ກ່ອນທຳສະມາທິ

ທົ່ວທັງວັດທະນະທຳຕ່າງໆ ຂອງເອເຊຍ, ທ່າທີ່ຄົນໃຊ້ສຳລັບການທຳສະມາທິຈະຕ່າງກັນ. ທ່າການທຳສະມາທິຂອງອິນເດຍ/ທິເບດ, ຈີນ/ຍີປຸ່ນ, ແລະ ໄທ ແມ່ນຕ່າງກັນໝົດ, ສະນັ້ນ ເຮົາຈິ່ງເວົ້າບໍ່ໄດ້ວ່າທ່າໃດເປັນອັນທີ່ຖືກ. ຄົນອິນເດຍ ແລະ ທິເບດ ນັ່ງຂັດຕະໝາດ. ສ່ວນຫຼາຍ, ຄົນຍີປຸ່ນ ແລະ ຄົນຈີນ ບາງຄົນນັ່ງພັບຂາໄວ້ກ້ອງກົ້ນ. ຄົນໄທນັ່ງພັບພຽບ. ສຳລັບການຝຶກຕັນຕຣະ, ທີ່ເຮົາຝຶກກັບພະລັງຂອງຮ່າງກາຍ, ທ່ານັ່ງຂັດຕະໝາດດອກບົວເປັນສິ່ງທີ່ຈຳເປັນ, ແຕ່ຄົນສ່ວນຫຼາຍຍັງບໍ່ເຖິງຂັ້ນນັ້ນ. ແຕ່ຖ້າເຮົາຢາກຝຶກປະເພດນີ້ໄດ້, ເພິ່ນແນະນຳວ່າເຮົາຄວນເລີ່ມແຕ່ນ້ອຍ ເພື່ອທີ່ຈະນັ່ງຂັດຕະໝາດດອກບົວໄດ້, ເພາະມັນຍາກຫຼາຍທີ່ຈະເລີ່ມໃຊ້ທ່ານີ້ເມື່ອອາຍຸຫຼາຍແລ້ວ. ສຳລັບຄົນຕາເວັນຕົກ, ຖ້າທ່ານສາມາດນັ່ງໃນທ່າໃດໜຶ່ງແບບວັດທະນະທຳເອເຊຍ, ທ່າໃດກໍໄດ້; ຖ້າບໍ່ໄດ້, ການນັ່ງຢູ່ເທິງຕັ່ງກໍໄດ້. ຈຸດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນວ່າຫຼັງຕ້ອງຊື່. 

ກ່ຽວກັບສາຍຕາ, ການທຳສະມາທິບາງແບບແມ່ນຕ້ອງຫຼັບຕາ, ບາງແບບມືນຕາ, ບາງແບບແນມລົງລຸ່ມ, ບາງແບບແນມຂຶ້ນເທິງ; ຂຶ້ນກັບແບບຂອງການທຳສະມາທິ. ໂດຍທົ່ວໄປ, ແບບທິເບດຈະບໍ່ສົ່ງເສີມການທຳສະມາທິພ້ອມກັບຫຼັບຕາ. ນອກຈາກຄວາມຈິງທີ່ວ່າມັນງ່າຍທີ່ຈະມ້ອຍຫຼັບໄປເມື່ອເຮົາຫຼັບຕາ, ມັນຍັງມັກຈະສ້າງສິ່ງກິດຂວາງທາງຈິດໃຈທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າການທີ່ຈະທຳສະມາທິໄດ້ນັ້ນ, ເຮົາຕ້ອງຫຼັບຕາ. ຖ້າເຮົາຮູ້ສຶກແນວນັ້ນ, ມັນຈະຍາກກວ່າທີ່ຈະປະສົມປະສານສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງສ້າງໃນການນັ່ງສະມາທິເຂົ້າໃນຊີວິດຈິງ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ຖ້າຂ້າພະເຈົ້າລົມກັບຄົນໜຶ່ງ, ແລະ ເພື່ອທີ່ຈະສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກເມດຕາ ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງຫຼັບຕາ, ນັ້ນມັນອາດເບິ່ງແປກໆ. ສະນັ້ນ, ໃນສາຍທິເບດ, ສຳລັບການທຳສະມາທິສ່ວນຫຼາຍ, ເຮົາຈະມືນຕາເຄິ່ງໜຶ່ງ, ສຸມໃສ່ກາຍໆ, ແນມລົງລຸ່ມຢູ່ທີ່ພື້ນ. 

