ఆశ్రయం కోసం కారణాలను జోడించడం

మన మునుపటి చర్చలో, మన సురక్షితమైన మార్గాన్ని ప్రేరేపించడానికి మనం ఉపయోగించాలనుకుంటున్న భయం ఈ ప్రతికూల నమూనాలను కొనసాగించాలనే ఆలోచనతో మనం భయపడటం అని తెలుసుకున్నాము. గొడవలు మరియు వాదనలకు దిగడం, ప్రజలు మనల్ని నమ్మకపోవడం, మనతో ఉండటానికి ఇష్టపడకపోవడం, మనల్ని తిరస్కరించడం లేదా విస్మరించడం, ఇతరులు దూరం పెట్టడం, ఒంటరిగా మరియు నిరాశకు గురవడం - లాంటి విషయాలు జరుగుతాయని మనం భయపడుతున్నామా? అవి మనం నిజంగా జరగకూడదనుకున్న విషయాలా? "ఆ విషయాలు నా జీవితాంతం కొనసాగితే నేను భయపడతాను!" అని మనం అనుకుంటున్నామా? ఈ రకమైన ఆందోళన మనం ఇక్కడ సృష్టించాలనుకునే భావోద్వేగంలో మొదటి భాగం. ఇది ఇలా జరుగుతుంటే, ఇది కొనసాగుతుందని మనం భయపడుతున్నాము; ఇది భయంకరంగా ఉంటుందని మనం భావిస్తున్నాము. మరియు మనం దానిని పదే పదే రిపీట్ చేస్తున్నాము అనే ఆలోచనతో మనం భయపడుతున్నాము. - ఎవరూ కలిసి ఉండటానికి ఇష్టపడని ఒక చెడు ముసలి పురుషుడు లేదా స్త్రీ కావాలని మనం నిజంగా కోరుకుంటున్నామా, మరియు ఎవరైనా మమ్మల్ని చూడటానికి వచ్చినప్పుడల్లా, మనం చేసేది ఫిర్యాదు మాత్రమే? దాని ఫలితంగా, ప్రతి ఒక్కరూ మన నుంచి దూరంగా ఉండటానికి వేచి ఉండలేరు, మరియు మనం ఒంటరిగా ఉంటాము. మన జీవితంలో మనం వెళ్లాలనుకుంటున్న మార్గం అదేనా? ఈ ఆలోచన ఎంత భయంకరంగా ఉందో ఆలోచించాల్సిన అవసరం లేదు!

భయంలో రెండు రకాలు ఉన్నాయి. మొదటిది, అది నిరాశాజనకంగా ఉందని మనకు అనిపించే భయం. మనం "నిస్సహాయమైన నేను" ని పెంచుకుంటాము. మనం భయపడేదని, భయాన్ని మనం దృఢమైన, శాశ్వతంగా మారుస్తాం. "నేనేమీ చెయ్యలేను, పాపం నేను, అని అది నిరాశాజనకంగా ఉంటుంది." మనం దీన్ని చేసినప్పుడు వశ్యత ఉండదు. మనం ఇక్కడ మాట్లాడుతున్న భయం రకం కాదు, ఎందుకంటే ఇది మనల్ని స్తంభింపజేస్తుంది. దానికి బదులుగా, మనకు కావలసింది తెలుసుకోవడం; మనల్ని భయపెట్టే విషయాలను నివారించడానికి ఒక మార్గం ఉందనే విశ్వాసాన్ని మనం పెంపొందించుకోవాలి.

ఒక మంచి సరళమైన స్థాయిలో: విధ్వంసకరంగా వ్యవహరించాలని మనకు అనిపించినప్పుడు, - ఉదాహరణకు, ఎవరినైనా అరవాలని అనిపించినప్పుడు - మరియు ఎంతో బలవంతంగా చేసినప్పుడు అనే దాని మధ్య ఖాళీ ఉంటుంది. మనం నెమ్మదిగా చెయ్యగలిగితే, మనం మన విచక్షణ అవగాహనను ఉపయోగించి, నిర్ణయించుకోవచ్చు: "నేను అరవాలని అనిపించినప్పటికీ, నేను నిజంగా అరవబోతున్నానా, లేదా?" అని మనం అరవాలని భావించినందున మనం అరవడం అనివార్యం కాదు. ఎప్పుడూ మన నిగ్రహాన్ని కోల్పోయే ఈ నమూనా మనకు ఉంటే, మనకు కోపం వచ్చినట్లు అనిపించినప్పుడు మరియు అది చర్యలో వ్యక్తమైనప్పుడు మధ్య ఖాళీ ఉంటుంది, అది మనం చేసే మరియు చెప్పే వాటిని ప్రభావితం చేస్తుంది. కాబట్టి, ఆశ ఉంటుంది!

