ដំបូន្មានសឺកុងរីនប៉ូជេសំរាប់អ្នកបដិត្តិពុទ្ធសាសនា

រីនប៉ូជេឧស្សាហ៍ជំរុញទឹកចិត្តមនុស្សឲ្យគេចេះប្រើប្រាស់សតិសម្បជញ្ញៈរបស់ខ្លួន។ ព្រះអង្គមិនចូលចិត្តមនុស្សដែលចូលចិត្តមកសួរនាំសុំការទស្សន៍ទាយអំពីកិច្ចដែលមិនសំខាន់ផ្សេងៗនោះទេ។ ស្ថានភាពតែមួយគត់ដែលគេអាចមកសុំការទស្សន៍ទាយបាន ហើយវាមានលក្ខណៈសមរម្យគឺនៅពេលដែលវិធីសាស្រ្តសាមញ្ញមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាបាន ជាពិសេសករណីពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងរ៉ាវខាងផ្នែកសាសនា។ នៅគ្រាមួយខ្ញុំមានបញ្ហាទាក់ទងនឹងការជួលផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយបានទៅសុំការទស្សន៍ទាយមើលពីព្រះអង្គថាត្រូវធ្វើកិច្ចអ្វី។ នៅពេលនោះរីនប៉ូជេបានដេញខ្ញុំចេញ ប្រាប់ឲ្យខ្ញុំទៅរកមេធាវីវិញល្អជាង។ 

លើសពីនេះទៅទៀតនៅក្នុងករណីនៃការរៀបចំផែនការអីផ្សេងៗ រីនប៉ូជេបានណែនាំឲ្យរៀបចំវិធីសាស្រ្តដោះស្រាយបញ្ហានោះយ៉ាងហោចណាស់ឲ្យបានពីរទៅបីដំណោះស្រាយ។ ភាពបត់បែននៃយុទ្ធសាស្រ្តបែបនេះគឺអាចជួយការពារយើងបានប្រសិនបើផែនការទីមួយបរាជ័យ។ ការមានគំរោងផែនការនិងជម្រើនច្រើនយ៉ាងបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវស្មារតីនៃសុវត្ថិភាព ហើយជឿប្រាកដក្នុងចិត្តថាយ៉ាងហោចណាស់មានដំណោះស្រាយមួយដែលមានប្រសិទ្ធិភាព។ 

ទោះបីយ៉ាងណាក៍ដោយជួនពេលខ្លះសាវ័កបានធ្វើខ្លួនឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកពឹងអាស្រ័យលើការទស្សន៍ទាយនេះជ្រុលពេក ដែលធ្វើឲ្យលែងមានសមត្ថភាពគិតដោយខ្លួនឯង ចាប់ផ្តើមចៀសវាងទំនួលខុសត្រូវនៅក្នុងជីវិតខ្លួន ហើយមនុស្សបែបនេះប្រាថ្នាឲ្យគេធ្វើការសម្រេចចិត្តជំនួសខ្លួវិញ។ បើទោះបីជាការពិគ្រោះយោបល់ជាមួយគ្រូធម្មាចារ្យអំពីការសម្រេចចិត្តសំខាន់ណាមួយ អាចមានសារៈប្រយោជន៍យ៉ាងណាក្តី តែវិធីដ៍ប្រសើរបំផុតគឺត្រូវប្រើប្រាស់សតិសម្បជញ្ញៈរបស់ខ្លួន។ បើសូម្បីសង្ឃឡាម៉ាមិនមានវត្តមាននៅជាមួយយើងក្តី តែការមានសតិសម្បជញ្ញៈ និងតម្លៃនៃការគិតទាំងអស់នេះនៅក្នុងខ្លួនដើម្បីជួយយើងកំណត់នូវដំណោះស្រាយយ៉ាងប្រសើរបាន។ 

ជាពិសេសរីនប៉ូជេបានលើកឡើងមិនឲ្យគាំទ្រមនុស្សដែលមកសុំការទស្សន៍ទាយនូវចម្ងល់ដ៍ដែលៗ រហូតទាល់តែគេទទួលបានចម្លើយដែលខ្លួនចង់បាន។ ការទៅសុំការទស្សន៍ទាយបញ្ជាក់ថាគេមានការជឿជាក់និងមានទំនុកចិត្តលើសង្ឃឡាម៉ា ត្រង់នេះបានសេចក្តីថាត្រូវធ្វើតាមអ្វីក៍ដោយដែលសង្ឃបានផ្តល់ដំបូន្មានឲ្យ។ លើសពីនេះទៅទៀតរីនប៉ូជេមិនគាំទ្របុគ្គលខ្លះដែលបានជួបសង្ឃ ហើយនិយាយថាគ្រូនេះនិយាយបែបនេះគ្រូនោះនិយាយបែបនោះជាដើម ប៉ុន្តែសំនួរសួរថាតើខ្លួនឯងគិតយ៉ាងណា? តើខ្ញុំគួរតែធ្វើតាមទេ? ប្រការនេះធ្វើឲ្យសង្ឃឡាម៉ាឋិតនៅក្នុងស្ថានភាពមួយដែលមិនល្អទេ ហើយការមកនិយាយប្រាប់ដល់សង្ឃឡាម៉ាថាគ្រូនោះទាយខុសអីហ្នឹងគឺបង្ហាញថាខ្លួនខ្វះការគិតពិចារណានិងខ្វះសតិសម្បជញ្ញៈហើយ។ 