ຖ້າທ່ານນັ່ງຂັດຕະໝາດ, ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນການເລືອກເບາະຮອງນັ່ງທີ່ເໝາະສົມ. ບາງຄົນສາມາດນັ່ງພື້ນໄດ້ຢ່າງສະບາຍໆ, ແລະ ຂາເຂົາກໍບໍ່ມຶນ. ອົງພຣະດາໄລ ລາມະ, ຍົກຕົວຢ່າງ, ນັ່ງແນວນັ້ນເທິງແທ່ນໃນເວລາທ່ານສອນ. ແຕ່ສຳລັບຄົນສ່ວນຫຼາຍ, ຖ້າເຮົານັ່ງໂດຍບໍ່ມີເບາະຮອງ, ຂາເຮົາກໍຈະມຶນໄວກວ່າ. ສະນັ້ນ ຖ້າທ່ານມີບັນຫານັ້ນ, ລອງນັ່ງໂດຍເອົາເບາະຮອງກົ້ນເບິ່ງ, ເພື່ອທີ່ວ່າສະໂພກຈະສູງກວ່າຫົວເຂົ່າ. ເລືອກເບາະແບບທີ່ເໝາະກັບຕົວທ່ານເອງທີ່ສຸດ: ໜາ ຫຼື ບາງ, ແຂງ ຫຼື ອ່ອນ, ແລະ ອື່ນໆ. ແຕ່ລະຄົນມັກແນວຕ່າງ. ຈຸດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນວ່າທ່ານສະບາຍ, ແລະ ເບາະນັ້ນປ້ອງກັນການມຶນຂາ, ເພາະມັນອາດບໍ່ມ່ວນປານໃດ. ສູນປະຕິບັດທັມຫຼາຍບ່ອນມີເບາະຊາຟູມົນ ຫຼື ສີ່ຫຼ່ຽມ, ໜາ, ແຕ່ເບາະຊາຟູເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນໄວ້ສຳລັບການນັ່ງໃນທ່າຍີປຸ່ນ, ແບບຂາຢູ່ກ້ອງ. ບາງເທື່ອ ບາງຄົນສາມາດນັ່ງຂັດຕະໝາດເທິງເບາະນັ້ນໄດ້ສະບາຍ. ແຕ່ສຳລັບຄົນສ່ວນຫຼາຍ ມັນຈະສູງ ແລະ ແຂງໂພດ. ຖ້າສູນຂອງທ່ານສະໜອງແຕ່ເບາະຊາຟູ, ແລະ ທ່ານນັ່ງຂັດຕະໝາດ, ທ່ານອາດຢາກເອົາເບາະຂອງທ່ານໄປເອງ. 

ສຳລັບຄົນສ່ວນຫຼາຍ, ເວລາທີ່ດີທີ່ສຸດໃນການນັ່ງສະມາທິແມ່ນສິ່ງທຳອິດໃນຕອນເຊົ້າ ຫຼື ສິ່ງສຸດທ້າຍໃນຕອນຄ່ຳ, ເພື່ອວ່າຈະມີສິ່ງລົບກວນໜ້ອຍທີ່ສຸດໃນແງ່ຂອງກິດຈະກຳປະຈຳວັນ. ບາງຄົນຈະຕື່ນຕົວຫຼາຍກວ່າໃນຕອນເຊົ້າ, ແລະ ອີກຄົນຈະຕື່ນຕົວກວ່າໃນຕອນຄ່ຳ - ອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ “ຄົນຕອນເຊົ້າ” ແລະ “ນົກເຄົ້າກາງຄືນ.” ທ່ານຮູ້ຕົວເອງ ແລະ ຮູບແບບຊີວິດຕົນເອງດີກວ່າໝູ່, ສະນັ້ນ ທ່ານສາມາດເລືອກເວລາທີ່ເໝາະສົມທີ່ສຸດໄດ້. 

ສິ່ງທີ່ບໍ່ແນະນຳເລີຍແມ່ນການນັ່ງສະມາທິເວລາງ່ວງນອນ. ຖ້າເຮົາຮູ້ສຶກຢາກນອນໃນຕອນຄ່ຳ, ແຕ່ພະຍາຍາມທຳສະມາທິກ່ອນເຂົ້ານອນ, ເຮົາອາດເລີ່ມມ້ອຍຫຼັບໄປໃນລະຫວ່າງການທຳສະມາທິ, ເຊິ່ງຈະບໍ່ຊ່ວຍຫຍັງເລີຍ. ແລະເຊັ່ນກັນ, ແຕ່ເດິກໃນຕອນເຊົ້າ: ຖ້າເຮົາຍັງເຄິ່ງຫຼັບເຄິ່ງຕື່ນຢູ່, ການທຳສະມາທິຂອງເຮົາກໍຈະບໍ່ມີປະສິທິຜົນປານໃດ. ເລືອກໃຫ້ຕົນເອງວ່າອັນໃດໄດ້ຜົນທີ່ສຸດ. ບໍ່ມີບັນຫາທີ່ຈະດື່ມກາເຟ ຫຼື ຊາກ່ອນທຳສະມາທິໃນຕອນເຊົ້າ, ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນທິເບດສ່ວນຫຼາຍຈະບໍ່ມີນິໄສເຮັດແນວນັ້ນ. 

ພຣະອາຈານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພຣະເຊັນຊັບ ເຊີກອງ ຣິນໂປເຊ, ເປັນພຣະອາຈານອົງໜຶ່ງຂອງອົງ ພຣະດາໄລ ລາມະ. ທ່ານເຄີຍອະທິບາຍວິທີທີ່ທ່ານທຳສະມາທິໃນວິທະຍາໄລສົງຕັນຕຣະ ໃນທິເບດທີ່ທ່ານເຄີຍຮຽນ. ພຣະສົງທັງໝົດຈະນັ່ງໃນຫໍປະຕິບັດສະມາທິ, ແລະ ພວກທ່ານຈະນອນຢູ່ນັ້ນ, ນັ່ງໃນບ່ອນຂອງແຕ່ລະອົງ, ຄ້າຍໆ ງ່ຽງຫົວໄປນອນເທິງຕັກຂອງຜູ້ຢູ່ທາງຂ້າງ. ຄົນທິເບດບໍ່ມີບັນຫາກັບການສຳຜັດທາງຮ່າງກາຍ. ກະລິ່ງຈະດັງເພື່ອປຸກພວກທ່ານໃນຕອນເຊົ້າແຕ່ເດິກໆ, ແລະ ພວກທ່ານກໍຕ້ອງນັ່ງຂຶ້ນ ແລະ ເລີ່ມທຳສະມາທິ, ສູດມົນ ແລະ ອື່ນໆ. ແຕ່ຖ້າເຮົາບໍ່ແມ່ນໝໍທີ່ລຶ້ງເຄີຍກັບການຖືກປຸກໃຫ້ຕື່ນກາງຄືນ ແລະ ລຸກໄດ້ທັນທີເພື່ອໄປຜ່າຕັດ, ມັນກໍຢາກຍາກທີ່ຈະເລີ່ມທຳສະມາທິໄດ້ທັນທີທີ່ຕື່ນ. 