అయితే, మనం నిస్సహాయంగా ఉన్నామని కాదు. విషయాలకు మనం ప్రతిస్పందించే విధానాన్ని మార్చే సామర్థ్యం మనకు ఉంటుంది. ఇది మారడం సాధ్యమేననే ఆశ్రయ విశ్వాసంతో మనం ఉపయోగించే మానసిక స్థితి యొక్క రెండవ అంశం. మనకున్న ఈ భయంకరమైన నమూనాలను మనం కొనసాగించాల్సిన అవసరం లేదు. మెదడు యొక్క న్యూరోప్లాస్టిసిటీ ఉదాహరణ లాగా, కారణం ఆధారంగా మనం దీన్ని విశ్వసిస్తున్నాము. మనం ఆటోమేటిక్‌గా, ఎప్పుడూ ఒక నిర్దిష్ట మార్గంలో వ్యవహరించబోతున్నామని ముందే నిర్ణయించబడలేదు. మనల్ని మనం రీప్రోగ్రామ్ చేసుకోవచ్చు; మనస్సు ఎలా పనిచేస్తుందో ప్రోగ్రామ్ ను డీబగ్ చేసి, ఆ తర్వాత మన మనస్సులను రీబూట్ చేసుకోవచ్చు.

మనం ఇంతకు ముందు చర్చించినట్లుగా, మన విధ్వంసక ప్రవర్తన, ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాలు, బలవంతపు నిర్మాణాత్మక ప్రవర్తన, ఇబ్బంది పెట్టే వైఖరి అనేవి మనతో మన ముందడుగు చుట్టూ కేంద్రీకృతమై ఉంటాయి. అలాగే అనియంత్రితంగా పదే పదే రిపీట్ అవుతాయి. వీటి అలవాట్లు చాలా లోతుగా పాతుకుపోయాయని ఇది సూచిస్తుంది. అవి మన మెదడులో బలంగా బలోపేతం చెయ్యబడిన నాడీ మార్గాలు, ఇవి మన మనస్సులు పనిచేసే విధానాన్ని సూచించే మానసిక మార్గాల లాంటివి. ఇంకా, మెదడు యొక్క న్యూరోప్లాస్టిసిటీ గురించి నేర్చుకోవడం నుంచి మనకు తెలుసు, - ఉదాహరణకు మన కుడి వైపున పక్షవాతం వస్తుంది మరియు - మెదడు యొక్క వశ్యత కారణంగా, కొత్త నాడీ మార్గాలు మరియు ఆలోచనా మార్గాలను రూపొందించడం సాధ్యమవుతుందని మన ఎడమ వైపును ఉపయోగించడం నేర్చుకోవచ్చు.

మన - ఆలోచనా విధానాన్ని మార్చడం, కొత్త మార్గాలు మరియు కొత్త అలవాట్లను ఏర్పరచుకోవడం సాధ్యమేనని ఆలోచించాల్సిన విషయం ఇది. మన జీవితంలో మనం ఎప్పుడైనా ఇలా చేశామా? ఇది మనం చెయ్యగలిగేదేనా? ప్రతికూల అలవాట్లను, ప్రతికూల మార్గాలను ఏదో ఒక విధంగా అధిగమించి, చివరికి వదిలించుకుంటే, అది మనల్ని ఇంకా సంతోషపరుస్తుందా?

ఈ కొత్త ఆలోచనా విధానానికి మార్గం అంతర్లీనంగా ఉంది అదే ఆత్మవిశ్వాసం మరియు సరళంగా ఉండటం, మన అలవాట్లను మార్చడం సాధ్యమేననే నమ్మడం. దీన్ని చెయ్యడం సాధ్యమేనని ఒప్పించడం లాంటి ఈ నమ్మకం చాలా ముఖ్యం. మన జీవితాల్లో సురక్షితమైన మార్గాన్ని అందించడానికి ప్రేరణాత్మక కారణంగా మనం అభివృద్ధి చేసుకోవాల్సిన రెండవ మానసిక స్థితి ఇది. "సరే, నేను ఎప్పటికీ మారలేను, నేను అలానే ఉన్నాను" అనే ఆలోచన మనకు ఉన్నప్పుడు, అది మనల్ని చాలా దుఃఖకరమైన నమూనాలలో బంధిస్తుంది.

