ఇతరులను ఆదరించడం జీవితానికి అర్థాన్ని ఇస్తుంది

మనం పరిశీలించాలనుకునే మొదటి విషయం ఏమిటంటే: మన జీవితానికి ఏమైనా అర్థం ఉందా? అని. మనలో మనల్ని చూసుకుని, "నా జీవితానికి ఏదైనా అర్థం ఉందా? అని అడుగుతాం. అది ఎక్కడికి వెళుతోంది? నా జీవితంతో నేనేం చేస్తున్నాను?" అని. మన జీవితాలకు కొంత అర్థం లేదా ఉద్దేశ్యాన్ని మనం నిజంగా గుర్తించలేకపోతే, మనం దీన్ని పరిగణించాలి: "జీవితంలో కొంత అర్థాన్ని కనిపెట్టడం కుదురుతుందా?" ఒక ఆశ్రయం పొందే వ్యక్తి పరిష్కరించే అత్యంత ప్రాథమిక ప్రశ్న ఇది. కాబట్టి దీని గురించి ఆలోచించడానికి దయచేసి కొన్ని నిమిషాలు వెచ్చించండి - మిమ్మల్ని మీరే పరీక్షించుకోండి. "నా జీవితానికి ఏదైనా అర్థం ఉందా? నేను నా జీవితంతో ఏమి చేస్తున్నాను, మరియు అది నన్ను నెరవేరుస్తోందా?" అని.

[ధ్యానం]

ఈ విధంగా మనల్ని మనం పరీక్షించుకోవడం చాలా హుందాగా ఉంటుంది, బహుశా మనం ఇప్పుడు అనుభవించినట్లుగా. ఇది అంత సౌకర్యవంతమైన ప్రశ్న కాదు, మరియు మనం సాధారణంగా మనలో పరిశీలించుకునే విషయం కాదు. ఒకసారి మనం లోతుగా చూడటం మొదలు పెట్టాక, నిజంగా, ఇది చాలా ముఖ్యమైన ప్రశ్న అని మనం కనిపెడతాము. చాలా తరచుగా, మన జీవితాలు సాగుతున్న తీరుపై మనకు ప్రాథమిక అసంతృప్తి ఉందని మనం కనిపెడతాము. దీనికి నిజమైన అర్థం, స్పష్టమైన మార్గం ఉన్నట్లు అనిపించడం లేదు. నిజానికి, మన జీవితం నిజంగా అస్సలు ముఖ్యమైనది కాదని మనకు అనిపించినప్పుడు, మనం సొంత-విలువ యొక్క భావాన్ని కోల్పోతాము. మనం "ఏది ఏమైనా - అది నిజంగా పట్టింపు ఉండదు" అనే వైఖరికి లొంగిపోతాము. అప్పుడు, మీడియా లేదా ప్రకటనలు మనకు అందించే దిశతో మనం వెళ్తాము, ఇది ప్రజలు అనుసరిస్తారు; మనం అందరితో కలిసి వెళ్తాము - చాలా డబ్బులు సంపాదించండి, ఉన్నత స్థానాన్ని వెళ్తాము లేదా జీవించడానికి ఒక అద్భుతమైన భాగస్వామిని పొందుతాము. కానీ ఏదో ఒక విధంగా, అవేవీ నిజంగా మనల్ని సంతృప్తి పరచవు.

ఉదాహరణకు, చాలా డబ్బు సంపాదించడం కంటే జీవితానికి ఇంకా ఏదో ఉండాలి. ధనవంతులు చాలా మంది ఉన్నారు, వాళ్ల దగ్గర ఎంత డబ్బు ఉన్నప్పటికీ, వాళ్లు చాలా దయనీయంగా ఉన్నారు. గౌరవనీయులైన దలైలామా గారు ఎప్పుడూ ఆనందాన్ని పొందడమే జీవిత లక్ష్యం అని చెప్తారు. కాబట్టి, మనకు దీర్ఘకాలిక ఆనందాన్ని ఇచ్చేది ఏమిటో మనం తెలుసుకోవాలి. ఆనందం లేదా సరదా నుంచి ఆనందాన్ని వేరు చెయ్యాలి. అన్ని సమయాలలో ఆనందం మరియు సరదాను వెతకడం, తర్వాత మంచి సినిమాను తెలుసుకుని వెళ్లడం, లేదా తర్వాత వినడానికి పాట వెతుక్కోవడం, ఇవన్నీ నిజంగా సంతృప్తిని ఇస్తాయా? ఆనందం అంటే నిజంగా సుఖం, వినోదం లేదా ఎంటర్టైన్మెంట్ కాదు, కదా?

ఆనందం అనేది మనస్సు యొక్క స్థితి, మనం దానిని అనుభవించినప్పుడు, అది పోకూడదని మనం అనుకుంటాము. అది అలాగే ఉండాలని కోరుకుంటాము. ఇది మనం అనుభవిస్తున్న ఏ ఇంద్రియ వస్తువుపై ఆధారపడి ఉండదు. మనం కొంత వినోదం పొంది సంతోషంగా ఉండవచ్చు, లేదా మనం వెళ్లి పూర్తిగా దయనీయంగా ఉండవచ్చు; ఆనందం వినోదంపై ఆధారపడి ఉండదు, కదా? ఉదాహరణకు, మిగతా వ్యక్తులు తమకు సరదాగా అనిపించే పనిని చెయ్యవచ్చు, కానీ మనం అది చూసి తెలివితక్కువ పని అని అనుకుంటాము.

మనం ఆనందం కోసం వెతుకుతున్నప్పుడు, మనం ఎంతో ప్రాథమికమైన, మరింత స్థిరమైన దాని కోసం వెతుకుతున్నాము, ఇది అంతర్లీన అనుభూతిగా మనం అన్ని సమయాలలో కలిగి ఉంటాము. అత్యంత ప్రాథమిక స్థాయిలో, ఆ ఆనందం సంబంధాల యొక్క భావన నుంచి వస్తుంది - ఇతరులతో అనుబంధం; అన్నింటికంటే, మనమందరం సామాజిక జంతువులం. ఇతరులతో ఈ లోతైన సంబంధాన్ని మనం అనుభవించినప్పుడు, అది మనకు సొంత-విలువ మరియు అర్ధం యొక్క అనుభూతిని ఇస్తుంది. దయచేసి దీని గురించి ఆలోచించండి మరియు ఆనందాన్ని కేవలం సుఖం మరియు వినోదం నుంచి వేరు చెయ్యడానికి ప్రయత్నించండి.

