மகிழ்ச்சிக்கான ஆதாரங்கள்

மகிழ்ச்சியில் பல வகைகள் இருந்தாலும், இங்கே நாம் சாதாரண மகிழ்ச்சியில் கவனம் செலுத்துவோம். அதன் ஆதாரங்களைப் புரிந்து கொள்ள, முதலில் "மகிழ்ச்சி" என்றால் என்ன என்பதை நாம் தெளிவாக அறிந்து கொள்ள வேண்டும். நாம் அனைவரும் விரும்பும் இந்த மகிழ்ச்சி (bde-ba, Skt. sukha) என்ன? புத்த பகுப்பாய்வின்படி, மகிழ்ச்சி என்பது ஒரு மனக் காரணி - வேறுவிதமாகக் கூறினால், இது ஒரு குறிப்பிட்ட விதத்தில் ஒரு பொருளைப் பற்றி நாம் அறிந்திருக்கும் ஒரு வகையான மனச் செயல்பாடு. இது "உணர்வு" (tshor-ba, Skt. vedan) எனப்படும் ஒரு பரந்த மனக் காரணியின் ஒரு பிரிவாகும், இது முழு மகிழ்ச்சியிலிருந்து முற்றிலும் மகிழ்ச்சியற்றது வரை பரந்த அளவிலான ஒரு ஸ்பெக்ட்ரத்தை உள்ளடக்கியது.

"உணர்வு" என்பதன் வரையறை என்ன? உணர்வு என்பது அனுபவிக்கும் தன்மையைக் கொண்ட மனக் காரணியாகும் (மியோங்-பா). இது ஒரு பொருளை அல்லது சூழ்நிலையை உண்மையில் அந்த பொருள் அல்லது சூழ்நிலையின் அனுபவமாக மாற்றும் விதத்தில் அனுபவிக்கும் மனச் செயல்பாடு ஆகும். மகிழ்ச்சிக்கும் மகிழ்ச்சியின்மைக்கும் இடையே எங்காவது ஒரு உணர்வு இல்லாமல், நாம் உண்மையில் ஒரு பொருளை அல்லது சூழ்நிலையை அனுபவிப்பதில்லை. ஒரு கணினி தரவை எடுத்து செயலாக்குகிறது, இதைச் செய்யும் போது ஒரு கணினி  மகிழ்ச்சியாகவோ அல்லது மகிழ்ச்சியின்றியோ உணரவில்லை, ஏனெனில் ஒரு கணினி தரவை அனுபவிக்காது. இதுவே கணினிக்கும் மனதிற்கும் உள்ள வித்தியாசம் ஆகும்.

மகிழ்ச்சி அல்லது மகிழ்ச்சியின்மையின் உணர்தல் நிலையானது தொடுதிறன் அறிவாற்றலான- பார்த்தல், கேட்டல், நுகர்தல், சுவைத்தல், அல்லது இன்பம் அல்லது வலி போன்ற உடல் உணர்வு - அல்லது எதையாவது சிந்திக்கும் போது ஒரு மனப் பொருளின் அறிதல் ஆகியவற்றுடன் சேர்ந்து கொள்கிறது. இது வியத்தகு அல்லது தீவிரமானதாக இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. இது மிகவும் குறைந்த மட்டத்தில் இருக்கலாம். உண்மையில், நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு கணமும் மகிழ்ச்சியாக அல்லது மகிழ்ச்சியற்றதாக உணர்கிறேன் - கனவுகள் ஏதுமின்றி ஆழ்ந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தாலும், நடுநிலை உணர்வோடு அதை அனுபவிக்கிறோம்.

பௌத்தம் மகிழ்ச்சிக்கு இரண்டு வரையறைகளை வழங்குகிறது. ஒன்று ஒரு பொருளுடனான நமது உறவின் அடிப்படையில் வரையறுக்கப்படுகிறது, மற்றொன்று உணர்வின் மனநிலையுடனான நமது உறவின் அடிப்படையில் வரையறுக்கப்படுகிறது.

• முதலாவதாக, அது உண்மையில் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், நமக்கே நன்மை பயக்கும் என்று நம்புவதன் அடிப்படையில், எதையாவது திருப்திகரமான முறையில் அனுபவிப்பது மகிழ்ச்சி என்று வரையறுக்கிறது. மகிழ்ச்சியின்மை என்பது திருப்தியற்ற, வேதனை தரும் விதத்தில் எதையாவது அனுபவிப்பது. ஏதேனும் திருப்திகரமாகவோ அல்லது துன்புறுத்துவதாகவோ இல்லாதபோது நடுநிலையாக அனுபவிக்கிறோம்.
• இரண்டாவது மகிழ்ச்சியானது, அது முடிந்தவுடன், அதை மீண்டும் ஒருமுறை அனுபவிக்க விரும்புகிற உணர்வு என்று வரையறுக்கிறது. மகிழ்ச்சியற்ற உணர்வு, அது எழும்போது, அதிலிருந்து நாம் பிரிந்து செல்ல விரும்புகிறோம். நடுநிலை உணர்வு என்பது எழும்போது அல்லது முடிவடையும் போது, இரண்டு விருப்பங்களில் எதுவுமே இல்லாத உணர்வு.