ఈ క్రింది ఉదాహరణను పరిగణించండి: మనం రాయడానికి సాధారణంగా మన కుడి చేతిని ఉపయోగిస్తాము, కాని మనకు స్ట్రోక్ వస్తుంది మరియు మన కుడి చేతి వైపున పక్షవాతం వస్తుంది. ఇది సాధ్యమైతే, ఇది ఖచ్చితంగా ఉంది, మన ఎడమ చేతితో రాయగలిగేలా మన మెదడు తిరిగి వైర్ గా చెయ్యడానికి, కోపంగా ఉండటం మరియు మన నిగ్రహాన్ని కోల్పోవడం నుంచి, సహనం మరియు అవగాహన కలిగి ఉండటం వరకు విషయాలకు ప్రతిస్పందించే మన మార్గాన్ని తిరిగి వైర్ చెయ్యడం కూడా సాధ్యమేనా? ఇది ఒక ముఖ్యమైన ప్రశ్న. ఆ శారీరక స్థాయిలో ఆ వశ్యత మరియు రీవైరింగ్ కలిగి ఉండటం సాధ్యమైతే, మిగతా ప్రవర్తన, మన భావోద్వేగాలు మరియు మొదలైన వాటి పరంగా దానిని కలిగి ఉండటం సాధ్యమేననే విశ్వాసాన్ని మనం పెంపొందించుకోవాలి. ఈ - సానుకూల మార్గంలో వెళ్ళడం సాధ్యమేనని శరణార్థి విశ్వాసం యొక్క రెండవ అంశం ఇది.

కాబట్టి, కొత్త మరియు మెరుగైన మార్గాల్లో మార్చడం, ఎదగడం, పనులు చెయ్యడం సాధ్యమేననే నిర్ణయానికి మనం వచ్చాం. మనం ఎలాగైనా దీన్ని అన్ని సమయాలలో చేస్తాము. మన కంప్యూటర్ మరియు సెల్ ఫోన్ సాఫ్ట్ వేర్ అప్డేట్ చేసినప్పుడు, మనకు ముందు కొంత ఇబ్బంది ఉండవచ్చు, కానీ వాటిని ఎలా ఉపయోగించాలో నేర్చుకుంటాము, కదా? క్రొత్తదాన్ని నేర్చుకోవడానికి మరియు స్వీకరించడానికి మనం ఎప్పుడూ పాతవాళ్ళం కాదు. నిజానికి, క్రొత్తది మరియు భిన్నమైనదాన్ని చెయ్యడం సరదాగా మరియు ఉత్తేజకరమైనది, కదా? దీనికి నిజంగా భయపడాల్సిన అవసరం లేదు.

ఇంకా, ప్రతి దాని యొక్క పరస్పర సంబంధం మరియు పరస్పర ఆధారపడటాన్ని మనం గ్రహించలేము అనే వాస్తవం, ముఖ్యంగా కారణం మరియు ప్రభావం పరంగా, మన మనస్సులు పరిమితంగా ఉన్నాయని సూచిస్తుంది. మనం చేసే ఏదైనా ఫలితం దీర్ఘకాలికంగా ఎలా ఉంటుందో మనం చూడలేము, ఉదాహరణకు మనం ఎవరికైనా కొన్ని సలహాలు ఇవ్వడం, ఇది మన మనస్సులు పరిమితంగా ఉన్నాయని సూచిస్తుంది. ఈ పరిమితికి కారణం ఏమిటంటే, మన మనస్సులు ప్రతిదీ మరియు ప్రతి ఒక్కరినీ విభజన చేస్తాయి. మనం పూర్తి చిత్రాన్ని చూడలేము. మనం చిత్రంలో ఒక చిన్న భాగాన్ని మాత్రమే పరిశీలిస్తాము, అవి తక్కువ సంఖ్యలో వేరియబుల్స్; ఉదాహరణకు, మనం దీన్ని చేస్తే, అది జరగబోతోందని మనం అనుకుంటున్నాము. ఏమి జరగబోతోందో మిగతా అంశాలు ప్రభావితం చేస్తాయని మనం గ్రహించలేము.