[ధ్యానం]

మనం ఇక్కడ వేరు చెయ్యడానికి ప్రయత్నించేది ఏమిటంటే: మనం ఏదైనా పార్టీకి వెళ్ళినప్పుడు, లేదా మంచి సినిమా చూసినప్పుడు లేదా మంచి పాట విన్నప్పుడు మనకు ఏ అనుభూతి ఉంటుంది అనేది - వేరొకరితో, ఇతరులతో మనకు సన్నిహిత సంబంధం ఉన్నప్పుడు మనకు ఉన్న అనుభూతితో దానిని పోల్చండి. ఏది ఎక్కువ సంతృప్తికరంగా ఉంటుంది? ఏ అనుభూతి ఎక్కువసేపు ఉంటుంది? మన జీవితంతో వ్యవహరించడానికి ఏ అనుభూతి మనకు ఎక్కువ బలాన్ని ఇస్తుంది? అని. ఇందులో చాలా తేడా ఉంటుంది, కదా? మంచి సినిమాకు వెళ్లడం లేదా మనకు ఇష్టమైన పాట వినడం మరియు ప్రియమైన వ్యక్తితో కనెక్ట్ అవ్వడం మధ్య, కదా?

ఇతరులతో ఈ అనుబంధానాన్ని అనుభూతి చెందడానికి వ్యతిరేకమైనది ఏమిటి? ఇది సొంతగా-నిమగ్నమై ఉండటం, మన గురించి మాత్రమే ఆలోచించడం. అప్పుడు ఏమి జరుగుతుంది? మనం చాలా సంకుచిత మనస్తత్వం కలిగి ఉంటాము. మనం ప్రాథమికంగా ఇతరుల నుంచి మనల్ని దూరం చేసుకుంటాము; దీని ఫలితం ఏమిటి? మనం ఒంటరిగా ఉండిపోతాము. మరియు అది చాలా దుఃఖకరమైన మానసిక స్థితి, కదా? మన గురించి మనం ఎంత ఎక్కువగా ఆలోచిస్తున్నామో, అంత ఎక్కువగా మనం మన స్వంత బాధలలో చిక్కుకుపోతాము. మన హృదయాలు ఇతరుల కోసం తెరిచి ఉన్నప్పుడు, మనం సంతోషంగా ఉంటాము.

నిజానికి పూర్తి లక్ష్యం మన కోసం మాత్రమే ఆనందాన్ని పొందడం కాదు, ఇతరులకు ఆనందాన్ని పంచడం. ఇది మన హృదయాలకు కొంత ఆనందాన్ని తెస్తుంది, కదా? ఒక బై ప్రోడక్ట్ లాంటిది. మనకు ఒక చిన్న పిల్లవాడు ఉంటే వాడికి నిజంగా ఆనందించే తెచ్చిపెట్టే ఇచ్చినప్పుడు, మనం కూడా ఆనందంగా ఉంటాము, కదా? లేదా మనం వేరొకరి కోసం ఏదైనా మంచి చేసినప్పుడు, అది కూడా మనకు మంచి అనుభూతిని కలిగిస్తుంది.

ఈ భావన ఇతరుల పట్ల శ్రద్ధ వహించే భావన, మరియు ఆనందం నుంచి వస్తుంది. ఇతరులను జాగ్రత్తగా చూసుకోవడం, మంచి పనులు చెయ్యడం, ఎవరికైనా భోజనం చేసిపెట్టడం మరియు చిరునవ్వు ఇవ్వడం కూడా మనకు మంచి అనుభూతిని కలిగిస్తుంది. మనం వేరొకరికి కొంచెం ఆనందాన్ని ఇవ్వగలిగినప్పుడు, అది వీధిలో ఉన్న ఒక బిచ్చగాడికి కొన్ని కాయిన్ల లాంటివి అయినప్పటికీ, అది మనకు సొంత-విలువ యొక్క అనుభూతిని ఇస్తుంది, ఇది చాలా చిన్న తేడా అయినప్పటికీ, మనం ఎవరికైనా మార్పు తీసుకురాగలము. ఈ చిన్న దయ పనులు ఇతరుల పట్ల ఆందోళన, స్నేహాలు మరియు అనుసంధాన భావాన్ని పెంపొందించడానికి సహాయపడతాయి.

అనుసంధానం, సొంత-విలువ యొక్క భావనను పొందడం - ఎవరికైనా సహాయం చెయ్యడానికి, వారికి కొంచెం ఆనందాన్ని తీసుకురావడానికి మనం చాలా చిన్న పనులు కూడా చెయ్యగలము - ఇది మనకు భావోద్వేగ సపోర్ట్ ఇస్తుంది, మన గురించి మంచి అనుభూతిని కలిగిస్తుంది. ఇది చాలా ప్రాథమిక స్థాయి ఆనందాన్ని నిర్మిస్తుంది - నాటకీయ ఆనందం కాకుండా ఇది చాలా స్థిరమైనది. "భావోద్వేగ సపోర్ట్" దానిని వివరించడానికి మంచి మార్గం అని నేను అనుకుంటున్నాను. ఇది ఆలోచించాల్సిన విషయం. ఇది మన స్వంత అనుభవం నుంచి మరియు తార్కిక ఆలోచనా విధానం నుండి కూడా అర్ధవంతమైనదేనా? ఇది అర్ధవంతంగా ఉంటే, ఇది మనకు కావలసిందా కాదా అని మనం అడుగుతాము. అవును అయితే, మనం మనల్ని మనం శిక్షణ చేసుకున్నప్పుడు - ధ్యానంలో మనం అదే చేస్తాము - మనం కొత్త ఆలోచనా విధానాన్ని నిర్మిస్తాము మరియు దాన్ని బలోపేతం చేస్తాము; అవి, ఇతరుల పట్ల శ్రద్ధ వహించడం ద్వారా వారితో ఈ ప్రాథమిక సంబంధాన్ని పొందడం, మరియు దయకు సంబంధించి చిన్న పనులు చెయ్యడం కూడా నిజంగా ప్రయోజనకరంగా ఉంటాయి మరియు విలువైనది.

దయకు సంబంధించి చిన్న పనులు స్నేహాన్ని అందిస్తాయి మరియు స్నేహం భావోద్వేగ సపోర్ట్ ని తెస్తుంది. ఇతరులతో స్వార్థపూరితంగా వ్యవహరించడం మనల్ని వారి నుంచి దూరం చేస్తుంది; వారు ఖచ్చితంగా మనతో ఉండటానికి ఇష్టపడరు, మరియు మనం పూర్తిగా ఒంటరిగా మిగిలిపోతాము. దయచేసి ఆ సందర్భం గురించి ఆలోచించండి - ఈ ప్రయత్నం విలువైనదా మరియు ఈ సపోర్ట్ భావన మనం సాధించాలనుకుంటున్నామా లేదా అని. మరియు మనకు ఇప్పటికే కొంత వరకు అనుభూతి ఉంటే, అది మనం ఇంకా అభివృద్ధి చెయ్యాలనుకుంటున్నామా లేదా అని. 