ເມື່ອເຮົາຫາກໍເລີ່ມຝຶກສະມາທິ, ສິ່ງທີ່ສຳຄັນແມ່ນການນັ່ງສະມາທິນັ້ນຄວນສັ້ນ, ແຕ່ເລື້ອຍ. ໃນຖານະມືໃໝ່, ການພະຍາຍາມນັ່ງ ແລະ ທຳສະມາທິຫຼາຍຊົ່ວໂມງໃນເທື່ອໜຶ່ງອາດກາຍເປັນຄວາມທໍລະມານ. ໃນບາງບ່ອນເຂົາເຈົ້າປະຕິບັດຕາມລະບົບແບບນັ້ນ, ແຕ່ໂດຍທົ່ວໄປຄົນທິເບດຈະບໍ່ແນະນຳ, ເພາະຖ້າການທຳສະມາທິເປັນຄວາມທໍລະມານ, ເຮົາຈະບໍ່ຢາກເຮັດ! ເຮົາຈະລໍຖ້າໃຫ້ມັນຈົບຢ່າງກະວົນກະວາຍ. ສະນັ້ນ ໃນຕອນຕົ້ນ, ທຳສະມາທິພຽງຫ້ານາທີ ຫຼື ປະມານນັ້ນພໍແລ້ວ. ໃນວັດສາຍເຖຣະວາດ, ເພິ່ນສະຫຼັບການນັ່ງສະມາທິກັບການຍ່າງສະມາທິ, ເພື່ອທີ່ວ່າເພິ່ນຈະບໍ່ຕ້ອງຝຶກແຕ່ແນວດຽວເປັນເວລາດົນໆ. 

ການປຽບທຽບທີ່ຄົນທິເບດໃຊ້ແມ່ນວ່າ ຖ້າໝູ່ມາຢາມແລ້ວລາວຢູ່ດົນໂພດ, ເຮົາຈະຢາກໃຫ້ລາວໜີ. ແລະຫຼັງຈາກທີ່ໝູ່ເຮົາໜີແລ້ວ, ເຮົາຈະບໍ່ກະວົນກະວາຍທີ່ຈະເຫັນລາວອີກ. ແຕ່ຖ້າໝູ່ຜູ້ນັ້ນກັບໃນເວລາທີ່ເຮົາຍັງຢາກໃຊ້ເວລານຳລາວຢູ່, ແລ້ວເຮົາກໍຈະດີໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນລາວອີກ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ທ່າທຳສະມາທິ, ເບາະນັ່ງສະມາທິ, ແລະ ເວລາໃນການທຳສະມາທິຂອງເຮົາຄວນສະບາຍ, ເພື່ອທີ່ວ່າເຮົາຈະກະຕືລືລົ້ນຕໍ່ການຝຶກຂອງເຮົາ. 

ກ່ອນທຳສະມາທິ, ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນການຕັ້ງຈິດຕັ້ງໃຈ. ຄວາມຈິງ, ການວາງຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຮົາແມ່ນສິ່ງທີ່ແນະນຳທັນທີທີ່ເຮົາມືນຕາ, ສິ່ງທຳອິດໃນຕອນເຊົ້າ. ທັນທີທີ່ເຮົາຕື່ນ, ໃນຂະນະທີ່ຍັງຢູ່ໃນຕຽງ, ເຮົາສາມາດຕັ້ງຈິດໃຈຂອງເຮົາສຳລັບໝົດມື້ໄດ້ເລີຍ. ເຮົາຄິດໄດ້ວ່າ: “ມື້ນີ້ເຮົາຈະພະຍາຍາມບໍ່ໂມໂຫ. ເຮົາຈະພະຍາຍາມອົດທົນ. ເຮົາຈະພະຍາຍາມສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກບວກຕໍ່ຄົນອື່ນ. ເຮົາຈະພະຍາຍາມເຮັດມື້ນີ້ໃຫ້ເປັນມື້ທີ່ມີຄວາມໝາຍ, ແລະ ຈະບໍ່ເສຍໄປລ້າໆ.” 

ມີບົດພິຈາລະນາໜຶ່ງໃນນິກາຍເຊັນ (koan) ອັນໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກຫຼາຍທີ່ສຸດ: “ຄວາມຕາຍເກີດຂຶ້ນໄດ້ທຸກເວລາ: ຜ່ອນຄາຍ!” ຖ້າເຮົາຄິດເບິ່ງ, ມັນເປັນຄວາມຄິດທີ່ເລິກແລບຫຼາຍ. ຖ້າເຮົາເຄັ່ງຕຶງຫຼາຍ, ຖ້າເຮົາວິຕົກ ແລະ ກັງວົນຫຼາຍວ່າຄວາມຕາຍຈະມາເມື່ອໃດກໍໄດ້, ເຮົາຈະບໍ່ສາມາດບັນລຸຫຍັງໄດ້ເລີຍ. ເຮົາອາດມີຄວາມຄິດເຊັ່ນວ່າ: “ເຮົາຍັງເຮັດບໍ່ພໍ; ເຮົາຍັງດີບໍ່ພໍ.” ແຕ່ຖ້າເຮົາຮູ້ວ່າຄວາມຕາຍສາມາດເກີດຂຶ້ນເມື່ອໃດກໍໄດ້, ແລ້ວເຮົາຈະຜ່ອນຄາຍກັບມັນ, ແລ້ວເຮົາຈະເຮັດຫຍັງທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້, ໃນທາງທີ່ມີຄວາມໝາຍ, ຄວາມເປັນຈິງ, ໂດຍປາສະຈາກຄວາມວິຕົກ, ກັງວົນ, ຫຼື ຕຶງຄຽດ. ສະນັ້ນ ໃຫ້ພະຍາຍາມຈື່ໄວ້ວ່າຄວາມຕາຍນັ້ນເກີດຂຶ້ນໄດ້ທຸກເມື່ອ, ແລະ ຜ່ອນຄາຍ!