ఏదేమైనా, మన మనస్సులు - చిత్రంలోని ఒక చిన్న భాగాన్ని చూడటం అంత గట్టిగా లేకపోతే, జలాంతర్గామి నుంచి పెరిస్కోప్ ద్వారా చూడటం లాంటిది, - మనం మరింత తెరవవచ్చు మరియు పెద్ద చిత్రాన్ని చూడటం ప్రారంభించవచ్చు. ఇది మనకు సమస్య ఉన్నప్పుడు ఉండేది, మరియు మనం దీనికి పరిష్కారాన్ని కనిపెట్టాలనుకుంటున్నాము. మనం సమస్యను స్వయంగా చూసి, "సరే, అది దానిని పరిష్కరించబోతోంది" అని చెప్పవచ్చు, కానీ మనం రెండు దశలను మాత్రమే చూస్తున్నాము. దానికి బదులుగా, మనం అడగాలి, "సరే, నేను ఈ పరిష్కారాన్ని ఉపయోగిస్తే, అది మరిన్ని సమస్యలను సృష్టిస్తుందా?" పరిష్కారం యొక్క మొదటి దశ కంటే మనం ఇంకా చూడాలి.

ఉదాహరణకు, మన పిల్లవాడు పాఠశాలకు వెళుతున్నాడు, మరియు మనం ఇలా అంటాము, "మీరు దీన్ని చెయ్యాలి, మరియు మీరు అలా దుస్తులు ధరించాలి" మరియు మొదలైనవి. సరే, వారి పాఠశాల సహచరులు దానిపై ఎలా స్పందిస్తారో మరియు అది మన పిల్లలకు మరింత సమస్యలను ఎలా సృష్టిస్తుందో అని మనం ఆలోచించము. కాబట్టి, మనం పెద్దదిగా ఆలోచించగలిగితే మనం దానిని చెయ్యగలము, మనం ఒక పెద్ద చిత్రాన్ని చూస్తాము, అలా మనం కొంచెం బాగా అర్థం చేసుకోగలుగుతాము మరియు సలహా ఇవ్వగలుగుతాము. మళ్ళీ, మనం మన మనస్సులను తెరవగలమని, మన మనస్సులు విస్తృతమైన, ఎంతో సంపూర్ణ మార్గంలో ఆలోచించగలవని మనం నమ్మాలి, ఇంకా ఎక్కువ వేరియబుల్స్ ను పరిగణనలోకి తీసుకోవాలి. అయితే, ఇది మనకు సంతోషాన్ని కలిగిస్తుందా లేదా అని మనం అడగాలి. మనం దీన్ని చెయ్యగలమా? చెయ్యడానికి ప్రయత్నించడం ప్రయోజనకరంగా ఉంటుందా? అని.

మంచి ఉదాహరణ ఇవ్వడానికి: మనం చెయ్యవలసిన పని చాలా ఉంది, కాబట్టి మనం ఇలా అనుకుంటాము, "సరే, నేను రోజుకు 12 గంటలు పని చేస్తే, నేను ఆ పనిని పూర్తి చేస్తాను." ఏదేమైనా, మనం రోజుకు ఆ 12 గంటలు పని చేసి, ఎప్పుడూ విరామం తీసుకోకపోతే, మనం అలసిపోబోతున్నామని మనం ఏమీ ఆలోచించము. ఇది మరిన్ని సమస్యలను సృష్టిస్తుంది మరియు ఇంత పెద్ద మొత్తంలో పని చేసే సమస్యను అస్సలు పరిష్కరించదు. ఈ స్వల్ప దృష్టి ఆలోచన గురించి నేను మాట్లాడుతున్నాను.

ఈ విషయాలను పరిగణనలోకి తీసుకుంటే, మన ఆలోచనలో మరియు మన ప్రవర్తనలో మనం బాగా సింపుల్ గా ఉంటే, మన జీవిత నాణ్యతను మెరుగుపరచగలమని మనం కొంచెం నమ్మకాన్ని పొందవచ్చు. ఇది మనం వెళ్ళాలనుకునే మార్గం మరియు దానిలోకి వెళ్ళడం సాధ్యమే.

కాబట్టి, ఇది మొదటి రకమైన విశ్వాసం; అవి, మనల్ని భయపెట్టే ప్రతికూల నమూనాలను మార్చడం సాధ్యమేననే కారణం ఆధారంగా ఉండే విశ్వాసం. మరింత ఓపెన్ మైండెడ్ గా ఉండటం సాధ్యమే.

