தியானத்தின் முக்கிய அம்சங்கள்

“தியானம்” என்ற வார்த்தைக்கு நமக்கு நாமே பழக்கப்படுத்துதல் என்று பொருள். இதற்கான திபெத்திய வார்த்தை “காம் (ஸ்காம்),” நன்மை பயக்கும் பழக்கத்தை கட்டமைத்தல் என்பதைக் குறிக்கிறது. சமஸ்கிருதத்தில் அழைக்கப்படும் “பாவனா” என்ற வார்த்தை உண்மையில் ஏதோ ஒன்றை நடக்கச் செய்தல் என்ற கூடுதல் பொருளைத் தருகிறது. நாம் ஒரு குறிப்பிட்ட மனநிலை அல்லது நடைமுறையின் பயனின் வகையைக் கொண்டிருக்கிறோம் நாம் அவை நடக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறோம், வேறுவிதமாகச் சொன்னால், உண்மையில் அந்த மன நிலையை உருவாக்கி நம்முடைய வழியிலான சிந்தனை மற்றும் வாழ்வியலுக்குள் செயல்பட வைக்க விரும்புகிறோம். தியானமானது பயன்படுத்தப்படும் பாரம்பரியத்தை பொறுத்து, நன்மை பயக்கும் பழக்கங்கள் என்ன, காரணம் என்ன மற்றும் அவற்றை உண்மையாக்குதலுக்கான இலக்கு உள்ளிட்ட வழிகாட்டு நெறிமுறைகளை குறிப்பிட்டுக்காட்டுகின்றன. அனைத்து இந்திய பாரம்பரியத்திலும், செயல்முறையானது மூன்று மார்க்கங்களில் உள்ளது: முதலாவது, கேட்டல் அல்லது கவனித்தல், அதன் பின்னர் சிந்தித்தல், அதற்குப் பிறகு உண்மையில் தியானித்தல்.    

இரக்கத்துடன் இருப்பதற்கான நன்மை பயக்கும் பழக்கத்தை நாம் கட்டமைக்க விரும்புகிறோம். எனவே இரக்கத்தை வளர்க்க, அல்லது தற்போது இருக்கும் இரக்க உணர்வை அதிகரிக்க, முதலில் நாம் அந்தத் தலைப்பிலான சில போதனைகளைக் கேட்க வேண்டும். பண்டைய இந்தியாவில், எந்த போதனைகளும் எழுதப்படவில்லை. அவை அனைத்துமே வாய்மொழியாக பரப்பப்பட்டன. ஏனெனில், இதனால் யாரேனும் ஒருவர் தியானத்தை கற்க வேண்டுமானால் முதலில் போதனைகளைக் கேட்க வேண்டும்.  எனவே தான் முதல் படி “கேட்டல்” எனப்படுகிறது. 

தற்காலத்தில், நிச்சயமாக, நாம் பலவிதமான போதனைகளைப் பற்றி படிக்க முடிகிறது – யாரேனும் நம்மிடம் அதைப் பற்றிக் கூற வேண்டிய அவசியமில்லை –ஆனால் இதன் பின்னால் இருக்கும் கொள்கையானது மிகவும் பொருத்தமானது. பண்டைய காலத்தில், எல்லாமே மனப்பாடம் செய்யப்பட்டது மேலும் யாரோ செய்யும் பாராயணம் துல்லியமானது என்பதை கேட்பவர் உறுதி செய்ய வேண்டும். நினைவில் இருப்பதை வைத்து பாராயணம் செய்பவர் அதனை சரியாக நினைவுபடுத்தாமல் கூட போகக்கூடும். சில தவறுகள் வரக் கூடும் அது உண்மையான பிரச்னையாகவும் இருக்கலாம். 

விழிப்புணர்வை பாகுபடுத்துதல்

போதனைகளைக் கேட்கும் போது, “கேட்டலில் இருந்து எழக்கூடிய விழிப்புணர்வை பாகுபடுத்தலை” வளர்க்க வேண்டும். திபெத்திய வார்த்தையான “ஷெராப்” பெரும்பாலும் “ஞானம்” என்று மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது, ஆனால் ஞானம் என்ற வார்த்தையை பயன்படுத்துவது மிகவும் தெளிவற்று இருக்கிறது; அதற்கு துல்லியமான அர்த்தம் இல்லை. ஒரு மக்கள் குழுவிடம் “ஞானம்” என்ற வார்த்தையைக் கூறினால், உண்மையில் அதன் அர்த்தம் என்ன என்று ஒவ்வொருவரும் வேறுபட்ட எண்ணத்தைக் கொண்டிருப்பார்கள், எனவே “ஞானம்” என்ற வார்த்தை “ஷெராப்” என்ற வார்த்தைக்கான மிக துல்லியமான அர்த்தம் என்ன என்பதை புரிந்து கொள்ள உதவாது. எனவே தான் “ஷெராப்” என்ற வார்த்தைக்கு “விழிப்புணர்வை பாகுபடுத்தல்” என்பதையே நான் பரிந்துரைக்கிறேன்.  

விழிப்புணர்வை பாகுபடுத்துவது ஒரு முந்தைய மன காரணியை அடிப்படையாகக் கொண்டது, அதை நான் "வேறுபடுத்துதல்" என்று மொழிபெயர்க்கிறேன். பெரும்பாலான மக்கள் இந்த வார்த்தையை "அங்கீகாரம்" என்று மொழிபெயர்க்கிறார்கள், ஆனால் "அங்கீகாரம்" என்பதும் துல்லியமாக இல்லை. “அங்கீகாரம்” என்ற வார்த்தைக்கு அர்த்தம் அந்தப் பொருளை நீங்கள் முன்னரே அறிந்து கொண்டு, பின்னர் அதனை நீங்கள் மீண்டும் அங்கீகரிக்க வேண்டும்; இதுவும் சரியல்ல. “வேறுபடுத்துதல்” என்பது "இது அல்ல" என்று எல்லாவற்றிலிருந்தும் வேறுபடுவதன் மூலம் "இது" என்று குறிப்பிடுவது. “இதில் இல்லை” என்பதில் இருந்து “இது” அல்லது “அதில்” இருந்து “இது” என்று நம்மால் வேறுபடுத்த முடியும், ஏனெனில் அனைத்துமே குறிப்பிடும்படியானவை, தனிப்பட்ட சிறப்பியல்பு அம்சங்கள் அல்லது எதையாவது அறிந்திருக்கும்போது நாம் உணரும் மதிப்பெண்களை வரையறுத்தல். ஒரு எளிமையான உதாரணம் என்றால் குழந்தை “பசியுடன் இருக்கிறதா” “இல்லையா” என்பதை வேறுபடுத்த முடியும்.  இந்த இரண்டு வெவ்வேறு உடல் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த குழந்தைகளுக்கு வார்த்தைகள் தேவையில்லை, அவை உண்மையில் "பசி" மற்றும் "பசி இல்லை" என்ற கருத்துக்களை மிகவும் ஆழமாக புரிந்து கொள்ள வேண்டியதும் இல்லை. இருப்பினும், அவை இரண்டிற்கும் இடையிலான வேறுபாட்டை வேறுபடுத்திப் பார்க்க முடியும், ஏனெனில் இரண்டிலும் ஒவ்வொன்றும் ஒரு தனித்துவமான வரையறுக்கும் சிறப்பியல்பு அம்சத்தைக் கொண்டுள்ளன, அதாவது ஒரு குறிப்பிட்ட வகை உடல் உணர்வு.

விழிப்புணர்வைப் பாகுபடுத்துவது அந்த வேறுபாட்டிற்கு உறுதியான ஒரு காரணியைச் சேர்க்கிறது: "நிச்சயமாக இது, அது அல்ல." நாம் போதனைகளைக் கேட்கும்போது அல்லது அவற்றைப் படிக்கும்போது இந்த உறுதியே நமக்குத் தேவை. “இதுவே உண்மையான போதனை; இது தவறான போதனையல்ல: என அறிவதற்கு நமக்கு நம்பிக்கை தேவை.” “இதுவே உண்மையான போதனை” என்பதை அறிவது உண்மையில் மிகவும் கடினம், ஏனெனில் வேதங்களை தாமே புரிந்து கொள்வது அவ்வளவு எளிதல்ல. பொதுவாக விளக்கம் பெற நாம் ஒரு புத்தகம் அல்லது ஆசிரியரை சார்ந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அந்த குறிப்பிட்ட ஆசிரியர் நம்பத்தகுந்தவர், சரியான ஆசிரியர் தான் என்பதை நீங்கள் எப்படி அறிவீர்கள்?  பௌத்தத்தைப் பற்றி யாரோ கற்பிக்கலாம், அல்லது அன்பு மற்றும் இரக்கத்தைப் பற்றி கற்பிக்கலாம், பௌத்தம் உண்மையில் சொல்லும் போதனைகளோடு முரண்படும் தகவல்களை அவர்கள் தருகிறார்கள். பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம், நாம் கேட்கும் அல்லது படிக்கும் போதனை சரியாக இருக்க வேண்டும் என்பதில் நாம் உறுதியாக இருக்க வேண்டும்; அது உண்மையான போதனை என்று நாம் உறுதியாக இருக்க வேண்டும்.

