సమీక్ష - ఆశ్రయం తీసుకునే భావోద్వేగ స్థితి
ఇంతకముందు సెషన్‌లో, మన జీవితంలో సానుకూల దిశానిర్దేశం చెయ్యడం యొక్క ప్రాముఖ్యత మరియు అవసరం గురించి మనం మాట్లాడుకున్నాం. ఆశ్రయం అనేది కష్టాల నుంచి మనల్ని మనం రక్షించుకునే దిశ అని మనం చూశాము. ఆనందాన్ని పొందకుండా నిరోధించే జీవితంలో మనం ఎదుర్కొనే కష్టాల మొత్తం లిస్ట్‌ని మనం చూశాము.
ఇంకా, చాలా ప్రాథమిక స్థాయిలో, ఆనందం ఇతరులతో కనెక్ట్ అవ్వాలనే భావన నుంచి వస్తుందని మనం చూశాము. విధ్వంసక ప్రవర్తన నుంచి దూరంగా ఉండటం ద్వారా ఈ కనెక్షన్ యొక్క భావం అభివృద్ధి చెందుతుంది మరియు వారిని బాధపెట్టడానికి మనం ఏమీ చెయ్యమని ప్రజలు నమ్మినప్పుడు మనం దానిని అనుభవిస్తాము. ప్రాథమికంగా, వాళ్ళు మనల్ని నమ్ముతారు; మనం వారి పట్ల దుష్టంగా ఉండబోమని వారికి తెలుసు. ఈ నమ్మకం పునాదిపై స్నేహంతో ఆధారపడి ఉంటుంది. ఇది ఆధారంగా, సంతోషంగా ఉండటానికి, ఇతరులతో మంచి సంబంధం కలిగి ఉండటానికి, మనం వారిపై కోపం తెచ్చుకోకుండా ఉండాలి, ఇతరులలో ఒత్తిడి పెంచి స్వార్థపరంగా ఉండకూడదు. సాధారణంగా, మనం మన హృదయాలను తెరుస్తాము మరియు మన గురించి మాత్రమే ఆలోచించము.
విధ్వంసకరంగా ప్రవర్తించే ఈ ప్రతికూల మార్గాలన్నీ - కోపం, మూసివేసిన మనస్సు, మూసివేసిన హృదయం మొదలైనవి - మన ప్రవర్తనను చూసి భయపడే భావనను పెంపొందించడానికి దారితీస్తాయి; మనం సాధారణంగా దీనిని భయం అని పిలుస్తాము. "సరే, నేను ఇలాగే ఉండబోతున్నానని భయపడుతున్నాను, ఇది నన్ను ఇతరుల నుంచి వేరు చేస్తూనే ఉంటుంది, ఇది ఒంటరితనం, నిరాశ మరియు అసంతృప్తికి దారితీస్తుంది." ఏదేమైనా, ఇది నిరాశాజనకం కాదని మనం గ్రహించాము; ఈ పరిస్థితిలో మనం నిస్సహాయంగా లేము. ఈ సొంత-విధ్వంసక అడ్డంకులన్నింటినీ అధిగమించడానికి ఒక మార్గం ఉందని మనం గుర్తించాము.
మెదడు, మనస్సు కొత్త మార్గాలు, కొత్త అలవాట్లను ఎలా ఏర్పరుచుకోగలవో కూడా చర్చించాం. మన కుడి చెయ్యి పక్షవాతం వస్తమైతే మన ఎడమ చేతిని ఉపయోగించడం నేర్చుకోవడం యొక్క ఉదాహరణలో మాదిరిగా మార్చడం సాధ్యమే. అప్పుడు, మనం కొత్త మార్గాలను ఏర్పరుచుకుంటే, మనం భయాన్ని అధిగమించగలము - , ఉదాహరణకు, మన మనస్సులను మరియు హృదయాలను ఇతరులకు తెరవాలనే భయం. మనస్సు కేవలం మూసివేయబడిన, మొండి పట్టుదల లేదా క్రొత్త లేదా భిన్నమైన దేనికైనా భయపడటం కాదు. సంక్షిప్తంగా, మనకు ఈ భయం ఉంటుంది; చెడు దిశలో కొనసాగుతున్న విషయాల గురించి మనం భయపడుతున్నాము. మారడం మరియు తెరవడం సాధ్యమేనని మనకు నమ్మకం ఉంది. అప్పుడు, కరుణ ఉంది. మనం ఇవన్నీ చేస్తాము ఎందుకంటే మనం ఇతరుల గురించి ఆలోచిస్తున్నాము, అలా మనం ఇతరులతో బాగా కనెక్ట్ అవ్వవచ్చు, కేవలం స్వార్థపూరిత స్థాయిలో అయినప్పటికీ, ఆ తర్వాత ఆ స్వార్థపూరిత స్థాయి నుంచి వారికి ప్రయోజనం చేకూర్చే వరకు వెళ్ళవచ్చు.
భయం, విశ్వాసం మరియు కరుణ మనకు ఉన్న ఆశ్రయానికి మూడు కారణాలు. ఆశ్రయం పొందడానికి, మన జీవితంలో ఈ సానుకూల మరియు సురక్షితమైన దిశను ఉంచడానికి మనం వాటిని ఒక భావోద్వేగ స్థితిగా ఉంచాము. సాంకేతికంగా, బుద్ధుడు, ధర్మం మరియు సంఘంలోకి ప్రవేశించే ముందు నేను ఇవన్నీ చాలా ప్రాథమిక స్థాయిలో ప్రదర్శిస్తున్నానని దయచేసి గమనించండి. మనం మరిన్ని వివరాల్లోకి వెళ్ళే ముందు ఆశ్రయం మరియు సురక్షితమైన దిశ వెనుక ఏమి ఉందనే సాధారణ ఆలోచనను మనం ముందు అర్థం చేసుకోవాలి, ఎందుకంటే మన జీవితంలో ఈ సురక్షితమైన మార్గాన్ని ఉంచాలనే ఈ పూర్తి ఆలోచన నిజానికి ప్రతి ఒక్కరికీ చాలా ప్రయోజనకరంగా ఉంటుంది. మనం బౌద్ధులుగా ఉండవలసిన అవసరం లేదు. ఇక్కడ ప్రత్యేకంగా బౌద్ధంగా మారేది ఏమిటంటే, "మనం పూర్తిగా నమ్మకంగా ఉండగల మరియు మనల్ని మనం అప్పగించగల మూలాలు ఏమిటి, ఎవరు మనకు బుద్ధుడయ్యే మార్గాన్ని చూపించగలరు!” అని. కాబట్టి, ఇది సాధారణంగా జీవితంలో మరింత సానుకూల మార్గంలో వెళ్ళడం గురించి మాత్రమే కాదు; జ్ఞానోదయం యొక్క అంతిమ లక్ష్యం వరకు అన్ని మార్గాల ద్వారా మనకు మార్గనిర్దేశం చెయ్యగల వారిని గుర్తించడం మరియు మనల్ని మనం అప్పగించడం మరియు వారు నమ్మదగిన మార్గదర్శకులు మరియు మనం ఈ లక్ష్యాలను చేరుకోగలమని నమ్మడం. కనీసం ఆ మార్గంలో వెళ్ళడానికి మనం ఆ అంతిమ లక్ష్యాన్ని కూడా నమ్మాల్సిన అవసరం లేదు.