బౌద్ధమతంలో వివరించబడిన రెండవ రకమైన విశ్వాసాన్ని "స్పష్టమైన విశ్వాసం" అని అంటారు. మన మారే సామర్థ్యంపై విశ్వాసం మన తలలను క్లియర్ చేస్తుంది. మన ప్రతికూల నమూనాల ఆధారంగా మనం ఏమి చెయ్యాలనుకుంటున్నామో లేదా చెప్పాలని అనిపించే ఈ కొత్త వ్యూహం పట్ల నిరాశ, కోపం లేదా ఆగ్రహం నుంచి ఇది మన మనస్సులను క్లియర్ చేస్తుంది. ఉదాహరణకు, ఒకరిపై అరవడం మరియు నిజంగా దుష్టమైనవి చెప్పాలని మనకు అనిపిస్తుంది. ఏదేమైనా, మనం నోరు మూయగలమని మరియు చెప్పలేమని మనకు నమ్మకం ఉంది, ఎందుకంటే మనం ఏదైనా చెబితే, మనం కోపంగా ఉండబోతున్నాము మరియు మనం పెద్ద వాదన మరియు చర్చలోకి వెళ్తాము; ఇది చాలా చెడు సీన్ అవుతుంది. కాబట్టి, మనకు ఏమి చెప్పాలని అనిపిస్తుందో మనం చెప్పాల్సిన అవసరం లేదు. ఇప్పుడు, మనం చాలా నిరాశ, కోపం మరియు ఆగ్రహాన్ని అనుభవించవచ్చు: "నేను దానిని లోపల నింపుతున్నాను. నేను నిజంగా చెప్పాలనుకుంటున్నాను, "ఈ రకమైన విషయం. ఇది ఇబ్బంది పెట్టే మానసిక స్థితి. ఏదేమైనా, ఈ దుష్ట విషయాలు చెప్పకుండా ఉండటం సాధ్యమేనని మరియు సహేతుకమైనదని మనకు నమ్మకం ఉంటే, మరియు నిరాకరించకపోవడం వల్ల కలిగే పరిణామాల గురించి మనం భయపడినట్లయితే, అది చెప్పకుండా ఉండటానికి మనం ఆగ్రహం లేదా నిరాశ చెందము. ఆత్మవిశ్వాసం, నమ్మకం యొక్క ఈ స్పష్టమైన విషయం అభివృద్ధి చెందడం చాలా ముఖ్యం.

మూడవ రకమైన విశ్వాసం ఏమిటంటే, నటన మరియు వికారమైన సన్నివేశాలను చెయ్యకుండా ఉండటానికి మనం కోరుకునే ఆత్మవిశ్వాసం. ఒక ఉదాహరణ ఉపయోగించి, మీరు చెప్పిన దానికి ప్రతిస్పందనగా నేను అరుస్తూ మీకు చెత్త విషయాలు చెబితే, అది పెద్ద అసహ్యకరమైన దృశ్యాన్ని సృష్టిస్తుంది. నేను దానితో భయపడ్డాను; మనకు చాలా అసహ్యకరమైన సన్నివేశాలు ఉన్నాయి. ఇది మనల్ని ఎక్కడికీ తీసుకువెళదు; ఇది మన ఇద్దరికి అసంతృప్తిని కలిగిస్తుంది, మరియు దూరంగా ఉండటం సాధ్యమేనని నేను నమ్ముతున్నాను, మరియు నేను దానితో నిరాశ చెందలేదు ఎందుకంటే ఇది ఉత్తమమైనదని నాకు తెలుసు. ఈ ఔత్సాహిక ఆత్మవిశ్వాసం కారణం మీద ఆధారపడిన విశ్వాసం మరియు స్పష్టమైన మెదడు యొక్క విశ్వాసం నుంచి అభివృద్ధి చెందుతుంది మరియు ఇవి మనలో పాతుకుపోయే దిశలో మరియు ఆకస్మికంగా ఉండటానికి మనల్ని నడిపిస్తుంది. ప్రాథమికంగా, భయపడటం మరియు విశ్వాసం కలిగి ఉండటం కలిసి వెళ్తుందని చూడటం. అప్పుడు, మనపై పని చేసుకోవడానికి మనం వెళ్ళాలనుకుంటున్న దిశ ఇది అని మనం అనుకుంటాము, అలా మనం ఆటోమేటిక్‌గా ప్రతికూల మార్గంలో స్పందించలేము, ఒక గుచ్చిన కుక్క లాగా, ఆ తర్వాత మనం గర్జుకుంటాము.