ກ່ອນທຳສະມາທິ, ເຮົາຕັ້ງຈິດໃຈໄວ້ວ່າ “ເຮົາຈະພະຍາຍາມທຳສະມາທິເປັນເວລາເທົ່ານັ້ນ ເທົ່ານີ້ ນາທີ. ເຮົາຈະພະຍາຍາມສຸມຈິດໃຈ. ຖ້າເຮົາເຫັນວ່າຕົນເອງເລີ່ມເຫງົານອນ, ເຮົາຈະປຸກຕົນເອງໃຫ້ຕື່ນ. ຖ້າຈິດໃຈຂອງເຮົາລ່ອງລອຍໄປ, ເຮົາຈະພະຍາຍາມດຶງມັນກັບມາ.” ໃຫ້ຖືອັນນີ້ຈິງຈັງ, ບໍ່ພຽງແຕ່ເວົ້າຊື່ໆ - ພະຍາຍາມຮັກສາຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຮົາໄວ້ແທ້ໆ, ແລະ ປະຕິບັດຕາມຈົນສຸດ. ການຮັກສາ ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຕົນໄວ້ອາດເປັນເລື່ອງທີ່ຍາກຫຼາຍ. ຖ້າເຮົາຕິດນິໄສບໍ່ດີທີ່ໃຊ້ເວລາໃນການທຳສະມາທິໄປຄິດແນວອື່ນ, ເຖິງຈະເປັນແນວຄວາມຄິດທາງທັມອັນອື່ນ, ນັ້ນກໍຈະເປັນນິໄສທີ່ຍາກທີ່ຈະແກ້. ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າຈາກປະສົບການຈິງ: ມັນເປັນນິໄສທີ່ແກ້ຍາກຫຼາຍ, ສະນັ້ນໃຫ້ພະຍາຍາມຕັ້ງ, ແລະ ປະຕິບັດ, ຕາມຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຖືກກ່ອນຊ່ວງການທຳສະມາທິຂອງເຮົາ. 

ອັນຕໍ່ມາແມ່ນແຮງຈູງໃຈ. ໃນບໍລິບົດພຣະພຸທະສາສະໜາທິເບດ, ແຮງຈູງໃຈປະກອບດ້ວຍສອງສ່ວນ. ອັນທີໜຶ່ງແມ່ນຈຸດມຸ່ງໝາຍ: ເຮົາກຳລັງພະຍາຍາມບັນລຸຫຍັງ? ເປົ້າໝາຍມາດຖານແມ່ນໄດ້ບັນຍາຍໄວ້ໃນ “ຂັ້ນຕອນທີ່ຈັດລຳດັບຂອງເສັ້ນທາງປະຕິບັດ” (ລຳ-ຣິມ). ດັ່ງທີ່ໄດ້ບັນຍາຍໄວ້ໃນລຳ-ຣິມ, ຈຸດມຸ່ງໝາຍແມ່ນ: (ກ) ປັບປຸງຊີວິດໃນຊາດໜ້າ, (ຂ) ຫຼຸດພົ້ນຈາກວົງວຽນການກັບມາເກີດ, ແລະ (ຄ) ບັນລຸການຕັດສະຮູ້ເພື່ອທີ່ວ່າເຮົາຈະສາມາດຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ພົ້ນຈາກການກັບມາເກີດໄດ້. ສ່ວນທີສອງແມ່ນອາລົມທີ່ຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຮົາບັນລຸເປົ້າໝາຍນັ້ນ. 

ໃນການຄິດກ່ຽວກັບແຮງຈູງໃຈຂອງເຮົາ, ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນການຊື່ສັດກັບຕົນເອງ. ເຮົາເຊື່ອເລື່ອງການກັບມາເກີດແທ້ບໍ? ຄົນສ່ວນຫຼາຍບໍ່ເຊື່ອ, ສະນັ້ນ ການທີ່ຈະເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍເຮັດອັນນີ້ເພື່ອຮັບປະກັນວ່າຂ້ອຍຈະໄດ້ກັບມາເກີດເປັນຄົນທີ່ມີຄຸນຄ່າອີກໃນຊາດໜ້າ,” ຫຼື “ຂ້ອຍເຮັດແນວນີ້ເພື່ອພົ້ນຈາກການກັບມາເກີດໃໝ່ໂດຍສິ້ນເຊີງ,” ຫຼື “ຂ້ອຍເຮັດສິ່ງນີ້ເພື່ອຕັດສະຮູ້ເພື່ອທີ່ຂ້ອຍຈະສາມາດຊ່ວຍຄົນອື່ນທຸກຄົນໃຫ້ພົ້ນຈາກການກັບມາເກີດໃໝ່” - ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນພຽງຄຳເວົ້າທີ່ວ່າງເປົ່າຖ້າເຮົາບໍ່ເຊື່ອໃນການກັບຊາດມາເກີດ. 