இரண்டு வரையறைகளும் தொடர்புடையவை. நாம் எதையாவது திருப்திகரமான முறையில் அனுபவிக்கும் போது, அந்த பொருளை நாம் அனுபவிக்கும் விதம் என்னவென்றால், அந்த பொருள் இனிமையான முறையில் "நம் நினைவுக்கு வருகிறது" (yid-du ‘ong-ba, Skt. manapa). நாம் பொருளை ஏற்றுக்கொள்கிறோம், அது நம் கவனத்திற்குரிய பொருளாக வசதியாக இருக்கும். பொருளின் அனுபவம் நமக்குப் பயனளிக்கிறது என்பதை இது குறிக்கிறது: அது நம்மை மகிழ்ச்சியடையச் செய்கிறது; அது நன்றாக இருக்கிறது. அதன் காரணமாக, இந்த அனுபவத்தின் பலன் தொடர வேண்டும், அது முடிந்து போனால், மீண்டும் வர வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோம். பொருளையும் அதன் அனுபவத்தையும் ஒரு சேர அனுபவிக்கிறோம் என்று பேச்சு வார்த்தையில் சொல்கிறோம்.

ஒரு பொருளை நாம் துன்புறுத்தும் விதத்தில் அனுபவிக்கும் போது, அந்த பொருளின் இந்த மகிழ்ச்சியற்ற அனுபவம், இனிமையான முறையில் "நம் நினைவுக்கு வராது" (yid-du ma-'ong-ba, Skt. amanapa). நாம் பொருளை ஏற்றுக்கொள்வது இல்லை, அது நம் கவனத்திற்குரிய பொருளாக சவுகரியமானதாக இருக்காது. பொருளைப் பற்றிய நமது அனுபவத்தில் எந்தப் பயனும் இல்லை என்றும், உண்மையில் அது நம்மைக் காயப்படுத்துவதாகவும் உணர்கிறோம். அது முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோம். பேச்சுவழக்கில், பொருளை அனுபவிக்கவில்லை என்று சொல்வோம்.

ஒரு பொருளுடன் சவுகரியமாக உணர்வது என்றால் என்ன? ஒரு பொருள் நமக்கு வசதியாக இருக்கும்போது, அப்பாவியாக இல்லாமல், அதன் நல்ல குணங்களையோ அல்லது அதன் குறைபாடுகளையோ மிகைப்படுத்தாமல் அல்லது மறுக்காமல், அதை அப்படியே ஏற்றுக்கொள்கிறோம். இந்தப் புள்ளி நம்மை தொந்தரவு செய்யும் உணர்ச்சிகள் (nyon-rmongs, சமஸ். கிளேஷா; துன்புறுத்தும் உணர்ச்சிகள்) பற்றிய விவாதத்திற்கும், ஒரு பொருளை நாம் மகிழ்ச்சியுடன் அல்லது மகிழ்ச்சியற்றதாக அனுபவிக்கிறோமா என்பதில் அவற்றின் தொடர்பைக் கொண்டு வருகிறது.

காமம், பற்றுதல் மற்றும் பேராசை ஆகியவை தொந்தரவு செய்யும் உணர்ச்சிகளின் ஒரு தொகுப்பு. இவை மூன்றையும் கொண்டு, ஒரு பொருளின் நல்ல குணங்களை மிகைப்படுத்திக் காட்டுகிறோம். காமத்தால், பொருள் இல்லாவிட்டால் அதைப் பெற விரும்புகிறோம். இணைப்புடன், நம்மிடம் இருக்கும் போது அதை இழக்க விரும்பவில்லை; நம்மிடம் இருந்தால் கூட பேராசையுடன், இன்னும் அதிகமாக வேண்டும் என விரும்புகிறோம். இந்த குழப்பமான உணர்ச்சிகளால், பொருளின் குறைபாடுகளை நாம் புறக்கணிக்கிறோம். இவை மனதின் மகிழ்ச்சியான நிலைகள் அல்ல, ஏனெனில் பொருள் திருப்திகரமாக இல்லை. அதாவது நாம் பொருளில் திருப்தி அடையவில்லை. அது எதற்காக என்பதை நாம் ஏற்கவில்லை.

உதாரணமாக, நமக்கு நெருக்கமான காதலி அல்லது காதலனைப் பார்ப்பதை நாம் மகிழ்ச்சியுடன் அனுபவிக்கலாம். அவரைப் பார்த்து திருப்தி அடைகிறோம்; நாம் அதை திருப்திகரமானதாகக் காண்கிறோம். ஆனால், பற்றுதல் அதிகரித்த உடனேயே அவரின் நல்ல குணங்களையும், அவருடன் இருப்பதையும் பெரிதுபடுத்துகிறோம், அந்த நபருடன் இல்லாமல் இருப்பது போன்ற எதிர்மறை குணங்களை பெரிதுபடுத்தி, நாம் அதிருப்தியையும் மகிழ்ச்சியின்மையையும் உணர்கிறோம். அந்த நபரை இப்போது பார்த்து அந்த தருணத்தை மகிழ்விக்கும் சூழ்நிலையை நாம் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டோம், ஆனால் நாம் இன்னும் அதிகமாக விரும்புகிறோம், மேலும் அவர் அல்லது அவள் வெளியேறுவதைப் பற்றி பயப்படுகிறோம். இதன் விளைவாக, திடீரென்று, நாம் இப்போது நம் அன்புக்குரியவரை அதிருப்தி, அமைதியின்மை மற்றும் மகிழ்ச்சியின்மையுடன் பார்க்கிறோம்.