భయపడటం మరియు విశ్వాసం కలిగి ఉండటం మన స్వంత జీవితాలలో కొన్ని సంబంధిత ఉదాహరణలకు వర్తింపజేద్దాం. ఉదాహరణకు, మనం ఇలా విశ్లేషించవచ్చు, "ఎవరైనా నన్ను చూడటానికి వచ్చినప్పుడల్లా, ప్రతిదీ ఎంత భయంకరంగా ఉందో, ప్రపంచం ఎంత భయంకరంగా ఉందో, నా జీవితం ఎంత భయంకరంగా ఉందో అని నేను అన్ని సమయాలలో ఫిర్యాదు చేస్తాను, మరియు ఎవరూ నిజంగా నాతో ఉండటానికి ఇష్టపడరు. దాని ఫలితంగా నేను ఒంటరిగా ఉండి మరియు నిరాశకు గురవుతాను. నేను దానితో భయపడ్డాను; అది కొనసాగాలని నేను కోరుకోను. కాబట్టి, నేను ఎవరితోనైనా ఉన్నప్పుడు ఆ ప్రేరణ వస్తుంది - ఫిర్యాదు చెయ్యడం ప్రారంభించే భావన నేను - దానిని అమలు చెయ్యను. "

మనం దీన్ని ప్రారంభించబోతున్నామని నిర్ణయించుకున్నాము మరియు మనం దీన్ని చేస్తే, అది నిజంగా ప్రజలతో మన సంబంధాలను మెరుగుపరుస్తుందని మనకు నమ్మకం ఉంటుంది. మన ఫిర్యాదులను ఎవరూ వినడానికి ఇష్టపడరని మనం గుర్తించాము. అన్ని - సమయాల్లో ఫిర్యాదు చెయ్యడం ఆపడానికి మనం కోరుకునే మార్గం ఇది, ఎందుకంటే ఇది నిజంగా సహాయం చెయ్యదు. ఇది విషయాలను ఇంకా దిగజార్చుతుంది మరియు మిగతా వ్యక్తులను దూరం చేస్తుంది. మనం దీన్ని సరైన మార్గంలో చేస్తే, స్పష్టంగా ఉంటాము మరియు నిరాశ చెందము, మీకు - తెలుసా, "నేను, నేను, నేను, నేను నా ఫిర్యాదులను చెప్పాలి ఎందుకంటే అవి చాలా ముఖ్యమైనవి" అని అనుకుంటాము.

గుర్తుంచుకోండి, ఏదైనా మనల్ని ఇబ్బంది పెడుతుంటే, దానిని ఎవరికైనా వివరించడంలో ఏ తప్పు లేదు. మనల్ని ఇబ్బంది పెట్టేది ఏమిటో వివరించడానికి మరియు "పాపం నేను" అనే వైఖరితో ఫిర్యాదు చెయ్యడానికి మధ్య చాలా తేడా ఉంది. చాలా పెద్ద తేడా. దయచేసి మీ స్వంత అనుభవం పరంగా ఇలా విశ్లేషించండి.

[ధ్యానం]

అప్పుడు, మనం ఆత్మవిశ్వాసాన్ని కరుణతో కలుపుతాము, ఇది మన జీవితాల్లో సురక్షితమైన మార్గాన్ని ఉంచడానికి మూడవ కారణం. ఈ "పేద నేను" అనే వైఖరితో ఫిర్యాదు చేసే ఉదాహరణను మనం ఉపయోగిస్తాము. మనం అలా ప్రవర్తించడం కొనసాగిస్తే ఏమి జరుగుతుందో అని మనం ఆలోచిస్తే, మన ప్రవర్తనకు మనం భయపడతాము. ఇది ప్రజలను దూరంగా వెళ్లగొడుతుంది, ఆ తర్వాత మనం ఒంటరిగా అయి నిరాశకు గురవుతాము. అది జరగాలని మనం నిజంగా కోరుకోము. దానికి బదులుగా, దీన్ని అధిగమించడం సాధ్యమేనని మనం నమ్ముతాము; మనం కొత్త అలవాట్లను చేసుకోవచ్చు. ఉదాహరణకు, ఏదైనా మనల్ని ఇబ్బంది పెడుతుంటే, ఈ "పేద నేను" వైఖరి లేకుండా మనం దానిని వివరించవచ్చు. కరుణ అంశం ఏమిటంటే, మన చెత్త మొత్తాన్ని ఇతరులపై వెయ్యడానికి మనం ఇష్టపడము, ఫిర్యాదు చెయ్యడం మరియు మన ఫిర్యాదులన్నింటినీ వారిపై విసిరేయడం, ఇది వారిని దూరం చేస్తుంది. కాబట్టి, మనకు ఇతరుల పట్ల కరుణ ఉంది, మన చెత్తతో వారి తలలను కలుషితం చెయ్యాలనుకోవడం లేదు. నేను చెప్పినట్లుగా, ఈ మూడూ కలిసి వెళ్తాయి: భయం, విశ్వాసం మరియు కరుణ. అప్పుడు, మంచి అలవాట్లను ఏర్పరుచుకోవడానికి మనపై మనం పని చేసే మార్గంలో మనం నిజంగా వెళ్ళాలనుకుంటాము.