మొత్తం ఫేస్ బుక్ దృగ్విషయాన్ని పరిశీలించడం చాలా ఆసక్తికరంగా ఉందని నేను అనుకుంటున్నాను. మీలో ఎంతమంది ఫేస్ బుక్ లో ఉన్నారో నాకు తెలియదు, కానీ దానిలో ఉన్న చాలా మంది వ్యక్తులు మనకు తెలుసు అని నేను ఖచ్చితంగా అనుకుంటున్నాను. సంభవించే అతిపెద్ద దృగ్విషయాలలో ఒకటి విషయాలను పోస్ట్ చెయ్యడం మరియు మనకు ఎన్ని లైక్ లు వస్తాయో చూడటానికి వెయిట్ చెయ్యడం. దాని వెనుక ఏముంది? ఈ లైక్స్ మనకు ఎందుకు కావాలి?

మనం ఇతరులతో కనెక్ట్ అవుతాము అని నేను అనుకుంటున్నాను. ఇది సోషల్ మీడియా యొక్క పూర్తి ఆలోచన, కదా? కానీ ఫేస్ బుక్ లో పిల్లి లేదా అలాంటిదేదో పోస్ట్ చెయ్యడం మరియు లైక్ లను పొందాలనుకోవడం, ఈ "లైక్" నుంచి ప్రయోజనం పొందబోతున్నట్లు మనం నిజానికి ఎవరు ఆలోచిస్తున్నాము? ఇది మనమేనా, లేదా మిగతా వాళ్ళా? దాని గురించి మనం ఎందుకు ఆందోళన చెందుతున్నాము? మనకు ఎన్ని లైక్ లు వస్తాయి అనే దాని గురించి మనం నిజంగా ఎందుకు ఆందోళన చెందుతున్నాము? మరియు మనం చాలా పొందకపోతే, మనం నిజంగా నిరాశ చెందాము, కదా? మనం అసంతృప్తిగా ఉన్నాము. మరియు ఆ ఆందోళన మనకు ఉంది - ప్రతి కొన్ని నిమిషాలకు ఎక్కువ లైక్ లు ఉన్నాయో లేదో చూడటానికి మనం మన ఫోన్ ను మళ్లీ చెక్ చెయ్యాలి. ఇది నిజంగా మనల్ని ఇతర వ్యక్తులతో కనెక్ట్ చెయ్యదు. మా పిల్లి బొమ్మ కారణంగా ఎంతమంది మమ్మల్ని ఇష్టపడతారనేది ప్రధాన సమస్య. వారికి సంతోషం కలిగించేది ఏదైనా చెయ్యడం గురించి మనం నిజంగా ఆందోళన చెందుతున్నామా?

[ధ్యానం]

మనం ఈ పోస్ట్ లను ఎందుకు పోస్ట్ చేస్తున్నామో ఎనలైజ్ చెయ్యడం ఒక ఆసక్తికరమైన ఆలోచన. ఇది రివీల్ చేస్తుందని నేను అనుకునేది ఏమిటంటే, ఈ ప్రవర్తన అంతర్లీనంగా ఇతరులతో కనెక్ట్ అవ్వడానికి బలమైన డ్రైవ్ అవుతుంది; అందుకే మనం సోషల్ మీడియాలో ఉన్నాం. ఏదేమైనా, ఏదో ఒక విధంగా, మనల్ని సంతృప్తికరమైన మార్గంలో ఇతరులతో కనెక్ట్ చెయ్యడం నిజంగా పని చెయ్యదు, ఎందుకంటే నిజంగా, మన ప్రధాన ఆందోళన మనల్ని ఎంత మంది ఇష్టపడతారు.

మన సొంత-కేంద్రీకృతంగా ఉండటం, మన గురించి మాత్రమే ఆలోచించడం, ఇతరులతో నిజంగా కనెక్ట్ అయ్యే మన సామర్థ్యాన్ని దెబ్బతీస్తుంది, కదా? దీని గురించి ఒక్క క్షణం ఆలోచించండి, ప్రత్యేకించి మీకు ఈ ఫేస్ బుక్ అనుభవం ఉన్నప్పుడు లేదా మీరు ఉపయోగిస్తున్న ఏదైనా సోషల్ మీడియా ఉన్నప్పుడు. దీనిని ఉపయోగించడానికి మీ ఉద్దేశ్యం ఏమిటి? ఇతరులతో కనెక్ట్ అవ్వాలనే ఆ ఉద్దేశ్యాన్ని నెరవేర్చడంలో ఇది ఎంత విజయవంతమైంది? ఇది పని చెయ్యకపోతే, అది ఎందుకు పనిచెయ్యడం లేదు? మనకు ఎన్ని లైక్ లు వస్తాయి అనే దాని గురించి మనం ఎందుకు ఆందోళన చెందుతాము? ప్రతి ఐదు నిమిషాలకు ఒకసారి మన ఫోన్ లను ఎందుకు చెక్ చేసుకుంటాము?

మనం నిజంగా ఇతరులతో సంబంధం యొక్క భావనను కోరుకుంటే - నిజమైన కనెక్షన్, అసంతృప్తికరమైన విషయం మాత్రమే కాదు - అలాగే కొంత భావోద్వేగ సపోర్ట్ మరియు ఆనందాన్ని పొందడం, దానిని ఎలా సాధించాలో అనే ప్రశ్న ఉంటుంది. ఇతరుల గురించి ఆలోచించడానికి మన మనస్సులు మరియు హృదయాలను తెరవాలి మరియు నిజానికి వారి ఆనందం మరియు సంక్షేమం పట్ల శ్రద్ధ వహించాలి, వారు మనల్ని ఇష్టపడటానికి మాత్రమే కాకుండా. ఇలా చెయ్యడానికి, మనం మనపై పని చేసుకోవాలి. మన సొంత-నిమగ్నత మరియు మన సొంత-ఆదరణను మనం అధిగమించాలి. ఇక్కడ గమ్మత్తైన విషయం ఏమిటంటే, నా ఉద్దేశ్యం మీకు తెలిస్తే, మన సొంత-ముందడుగును అధిగమించడానికి సొంత-ముందడుగుతో పని చెయ్యకుండా ఉండటానికి ఒక మార్గాన్ని కనిపెట్టడం.