தகுதியான பௌத்தராக இருக்க போதிப்பதற்கு சில குறிப்பிட்ட காரணிகள் இருக்க வேண்டும். ஆசிரியர் அல்லது போதனைகளை வழங்கக்கூடியவராக இருக்கும் யாரோ ஒருவர், உண்மையான தகுதிவாய்ந்தவர் என்பதை ஆய்வின் மூலம் நாம் தீர்மானிக்கக் கூடியவராக இருக்க வேண்டும், நாம் மற்றவர்களிடம் கேட்க வேண்டும், எடுத்துக்காட்டாக: இந்த நபருக்கு தனது சொந்த தகுதியான ஆசிரியர் இருக்கிறாரா, அவர்கள் இருவருக்கும் இடையிலான உறவு என்ன? இந்த நபரின் ஆசிரியர் சரியான நேரத்தில் திரும்பிச் செல்லும் ஆசிரியர்களின் சரியான வம்சாவளியில் இருந்து வருகிறாரா? ”ஆராய்ந்தறிய வேண்டிய முக்கியமான கேள்விகள் இவை. பிரபலமான ஒருவர் எழுதி இருக்கிறார் என்பதற்காக நாம் ஏதோ ஒரு புத்தகத்தை தொடர்பின்றி எடுத்து விட்டு, அது நம்பத்தக்க ஆதாரம் என்று நம்புவது. யாரோ ஒருவரின் விரிவுரையை கேட்கும் போதும் இதே கொள்கை பொருந்தும்.

போதனைகளின் சூழலைத் தீர்மானிக்க பாகுபடுத்தலை பயன்படுத்துதல்

மேலும், ஒவ்வொரு பௌத்த போதனைகளுக்கும் ஒரு சூழல் இருக்கிறது, ஒரு தத்துவப் பள்ளியில் இருந்து பெறப்பட்ட போதனைகள். ஒரு குறிப்பிட்ட போதனையின் சூழல் என்ன என்பதை அறிவது முக்கியம். இதற்குக் காரணம் பல்வேறு பௌத்த முறைகளும் ஒரே தொழில்நுட்ப வார்த்தைக்கு வெவ்வேறு விளக்கங்களைக் கொண்டுள்ளன, உதாரணத்திற்கு “கர்மா”. மேலும், ஒரு குறிப்பிட்ட அமைப்பில் கர்மா குறித்த இந்த போதனைகள் தர்மத்தில் உள்ள பல தொடர்புடைய தலைப்புகளைப் பற்றி கணினி அளிக்கும் விளக்கங்களுடன் பொருந்துகின்றன, உதாரணமாக அறிவாற்றல் கோட்பாடு. போதனைகள் எந்த அமைப்பிலிருந்து வருகின்றன என்பதில் நாம் உறுதியாக இருக்க வேண்டும், இதன்மூலம் நாம் கேள்விப்பட்ட மற்ற போதனைகளுடன் அவற்றை ஒன்றாக இணைக்க முடியும்.

சாதாரண உரையாடலில் கூட சூழலை அறிந்து வார்த்தைகளை பயன்படுத்துதல் முக்கியமானது. உதாரணமாக, நீங்கள் “பான்” என்ற வார்த்தையை கேட்டிருப்பீர்கள். திபெத்தில் பௌத்தத்தற்கு முந்தைய பாரம்பரியத்தின் பெயர் இது. ஆனால் பிரெஞ்சு மொழியில் “பான்” என்பதன் அர்த்தம் “நல்லது”. எனவே மொழிச் சூழல் குறித்து நீங்கள் விழிப்புடன் இல்லாவிட்டால், “பான்” என்ற வார்த்தையை கேட்டதும் உங்களுக்கு சற்றே குழப்பம் ஏற்படலாம். அந்த நபர் பிரஞ்சில் இருக்கும் பான் குறித்து பேசுகிறாரா அல்லது திபெத்திய சூழலைக் குறிப்பிடுகிறாரா? அது எந்த மொழியில் இருக்கிறது என்று தெரியாமல் வெறும் அந்த வார்த்தையின் ஓசையை மட்டும் சார்ந்து இருப்பது, தவறான பொருளில் நீங்கள் அர்த்தம் கொள்ள காரணமாகிறது. 

பௌத்த தொழில்நுட்ப வார்த்தைகளுடன் கையாளும் போது சூழலை அறிவதென்பது அதைவிட முக்கியமானது.  உதாரணமாக நீங்கள் வெற்றிடம் குறித்து படித்திருக்கலாம், அவை ஒரு இந்திய பௌத்த பள்ளியில் ஒரு விதமாக விளக்கப்பட்டிருக்கும் மற்றொரு பள்ளியில் வேறு விதமாக விளக்கம் தரப்பட்டிருக்கும். ஒரு இந்திய பௌத்த தத்துவ பள்ளிக்குள்ளேயே கூட, பௌத்த மதத்தின் பல்வேறு திபெத்திய பள்ளிகள் வெற்றிடத்தை மிகவும் வித்தியாசமான வழிகளில் விளக்குகிறது.

ஒரே தலைப்பு குறித்து பல விதமான விளக்கங்கள் இருக்கின்றன என்பதே உண்மை, மேற்கத்தியர்கள் பௌத்தத்தை படிக்கும் போது பல குழப்பங்கள் ஏற்படவும் இதுவே காரணம். நவீன யுகத்தில் இது அதிக அளவிலான குழப்பத்துடன் இருக்கிறது, குறிப்பாக இணையதளம் மலிந்துவிட்டதால், பௌத்தத்தின் பல்வேறு ஆசிய பாரம்பரியங்களின் அணுகலையும் நாம் கொண்டிருக்கிறோம். எனினும் ஒரு நாட்டின் பௌத்த பாரம்பரியத்திற்குள் பல வேறுபாடுகள் மற்றும் வெவ்வேறு விளக்கங்களும் உள்ளன. உதாரணத்திற்கு திபெத் நாடு. 

அந்த விஷயத்தை நான் விளக்குகிறேன். ஒருவேளை நாம் கர்மா பற்றி குறிப்பிட்ட ஆசிரியரின் விரிவான விளக்கத்தைப் படிக்கிறோம். நாம் என்ன படிக்கிறோம் என்பது பற்றி குழப்பம் ஏற்படாமல் இருக்க, ஆசிரியர் தரும் விளக்கத்தைத் தவிர அனைத்து இதர முறைகளிலும் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் விளக்கத்தில் இருந்து நாம் பிரித்துப் பார்க்க வேண்டும். உதாரணத்திற்கு, நாம் பௌத்த விளக்கம் பற்றி கற்றுக்கொள்கிறோம் இந்து மதம் பற்றியதல்ல என்பதை அறிய வேண்டும். பௌத்த விளக்கங்களில் இருந்து, நாம் ஒன்றை இந்திய சமஸ்கிருத பாரம்பரியத்தில் கற்கிறோம், பாலி தேரவாத பாரம்பரியம் ஒன்றை மட்டுமல்ல. இந்திய சமஸ்கிருத பாரம்பரியங்களுள், நாம் வைபஷிகா பார்வையில் இருந்து கற்கிறோம், சிட்டமத்ரா பார்வையில் இருந்த அல்ல. மேலும் நாம் பெலுக் விளக்கத்தில் வைகஷிகா வழங்கல் குறித்து கற்கிறோம், கெக்யூ விளக்கமல்ல. சூழலை துல்லியமாக அறிந்து கொள்ளுதல் அவசியம், ஏனெனில் கர்மாவின் வெவ்வேறு விளக்கக்கங்கள் தத்துவச் சூழலைப் பொறுத்து மிகவும் மாறுபடுகின்றன. தர்மம் தலைப்பை பெலுக் விளக்கத்தில் இருந்து எடுத்து கெக்யூ முறையில் பொறுத்த நினைத்தால், நாம் மிகவும் குழப்பம் அடைவோம். மேலும் எல்லா விளக்கங்களையும் ஒன்றாக சேர்த்து ஒரு பெரிய சூப் போல ஒன்றாக கலக்க நினைத்தால், நாம் மென்மேலும் குழப்பத்தையே பெறுவோம்.  