మన జీవితాల్లో ఈ సానుకూలమైన, సురక్షితమైన మార్గాన్ని ఉంచడం గురించి ఆశ్రయం అంటే ఇదే. మరింత ఎక్కువ దుఃఖం మరియు సమస్యలను నివారించడానికి పనిచెయ్యడం. బుద్ధుడిగా మారడానికి కృషి చేసే మార్గంలో వెళ్ళే అంతిమ దశ వరకు మనం దానిని దశల వారీగా తీసుకువెళతాము. ఆ దిశలో కొన్ని అడుగులు వెయ్యడం కూడా చాలా విలువైనది. మరియు మనం అలా చేస్తే, అది నిజంగా మన జీవితంలో గణనీయమైన మార్పును తెస్తుంది. మన జీవితంలో ఆ మార్పు ఆశ్రయం గురించి ఉంటుంది. ఇది మనకు అర్థాన్ని, ఉద్దేశ్యాన్ని ఇస్తుంది.

నేను ఇంతకు ముందు చెప్పినట్లుగా, చాలా దృఢమైన ఆశ్రయం యొక్క ఈ పునాది లేకుండా, జీవితంలో ఈ సురక్షితమైన మార్గం లేకుండా, "ఓహ్, నేను అధునాతన తంత్రం చెయ్యాలనుకుంటున్నాను, నేను కాలచక్రం చెయ్యాలనుకుంటున్నాను, లేదా నేను జోగ్చెన్ అభ్యసించాలనుకుంటున్నాను" అనే కోరిక ఉన్నప్పుడు, ఆ అభ్యాసాన్ని నిర్మించడానికి ఎటువంటి పునాది లేదని మనం గుర్తించాలి. మనం దీన్ని దేని కోసం చేస్తున్నాము? ఎందువల్ల? దానికి ఒక బలమైన పునాది ఉండాలి. అప్పుడు, ప్రతిదీ స్థిరమైన ఆధారాన్ని కలిగి ఉంటుంది. సురక్షితమైన మార్గంలో వెళ్లే మొత్తం చిత్రంలో ఇది ఒక భాగం. బాధలను నివారించడానికి మరియు ఇతరులకు సహాయం చెయ్యడానికి మనం ఈ అభ్యాసం చేస్తున్నాము, నిజమైన మరియు నిజాయితీ స్థాయిలో. "బ్లా, బ్లా, బ్లా" పదాలు మాత్రమే కాకుండా. ఈ అధునాతన పద్ధతులను చెయ్యడానికి మనం చాలా ఉత్సాహంగా ఉన్నప్పుడు మనల్ని మనం ప్రశ్నించుకోవలసినవి ఇది. "నేను నిజంగా సరిగ్గా ఆశ్రయం పొందానా?" అని.

ఇది ఆసక్తికరంగా ఉంది, మనం ఎన్గోండ్రోను చూసినప్పుడు, మీకు - తెలిసిన ప్రాథమిక పద్ధతులు, ఈ దుష్ట విషయాలను మనం అకాలంగా చేస్తే లక్ష సార్లు రిపీట్ చెయ్యవలసి ఉంటుంది, వాటి వెనుక అర్థం లేకుండా, కేవలం ఒక పద్యాన్ని చదవడం మరియు సాష్టాంగ నమస్కారాలు చెయ్యడం, వాటి ప్రభావం చాలా తక్కువగా ఉంటుంది.