குழப்பமான உணர்ச்சிகளின் மற்றொரு தொகுப்பு கோபம் மற்றும் வெறுப்பு. இவற்றைக் கொண்டு, பொருளின் குறைபாடுகள் அல்லது எதிர்மறை குணங்களை நாம் பெரிதுபடுத்துகிறோம், அது இல்லாவிட்டால் அதைத் தவிர்க்க விரும்புகிறோம்; அது இருக்கும்போது அதை அகற்ற விரும்புகிறோம்; அது முடிவடையும் போது, அது மீண்டும் வர வேண்டும் என்பதை நாம் விரும்பவில்லை. இந்த மூன்று குழப்பமான உணர்ச்சிகளும் பொதுவாக பயத்துடன் கலந்திருக்கும். பொருளில் நாம் திருப்தி அடையாததால் அவையும் கூட மகிழ்ச்சியான மன நிலைகள் அல்ல. அது எதற்காக என்பதை நாம் ஏற்பதில்லை.

உதாரணமாக, நாம் ரூட் கேனல் செய்து கொண்டிருக்கலாம். நமது அனுபவத்தின் பொருள் உடல் வலி உணர்வு. ஆனால் அதன் எதிர்மறை குணங்களை பெரிதுபடுத்தாமல், அது என்னவாக இருந்தாலும் அதை ஏற்றுக்கொண்டால், சிகிச்சையின் போது நாம் மகிழ்ச்சியின்மை அடைய மாட்டோம். வலியை அனுபவிக்கும் விதத்தில் நடுநிலை உணர்வை நாம் கொண்டிருக்கலாம்: சிகிச்சை முறைக்கு எவ்வளவு நேரம் எடுக்குமோ, அவ்வளவு நேரம் எடுத்துக்கொள்ளட்டும் என்பதை நாம் ஏற்றுக்கொள்கிறோம், எனவே அது விரைவாக முடிவடைய நாம் பிரார்த்திக்கவில்லை; மேலும் பல் மருத்துவர் பல்லில் துளையிடுவதை நிறுத்திவிட்டால் மேலும் துளையிட வேண்டும் என்று நாம் விரும்புவதில்லை. துளையிடுதலின் வலியைப் பற்றி நம்மிடம் ஒரு சமன்பாடு உள்ளது - வெறுப்போ, ஈர்ப்போ அல்லது அப்பாவித்தனமோ இல்லை. உண்மையில், சிகிச்சையின் போது, எதிர்காலத்தில் பல்வலி ஏற்படுவதைத் தடுக்கிறோம் என்ற எண்ணத்தில் மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்க முடியும்.

எதற்காகவாவது மகிழ்ச்சியாகவோ அல்லது திருப்தியாகவோ இருப்பது, தேவையின் அடிப்படையில் எதையாவது அதிகமாக விரும்புவதையோ அல்லது குறைவாக விரும்புவதையோ தடுக்காது என்பதை நினைவில் கொள்ளவும். இது நம்மை செயலற்றதாக ஆக்காது, அதனால் நாம் ஒருபோதும் விஷயங்களை மேம்படுத்தவோ அல்லது நம்மை அல்லது வாழ்க்கையில் நம் சூழ்நிலைகளை மேம்படுத்தவோ முயற்சிக்க மாட்டோம். எடுத்துக்காட்டாக, வேலையில் ஒரு திட்டத்தை செயல்படுத்துவதில் அல்லது அறுவை சிகிச்சையிலிருந்து மீண்டு வருவதில் நாம் அடைந்துள்ள முன்னேற்றத்தை நாம் ஏற்றுக்கொள்ளலாம், திருப்தியடையலாம், அதன் விளைவாக மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம். ஆனால் தேவையின் அடிப்படையில், நாம் இதுவரை சாதித்ததில் மகிழ்ச்சியின்மை இல்லாமல் மேலும் முன்னேற விரும்பலாம். நமது தட்டில் இருக்கும் உணவு அல்லது வங்கியில் இருக்கும் பணத்தைப் போலத்தான் யதார்த்தத்தில் அது நமக்கு போதுமானதாக இல்லை, மேலும் தேவை என்று விரும்புகிறோம். உண்பதற்கு போதிய உணவு அல்லது வங்கியில் பணம் இல்லை என்ற எதிர்மறை அம்சங்களை பெரிதுபடுத்தாமல், அல்லது அதிகமாக இருப்பதன் பலன்களை மறுக்காமல், மகிழ்ச்சியின்றி இருக்காமல் அதிக உணவையோ பணத்தையோ பெற முயற்சி செய்யலாம். அதில் நாம் வெற்றி பெற்றால், நல்லது; நாம் தோல்வியடைந்தால், அதுவும் கூட பரவாயில்லை, எப்படியாவது சமாளிப்போம். ஆனாலும் முயற்சி செய்கிறோம். மிக முக்கியமாக, நாம் அதிகமாகப் பெற முயற்சிக்கிறோம், ஆனால் வெற்றிக்கான எதிர்பார்ப்புகளின் மனம் அலைபாய்தல் அல்லது தோல்வியைப் பற்றிய கவலைகள் இல்லாமல் நாம் முயற்சிக்கலாம்.

சாந்திதேவா பொறுமை பற்றிய தனது அத்தியாயத்தில் (VI.10) அழகாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார்:

அதை நிவர்த்தி செய்ய முடிந்தால், ஏன் ஏதாவது ஒரு தவறான மனநிலைக்கு வர வேண்டும்? அதை சரி செய்ய முடியாவிட்டால், அதன் மீது தவறான மனநிலைக்கு வருவதால் என்ன பயன்?