តាមពិតទៅជនបស្ចឹមប្រទេសមិនចេះសួរសំនួរឲ្យបានត្រឹមត្រូវទេ។ នៅពេលដែលពួកគេមកសួរសំនួរដែលមិនសមរម្យ រីនប៉ូជេជាធម្មតាបានជួយកែតម្រូវពួកគេ។ ឧបមាថា៖ ប្រសិនបើមានគេមិនដឹងថាគេគួរតែចូលរួមការសូត្រធម៌ផ្តល់កំលាំងចិត្តឬអត់ ហើយសំនួរបែបនេះគឺជាសំនួរដែលមិនគួរឲ្យជឿទេថាគេអាចសួរបែបនេះ ពោលគឺសួរថា «តើវាល្អទេក្នុងការចូលរួមក្នុងពិធីនេះ?» ពិតណាស់វាគឺជាកិច្ចមួយដ៍ល្អ គេមិនអាចនិយាយថាវាគឺជាកិច្ចដែលអាក្រក់នោះទេ។ ហើយប្រសិនបើមានគេសួរថា «តើខ្ញុំគួរតែចូលរួមឬអត់?» អត្ថន័យបង្កប់នៅក្នុងសំនួរនោះគឺថា «តើខ្ញុំមានភារៈត្រូវតែចូលរួមឬអត់?» គេគ្មានភារៈអ្វីដើម្បីមកចូលរួមទេ។ ក្នុងការស្វែងរកដំបូន្មានពីធម្មាចារ្យអំពីកិច្ចនេះ រឿងដែលប្រសើរបំផុតគឺត្រូវសួរថា «តើអ្នកណែនាំខ្ញុំថាត្រូវធ្វើអ្វី?» 

លើសពីនេះទៅទៀតនៅពេលចូលទៅជួបសង្ឃឡាម៉ា និងស្នើសុំការអនុញ្ញាតដើម្បីទទួលពិធីនៃការសូត្រទទួលយកជាសមាជិកថ្មី ជារឿងដែលឆ្កួតល្ងីល្ងឺដែលសួរថា «តើខ្ញុំអាចទទួលបានការអនុញ្ញាតឲ្យចូលជាអ្នកបដិបត្តិថ្មីទេឬអត់?» ត្រង់នេះហាក់មានន័យថា «តើខ្លួនមានសមត្ថភាពចូលបដិបត្តិឬអត់អីចឹងដែរ?» ដែលប្រការនេះគឺស្តាប់ទៅមិនសមហេតុផលសោះ។ ឥរិយាបថដែលត្រឹមត្រូវក្នុងការសួរគឺ «ខ្ញុំសូមទទួលយកនូវការសូត្រទទួលជាអ្នកបដិបត្តិថ្មី?»ត្រង់នេះប្រៀបដូចជាថា នៅពេលសុំពន្យាទិដ្ឋាការដើម្បីស្នាក់នៅបន្ត មានតែមនុស្សឆ្កួតទេដែលសួរគេថា «តើខ្ញុំអាចស្នាក់បន្តទៀតបានទេឬអត់?» វិធីដែលត្រឹមត្រូវក្នុងការសួរគឺ «ដោយមានការអនុញ្ញាតប្រកបដោយទឹកចិត្តសប្បុរសរបស់អ្នក ខ្ញុំចង់ស្នាក់នៅបន្តទៀត។» 

នៅគ្រាមួយលោក ថឺនឺ(Turner)បានមករំខានរីនប៉ូជេម្តងហើយម្តងទៀតមិនឈប់អស់រយៈកាលជាច្រើនខែ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គសូត្របើកពិធីអនុញ្ញាតដើម្បីអញ្ជើញគ្រូកំណើតដែលមានដៃប្រាំមួយ មហាកាលៈ(Mahakala)។ នៅទីបំផុតនៅពេលរីនប៉ូជេយល់ព្រម ថឺនឺបានសួរទៅកាន់រីនប៉ូជេថា តើការសូត្រថ្វាយប្រចាំថ្ងៃចំពោះគ្រូកំណើតនេះជាអ្វីហើយធ្វើយ៉ាងណា។ ជាក់ស្តែងនៅពេលនោះរីនប៉ូជេបានស្តីបន្ទោសដល់គាត់ថា អ្នកគួរតែសុខចិត្តធ្វើអ្វីក៍ដោយតាមតែការតាំងចិត្តពីដំបូង។ 