ສະນັ້ນ, ຖ້າທ່ານຝຶກສະມາທິທີ່ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເອີ້ນວ່າ “ພຣະທັມ-ເບົາ,” ເຊິ່ງເປັນພຣະພຸທະສາສະໜາທີ່ປາສະຈາກການກັບຊາດມາເກີດ, ນັ້ນກໍໄດ້. ທ່ານບໍ່ຕ້ອງບອກໃຜກໍໄດ້, ແຕ່ຈົ່ງຊື່ສັດກັບຕົວເອງກ່ຽວກັບແຮງຈູງໃຈຂອງທ່ານ: “ເຮົາເຮັດອັນນີ້ເພື່ອຍົກລະດັບສະພາບຂອງເຮົາໃນຊາດນີ້.” ນັ້ນກໍເປັນແຮງຈູງໃຈທີ່ຖືກແລ້ວ, ຕາບໃດທີ່ເຮົາຊື່ສັດກັບມັນ. ອີກດ້ານໜຶ່ງ, ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນການເຄົາຣົບຕໍ່ເປົ້າໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເອີ້ນວ່າ “ພຣະທັມ ອັນແທ້ຈິງ,” ແລະ ບໍ່ຄິດວ່າການປະຕິບັດຂອງພຣະພຸທະສາສະໜາແມ່ນພຽງແຕ່ສຳລັບການຍົກລະດັບສິ່ງຕ່າງໆ ໃນຊາດນີ້ເທົ່ານັ້ນ. 

ສຳລັບສ່ວນທີສອງຂອງແຮງຈູງໃຈຂອງເຮົາ - ອາລົມທີ່ຂັບເຄື່ອນເຮົາໄປສູ່ເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາ - ລະດັບທຳອິດຂອງແຮງຈູງໃຈອັນແທ້ຈິງແມ່ນ “ເຮົາມຸ່ງໝາຍໃສ່ການເກີດໃໝ່ເປັນມະນຸດທີ່ມີຄ່າໃນຊາດໜ້າ (ເປົ້າໝາຍ), ເພາະເຮົາຢ້ານຄວາມເປັນຕາຢ້ານທີ່ຈະມາກັບການເກີດເປັນແມງວັນ, ຫຼື ແມງສາບ, ຫຼື ສັດເດລະສານອື່ນໆ (ອາລົມ). ເຮົາຢາກຫຼີກລ່ຽງອະນາຄົດແບບນັ້ນແທ້ໆ, ແລະ ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າມີທາງທີ່ຈະຫຼີກລ່ຽງມັນໄດ້.” ຮູບແບບພຣະທັມ-ເບົາ ຂອງອັນນີ້ແມ່ນ “ເຮົາມຸ່ງໝາຍໃຫ້ສິ່ງຕ່າງໆ ດຳເນີນໄປດ້ວຍດີໃນຊີວິດທີ່ເຫຼືອ ແລະ ດີຂຶ້ນ (ເປົ້າໝາຍ), ຍ້ອນເຮົາຢ້ານຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ຈະຕາມມາຖ້າສິ່ງຕ່າງໆ ເຮວຮ້າຍລົງ (ອາລົມ) ແລະ ເຮົາຮູ້ວ່າມີສິ່ງທີ່ສ້າງສັນທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອຫຼີກລ່ຽງອັນນັ້ນ.” ໃນທັງສອງກໍລະນີ, ອັນນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຢ້ານກົວແບບອຳມະພາດ, ເຊັ່ນ “ສະພາບການໜ້າສິ້ນຫວັງແທ້ໆ. ເຮົາຈົນຕາແຈແລ້ວ,” ແຕ່ມັນແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ດີເຊັ່ນ “ເຮົາບໍ່ຢາກໄດ້ແນວນັ້ນແທ້ໆ, ແລະ ເຮົາເຫັນວ່າມີວິທີທີ່ຈະຫຼີກລ່ຽງມັນໄດ້.” ຄ້າຍຄືກັບຄວາມຢ້ານກົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ການເກີດອຸບັດຕິເຫດເວລາຂັບຂີ່ລົດ - ຂ້າພະເຈົ້າຈະລະມັດລະວັງ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢ້ານແບບອຳມະພາດຈົນວ່າເຊົາຂັບລົດເລີຍ.

ລະດັບສິ່ງແທ້ຈິງອັນທີສອງແມ່ນ “ເຮົາກຽດຊັງ, ເບື່ອ, ແລະ ໜ່າຍສຸດໆ ກັບຄວາມທໍລະມານທັງໝົດທີ່ກ່ຽວກັບການກັບຊາດມາເກີດ (ອາລົມ) ແລະ ເຮົາຢາກອອກຈາກມັນ (ເປົ້າໝາຍ).” ເນື້ອແທ້ຂອງອາລົມທີ່ຢູ່ເບື່ອງຫຼັງຄວາມຢາກປົດປ່ອຍນີ້ແມ່ນ “ມັນເປັນຕາເບື່ອທີ່ສຸດທີ່ຈະຕ້ອງເປັນແອນ້ອຍຄືນອີກ, ຮຽນທຸກຢ່າງໃໝ່ອີກ, ຕ້ອງສຶກສາ ແລະ ຫາລ້ຽງຊີບອີກ. ມັນໜ້າເບື່ອທີ່ຕ້ອງປ່ວຍ ແລະ ເຖົ້າແກ່ຢູ່ເລື້ອຍໆ. ມັນຄືກັບການເບິ່ງໜັງຂີ້ຮ້າຍໆ ຄືນໃໝ່ອີກຫຼາຍຮອບ. ເບິ່ງແມະ, ມັນໜ້າເບື່ອປານໃດ. ຂ້ອຍພໍແລ້ວ!” 