நீண்ட கால, மகிழ்ச்சிக்கான முக்கிய காரணம் ஆக்கபூர்வமான நடத்தை. காமம், பற்றுதல், பேராசை, வெறுப்பு, கோபம், அப்பாவித்தனம் போன்ற தொந்தரவான உணர்ச்சிகளின் செல்வாக்கின் கீழ் செயல்படுவது, பேசுவது அல்லது சிந்திப்பது போன்றவற்றில் இருந்து விலகி, நம் நடத்தையின் நீண்டகால விளைவை நம் மீதும், பிறர் மீதும் பொருட்படுத்தாமல் இருப்பது. அழிவுகரமான நடத்தை, மகிழ்ச்சியின்மைக்கான முக்கிய காரணம், என்னவென்றால் அந்த வகையான நடத்தையிலிருந்து விலகியிருப்பது அல்ல, மாறாக அதில் ஈடுபடுவதுதான். உதாரணமாக, ஏக்கத்துடன், ஒரு கடையில் உள்ள ஒரு பொருளின் நல்ல குணங்களை பெரிதுபடுத்தி, சட்டரீதியான விளைவுகளைப் புறக்கணித்து, அந்தப் பொருளை நாம் திருடுகிறோம். கோபத்துடன், நம் இணையர் சொன்னவற்றின் எதிர்மறையான குணங்களை நாம் பெரிதுபடுத்துகிறோம், அது நம் உறவில் ஏற்படுத்தும் விளைவைப் புறக்கணித்து, அவரிடம் கத்துகிறோம் மற்றும் கொடூரமான வார்த்தைகளைச் சொல்கிறோம்.

இடையூறு விளைவிக்கும் உணர்ச்சிகளின் செல்வாக்கின் கீழ் இருப்பதைத் தவிர்த்து செயல்படுவது, பேசுவது மற்றும் சிந்திப்பது எதிர்காலத்தில் அத்தகைய செல்வாக்கின் கீழ் இருப்பதைத் தவிர்க்கும் பழக்கத்தை உருவாக்குகிறது. இதன் விளைவாக, எதிர்காலத்தில் ஒரு குழப்பமான உணர்ச்சி எழுந்தால், அதன் அடிப்படையில் நாம் செயல்படுவதில்லை, இறுதியில், தொந்தரவு செய்யும் உணர்ச்சியின் வலிமை பலவீனமடையும், இறுதியில் தொந்தரவு செய்யும் உணர்ச்சிகள் அரிதாகவே எழும். மறுபுறம், குழப்பமான உணர்ச்சிகளின் அடிப்படையில் நாம் எவ்வளவு அதிகமாக செயல்படுகிறோமோ, அவ்வளவு அதிகமாக அவை எதிர்காலத்தில் எழும் மற்றும் அவை வலுவாக இருக்கும்.

நாம் பார்த்தபடி, ஒரு பொருளை மகிழ்ச்சியுடன் அனுபவிக்கும் போது, அப்பாவித்தனம், காமம், பற்றுதல், பேராசை, வெறுப்பு அல்லது கோபம் போன்ற தொந்தரவான உணர்ச்சிகள் இல்லாமல் அதை அனுபவிக்கிறோம். பொருளைப் பற்றிய நமது அனுபவமானது, அதன் நல்ல அல்லது கெட்ட விஷயங்களை மிகைப்படுத்தாமல் அல்லது மறுக்காமல், அதன் உண்மையான இயல்பை ஏற்றுக்கொள்வதை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இந்த விதத்தில் விஷயங்களை அனுபவிப்பது, மனிதர்கள் அல்லது விஷயங்கள் அல்லது சூழ்நிலைகளின் உண்மையான தன்மையை ஏற்றுக்கொள்வதன் அடிப்படையில், அவர்களின் நல்ல அல்லது கெட்ட விஷயங்களை மிகைப்படுத்தாமல் அல்லது மறுக்காமல், நாம் செயல்படும், பேசும் மற்றும் சிந்திக்கும் ஆக்கபூர்வமான நடத்தையின் பழக்கத்திலிருந்து வருகிறது.

பொருள்கள் அல்லது எண்ணங்களை நாம் அனுபவிக்கும் விதம் - மகிழ்ச்சி அல்லது மகிழ்ச்சியின்மை உடனானதா என்பது - பொருள் அல்லது எண்ணத்தால் தீர்மானிக்கப்படுவதில்லை. நாம் பார்த்தது போல், நமது நீண்ட கால முந்தைய நடத்தையின் மூலம் இந்த விஷயங்களின் நேர்மறை அல்லது எதிர்மறை அம்சங்களை மிகைப்படுத்தி அல்லது மறுப்பதைத் தவிர்க்கும் பழக்கத்தை வளர்த்துக் கொண்டால், ரூட் கேனல் செய்து கொள்ளும் போது ஏற்படும் செய்வதன் வலியைக் கூட நாம் மகிழ்ச்சியான மனநிலையோடு அனுபவிக்க முடியும். மகிழ்ச்சியின் வரையறைக்குத் திரும்பிச் சென்றால், அது நமக்கு நன்மை பயக்கும் என்று நம்புவதன் அடிப்படையில், திருப்திகரமான முறையில் நடைமுறையை அனுபவிக்கிறோம்.

