஏற்றுக்கொண்டபோது, தவறான எண்ணத்தை சமூகம் பெறக்கூடாது என்பதற்காக ஒரு துறவியும் கன்னியாஸ்திரியும் தனியாக இருக்க அனுமதிக்கப்படக்கூடாது, ஒரு துறவி (கன்னியாஸ்திரி) எப்போதும் இருக்க வேண்டும், ஒரே இருக்கையில் அல்லது படுக்கையில் அமரக் கூடாது போன்ற குறிப்பிட்ட உச்சகட்ட விதிகளை வகுத்தார். ஒருபுறம், புத்தர் உண்மையைக் கண்டறிய சமூகத்தின் அனைத்து பெருமைகளையும் நிராகரித்தார், மறுபுறம், அவர் சமூகத்திற்கு தவறான கருத்தை கொடுக்க விரும்பவில்லை என்பதை இந்த விதிகள் நமக்குக் கற்பிக்கின்றன. சமூகத்தின் அனைத்து கொள்கைகளையும் அவற்றின் மதிப்புகளின் அடிப்படையில் ஒருவர் ஏற்றுக்கொள்ளாவிட்டாலும், நீங்கள் சமூகத்தை அந்நியப்படுத்த விரும்பவில்லை. சமூகம் என்றால் என்ன என்பதில் அவர்களுக்கு உடன்பாடு இல்லாவிட்டாலும், எப்படி புண்படுத்தக்கூடாது அல்லது ஆதாரமற்ற சந்தேகத்தை ஏற்படுத்தக்கூடாது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கு, இராஜதந்திரமாக இருக்க கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய அரசியல்வாதிகளுக்கு இது பொருந்தும்.

புத்தருக்கு தேவதத்தா என்று ஒரு உறவினர் இருந்தார், அவர் புத்தரிடம் மிகுந்த வெறுப்பைக் கொண்டிருந்தார், மேலும் எப்போதும் அவருக்குப் பிரச்சனைகளை ஏற்படுத்தினார். இன்னும் சொல்லப்போனால், பாலி கானனில் நீங்கள் பார்த்தால், ஏராளமானோர் புத்தருக்கு தொந்தரவு செய்திருக்கிறார்கள் மற்றும் அவரை விரும்பவில்லை. புத்தர் விரும்பப்படாதவர் மற்றும் அனைவரையும் மகிழ்விக்க முடியாது என்கிற ஒரு மதிப்புமிக்க பாடத்தை இது நமக்கு போதிக்கிறது, எனவே நம்மால் எப்படி முடியும்? எனவே நாம் யதார்த்தமாக இருக்க வேண்டும், மற்றவர்கள் நம்மை விரும்பவில்லை என்றால், அனைவரையும் மகிழ்விக்க முடியாவிட்டால் மனச்சோர்வடையக்கூடாது.

புத்தரின் மறைவு குறிப்பிடப்படும் போது, புத்தரின் முக்கிய சீடர்களில் ஒருவரான ஆனந்தா, புத்தரை மரணிக்க விட வேண்டாம் என்று கேட்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது, ஆனால் அவர் அவ்வாறு செய்யவில்லை, அதனால் புத்தரின் வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தது. புத்தர் கேட்கும் போது மட்டுமே போதிக்கிறார் என்றும், புத்தர் கேட்கும் போது மட்டுமே இருப்பார் என்றும் இது நமக்குக் கற்பிக்கிறது. அவர் தங்க வேண்டும் என்று யாரும் விரும்பவில்லை என்றால், அவர் வெளியேறுகிறார். மக்கள் நம் உதவியை விரும்பவில்லை என்றால் அல்லது நாம் அவர்களுக்குத் தேவைப்படவில்லை என்றால், நாம் அவர்கள் மீது நம் இருப்பை திணிக்கக் கூடாது என்பதற்கு நாம் இதைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளலாம். இன்னும் பலர் நம்முடைய உதவியை ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியவர்களாகவும், விரும்பக்கூடியவர்களாகவும் உள்ளனர்.

புத்தரின் வாழ்க்கையை நாம் பல கோணங்களில் பார்க்கலாம். அனைத்து வரலாற்று உண்மைகளையும் கண்டுபிடிக்க நாம் முயற்சி செய்யலாம், அந்த வரலாறு மேற்கத்திய பார்வையின் சூழலில் செல்லுபடியாகும் என்றாலும், குறிப்பிட்ட தேதிகள் அல்லது வருடங்கள் குறித்து எந்த உறுதியையும் பெற முடியாது. அல்லது, ஒரு கதையில் காணப்படும் பல்வேறு குறியீடுகளின் அடிப்படையில் நாம் கற்றுக்கொள்ளக்கூடிய பாடங்களைப் பார்க்கலாம், எடுத்துக்காட்டாக, கேள்விகளைக் கேட்பதற்கான ஜுங்கியன் பகுப்பாய்வான: இது எதைக் குறிக்கிறது? அது எதைக் குறிக்கிறது? போன்றவை. 