រីនប៉ូជេពិតជាមិនសប្បាយចិត្តនៅពេលជនបស្ចឹមប្រទេស គេតវ៉ាតថ្លៃអំពីការសូត្រធម៌ដើម្បីជាកិច្ចទទួលអ្នកបដិបត្តិថ្មី។ ព្រះអង្គឧស្សាហ៍សង្កត់ធ្ងន់ថាការបដិបត្តិតាមតួអង្គសម្មាសម្ពុទ្ធជាក់លាក់ណាមួយ គឺដោយសារតែខ្លួនមានចិត្តស្មោះស្ម័គ្រក្នុងការបដិបត្តិនោះដើម្បីឲ្យខ្លួនអាចសម្រេចបានការត្រាស់ដឹងដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សសត្វគ្រប់រូប។ ការមកចូលរួមដើម្បីតែទទួលបាន «ការសាយភាយអំពើល្អ»តែម៉្យាង ឬដោយសារមានមនុស្សគ្រប់គ្នាគេទៅ ដូច្នេះអញក៍ទៅនឹងគេដែរ អាការធ្វើបែបនេះព្រះអង្គគិតថាវាគឺជារឿងចម្លែកណាស់។ ហើយវាគឺជាកិច្ចមិនសមរម្យទេដែលមានបំណងចូលរួមបដិបត្តិរយៈពេលខ្លីដើម្បីដកពិសោធន៍មើល ហើយក្រោយមកស្រាប់តែបំភ្លេចការបដិបត្តិសមាធិនោះចោល។ ការតាំងចិត្តឬប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះការបដិបត្តិទន្រ្ទៈជាក់លាក់មួយគឺជាការតាំងចិត្តអស់មួយជីវិត។ 

រីនប៉ូជេបានសង្កត់ធ្ងន់ៗថា ត្រូវពិនិត្យសង្កេតការប្រតិបត្តិធម៌និងធម្មាចារ្យឲ្យបានច្បាស់លាស់មុននឹងចូលខ្លួនទៅបដិបត្តិជាមួយ មិនត្រូវរងចាំដល់ពេលក្រោយទេ។ នេះគឺជាកំហុសដ៍ធំមួយដែលរីនប៉ូជេមើលឃើញក្នុងចំណោមជនបស្ចឹមប្រទេស។ ពោលគឺគេតែងតែធ្វើកិច្ចអ្វីៗលឿនជ្រុលពេកខ្វះការគិតពិចារណាឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ រីនប៉ូជេបានព្រមានថាមិនត្រូវធ្វើខ្លួនឲ្យដូចជាមនុស្សឆ្កួតដែលគេរត់តម្រង់ទៅរកបឹងទឹកកកដែលកក នៅពេលរត់ទៅដល់កណ្តាលបឹងហើយទើបយកឈើមកចាក់មើលថាតើស្រទាប់ទឹកកកនេះអាចទ្រទម្ងន់ខ្លួនបានទេ។ 

រីនប៉ូជេបានលើកឡើងថាគេអាចចូលរួមស្តាប់ធម៌ធម្មាចារ្យណាក៍បានស្រេចតែគេ ចេញពីសេចក្តីគោរពរបស់គេ អាចសូម្បីតែការលូនក្រាបបង្គំដល់ស្បង់ជីវររបស់គ្រូ ឬដល់គំនូរសម្មាសម្ពុទ្ធដែលឋិតនៅក្នុងបន្ទប់ក៍បាន។ តែទោះបីយ៉ាងណាក៍ដោយការក្លាយខ្លួនទៅជាសាវ័ករបស់គ្រូនោះគឺជារឿងផ្សេងមួយទៀត។ ព្រះអង្គថែមទាំងបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំថាខ្ញុំអាចបកប្រែជូនសង្ឃឡាម៉ាណាក៍បាន តែមិនមែនមានន័យថាសង្ឃនោះជាគ្រូរបស់ខ្ញុំទេ។ ត្រង់នេះគឺពិតជាត្រឹមត្រូវ ព្រះអង្គបានបន្តពន្យល់ទៀតថាបើសូម្បីខ្ញុំត្រូវបកប្រែពិធីសូត្រធម៌ទន្រ្ទៈយ៉ាងណាក្តី។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតគឺឥរិយាបថរបស់បុគ្គលនោះចំពោះធម្មាចារ្យរបស់គេ។ 