"ఓహ్ నేను చాలా చెడ్డవాడిని, నేను నాపై పని చెయ్యాలి" మరియు మొదలైనవి, "ఎందుకంటే నేను చాలా స్వార్థపరుడిని," కానీ, ఇప్పటికీ, మనం అస్సలు ఓపెన్ అవ్వడం లేదు. ఇతరులకు ప్రాథమిక బహిరంగతను పెంపొందించడంపై మనం కృషి చెయ్యాలి. మనం అత్యంత ప్రాథమిక స్థాయిలో మాట్లాడితే, మన జీవితంలో చాలా ప్రయోజనకరంగా ఉండే మార్గం ఇదే. ఇది మన జీవితాలకు కొంత అర్థాన్ని ఇస్తుంది. ఇతరులతో ఎంతో ఓపెన్ గా ఉండటం మరియు మన సొంతగా-విధించిన ఒంటరితనాన్ని అధిగమించడం - మన సొంత-ముందడుగు కారణంగా - మన జీవితాలకు కొంత అర్థాన్ని ఇస్తుంది; ఇది కొంత భావోద్వేగ సపోర్ట్ మరియు ప్రాథమిక ఆనందాన్ని అందిస్తుంది. మొత్తంమీద, ఆశ్రయం అంటే ఇదే - మన జీవితంలో సురక్షితమైన మరియు సానుకూల మార్గాన్ని అనుసరించడం, ప్రాథమికంగా ఇతరులకు ఎక్కువ ప్రయోజనం చేకూర్చడం ద్వారా మనకు సంతోషకరమైన, మరింత అర్థవంతమైన జీవితాన్ని తీసుకురావడం మరియు దీన్ని చెయ్యడానికి ప్రయత్నించడానికి మనపై మనం పనిచేసుకోవడం.

బుద్ధులు మరియు గొప్ప గురువులు ఈ పనిని ఎలా చెయ్యాలో తెలుసుకున్నారు మరియు మనకు నేర్పించారు - ఈ అనుసంధానత మనల్ని మనం సాధించగలిగే విషయం మరియు ఇది మనం చెయ్యగల విషయం అని అర్థం చేసుకోవడం ఆధారంగా వాళ్ళు మార్గం చూపించారు - ఇది అసాధ్యం కాదు. దాన్ని సాధించడానికి మనకు బలమైన ప్రేరణ అవసరం, ఇది మనపై మనం పని చేసుకోవడానికి మరియు సరైన పద్ధతులను అనుసరించడానికి మనకు శక్తిని ఇస్తుంది. దాని గురించి ఆలోచించండి.

[ధ్యానం]

ప్రాథమికంగా, ఆశ్రయం అంటే ఇబ్బందులను నివారించడానికి మనకు సహాయపడే దిశలో వెళ్లడం. అందుకే బౌద్ధమతంలో దీనికి ఇంత ప్రాథమిక పాత్ర ఉంది. మన జీవితం ఎక్కడికీ వెళ్ళకుండా, ప్రతికూల మార్గంలో వెళ్ళడానికి బదులుగా, అది సానుకూల మార్గంలో వెళ్ళడానికి మనం కష్టపడుతున్నాము. ఇది మన జీవితానికి ఒక అర్థాన్ని, ప్రయోజనాన్ని ఇస్తుంది. ఆ మార్గంలో మనం ఎంత ఎక్కువ పని చేస్తే, ఇతరులతో మనం అంతగా కనెక్ట్ అవుతాము; ఆశ్రయం మనకు భావోద్వేగ సపోర్ట్ ను ఇస్తుంది, ఇది ఈ మార్గంలో ఇంతకు ముందు వెళ్ళిన వారి నుంచి మరియు ఇతరులతో కనెక్ట్ అవ్వడం నుంచి మనం పొందుతాము. ఈ సపోర్ట్ లేకుండా, మనం చేసే ఏదైనా అధునాతన పద్ధతుల నుంచి ఎప్పుడూ ఏదో మిస్ అవుతూ ఉంటుంది. ఆశ్రయం పూర్తి బౌద్ధ మార్గంలో మనకు బలం, ఆధారం మరియు స్థిరత్వాన్ని ఇస్తుంది. దాని గురించి ఆలోచించండి.

[ధ్యానం]

మనం ఆశ్రయాన్ని అధ్యయనం చేసినప్పుడు, బుద్ధుని శరీరం యొక్క 32 ప్రధాన సంకేతాలు, ప్రసంగం యొక్క 64 లక్షణాలు మరియు బుద్ధుని మనస్సు యొక్క లక్షణాల యొక్క అపారమైన లిస్ట్ ని మనం చూడవచ్చు. మనం ధర్మం యొక్క అన్ని లక్షణాలను, సంఘం యొక్క అన్ని లక్షణాలను నేర్చుకోవచ్చు మరియు మనం ఎప్పటికీ "నేను బుద్ధుడు, ధర్మం మరియు సంఘాన్ని ఆశ్రయిస్తున్నాను" అని చదవవచ్చు మరియు ఒకేసారి లక్ష సాష్టాంగ నమస్కారాలు చెయ్యవచ్చు. చివరికి, ఇది మన జీవితంలో గణనీయమైన తేడాను తీసుకురాదు. ఇది కొంత ప్రభావాన్ని కలిగి ఉంది, నిజానికి - క్రమశిక్షణను తీస్తుంది. ఏదేమైనా, ఆశ్రయం యొక్క ప్రాథమిక ఆలోచనను అర్థం చేసుకోకుండా మరియు అది మన జీవితానికి ఏమి తీసుకొస్తుందో తెలుసుకోకుండా, దానికి ఏ ప్రాముఖ్యత ఉందో చూడటం కష్టం. చివరికి, ఇది అసంబద్ధంగా అనిపిస్తుంది.

ఆశ్రయం అంటే ఏమిటో మనం అర్థం చేసుకున్న తర్వాత, అంటే దాని ఉద్దేశ్యం, విధులు మరియు ప్రయోజనాలు తెలుసుకుని మనం బుద్ధుని యొక్క ఈ లక్షణాలన్నింటినీ పూర్తిగా భిన్నమైన కళ్ళతో చూడగలుగుతాము. ఉదాహరణకు, బుద్ధుని యొక్క ఈ 32 ప్రధాన లక్షణాలు, మరియు ఈ 80 చిన్న లక్షణాలు, అవన్నీ దేని గురించి ఉంటాయి? మన భుజాల వరకు వెళ్ళే చెవిపోగులను కలిగి ఉండాలని మనం నిజంగా లక్ష్యంగా పెట్టుకున్నామా? అది నిజంగా మన జీవితానికి అర్థం మరియు ప్రాముఖ్యతను ఇస్తుందా? నిజంగా కాదు. స్పష్టంగా, మనం మన చెవిలో ఒక డిస్క్ ఉంచి మన భుజాల వరకు విస్తరించవచ్చు, కానీ అప్పుడు ఏమవుతుంది? మనం గ్రహించడం ప్రారంభించేది ఏమిటంటే, ఇది ఒక అద్భుతమైన విషయం, బుద్ధుడి చిత్రం నిజానికి ఒక ఇన్ఫోగ్రాఫిక్.

