ອາລົມລົບກວນແມ່ນຫຍັງ?

ຕົວຢ່າງຂອງອາລົມລົບກວນອາດເປັນຄວາມຍຶດຕິດ ຫຼື ຄວາມຢາກໄດ້, ຄວາມໂມໂຫ, ຄວາມອິດສາ, ຄວາມໂອຫັງ, ຄວາມຈອງຫອງ, ແລະ ອື່ນໆ ເປັນຕົ້ນ. ບາງອາລົມລົບກວນເຫຼົ່ານີ້ອາດພາໃຫ້ເຮົາປະພຶດມ້າງເພ, ແຕ່ກໍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນຢ່າງນັ້ນສະເໝີໄປ. ຕົວຢ່າງ, ຄວາມຍຶດຕິດ ແລະ ຄວາມຢາກໄດ້, ສາມາດພາໃຫ້ເຮົາປະພຶດແບບມ້າງເພ - ອອກໄປລັກບາງສິ່ງບາງຢ່າງ, ຕົວຢ່າງ. ແຕ່ເຮົາກໍຍັງມີຄວາມຢາກໄດ້ເປັນທີ່ຮັກ ແລະ ເຮົາກໍຍຶດຕິດຢູ່ກັບສິ່ງນັ້ນ, ສະນັ້ນ ເຮົາຈິ່ງຊ່ວຍຄົນອື່ນເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮັກເຮົວ. ການຊ່ວຍຄົນອື່ນບໍ່ແມ່ນມ້າງເພ; ມັນເປັນສິ່ງທີ່ກໍ່ສ້າງ, ແຕ່ມີອາລົມລົບກວນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ: "ຂ້ອຍຢາກເປັນທີ່ຮັກ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຂໍຮ້ອງໃຫ້ເຈົ້າຮັກຂ້ອຍເປັນການຕອບແທນ."

ຫຼືພິຈາລະນາກໍລະນີຂອງຄວາມໂມໂຫ. ຄວາມໂມໂຫສາມາດພາໃຫ້ເຮົາປະພຶດແບບມ້າງເພ, ອອກໄປທຳຮ້າຍຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ຂ້າເຂົາເຈົ້າ, ເພາະເຮົາໂມໂຫແຮງ. ສະນັ້ນ, ນັ້ນແມ່ນພຶຕິກໍາມ້າງເພ. ແຕ່, ສົມມຸດວ່າເຮົາໂມໂຫກັບຄວາມອະຍຸຕິທໍາຂອງລະບົບໃດໜຶ່ງ ຫຼື ສະຖານະການໃດໜຶ່ງ - ແລະ ເຮົາກໍໂມໂຫກັບມັນຫຼາຍຈົນເຮົາເຮັດບາງຢ່າງເພື່ອພະຍາຍາມປ່ຽນມັນ. ມັນບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເປັນສິ່ງທີ່ຮຸນແຮງທີ່ເຮົາເຮັດ. ແຕ່ຈຸດຂອງມັນແມ່ນວ່າ ເຖິງຈະເປັນສິ່ງທີ່ກໍ່ສ້າງ ຫຼື ໃນທາງບວກ ໃນທີ່ນີ້ກໍຖືກກະຕຸ້ນໂດຍອາລົມລົບກວນ. ເຮົາບໍ່ມີຄວາມສະຫງົບໃນຈິດໃຈ ແລະ, ຍ້ອນເຮົາບໍ່ມີຄວາມສະຫງົບໃນໃຈ, ເມື່ອເຮົາເຮັດການປະພຶດໃນທາງບວກນັ້ນ, ຈິດໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາກໍບໍ່ຈະແຈ້ງ ແລະ ພາວະອາລົມຂອງເຮົາກໍ່ບໍສະຖຽນປານໃດ.