រីនប៉ូជេគិតថាមានជនបស្ចឹមប្រទេសជាច្រើនបានបួសជាសង្ឃឬជាដូនជីឆាប់ពេក ដោយគ្មានការគិតពិចារណាថាតើនេះគឺជាកិច្ចដែលខ្លួនចង់បំពេញអស់មួយជីវិតឬទេ។ ជារឿយៗគេមិនបានគិតដល់ផលប៉ះពាល់ដល់ឳពុកម្តាយរបស់ខ្លួន ពីការបួសនេះ ឬថាតើគេត្រូវទំនុកបម្រុងខ្លួនឯងដោយរបៀបណានៅក្នុងថ្ងៃអនាគត។ ពិតណាស់ ប្រសិនបើគេដូចជាអ្នកបដិបត្តិដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះអស្ចារ្យដូចនៅក្នុងសម័យបុរាណ គេមិនចាំបាច់គិតដល់កត្តាគ្រួសារឬលុយកាក់អ្វីទេ។ ទោះបីយ៉ាងនេះក្តីយើងខ្លួនឯងស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់ណាស់ថាខ្លួនជាបុគ្គលមីឡារេប៉ាស៍ពិតឬអត់(Milarepas)។ 

ឋិតនៅក្នុងបរិបទនេះ រីនប៉ូជេឧស្សាហ៍លើកឡើងអំពីឧទាហរណ៍នៃឌ្រូបខាង ហ្គេលេកហ្គីយ៉ាតសូ។ មហាថេរៈដ៍អស្ចារ្យជាតិទីបេរូបនេះប្រាថ្នាចង់ទៅសាងផ្នួសកាលខ្លួននៅយុវវ័យ ប៉ុន្តែក្រុមគ្រួសារមិនយល់ព្រម ដែលធ្វើឲ្យគាត់មិនសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង។ ដូច្នេះគាត់បាននៅបម្រើឳពុកម្តាយរបស់គាត់បានយ៉ាងល្អកាលពួកគេនៅរស់ ហើយនៅពេលពួកគេបានចែកឋានទៅ គាត់បានបរិច្ចាគទ្រព្យសម្បត្តិកេរមរតកទាំងអស់សំរាប់ប្រើប្រាស់នៅក្នុងបុព្វហេតុល្អៗនានា ក្រោយមកគាត់បានសាងផ្នួសជាសង្ឃ។ 

រីនប៉ូជេឧស្សាហ៍សង្កត់ធ្ងន់ៗថាឲ្យយើងគោរពនិងប្រតិបត្តិឳពុកម្តាយរបស់ខ្លួន។ ក្នុងនាមជាអ្នកកាន់ពុទ្ធសាសនាបស្ចឹមប្រទេស យើងបាននិយាយខ្លះៗហើយអំពីការទទួលស្គាល់មនុស្សគ្រប់រូបថាគេធ្លាប់មានកំណើតជាឳពុកម្តាយរបស់យើងកាលពីជាតិមុន និងត្រូវតបស្នងសងគុណដល់គេវិញ។ ប៉ុន្តែនៅត្រឹមកំរិតបុគ្គលផ្ទាល់ខ្លួន មានមនុស្សច្រើននាក់ណាស់នៅក្នុងចំណោមពួកយើង គេមិនទាំងចុះសម្រុងជាមួយឳពុកម្តាយរបស់គេផងនៅក្នុងជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់ពួកគេ។ ការបម្រើប្រតិបត្តិនិងតបស្នងសងគុណដល់ឳពុកម្តាយរបស់ខ្លួន រីនប៉ូជេបានលើកឡើង គឺជាធម៌ដ៍ពិសិដ្ឋនៅក្នុងការបដិបត្តិពុទ្ធសាសនា។ 