என்னுடைய ஆசிரியர்களில் ஒருவரான, கெஷ் ங்கவாங் தர்க்யேய், மேற்கத்தியர்கள் பற்றி மிகவும் புத்திசாலித்தனமான ஒன்றை சுட்டிக்காட்டுகிறார். “மேற்கத்தியர்கள் எப்போதும் இரண்டு விஷயங்களை ஒப்பிட்டு பார்க்க முயற்சிக்கிறீர்கள், எதையும் மிக நன்றாக புரிந்து கொள்வதில்லை. முடிவில், உங்களுக்கு குழப்பமே மிஞ்சுகிறது” என்று அவர் கூறி இருக்கிறார். நாம் இதில் இருந்து கற்க வேண்டிய பாடம் வெவ்வேறு முறைகளை ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது சரியே, ஆனால் ஏதேனும் ஒரு முறையை மிக நன்றாக புரிந்து கொள்கிறோம் என்ற அடிப்படையில் அது இருக்க வேண்டும். நீங்கள் ஒரு முறை மிக நன்கு அறிந்துவிட்டால், அதன் பின்னர் மற்ற முறைகளைப் பற்றி பார்த்து, அதில் என்ன வேறுபாடுகள் என்பதை போற்றலாம், ஆனால் அதற்கு முன்னரே செய்யக் கூடாது. 

எனவே நாம் கர்மா அல்லது வெற்றிடம் அல்லது பௌத்தத்தில் ஏதேனும் ஒரு தலைப்பு பற்றி தியானம் செய்ய விரும்பினால், நாம் கேட்டலில் இருந்து பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வை மேம்படுத்துதல் அவசியம். அதாவது அதனை சரியாகவும் உறுதியாகவும் அறிந்து கொள்ளுதல்:

• இவை பேசப்பட்ட வார்த்தைகள், வேறு வார்த்தைகள் அல்ல.
• அவர்களிடம் பேசிய அந்த நபர் அந்தத் தலைப்பிற்கு சரியான தகவல் தரும் ஆதாரமாக இருந்தார், நம்பத்தகாதவர் அல்ல. 
• இது தத்துவார்த்த முறை அதில் இருந்தே விளக்கம் வந்தது, வேறு எதில் இருந்தும் அல்ல. 

கேட்டலில் இருந்து ஒரு முறை நாம் பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வை பெற்றவிட்டால், நாம் அடுத்த நிலைக்கு செல்லத் தயாராகிறோம். 

அடுத்த நிலையானது சிந்தித்தலில் இருந்து எழும் பாகுபடுத்தும் வேறுபாட்டைப் பெறுதல். “சிந்தித்தல்” என்பதன் அர்த்தம் என்ன? சிந்தித்தல் என்றால் இங்கே ஏதோ ஒன்றின் அர்த்தத்தை புரிந்து கொள்ள முயற்சித்தல் என்று பொருள். ஆனால் அதன் பின்னர், எதையேனும் “புரிந்துகொள்” என்பதற்கு என்ன அர்த்தம்? திபெத்திய வார்த்தையின் வரையறை பொதுவாக "புரிந்துகொள்" அல்லது "கைப்பற்று" என்று மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது: "எதையாவது துல்லியமாக மற்றும் தீர்க்கமாக அறிதல்."

மனதின் செயல்பாடு மற்றும் மனதை விவரிக்க பயன்படுத்தப்படும் எதேச்சையான பல சமஸ்கிருத மற்றும் திபெத்திய வார்த்தைகள் தாய் மொழியில் வெவ்வேறு அர்த்தங்களைக் கொண்டுள்ளன. எனவே தான் சொந்த ஆசிய மொழியில் கற்பது மிகவும் பயனுள்ளது மேலும் வார்த்தைகளுக்கான அர்த்தங்களையும் அதே ஆசிய மொழிச்சூழலில் கற்றல். அதாவது அகராதி மொழிபெயர்ப்பை மட்டும் படிக்காமல், உண்மையில் அந்த மொழியின் வழியே செயலாற்றுதல், விளக்கங்களைப் படித்தல், உள்ளிட்டவை. நீங்கள் அவ்வாறு செய்தால், பின்னர் பௌத்த போதனைகளை புரிந்து கொள்ள நீங்கள் மிக சக்திவாய்ந்த ஒரு பகுப்பாய்வு ஆயுதத்தைப் பெறுவீர்கள்.  

பேசப்பட்ட வார்த்தைகளைப் புரிந்து கொள்ளுதல்

“புரிந்துகொள்” என்ற இந்த வார்த்தைபோதனைகளை கவனி என்பதோடும் கூட தொடர்புபடுத்த பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்தச் சூழலில் இந்த வார்த்தையானது இது போன்ற வாக்கியங்களாகத் தோன்றும்: “நீங்கள் அது போன்ற வார்த்தைகளைக் கூறினீர்கள் என நான் புரிந்துகொள்கிறேன்.”  அந்த வாக்கியத்தின் முக்கியத்துவம் “நீங்கள்” என்ற வார்த்தையின் மீது இருந்தால், அந்த வார்த்தைகளை நீங்கள் உண்மையில் சொன்னீர்கள் என்பதில் நமக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை என்பதை இது குறிக்கிறது. நீங்கள் அவ்வாறு கூறியிருக்க மாட்டீர்கள் அல்லது வேறு யாராவது பேசி இருப்பார்கள் என்று நான் நினைக்கவில்லை. நீங்கள் அவர்களிடம் கூறியதை நான் கேட்டேன் மேலும் நான் தவறாக கேட்கவில்லை என்பதில் எனக்கு முழு நம்பிக்கையுடன் இருக்கிறேன். 

முக்கியத்துவம் “அந்த வார்த்தைகளில்” இருந்தால், பிறகு “நீங்கள் கூறிய அந்த வார்த்தைகளுக்கு” வேறு அர்த்தமும் இருக்கிறது எனப்தை நான் புரிந்துகொள்கிறேன்: “நீங்கள் உச்சரித்த அந்த தனிப்பட்ட வார்த்தைகளை நான் புரிந்துகொள்கிறேன். ஒரு வேளை அந்த வார்த்தைகள் மற்றும் சொற்றடர்களில் மறைந்திருக்கும் அர்த்தத்தை நான் முழுவதும் புரிந்து கொள்ளாமல் இருக்கலாம் – அது வேறு செயல்திட்டம்; ஆனால் நீங்கள் இந்த வார்த்தை, இந்த சொற்றொடர், இந்த வாக்கியத்தைச் சொன்னீர்கள் என்பதை நான் சரியாக புரிந்து கொள்கிறேன். 

சொல்லப்பட்ட வார்த்தைகளை சரியாகக் கேட்டோம் என்பதில் நாம் உறுதியாக இருக்க வேண்டும். நாம் கேட்டது போலவே மற்றவர்களும் அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டார்களா என்றும் கூட மற்றவர்களிடம் சரிபார்க்கலாம். ஒலிப்பதிவு இருந்தால், அதை கவனித்தும் சரிபார்த்துக் கொள்ளலாம். பேச்சாளரின் குரல் மற்றும் ஒலிப்பதிவு தெளிவாக இருந்தால், நாம் கேட்ட வார்த்தைகள் சரியானது தான் என்று நம்பிக்கை வைக்கலாம். அவை தெளிவாக இல்லை என்றால், மற்றவர்களிடம் கேட்டு உதவி பெறலாம் அவர்கள்  என்ன கேட்டார்கள் என்று ஒப்பிட்டு சரிபார்த்துக்கொள்ளலாம். பதிவு செய்யப்பட்ட போதனைகளை நம்பி நாம் இருக்கும் போது இது சரியான மிகவும் முக்கியமான ஒன்று. எனவே கேட்டலில் இருந்து வந்த பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வை பயன்படுத்தி, வார்த்தைகளை சரியாகவும் தீர்க்கமாகவும் புரிந்துகொண்டோம் என்பதை நாங்கள் தீர்மானிக்கிறோம்.