இடையூறு விளைவிக்கும் உணர்ச்சிகளின் செல்வாக்கின் கீழ் செயல்படுவது, பேசுவது அல்லது சிந்திப்பது போன்ற பழக்கத்தை நாம் வளர்த்துக் கொண்டாலும், பொருட்களையும் எண்ணங்களையும் மகிழ்ச்சியுடன் அனுபவிக்கும் திறனை வளர்த்துக் கொண்டாலும், அந்த ஆற்றலை மகிழ்ச்சியான அனுபவமாக கனிய வைக்க சில சூழ்நிலைகள் அவசியம். நாம் பார்த்தது போல், நம் அனுபவத்தின் பொருள் நாம் அதை மகிழ்ச்சியுடன் அனுபவிக்கிறோமா அல்லது மகிழ்ச்சியற்றதாக உணர்கிறோமா என்பதை தீர்மானிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. மாறாக, ஒரு பொருளை மகிழ்ச்சியுடன் அனுபவிப்பது, அந்த பொருள் என்னவாக இருந்தாலும் - ரூட் கேனல் சிகிச்சையின் வலி மிகுந்த உடல் உணர்வோ அல்லது நேசிப்பவரின் பார்வையோ அதைப் பொருட்படுத்தாமல், அப்பொருளின் உண்மையான யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொள்ளும் நமது மனோபாவத்தைப் பொறுத்தது. எனவே, நாம் எந்தப் பொருளைப் பார்த்தாலும், கேட்டாலும், நுகர்ந்தாலும், ருசித்தாலும், உடல் ரீதியாக உணர்ந்தாலும், சிந்தித்தாலும், இந்த நேரத்தில் நாம் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறோமா அல்லது மகிழ்ச்சியின்றி இருக்கிறோமா என்பதற்கு நமது மனப்பான்மை, நமது மனநிலை முக்கியமானது.

நாம் எதையாவது உண்மையாக ஏற்றுக்கொண்டு அதைப் பற்றி அப்பாவியாக இல்லாமல், அதன் நல்ல அல்லது கெட்ட குணங்களை பெரிதுபடுத்தவோ அல்லது மறுக்கவோ மாட்டோம், அதனால் நாம் பொருளை காமம், பேராசை, இணைப்பு அல்லது பற்றுதல் ஆகியவற்றால் அனுபவிக்க மாட்டோம். வெறுப்பு அல்லது கோபம். எனவே, எந்த ஒரு குறிப்பிட்ட தருணத்திலும் மகிழ்ச்சியின் பக்குவத்தைத் தூண்டுவதற்கு உதவுவது அப்பாவித்தனம் இல்லாமல் இருப்பதுதான்.

மகிழ்ச்சியற்ற எந்த ஒரு தருணத்திலும், நமது அப்பாவித்தனம் (gti-mug, சமஸ். மோஹா) நாம் அனுபவிக்கும் பொருளைப் பற்றி அப்பாவியாக இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. அப்பாவித்தனம் மிகவும் பரந்த அளவில் உள்ளது. அது நம் மீதும் கவனம் செலுத்தலாம். ஒரு பிரச்னையை மிகுந்த மகிழ்ச்சியின்மையுடன் நாம் அனுபவிக்கும் போது, அப்பாவித்தனத்துடன் நாம் நம்மை மட்டுமே நிலை நிறுத்திக் கொள்ள முனைகிறோம், மேலும் இந்த பிரச்சனையை நாம் மட்டுமே அனுபவித்திருக்கிறோம் என்று கூட நினைக்கலாம்.

நமது வேலையை இழப்பதை உதாரணமாக எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். உலகெங்கிலும் கோடிக்கணக்கான மக்கள் வேலையிழந்து வேலையில்லாமல் இருக்கிறார்கள் என்பதே நிதர்சனம். உதாரணமாக, நிலையற்ற தன்மையைப் பற்றி அப்பாவியாக இல்லாமல் நம் சூழ்நிலையைப் பற்றி சிந்திக்கலாம். காரணங்கள் மற்றும் சூழ்நிலைகளிலிருந்து எழும் அனைத்து நிகழ்வுகளும் மேலும் காரணங்கள் மற்றும் சூழ்நிலைகளால் பாதிக்கப்படும், இறுதியில் முடிவடையும் என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். அது மிகவும் உதவியாக இருக்கும். 

ஆனால், நமது சிந்தனையின் நோக்கத்தை மேலும் விரிவுபடுத்தி, அது அவர்களுக்கு நேர்ந்திருந்தால், நம்முடைய சொந்த வேலைகளை மட்டுமல்ல, மற்றவர்களின் வேலைகளை இழக்கும் பிரச்சனையையும் சேர்த்துக்கொள்வது இன்னும் பயனுள்ளதாக இருக்கும். “இது என்னுடைய பிரச்சனை மட்டுமல்ல; இது பெரும் எண்ணிக்கையிலான மக்களின் பிரச்சனை. எனக்கு மட்டும் தீர்வு தேவை இல்லை; மற்ற அனைவருக்கும் கூட ஒரு தீர்வு தேவை. இதுபோன்ற பிரச்சனைகள் மற்றும் மகிழ்ச்சியற்ற தன்மையை அனைவரும் கடக்க வேண்டும்" என்று நாம் சிந்திக்க வேண்டும். உண்மையில், அதுதான் நிஜம்.