ប្រសិនបើគេបានសង្កេតពិនិត្យឲ្យបានច្បាស់លាស់ជាងមុន ហើយក្រោយមកបានសាងផ្នួសជាសង្ឃឬជាដូនជី ឬប្រសិនបើគេបានបួសរួចហើយ រីនប៉ូជេបានបន្តពន្យល់ថាមិនត្រូវបោះបង់ចោលពាក់ណ្តាលផ្លូវដូចជាសត្វប្រជៀវទេ។ ពោលគឺថានៅពេលដែលសត្វប្រចៀវហើរនៅក្នុងហ្វូងសត្វបក្សីផ្សេងទៀត សត្វប្រចៀវមិនចង់ធ្វើតាមអ្វីដែលសត្វបក្សីដ៍ទៃទៀតគេកំពុងធ្វើទេ ដោយខ្លួននិយាយថា «អូអញមិនអាចធ្វើបែបនោះបានទេ ដោយសារអញជាសត្វដែលមានធ្មេញខុសគេ»។ នៅពេលប្រចៀវឋិតនៅក្នុងចំណោមសត្វកណ្តុរវិញ សត្វប្រចៀវនិយាយថា «អូអញមិនអាចធ្វើបែបនោះបានទេ ដោយសារតែអញជាសត្វដែលមានស្លាប»។ ប្រព្រឹត្តដូចនៅក្នុងគំរូឧទាហរណ៍នេះគឺជាការប្រើប្រាស់ស្បង់ជីពរដើម្បីតែសេចក្តីសុខស្រួលផ្ទាល់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលមានបុគ្គលណាម្នាក់គេមិនចូលចិត្តកិច្ចការងារគ្រហស្ថទេ ពោលដូចជាកិច្ចការងារដើម្បីទ្រទ្រង់ខ្លួនឯងផ្ទាល់ខាងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ(បច្ច័យ) នោះគេនឹងយកស្បង់ជីពរមកធ្វើជាលេសរបស់ខ្លួន។ នៅពេលគេមិនគិតខ្វល់អំពីកិច្ចការនិងតួនាទីវត្តអារាម ពោលដូចជាការរៀបចំចូលរួមពិធីបុណ្យ ឬការធ្វើដំណើរក្នុងនាមជាអ្នកបួស នោះគេប្រើប្រាស់លេសដោយសារខ្លួនជាជនបស្ចឹមប្រទេសអីហ្នឹងជាដើម។ ករណីរនេះរីនប៉ូជេឧស្សាហ៍លើកឡើងថា «តើអ្នកកំពុងធ្វើដើម្បីបំភាន់ភ្នែកនរណា?»

រីនប៉ូជេបានពន្យល់ថា ត្រង់នេះមិនមានន័យថាក្នុងនាមជាអ្នកប្រតិបត្តិធម៌នៅក្នុងពុទ្ធសាសនាគេមិនគួរស្វែងរកការងារធ្វើនោះក៍ទេដែរ។ មិនថាគេជាអ្នកបួសឬគ្រហស្ថទេ មនុស្សគ្រប់រូបគេចាំបាច់ត្រូវធ្វើជាមនុស្សដែលមានភាពប្រកដនិយមនិងសាមញ្ញ កិច្ចអ្វីក៍អាចធ្វើបានដែរ។ រីនប៉ូជេបានបង្រៀនថារបៀបដែលយើងប្រើប្រាស់ចិត្តនិងវាចារបស់ខ្លួនគឺជារឿងដែលសំខាន់ជាងការប្រើប្រាស់រាងកាយ។ ដូច្នេះរីនប៉ូជេបានណែនាំកិច្ចការងារមិនសមរម្យណាក៍ដោយ ឲ្យអ្នកបដិបត្តិរយៈពេលយូរធ្វើ ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិតខ្លួន។ នៅខណៈពេលដែលខ្លួនកំពុងតែធ្វើការ យើងអាចសូត្រមន្រ្តៈ(ធម៌ទីបេ) និងពង្រីកចិត្តគំនិតល្អៗដល់អ្នកដ៍ទៃ។ ប្រសិនបើការគិតដល់ធម៌មានការពិបាកនៅកំឡុងពេលធ្វើការ ហើយយើងបានទទួលធម៌ទន្រ្ទៈហើយ យ៉ាងហោចណាស់យើងអាចកែប្រែផ្លាស់ប្តូររូបភាពរបស់ខ្លួន។ ពេញមួយថ្ងៃយើងអាចព្យាយាមស្រមៃថាខ្លួនជាតួអង្គសម្មាសម្ពុទ្ធ ហើយគិតថាបរិឋានរបស់ខ្លួនគឺជាដែនបរិសុទ្ធសំរាប់ការបដិបត្តិរីកចម្រើនខាងផ្លូវធម៌។ បន្ទាប់មកនៅពេលព្រឹកព្រលឹមនិងនៅពេលរាត្រី យើងអាចបដិបត្តិការធ្វើចក្ខុទស្សន៍នៃសទ្ធានៈ(sadhanas)ពេញលេញបាន។ រីនប៉ូជេតែងតែសង្កត់ធ្ងន់ៗថាមិនត្រូវចាត់ទុកពុទ្ធសាសនាថាជាកិច្ចអ្វីមួយដាច់ដោយឡែកពីជីវិតខ្លួនទេ។ 