சொற்களின் அர்த்தத்தை புரிந்து கொள்தல்

இப்போது, சிந்தியுங்கள் – புரிதலைப் பெறும் மூன்று வகை செயல்பாடுகளின் இரண்டாவது அடியானது – சொற்களின் அர்த்தங்களைப் புரிந்துகொள்தல், நிச்சயமாக இது தேவையான ஒன்று. உதாரணமாக சிலர் வசனங்களை திபெத்திய மொழியில் பாராயணம் செய்கிறார்கள் ஆனால் உண்மையில் அதன் அர்த்தம் என்ன என்று தெரியாது. அந்த வார்த்தைகளின் அர்த்தம் கூட என்ன என்று தெரியாவிட்டால் இது எப்படி பலனுள்ள ஏதோ ஒரு பழக்கத்தை கட்டமைக்கும். 

பல்வேறு திபெத்திய பௌத்த ஆசிரியர்கள் பிரார்த்தனைகளை பாராயணம் செய்யவும் திபெத்தியத்தின் பல்வேறு பயிற்சிகளையும் மேற்கொள்ள பரிந்துரைப்பதை நீங்கள் கண்டிருப்பீர்கள். நிச்சயமாக நூற்றாண்டு பழமையான சடங்குகளில் பங்கேற்பதனால் சில பலன்கள் இருக்கும்: நீங்கள் ஒரு பாரம்பரியத்தை சேர்ந்தவர்கள் என்ற உணர்வு வரும், வெவ்வேறு நாடுகள் மற்றும் மொழிப்பின்னணியில் இருந்து வந்தவர்கள் அதையே மந்திரமாக சொல்லியும் பாராயணம் செய்வதையும் பார்த்து உங்களுக்கு இன்பமாக இருக்கும். ஆனால் அந்த வார்த்தைகள் என்ன சொல்கின்றன என்று திபெத்தியத்தில் நான் அர்த்தம் புரிந்து கொள்ளாதவரையில், திபெத்தியத்தில் பாராயணம் செய்தல் ஒரு போதும் பயனுள்ள பழக்கத்தை கட்டமைக்க உதவாது.எனவே நாம் அர்த்தத்தை புரிந்து கொள்ள வேண்டும் மேலும் அந்தப் பொருள் துல்லியமாகவும் உறுதியாகவும் இருக்க வேண்டும். அதாவது பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வின் மூலம் அது சொல்லாத அர்த்தத்தில் இருந்து என்ன அர்த்தம் தருகிறது என்பதை பிரித்துப் பார்க்கலாம். இதனை நாம் பகுப்பாய்வு மற்றும் தர்க்க காரணங்களின் வழியே செயல்படுத்தி அந்த வார்த்தைகளின் உண்மையான அர்த்தம் என்ன என்ற உறுதியான முடிவிற்கு வரலாம்.  

ஒரு போதனையின் சொற்கள் எதைக் குறிப்பிடுகின்றன என்பதில் உறுதியாக இருத்தல்

உறுதியான புரிதலைப் பெறுதல் என்ற தலைப்பு மிகவும் கஷ்டத்தையே கொடுக்கும்: உண்மையில் நாம் ஏதோ ஒன்றில் எப்படி உறுதியாக இருக்கிறோம்? வெளிப்படையான மற்றும் புலன்களின் மூலம் அறிய முடியாத ஒன்றை நம்புவதற்கு, நாம் தர்க்கத்தை நம்ப வேண்டும். ஆனால் சிலர் தர்க்கத்துடன் வாதத்தை முன்வைத்தாலும், அதன் காரணம் என்ன நிரூபிக்கிறது என்பதை நம்புவதில்லை. சிலரோ அதில் தர்க்கம் இருந்தாலும் கூட டிவின் மீது நம்பிக்கை வைப்பதில்லை. நாமும் அவ்வாறு இருந்தால் தர்மத்தை கற்பதில் நமக்கு ஏராளமான தடைகள் இருக்கும். 

நாமும் தர்க்கத்தின் முடிவை ஏற்றுக்கொள்வதாக வைத்துக்கொள்வோம். அதன் பின்னர் நிலையாமையை எடுத்துக்காட்டாக பயன்படுத்தி பகுப்பாய்வு மற்றும் பகுத்தறிவை செயல்படுத்தலாம். நாம் நிரூபிக்க விரும்புவதன் மூலம் புரிந்து கொள்ள விரும்புவது என்னவென்றால், காரணங்கள் மற்றும் நிபந்தனைகளைப் பொறுத்து உருவாக்கப்பட்ட அல்லது உற்பத்தி செய்யப்படும் எதுவும் இறுதியில் முடிவடையும். கணினி குறித்தோ, கார், நம்முடைய உடல் அல்லது சுய உறவுமுறை குறித்தோ நாம் பேசினாலும், அவை அனைத்தும் காரணங்கள் மற்றும் நிபந்தனைகள் அடிப்படையில் உருவானவையே. ஏனெனில் அந்த காரணங்களும் நிபந்தனைகளும் ஒவ்வொரு கணமும் புதுப்பிக்கப்படாததால், அவற்றால் உருவாக்கப்பட்டும் அவற்றை சார்ந்தும் இருப்பவை இறுதியில் வீழ்ச்சியடையும்.

எடுத்துக்காட்டாக நீங்கள் இவ்வாறு யோசியுங்கள் நீங்கள் எதையோ வாங்குகிறீர்கள் இறுதியில் அது உடைந்தோ அல்லது சேதமடைந்தோ இருக்கிறது; எடுத்துக்காட்டாக நீங்கள் ஒரு புதிய கார் வாங்குகிறீர்கள் அது கடைசியில் உடைந்து போகிறது, நீங்கள் வளர்த்த செடியில் பூத்த மலரோ அல்லது பழமோ கடைசியில் அழுகிப்போகிறது. இவற்றிற்கு எந்த விதிவிலக்கும் இல்லை. உருவாக்கப்படும் அல்லது உற்பத்தி செய்யப்படும் ஏதோ ஒன்று எப்போதும் உடையாமல் நீடித்து இருக்கும் என்று சொல்வதற்கு எந்த எடுத்துக்காட்டும் இல்லை. ஒன்று உருவாக்கப்படுகிறதென்றால் அதற்கு முன்னர் அது இல்லை – எனவே எதிர்காலத்தில் அது உடையும். ஏன்? புதிதாக வரக்கூடிய ஒன்று காரணங்கள் மற்றும் நிபந்தனைகள் அடிப்படையில் மட்டுமே தோன்றுகின்றன. ஆனால் ஏதோ ஒன்று உருவான உடனேயே, தொடக்கத்தில் ஆதரித்த காரணங்கள் மற்றும் நிபந்தனைகள் சட்டென்று மாறிப்போகின்றன. அவை மாறுகின்றன ஏனெனில் அவையும் கூட இதர சாதாரண காரணிகளின் அடிப்படையிலேயே தோன்றியவை. இதன் காரணமாக, ஒவ்வொரு அடுத்த தருணத்திலும் அந்த உருப்படி தொடர்ந்து எழுவதை நீண்ட காலத்திற்கு ஆதரிக்கவில்லை.

மற்றொரு வகையில் சொல்தானால், ஏதோ ஒன்றிற்காக எழும் காரணங்களும் நிபந்தனைகளும் நீடித்து இருக்காத நிலையில், பின்னர் அதனைச் சார்ந்து வரும் ஆதரவுக் காரணிகள் வீழ்ச்சி கண்டு விழுகின்றன. அது வீழ்ந்து போகும் ஏனெனில் தொடக்கத்தில் அது தோன்று போது இருந்த அதே நிலையில் தொடர்ந்து இருப்பதற்கான ஆதரவுக்கான காரணிகள் இல்லை. அந்த நிலை மாறும் ஏனெனில் அவை இதர காரணங்கள் மற்றும் நிபந்தனைகளால் பாதிக்கப்படும்.

