Bodhicitta

Odpowiednio do dwóch prawd zdefiniowanych w doktrynach mahajany, istnieją dwa cele bodhiczitty: konwencjonalny i najgłębszy.

W przyrzeczonym stanie bodhicitty obiecujemy ćwiczyć się w pięciu działaniach, które pomogą nam nigdy nie utracić tego przyrzeczenia.

Wychodząc od równości i potwierdzenia i docenienia miłości matczynej rozwijamy miłość i współczucie wobec wszystkich oraz bodhiczittę jako cel stania się Buddami, by być najlepszą pomocą dla każdego z nich.

Dzięki bodhicitcie dążymy do własnego, indywidualnego przyszłego stanu oświecenia, aby jak najlepiej pomagać innym, a wykorzystując nasze własne pozytywne właściwości – miłość, współczucie, troskę – po drodze przynosimy pożytek i więcej szczęścia sobie i innym.

Zwięzły tekst lam-rim o tym, że wyrzeczenia, bodhićitta i właściwy pogląd na pustkę (pustość) są trzema ścieżkami umysłu, niezbędnymi do osiągnięcia oświecenia w praktyce pojazdu sutry lub tantry.

Spojrzenie na główne punkty na ścieżce niezbędne do rozwinięcia motywacji bodhicitty – motywacji pomagania innym i osiągnięcia oświecenie, aby przynosić im jak najwięcej pożytku.

Rozwój bodhicitty przebiega przez różne etapy prowadzące do pięciu rodzajów treningów, które zapobiegają osłabieniu naszego rozwoju bodhicitty w tym życiu lub w przyszłych żywotach.

Przeczytaj prezentację Tsenszaba Serkonga Rinpocze dotyczącą praktyk i metod równoważenia i wymiany swoich postaw wobec siebie i innych z miłością i współczuciem oraz rozwijania oddanego serca bodhicitty.

Aby osiągnąć oświecenie i nieść dobro wszystkim, potrzebujemy uważać wszystkich za równych i, zamiast hołubić tylko siebie, mieć na uwadze jako podstawowy przedmiot troskę o wszystkich innych.