ధ్యానం - మనపై చూపే ప్రభావం
బుద్ధుడు బోధించిన పద్ధతులుగా మనం ధర్మం గురించి చాలా సాధారణ పద్ధతిలో మాట్లాడతాం. పునర్జన్మ మరియు మొదలైనవి నమ్మకుండా కూడా ఈ పద్ధతులు చాలా వరకు అనుసరించవచ్చు. మనం సాధారణంగా సంఘం గురించి మాట్లాడితే, శూన్యత యొక్క సంభావ్య జ్ఞానం ఉన్న ఆర్యుల సమాజం గురించి మనం తప్పనిసరిగా ఆలోచించాల్సిన అవసరం లేదు. ఈ దిశగా పనిచేస్తున్న మిగతా వాళ్ళు కూడా ఉన్నారని తెలుసుకోవడం ద్వారా మనం కొంత బలాన్ని పొందవచ్చు. కాబట్టి, మనం ఆశ్రయం గురించి మాట్లాడేటప్పుడు, దాని కొన్ని ప్రాథమిక స్థాయిని కలిగి ఉండటం ద్వారా మనం ప్రారంభించాలి, ఇది మనపై పని చేసే ఈ ప్రాథమిక స్థాయి. మనం ఈ మార్గంలో వెళుతున్నప్పుడు, జీవితంలో విషయాలను మరింత గందరగోళానికి గురి చెయ్యడం గురించి మనం భయపడుతున్నాము మరియు ఇతరులతో బాగా కనెక్ట్ అవ్వడానికి మనం కష్టపడుతున్నప్పుడు మనం మారగలమని నమ్ముతున్నాము.
అప్పుడు, దశల వారీగా, జ్ఞానోదయం కోసం లక్ష్యంగా పెట్టుకోవడానికి మనం లామ్-రిమ్ ద్వారా పని చెయ్యవచ్చు, మన ప్రేరణను చెక్ చెయ్యవచ్చు. ఏదేమైనా, ఈ ప్రాథమిక దిశ మొత్తం మార్గంలో అంతర్లీనంగా ఉంది. ఇదే పునాది. లేకపోతే, బౌద్ధ పద్ధతులను అభ్యసించడం చాలా సులభం - ముఖ్యంగా విజువలైజేషన్, తంత్రం, పఠనం మరియు మంత్రాలు మరియు ఈ విషయాలన్నింటి యొక్క అధునాతనమైనవి - కానీ మనల్ని మనం మార్చుకోవడానికి, మన జీవితంలో కొంత మెరుగుదల చెయ్యడానికి మనం దానిని నిజంగా వర్తింపజేయడం లేదు. ఏ కారణం చేతనైనా మనం దీన్ని చేస్తున్నాము మరియు జీవితంలో రోజువారీ పరిస్థితులతో మనం వ్యవహరించే విధానంపై ఇది ప్రభావం చూపదు. ఇది మొత్తం పాయింట్ ను కోల్పోతుంది, ఎందుకంటే ఈ అభ్యాసాలలో దేనిలోనైనా ప్రధాన విషయం సొంత-పరివర్తన. మనపై మనం పనిచెయ్యడం, లోపాలను అధిగమించడం, మరింత మంచి లక్షణాలను గ్రహించడం మరియు ఇతరులకు ఎక్కువ సహాయం చెయ్యడం - అన్ని ధర్మ పద్ధతులు మన పరివర్తనకు మద్దతు ఇవ్వడానికి ఉద్దేశించబడ్డాయి.
ఇప్పుడు, నిజానికి ధ్యానం చెయ్యడానికి మనం ఉపయోగించే ప్రాథమిక పద్ధతులు ఏమిటి? ధ్యానం అంటే మన జీవితంలో ఈ సురక్షితమైన మార్గాన్ని పెట్టే అలవాటును పెంపొందించడం. ఒక సాధారణ పద్ధతి ఉంది, ఇది ధర్మ బోధనలలో అనేక రకాల ధ్యానానికి వర్తిస్తుంది. ఇది ఊహను ఉపయోగిస్తుంది - బౌద్ధమతంలో చాలా పద్ధతులు ఊహను ఉపయోగిస్తాయి - మరియు ఇక్కడ మనం మూడు దశలలో, మూడు వేర్వేరు పరిస్థితులలో ఊహించుకుంటాము. అవి:
- కొండ మీద నుంచి పడిపోవడం
- ఒక కొండ అంచు నుంచి పడిపోబోతూ ఉండడం, మరియు
- కన్వేయర్ బెల్ట్ మీద ఒక కొండ అంచు వైపు వెళ్ళడం, అక్కడ మనం పడిపోబోతూ ఉండడం.
మనం కొండను లేదా ఆకాశ భవనాల పైకప్పును ఉపయోగించినా, అది నిజంగా లెక్కలోకి రాదు.
ముందు, మనం దేనిలోకి పడిపోతున్నామో గుర్తించాము. మనం దీన్ని కొన్ని సాధారణ ఉదాహరణలతో ప్రారంభించవచ్చు; ఉదాహరణకు, నిరాశ, ఒంటరితనం లేదా ఏకాంతం లాంటివి. ఇవన్నీ మనం పడటానికి భయపడే స్థితి. ఉదాహరణకు, "నేను వృద్ధుడిని, నేను ఒంటరిగా, ఏకాంతంగా మరియు నిరాశలో నా అపార్ట్మెంట్లో ఉండాలనుకుంటున్నాను." అన్నింటిలో మొదటిది, మనం దీని గురించి భయపడుతున్నాము మరియు ఇది జరగాలని మనం నిజంగా కోరుకోము. ఇంకా, ఈ భావాలు మన మూసివేసిన మనస్తత్వం వల్ల సంభవిస్తున్నాయని మనం అర్థం చేసుకున్నాము, అన్ని సమయాలలో ఫిర్యాదు చెయ్యడం మరియు మన గురించి మాత్రమే ఆలోచించడం. ప్రాథమికంగా, ఎవరైనా సందర్శించినప్పుడు, మనం పూర్తిగా అసహ్యకరంగా ఉంటాము.