మనం ఎన్గోండ్రోను అభ్యసించినప్పుడు మనం నిజంగా ఏమి చేస్తున్నాము, ఈ 100,000 పునరావృతాలు ప్రాథమిక, సన్నాహక పద్ధతుల సెట్లు, ఇది ఎప్పుడూ ఆశ్రయం పొందడం కలిగి ఉంటుంది? ఈ దిశలో వెళ్ళే సరియైన, నిజాయితీగల మానసిక స్థితులను సృష్టించడం ద్వారా, మన జీవితాల్లో ఈ మార్గాన్ని ఉంచడం ద్వారా మనం కొత్త నాడీ మార్గాలను తయారు చేస్తున్నాము. దీని అర్థం ప్రతి ఎన్గోండ్రో అభ్యాసాన్ని నిజంగా అర్థం చేసుకోవడం: మనం ఉత్పత్తి చెయ్యవలసిన మానసిక స్థితి ఏమిటి మరియు దాని ఉద్దేశ్యం ఏమిటి అని. ఆ తర్వాత, ఈ మానసిక స్థితులను ఎలా సృష్టించాలో మనం నిజంగా తెలుసుకున్నప్పుడు, ఒక శ్లోకాన్ని చదివేటప్పుడు లేదా సాష్టాంగ నమస్కారం చేసేటప్పుడు వాటిని ఎలా సృష్టించాలో మరియు ఒక లక్ష సార్లు పని చేసినప్పుడు తెలుస్తుంది. మనం దీన్ని ఏకాగ్రత మరియు బుద్ధితో చేసినప్పుడు, అది కొత్త నాడీ మార్గాలను నిర్మించడం ప్రారంభిస్తుంది. ఎన్గోండ్రో యొక్క మొత్తం ఉద్దేశ్యం అదే. ఇది చాలా శాస్త్రీయమైనది, దానికి సంబంధించిన విధానం. నిజానికి, ప్రారంభం లేని ప్రతికూల మార్గాలను అధిగమించడానికి లక్ష కూడా సరిపోదు, కాబట్టి మనం మన అభ్యాసం అంతటా కొనసాగించాలి. మరియు గుర్తుంచుకోండి, మొత్తం మార్గంలో మనం చేసే ప్రతి అభ్యాసం ఆశ్రయంతో ప్రారంభించాలి. ఇది కేవలం "బ్లా, బ్లా, బ్లా" కాదని మనం నిర్ధారించుకోవాలి.

అందుకే దలైలామా బౌద్ధ అభ్యాసాన్ని మానసిక శాస్త్రం అని పిలుస్తారు. చాలా శాస్త్రీయ పద్ధతిలో ఎంతో ప్రయోజనకరమైన అలవాట్లను అభివృద్ధి చెయ్యడానికి మనం మన మనస్సులను తిరిగి వైర్ చేస్తున్నాము. అంటే మన అభ్యాసాలను పదే పదే రిపీట్ చెయ్యడం. రోజువారీ ధ్యానంలో మనం చేసేది ఇదే: మనం పదే పదే రిపీట్ చేస్తాము. మనం ఎన్గోండ్రోతో ఏమి చేస్తామో అనేది కూడా ఇదే: రిపీట్ చెయ్యడం. మనం ధ్యానంలో మాత్రమే కాకుండా, రోజువారీ జీవితంలో కూడా కొత్త నమూనాలు, కొత్త అలవాట్లు మరియు కొత్త నాడీ మార్గాలను నిర్మిస్తున్నాము.

నిజానికి, మనలో ప్రతి ఒక్కరికి జీవితంలో వేర్వేరు బాధ్యతలు ఉన్నాయి. మనం జాగ్రత్తగా చూసుకోవలసిన వివిధ విషయాలు ఉన్నాయి. మనమందరం మన సమయాన్ని 100% దీనికి కేటాయించలేము. ఏదేమైనా, ఇది మనం వెళ్ళాలనుకునే మార్గం, మరియు మనం చెయ్యగలిగినది చేస్తాము.

మనం ఆలోచించడానికి చాలా ఉందని నేను అనుకుంటున్నాను. దయచేసి, వీటన్నింటినీ ప్రతిబింబించండి, మరియు మనం తర్వాతి సెషన్ లో దీనిని కొనసాగిద్దాము.

[ధ్యానం]