លោក ថឺនឺ បានរស់នៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេសដោយគ្មានការងារធ្វើ ដោយអាស្រ័យលើប្រាក់សុខមាលភាពសង្គមដែលរដ្ឋផ្តល់ឲ្យ ជាមួយប្រពន្ធនិងកូនៗរបស់គាត់អស់រយៈកាលជាច្រើនឆ្នាំ។ គាត់ចំណាយពេលទាំងប៉ុន្មានរបស់ខ្លួនដើម្បីបដិបត្តិវគ្គដែលមានរយៈពេលវែងៗ។ គាត់គិតថាហេតុអ្វីត្រូវចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ នៅពេលខ្លួនអាចប្រតិបត្តិធម៌បាន? កាលពីគ្រាមុនគាត់បានទទួលពិធីសូត្របើកពិធីគ្រូកំណើតមហាកាលៈ(Mahakala)ពីរីនប៉ូជេ ជាគ្រូកំណើតដំណាងឲ្យទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយតាំងពីពេលនោះមកគាត់បានសូត្ររៀងរាល់ថ្ងៃនិងសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយបញ្ហាលុយកាក់របស់គាត់នឹងត្រូវបានដោះស្រាយ តែរីនប៉ូជេមិនពេញចិត្តចំណុចនេះទេ ដោយព្រះអង្គបានប្រៀបប្រដូចទៅនឹងមនុស្សឈឺដែលកំពុងតែបន់ស្រន់ដល់សម្មាសម្ពុទ្ធជាតួអង្គឳសថដើម្បីឲ្យខ្លួនឆាប់ជា តែខ្លួនមិនដែលលេបថ្នាំទេ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ថឺនឺឲ្យទៅរកការងារធ្វើ និងត្រូវកាន់បន្ថយការបដិបត្តិមកនៅរយៈពេលខ្លីត្រឹមពេលព្រឹកនិងពេលរាត្រីទៅបានហើយ។ បន្ទាប់មកការសូត្របន់ស្រន់ដល់មហាកាលៈអាចនឹងជួយឲ្យការងាររបស់ខ្លួនជោគជ័យបាន។ 

រីនប៉ូជេចូលចិត្តចង់ឲ្យគេធ្វើជាមនុស្សប្រាកដនិយមនិងមានប្រសិទ្ធិភាពអាចទុកចិត្តបាន។ ដូច្នេះព្រះអង្គចូលចិត្តការសូត្រនិងការប្រតិបត្តិឲ្យបានលឿនឆាប់ចប់។ នៅគ្រាមួយមានកូនសិស្សម្នាក់នៅឯមជ្ឈមណ្ឌលហ្គេហ្វេលីង នៅក្នុងទីក្រុងមីឡានប្រទេសអ៊ីតាលី បាននិមន្តឲ្យរីនប៉ូជេដឹកនាំការធ្វើសមាធិ នៅក្នុងពិធីបញ្ចប់វគ្គសិក្សារបស់ខ្លួននៅទីនោះ គឺវគ្គសិក្សាស្តីអំពីឡាមរីម និងអំពីការប្រតិបត្តិនៃអវលោកិតិស្វារៈ។ រីនប៉ូជេបានយល់ព្រមនិងបានណែនាំពួកគេឲ្យបដិបត្តិខ្លួនជាអវលោកិតិស្វារៈតាមរយៈវិធីសាស្រ្តដែលមានប្រាំមួយវគ្គនេះ បន្ទាប់មកធ្វើការសមាធិផ្តោតលើចំណុចជាច្រើននៃគម្ពីរឡាមរីម និងត្រូវធ្វើកិច្ចទាំងអស់នេះនៅក្នុងរយៈពេលតែពីរនាទីប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលសិស្សបង្ហាញភាពមិនជឿជាក់របស់ពួកគេ ហើយបានតវ៉ាជំទាស់ថាពេលវេលាដែលព្រះអង្គកំណត់នេះគឺខ្លីខ្លាំងណាស់ រីនប៉ូជេហាក់មានការស្ទាក់ស្ទើរ និងបានលើកឡើងថា «អូខេ បីនាទីអីចឹង»។ បន្ទាប់មកព្រះអង្គបានពន្យល់ថា អ្នកបដិបត្តិល្អមួយរូបអាចសូត្រគម្ពីរឡាមរីមបានទាំងអស់នៅត្រឹមរយៈពេលដែលគេឡើងជិះលើខ្នងសេះ។ នៅពេលដែលក្តីមរណៈមកដល់ គ្មានពេលវេលា ដើម្បីរៀបចំការធ្វើចក្ចុទស្សន៍តាមវិធីសាស្រ្តយឿតៗបែបនេះទេ។ 