రెండవది, ఇది జరుగుతోందని భయపడటంతో పాటు, ఈ ప్రవర్తనను ఆపడం మరియు మంచి అలవాట్లను పెంచుకోవడం సాధ్యమేనని మనం నమ్ముతున్నాము. మనం ఇతరుల గురించి ఆలోచిస్తాము; "నేను అందరితో ఇలా ఉంటే, వాళ్ళు నాతో ఉండటానికి ఇష్టపడటమే కాదు, అది వారిని నమ్మశక్యం కాని విధంగా అసంతృప్తిని కలిగిస్తుంది. వాళ్ళు నాతో ఉన్న తర్వాత ఇది వారిని భయంకరమైన మానసిక స్థితిలో పడేస్తుంది. మరియు నేను అలా కోరుకోను. వాళ్ళు దీన్ని అనుభవించాలని నేను కోరుకోను. " కాబట్టి, ఈ మూడు-దశల ప్రేరణతో, మనం ముందు ఆ నిరాశలో పడిపోతున్నామని ఊహించుకుంటాము - మనం ఇప్పటికే దానిలోకి దిగుతున్నాము, మరియు మనం ఇలా అనుకుంటాము, "వావ్, ఇది జరగాలని నేను నిజంగా కోరుకోను; ఈ నిరాశను నివారించడానికి నా జీవితంలో కొంత సురక్షితమైన మార్గాన్ని ఉంచాలనుకుంటున్నాను. "
ఆ తర్వాత రెండవ దశ: మనం ఆ భయంకరమైన మానసిక స్థితిలో పడిపోయే అంచున ఉన్నాము మరియు "వావ్, నాకు నిజంగా ఇది అక్కర్లేదు!" మరియు ఆ తర్వాత మనం ఆ సురక్షితమైన దిశను ఉంచాము. అప్పుడు మూడవ దశ ఏమిటంటే, మనం కొండ నుంచి కొంచెం వెనుకకు ఉన్నాము, కానీ మనం ఆ మార్గంలో వెళ్తాము, మనం అదే విధంగా వ్యవహరించడం కొనసాగిస్తే, నేను ఆపాలి అనుకుంటాము. నేను వెళ్ళగల సురక్షితమైన మార్గం ఉంది, మరియు నేను నా జీవితంలో ఆ మార్గాన్ని ఉంచబోతున్నాను, నేను నాపై పని చెయ్యబోతున్నాను, అలా నేను ఇతరులతో ఉన్నప్పుడు నేను అన్ని సమయాలలో ఫిర్యాదు చెయ్యను. " ఇది మనం ఆశ్రయం గురించి ధ్యానించే మూడు మార్గాలు.
స్పష్టంగా, నరకంలో పడిపోవడాన్ని ఊహించుకోవడంతో మనం దీన్ని చెయ్యవచ్చు, కానీ ధ్యానం యొక్క క్లాసిక్ మార్గానికి మనల్ని మనం పరిమితం చెయ్యవలసిన అవసరం లేదు. కొన్ని భయంకరమైన, వివిక్త నిరాశలోకి వెళ్లడం - ఇది మనం నివారించాలనుకునే నరకం. క్లాసిక్ రూపం మనం నరకంలో పడిపోతున్నామని ఊహించుకోవడం. కాబట్టి, ఈ ధ్యానం చెయ్యడానికి ప్రయత్నిద్దాం.
ఆశ్రయం మీద త్రివిధ ధ్యానం
ముందుగా, ప్రతీ ధ్యానం లాగానే, మనం నిశ్శబ్దంగా ఉండాలి. మనం సాధారణంగా శ్వాసపై దృష్టి పెట్టడం ద్వారా దీన్ని చేస్తాము. శ్వాస చాలా సహాయకారిగా ఉంటుంది ఎందుకంటే మనం ప్రతి శ్వాసను వదిలివేయాలి, ఎందుకంటే మనం మన శ్వాసను ఎప్పటికీ పట్టి ఉంచుకోలేము. మనం ప్రతిసారీ ఊపిరి పీల్చుకున్నప్పుడు, ఉద్రిక్తత, మనకు ఉన్న ఇతర ఆలోచనలు మొదలైనవి, మనం శ్వాసను బయటకు తీయడానికి ప్రయత్నిస్తాము. ఇది ప్రశాంతంగా ఉండటానికి, నిశ్శబ్దంగా ఉండటానికి సహాయపడుతుంది. ఇది మన శరీరంతో కూడా కలుపుతుంది, అలా మనం మన ఆలోచనలలో కోల్పోకుండా ఉంటాము మరియు ఇది ఒక రకంగా మనల్ని గ్రౌండ్ చెయ్యడానికి సహాయపడుతుంది.
అప్పుడు, నిరాశ, ఒంటరితనం, ఏకాంతంగా లేదా చేదుగా ఉన్న ఈ స్థితి ఎలా ఉంటుందో మనం గుర్తుతెచ్చుకుంటాము. ఉదాహరణకు, "నన్ను ఎవరూ ప్రేమించరు" అని భావించే మానసిక స్థితి. మనం నిజానికి దానిని ఉత్పత్తి చెయ్యవలసిన అవసరం లేదు, కానీ అది గుర్తుంచుకోండి. అప్పుడు మనం ఇలా ఆలోచిస్తాము, "ఇది నిజంగా ఒక భయంకరమైన విషయం - ఒక భయంకరమైన మానసిక స్థితి. నాకు ఖచ్చితంగా ఇది అక్కర్లేదు. ఇది నాకు జరిగితే నేను భయపడతాను. "
అప్పుడు ఇలా ఆలోచించండి, "నేను మారకపోతే అది జరుగుతుందని నేను భయపడుతున్నాను. అయితే, మార్చడం సాధ్యమేనని నేను నమ్ముతున్నాను. మనస్సు సరళంగా ఉన్నందున మెదడుకు ఈ న్యూరోప్లాస్టిసిటీ ఉంది. నా అలవాట్లను మార్చడం సాధ్యమే - ఫిర్యాదు చెయ్యడం మరియు ప్రజలను దూరంగా తరిమివేసే అసహ్యకరమైన మార్గంలో వ్యవహరించడం మానేయడం" అని.
"నేను నా హృదయాన్ని ఇతరులకు తెరవగలను. నేను అంతటిని మూసివేయాల్సిన అవసరం లేదు, నా గురించి మాత్రమే ఆలోచిస్తున్నాను మరియు నాకు, నాకు, నాకు జరుగుతున్న ప్రతిదాని గురించి ఫిర్యాదు చెయ్యాలనుకోవడం - మరెవరి గురించి పట్టించుకోను."