மற்றொரு எடுத்துக்காட்டு சொந்த உறவுமுறை. யாரோ ஒருவருடன் தோன்றும் உறவுமுறை பல்வேறு காரணங்கள் மற்றும் நிபந்தனை அடிப்படையிலானது. உதாரணத்திற்கு, நான் ஒரு குறிப்பிட்ட வயதில் இருக்கிறேன், மற்றவர் ஒரு குறிப்பிட்ட வயதில் இருக்கிறார், இது தான் என் வாழ்க்கையில் நடக்கிறது, மற்றவரின் வாழ்விலும் கூட இது தான் நடக்கிறது, சமூகத்திலும் இதே தான் நடக்கிறது. இந்த அனைத்து காரணிகளும் நாம் இருவரும் சந்தித்து உறவை மேம்படுத்திக்கொள்ள ஆதரவளிக்கின்றன. ஆனால் அந்த நிபந்தனைகள் அப்படியே இருப்பதில்லை; அவை தொடர்ந்து மாறுகின்றன. நாம் வளர்கிறோம், நம்முடைய வாழ்வில் வெவ்வேறு விஷயங்கள் நடக்கின்றன. நீண்ட காலமாக நாம் ஒன்றாகவே வசித்து வந்தாலும், ஒருவருக்கு முன்னரே மற்றொருவர் இறக்க நேரிடும். ஏனெனில் காரணங்கள் மற்றும் நிபந்தனைகளின் அடிப்படையில் நம்மிடையேயான உறவுமுறை எப்போதும் மாறிக்கொண்டே இருக்கும் எதுவுமே நீடித்து இருக்க முடியாது.  இது தர்க்கத்தால் நாம் அடையும் முடிவு என்றாலும், நாம் இந்த உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ள விரும்பவில்லை.

மற்றொரு உதாரணத்தை பார்ப்போம், நாம் ஒரு கணினி வாங்குகிறோம் அது பழுதாகாமல் நீண்ட நாட்கள் செயல்பட வேண்டும் என்று நாம் எதிர்பார்க்கிறோம், ஆனால் அப்படி நடந்ததா. அது ஏன் பழுதானது? அது பழுதடைந்தது ஏனெனில் அது உருவாக்கப்பட்டது. காலத்திற்காக உண்மையில் தோற்றுவிக்கப்பட்டது எதுவும் உடைந்தோ அல்லது பழுதடைந்தோ போகும் அதன் முடிவிற்கான நிலை அதுவே. அது உடைந்து போனதற்கான உண்மையான காரணம் அது உருவாக்கப்பட்டது. “மனிதனின் இறப்புக்கு என்ன காரணம்? அவர்களின் பிறப்பே அவர்களின் இறப்புக்கும் காரணம்” என்று சொல்வதைப் போன்றது. “வாழ்க்கையின் வரையறை உங்களுக்கு தெரியுமா? 100 % இறப்பு விகிதத்துடன் பரவும் பாலியல் நோய்” என்று நகைச்சுவை ஒன்று உள்ளது. துரதிஷ்டவசமாக இதுவே உண்மை! நிலையாமையை புரிந்து கொள்ள முயற்சிப்பது போல நாம் ஒரு தலைப்பை பற்றி சிந்திக்கும் போது தர்க்கத்தையே பயன்படுத்தினாலும் கூட, பெரும்பாலும் பெரிய எதிர்ப்பு சவால் இருக்கும். சில நேரங்களில் இருக்கும் தகவலை நம்புவதற்கு நாம் தயாராக இல்லை. அந்த நிலையாமை தான் நம்முடைய வாழ்வின் உண்மை என்பதை நாம் ஏற்க விரும்புவதில்லை. எனவே தான் அந்தத் தலைப்புடன் ஆழமாக செயலாற்ற நாம் மீண்டும் மீண்டும் தர்க்கத்தையே விரும்புகிறோம். 

சிந்தனைச் செயல்முறை மூலமா, நாம் “புரிதலை” அடைகிறோம் – அதுவே “சிந்தித்தலில் இருந்து வரும் பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வு” என்று அறிகிறோம். சொற்களின் அர்த்தங்களை நாம் சரியாக புரிந்து கொள்கிறோம் நாம் அது குறித்து உறுதியாக இருக்கிறோம். மற்றொரு வகையில், நாம் தர்க்கத்தை கடந்துவிட்டோம் அதன் அர்த்தப்படுத்தாதவற்றை விலக்குகிறோம். “நிலையாமை என்றால் என்னுடைய கணினி உடைந்து போகலாம் என்று அர்த்தப்படுத்துவதல்ல. அதன் அர்த்தம் ஒரு கட்டத்தில் நிச்சயம் அது பழுதாகும் என்று அர்த்தப்படுத்துவதாகும்”.  ஆகவே, "படைக்கப்பட்ட அனைத்தும் உடைந்து விடும்" என்ற உண்மையை நாம் உறுதியாக நம்பினாலும் இல்லாவிட்டாலும், குறைந்தது நிலையாமை என்றால் என்ன என்பதை நாம் சரியாக புரிந்துகொள்கிறோம்.

நாம் கேட்ட போதனை உண்மை மற்றும் உதவிகரமானது என்று நம்புதல்

அடுத்ததாக நாம் நம்ப வேண்டியது, நாம் கேட்ட சொற்கள் என்ன பொருள் தருகின்றன என்பது மட்டுமல்ல அவை தரும் பொருள் கூட உண்மை என்று நாம் நம்ப வேண்டியதும் கூட அவசியமாகும். நிலையாமை குறித்த நம்முடைய உதாரணத்தில்: நாம் அந்த சொல் பதத்தின் அர்த்தத்தை புரிந்திருக்கலாம், ஆனால் அது உண்மையா இல்லையா என்பதை நாம் நம்புகிறோமா? உண்மையிலேயே நாம் நம்பிக்கை வைக்கிறோமா?  நாம் நிலையாமை பற்றி தொடர்ந்து சிந்தித்தால், விதிவிலக்கை நாம் நிச்சயமாகக் கண்டுபிடிக்க முடியாது, பின்னர் நிலையாமை என்பது ஒரு அடிப்படை சட்டம் என்று நாம் உண்மையிலேயே நம்புகிறோம். சிந்தனைத் திறனானது இவ்வாறாகச் செல்லலாம்: “நிச்சயமாக நான் இறக்கப் போகிறேன். பிறந்த ஒவ்வொருவருக்கும் இறப்பு இருக்கிறது. பிறந்த ஒருவர் இறக்கவில்லை என்று எந்த ஒரு உதாரணமும் இல்லை. எனவே, நான் இறக்கப் போவதில்லை என்று நம்புவதற்கு எந்த காரணம் இருக்கிறதா? இல்லை, அப்படி எதுவும் இல்லை.”

ஒரு கட்டத்தில் நாம் இறக்கப்போகிறோம் என்பதை நம்பினால், இந்த வாழ்க்கையை அர்த்தமுள்ளதாக்குவதற்கு நாம் முயற்சிக்கலாம். அடிக்கடி நடக்கும் ஒரு விஷயம் தான், யாரோ ஒருவர் மரணத்தின் விளிம்பில் இருக்கும் போது, “நான் இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறேன், என்னுடைய எஞ்சிய வாழ்நாளை முடிந்தவரை நான் அர்த்தமுள்ளதாக்க விரும்புகிறேன்” என்று உணர்வார்கள். நமக்கும் மரணம் இருக்கிறது நம்முடைய எஞ்சிய காலத்தை அர்த்தமுள்ளதாக் பயன்படுத்தலாம் என்பதை நம்புவதற்கு மரணத்தின் விளிம்பு வரை காத்திருக்கத் தேவையில்லை. ` 

எனவே சிந்தித்தல் மூலம் முதலில் நாம் அர்த்தத்தை சரியாகவும் துல்லியமாகவும் புரிந்து கொள்கிறோம். அடுத்ததாக அது உண்மை என்று நம்புகிறோம்.  மூன்றாவதாக, இதை உண்மையிலேயே உள்வாங்கி, வாழ்க்கையில் நான் செயல்படும் விதத்தின் ஒரு பகுதியாக மாற்றுவது எனக்கு நன்மை பயக்கும் என்று நாம் உறுதியாக நம்ப வேண்டும்.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக – பொருளை புரிந்து கொள்தல், அது உண்மை என்று நம்புதல், மேலும் அது உதவிகரமானது என்று உறுதியாக இருத்தல் – இவை அனைத்து சிந்தித்தலில் இருந்து வரும் பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வை மேம்படுத்துவதன் ஒரு பகுதியாகும்.  இதுமிகவும் முக்கியமான செயல்முறை ஏராளமான நேரத்தை எடுத்துக்கொள்ளும். நாம் அமைதியாக அமர்ந்து நாம் கேட்ட அல்லது படித்த போதனைகள் எதுவாயினும் அவை குறித்து மிக ஆழ்ந்து சிந்திக்க வேண்டும். இதனைச் செய்யாமல் நாம் நிலையாமை பற்றி தியானித்தால், உதாரணத்திற்கு, நாம் அங்கு வெறுமனே உட்கார்ந்திருக்கிறோம் என்ன செய்யப் போகிறோம் என்று எந்த திட்டமும் இல்லை. நாம் ஒரு திகைப்புக்குள்ளாகிறோம் – நாம் அதனை “நினைவின்மை” என்று அழைக்கிறோம் - அதுவே தியானம் என்று கருதுகிறோம். இது தியானம் அல்ல. எனவே, தியானம் என்றால் என்ன?