ແລ້ວ, ໃນກໍລະນີເຫຼົ່ານີ້, ດ້ວຍຄວາມຢາກໄດ້ ຫຼື ຄວາມໂມໂຫ, ເຮົາຢາກໃຫ້ຄົນອື່ນຮັກເຮົາ ຫຼື ເຮົາຢາກໃຫ້ຄວາມອະຍຸຕິທໍາສິ້ນສຸດລົງ. ເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ແມ່ນພາວະຈິດໃຈທີ່ໝັ້ນຄົງ ຫຼື ພາວະອາລົມທີ່ໝັ້ນຄົງ. ຍ້ອນບໍ່ມີຄວາມຊັດເຈນໃນໃຈ ຫຼື ພາວະອາລົມທີ່ຈະແຈ້ງ, ເຮົາຈິ່ງບໍ່ຄິດຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຕ້ອງເຮັດ ແລະ ວິທີການລົງມືປະຕິບັດຕາມເຈຕະນາຂອງເຮົາ. ດັ່ງນັ້ນ, ເຮົາຈິ່ງບໍ່ມີການຄວບຄຸມຕົນເອງ. ຕົວຢ່າງ, ເຮົາອາດພະຍາຍາມຊ່ວຍບາງຄົນເຮັດບາງຢ່າງ, ແຕ່ວິທີທີ່ດີກວ່າການຊ່ວຍອາດແມ່ນການປ່ອຍໃຫ້ລາວເຮັດເອງ. ສົມມຸດວ່າເຮົາມີລູກສາວທີ່ໃຫຍ່ແລ້ວ ແລະ ເຮົາຢາກຊ່ວຍລາວໃຫ້ແຕ່ງກິນ ຫຼື ເບິ່ງແຍງເຮືອນ ຫຼື ເບິ່ງແຍງເດັກ, ເອີ ໃນຫຼາຍແງ່ນັ້ນແມ່ນການແຊກແຊງ. ລູກສາວຂອງເຮົາອາດບໍ່ພໍໃຈປານໃດທີ່ຖືກບອກວ່າຕ້ອງແຕ່ງກິນແນວໃດ ຫຼື ລ້ຽງລູກແນວໃດ. ແຕ່ເຮົາຢາກເປັນທີ່ຮັກ ແລະ ເຮົາຢາກເປັນປະໂຫຍດ, ສະນັ້ນ ເຮົາຈິ່ງຜັກຕົນເອງໃສ່ລາວ. ເຮົາເຮັດສິ່ງທີ່ກໍ່ສ້າງ, ແຕ່ໃນການເຮັດສິ່ງນັ້ນ, ເຮົາເສຍການຄວບຄຸມຕົນເອງທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຄິດວ່າ "ມັນດີກວ່າທີ່ຈະມິດຢູ່ ແລະ ບໍ່ສະເໜີຄວາມຄິດຂອງເຮົາ ແລະ ບໍ່ສະເໜີການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງເຮົາ."

ເຖິງວ່າເຮົາຈະຊ່ວຍໃນສະຖານະການທີ່ເໝາະສົມສໍາລັບການຊ່ວຍຄົນອື່ນ, ເຮົາກໍບໍ່ຜ່ອນຄາຍກັບມັນ, ເພາະເຮົາອາດຄາດຫວັງບາງສິ່ງກັບຄືນ. ເຮົາຢາກເປັນທີ່ຮັກ; ເຮົາຢາກເປັນທີ່ຕ້ອງການ; ເຮົາຢາກໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງ. ດ້ວຍຄວາມຢາກໄດ້ອັນນີ້ເປັນເງື່ອນໄຂໃນໃຈຂອງເຮົາ, ຖ້າລູກສາວຂອງເຮົາບໍ່ຕອບສະໜອງຕາມທີ່ເຮົາຕ້ອງການ, ເຮົາກໍຈະຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈຫຼາຍ.

ກົນໄກຂອງອາລົມລົບກວນທີ່ພາໃຫ້ເຮົາເສຍຄວາມສະຫງົບໃນໃຈ ແລະ ເສຍການຄວບຄຸມຕົວເອງນີ້ ເຫັນໄດ້ແຈ້ງຂຶ້ນເວລາເຮົາຈະຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມອະຍຸຕິທຳ. ໂດຍການຮູ້ສຶກລຳຄານກັບມັນ, ເຮົາຈະບໍ່ພໍໃຈຫຼາຍ. ຖ້າເຮົາຈະປະພຶດບົນພື້ນຖານຂອງຄວາມບໍ່ພໍໃຈ, ແລ້ວ ໂດຍທົ່ວໄປເຮົາກໍຈະບໍ່ຄິດຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າຈະເຮັດແນວໃດ. ສ່ວນຫຼາຍເຮົາຈະບໍ່ປະຕິບັດຕາມທາງທີ່ດີທີ່ສຸດເພື່ອນໍາມາເຊິ່ງການປ່ຽນແປງທີ່ເຮົາຕ້ອງການນັ້ນມາ.

ເວົ້າສັ້ນໆ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະປະພຶດໃນທາງທີ່ມ້າງເພ ຫຼື ເຮັດສິ່ງທີ່ກໍ່ສ້າງ, ຖ້າສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດຖືກກະຕຸ້ນໂດຍ ແລະ ມາພ້ອມກັບອາລົມລົບກວນ, ພຶຕິກໍາຂອງເຮົາກໍຈະພາໃຫ້ເກີດບັນຫາ. ເຖິງວ່າເຮົາຈະບໍ່ສາມາດຄາດຄະເນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າມັນຈະພາໃຫ້ເກີດບັນຫາກັບຄົນອື່ນ ຫຼື ບໍ່, ແຕ່ຕົ້ນຕໍມັນຈະພາໃຫ້ເກີດບັນຫາສໍາລັບເຮົາ. ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຈໍາເປັນວ່າຈະເປັນສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນທັນທີ; ມັນເປັນບັນຫາໄລຍະຍາວໃນແງ່ທີ່ວ່າການປະພຶດພາຍໃຕ້ອິດທິພົນຂອງອາລົມລົບກວນນັ້ນສ້າງນິໄສທີ່ຈະເຮັດຊ້ຳອີກຄັ້ງໃນລັກສະນະລົບກວນ. ໃນທາງນີ້, ພຶຕິກຳທີ່ຄວບຄຸມບໍ່ໄດ້ຂອງເຮົາທີ່ຢູ່ບົນພື້ນຖານອາລົມລົບກວນຈະສ້າງວິທີການປະພຶດທີ່ເປັນບັນຫາໃນໄລຍະຍາວຫຼາຍອັນ. ເຮົາບໍ່ມີຄວາມສະຫງົບໃນຈິດໃຈເລີຍ.