புத்தரின் வாழ்க்கையை ஒரு பெரிய மகாயன சூழலில் நாம் பார்க்க முடியும், புத்தர் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஞானம் பெற்றவராக மாறி, உலகளாவிய மஹாயனத்தின் கருப்பொருளை நமக்குக் கற்பித்து, மேலும் பல வாழ்நாள்களுக்கு மற்றவர்களுக்கு நன்மை பயக்கிறார். நாம் இப்போது அறுவடை செய்து கொண்டிருப்பது நமக்கு முன் வந்த அனைத்து தலைமுறையினரின் பயன் என்றும், நேர்மறையான ஒன்றைச் செய்ய முயற்சிக்கிறோம் என்றால், அனைத்து எதிர்கால சந்ததியினருக்கானது என்கிற அடிப்படையில் சிந்திக்க வேண்டும் என்றும் இது நமக்குக் கற்பிக்கிறது.

தாந்த்ரீக விளக்கத்தில், புத்தர் ஒரு இடத்தில் ஆழ்ந்த தத்துவத்தைப் போதிக்கிறார், மற்றொரு இடத்தில் அவர் நான்கு முகங்களுடன் தோன்றுகிறார், அதில் இருக்கும் ஒவ்வொருவரும் ஒரே நேரத்தில் வெவ்வேறு விஷயங்களைக் கற்பிக்கிறார்கள். புத்தருடைய போதனைகளின் பல்வேறு அம்சங்கள், வரலாறு முழுவதும் ஒரே மூலாதாரம் அல்லது அடிப்படைக் கருத்துடன் ஒன்றாகப் பொருந்துகின்றன, மேலும் அவை வித்தியாசமாக வழங்கப்படலாம் என்பதை இது குறிக்கிறது.

புத்தரின் பல்வேறு வகையான போதனைகள், தேரவாத வழங்கல், மஹாயன சூத்திர வழங்கல் அல்லது மஹாயன தாந்த்ரீக வழங்கல் என்று நாம் நினைத்தாலும், அடிப்படைக் கொள்கைகளை நாம் காண்கிறோம். இந்த அனைத்து வழங்கல்களிலும் புத்தர்-உருவங்களின் பல்வேறு கைகள், கால்கள் மற்றும் முகங்களின் எண்ணிக்கையால் குறிப்பிடப்படும் அடிப்படைக் கோட்பாடுகள் உள்ளன. புத்தரின் அடிப்படை போதனைகள் நான்கு மேன்மையான உண்மைகளின் அடிப்படையில் இருந்தன, அவை நான்கு முகங்களைக் குறிக்கின்றன! புத்தருடைய வாழ்க்கையின் இந்த விளக்கங்கள் படிக்கக்கூடிய உண்மைகளின் அடிப்படையில் கொடுக்கப்படவில்லை, மாறாக ஒவ்வொரு விளக்கக்காட்சியின் பயன்பாடு மற்றும் அதன் நோக்கம் குறித்து விசாரிக்க நமக்கு உதவுகிறது. இந்த விசாரணையில் இருந்து இந்த பொருள் பற்றிய ஆழமான மதிப்பீட்டைப் பெற முடிகிறது.

புத்தருடைய வாழ்க்கை பற்றி மூன்று பதிப்புகள் உள்ளன: தேரவாத விளக்கம், மற்றும் மகாயன சூத்திரம் மற்றும் தாந்த்ரீக விளக்கம். இந்த விளக்கங்கள் முரண்படுகிறதா என்பது பற்றிய விவாதங்கள் உள்ளன, ஆனால் தர்க்கத்தின் மூலம் ஒவ்வொன்றும் வெவ்வேறு சூழலில் கற்பிக்கப்படுகின்றன என்பதைக் காட்டலாம். இந்த வித்தியாசமான விளக்கங்கள் நம்மை ஊக்குவிக்கவும் கற்பிக்கவும் உள்ளன. புத்தரின் கதையைப் பார்த்தால், அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தில் வாழ்ந்தார், அது ஒரு நம்பிக்கை அமைப்பைக் கொண்டிருந்தது, துன்பத்திலிருந்து விடுதலை பெறுவது எப்படி என்பது பற்றிய சில கருப்பொருள்களை விளக்குகிறது. புத்தர், இந்த  முறையில் அதிருப்தி அடைந்தார், படிநிலை அல்லாத அமைப்பிற்குள் உண்மையைக் கற்பிக்க முயன்றார். தனது வீடு மற்றும் குடும்பம் என்ற சவுகரியத்தை விட்டுவிட்டு, அவர் தனது உள் துன்பங்களை எதிர்த்துப் போராட முயன்றார். இது சந்நியாசி பயிற்சியின் மூலம் பெறப்படவில்லை, ஆனால் உலகளாவிய துன்பங்களில் அக்கறை கொண்ட இரக்கத்தின் மூலம் வந்ததாகும். புத்தர் பெரும் தடைகளை எதிர்கொண்டார், ஆனால் இவை அவரைத் தடுக்கவில்லை, அவர் ஞானமடைந்தவுடன், இரக்கத்தால் கற்பிக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை நிறைவேற்றினார். புத்தரைப் பின்பற்றுபவர்களுக்காக, துறவிகள் மற்றும் கன்னியாஸ்திரிகள் இருவருக்கும் துறவறம் சமூகத்துடன் இணக்கமாக நிறுவப்பட்ட விதிகளுடன் உருவாக்கப்பட்டது.