అప్పుడు, మనం ఇలా అనుకుంటాము, "నేను ఇతరుల గురించి మరియు నా ప్రవర్తన వారిపై చూపే ప్రభావం గురించి శ్రద్ధ వహిస్తాను. నేను ప్రవర్తించే విధానం ద్వారా వారిని అసంతృప్తిగా చెయ్యాలనుకోవడం లేదు." కాబట్టి, మనం కరుణను పెంచుకుంటాము.
ఇప్పుడు, మనం ఈ నిరాశ, ఒంటరితనం లేదా ఏకాంతం యొక్క స్థితికి పడిపోతున్నామని ఊహించుకుంటాము. మనం ఇంకా పూర్తి దిగువను తాకలేదు, కానీ మనం దానిలో పడిపోతున్నాము. దీనికి భయపడటం, మనం మారగలమనే నమ్మకం మరియు ఇతరుల పట్ల కరుణ కలిగి ఉండటం, అప్పుడు, మనకు ఈ బలమైన తీర్మానం, ఈ బలమైన లక్ష్యం ఉంది: "నేను నా జీవితంలో కొంత సానుకూల దిశను ఉంచబోతున్నాను మరియు నా ప్రతికూల ప్రవర్తనను అధిగమించడానికి పని చెయ్యబోతున్నాను." మనం పడిపోతున్నట్లు ఉంది, మరియు ఇప్పుడు మనం మా మార్గాన్ని మార్చుకుని తిరిగి పైకి ఎగరాలనుకుంటున్నాము.
అప్పుడు, మనం ఒక కొండ అంచున ఉన్నప్పుడు, పడిపోబోతున్న ఇలాంటి పరిస్థితిని ఊహించుకుంటాము. మళ్ళీ, పడిపోయినందుకు భయపడి, ఆలోచిస్తూ: "ఆహ్! కానీ నేను ప్రతి ఒక్కరి గురించి ఆందోళన చెందుతున్నందున నేను ఆపగలనని నాకు నమ్మకం ఉంది. " ఆపై పడిపోకుండా ఉండటానికి ఆ పద్ధతిలో, సానుకూల మార్గంలో వెళ్ళండి.
ఆ తర్వాత, మూడవది, మనం ఒక కొండ అంచు వైపు వెళ్తున్నట్లు చూస్తాము. మనం ఇంకా అక్కడ లేము, కానీ మనం వ్యవహరిస్తున్న విధంగా కొనసాగిస్తే, అది మమ్మల్ని ఆ అంచుకు దగ్గరగా తీసుకువస్తుందని మనం చూస్తాము. అప్పుడు మనం ఇలా అనుకుంటాము, "నేను నిజంగా దీన్ని నివారించాలనుకుంటున్నాను, ఇది చాలా భయంకరమైనది. కాబట్టి, దీన్ని నివారించడానికి నేను ఇప్పుడు నా జీవితంలో ఈ సురక్షితమైన మార్గాన్ని ఉంచబోతున్నాను. నేను ఆ సానుకూల మార్గంలో వెళ్ళగలనని నాకు నమ్మకం ఉంది, ఎందుకంటే నేను ప్రతి ఒక్కరిపై ఏమి చేస్తున్నానో దాని ప్రభావం గురించి నేను ఆందోళన చెందుతున్నాను." మరియు మనం దానికి బదులుగా సురక్షితమైన మార్గంలో వెళ్తాము.
చివరిగా, మనం మళ్ళీ శ్వాసపై దృష్టి పెట్టడం ద్వారా ధ్యానాన్ని ముగించాము, అలా మనం నిశ్శబ్దంగా తిరిగి స్థిరపడగలము.
ప్రాథమికంగా, ఇది ఆశ్రయంపై ధ్యానం యొక్క నిర్మాణం. మనం నివారించాలనుకునే అనేక రకాల నరకపు పరిస్థితులను మనం పూరిస్తాము, ఆ తర్వాత, మరోవైపు, బుద్ధుడు, ధర్మం మరియు సంఘానికి మనల్ని అప్పగించడం మరియు వాళ్ళు మనకు బోధించే సురక్షితమైన దిశలో వెళ్ళడం అంటే ఏమిటో స్పష్టమైన ఆలోచనను పూరించవచ్చు. ఏదేమైనా, ధ్యానం యొక్క నిర్మాణం మనం ఇప్పుడే కలిగి ఉన్న అదే మూడు మార్గాలు. ముందుగా, మనం ధ్యానం యొక్క నిర్మాణాన్ని అర్థం చేసుకోవాలి, ఆ తర్వాత మనం వివరాలను పూరించవచ్చు.
ప్రశ్నలు
భయాన్ని కలిగి లేని సూచన ఉందా? నా జీవితంలో విషయాల యొక్క సానుకూల కోణాలను అభివృద్ధి చెయ్యడానికి నేను చాలా కాలంగా పని చేస్తున్నాను, మరియు భయం ప్రతిదీ నిరోధించే విషయం అని నేను అనుకుంటున్నాను మరియు మంచి విషయాలు జరగడానికి ఇది అనుమతించదు.
సరే, అందుకే రెండు రకాల భయాలను వేరు చెయ్యడం చాలా ముఖ్యం అని నేను అనుకుంటున్నాను. "ఇది నిరాశాజనకంగా ఉంది" అనే భావనతో పాటు వచ్చే భయం ఉంది. నేను నిస్సహాయంగా ఉన్నాను, నేను చెయ్యగలిగేది ఏమీ లేదు. " ఇది చాలా ప్రతికూల రకమైన భయం కాబట్టి ఇది మనల్ని స్తంభింపజేస్తుంది. ఏదేమైనా, ఒక సానుకూల రకమైన భయం ఉంది, ఇది మనం నివారించాలనుకునే దాన్ని నివారించడానికి ఒక మార్గం ఉందని తెలుసుకోవడం, కాబట్టి మనం నిస్సహాయంగా లేమని గ్రహించాము. ఈ రకమైన భయం మనం అనుభవించకూడదనుకున్న వాటిని నివారించడానికి మనల్ని ప్రేరేపిస్తుంది.