ຕົວຢ່າງທີ່ຊັດເຈນຂອງອັນນັ້ນແມ່ນການແຮງຜັກດັນທີ່ຈະເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ເຮັດສິ່ງທີ່ດີກັບຄົນອື່ນ, ເພາະເຮົາຢາກຮູ້ສຶກຮັກ ແລະ ເປັນທີ່ໜ້າພໍໃຈ. ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວແມ່ນເຮົາຮູ້ສຶກບໍ່ປອດໄພ. ແຕ່ຍິ່ງເຮົາສືບຕໍ່ປະພຶດດ້ວຍແຮງຈູງໃຈແບບນີ້, ມັນກໍຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາພໍໃຈຈັກເທື່ອ, ເຮົາຈະບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກວ່າ: “ໂອເຄ, ຕອນນີ້ເຮົາຖືກຮັກແລ້ວ. ພໍແລ້ວ, ເຮົາບໍ່ຢາກໄດ້ຫຍັງອີກ.” ເຮົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກແນວນັ້ນ. ແລະສະນັ້ນ ພຶຕິກໍາຂອງເຮົາກໍມີແຕ່ຈະເສີມສ້າງ ແລະ ເພີ່ມໃສ່ນິໄສຂອງຄວາມຮູ້ສຶກແບບຄວບຄຸມບໍ່ໄດ້ທີ່ວ່າ: "ເຮົາຕ້ອງຮູ້ສຶກຖືກຮັກ, ເຮົາຕ້ອງຮູ້ສຶກສໍາຄັນ, ເຮົາຕ້ອງຮູ້ສຶກເປັນທີ່ໜ້າພໍໃຈ." ເຮົາມີແຕ່ຈະໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນໆ ດ້ວຍຄວາມຫວັງວ່າຈະໄດ້ຮັບການຮັກ, ແຕ່ເຮົາຍັງຮູ້ສຶກອຸກອັ່ງຢູ່ສະເໝີ. ເຮົາອຸກອັ່ງເພາະເຖິງວ່າບາງຄົນຈະຍົກຍ້ອງເຮົາ, ເຮົາກໍຍັງຄິດວ່າ, "ລາວບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າແນວນັ້ນແທ້," ປະເພດນີ້. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ເຮົາບໍ່ເຄີຍມີຄວາມສະຫງົບໃນໃຈ. ແລະມັນມີແຕ່ຮ້າຍແຮງຂຶ້ນໆ, ເພາະອາການນີ້ຈະເກີດຊ້ຳແລ້ວ ຊ້ຳອີກ. ອັນທີ່ຈິງ, ມັນເອີ້ນວ່າ "ສັງສາຣະວັດ" - ສະຖານະການທີ່ເປັນບັນຫາທີ່ເກີດແລ້ວເກີດອີກຢ່າງບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້.

ມັນບໍ່ຍາກຫຼາຍທີ່ຈະສັງເກດເຫັນອາການແບບນີ້ເມື່ອອາລົມລົບກວນເຮັດໃຫ້ເຮົາປະພຶດທາງລົບ ຫຼື ມ້າງເພ. ຕົວຢ່າງ, ເຮົາອາດລຳຄານຢູ່ສະເໝີ, ແລະ ຍ້ອນເຮົາລຳຄານ ແລະ ເຮົາໂມໂຫກັບເລື່ອງເລັກນ້ອຍ, ແລ້ວໃນການພົວພັນຂອງເຮົາກັບຜູ້ອື່ນ ເຮົາມັກຈະເວົ້າບໍ່ມ່ວນ ຫຼື ເວົ້າຮ້າຍ. ແລະມັນກໍເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າບໍ່ມີໃຜມັກເຮົາ ແລະ ຄົນກໍບໍ່ຢາກຢູ່ກັບເຮົາຫຼາຍ ແລະ ມັນເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫາຫຼາຍໃນຄວາມສໍາພັນຂອງເຮົາ. ໃນນັ້ນມັນເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະສັງເກດເຫັນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ. ແຕ່ມັນບໍ່ງ່າຍປານໃດທີ່ຈະສັງເກດເຫັນມັນເມື່ອອາລົມລົບກວນນັ້ນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການກະທຳໃນແງ່ບວກຂອງເຮົາ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງສັງເກດມັນຢູ່ໃນທັງສອງສະຖານະການ.