រីនប៉ូជេបានសង្កត់ធ្ងន់ៗថាត្រូវតែមានភាពប្រាកដនិយមនៅគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃការបដិបត្តិរបស់ខ្លួន។ ត្រង់នេះគឺសំខាន់បំផុតប្រសិនបើខ្លួនប្រាថ្នាចង់ឲ្យខ្លួនក្លាយជាពោធិសត្វៈដើម្បីព្យាយាមធ្វើជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដ៍ទៃ។ បើទោះបីជាខាងយើង យើងឧស្សាហ៍មានឆន្ទៈនិងប្រាថ្នាចង់ជួយដល់គេយ៉ាងណា តែយើងត្រូវតែចងចាំថា ការបើកចិត្តរបស់គេដើម្បីទទួលយកជំនួយរបស់យើង ហើយទីបំផុត ភាពជោគជ័យនៃកិច្ចការងាររបស់យើងនោះគឺអាស្រ័យលើកម្មរបស់គេ។ បើដូច្នេះរីនប៉ូជេបានប្រាប់ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះការផ្តល់ជំនួយដែលមិនទាក់ទងដល់ខ្លួន ឬនៅពេលគេមិនត្រូវការជំនួយរបស់ខ្លួនជាដើម។ នោះការជ្រៀតជ្រែករបស់យើងនឹងបង្កតែភាពមិនសប្បាយចិត្តតែម៉្យាងទេ ប្រសិនបើការជួយរបស់យើងនោះបរាជ័យ យើងនឹងទទួលបានការស្តីបន្ទោសគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់។ 

កិច្ចដែលប្រសើរបំផុតគឺត្រូវធ្វើជាមនុស្សសាមញ្ញ។ យើងអាចឲ្យគេដឹងថាយើងមានឆន្ទៈក្នុងការជួយដល់គេ ប្រសិនបើគេសុំឲ្យយើងជួយ បើពុំដូច្នោះទេយើងច្បាស់ជាលូកដៃទៅក្នុងកិច្ចការរបស់គេហើយ។ ទោះបីយ៉ាងណាក្តីយើងត្រូវតែចៀសវាងកុំខំផ្សាយពាណិជ្ជកម្មឲ្យគេដឹងអំពីខ្លួនខ្លាំងពេកថាខ្លួនជា «ពោធិសត្វៈដើម្បីឲ្យគេជួល»អីហ្នឹងជាដើម។ កិច្ចសំខាន់គឺត្រូវប្រតិបត្តិសមាធិប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន និងរស់នៅដោយភាពសាមញ្ញ។ ជាពិសេសរីនប៉ូជេបានព្រមានថាកុំឲ្យធ្វើការសន្យាច្រើនជាងអ្វីដែលខ្លួនអាចធ្វើបាន។ ការសន្យាខ្យល់នេះអាចបង្កជាឧបសគ្គដល់ខ្លួនវិញទេ ហើយនៅទីបំផុត ប្រសិនបើយើងមិនអាចធ្វើនូវអ្វីដែលខ្លួនបានសន្យាទេ នោះយើងនឹងបាត់បង់នូវរាល់សេចក្តីទុកចិត្តពីគេ។ 

ត្រង់ការសន្យាដែលខ្លួនមិនអាចធ្វើបាន ជាពិសេសទាក់ទងនឹងទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួនជាមួយធម្មាចារ្យ។ រីនប៉ូជេបានលើកឡើងថាត្រូវតែធ្វើតាមគោលការណ៍ដកស្រង់ចេញពី ៥២ប្រយោគស្តីអំពីគ្រូធម្មាចារ្យនៃ អសវឃោសៈ(Ashvaghosha) ដែលព្រះអង្គបានសូត្រជាប្រចាំរាល់ថ្ងៃជាផ្នែកមួយនៃការបដិបត្តិរបស់ព្រះអង្គ។ ប្រសិនបើគ្រូរបស់ខ្លួនសុំឲ្យខ្លួនធ្វើកិច្ចអ្វីមួយដែលខ្លួនមិនអាចធ្វើបានដោយហេតុផលណាមួយនោះ យើងត្រូវតែពន្យល់ឲ្យបានសមរម្យ អំពីហេតុផលថាហេតុអ្វីខ្លួនមិនអាចធ្វើបានជាដើម។ រីនប៉ូជេបានសង្កត់ធ្ងន់ៗទៀតថា ខ្លឹមសារនៃការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះធម្មាចារ្យរបស់ខ្លួនគឺមិនត្រូវក្លាយខ្លួនជាទាសករឬជារ៉ូបត់ទេ តែផ្ទុយទៅវិញត្រូវរៀនឈរ រៀនគិតដោយខ្លួនឯង ដើម្បីឈានទៅសម្រេចការត្រាស់ដឹង។ ប្រសិនបើខ្លួនមិនអាចធ្វើអ្វីដែលគ្រូខ្លួនបានណែនាំឲ្យធ្វើទេ ក៍មិនត្រូវគិតថាខ្លួនខុស និងគិតថាខ្លួនធ្វើឲ្យគ្រូខ្លួនខកចិត្ត ហើយគិតទៀតថាខ្លួនជាសាវ័កមិនល្អអីនោះក៍ទេដែរ។ ធម្មាចារ្យដែលសមរម្យត្រឹមត្រូវគឺមិនមែនជាធម្មាចារ្យដែលគ្មានហេតុផល ផ្តាច់ការទេ។ 