ఉదాహరణకు, మనం మన వేలి నుంచి ఒక చీలికను లేదా మన కంటి నుంచి ఏదైనా తీసిస్తున్నామని అనుకుందాం, "సరే, నేను దానిని ఇంకా దిగజార్చబోతున్నానని భయపడుతున్నాను! కానీ నేను జాగ్రత్తగా ఉంటే, నేను దానిని నివారించగలనని నాకు తెలుసు." మనం ఎందుకు జాగ్రత్తగా ఉండాలనుకుంటున్నాము? ఎందుకంటే మనల్ని మనం బాధపెట్టుకోవటానికి ఇష్టపడము."నన్ను నేను బాధపెట్టుకోవాలనుకోవడం లేదు" అనే బలమైన భావన ఉంది. దీనిని మనం ఏమని పిలుస్తాం? ఇది భయమా? ఈ సూదిని మన కంటికి అంటుకోబోతున్నామనే ఆలోచనతో మనం భయపడుతున్నామా, లేదా అలాంటిదేదైనా? మనం దానిని ఏమని పిలుస్తాము? ఈ బలమైన అనుభూతిని వివరించడానికి ఖచ్చితమైన పదాన్ని గుర్తించడం ఇక్కడ చాలా కష్టం.
నేను "భయం" అనే పదాన్ని ఉపయోగించాను. మీకు రష్యన్ భాషలో ఆ పదం ఉందో లేదో నాకు తెలియదు, కానీ నేను తరచుగా ఉపయోగించే ఉదాహరణ ఏమిటంటే: "నేను నిజంగా భయంకరమైన విసుగు కలిగించే వ్యక్తితో ఈ అపాయింట్ మెంట్ ను కలిగి ఉన్నాను, మరియు నేను నిజంగా ఈ సమావేశానికి వెళ్లడానికి ఇష్టపడను, కానీ నేను ఈ సమావేశానికి వెళ్ళాలి. నేను సమావేశానికి భయపడను, కానీ దానికి వెళ్లడానికి నేను భయపడతాను. "
నా తాజా ఆలోచన - ఇది ఎప్పుడూ మారుతూనే ఉంటుంది - భయం తగినంత బలమైన భావోద్వేగం కాదు. ఉదాహరణకు, వృద్ధాశ్రమంలో ఉండటానికి నేను భయపడుతున్నానని చెప్పినప్పుడు, నన్ను చూడటానికి ఎవరూ రారు, మరియు నేను అక్కడ కూర్చుని భయంకరంగా ఉన్నాను, ఆ పదం తగినంత బలంగా లేదు. ఒక కోణంలో, నేను దీన్ని భయపడుతున్నాను, కానీ ఇంకా ఎక్కువ, నేను భయంకరంగా ఉన్నాను. నేను నిజంగా ఆ భయంకరమైన అనుభూతిని కలిగి ఉండటానికి ఇష్టపడను. ఇది భయం కాదు మరియు ఇది భయం కంటే ఎక్కువగా ఉంటుంది. ఇప్పుడు, నేను ఈ పదంతో ఆడుతున్నాను, ఎందుకంటే ఇది బలమైన భావోద్వేగం కావాలి, కానీ మమ్మల్ని స్తంభింపజేసేది కాదు.
ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, ఇది సహాయకరమైన మానసిక స్థితిగా భావించబడుతుంది, అడ్డంకిగా ఉండబోయే మానసిక స్థితి కాదు. అప్పుడు, మనం భయం యొక్క భయంకరమైన భావనతో పనిచెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తాము మరియు భయపడటం యొక్క ఈ సాధారణ వర్గానికి సరిపోయే మానసిక స్థితికి ఇది ఉపయోగకరమైన మానసిక స్థితిగా ఉంటుంది - కానీ ఇది నన్ను స్తంభింపజేసే భావన కాదు, ఎందుకంటే ఇది మనం భయపడే వాటిని నివారించడానికి ఒక మార్గం ఉందనే విశ్వాసంతో కలిసి వెళుతుంది. భయం మాత్రమే ప్రేరణ కాదు. భయం, మరియు దానిని నివారించడానికి ఒక మార్గం ఉందనే నమ్మకం, మరియు, "నేను దానిని నివారించాలనుకుంటున్నాను నా వల్ల మాత్రమే కాదు, ఇతరులకు బాగా సహాయం చెయ్యగలగాలని నేను కోరుకుంటున్నాను, ఎందుకంటే ఇది నన్ను మాత్రమే కాదు, మిగతా ప్రతి ఒక్కరినీ బాధపెడుతుంది! నేను నరకంలో చిక్కుకుంటే, నేను రెండు యుగాలు అక్కడ చిక్కుకుపోయినట్లయితే, నేను ఎవరికైనా ఎలా సహాయం చెయ్యగలను? "
గుర్తుంచుకోండి, మనం ఇక్కడ మూడు రకాల నమ్మకం లేదా విశ్వాసాన్ని కలుపుతాము. మొదటిది కారణం మీద ఆధారపడి ఉంటుంది - మనం మారగలము మరియు దానిపై విశ్వాసం కలిగి ఉండటం సహేతుకమైనది అని. నిజానికి, మనం మారగలమని, ప్రతికూల ప్రవర్తనను నివారించగలమని దీని అర్థం. స్పష్టమైన విశ్వాసం అనేది మనల్ని ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాల నుంచి క్లియర్ చేస్తుంది. అలా మునుపటి రకమైన నిస్సహాయమైన భయం యొక్క ప్రతికూల అంశం ఇది; మనం మారగలమని మనకు నమ్మకం ఉంటే మరియు మనం అనుసరించగల నమ్మదగిన పద్ధతి ఉంటే, మనకు ఆ పక్షవాతం రకమైన భయం ఉండదు. మనకు ఆరోగ్యకరమైన భయం ఉంటుంది. ఆ తర్వాత, ఆకాంక్ష రకం ఆత్మవిశ్వాసం, "నేను ఆ దిశలో వెళ్ళగలనని నాకు నమ్మకం ఉంది కాబట్టి నేను అలా చెయ్యాలని కోరుకుంటున్నాను."
నా వ్యక్తిగత నరక పరిస్థితులను ఊహించుకోవడం నాకు కష్టం, ఎందుకంటే ఇది భయాన్ని అంతగా ప్రేరేపించదు. కాబట్టి, ఈ సందర్భంలో, ఉదాహరణకు, మన సమాజం యొక్క పెద్ద సమస్యలను ఊహించడం సాధ్యమేనా? ఉదాహరణకు యుద్ధంలో పాల్గొనే సామర్థ్యం, లేదా నా వ్యక్తిగత నిజమైన సమస్యలను నివారించడానికి ఇది నా మనస్సు యొక్క ప్రయత్నం మాత్రమేనా?