ແລ້ວ, ຄໍາຖາມຈິ່ງແມ່ນວ່າຈະສັງເກດແນວໃດວ່າເຮົາປະພຶດພາຍໃຕ້ອິທິພົນຂອງອາລົມ ຫຼື ທັດສະນະຄະຕິລົບກວນ? ມັນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນອາລົມ; ມັນເປັນທັດສະນະຄະຕິຕໍ່ຊີວິດ ຫຼື ທັດສະນະຄະຕິຕໍ່ຕົວເຮົາເອງກໍໄດ້. ສໍາລັບຈຸດນີ້, ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມອ່ອນໄຫວເລັກໜ້ອຍເພື່ອຂຸ້ນຄິດ ແລະ ສັງເກດເຫັນວ່າເຮົາມີຄວາມຮູ້ສຶກແນວໃດພາຍໃນ. ເພື່ອເຮັດສິ່ງນີ້, ຄໍານິຍາມຂອງອາລົມລົບກວນ ຫຼື ທັດສະນະຄະຕິລົບກວນແມ່ນມີປະໂຫຍດຫຼາຍ: ມັນພາໃຫ້ເຮົາເສຍຄວາມສະຫງົບໃນຈິດໃຈ ແລະ ເສຍການຄວບຄຸມຕົນເອງ.

ຖ້າ, ເວລາເຮົາກຳລັງຈະເວົ້າຫຍັງ ຫຼື ເຮົາກຳລັງຈະເຮັດຫຍັງ, ເຮົາຮູ້ສຶກກັງວົນເລັກໜ້ອຍພາຍໃນ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ຜ່ອນຄາຍຢ່າງສົມບູນ, ນັ້ນແມ່ນສັນຍານວ່າມີອາລົມລົບກວນບາງຢ່າງ.

ມັນອາດເປັນສິ່ງໃຕ້ສາມັນສຳນຶກ ແລະ ສ່ວນຫຼາຍມັກກໍເປັນສິ່ງໃຕ້ສາມັນສຳນຶກ, ແຕ່ມີບາງອາລົມລົບກວນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງມັນ.

ສົມມຸດວ່າເຮົາພະຍາຍາມອະທິບາຍບາງຢ່າງໃຫ້ບາງຄົນ. ຖ້າເຮົາສັງເກດເຫັນວ່າມີຄວາມບໍ່ສະບາຍໃນທ້ອງ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາເວົ້າກັບຄົນນັ້ນ, ນັ້ນແມ່ນຕົວຊີ້ບອກທີ່ດີວ່າມີຄວາມທະນົງຕົນບາງຢ່າງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ, ຕົວຢ່າງ. ເຮົາອາດຮູ້ສຶກວ່າ: “ຂ້ອຍສະຫຼາດຂະໜາດໃດ, ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈມັນ. ຂ້ອຍຈະຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ເຂົ້າໃຈມັນເອງ." ເຮົາອາດຢາກຊ່ວຍຄົນອື່ນດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈໂດຍການອະທິບາຍບາງຢ່າງໃຫ້ລາວ, ແຕ່ຖ້າເຮົາຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈໃນທ້ອງ, ນັ້ນກໍຄືວ່າມີຄວາມທະນົງຕົວຢູ່ໃນນັ້ນ. ໂດຍສະເພາະແມ່ນເກີດຂຶ້ນໃນເວລາທີ່ເຮົາເວົ້າກ່ຽວກັບຄວາມສໍາເລັດຂອງຕົນເອງ ຫຼື ຄຸນຄວາມດີຂອງຕົນ. ສ່ວນຫຼາຍ, ເຮົາຈະພົບກັບຄວາມບໍ່ສະບາຍເລັກໜ້ອຍ.

ຫຼືຄິດເບິ່ງເຖິງກໍລະນີຂອງທັດສະນະຄະຕິລົບກວນ, ສົມມຸດວ່າທັດສະນະຄະຕິແບບ "ທຸກຄົນຄວນໃສ່ໃຈເຮົາ," ເຊິ່ງເຮົາມັກເປັນ. ເຮົາບໍ່ມັກຖືກລະເລີຍ - ບໍ່ມີໃຜມັກຖືກລະເລີຍ - ສະນັ້ນເຮົາຈິ່ງຮູ້ສຶກວ່າ, "ທຸກຄົນຄວນໃສ່ໃຈເຮົາ ແລະ ຟັງສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າ," ແລະ ອື່ນໆ. ເອີ, ອັນນັ້ນກໍສາມາດມາພ້ອມກັບຄວາມກັງວົນບາງຢ່າງພາຍໃນ, ໂດຍສະເພາະ ຖ້າຄົນບໍ່ໃສ່ໃຈເຮົາ. ເປັນຫຍັງເຂົາເຈົ້າຈິ່ງຄວນໃສ່ໃຈເຮົາ? ເມື່ອທ່ານຄິດເບິ່ງ, ມັນກໍບໍ່ມີເຫດຜົນທີ່ດີ.