போதனைகளைக் கேட்டல் மூலமாகவும் அதைப் பற்றி சிந்திப்பதனாலும் இந்த இரண்டு தியானங்களுடன் தொடர்புடைய பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வின் வகைகளை மேம்படுத்தலாம், “தியானத்தில் இருந்து எழக்கூடிய பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வு என்று சொல்லப்படுவதை தியானம் நமடக்குத் தருகிறது. இந்த விழிப்புணர்வுடன் நம்மால் முழு ஒருநிலைப்படுத்தலுடன் நாம் மேம்படுத்த நினைக்கும் பயனுள்ள மனநிலையை உருவாக்க முடியும் மேலும் நாம் அதனை உறுதியோடு துல்லியமாகவும் இதர மனநிலைகளோடு பாகுபடுத்த முடியும். இந்த பாகுபடுத்தும் விழிப்புணர்வை பெறுவதற்கு, இந்த விருப்பமான மன நிலையை மீண்டும் மீண்டும் உருவாக்குவதன் மூலம் நாம் பழக்கப்படுத்திக் கொள்கிறோம். பல்வேறு விதமான வகைகளிலான தியானம் உள்ளன அவற்றினைக் கொண்டு நாம் இதைச் செய்யலாம், ஆனால் பொதுவான மூன்று பிரபலமான வகையை மட்டும் நாம் கருத்தில் கொள்வோம். 

பொருளின் மீது கவனம் செலுத்துதல்

முதல் வகையான தியானம் பொருளின் மீது கவனம் செலுத்துவதற்கு உட்பட்டது. நாம் எந்த வகையான பொருளின் மீதும் கவனம்செலுத்தலாம் நாம் மேம்படுத்த முயற்சிப்பது அந்தப் பொருள் மீதான ஒருநிலைப்படுத்தலாகும். அது நம்முடைய சுவாசம் உள்ளும் புறமும் சென்று வரும் உணர்வில் கவனம் செலுத்துவதோ அல்லது புத்தரை காட்சிப்படுத்துவதில் கவனம் செலுத்துதலோ அல்லது இயல்பான மனநிலையில் கவனம் செலுத்துவதோ எதுவாயினும் செயல் என்பது பொருளின் மீது கவனம் செலுத்துதல். திபெத்திய பௌத்தத்தில் ஒருநிலைப்படுத்தலை மேம்படுத்த அவை மூன்றும் பெரும்பாலும் பொதுவாக பயன்படுத்தப்படும் பொருட்கள்.

இந்த வகையான தியானத்தின் முக்கிய வேறுபாடு என்பது ஒருநிலைப்படுத்தலோடு பொருளின் மீது கவனம் செலுத்துதல், மேலும் அவ்வாறு அதனை ஒருநிலைப்படுத்தும் போது, ஒரு குறிப்பிட்ட வழியில் அதை முயற்சிக்கவும், உதாரணத்திற்கு நிலையற்றதைப் போன்றது. இந்த விவேகத்துடன் அந்தப் பொருளினை ஒருநிலைப்படுத்தினால், உண்மையில் அது அதற்குள் மூழ்கிவிடும் சொல்லப்போனால் அது நிரந்தரமற்றது. எதையாவது எப்போதும் நிலைத்திருப்பது போல் இணைக்கப்படுவதைக் கடக்க அவை மிகவும் உதவியாக இருக்கிறேன்.

மற்றொரு பயனுள்ள உதாரணம் பின்வருமாறு அமைகிறது: நீங்கள் யாருடனோ நட்போ அல்லது உறவோ பாராட்டுகிறீர்கள், அவர் உங்களை அழைக்கவோ பார்க்கவோ வருவதில்லை, இதானல் நீங்கள் மிகவும் வருத்தமடைகிறீர்கள். இந்த உதாரணத்தில், நீங்கள் புரிந்து கொண்டு முழுவதுமாக நம்ப வேண்டிய உண்மையானது: “என்னுடைய நண்பரின் வாழ்வில் நான் மட்டுமே முக்கியமான நபர் இல்லை. என்னைத் தவிர வேறு நபர்களும் அவருடைய வாழ்வில் இருக்கிறார்கள். எனவே, அவர் எனக்காக தனிப்பட்ட நேரத்தை ஒதுக்குவார் என்று எதிர்பார்ப்பது காரணமில்லாதது அதே போன்று அவர் வேறு யாருக்கும் கூட அவ்வாறு நேரத்தை ஒதுக்க மாட்டார்.” இங்கு நீங்கள் சாத்தியமில்லாத ஏதோ ஒன்றின் முன்னெடுப்பை கற்பனை செய்து சவாலாகக் கருதுகிறீர்கள், அது என்னவென்றால்: “என்னுடைய நண்பரது வாழ்வில் நான் மட்டுமே முக்கியமான நபர்” என எண்ணுவதாகும். எனவே நீங்கள் வருத்தமாக இருந்தால் உங்களுடைய நண்பர் உங்களுடன் போதுமான நேரம் செலவிடவில்லை என்று எண்ணினால், “அவருடைய வாழ்வில் என்னைத் தவிர வேறு நபர்களும் விஷயங்களும் இருக்கின்றன” என்று அவர் மீது விவேகத்துடன் கவனம் செலுத்த முயற்சி செய்யுங்கள்:

எனவே, தியானத்தைப் பற்றி பேசுவதைக் குறிப்பிடும்போது, ஒருவித மாயமான, மந்திர செயல்முறையைப் பற்றி பேசாமல் இருப்பதைக் கருத்தில் கொள்ளுங்கள்; ஒரு கற்பனை நிலத்திற்கு செல்லாமல் மேம்படுத்துதல். அதற்கு பதிலாக, தியானம் நம் வாழ்வில் துன்பங்கள், சிரமங்கள் மற்றும் சிக்கல்களைக் கையாள்வதற்கான மிகவும் நடைமுறை முறைகளைக் கொண்டுள்ளது.

முதல் வகை தியானம், ஒரு பொருளை ஒரு குறிப்பிட்ட வழியில் கவனம் செலுத்துதல், வெறும் ஒருநிலைப்படுத்துதல் அல்லது ஒருவித புரிதல் மற்றும் விவேகத்துடன், நமது நண்பரிடம் கவனம் செலுத்துவதற்கான நமது உதாரணத்தைப் போல.

மனநிலையை உருவாக்குதல்

இரண்டாவது வகை ஒரு குறிப்பிட்ட மனநிலையை உருவாக்குவதற்கான தியானம், எடுத்துக்காட்டாக அன்பு அல்லது இரக்கத்தை உருவாக்குவதற்கும், அதை உணர்வதில் கவனம் செலுத்துவதற்கும் ஆகும். இங்கு நோக்கமானது நாம் இலக்காக கொண்டிருக்கும் பொருள் மீதான அன்பு அல்லது இரக்கத்தை நோக்கியதல்ல; மாறாக, இங்கே வலியுறுத்தப்படுவது ஒரு உணர்ச்சி அல்லது உணர்வை வளர்ப்பதாகும்.

ஆர்வத்தை உருவாக்குதல்

மூன்றாவது வகை தியானம் என்பது ஒரு பொருளை அது தொடர்பான இலக்கை அடைய வேண்டும் என்ற ஆசையுடன் கவனம் செலுத்துவதாகும்; எடுத்துக்காட்டாக, இதுவரை நடக்காத நமது சொந்த அறிவொளியில் கவனம் செலுத்துவது, "அதை அடையப் போகிறேன்" என்ற ஆசையுடன் கவனம் செலுத்துதல். இதுவே “போதிச்சிட்டா” தியானம். போதிச்சிட்டாவைப் பற்றி தியானிப்பதைக் கருத்தில் கொள்ளும்போது, சில நேரங்களில் "மனதின் விழிப்புணர்வு" என்று மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது, நாம் கவனம் செலுத்துவது பொதுவாக அறிவொளி அல்ல, புத்தரின் அறிவொளியிலும் இது இல்லை; மாறாக, நம்முடைய சொந்த அறிவொளியில் கவனம் செலுத்துதல். நமது அறிவொளி இன்னும் நடக்கவில்லை, ஆனால் அது நடக்கலாம் - நமது புத்த-இயல்பு ஆற்றல்கள் மற்றும் நிறைய கடின உழைப்பின் அடிப்படையில் அது நடக்கலாம் என்று உறுதியாக நம்புகிறோம். எனவே இந்த மூன்றாவது வகை தியானம் எதிர்கால இலக்கை அடைவதற்கான வலுவான நோக்கத்துடன் நாம் கவனம் செலுத்துகிறோம்.