యుద్ధం మొదలైన పెద్ద సామాజిక సమస్యల పరంగా మనం ఆలోచించాల్సిన అవసరం ఉందని గౌరవనీయులైన దలైలామా గారు ఎప్పుడూ చెబుతారు. ఏదేమైనా, మనం కొంత ప్రభావాన్ని కలిగి ఉండగల చోట మనతో ప్రారంభించడం. అందుకే ప్రారంభంలో ప్రధాన దృష్టి మనపై పనిచెయ్యడం, ఆ తర్వాత దానిని మన చుట్టూ ఉన్నవారికి ఎక్కువగా వ్యాప్తి చెయ్యడం. క్రమంగా సామాజిక మార్పు తీసుకురావడానికి ఇదే మార్గం, ఎందుకంటే మనలో చాలా మందికి అపారమైన సామాజిక మార్పు చేసే సామర్థ్యం లేదు.
మనం యుద్ధ పరిస్థితిలో ఉండటం గురించి ఆలోచించినప్పుడు, యుద్ధానికి కారణమేమిటి? ఇది కోపం, ఒకరి సొంత స్థానానికి అనుబంధంగా ఉండటం మరియు అవతలి వైపు స్థానం గురించి ఆలోచించకపోవడం వల్ల వస్తుంది. అప్పుడు, మనం దీన్ని మనకు వర్తింపజేస్తాము. "నేను ఇతర వ్యక్తులతో సమస్యలలో పడినప్పుడు, అది తుపాకులతో కాల్పులు అవ్వొచ్చు, యుద్ధం అవ్వొచ్చు, కానీ ఇది అదే రకమైన సమస్య - కోపం, నా స్వంత వైపు అటాచ్ కావడం, ఇతర వ్యక్తుల అభిప్రాయాన్ని పరిగణనలోకి తీసుకోకపోవడం, వాళ్ళు ఏమి అనుభూతి చెందుతున్నారో మొదలైనవి."
ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, మనం యుద్ధంలో ఉన్నామని భయపడుతుంటే - సరే, దానిని నివారించడానికి మనం సమర్థవంతంగా ఏమి చెయ్యగలం? మనం బయటకు వెళ్లి నిరసన తెలపవచ్చు, కానీ అది మనకు మంచి అనుభూతిని కలిగించినప్పటికీ, మనం నిజంగా సమస్య యొక్క మూలానికి చేరుకోలేము. సమస్య యొక్క ప్రధాన మూలం కోపం మరియు ఒకరి స్వంత వైపు అనుబంధం. ఈ లక్షణాలు మనలో మాత్రమే పని చెయ్యగలవు. కాబట్టి, మనం ఏమి చేస్తామో - మనపై పని చెయ్యడం - సహాయపడుతుందని మనం నమ్మకంగా ఉండాలి. మనం ఇక్కడ రెండు కారణాల గురించి ఆలోచిస్తాము, ప్రేరణ యొక్క రెండు భాగాలు - "నేను నా కోపానికి భయపడ్డాను, మరియు నేను నిజంగా చేసేది నేను వ్యక్తిగతంగా అనుభవించగల ప్రభావాన్ని కలిగి ఉంటుందనే నమ్మకం నాకు ఉంది." సమాజంలో పనిచెయ్యడం కంటే మనపై మనం పనిచెయ్యడం త్వరగా ఫలితాలను తెస్తుంది. సామాజిక మార్పులకు అసాధారణమైన సమయం పడుతుంది.
మన తలపై అణు బాంబు పడుతుందని మనం భయపడవచ్చు, కానీ దానిని నివారించడానికి మనం ఏమి చెయ్యగలం? కుర్చీ కింద దాక్కోవాలా? నేను ఏమీ అంటున్నాను అంటే?
అణు బాంబుల భయాన్ని ఎదుర్కోవటానికి ఆశ్రయం ఏ విధంగా సహాయపడుతుంది? మన స్వంత భావోద్వేగ స్థితులను ఎదుర్కోవటానికి ఆశ్రయం ఎలా సహాయపడుతుంది?
మళ్ళీ, "మనం దేనిని ప్రభావితం చెయ్యగలం?" అనే పరంగా ఆలోచించడం ద్వారా. ఇంకొక మాటలో చెప్పాలంటే, వాస్తవికంగా ఉండండి. కాబట్టి, "నా తలపై అణు బాంబు పడుతుందని నేను భయపడుతున్నాను. సరే, ఆ బాంబు పడకుండా ఆపడానికి నేను చెయ్యగలిగేది చాలా తక్కువ." దీని గురించి భయపడటం ఏమీ ఉపయోగపడదు, ఎందుకంటే ఇది మనకు అసంతృప్తిని కలిగిస్తుంది. శాంతిదేవ సలహా ఏమిటంటే, మనం మార్చగలిగేది లేకపోతే, దాని గురించి ఎందుకు బాధ పడడం మరియు దాని గురించి ఎందుకు ఆందోళన చెందడం, దానినే మార్చెయ్యండి. మరియు ఇది మన శక్తిలో లేనందున మనం మార్చలేని విషయం అయితే, ఎందుకు ఆందోళన చెందాలి మరియు బాధ పడాలి; ఇది కూడా సహాయం చెయ్యదు.
అప్పుడు, మనం దృష్టిని మార్చాము; మన తలపై బాంబు పడకుండా మనల్ని మనం రక్షించుకోవాలని కోరుకునే బదులు, భయం నుంచి, భయం యొక్క దుఃఖం నుంచి మనల్ని మనం రక్షించుకోవాలనుకుంటున్నాము. భయం అనేది మనం పని చెయ్యగల విషయం - కాబట్టి, దాని గురించి మనం ఏది చెయ్యగలిగితే, అది చెయ్యండి. మనం దాని గురించి ఏమీ చెయ్యలేకపోతే, సరే ఏం కాదు, బాంబు మన తలపై పడనప్పుడు మన జీవితాన్ని ఉత్తమంగా ఉపయోగించుకోండి. మరణం ఎలాగైనా ఏదో ఒక సమయంలో వస్తుంది - మనం ట్రక్కును ఢీకొట్టవచ్చు; మన తలపై అణు బాంబే పడాల్సిన అవసరం లేదు.
అణు బాంబును వదిలించుకోవడానికి పని చెయ్యడానికి బదులుగా, భయాన్ని వదిలించుకోవడానికి పనిచెయ్యడం వైపు మనం మన దృష్టిని మళ్ళిస్తాము. మనపై పని చెయ్యడం అనేది మనం నిర్వహించగల విషయం. ఉదాహరణకు, మంటలు చెలరేగితే, మనల్ని మనం కాపాడుకోవడానికి మరియు పిల్లల గురించి మరచిపోవడానికి మనం ఇంటి నుంచి బయటకు పరిగెత్తబోతున్నామని మనం భయపడుతున్నాము. కాబట్టి ఇది మనం పని చెయ్యాలనుకుంటున్న విషయం, అలా ఈ భయం మరియు మన గురించి మాత్రమే ఆలోచించడం మన కుటుంబంలోని మిగిలిన వారి పట్ల మన ఆందోళనను అధిగమించదు. ఇది పని చెయ్యడానికి మంచి రకమైన భయం - మనం చాలా స్వార్థపరులుగా ఉండబోతున్నామనే భయం మరియు మనల్ని మనం రక్షించుకోవడం గురించి ఆలోచిస్తున్నాము.