அப்பாவித்தனம் இல்லாத இந்த சிந்தனையின் மூலம், நாம் சுயபச்சாதாபத்தில் மூழ்குவதை விட, மற்றவர்களிடம் இரக்கத்தை (snying-rje, Skt. karuna) வளர்த்துக் கொள்கிறோம். நம் மனம் இனி நம்மைப் பற்றி மட்டுமே கவனம் செலுத்தாமல், இதேபோன்ற சூழ்நிலையில் மற்றவர்களைப் பற்றி சிந்திக்க மிகவும் வெளிப்படையாக இருக்கும். அவர்களின் பிரச்சினைகளையும் சமாளிக்க அவர்களுக்கு உதவ வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், நம்முடைய சொந்த தனிப்பட்ட பிரச்சனைகளுக்கான முக்கியத்துவம் குறைந்து, அவற்றை புறநிலையான முறையில் சமாளிக்கும் தைரியத்தையும் வலிமையையும் வளர்த்துக் கொள்கிறோம். நாம் நிச்சயமாக நம்முடைய வேலையை இழக்க விரும்பவில்லை, ஆனால் நிலைமையின் யதார்த்தத்தை நாங்கள் சமமாக ஏற்றுக்கொள்கிறோம், மற்றவர்களைப் பற்றி சிந்தித்து, அவர்களுக்கு உதவ முயற்சிக்க இப்போது எங்களுக்கு வாய்ப்பு உள்ளது என்பதை நினைத்து மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம்.

அப்படியானால், ஒரு பொருளை அல்லது சூழ்நிலையை மகிழ்ச்சியுடன் அனுபவிப்பதற்கான நமது ஆற்றலைத் தூண்டுவதற்கான முக்கிய காரணிகளில் ஒன்று இரக்கம். ஆனால் அது எப்படி வேலை செய்கிறது? இரக்கம் என்பது நமக்கு நாமே விரும்புவதைப் போல, பிறர் துன்பங்களிலிருந்தும், அவர்களின் துன்பத்திற்கான காரணங்களிலிருந்தும் விடுபட வேண்டும் என்ற விருப்பம். ஆனால் மற்றவர்களின் துன்பம் மற்றும் மகிழ்ச்சியின்மையில் நாம் கவனம் செலுத்தும்போது, இயற்கையாகவே நாம் அதைப் பற்றி வருத்தப்படுகிறோம், மகிழ்ச்சியாக இல்லை. அல்லது நாம் உணர்ச்சிகளைத் தடுத்து, எதையும் உணராமல் இருக்கலாம். இரண்டு சந்தர்ப்பங்களிலும், அவர்களின் துன்பங்களைப் பற்றி நாம் மகிழ்ச்சி அடையவில்லை. எனவே, இரக்கம் எவ்வாறு மகிழ்ச்சியான மனநிலையை ஏற்படுத்துகிறது?

இதைப் புரிந்து கொள்ள, நாம் வருத்தப்படும் (zang-zing) உணர்வுகளை வருத்தப்படாத (zang-zing med-pa) உணர்வுகளில் இருந்து வேறுபடுத்த வேண்டும். இங்கே, நான் இந்த விதிமுறைகளை அவற்றின் கடுமையான வரையறைகளுடன் பயன்படுத்தவில்லை, மாறாக மிகவும் பேச்சுவழக்கு, தொழில்நுட்பமற்ற முறையில் பயன்படுத்துகிறேன். வித்தியாசம் என்னவென்றால், மகிழ்ச்சியான, மகிழ்ச்சியற்ற அல்லது நடுநிலையான உணர்வு, அப்பாவித்தனம் மற்றும் உணர்வைப் பற்றிய குழப்பத்துடன் கலந்ததா இல்லையா என்பதுதான். பொதுவாக, மகிழ்ச்சியை மகிழ்ச்சியின்மையில் இருந்து வேறுபடுத்தும்போது, நாம் அனுபவிக்கும் பொருளைப் பற்றி நாம் அப்பாவியாக இருக்கிறோமா இல்லையா என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள். இங்கே, நாம் மகிழ்ச்சியற்றதாக அனுபவிக்கும் ஒரு பொருளின் குணங்களை மிகைப்படுத்தவோ அல்லது மறுக்கவோ செய்யாவிட்டாலும், எடுத்துக்காட்டாக, அந்த மகிழ்ச்சியற்ற உணர்வை ஒருவித திடமான, உண்மையிலேயே இருக்கும் "பொருளாக" மாற்றலாம், ஒரு இருண்ட கனமான மேகம் நம் தலைக்கு மேல் தொங்குவதைப் போன்றது. அந்த உணர்வின் எதிர்மறையான குணங்களை நாம் பெரிதுபடுத்துகிறோம், உதாரணமாக, "ஒரு பயங்கரமான மனச்சோர்வு" என்று கற்பனை செய்து, அதற்குள் நாம் சிக்கிக் கொள்கிறோம். இந்த விஷயத்தில், அப்பாவித்தனம் என்ன மகிழ்ச்சியற்ற உணர்வு அது என்று ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, மகிழ்ச்சியற்ற உணர்வு என்பது அதன் தீவிரம் மாறுபடும் போது கணத்திற்குக் கணம் மாறும் ஒன்று: இது ஒருவித திடமான ஒற்றைப் பொருள் அல்ல, அது வேறு எதனாலும் பாதிக்கப்படாது.

மற்றவர்களின் துன்பங்களைப் பற்றி நினைக்கும் போது நாம் ஒன்றும் உணராதபோது இதேபோன்ற பகுப்பாய்வைப் பயன்படுத்தலாம். இந்த விஷயத்தில், சோகம் அல்லது மகிழ்ச்சியற்ற உணர்வு என்ற எதிர்மறையான தரத்தை நாம் பெரிதுபடுத்தும்போது, அதை உணர பயப்படுகிறோம், அதனால் அதைத் தடுக்கிறோம். பின்னர் மகிழ்ச்சியற்றதாகவோ மகிழ்ச்சியாகவோ இல்லாத ஒரு நடுநிலை உணர்வை நாம் அனுபவிக்கிறோம். ஆனால், அந்த நடுநிலை உணர்வையும் மிகைப்படுத்தி, நமக்குள் அமர்ந்திருக்கும் ஒரு பெரிய திடமான "ஒன்றுமில்லை" போன்ற, திடமான ஒன்றை கற்பனை செய்து, எதையும் உண்மையாக உணரவிடாமல் நம்மைத் தடுக்கிறது. 