அன்றாட வாழ்க்கையில் தியானத்தின் மூன்று வகைகள்

இந்த மூன்று தியான வகைகளும் பின்னர் பயனுள்ள பழக்கவழக்கங்களாக மேம்பட்டு நம்முடைய அன்றாட வாழ்வில் தினசரி கடைபிடிக்க விரும்புவதாக மாறும். நம்முடைய வாழ்வோடு தொடர்பு இல்லாத சில பக்க செயல்பாடு போன்று தியானம் இல்லாமல் இருக்க வேண்டியது மிக முக்கியம். தியானம் என்பது தப்பிப்பதற்கான ஒரு வகை வழியல்ல; அது ஒரு விளையாட்டோ; பொழுதுபோக்கோ அல்ல. நம்முடைய வாழ்வில் நாம் கொண்டு வர விரும்பும் மற்றும் அன்றாடன் பயன்படுத்தும் வகையில் குணங்களை மேம்படுத்த உதவும் ஒரு வழியாகும்.  

இப்போது குறிப்பிட்டுள்ள எடுத்துக்காட்டுகளைப் பயன்படுத்தி இந்த மூன்று முறைகளையும் எவ்வாறு பயன்படுத்தலாம் என்பதை விளக்கமாக பார்க்கலாம். முதல் வகை தியானத்தை நாம் பயிற்சித்தால், நாம் பொருளின் மீது கவனம் செலுத்துவோம், நாம் நமது மனதை அமைதிப்படுத்த கற்றுக்கொள்வதோடு ஒருமுகப்படுத்தலுக்கான திறனையும் நம்மால் அதிகரிக்க முடியும். நம்முடைய பணியில் ஒருநிலைப்படுத்த மட்டும் கற்றுக்கொள்வதோடு இல்லாமல், யாரோ ஒருவருடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதும் கவனத்துடன் இருக்க முடியும். நாம் அந்த நபர் மீது கவனம் செலுத்த விரும்புகிறோம், மற்ற அனைத்து விதமான விஷயங்களையும் மனதில் நினைக்காமல் அவர் என்ன சொல்கிறார் என்று ஒருநிலைப்படுத்தி கவனிக்க விரும்புகிறோம். 

அவர் என்ன சொல்கிறார் என்று தீர்மானிக்காமல், மனதில் எந்த கருத்துகளையும் வைத்துக்கொள்ளாமல் நாம் அவர் சொல்வதைக் கேட்க விரும்புகிறோம்: “அட உண்மையிலேயே அது முட்டாள்தனமானது,” அல்லது “அவர் வாயை மூடினால் நன்றாக இருக்கும்ம என நினைப்பது.” மனதிற்குள் நடக்கும் உரையாடலை நாம் அமைதிப்படுத்த விரும்புகிறோம். ஒருமுகப்படுத்தலோடு அந்த நபர் மீதும் அவரது சொற்களின் மீதும் கூடுதலாக விவேகத்துடன் இருக்க முடியும்: “என்னைப் போலவே நுங்களும் ஒரு மனிதர் உங்களுக்கும் உணர்வுகள் இருக்கிறது; நான் பேசும் போது நீங்கள் கவனிக்க வேண்டும் என நான் விரும்புவதைப் போல நீங்கள் பேசும் போது உங்களுக்கு செவி சாய்க்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறீர்கள்.” ஒருநிலைப்படுத்தல் தியானத்தின் மூலம் இதைச் செய்ய நாங்கள் பயிற்சியளிக்கிறோம்.

இரண்டாவது வகை தியானத்தை நாம் இவ்வாறு பயன்படுத்தலாம், அன்நாட வாழ்வில் நாம் கொண்டிருக்கும் அன்பு மற்றும் இரக்கத்தை அதிகரிப்பதற்கான மனநிலையை உருவாக்குதல். அன்பை உருவாக்க நாம் செயலாற்றுவோம் – எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புவது – நாம் எங்கு யாருடன் இருக்கிறோம் என்பது பொருட்டல்ல. இங்கே, அன்பு என்பது உண்மையில் ஒவ்வொருவருக்குமான அன்பு என்பதை குறிக்கிறது: பேருந்து, சுரங்கப்பாதை, போக்குவரத்து, கடை என எல்லா இடங்களிலும் இருப்பவர்கள், அனைத்து விலங்குகள் மற்றும் பூச்சிகள் - என ஒவ்வொருவருக்குமானது. ஆக இதன் அர்த்தம் ஒவ்வொருவருக்குமான மரியாதையை மேம்படுத்துதலாகும். எல்லோரும் சமம், எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புகிறார்கள், மகிழ்ச்சியற்றவர்களாக இருக்க யாரும் விரும்பவில்லை. பறப்பன உள்பட அனைவருக்கும் மகிழ்ச்சிக்கான சம உரிமை இருக்கிறது!

இறுதியாக, நம் வாழ்நாள் முழுவதும் நாம் கொண்டு செல்லும் ஒரு அவாவை மேம்படுத்த தியானத்தைப் பயன்படுத்துகிறோம்: “ஒரு இலக்கை நோக்கி நான் உழைக்கிறேன். எனது குறைபாடுகளைக் குறைக்க முயற்சிக்கிறேன். நற்பண்புகளை வளர்த்துக்கொள்வதை நோக்கி செயலாற்றுகிறேன், மேலும் நான் விடுதலை மற்றும் ஞானமடைதலை நோக்கி செயலாற்றுகிறேன்.” அந்த அவாவானது ஒரு மெத்தை மீது அமர்ந்திருக்கும் குறுகிய நேரம் மட்டுமல்லாது நம் முழு வாழ்க்கைக்கும் ஊடுருவிச் செல்கிறது.

ஒரு சிறந்த திபெத்திய குருவான சோங்காபா, இந்த வகையான தியானங்கள் அனைத்திற்கும் நாம் உண்மையில் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியவற்றை மிக நன்றாக விளக்கி இருக்கிறார்; வேறு விதமாக சொல்வதானால், தியானத்திற்கான ஒரு அடித்தளமாக மனதின் நன்மை பயக்கும் நிலையை எவ்வாறு வளர்ப்பது.

நீங்கள் எதில் கவனம் செலுத்துவதை அறிந்து கொள்ளுங்கள்

முதலில் நாம் எதில் கவனம் செலுத்துகிறோம் என்பதை அறிந்து கொள்ள வேண்டும். இரக்கத்தை உதாரணமாக எடுத்துக்கொள்வோம். இரக்கத்தின் மீது கவனம் செலுத்தும்போது, நாம் பிறரின் துன்பங்களை மையப்படுத்துகிறோம். இது போதிச்சிட்டாவில் இருந்து சற்றே வித்தியாசமானது, அங்கு நாம் நம்முடைய சொந்த தனிப்பட்ட ஞானவொளியில் கவனம் செலுத்துகிறோம் அது இதுவரை நடந்ததில்லை. சிலர் போதிச்சிட்டாவில் தியானம் செய்வதாக நினைக்கிறோர்கள் ஆனால் அவர்கள் இரக்கத்திற்கான மட்டுமே உண்மையில் தியானம் செய்கிறார்கள்; போதிச்சிட்டாவின் அடித்தளம் இரக்கமே, ஆனால் இரக்கமும் போதிச்சிட்டாவும் ஒன்றல்ல.  

அனைத்து அம்சங்களையும் அறிந்து கொள்ளுங்கள்

கவனம் செலுத்துவதற்கான சரியான பொருளை நாங்கள் தீர்மானித்த பிறகு - இந்த விஷயத்தில், இரக்கத்தின் மையப் பொருள் மற்றவர்களின் துன்பம் - அடுத்து அந்த பொருளின் அனைத்து அம்சங்களையும் நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். எனவே எல்லோரும் அனுபவிக்கும் பல்வேறு அம்சங்கள் அல்லது துன்பங்களை நாங்கள் ஆராய்வோம்: மகிழ்ச்சியின்மை, நம்முடைய சாதாரண வகை மகிழ்ச்சி, கர்மாவின் நிர்பந்தத்தின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் இருப்பது மற்றும் கட்டுப்பாடில்லாமல் மீண்டும் மீண்டும் பிறப்பதன் துன்பம். மகிழ்ச்சியின்மை, அவர்களின் வேலை இழப்பால் ஏற்படும் கஷ்டங்கள் என்று ஒரு சில மனிதர்களின் ஒரு குறிப்பிட்ட வகை துன்பங்களிலேயே வெறுமனே கவனம் செலுத்தக் கூடாது. மிகுந்த இரக்கம் என்ற விஷயத்தில், விலங்குகள் உட்பட அனைவருமே உலகளவில் அனுபவிக்கும் துன்பத்தின் அனைத்து அம்சங்களிலும் நாம் கவனம் செலுத்துகிறோம்.