ແຮງຈູງໃຈທີ່ກ້າວໜ້າທີ່ສຸດຈະແນໃສ່ພຣະໂພທິຈິດເພື່ອການຕັດສະຮູ້ (ເປົ້າໝາຍ) ແລະ ຂັບເຄື່ອນດ້ວຍຄວາມເຫັນໃຈ (ອາລົມ): “ເຮົາຮັບບໍ່ໄດ້ທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງທຸກທໍລະມານຫຼາຍປານນີ້. ເຮົາຕ້ອງໄປໃຫ້ເຖິງພາວະທີ່ເຮົາຈະສາມາດຊ່ວຍທຸກຄົນໃຫ້ພົ້ນທຸກໄດ້.” 

ແຮງຈູງໃຈຍັງປະກອບດ້ວຍສິ່ງທີ່ເຮົາຈະເຮັດເມື່ອເຮົາບັນລຸເປົ້າໝາຍແລ້ວ. ເວລາເຮົາຝຶກໃນສາຍມະຫາຍານ, ແຮງຈູງໃຈໃນແຕ່ລະລະດັບແມ່ນຢູ່ໃນບໍລິບົດຂອງການພະຍາຍາມສູ່ການຕັດສະຮູ້ໃນທີ່ສຸດ. ດັ່ງນັ້ນ, ການບັນລຸການຕັດສະຮູ້ຈະບົ່ງບອກສິ່ງທີ່ເຮົາຈະເຮັດເມື່ອເຮົາບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາແລ້ວ. 

ໃນລະດັບພຣະທັມ-ເບົາ, ເຮົາອາດຢາກຫຍັບເຂົ້າໃກ້ການຕັດສະຮູ້ທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້ໃນຊາດນີ້, ໂດຍປາສະຈາກຄວາມໄຮ້ດຽງສາຈົນເຮົາຄິດວ່າມັນຈະງ່າຍ ແລ້ວກໍຜິດຫວັງ ແລະ ຊຶມເສົ້າເມື່ອເຮົາໃກ້ຄວາມຕາຍ ແລະ ຍັງບໍ່ຕັດສະຮູ້ເທື່ອ. 

• ຈາກແຮງຈູງໃຈທັງສາມລະດັບອັນແທ້ຈິງ, ອັນທຳອິດແມ່ນ “ເຮົາຢາກກັບມາເກີດໃໝ່ເປັນມະນຸດທີ່ມີຄ່າເພື່ອທີ່ຈະສືບຕໍ່ບົນເສັ້ນທາງສູ່ການຕັດສະຮູ້, ເພາະມັນຈະໃຊ້ເວລາຫຼາຍຊາດເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາ.” 
• ອັນທີສອງແມ່ນ “ເຮົາຢາກພົ້ນຈາກກັມ ແລະ ອາລົມລົບກວນ, ເພາະເຮົາຈະບໍ່ສາມາດຊ່ວຍຄົນອື່ນໄດ້ຖ້າເຮົາໂມໂຫເຂົາ, ຖ້າເຮົາຍຶດຕິດກັບເຂົາ, ຫຼື ຖ້າເຮົາມີພຶຕິກຳຕາມໃຈ. ເຮົາຈະບໍ່ສາມາດຊ່ວຍຄົນອື່ນໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງຖ້າເຮົາຮູ້ສຶກພາກພູມ ແລະ ທະນົງຕົນຢູ່. ສະນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງປົດປ່ອຍຕົນເອງ. 
• ແຮງຈູງໃຈທີ່ສູງສົ່ງທີ່ສຸດແມ່ນ “ເຮົາຢາກບັນລຸການຕັດສະຮູ້ເພື່ອທີ່ວ່າເຮົາຈະມີຄວາມຮູ້ຄົບຖ້ວນກ່ຽວກັບວິທີທີ່ຈະຊ່ວຍແຕ່ລະຄົນໄດ້.” 

ແຮງຈູງໃຈແມ່ນສຳຄັນຫຼາຍ. ພຣະສົງຂະປະ ໄດ້ເນັ້ນວ່າ ແຮງຈູງໃຈແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງມີຢູ່ຕະຫຼອດວັນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນຕອນຕົ້ນຂອງຊ່ວງການທຳສະມາທິເທົ່ານັ້ນ. ແລະແຮງຮູງໃຈກໍບໍ່ຄວນຈະເປັນພຽງຄຳເວົ້າມ່ວນໆ; ມັນຄວນມີຄວາມໝາຍແທ້ໆ. ແລະ “ຄວາມໝາຍ” ຂອງມັນໝາຍເຖິງຫຍັງ? ມັນໝາຍວ່າເຮົາໄດ້ຊຶມຊັບເອົາແຮງຈູງໃຈນັ້ນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ຈາກການຝຶກທຳສະມາທິ, ຈົນວ່າແຮງຈູງໃຈນັ້ນກາຍເປັນອາລົມທຳມະຊາດ ອັນແທ້ຈິງ, ແລະ ມັນໄດ້ກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການໃຊ້ຊີວິດຂອງເຮົາໃນທຸກວັນ. 