ຄໍາສັນສກຣິດ "ກິເລດ" - "ຍົນ-ມົງ" ໃນພາສາທິເບດ - ເປັນຄໍາທີ່ຍາກຫຼາຍທີ່ຂ້ອຍແປໃນທີ່ນີ້ວ່າ "ອາລົມລົບກວນ" ຫຼື "ທັດສະນະຄະຕີລົບກວນ." ມັນເປັນເລື່ອງຍາກເພາະວ່າມີບາງອັນທີ່ບໍ່ເຂົ້າກັບໝວດຂອງອາລົມ ຫຼື ທັດສະນະຄະຕິ, ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ຄວາມບໍ່ຮູ້ດຽງສາ. ເຮົາສາມາດບໍ່ຮູ້ດຽງສາກ່ຽວກັບຜົນກະທົບຂອງພຶຕິກໍາຂອງເຮົາຕໍ່ຄົນອື່ນ ຫຼື ຕົວເຮົາເອງ. ຫຼືເຮົາສາມາດບໍ່ຮູ້ດຽງສາກ່ຽວກັບສະຖານະການ, ຄວາມເປັນຈິງຂອງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ. ສົມມຸດ, ຕົວຢ່າງ, ເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າບາງຄົນບໍ່ສະບາຍ ຫຼື ບາງຄົນບໍ່ພໍໃຈ. ໃນສະຖານະການນັ້ນ, ແນ່ນອນເຮົາສາມາດບໍ່ຮູ້ດຽງສາວ່າຜົນຂອງການເວົ້າຫຍັງກັບລາວຈະເປັນແນວໃດ; ລາວອາດລຳຄານເຮົາຫຼາຍ, ເຖິງເຮົາຈະມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ດີ.

ເມື່ອເຮົາມີພາວະຈິດໃຈທີ່ລົບກວນປະເພດນັ້ນ, ສົມມຸດວ່າ, ເຮົາອາດບໍ່ຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍພາຍໃນ. ແຕ່ດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຫັນ, ເມື່ອເຮົາເສຍຄວາມສະຫງົບຂອງຈິດໃຈ, ຈິດໃຈຂອງເຮົາຈະບໍ່ຈະແຈ້ງ. ແລະສະນັ້ນ ເມື່ອເຮົາບໍ່ຮູ້ດຽງສາ, ໃຈຂອງເຮົາກໍບໍ່ຈະແຈ້ງ; ເຮົາຢູ່ໃນໂລກນ້ອຍໆ ຂອງເຮົາ. ເຮົາເສຍການຄວບຄຸມຕົນເອງໃນແງ່ທີ່ເຮົາຢູ່ໃນໂລກນ້ອຍໆ ຂອງເຮົາ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ຈໍາແນກລະຫວ່າງອັນທີ່ເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ເໝາະສົມໃນສະຖານະການໃດໜຶ່ງ ແລະ ອັນທີ່ບໍ່. ຍ້ອນການຂາດການຈໍາແນກນັ້ນ, ເຮົາຈິ່ງບໍ່ປະພຶດຢ່າງຖືກຕ້ອງ ແລະ ລະອຽດອ່ອນ. ເວົ້າອີກແນວໜຶ່ງ, ເຮົາບໍ່ມີການຄວບຄຸມຕົນເອງທີ່ຈະສາມາດປະພຶດຢ່າງຖືກຕ້ອງ ແລະ ຍັບຍັ້ງຈາກການເຮັດອັນທີ່ບໍ່ເໝາະສົມ. ໃນທາງນັ້ນ, ຄວາມບໍ່ຮູ້ດຽງສາແມ່ນເໝາະກັບຄຳນິຍາມຂອງພາວະຈິດໃຈທີ່ລົບກວນ, ເຖິງວ່າມັນຍາກທີ່ຈະຄິດວ່າຄວາມບໍ່ຮູ້ດຽງສາເປັນອາລົມ ຫຼື ທັດສະນະຄະຕິ. ດັ່ງທີ່ຜູ້ຂ້າໄດ້ກ່າວໄປ, "ກິເລດ" ເປັນຄໍາທີ່ຍາກຫຼາຍທີ່ຈະຊອກຫາຄໍາແປທີ່ດີແທ້ໆ ໃຫ້.