మనం ఇతరులను చూసి భయపడుతుంటే, అదే సమయంలో, వారికి ఎలా సహాయం చెయ్యాలో మనకు తెలియకపోతే, ఈ రకమైన భయం అడ్డంకిగా ఉంటుంది కదా?
మనం ఎప్పటికీ నేర్చుకోలేమని మనం అనుకుంటున్నామా లేదా బుద్ధుడిగా మారగలమా అనే దానిపై ఆధారపడి ఉంటుంది, అలా ఇతరులకు సహాయం చెయ్యడానికి సాధ్యమయ్యే ప్రతి మార్గం మనకు తెలుసు. ఆ దిశగా మనం చర్యలు తీసుకోవాలి. మొదటి దశ నిజానికి ఇతరులు చెప్పేది వినడం. మనకు ఏది ఉత్తమమో అది ఇతరులకు మంచిదని ఊహించకండి. వాళ్ళు చెప్పేది వినండి, వారి వైపు నుంచి అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించండి. అయితే, ఇది అంత సులభం కాదు.
మనం తప్పించుకోవాలనుకున్న ప్రతి భయంకరమైన పరిస్థితుల గురించి ఆలోచిస్తూ, క్రమేపీ ఆశ్రయం గురించి ధ్యానం చెయ్యడానికి ఈ మూడుదశల పద్ధతిని ఉపయోగిస్తాం. మన మునుపటి సెషన్లలో మనం వాటిలో కొన్నింటిని ఇంతకు ముందే చూశాము - ఉదాహరణకు, ఇతరుల పట్ల విధ్వంసకరంగా వ్యవహరించడం, ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాలను కలిగి ఉండటం, మనం వారిపై కోపం తెచ్చుకున్నందున ప్రజలను దూరంగా తరిమివేయడం లేదా వారికి అతుక్కుపోవడం వల్ల వారు క్లాస్ట్రోఫోబిక్ గా భావిస్తారు మరియు అక్కడి నుంచి వాళ్ళు వెళ్ళిపోవలసి ఉంటుంది. ఉదాహరణకు, బలవంతంగా మన సహాయాన్ని ఇతరులపై బలవంతం చెయ్యడం, వారు మళ్ళీ క్లాస్ట్రోఫోబిక్ మరియు కోపంగా భావిస్తారు, అలా వాళ్ళు "అన్ని సమయాలలో ఏమి చెయ్యాలో నాకు చెప్పడం ఆపండి!" అని చెబుతారు.
ఇంకా, ఇది మనతో మన ముందడుగు కావచ్చు - ఎప్పుడూ మన మార్గంలో ఉండాలని కోరుకోవడం - "నేను అన్ని సమయాలలో సరి అని అనుకోవడం." ఈ ప్రవర్తనా విధానాలను అనియంత్రితంగా పునరావృతం చేస్తూ, ఇతరులకు ఎలా సహాయం చెయ్యాలో తెలియకుండా, మనం తప్పుడు నిర్ణయాలు తీసుకుంటాము మరియు పనికిరాని లేదా చెడు సలహాలు ఇస్తాము. మనం లామ్-రిమ్ దశల ద్వారా పని చేస్తున్నప్పుడు, ప్రతి మార్గంలో ఆశ్రయం యొక్క ఈ ప్రాథమిక ఆలోచనను వర్తింపజేయవచ్చు. అప్పుడు, మనం త్యాగం, స్వేచ్ఛగా ఉండాలనే సంకల్పం లేదా బోధిచిత్త మొదలైన వాటిని జోడించవచ్చు, ఇది ఆశ్రయం గురించి మన అవగాహనను బలపరుస్తుంది. అయితే, నిర్మాణం ఒకటే. ఆశ్రయం అనేది ప్రతిదీ అందులో సరిపోయే బుట్ట లాంటిది.
మనం పద్ధతిని అర్థం చేసుకున్నామని నిర్ధారించుకోవడానికి ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాలకు కూడా మనం దీన్ని వర్తింపజేయవచ్చు. ఉదాహరణకు, ఇతరులపై కోపం తెచ్చుకోవడం, సహనం కోల్పోవడం, కోపం తెచ్చుకోవడం, శత్రుత్వం లేదా దూకుడుగా ఉండటం లాంటి అసహ్యకరమైన మానసిక స్థితులను పరిశీలిద్దాం. ఈ స్థితులు మనల్ని కలవరపెట్టడమే కాదు, మిగతా వారందరినీ కూడా ఇబ్బంది పెడతాయి.
మళ్ళీ, మనం మొదట శ్వాసపై దృష్టి పెట్టడం ద్వారా నిశ్శబ్దంగా ఉంటాము. అప్పుడు, మనం పరిస్థితి గురించి ఆలోచిస్తాము. ఏదేమైనా, మనం ఊహించాల్సిన అవసరం లేదు, కానీ ఇతరులపై భయంకరమైన కోపం రావడం మరియు మన ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాల కారణంగా చాలా వాదనలు కలిగి ఉన్న ఈ పరిస్థితి గురించి ఊహించుకోండి లేదా ఆలోచించండి. మనం నిజంగా దూకుడుగా ఉన్నందున, మన ప్రవర్తన ఇతరులను దూరం చేస్తుంది.