ເມື່ອເຮົາໄດ້ສ້າງສະພາບແວດລ້ອມທາງວັດຖຸທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ຕັ້ງຈິດໃຈ ແລະ ແຮງຈູງໃຈຂອງເຮົາແລ້ວ, ເຮົາຕ້ອງສະຫງົບຕົນເອງລົງ. ສ່ວນຫຼາຍຈະເຮັດດ້ວຍການກຳນົດຫາຍໃຈເຂົ້າຫາຍໃຈອອກ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນການນັບລົມຫັນໃຈ. ມີການຝຶກຫັດທີ່ລະອຽດກວ່ານີ້ອີກຫຼາຍອັນທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ກັບການຫັນໃຈ, ແຕ່ພຽງການຫັນໃຈທຳມະດາຜ່ານດັງ ແລະ ນັບຮອບສິບເອັດຫັນໃຈເຂົ້າ ແລະ ອອກ ໂດຍທົ່ວໄປກໍພໍແລ້ວ. ການສະຫງົບຈິດໃຈເຮົາດ້ວຍວິທີນີ້ຈະສ້າງພື້ນທີ່ງຽບໆ ຈາກສິ່ງທີ່ເຮົາຫາກໍ່ເຮັດຫວ່າງໜຶ່ງນີ້ກັບການທຳສະມາທິທີ່ເຮົາກຳລັງຈະເຮັດຕໍ່ໄປ. ການສ້າງພື້ນທີ່ແນວນີ້ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ກ້າວຈາກຊີວິດອັນຫຍຸ້ງເຫຍີງຂອງເຮົາເຂົ້າສູ່ການທຳສະມາທິໄດ້.

ສ່ວນຫຼາຍເພິ່ນແນະນຳໃຫ້ເຮົາສ້າງພະລັງທາງບວກໃນຕອນຕົ້ນຂອງຊ່ວງການທຳສະມາທິ, ແລະ ເພື່ອເຮັດແນວນັ້ນເຮົາຈະໃຊ້ອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ “ບົດສວດເຈັດປະການ” ຫຼື “ການປະຕິບັດເຈັດປະການ.” ໃນບໍລິບົດນີ້, “ປະການ” ໝາຍເຖິງ “ບາດກ້າວ.” 

(1) ການກາບ, ກັບທີ່ເພິ່ງ ແລະ ພຣະໂພທິຈິດ

ປະການທຳອິດແມ່ນການກາບ, ເຊິ່ງໝາຍເຖິງການສະແດງຄວາມເຄົາຣົບຕໍ່ຜູ້ທີ່ໄດ້ຕັດສະຮູ້ແລ້ວ; ການສະແດງຄວາມເຄົາຣົບຕໍ່ການຕັດສະຮູ້ໃນອະນາຄົດຂອງເຮົາ, ເຊິ່ງເຮົາມຸ່ງຫວັງຈະບັນລູດ້ວຍພຣະໂພທິຈິດ; ແລະ ການສະແດງຄວາມເຄົາຣົບຕໍ່ທຳມະຊາດ-ພຣະພຸທະເຈົ້າຂອງເຮົາ, ເຊິ່ງຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ບັນລຸເປົ້າໝາຍນັ້ນ. ສະນັ້ນ, ການກາບແມ່ນເຮັດໃຫ້ບໍລິບົດຂອງການວາງທິດທາງທີ່ເພິ່ງທີ່ປອດໄພ ແລະ ເປົ້າໝາຍພຣະໂພທິຈິດໃນຊີວິດເຮົາ. ທິດທາງທີ່ປອດໄພທີ່ເຮົາຫວັງຈະມຸ່ງໄປແມ່ນຊີ້ບອກໂດຍພຣະພຸທະເຈົ້າ, ພຣະທັມຄຳສັ່ງສອນຂອງພຣະອົງ ແລະ ການບັນລຸຂອງພຣະສົງ, ແລະ ຊຸມຊົນພຣະສົງຂອງຜູ້ທີ່ກຳລັງເດີນທາງສູ່ການຫຼຸດພົ້ນ ແລະ ການຕັດສະຮູ້ໃຫ້ຕົນເອງ. ດ້ວຍເປົ້າໝາຍພຣະໂພທິຈິດ, ເຮົາຕັ້ງຈິດຕັ້ງໃຈຕໍ່ການກາຍເປັນພຣະພຸທະເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. 

(2) ການບູຊາ

ບາດກ້າວທີສອງແມ່ນການບູຊາ, ເຊິ່ງກໍແມ່ນການສະແດງຄວາມເຄົາຣົບເຊັ່ນກັນ. 

(3) ການຍອມຮັບຂໍ້ບົກພ່ອງ

ຕໍ່ໄປແມ່ນການຍອມຮັບຄວາມຜິດພາດ ແລະ ຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງຕົນເອງຢ່າງເປີດເຜີຍ. ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງການຮູ້ສຶກຜິດກ່ຽວກັບຄວາມຜິດພາດຂອງເຮົາ; ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດແມ່ນສິ່ງບໍ່ສົມຄວນ. ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດແມ່ນການຍຶດຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ ແລະ ກັບຕົນເອງທີ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງນັ້ນ, ຖືວ່າທັງສອງນັ້ນບໍ່ດີ, ແລະ ບໍ່ປ່ອຍວາງຈັກເທື່ອ. ມັນຄືກັບການບໍ່ເອົາຂີ້ເຫຍື້ອອອກຖິ້ມ, ແຕ່ຮັກສາໄວ້ໃນເຮືອນ ແລ້ວ ຄິດວ່າ: “ຂີ້ເຫຍື້ອນີ້ຂີ້ເຮິແທ້. ມັນເໝັນຂະໜາດ.” ແທນຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ, ປະການທີສາມແມ່ນຄວາມກິນແໜງຕໍ່ຄວາມຜິດຜາດຂອງຕົນ: “ເຮົາກິນແໜງຕໍ່ສິ່ງທີ່ກະທຳແລ້ວຂອງເຮົາ, ແລະ ເຮົາຈະພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດທີ່ຈະບໍ່ເຮັດອີກ. ເຮົາຈະພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດທີ່ຈະແກ້ໄຂຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງເຮົາ.” 