இரக்கத்தை வளர்ப்பதற்கு, மற்றவர்களின் கடினமான சூழ்நிலைகள் சோகமானவை என்பதை மறுக்காமல் இருப்பது முக்கியம், நாம் வேலை இழக்கும் போது இருக்கும் அதே மனநிலை தான் மற்றவர்களுக்கும் இருக்கிறது. அந்த சோகத்தை உணர பயப்படுவது அல்லது அதைத் தடுப்பது அல்லது அடக்குவது ஆரோக்கியமற்றது. இந்த சோகத்தை நாம் உணர வேண்டும், ஆனால் வருத்தமடையாத விதத்தில் மற்றவர்களின் துன்பங்களை உணரவும், மற்றவர்கள் அதிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்ற ஆழ்ந்த உண்மையான விருப்பத்தை வளர்த்துக் கொள்ளவும், அவர்களுக்கு உதவ முயற்சிக்க சில பொறுப்பை ஏற்கவும். சுருங்கச் சொன்னால், பௌத்த அறிவுரை என்னவென்றால், “சோகமாக இருப்பதால் ஒரு விஷயத்தைமாக இருப்பதால் ஒரு ‘விஷயத்தை’ திடமாக்காதீர்கள்; அதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம்."

சோகத்தின் உணர்வை வருத்தமடையாத விதத்தில் அனுபவிக்க, மன அலைச்சல் மற்றும் மந்தமான எல்லாவற்றில் இருந்தும் நம் மனதை அமைதிப்படுத்த வேண்டும். மன அலைச்சலுடன் நம்முடைய கவனமானது தொந்தரவு தரும் புறம்பான எண்ணங்களான கவலை, சந்தேகம், பயம், அல்லது எதையாவது இனிமையாக இருக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்புகள் நிறைந்த எண்ணங்களை நோக்கி பறந்து செல்கிறது. மன மந்தமான நிலையில், நாம் ஒரு மன மூடுபனிக்குள் விழுந்துவிடுகிறோம், அதனால் எல்லாவற்றிலும் கவனக்குறைவாகி விடுகிறோம்.

பௌத்தம் நமது மன நிலைகளை மன அலைச்சல் மற்றும் மந்தமான நிலையில் இருந்து விடுவிப்பதற்கான வழிமுறைகள் நிறைந்தது. மிக அடிப்படையான முறைகளில் ஒன்று, நமது சுவாசத்தில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம் அமைதியாக இருப்பது. குறைந்த மன அலைச்சல் மற்றும் மந்தமான நிலையில், நம் மனம் அமைதியாகவும் நிம்மதியாகவும் இருக்கும். அத்தகைய நிலையில், மற்றவர்களின் பிரச்சனைகள் மற்றும் துன்பங்கள் மற்றும் அவற்றைப் பற்றிய நமது உணர்வுகள் ஆகியவற்றில் மிகைப்படுத்தல் அல்லது வெறுப்பு அல்லது அலட்சியம் ஆகியவற்றை நாம் எளிதாக அமைதிப்படுத்த முடியும். பிறகு நாம் ஆரம்பத்தில் வருத்தப்பட்டாலும், அதனால் சோகமடைவதில்லை.

இருப்பினும், இறுதியில், நம் மனம் இளைப்பாறி மேலும் அமைதியாகும் போது, இயல்பாகவே நாம் குறைந்த அளவிலான மகிழ்ச்சியை உணர்கிறோம். அமைதியான மன மற்றும் உணர்ச்சி நிலையில், மனதின் இயல்பான அரவணைப்பும் மகிழ்ச்சியும் வெளிப்படும். ஆக்கப்பூர்வமான நடத்தையில் ஈடுபட்டு மகிழ்ச்சியை அனுபவிப்பதற்கான போதுமான வலிமையான ஆற்றல்களை நாம் உருவாக்கியிருந்தால், நமது அமைதியான மனநிலை, அவற்றையும் கனியத் தூண்ட உதவுகிறது.

பின்னர் நாம் இந்த மகிழ்ச்சியை அன்பின் எண்ணங்களால் மேம்படுத்துகிறோம் (byams-pa, சமஸ். மைத்ரி). அன்பு என்பது மற்றவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் மற்றும் மகிழ்ச்சிக்கான காரணங்களைக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று விரும்புதல். அத்தகைய விருப்பம் இயற்கையாகவே இரக்கமுள்ள அனுதாபத்திலிருந்து வருகிறது. ஒருவரின் வலி மற்றும் துக்கத்தில் நாம் வருத்தப்பட்டாலும், அந்த நபர் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்று தீவிரமாக விரும்பும்போது, அப்படி உணருவது கடினம். நாம் நம்மைப் பற்றி சிந்திப்பதை நிறுத்திவிட்டு, ஒருவரின் மகிழ்ச்சியில் கவனம் செலுத்தும்போது, நம் இதயம் இயல்பாகவே இதமாகிறது.

