W dniach od 24 do 29 października 1990 r., w ramach podtrzymania tybetańsko-żydowskiego dialogu, rozpoczętego podczas wizyty Jego Świątobliwości Dalajlamy w Stanach Zjednoczonych w październiku 1989 r., odwiedziło Dharamsalę ośmiu rabinów i przywódców społeczności żydowskich ze Stanów Zjednoczonych oraz Izraela. Po raz pierwszy odwiedziła Dharamsalę delegacja tak wysokich rangą żydowskich przywódców. Odbyli oni dwie popołudniowe sesje rozmów z Jego Świątobliwością oraz spotkali się również z grupą dostojnych gesze oraz przedstawicielami młodych tybetańskich społeczności laickich i monastycznych.
Rozmowy z Jego Świątobliwością były niezwykle ciepłe, szczere i pobudzające. Rabini przedstawili w nich zarys tajemnych ezoterycznych nauk żydowskich – podstawę, ścieżkę i cel, żydowski system medytacji oraz tradycję komentarzy do tekstów, z czterema poziomami znaczenia każdego z ustępów. Odkryto wiele analogii z naukami buddyjskimi. Szczególnie interesujące było przedstawienie doświadczenia Żydów w podtrzymywaniu swojej kultury i religii podczas blisko dwóch tysięcy lat wygnania oraz radzeniu sobie z wyzwaniami współczesności.
Liderzy żydowscy wyjaśnili, że jedną z tajemnic przetrwania Żydów był nacisk kładziony na rodzinę i społeczność. Wiele z żydowskich praktyk religijnych wykonuje się w domach poszczególnych rodzin – często przy okazji dużego rodzinnego posiłku. Wszyscy żydowscy rodzice mają obowiązek wykształcenia swoich dzieci w tradycji żydowskiej. W ten sposób, pomimo tego, że w niektórych krajach zabrania się posiadania świątyń i miejsc kultu, ta religia i kultura mogą przetrwać. Wszystkie narodziny, osiągnięcie dojrzałości i małżeństwa są obchodzone przez całą społeczność żydowską z danego miasta, zaś śmierć jest opłakiwana wspólnie. Pomaga to utrzymywać poczucie tożsamości i przynależności kulturowej. Wszystkie rytuały i obrządki religijne zawierają wspominanie utraty ojczyzny przez Żydów i modlitwy o jej szybkie odzyskanie.
Żydowskie ośrodki społeczne zakłada się wszędzie tam, gdzie mieszkają Żydzi, aby – obok synagog czy miejsc odprawiania kultu – mogli się spotykać na gruncie towarzyskim oraz prowadzić po normalnych szkolnych zajęciach lekcje dla dzieci na temat religii, kultury i języków hebrajskiego oraz jidisz. Organizuje się obozy letnie umożliwiające dzieciom zanurzenie się we własnej kulturze oraz programy kształcenia dla dorosłych. Jego Świątobliwość oraz rozmaici liderzy tybetańscy, którzy spotkali się z tą delegacją, uznali te idee za niezwykle pobudzające.
Jego Świątobliwość stwierdził, że jest niezwykle rad z otrzymania tak bardzo jasnego, otwartego i ciepłego przedstawienia judaizmu oraz dodał, że nie doceniał głębi i wyrafinowania religii i doświadczeń Żydów. Powiedział, że Tybetańczycy i Żydzi mają ze sobą wiele wspólnego – nie tylko doświadczenie wygnania, lecz również postrzeganie siebie jako narodu wybranego. Tak samo jak Żydzi czują bardzo szczególny związek i więź z Bogiem, podobnie Tybetańczycy czują z bodhisattwą Czenrezig. Oba narody mają zatem porównywalne poczucie uniwersalnej odpowiedzialności za pomaganie światu, jako następstwo zostania „wybranymi”. Opisane spotkania były bardzo poruszające dla wszystkich uczestników i wyrażano nadzieję na przyszłą bliższą współpracę oraz dzielenie się ideami.