(4) ການປີຕິຍິນດີ

ບາດກ້າວທີສີ່ແມ່ນການປີຕິຍິນດີໃນສິ່ງທີ່ເປັນບວກທີ່ເຮົາ ແລະ ຄົນອື່ນໄດ້ເຮັດ, ເພື່ອທີ່ເຮົາຈະໄດ້ມີທັດສະນະດ້ານບວກຕໍ່ຕົນເອງ ແລະ ຕໍ່ຄົນອື່ນ. 

(5) ການຂໍຄຳສອນ

ແລ້ວເຮົາຂໍໃຫ້ພຣະອາຈານ ແລະ ພຣະພຸທະເຈົ້າສອນ: “ກະລຸນາສອນຕະຫຼອດໄປ. ຜູ້ຂ້າພ້ອມເປີດຮັບແລ້ວ.” 

(6) ການວິງວອນພຣະອາຈານບໍ່ໃຫ້ມໍລະນະພາບໄປ

ປະການຕໍ່ໄປແມ່ນ: “ຢ່າຈາກໄປ; ຢ່າມໍລະນະພາບໄປ. ຜູ້ຂ້າຈິງຈັງກັບການຮ່ຳຮຽນ; ແລະ ຜູ້ຂ້າຂໍໃຫ້ພຣະອົງຢູ່ກັບເຮົາກ່ອນ.” 

(7) ການອຸທິດ

ສຸດທ້າຍແມ່ນການອຸທິດ. ການອຸທິດ, ເບິ່ງແນວໜຶ່ງ, ແມ່ນການມຸ່ງພະລັງໄປໃນທິດທາງໃດໜຶ່ງ. ເຮົາຄິດວ່າ: “ພະລັງທາງບວກອັນໃດ, ຄວາມເຂົ້າໃຈອັນໃດທີ່ໄດ້ສ້າງໄວ້, ຂໍໃຫ້ມີຜົນຕໍ່ການບັນລຸຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຜູ້ຂ້າດ້ວຍເທີນ.” ຂໍ້ສົມທຽບທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກໃຊ້ແມ່ນການບັນທຶກວຽກຂອງເຮົາໄວ້ໃນຄອມພິວເຕີ. ຖ້າເຮົາບໍ່ບັນທຶກໄວ້ໃນໂຟລ໌ເດີສະເພາະ, ໂຟລ໌ເດີສຳລັບ “ການຫຼຸດພົ້ນ” ຫຼື “ການຕັດສະຮູ້,” ແລ້ວການຕັ້ງຄ່າເລີ່ມຕົ້ນກໍຈະເປັນວ່າວຽກຂອງເຮົາຈະຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນໂຟລ໌ເດີ “ການ ພັດທະນາວັດຕະສົງສານ” ໂດຍອັດຕະໂນມັດ. ການຈະບັນທຶກວຽກຂອງເຮົາໄວ້ໃນໂຟລ໌ເດີ “ການຍົກລະດັບວັດຕະສົງສານ” ກໍໄດ້, ແຕ່ຖ້ານັ້ນບໍ່ແມ່ນເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາ, ຖ້າເຮົາຢາກໃຫ້ວຽກຂອງເຮົາປະກອບໃສ່ການບັນລຸການຫຼຸດພົ້ນ ຫຼື ການບັນລຸການຕັດສະຮູ້, ແລ້ວເຮົາຕ້ອງຕັ້ງໃຈບັນທຶກໄວ້ໃນໂຟລ໌ເດີ “ການຫຼຸດພົ້ນ” ຫຼື “ການຕັດສະຮູ້.” ນັ້ນແມ່ນການອຸທິດ. ແລະເຮົາໝາຍຄວາມຕາມນັ້ນແທ້; ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ເວົ້າຊື່ໆ. ເຮົາອຸທິດພະລັງດ້ານບວກກັບອາລົມທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ, ກັບຄວາມເຫັນໃຈ, ແລະ ອື່ນໆ. 

ຫຼັງຈາກການພາວະນາເຈັດປະການແລ້ວ ຈິ່ງແມ່ນການທຳສະມາທິ, ແລະ ໃນຕອນທ້າຍຂອງການທຳສະມາທິ, ເຮົາຈະອຸທິດອີກເທື່ອໜຶ່ງ. 

ການທຳສະມາທິເປັນຂະບວນການທີ່ຊັບຊ້ອນ ແລະ ຂໍ້ແນະນຳໃນການປະຕິບັດກໍລະອຽດຊັດເຈນ. ໃນທີ່ນີ້ ເຮົາໄດ້ສະເໜີຂໍ້ແນະນຳທົ່ວໄປ; ການທຳສະມາທິແຕ່ລະແບບຈະມີຂໍ້ແນະນຳສະເພາະຕ່າງຫາກ. ແຕ່ໃນທຸກກໍລະນີ, ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນການຮູ້ວ່າເຮົາກຳລັງເຮັດຫຍັງ, ເຮັດແນວໃດ, ແລະ ເປັນຫຍັງເຮົາຈິ່ງເຮັດ. 

ມີສາຍພຣະພຸທະສາສະໜາບາງສາຍ, ເຊັ່ນສາຍເຊນ, ທີ່ກ່າວພຽງວ່າ, “ນັ່ງ, ທຳສະມາທິ, ແລະ ເຈົ້າຈະຮູ້ເອງຕໍ່ໄປ.” ເຖິງວ່າອັນນີ້ອາດໃຊ້ໄດ້ກັບບາງຄົນ, ມັນກໍອາດຍາກສຳລັບບາງຄົນ. ຫຼາຍຄົນພົບວ່າ ວິທີແບບນັ້ນຍາກຫຼາຍ, ສະນັ້ນ ສິ່ງທີ່ໄດ້ນຳສະເໜີໃນທີ່ນີ້ແມ່ນສາຍອິນໂດ-ທິເບດ.