ఇన్ఫోగ్రాఫిక్ అనేది ఒక రకమైన చిత్రం, దానిలోని అన్ని వివిధ ముక్కలు మీకు సమాచారాన్ని ఇస్తాయి. బుద్ధుని ఈ వివిధ గుర్తులు, బుద్ధుని భౌతిక గుర్తులను మనం అధ్యయనం చేసినప్పుడు, వాటిలో ప్రతి ఒక్కటి ఒక కారణంతో ఉంటుంది. వాటిని ఇలా కూడా పిలుస్తారు: సూచనాత్మక లక్షణాలు అని. ఇవి వాటి కారణాన్ని సూచిస్తాయి - ఇది అక్షరాలా అనువాదం. బుద్ధుని చెవులు ఎంత పొడవుగా ఉన్నాయనే దానిపై దృష్టి పెట్టే బదులు, అది ఏమి సూచిస్తుందో చూడటంపై మనం దృష్టి పెడతాము; ఇది దీనికి కారణం యొక్క ప్రాతినిధ్యాన్ని ఇస్తుంది. బుద్ధుడు కావాలంటే బుద్ధుడు ఏం చెయ్యాలి? ఈ పొడవైన చెవి కమ్మ దాని యొక్క ఇన్ఫోగ్రాఫిక్ ప్రాతినిధ్యం.

తాంత్రిక దేవతలు ఇన్ఫోగ్రాఫిక్స్ కూడా. ఆరు భుజాలు ఆరు పారామితాలను సూచిస్తాయి, చెన్రేజిగ్ యొక్క నాలుగు భుజాలు నాలుగు కొలవలేని వైఖరులు. అవన్నీ ఇన్ఫోగ్రాఫిక్ ప్రాతినిధ్యాలు. ఇది ప్రాతినిధ్యం వహించే అన్ని విషయాలను దృష్టిలో ఉంచుకునే మార్గంగా మనం ఇన్ఫోగ్రాఫిక్ పై దృష్టి పెడతాము. బుద్ధునితో, అలా మారడానికి కారణాలు ఏమిటి అనే దానిపై దృష్టి పెట్టాల్సిన ప్రధాన విషయాలు. ఈ 32 మరియు 80 లక్షణాలు బుద్ధుడు చేసే పనుల యొక్క భారీ, నమ్మశక్యం కాని లిస్ట్ ని సూచిస్తాయి, ఇతరులతో ఈ అనుబంధాన్ని అనుభూతి చెందడానికి, సొంత-ఆశ్రయాన్ని అధిగమించడానికి మరియు ఇతరులకు ఆనందాన్ని తీసుకురావడానికి. ఇది అన్ని మార్గాల యొక్క నమ్మశక్యం కాని లిస్ట్, ఇది బుద్ధుడిగా మారుతుంది. ప్రాథమికంగా, ఇది మనం ఎక్కడికి వెళ్లాలనుకుంటున్నామో సూచిస్తుంది.

అప్పుడు, రెండున్నర వేల సంవత్సరాల క్రితం ఇన్ఫోగ్రాఫిక్స్ తో వచ్చిన బౌద్ధమతం ఎంత అధునాతనమైనదో మనం అభినందించడం ప్రారంభిస్తాము.

ఆశ్రయం గురించి ఈ వివరాలన్నీ మనం నేర్చుకోవచ్చు; మనం అధ్యయనం చెయ్యవచ్చు, లిస్ట్ లను గుర్తుంచుకోవచ్చు మరియు మొదలైనవి. ఏదేమైనా, "ఆశ్రయం అంటే ఏమిటి?" అనే సమాధానాలను మనం అర్థం చేసుకుంటే మాత్రమే అవి నిజంగా అర్థాన్ని పొందుతాయి. "దాని ఉద్దేశ్యం ఏమిటి, ఇది ఎలా పనిచేస్తుంది మరియు ఇది నా జీవితంలో ఎలా మార్పు తెస్తుంది?"

దీన్ని జీర్ణించుకోవడానికి ఒక క్షణం తీసుకోండి, ఆ తర్వాత మనకు కొన్ని ప్రశ్నలు ఉండవచ్చు. రేపు, ఈ మార్గంలో వెళ్ళకుండా మనల్ని ఆపే విషయాలను మరియు మనం ఏమి పని చెయ్యాలో చూడటం ప్రారంభిస్తాము. ఎందుకంటే మన జీవితంలో ఈ దిశను ఉంచకుండా ఏది అడ్డుకుంటుందో మనం అర్థం చేసుకున్నప్పుడు, దీనిని అధిగమించాలనుకునే ప్రేరణను మనం పొందవచ్చు మరియు చివరికి ఆ మార్గం మనకు అందించే ప్రయోజనాలను పొందవచ్చు.

ద్విదిశాత్మక ప్రేరణ ఉంది: "ఇది ఈ అనుసంధానతను అనుభూతి చెందకుండా మరియు జీవితంలో ఆనందాన్ని పొందకుండా నన్ను నిరోధిస్తుంది," మరియు "నేను సాధించాలనుకుంటున్నది ఇదే. నేను దీన్ని నివారించాలనుకుంటున్నాను మరియు దానిని పొందాలనుకుంటున్నాను." అప్పుడు, భయం, విశ్వాసం మరియు కరుణ లాంటివి మన జీవితంలో ఆ మార్గాన్ని ఉంచడానికి మనం అనుభూతి చెందాల్సిన భావోద్వేగాల లిస్ట్ ఉంది. ఆశ్రయానికి కొంత అర్థం ఉండాలి, "సరే, నేను నరకానికి వెళ్లడానికి భయపడుతున్నాను, కాబట్టి బుద్ధుడు నన్ను రక్షించండి." ఇది చాలా అధునాతనమైనది మరియు నమ్మశక్యం కాని ఆచరణాత్మకమైనది. మనం ఇతర జీవితాలను, భవిష్యత్తు పునర్జన్మలను నమ్మినా, అది అంతగా అవసరం ఉండదు. ఆశ్రయం చాలా సహాయకారిగా ఉంటుంది. బౌద్ధమతాన్ని అధ్యయనం చేస్తున్నప్పుడల్లా, లోతుగా చూడండి. "ఇది నిజానికి జీవితానికి, నా దైనందిన జీవితానికి ఎలా వర్తిస్తుంది?" అని. ఆ అర్థాన్ని, ఆ ఔచిత్యాన్ని మనం కనిపెట్టినప్పుడు, మనం మన హృదయాన్ని అక్కడ ఉంచుతాము. లేకపోతే, ఇది కేవలం ఒక అభిరుచిలా ఉండిపోతుంది; కేవలం సరదాగా లేదా మళ్లింపు లాగా, "ఎంత ఆసక్తికరంగా ఉంది" అని ఆలోచిస్తూ, అంతకు మించి ఏమీ లేదు అనిపిస్తుంది. లేదా బహుశా "ఎంత బోరింగ్" అనుకుని మనం దానిని వదులుకుంటాము. ఇవన్నీ ఒక్క క్షణం జీర్ణించుకోండి. ముఖ్యంగా, ఈ వీకెండ్ సెమినార్ లో మనం ఎక్కడికి వెళుతున్నామో ఇది ప్రివ్యూ. అయితే, నేను మీకు లిస్ట్ లు ఇవ్వడం లేదు. మీరు నా వెబ్ సైట్ లో లేదా మిగతా ప్రదేశాలలో లిస్ట్ లను చదవవచ్చు.