ໃນພາສາສັນສະກິດ ແລະ ທິເບດບໍ່ມີຄໍາສັບສຳລັບ "ອາລົມ." ພາສາເຫຼົ່ານີ້ເວົ້າເຖິງປັດໄຈທາງຈິດ, ເຊິ່ງເປັນສ່ວນຕ່າງໆ ທີ່ປະກອບເປັນແຕ່ລະຂະນະເວລາພາວະຈິດໃຈຂອງເຮົາ. ມັນແບ່ງປັດໄຈທາງຈິດເຫຼົ່ານີ້ອອກເປັນອັນທີ່ລົບກວນ ແລະ ອັນທີ່ບໍ່ລົບກວນ, ແລະ ອອກເປັນອັນທີ່ກໍ່ສ້າງ ແລະ ອັນທີ່ມ້າງເພ. ສອງຄູ່ນີ້ບໍ່ທັບຊ້ອນກັນໝົດ. ນອກນັ້ນ, ມີປັດໄຈທາງຈິດທີ່ບໍ່ຕົກຢູ່ໃນໝວດເຫຼົ່ານີ້. ສະນັ້ນ, ໃນແງ່ຂອງອັນທີ່ເຮົາໃນທາງຕາເວັນຕົກເອີ້ນວ່າ "ອາລົມ," ມີບາງອັນທີ່ລົບກວນ ແລະ ບາງອັນທີ່ບໍ່ລົບກວນ. ມັນບໍ່ແມ່ນວ່າເຮົາມີຈຸດປະສົງໃນພຣະພຸດທະສາສະໜາທີ່ຈະກໍາຈັດອາລົມທັງໝົດ, ບໍ່ເລີຍ. ເຮົາພຽງແຕ່ຕ້ອງການກໍາຈັດສິ່ງທີ່ລົບກວນ. ອັນນີ້ແມ່ນເຮັດໃນສອງບາດກ້າວ : ບາດກ້າວທໍາອິດແມ່ນການບໍ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງມັນ ແລະ ທີສອງແມ່ນເພື່ອກໍາຈັດມັນເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມັນເກີດຂຶ້ນ.

ແມ່ນຫຍັງເປັນອາລົມທີ່ບໍ່ລົບກວນ? ເອີ, ເຮົາອາດຄິດວ່າ “ຄວາມຮັກ” ເປັນອາລົມທີ່ບໍ່ລົບກວນ ຫຼື “ຄວາມເຫັນໃຈ” ຫຼື “ຄວາມອົດທົນ.” ແຕ່ເມື່ອເຮົາວິເຄາະຄໍາເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເຮົາມີຢູ່ໃນພາສາເອີຣົບຂອງເຮົາ, ເຮົາຄົ້ນພົບວ່າແຕ່ລະອາລົມເຫຼົ່ານີ້ສາມາດມີປະເພດລົບກວນ ແລະ ບໍ່ລົບກວນຢູ່. ສະນັ້ນ, ເຮົາຕ້ອງລະມັດລະວັງເລັກໜ້ອຍ. ຖ້າຄວາມຮັກແມ່ນປະເພດຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າ: "ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າຫຼາຍ, ຂ້ອຍຕ້ອງການເຈົ້າ, ຢ່າໄປຈາກຂ້ອຍ!" ແລ້ວປະເພດຂອງຄວາມຮັກນີ້ແມ່ນເປັນສະພາບທີ່ອ່າວລົບກວນຈິດໃຈ. ມັນເປັນການລົບກວນເພາະຖ້າຄົນນັ້ນບໍ່ໄດ້ຮັກເຮົາ ຫຼື ບໍ່ຕ້ອງການເຮົາ, ເຮົາຈະເກີດຄວາມບໍ່ພໍໃຈຫຼາຍ. ເຮົາຈະໂມໂຫຫຼາຍ ແລະ ໃນທັນໃດ ອາລົມຂອງເຮົາກໍປ່ຽນ: "ຂ້ອຍບໍ່ຮັກເຈົ້າແລ້ວ."

ສະນັ້ນ, ເມື່ອເຮົາວິເຄາະພາວະຈິດໃຈ, ເຖິງວ່າເຮົາອາດຄິດວ່າມັນເປັນທາງອາລົມ, ແລະ ເຮົາອາດເອີ້ນວ່າ "ຄວາມຮັກ," ແທ້ຈິງແລ້ວ, ພາວະຈິດໃຈນີ້ປະສົມຂອງປັດໃຈທາງຈິດຫຼາຍອັນ. ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ປະສົບກັບອາລົມເທົ່ານັ້ນ. ພາວະອາລົມຂອງເຮົາແມ່ນປະປົນສະເໝີ; ມັນມີຫຼາຍອົງປະກອບ. ຄວາມຮັກປະເພດນັ້ນທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າ "ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢູ່ໄດ້ຖ້າບໍ່ມີເຈົ້າ" ແນ່ນອນວ່າເປັນປະເພດເອື່ອຍອີງ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ລົບກວນຫຼາຍ. ແຕ່ມີຄວາມຮັກແບບບໍ່ລົບກວນ, ເປັນພຽງການປາຖະໜາໃຫ້ຜູ້ອື່ນມີຄວາມສຸກ ແລະ ມີເຫດໃຫ້ເກີດຄວາມສຸກ, ບໍ່ວ່າລາວຈະເຮັດຫຍັງກໍຕາມ. ເຮົາບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງຫຍັງຄືນຈາກລາວ.

ຕົວຢ່າງ, ເຮົາອາດມີຄວາມຮັກແບບທີ່ບໍ່ລົບກວນນັ້ນກັບລູກຂອງເຮົາ. ເຮົາບໍ່ຄາດຫວັງຫຍັງຈາກເຂົາເຈົ້າ. ແນ່ນອນ, ພໍ່ແມ່ບາງຄົນເປັນ. ແຕ່ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ບໍ່ວ່າລູກຈະເຮັດຫຍັງ, ເຮົາກໍຍັງຮັກເຂົາເຈົ້າ. ເຮົາຢາກໃຫ້ລູກມີຄວາມສຸກ. ແຕ່ຫຼາຍຄັ້ງ, ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ອັນນີ້ແມ່ນປະສົມກັບພາວະລົບກວນອີກອັນໜຶ່ງ, ເຊິ່ງແມ່ນວ່າເຮົາຢາກໃຫ້ຕົວເອງສາມາດເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມສຸກ. ຖ້າເຮົາເຮັດຫຍັງດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ລູກເຮົາມີຄວາມສຸກເຊັ່ນ : ພາລູກໄປເບິ່ງການສະແດງລະຄອນຫຸ່ນ ແລ້ວມັນບໍ່ໄດ້ຜົນ, ມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ລູກມີຄວາມສຸກ, ເຂົາເຈົ້າຢາກຫຼິ້ນເກມຄອມພິວເຕີຫຼາຍກວ່າ, ເຮົາກໍຈະຮູ້ສຶກບໍ່ດີຫຼາຍ. ເຮົາຮູ້ສຶກບໍ່ດີເພາະເຮົາຢາກເປັນສາເຫດຂອງຄວາມສຸກຂອງລູກເຮົາ, ບໍ່ແມ່ນເກມຄອມພິວເຕີ. ແຕ່ເຮົາຍັງເອີ້ນຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນຕໍ່ລູກຂອງເຮົາວ່າ "ຄວາມຮັກ." "ຂ້ອຍຕ້ອງການໃຫ້ເຈົ້າມີຄວາມສຸກ, ຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີຄວາມສຸກ, ແຕ່ຂ້ອຍຢາກເປັນຄົນທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າທີ່ເຮັດສິ່ງນັ້ນ."

ສະນັ້ນ, ຈຸດຂອງການສົນທະນາຢ່າງລະອຽດນີ້ແມ່ນວ່າເຮົາຕ້ອງເບິ່ງຢ່າງລະມັດລະວັງກ່ຽວກັບພາວະອາລົມຂອງເຮົາ ແລະ ບໍ່ໄປຫຼົງຢູ່ກັບຄໍາສັບຕ່າງໆ ທີ່ເຮົາໃຊ້ເພື່ອຕິດປ້າຍອາລົມຕ່າງໆ. ເຮົາຕ້ອງສືບສວນຢ່າງແທ້ຈິງເພື່ອໃຫ້ຮູ້ວ່າພາວະຈິດໃຈຂອງເຮົາມີລັກສະນະໃດແດ່ທີ່ລົບກວນໃຈ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຮົາເສຍຄວາມສະຫງົບໃນໃຈ, ຂາດຄວາມຈະແຈ້ງ, ຂາດການຄວບຄຸມຕົວເອງ. ເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງປັບປຸງ.

ຖ້າເຮົາຢາກກຳຈັດພາວະລົບກວນຈິດໃຈ ຫຼື ອາລົມ ຫຼື ທັດສະນະຄະຕິອອກຈາກຕົວເຮົາ, ເຮົາຕ້ອງເຂົ້າຫາສາເຫດຂອງມັນ. ຖ້າເຮົາສາມາດກຳຈັດສາເຫດທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງອອກໄດ້, ເຮົາກໍຈະສາມາດກຳຈັດມັນອອກຈາກຕົວເອງໄດ້. ມັນບໍ່ແມ່ນແຕ່ເລື່ອງທີ່ຈະກຳຈັດອາລົມລົບກວນນັ້ນອອກຈາກຕົວເຮົາ, ເຊິ່ງເປັນເຫດໃຫ້ເກີດບັນຫາຂອງເຮົາ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເຮົາຕ້ອງລົງເລິກຫາຮາກຂອງອາລົມລົບກວນ ແລະ ກໍາຈັດອັນນັ້ນ.

ແລ້ວອັນໃດເປັນສາເຫດເລິກໆ ຂອງພາວະຈິດໃຈທີ່ລົບກວນເຫຼົ່ານີ້? ສິ່ງທີ່ເຮົາເຫັນແມ່ນສິ່ງທີ່ມັກຈະຖືກແປເປັນ "ຄວາມເພີກເສີຍ," ຫຼື, ຜູ້ຂ້າມັກເອີ້ນວ່າ "ຄວາມຂາດການສຳນຶກ" ຫຼາຍກວ່າ. ເຮົາບໍ່ສຳນຶກກ່ຽວກັບບາງຢ່າງ, ເຮົາພຽງແຕ່ບໍ່ຮູ້. ຄວາມເພີກເສີຍຟັງຄືກັບວ່າເຮົາໂງ່. ມັນບໍ່ແມ່ນວ່າເຮົາໂງ່. ມັນພຽງແຕ່ວ່າເຮົາບໍ່ຮູ້, ຫຼື ມັນອາດເປັນຍ້ອນວ່າເຮົາສັບສົນ : ເຮົາເຂົ້າໃຈບາງສິ່ງບາງຢ່າງຜິດ.