మనల్ని మనం ఆలోచిస్తాము, "ఇది నా దగ్గర ఉన్న నమూనా, మరియు నేను నిజంగా దీనికి భయపడ్డాను. ఇది నేను నిజంగా కొనసాగించడానికి ఇష్టపడని విషయం. ఇది నాపై చూపే ప్రభావం మరియు నేను సంభాషించే ఇతరులపై చూపే ప్రభావాన్ని చూసి భయపడ్డాను - ఇది భయంకరమైనది! కానీ నేను మారగలనని నాకు నమ్మకం ఉంది. మార్చడం సాధ్యమే. నేను నా మీద పని చేసుకోగలను. అందుబాటులో ఉన్న పద్ధతులు పుష్కలంగా ఉన్నాయి; ఇది వాటిని చేసే విషయం మాత్రమే. బుద్ధుడు కోపాన్ని అధిగమించడానికి చాలా పద్ధతులను బోధించాడు, మరియు అవి అన్నీ పనిచేస్తాయి. నా చెడు కోపం మరియు వారితో సహనం లేకపోవడం వల్ల నేను నిజంగా ఇతరులను ఇబ్బంది పెట్టడం ఆపాలనుకుంటున్నాను. "
ఇప్పుడు, ఒక కొండ నుంచి పడిపోయిన మొదటి చిత్రాన్ని ఉపయోగిద్దాం మరియు మనం ఇప్పటికే పడిపోతున్నాము. దానితో సంబంధం ఉన్న నిజ జీవిత పరిస్థితి ఏమిటి? ఇక్కడే మనం ఎవరితోనైనా పరస్పర చర్యలో ఉన్నాము మరియు మనం ఎంతో కోపంగా మరియు అసహనానికి గురవుతున్నాము. కాబట్టి, మనం ఇప్పటికే ఈ నమూనాలో పడిపోతున్నాము మరియు కిందకు చేరుకోబోతున్నాము, ఇక్కడ రెండు వైపులా పెద్ద వాదన పేలుతుంది. మనం నిజంగా దీన్ని నివారించాలనుకుంటున్నాము, ఈ ప్రతిచర్య భయంకరంగా ఉంటుందని మనం అనుకుంటున్నాము.
అప్పుడు, మనం ఆగిపోతాము. మనం మన సానుకూల దిశను నిర్దేశిస్తాము మరియు కోపం రాకుండా ఉండటానికి అన్ని పద్ధతులను అనువర్తిస్తాము. మనం ఆపివేస్తాము ఎందుకంటే మన సంభాషణ మొత్తం పూర్తిగా తప్పు మార్గంలో వెళుతోంది, అది లోపలికి వెళ్లాలని మనం కోరుకోము. ఇది మనల్ని కలవరపెడుతుందని మనం గుర్తించాము మరియు ఇది అవతలి వ్యక్తిని మరియు గదిలో ఉన్న ప్రతి ఒక్కరినీ కలవరపెడుతుంది. అది మనకు కావలసింది కాదని మనం నిర్ణయించుకుంటాము. కాబట్టి, ఈ వాదనలో ఇంక పడకుండా ఉండటానికి మనం ఆ సురక్షితమైన మార్గంలో వెళ్తాము.
ఇప్పుడు, రెండవది, మనం కొండ అంచున ఉన్నాము, పడిపోబోతున్నాము. దీని అర్థం ఏమిటి? మన సంభాషణలో అవతలి వ్యక్తి మనతో చాలా దూకుడుగా ఉన్నాడని దీని అర్థం, మరియు ఇప్పుడు మనం మన నిగ్రహాన్ని కోల్పోవడం మరియు కోపం తెచ్చుకునే అంచున ఉన్నాము. ఆ సమయంలో, మనం మన జీవితంలో ఈ సురక్షితమైన మార్గాన్ని ఉంచుతాము, ఈ సమయంలో మనం నిజంగా వెళ్ళడం ఇష్టం లేదని అనుకుంటాము, ఈ సమయంలో ఒక పెద్ద వాదనలో పడతాము.
అప్పుడు మనకు మూడవ పరిస్థితి ఉంది, అక్కడ మనం కొండ అంచు వైపు వెళ్తున్నాము. మనం ఈ వ్యక్తితో సమావేశం చెయ్యబోతున్నట్లు ఉంది మరియు మనం ఇప్పటికే రక్షణాత్మకంగా ఉన్నాము. వాదన జరుగుతుందని మనం ఆశిస్తున్నాము. ఏదేమైనా, మనం ఇంకా వాదనలోకి రాలేదు, కానీ ఇప్పటికే మనం పోరాడటానికి సిద్ధంగా ఉన్న మానసిక స్థితిలో ఉన్నాము; మనం రక్షణాత్మకంగా, దూకుడుగా ఉన్నాము మరియు మన పాయింట్ ను నెట్టడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాము. కోపం తెచ్చుకునే, వాదనకు గురయ్యే ముందు, మనం మన జీవితంలో సురక్షితమైన మార్గాన్ని చూపాలని నిర్ణయించుకుంటాం. మనం ఆ మానసిక స్థితి ఉన్న వ్యక్తిని కలిసి అతనితో వాదనకు దిగడం లేదు, ఎందుకంటే ఈ కోపం యొక్క శిఖరం వైపు కొనసాగడం ద్వారా ఆ వ్యక్తిని ఇబ్బంది పెట్టడం కూడా మనం ఇష్టపడము.
కాబట్టి, ఇది మనం వెళ్ళాలనుకుంటున్న సురక్షితమైన మార్గం - కోపాన్ని నివారించడానికి మనపై పనిచెయ్యడం. "కోపం ఏం చేస్తుందో చూసి నేను భయపడ్డాను, నేను దానిని అధిగమించగలనని నాకు నమ్మకం ఉంది, మరియు నేను కోపంగా ఉన్నప్పుడు ఇతరులపై దాని ప్రభావం గురించి నేను ఆందోళన చెందుతున్నాను, మరియు నేను వారిని బాధపెట్టడం నాకు ఇష్టం లేదు."
చివరిగా, మనం శ్వాసపై దృష్టి పెట్టడానికి వద్దాము.
అంకితం
మన ధ్యానం చివరిలో అంకితం చెయ్యడం ఎప్పుడూ సహాయపడుతుంది: "నా కోపాన్ని నిజంగా అధిగమించడానికి ఈ పని ఒక కారణం కావచ్చు; నా జీవితంలో సురక్షితమైన మార్గాన్ని కలిగి ఉండటానికి ఇది కారణం కావచ్చు, అలా నేను నిజంగా ప్రతి ఒక్కరికీ ఉత్తమ సహాయంగా ఉండగలను."
ఇది నిజంగా సంపూర్ణంగా ఉండాలని మనం కోరుకుంటే, మనం మంచి ఉద్దేశ్యంతో ప్రారంభిస్తాము. శ్వాసను నిశ్శబ్దం చేసిన తర్వాత మనం మన ఉద్దేశ్యాన్ని సరిగ్గా సెట్ చేస్తాము. "నేను నా ప్రతికూల ప్రవర్తన మరియు ఇబ్బంది పెట్టే భావోద్వేగాలను ఇతరులకు మరింత సహాయపడటానికి మరియు కోపంతో చాలా సమస్యలను ఆపడానికి పని చెయ్యాలనుకుంటున్నాను" అని మనం అనుకుంటాము. అప్పుడు మనం మన ధ్యానం చివరిలో అంకితం చేస్తాము.