நம் மனம் அதனுடன் எவ்வாறு தொடர்புடையது என்பதை அறிந்து கொள்ளுங்கள்

அடுத்ததாக நம்முடைய மனம் அந்தப் பொருளுடன் எவ்வாறு தொடர்புபட்டிருக்கிறது என்பதை அறிய வேண்டும். இரக்கத்துடன், நம்முடைய மனமானது துன்பங்கள் அனைத்திலும் கவனம் செலுத்துகிறது, அந்தத் துன்பங்கள் எப்போதும் திரும்பாமல் போய்விட வேண்டும் என்று விரும்புதல்.  “அடக்கடவுளே எவ்வளவு கொடுமையானது” என்பது போன்ற அணுகுமுறையல்ல. ஆக மீண்டும் இந்த எண்ணமானது போதிச்சிட்டாவில் இருந்து மிகவும் மாறுபட்டது. போதிச்சிட்டாவுடன் நாம் இதுவரை நடக்காத ஞானவொளியின் மீது கவனம்செலுத்துகிறோம், மேலும் அதனை ஒரு நோக்கத்துடன் தொடர்புபடுத்துகிறோம்: “நான் இதை அடையப் போகிறேன் அந்த அடைதல் மூலம் பிறருக்கு நன்மை பயக்கும்.” மற்றவர்களின் துன்பங்களுடன் நாம் இரக்கத்தை எவ்வாறு தொடர்புபடுத்துகிறோம் என்பதிலிருந்து இது மிகவும் மாறுபட்டது.

மேம்படுத்த எது உதவும் என்பதை அறிதல்

இந்த மனநிலையை மேம்படுத்த எது உதவும் என்பதை பின்னர் அறிய வேண்டும். நம்முடைய உதாரணத்தில், நம்முடைய சொந்த துன்பங்களை நோக்கிய அதே எண்ணம் அல்லது உணர்வைக் கொண்டிருப்பதன் மூலம் இரக்கத்தை ஆதரிக்கிறது. இதுவே “சுதந்திரமாக இருக்க தீர்மானித்தல்” என அழைக்கப்படுகிறது, பொதுவாக “துறத்தல்” என்று மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது.  இது நம்முடைய சொந்த துன்பத்தில் கவனம் செலுத்துகிறது மேலும் அந்த துன்பத்தில் இருந்து விடுபடுவதற்கும், அதன் காரணங்களில் இருந்து விடுபடவும் தீர்மானிக்கிறது. துன்பத்திற்கான காரணங்களிலிருந்து விடுபட விரும்புவது என்பது கோபப்படுவதைப் போல, நமக்கு மிகுந்த துயரத்தை தரக்கூடிய நடத்தையை கைவிட தயாராக இருப்பது. துன்பத்திலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்ற உறுதியை நாம் உண்மையில் வளர்த்துக் கொள்ள முடிந்தால், அந்த மனப்பான்மையை, அந்த விருப்பத்தை, மற்றவர்களிடம் அதே தீவிரத்தோடு நாம் நம்மீது கவனம் செலுத்துவதைப் போலவே அதை வழிநடத்த முடியும்.

அதை வளர்ப்பதற்கு என்ன தீங்கு என்று தெரிந்து கொள்ளுங்கள்

இந்த மனநிலையின் வளர்ச்சிக்கு என்ன தடையாக இருக்கப் போகிறது என்பதையும் நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். இரக்கத்தின் வளர்ச்சியைத் தடுக்கும் விஷயங்கள் மற்றவர்களை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாது மேலும் அவர்களின் துன்பத்தையும் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாது. அதை எதிர்கொள்ள, நாம் சிந்திக்க வேண்டும், “எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க விரும்புகிறார்கள். யாரும் மகிழ்ச்சியின்றி இருக்க விரும்பவில்லை. துன்பத்திலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்ற விருப்பத்தில் யாரும் வேறுபட்டவர்கள் அல்ல. நாம் அனைவரும் ஒன்றே. எனக்கு உணர்வுகள் இருப்பதைப் போலவே அனைவருக்கும் உணர்வுகள் உள்ளன. என் துன்பம் என்னைத் துன்புறுத்துவதைப் போலவே துன்பப்படுகிற ஒவ்வொருவரும் வலியில் இருக்கிறார்கள். நான் என் துன்பத்திலிருந்து விடுபட விரும்புவதைப் போலவே, அவர்கள் துன்பத்திலிருந்து விடுபட விரும்புகிறார்கள்.” இந்த வழியில், நாம் மற்றவர்களுக்கான உணர்திறனை வளர்த்தெடுத்து அவர்களுக்கு மரியாதை செலுத்துகிறோம். அந்த உணர்திறன் மற்றும் மரியாதை நம்மிடம் இல்லையென்றால், நேர்மையான இரக்கத்தின் வளர்ச்சியில் நமக்குத் தடையாக இருக்கும்.

அதன் பயன்பாட்டை அறிந்து கொள்ளுங்கள்

ஒரு முறை நாம் இந்த மனநிலையை வளர்த்துவிட்டால், அதை வைத்து என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று சோங்கப்பா தொடர்ந்து கூறுகிறார். மற்றொருவகையில், அதன் செயல்முறை என்ன. நான் இரக்கத்தை வளர்த்துக்கொண்டேன், அதன் பின்னர் என்ன? நல்லது, இது மற்றவர்களை நான் கையாள்வாற்கு உதவியாக இருக்கும்; அவர்களின் நன்மைக்காக செயலாற்ற எனக்கு உதவியாக இருக்கும்; உண்மையில் அது எனக்கு உந்துதலாக இருக்கும் மேலும் ஞானமடைத்ல் என்னும் இறுதி இலக்கை நான் அடைவதற்கு எனக்கு அழுத்தம் கொடுக்கும், எனவே என்னால் மற்றவர்களுக்கு உண்மையான வழியில் உதவி செய்ய முடியும். இப்போது அவர்களுக்கு உதவ முடியாமல் தடுப்பது எனது வரம்புகள் என்பதை நான் புரிந்துகொள்கிறேன், எனவே எனது வரம்புகளை கடக்க விரும்புகிறேன். ”

அது வெளியேற்றப்போவது என்ன என்பதை அறிதல்

அடுத்ததாக நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டியது: இந்த மனநிலையானது வெளியேற்றப்போவது அல்லது விலக்கப் போவது என்ன? இரக்கம் நான் மற்றவர்களை புறக்கணிக்கும் இரக்கமற்ற உணர்வை நீக்கும். மற்றவர்களுக்கு உதவ விரும்பாத சோம்பலில் இருந்து விடுபட இது எனக்கு உதவும், மேலும் எனக்குள்ளாகவே செயலாற்ற விரும்பாத சோம்பலைக் கடக்க இது உதவும். இரக்கமற்ற உணர்வை வெளியேற்றுவதனால், என்னால் மேலும் பலருக்கு உதவ முடியும். இரக்கத்தை வளர்ப்பதற்கும் தியானிப்பதற்கும் இந்த கூறுகள் அனைத்தையும் நாம் அறிந்திருந்தால், இந்த தியானத்தை நாம் சரியாக செய்கிறோம் என்று நாம் மிகவும் நம்பிக்கையுடன் இருக்க முடியும்; நாம் என்ன செய்கிறோம், ஏன் செய்கிறோம் என்பது நமக்குத் தெரியும். இந்த தியானத்தில் ஈடுபடுவதற்கு நாம் சரியான தயார் நிலையில் இருக்கிறோம். இல்லையெனில், இது எப்படி நீந்துவது என்ற எந்த எண்ணமும் இல்லாமல் நீச்சல் குளத்தில் ஆழமான நீரில் குதிப்பதைப் போன்றது. நாம் என்ன செய்யப்போகிறோம் என்று எந்தத் திட்டமும் இல்லாமல் “சரி, உட்கார்ந்து தியானியுங்கள்” நாம் வெறுமனே சொல்லலாம், சுவையான பலன் கிடைக்காமல் போவதற்கான வாய்ப்புகள் மிக அதிகமாகும்.