ប្រសិនបើយើងយល់ព្រមធ្វើកិច្ចអ្វីមួយឲ្យគេ មិនថាធ្វើកិច្ចនោះដើម្បីគ្រូឬដើម្បីនរណាម្នាក់ក៍ដោយ រីនប៉ូជេបានណែនាំថា ត្រូវតែនិយាយឲ្យបានច្បាស់ពីដំបូង។ យើងនឹងប្រឡែងលែងជាមួយនឹងភាពគ្រោះថ្នាក់ហើយ ប្រសិនបើយើងធ្វើខ្លួនដូចជាមនុស្សធ្វើពុតជាធ្វើអំពើល្អ នៅពេលកិច្ចការនោះបញ្ចប់យើងរំពឹងចង់បានការតបស្នងសងគុណមកវិញ។ រីនប៉ូជេបានបង្រៀនថាប្រសិនបើយើងជាមនុស្សប្រាកដនិយមនិងជាក់ស្តែង និងគិតមុនគូរ នោះកិច្ចការផ្លូវលោកនិងផ្លូវធម៌នឹងប្រព្រឹត្តទៅស្របគ្នាយ៉ាងរលូនជាក់ជាមិនខាន។ ប្រសិនបើយើងជាមនុស្សមិនមានភាពប្រាកដនិយមនិងជាក់ស្តែងទេ ចេះតែធ្វើៗទៅដោយមិនបានគិតគូរជាមុន នោះច្បាស់ជាបរាជ័យពុំខានឡើយ។ 

រីនប៉ូជេបានណែនាំដូចគ្នាទៅកាន់មជ្ឈមណ្ឌលពុទ្ធសាសនាបស្ចឹមប្រទេសនានា។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ទៅពួកគេឲ្យចៀសវាងកុំពង្រីកខ្លួនធំពេករហូតដល់ជំពាក់បុលគេ និងកុំសន្យាធ្វើគំរោងផ្សេងៗដែលខ្លួនមិនអាចធ្វើបាន ដោយព្រះអង្គប្រាប់ថាត្រូវចាប់ផ្តើមពីតូចទៅ មិនត្រូវធ្វើពុតអួតអាងអ្វីទេ ហើយកុំទៅតាំងនៅទីជនបទឆ្ងាយពេក ពុទ្ធិកមណ្ឌលចាំបាច់ត្រូវតែបម្រើដល់អ្នករស់នៅក្នុងទីក្រុង ដែលគេអាចងាយនឹងទៅដល់ និងដើម្បីឲ្យអ្នករស់នៅក្នុងមណ្ឌលគេអាចស្វែងរកការងារធ្វើនៅក្បែរៗនោះបានផង។ គេអាចលក់មជ្ឈមណ្ឌលនោះបាន ហើយទិញមណ្ឌលថ្មីដែលធំជាងនោះបើចាំបាច់ ប៉ុន្តែត្រូវធ្វើឡើងស្របទៅតាមពេលវេលាសមរម្យ។ 

គោលបំណងនៃមជ្ឈមណ្ឌលពុទ្ធសាសនាមិនមែនធ្វើឡើងដើម្បីទាក់ទាញហ្វូងមនុស្សដែលដើរផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្មដូចអ្នកលែងសៀកអីទេ។ រីនប៉ូជេចូលចិត្តកូនសិស្សក្រុមតូចៗដែលមានចិត្តស្មោះស្ម័គ្រជាងក្រុមធំៗ។ លើសពីនេះទៅទៀតនៅក្នុងករណីនៃការជ្រើសរើសធម្មាចារ្យ ចំណុចចម្បងគឺមិនឋិតនៅត្រង់ថាបុគ្គលនោះពូកែសម្តែងបានល្អយ៉ាងណានោះទេ និងមិនឋិតនៅត្រង់ថាគេពូកែនិយាយរឿងបានកំប្លែងយ៉ាងណានោះក៍ទេដែរ។ ប្រសិនបើយើងចង់សើច ឬប្រាថ្នាចង់មើលអ្វីដែលប្លែក នោះយើងគួរទៅមើលការសម្តែងតារាកំប្លែងវិញល្អជាង។