[ధ్యానం]

అత్యున్నత సామర్థ్యాలు లేదా శక్తి ఉన్న వ్యక్తి వైపు నుంచి ఆశ్రయం పొందటానికి గల కారణాన్ని మీరు వివరిస్తున్నారు. లామ్-రిమ్ యొక్క మొదటి వాల్యూమ్ లో, ఇది అత్యల్ప-స్థాయి ప్రేరేపిత వ్యక్తి లేదా మధ్య-స్థాయి ప్రేరేపిత వ్యక్తికి భయం అని వివరించబడింది. మొదటి సందర్భంలో, మంచి పునర్జన్మలు లేవనే భయంగా, రెండవ సందర్భంలో సంసారం యొక్క భయంగా. కాబట్టి, ఈ రెండూ చివరిది కంటే తక్కువ ప్రాముఖ్యత మరియు తక్కువ అర్థవంతమైనవి అని అర్థమా?

లేదు, అవన్నీ అర్థవంతమైనవి, అన్ని స్థాయిల ప్రేరణలో. ఈ వీకెండ్ మొత్తంలో భయం అంటే ఏమిటో మనం తెలుసుకుందాము, కానీ అవన్నీ మనకు అవసరం. కరుణ అనేది పూర్తి బౌద్ధ మార్గం, ఇది ప్రేరణ, కరుణ మరియు సంతోషంగా ఉండాలనే కోరిక యొక్క అన్ని స్థాయిలకు అంతర్లీనంగా ఉంటుంది. ఇంకా వివరాల్లోకి వెళ్లకుండా, ప్రారంభ స్థాయిలో, మనం విఘాతం కలిగించే ప్రవర్తనను నివారించాలనుకుంటున్నాము ఎందుకంటే ఇది అధ్వాన్నమైన పునర్జన్మలకు దారితీస్తుంది, అంటే మనం ఇతరులకు హాని చెయ్యకుండా ఉండాలి, కాబట్టి మనం ఇతరుల గురించి ఆందోళన చెందుతాము.

మధ్యంతర పరిధిలో, మనం అనియంత్రితంగా పునరావృతమయ్యే పునర్జన్మ - సంసారాన్ని అధిగమించాలనుకుంటున్నాము. మనల్ని బాధపెట్టే భావోద్వేగాలు - కోపం, అనుబంధం మొదలైనవి వాటిని నిరోధించేది ఏమిటి. మన కోపం లేదా అనుబంధం ద్వారా ఇతరులను బాధపెట్టకుండా ఉండటానికి, ఈ భావోద్వేగాలను అధిగమించడానికి మనం పని చేస్తాము. కొన్నిసార్లు మనకు ఇతరుల పట్ల కోపం ఉంటుంది లేదా ఇతరుల పట్ల మనకు కోరిక ఉంటుంది. ప్రాథమికంగా ఈ మధ్యంతర పరిధి అయిన థెరవాడ మార్గాన్ని పరిశీలిస్తే, ప్రేమ, కరుణ, ఆనందం మరియు సమానత్వం అనే నాలుగు అపారమైన అంశాలకు భారీ ప్రాధాన్యత ఉంది. మనల్ని ఇబ్బందిపెట్టే భావోద్వేగాలను అధిగమించడానికి ఇది ఉంది. అధునాతన పరిధి స్పష్టంగా ఇతరుల పట్ల ప్రేమపూర్వక కరుణ, వారికి ప్రయోజనం చేకూర్చగలగడం. మొదటి రెండు స్థాయిలు మన కోపం యొక్క పనుల ద్వారా ఇతరులను బాధపెట్టకుండా ఉండటం, మరియు మూడవ స్థాయి వాస్తవానికి ఇతరులకు సహాయం చెయ్యడం ఉంటాయి. కాబట్టి, ఈ పూర్తి మార్గంలో కరుణ ఉంటుంది. ఇది నొక్కి చెప్పడం చాలా ముఖ్యం అని నేను అనుకుంటున్నాను.

మీరు ఇతరులతో ఈ సంబంధాన్ని ఏర్పరచుకోవడం గురించి మాట్లాడుతున్నప్పుడు, మనం ఈ మార్గంలో వెళుతున్నప్పుడు, మనం భయం మరియు కరుణ లాంటి భావాలను అనుభవిస్తున్నామని మీరు మాకు చెప్పారు. కరుణ మరియు భయాన్ని ఒకేసారి అనుభవించడం కుదురుతుందా?

అవును కుదురుతుంది. మనం ఈ వీకెండ్ లో దీని గురించి ఇంకా చర్చిస్తాము. ప్రస్తుతానికి, మన జీవితంలో ఈ మార్గాన్ని ఉంచడానికి మనకు మూడు ప్రాథమిక కారణాలు ఉన్నాయని నేను చెబుతాను. మనం వాటిని నివారించాలనుకుంటున్నాము - కాబట్టి అది భయంపై ఆధారపడి ఉంటుంది, కానీ సానుకూల కోణంలో - ఇతరులను బాధపెట్టడం, కోపంగా ఉండటం లేదా వారిని విస్మరించడం ద్వారా ఇతరులను బాధపెట్టకుండా మరియు మన సొంత అసంతృప్తిని కలిగించకుండా ఉండాలనుకుంటున్నాము. కరుణ అనేది ఇతరులు బాధల నుంచి విముక్తి పొందాలనే కోరిక. కాబట్టి, వారు బాధల నుంచి విముక్తి పొందాలని మనం కోరుకుంటున్నాము మరియు ఇతరులను బాధపెట్టడానికి మనం ఇష్టపడము - మనం భయపడేది అదే. ఇది చాలా చక్కగా కలిసి వెళుతుంది. మనం చాలా జాగ్రత్తగా ఉంటాము ఎందుకంటే మనం ఇతరులను బాధపెట్టడానికి ఇష్టపడము, వాళ్లు బాధపడటం మనకు ఇష్టం లేదు. చివరిగా, ఇతరులకు హాని కలిగించే ఫలితంగా తలెత్తే సమస్యను సృష్టించకుండా ఉండటానికి ఒక మార్గం ఉందనే విశ్వాసం ఉంది. ఈ మూడూ కలిసి వెళతాయి, మూడు ప్రేరణలు: భయం, విశ్వాసం మరియు కరుణ.