இது தானாகவே நமக்கு மேலும் மென்மையான மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது மற்றும் நமது ஆக்கபூர்வமான நடத்தையால் நீண்ட காலமாக கட்டமைக்கப்பட்ட மகிழ்ச்சியை உணர இன்னும் கூடுதலான ஆற்றல்களைத் தூண்டலாம். இவ்வாறு, அன்பு தன்னலமற்றதாகவும் நேர்மையானதாகவும் இருக்கும்போது, வருத்தமடையாத ஒரு மென்மையான மகிழ்ச்சி அதனுடன் சேர்ந்து நமது சோகம் மறைந்துவிடும். தலைவலியால் அவதிப்படும் பெற்றோர், தன் நோயுற்ற குழந்தைக்கு ஆறுதல் கூறும்போது வலியை மறந்து விடுவது போல, யாரோ ஒருவரின் துரதிர்ஷ்டத்தில் நாம் வருத்தமாக உணரும் நேரத்தில், அன்பின் எண்ணங்களை வெளிப்படுத்தும் அது போது மறைந்துவிடும். 

சுருங்கச் சொன்னால், பௌத்தத்தின்படி நீண்ட கால, மிக அடிப்படையான மகிழ்ச்சியான ஆதாரம், காமம், பேராசை, பிடிப்பு, வெறுப்பு மற்றும் கோபம் போன்ற குழப்பமான உணர்ச்சிகள் மற்றும் மனோபாவங்களின் செல்வாக்கின் கீழ் செயல்படுவது, பேசுவது அல்லது அழிவுகரமான சிந்தனையைத் தவிர்ப்பது போன்ற ஒரு பழக்கத்தை உருவாக்குகிறது. இவை அனைத்தும் அப்பாவித்தனத்தில் வேரூன்றியுள்ளன. இத்தகைய ஆக்கபூர்வமான நடத்தை எதிர்காலத்தில் மகிழ்ச்சியை அனுபவிப்பதற்கான நமது மனத் தொடர்ச்சியில் சாத்தியங்களை உருவாக்குகிறது.

நாம் அனுபவிக்கும் எந்தவொரு பொருளின் அல்லது சூழ்நிலையின் நல்ல அல்லது கெட்ட குணங்களையோ அல்லது நாம் அனுபவிக்கும் எந்த அளவிலான மகிழ்ச்சி அல்லது மகிழ்ச்சியின்மையையோ மிகைப்படுத்தாமல் அல்லது மறுப்பதன் மூலம் - பொருள் அல்லது சூழ்நிலை என்னவாக இருந்தாலும் சரி, அந்த ஆற்றல்களை கனிய வைக்கலாம். அப்பாவித்தனம் இல்லாமல், அதனால் பற்றுதல், வெறுப்பு அல்லது அலட்சியம் இல்லாமல், மன அலைச்சல் மற்றும் மந்தமான மனதை அமைதிப்படுத்த வேண்டும். குறிப்பாக மனதின் கவலைகள் அல்லது எதிர்பார்ப்புகளை அமைதிப்படுத்த வேண்டும். அந்த அமைதியான மனநிலையில், நாம் ஏற்கனவே குறைந்த அளவிலான மகிழ்ச்சியை உணர்கிறோம், மேலும் அதிக மகிழ்ச்சியை உணரக்கூடிய சாத்தியங்களைத் தூண்டுவோம்.

பிறருடைய பிரச்சனைகள் மற்றும் நம்மை விட மோசமான சூழ்நிலையில் அவர்கள் எப்படி இருக்கக்கூடும் என்று நம் கவனத்தைத் திருப்புவதன் மூலம் நாம் நம் மனதை விரிவுபடுத்துகிறோம். நாம் நம்மைப் பற்றி மட்டுமே நினைப்பதை நிறுத்துகிறோம். மற்றவர்கள் அனைவரும் தங்கள் துன்பங்களிலிருந்து விடுபட்டால் அது எவ்வளவு அற்புதமாக இருக்கும், அதைச் சாதிக்க அவர்களுக்கு உதவ முடிந்தால் அது எவ்வளவு பெரியதாக இருக்கும் என்று நாம் நினைக்கிறோம். இந்த வலுவான இரக்கம் இயற்கையாகவே அன்பின் உணர்வுக்கு வழிவகுக்கிறது - அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்ற ஆசை. அவர்களின் மகிழ்ச்சியைப் பற்றி சிந்திப்பது, மகிழ்ச்சியை கனிய வைப்பதற்கான நமது சொந்த சாத்தியங்களை இன்னும் அதிகமாகத் தூண்டுகிறது.

இரக்கம் மற்றும் அன்பின் இந்த எண்ணங்களால், நாம் புத்தர்களின் பக்கம் அல்லது எந்தவொரு பெரிய மனிதாபிமான நபர்களுக்கும் நம் எண்ணங்களைத் திருப்பலாம். அவர்களின் உதாரணங்களை நினைத்துப் பார்க்கையில், மற்றவர்களுக்கு உதவ முயற்சி செய்ய சில பொறுப்பை ஏற்கும் உத்வேகத்தை (byin-gyis rlabs, சமஸ். அதிஸ்தனா) பெறுகிறோம். இது மற்றவர்களின் பிரச்சனைகளை மட்டுமல்ல, நம்முடைய பிரச்சனைகளையும் சமாளிக்கும் வலிமையையும் தைரியத்தையும் பெற உதவுகிறது - ஆனால் மீண்டும், அவற்றை பெரிதுபடுத்தாமல், தோல்வி அல்லது வெற்றியின் எதிர்பார்ப்புகளைப் பற்றி கவலைப்படாமல் பெற உதவி செய்கிறது.