ເຮົາກໍາລັງສັບສົນກ່ຽວກັບຫຍັງ, ຫຼື ເຮົາກຳລັງບໍ່ສຳນຶກກ່ຽວກັບຫຍັງ? ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ມັນແມ່ນຜົນກະທົບຂອງພຶຕິກໍາຂອງເຮົາ ແລະ ສະຖານະການຂອງມັນ. ເຮົາໂມໂຫ ຫຼື ຍຶດຕິດ ຫຼື ໃຈຮ້າຍຫຼາຍວາດໃດວາດໜຶ່ງ, ແລະ ມັນເຮັດໃຫ້ເຮົາປະພຶດໃນລັກສະນະຄວບຄຸມບໍ່ໄດ້, ອີງຕາມນິໄສ ແລະ ທ່າອ່ຽງທີ່ຜ່ານມາ. ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ນັ້ນແມ່ນກັມ, ການປະພຶດໃນແບບທີ່ຄວບຄຸມບໍ່ໄດ້ບົນພື້ນຖານອາລົມລົບກວນ ຫຼື ທັດສະນະຄະຕິລົບກວນ, ແລະ ອື່ນໆ ໂດຍບໍ່ມີການຄວບຄຸມຕົນເອງ.

ພື້ນຖານຂອງພຶຕິກໍາທີ່ຂາດການຄວບຄຸມນັ້ນແມ່ນຄວາມຂາດການສຳນຶກ : ເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າຜົນກະທົບຂອງສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດ ຫຼື ເວົ້າຈະເປັນແນວໃດ. ຫຼືເຮົາສັບສົນ : ເຮົາຄິດວ່າການລັກເຄື່ອງຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກ, ແຕ່ມັນບໍ່ເປັນແນວນັ້ນ. ຫຼື ເຮົາຄິດວ່າການຊ່ວຍເຫຼືອເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າຈໍາເປັນ ແລະ ເປັນທີ່ຮັກ; ມັນບໍ່ເປັນແນວນັ້ນ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈິ່ງບໍ່ຮູ້ວ່າຜົນຂອງມັນຈະເປັນແນວໃດ. "ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຖ້າຂ້ອຍເວົ້າແນວນັ້ນ, ມັນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຈັບ." ຫຼືເຮົາສັບສົນກ່ຽວກັບມັນ. "ຂ້ອຍນຶກວ່າມັນຈະຊ່ວຍໄດ້ ແລະ ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນ." "ຂ້ອຍຄິດວ່າມັນຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກ, ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນ." ຫຼືມັນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີຄວາມສຸກ, ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນ. ຫຼືກ່ຽວກັບສະຖານະການ, "ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າເຈົ້າບໍ່ຫວ່າງ." ຫຼື "ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າເຈົ້າແຕ່ງງານແລ້ວ." ຫຼືມັນອາດແມ່ນຍ້ອນເຮົາສັບສົນ, "ຂ້ອຍນຶກວ່າເຈົ້າມີເວລາຫຼາຍ." ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນ. "ຂ້ອຍນຶກວ່າເຈົ້າເປັນໂສດ, ບໍ່ໄດ້ຕິດພັນກັບໃຜ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈິ່ງພະຍາຍາມສານຄວາມສໍາພັນທີ່ຮັກແພງ," ເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ເໝາະສົມ. ສະນັ້ນ ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ເຮົາຂາດການສຳນຶກຕໍ່ສະຖານະການ : ບໍ່ວ່າເຮົາຈະບໍ່ຮູ້ ຫຼື ເຮົາສັບສົນກັບມັນ : ເຮົາຮູ້ມັນໃນທາງທີ່ຜິດ.

ບາດນີ້, ມັນເປັນຄວາມຈິງທີ່ວ່າການຂາດການສຳນຶກແມ່ນຮາກຂອງການປະພຶດທີ່ຂາດການຄວບຄຸມຂອງເຮົາ. ແຕ່ມັນບໍ່ຊັດເຈນວ່າມັນກໍເປັນຮາກຂອງອາລົມລົບກວນ ແລະ ວ່າອາລົມລົບກວນນັ້ນແມ່ນຕິດພັນກັບພຶຕິກໍາທີ່ຂາດການຄວບຄຸມ. ສະນັ້ນ, ເຮົາຕ້ອງໄດ້ເບິ່ງຢ່າງລະມັດລະວັງອີກເລັກໜ້ອຍໃນຈຸດເຫຼົ່ານີ້.