మనం నిజంగా ధర్మాన్ని ఆశ్రయిస్తే, బౌద్ధ బోధనలు అర్థవంతంగా ఉన్నాయనే నమ్మకం మనకు ఉంటుంది. ఏదేమైనా, ఇది ఒక ఊహ - బోధనలు అర్ధవంతంగా ఉన్నాయని మనం అనుకుంటున్నాము. కొన్ని బోధనలు అర్ధంలేనివి అని భావించడం ద్వారా మనం ప్రారంభిస్తే, అది అర్ధం కాదు; మనం వాటిని ఎప్పటికీ గుర్తించలేము. కాబట్టి, అవి అర్ధవంతంగా ఉన్నాయని మనం అనుకుంటాము, ఆపై మనం బోధనలను గుర్తించడానికి ప్రయత్నిస్తాము. నిజానికి ధర్మంలో ఆశ్రయం పొందడం యొక్క ముఖ్యమైన పర్యవసానం ఇది.

ఈ జీవితంలో మనం ఆశ్రయం పొందుతాము, మరియు ఈ ఆశ్రయం మన మనస్సులో ఏదో ఒక రకంగా ఉంది. మన తర్వాతి జన్మలో ఈ ఆశ్రయం గురించి మనం గుర్తుంచుకుంటామా, లేదా ఈ ఆశ్రయం యొక్క అనుభూతి లేదా తర్వాతి జన్మలో మనం అభివృద్ధి చెయ్యగల ఒక రకమైన ప్రేరణ ఉందా?

సరే, మనలో చాలా మందికి నిన్న మనం ఏమి చేశామో తెలియదు, మన మునుపటి జన్మలలో ఏమి జరిగిందో గుర్తుంచుకోండి. కానీ మనం మాట్లాడుతున్నది ప్రాథమికంగా వైద్య శాస్త్రంలో దీన్ని మనం న్యూరోప్లాస్టిసిటీ అని పిలుస్తాము. కొన్ని అలవాట్ల ఆధారంగా మెదడుకు కొన్ని నాడీ మార్గాలు ఉన్నాయి. ఏదో జరిగిందని చెప్పండి, మనకు కుడి వైపున పక్షవాతం వచ్చిందని అనుకోండి. మన మెదడు ఒక రకంగా తనను తాను మార్చుకోగలదు, అలా మన కుడి చేతితో మనం చేసే పనికి మన ఎడమ చేతిని ఉపయోగించవచ్చు. ఆ కోణంలో మెదడు ప్లాస్టిక్; దానిని మనం మార్చవచ్చు. మనస్సు విషయంలోనూ అదే జరుగుతుంది, మన మానసిక కార్యకలాపం. న్యూరోప్లాస్టిసిటీ మెదడు యొక్క శారీరక స్థాయిని సూచిస్తుంది, కానీ మనం మనస్సు యొక్క అనుభవపూర్వక స్థాయిలో కూడా మాట్లాడవచ్చు.

అదే విధంగా, మనం కొత్త అలవాట్లను పెంచుకోవచ్చు. ఇది శిక్షణకు సంబంధించిన విషయం. బౌద్ధమతంలో, ధోరణులు, సంభావ్యత మరియు అలవాట్లను పెంపొందించే పరంగా మనం దీని గురించి మాట్లాడుతున్నాము. భవిష్యత్ జీవితాల్లో, ఆ ధోరణి యొక్క బలాన్ని బట్టి, మనకున్న ఇతర ధోరణులు మరియు కర్మ సామర్థ్యాలను బట్టి, ఆ ధోరణి ఇంకా ఉంటుంది. సాంకేతికంగా, గ్రంథాలు వాటిని మన మానసిక కొనసాగింపు ఆధారంగా ఆరోపణ దృగ్విషయాలుగా మాట్లాడతాయి - భౌతిక దృగ్విషయం యొక్క రూపాలు లేదా దేని గురించి తెలుసుకోవడానికి మార్గాలు కావు, అవి ఒక కోణంలో, ఒక ప్రాతిపదికన "ముడిపడి ఉంటాయి" మరియు ఆ ప్రాతిపదిక నుంచి విడిగా ఉండలేవు లేదా తెలుసుకోలేవు. వాళ్ళు అపస్మారక స్థితిలో ఉన్నారు, మరియు కొన్ని స్పష్టమైన, స్పృహతో జరుగుతున్న విషయాలకు దారితీసే ధోరణికి పరిస్థితులు ఉండాలి. ఉదాహరణకు, మనకు ఐస్ క్రీంను ఇష్టపడే ధోరణి ఉండవచ్చు, కానీ మనకు ఆకలితో లేకపోతే లేదా అది అందుబాటులో లేకపోతే, అది గుర్తు రాదు. మనం ఆకలితో ఉన్నప్పుడు మాత్రమే ఇది గుర్తొస్తుంది.

మనం బొద్దింకగా లేదా కోడిగా పునర్జన్మ పొందినట్లయితే, బహుశా ఈ సానుకూల దిశలో వెళ్ళే ధోరణి ఉండవచ్చు, అది తలెత్తే పరిస్థితులు లేవు, కానీ ఆ ధోరణి ఉంది. ఈ పరిస్థితి అక్కడ ఉండాలి, విలువైన మానవ పునర్జన్మను తిరిగి పొందడం లాంటిది; అప్పుడు, అది వ్యక్తమవుతుంది. ఆ ధోరణి ఎంత బలంగా ఉందో దానిపై ఆధారపడి ఉంటుంది. మనం మన వ్యతిరేక చేతితో కొన్ని సార్లు మాత్రమే రాయడానికి ప్రయత్నిస్తే, మన ఇంకొక చేతితో రాసే ధోరణి అంతగా బలంగా ఉండదు; మనం నిజంగా చాలా ప్రాక్టీస్ చెయ్యాలి. మన ఆలోచనా విధానం కూడా అంతే. మన ధ్యాన గదిలో కూర్చుని ధ్యానం చెయ్యడం ద్వారా మాత్రమే మనం ఈ ప్రయోజనకరమైన అలవాటును పెంచుకోలేము. మన ధ్యానంలో నిష్క్రియాత్మకంగా కాకుండా, జీవితంలో నిజంగా అప్లై చెయ్యడం ద్వారా మనం దానిని నిర్మించుకుంటామని గ్రహించడం చాలా ముఖ్యం.

ఆనందం యొక్క అనుభూతి ఎప్పుడూ ఇతరులకు సహాయం చెయ్యడం యొక్క బై ప్రోడక్ట్ గా వస్తుందా, లేదా మనం ఇతరులకు మితంగా సహాయం చేసినప్పుడు మనం ఆనందాన్ని పొందగలమా?

ఆనందానికి అనేక స్థాయిల బలం ఉంది. ఇతరుల కోసం ఏదైనా చెయ్యడం వల్ల వాళ్ళు మనల్ని ఇష్టపడతారు, కానీ అది శాశ్వత ఆనందం కాదు ఎందుకంటే మనం ఎప్పుడూ సురక్షితంగా భావించలేము - "బహుశా వాళ్ళు మనల్ని నిజంగా ఇష్టపడరు." ఆనందానికి అనేక వనరులు ఉన్నాయి, అనేక రకాల ఆనందాలు ఉన్నాయి. ఉదాహరణకు, షమత నుంచి మనకు లభించే ఒక రకమైన సంతోషకరమైన, ఉల్లాసకరమైన మానసిక స్థితి ఉంది. ఇతరులకు సహాయం చెయ్యడానికి మనం దానిని వర్తింపజేస్తే తప్ప అది వేరొకరికి సహాయం చెయ్యాల్సిన అవసరం మనకు ఉండదు. నిజం చెప్పాలంటే, ఆనందం చాలా రకాలుగా ఉంది. కానీ, దలైలామా గారు మాట్లాడుతున్న విషయాలు, ఎవరికైనా అందుబాటులో ఉండే ప్రాథమిక స్థాయి. మనం ధ్యానాన్ని అభ్యసిస్తున్నా లేదా మనం బౌద్ధమతాన్ని అనుసరించినా - లౌకిక నైతికత యొక్క ప్రాథమిక మానవ విలువలను అభ్యసించడం ద్వారా ప్రతి ఒక్కరికీ ఇది అందుబాటులో ఉంటుంది.

ఇది పరిశోధించాల్సిన విషయం - ఇతరులకు సహాయం చెయ్యడానికి మనం ఏదైనా చేసినప్పుడు. ఉదాహరణకు, ఎవరైనా అతిగా సహాయకారిగా ఉన్నప్పుడు, అవతలి వ్యక్తికి నిజంగా మన సలహా అవసరం ఉండకపోవచ్చు లేదా నిజంగానే మన సలహా అవసరం ఉండదు, కానీ మనం సహాయం చెయ్యాలనుకుంటున్నాము కాబట్టి మనం ఏమైనప్పటికీ అది చేస్తాము. మరియు వాళ్లేమో "నన్ను ఒంటరిగా వదిలేయండి, నేను నిన్ను అడగలేదు!" అని అంటారు. అదే విధంగా, మనకు వివాహిత కుమార్తె ఉన్నప్పుడు, ఆమె ఇంటిని ఎలా నిర్వహించాలో మరియు ఆమె పిల్లలను ఎలా పెంచాలో మనం ఆమెకు చెబుతాము − అప్పుడు ఆనందానికి మూలం ఎక్కడ ఉంది?

మన ప్రేరణ మనల్ని సంతోషపరుస్తుంది, కానీ మనం దానిని నిజానికి అమలు చేసినప్పుడు, కొన్నిసార్లు అది అవసరమని భావించాలనే కోరికతో కలిసిపోతుంది. మనం సహాయకారిగా ఉండాలనుకుంటున్నాము మరియు ఇతరులు కోరుకున్నదాన్ని కనిపెట్టడానికి మరియు నెరవేర్చడానికి చూడటం లేదు. ఏదేమైనా, ప్రారంభంలో మనం ఏదైనా చెయ్యాలనుకుంటున్నామని సంతోషంగా ఉన్నాము, కాబట్టి అక్కడ ఆనందం స్థాయి ఉంటుంది, కానీ ఇది చాలా చిన్నది, మరియు ఇది మనకు భావోద్వేగ సపోర్ట్ ను ఇవ్వదు. బోధిసత్వ మార్గాన్ని అనుసరించడానికి ప్రయత్నించడం వల్ల కలిగే అతిపెద్ద ప్రమాదాలలో ఇది ఒకటి అని నేను చెప్తాను - మనం సహాయం చెయ్యాలనుకుంటున్నాము, తరచుగా ప్రజలు మన సహాయం కోరుకోని పరిస్థితులలో. మనకు వివక్ష అవగాహన మరియు జ్ఞానం అవసరం - సహాయం ఎప్పుడు చెయ్యాలో తెలుసుకోవడం, మరియు మనం సహాయం చెయ్యాలనుకునే ప్రేరణను ఎప్పుడు పొందాలో తెలుసుకోవడం; ఏదేమైనా, మనం ఏమీ చెప్పాల్సిన అవసరం లేదని మనకు తెలుసు. అయితే, ఇది చాలా కష్టం. సొంత-ఆదరణ కారణంగా మనం మన అవసరం లేని సహాయాన్ని అందిస్తాము - నేను, నేను, నేను, నేను, సహాయం చెయ్యాలనుకుంటున్నాను అని అనుకుంటూ.

సరే, ఆ నోట్ తో ఈరోజుని ముగిద్దాం. నేను నాకే దోషిని, అందుకే నేను నవ్వుతాను. దీన్ని అంకితభావంతో ముగిద్దాం. ఈ చర్చ నుంచి ఏ సానుకూల శక్తి, ఏ అవగాహన వచ్చినా, అది ఎంతో లోతుగా వెళ్లి, ప్రతి ఒక్కరూ తమ సొంత-అభిమానాన్ని అధిగమించడానికి ఒక కారణంగా పనిచేస్తుంది. 'ది సెవెన్ పాయింట్ మైండ్ ట్రైనింగ్' అనే పుస్తకంలో ఈ విషయం చెప్పబడింది. ఒక విషయం మీద నిందలు మోపడం అంటే సొంత-అభిమాన ఆలోచనా విధానం. కాబట్టి, ప్రతి ఒక్కరూ తమ సొంత-అభిమానాన్ని అధిగమించగలగాలి, ఇతరులకు ఓపెన్ అవ్వగలరు మరియు దాని ద్వారా చివరికి అందరి ప్రయోజనం కోసం జ్ఞానోదయాన్ని పొందడానికి జీవితంలో సురక్షితమైన మార్గాన్ని పొందగలరు.